La lasta sorco de Bastinda
Al la pordego de Smeralda Urbo la vojagantojn kondukis la verdbarba Soldato. Pordega Gardisto deprenis iliajn okulvitrojn kaj metis ilin en la sakon.
- Cu vi jam forlasas nin? — gentile demandis li.
— Jes, ni devas iri, — malgaje respondis Elli.- Kie komencigas la vojo en Violan Landon?
— Tien ne ekzistas vojo, — respondis Faramant.- Neniu volonte iras en la landon de la malica Bastinda.
— Do kiel ni trovos sin?
— Vi ne devos maltrankviligi pri tio, — diris Pordega Gardisto.- Kiam vi venos en Violan Landon, Bastinda mem trovos kaj sklavigos vin.
— Sed povas esti, ke ni sukcesos senigi sin de sia magia forto? — diris Timigulo.
— Ah, cu vi deziras venki Bastinda? Des pli malbone estas por vi! Kontrau si ankorau neniu provis batali, krom Gudvin, sed li, — Pordega Gardisto mallautigis la vocon, — malsukcesis. Si penos kapti vin antau ol vi povos ion arangi. Estu singardemaj! Bastinda estas ege malica kaj lerta sorcistino, kaj venki sin estas tre malfacile. Iru tien, de kie levigas la suno, kaj vi venos en sian landon. Mi deziras sukcesojn al vi!
La vojagantoj adiauis al Faramant, kaj li fermis post ili la pordegon de Smeralda Urbo. Elli turnis sin orienten, la aliaj sekvis sin. Ciuj estis malgajaj, car sciis kiel malfacilan taskon ili devas plenumi. Nur senzorga Totocjo gaje kuradis tra kampo kaj pelis grandajn buntajn papiliojn: li kredis la fortojn de Leono kaj Fera Hakisto kaj esperis la inventemon de Timigulo.
Elli ekrigardis la hundeton kaj kriis de miro: la rubando cirkau lia kolo el la verda transformigis en la blankan.
— Kion signifas tio? — demandis si la amikojn.
Ciuj rigardis unu al alia, kaj Timigulo profundpense konstatis:
— Tio estas sorco!
Car la aliaj variantoj ne ekzistis, ciuj konsentis tion kaj iris pluen. Smeralda Urbo malaperis fore. La lando farigis dezerta: la vojagantoj proksimigis al la regno de Bastinda.
Gis la tagmezo la suno lumis en la okulojn, blindigante ilin, sed ili iris tra stonoza platajo kaj estis ec ne unu arbo por kasi sin en la ombron. Vespere Elli lacigis kaj Leono vundis la piedojn kaj lamis.
Ili haltis por tranokto. Timigulo kaj Fera Hakisto staris garde, la aliaj ekdormis.
* * *
La malica Bastinda havis nur unu okulon, sed vidis si tiel, ke ne ekzistis anguleto en Viola Lando, kiu kasigus de sia akrevida rigardo.
Vespere elirante por sidi sur la peroneto, Bastinda pririgardis per la okulo sian bienon kaj ektremis de kolero: tre malproksime, sur la limo de sia lando, si ekvidis la malgrandan dormantan knabinon kaj siajn amikojn.
La sorcistino blovis en fajfilon. Al la palaco de Bastinda brue alkuris aro da grandaj lupoj kun furiozaj flavaj okuloj, kun grandaj kojnodentoj, elsovigantaj el la malfermitaj faukoj. La lupoj eksidis sur la malantauajn piedojn kaj spiregante rigardis Bastindan.
— Kuru okcidenten! Tie vi trovos malgrandan knabinon, arogante penetrintan mian landon kaj kun si la kunulojn. Ciujn dissiru peceten!
— Kial vi ne kaptas ilin por sklavigi? — demandis la luparestro.
— La knabino estas malforta. Siaj kunuloj ne povas labori: unu estas pajlostopita, la alia — fera. Kaj kun ili estas Leono, kiu ankau estas senutila.
Jen kiel vidis Bastinda per la sola okulo!
La lupoj kuregis.
- Siru peceten! Peceten! — jelpis la sorcistino al ili.
Sed Timigulo kaj Fera Hakisto ne dormis. Ili gustatempe rimarkis la proksimigon de la lupoj.
— Veku Leonon, — proponis Timigulo.
— Ne necesas, — respondis Fera Hakisto.- Tio estas mia afero — venki la lupojn. Mi arangos al ili bonan renkonton!
Kaj li elpasis antauen. Kiam la luparestro atingis Feran Hakiston, large malfermante la rugan faukon, Hakisto svingis la bone akrigitan toporon kaj senkapigis la lupon. La lupoj kuris vice, unu post alia; kiam la sekva jetis sin al Fera Hakisto, tiu jam preparis sin kaj staris kun la suprenlevita toporo, kaj la kapo de la lupo falis surteren.
Kvardek kruelajn lupojn havis Bastinda kaj kvardekfoje levis Fera Hakisto sian toporon. Kaj kiam li levis gin la kvardek unuan fojon neniu lupo estis viva: ciuj kusis ce la piedoj de Fera Hakisto.
— Bonega batalo! — admiris Timigulo.
— La arbojn haki estas pli malfacile, — modeste respondis Hakisto.
