- Спявак знайшоўся!
- Занадта многа забраў сабе ў галаву!
- Ведай, цвiркунок, свой на печы куток.
I нiхто не сказаў слова спачування.
Пакрыўджаны, зняважаны цвiркунок змоўк, не падаваў аб сабе нiякага знаку. На новай, цяпер зацiхшай эстрадзе дачакаўся ён цёмнага вечара i цiхенька, каб нiхто не бачыў, падаўся на сядзiбу бабкi-бабылкi. А як была яна рада, што яе цвiркунок зноў заняў сваю пазiцыю на печы! А калi цвiркун перажыў боль свайго падзення i зацвiркаў, бабка-бабылка аж заплакала ад радасцi.
I гэта была поўная i сапраўдная радасць.