La amikoj gisatendis la matenon. Vekiginte kaj ekvidinte la amason de la mortaj lupoj, Elli ektimis. Timigulo rakontis pri la nokta batalo, kaj knabino tutanime dankis Feran Hakiston. Post la matenmango la kompanio brave ekvojagis.
La maljuna Bastinda satis dolce kusi en la lito. Si levigis malfrue kaj eliris sur la peroneton por demandi la lupojn, kiel ili forrongis la arogantajn vojagantojn.
Kiel si estis kolera kiam ekvidis, ke la vojagantoj daurigas iri, sed la fidelaj lupoj kusas mortaj!
Bastinda fajfis dufoje, kaj en aero rondflugis aro da rabaj kornikoj kun feraj bekoj. La sorcistino kriis:
— Flugu okcidenten. Tie estas alilandanoj! Beku ilin gismorte! Rapidu! Rapidu!
La kornikoj kun furioza grakado rapidflugis renkonten al la vojagantoj. Ekvidinte ilin Elli ektimegis. Sed Timigulo diris:
— Ilin venki estas mia devo! Ja mi ne vane estas porkornika timigilo! Staru post mi! — Kaj li sursovis la capon sur la frunton, large etendis la brakojn kaj ekhavis la aspekton de reala timigilo.
La kornikoj konsternigis kaj senorde ekturnigis en aero. Sed la kornikestro rauke grakis:
— Kion vi timas? La timigilo estas pajlostopita! Jen kiel mi punos gin!
Kaj la estro volis sidigi sur la kapon de Timigulo, sed tiu kaptis lian flugilon kaj momente rompis lian kolon. Poste alia korniko jetis sin samdirekten kaj ankau lian kolon rompis Timigulo. Kvardek rabajn kornikojn kun feraj bekoj havis Bastinda, kaj kolojn de ciuj rompis la brava Timigulo kaj jetis ilin amase.
La vojagantoj dankis Timigulon pro la konjektemo kaj denove movis sin orienten.
Kiam Bastinda ekvidis, ke siaj fidelaj kornikoj kusas sur la tero mortamase, sed la vojagantoj sentime iras antauen, sin plenigis kaj kolero kaj timo.
— Kiel? Cu ne suficas mia sorcarto por haltigi la arogantan knabinon kaj siajn kunulojn?!
Bastinda ekfrapis per la piedoj kaj trifoje blovis en la fajfilon. Al sia voko kunflugis amaso da kruelaj nigraj abeloj, kies mordo estas mortiga.
— Flugu okcidenten! — elmugis la sorcistino.- Trovu tie la alilandanojn kaj mordpiku ilin gismorte! Rapidu! Rapidu!
Kaj la abeloj kun surdiga zumado flugis renkonten al la vojagantoj. Fera Hakisto kaj Timigulo rimarkis ilin demalproksime. Timigulo tuj konjektis kion fari.
— Prenu mian pajlon! — kriis li al Fera Hakisto.- Kovru per gi Elli, Leonon kaj Totocjon, kaj la abeloj ne atingos ilin!
Li lerte malbutonumis la kaftanon, kaj de tie elsutis la tutan amason da pajlo. Leono, Elli kaj Totocjo jetis sin surteren. Hakisto rapide kovris ilin kaj rektstature staris.
La amaso da abeloj kun furioza zumado jetis sin al Fera Hakisto. Hakisto ekridetis: la abeloj rompis la venenajn pikilojn kontrau la fero kaj tuj mortis, car abelo ne povas vivi sen la pikilo. Ili falis, anstatau ili flugis aliaj kaj ankau provis piki la feran korpon de Hakisto.
Baldau ciuj abeloj kusis mortaj sur la tero kvazau amaso da nigraj karberoj. Leono, Elli kaj Totocjo elgrimpis el sub la pajlo, kolektis gin kaj stopis Timigulon. La amikoj daurigis la vojon.
La malica Bastinda neordinare ekkoleris kaj ektimis, kiam si estis vidinta, ke siaj fidelaj abeloj pereis, sed la vojagantoj pluiras antauen. Si siris la harojn, knaris per la dentoj kaj pro kolero longe ne povis diri ec unu vorton.
Fine la sorcistino sin ekposedis. kaj vokis siajn servistojn — Palpebrumulojn. Bastinda ordonis al ili armigi kaj ekstermi la arogantajn vojagantojn. La Palpebrumuloj estis ne tro kuragaj — ili kompatinde ekpalpebrumis kaj larmoj glitis el iliaj okuloj, sed ili ne audacis malobei la ordonon de sia regino kaj komencis serci la armilojn. Tamen car ili neniam militis (Bastinda la unuan fojon turnis sin al ilia helpo), tial ili neniajn armilojn havis, kaj ili armis sin kiu per kaserolo, kiu per pattenilo, kiu per florpoto, kaj iuj laute klakis per infanaj klakiloj.
Kiam Leono ekvidis, kiel la Palpebrumuloj singardeme proksimigas, kasante sin unu post alia, pusante unu alian kaj time palpebrumante kaj duonfermante la okulojn, li ridetis:
— Kontrau ci tiuj la batalo estos nelonga!
Li elpasis antauen, malfermis la grandan faukon kaj tiel ekmugegis, ke la Palpebrumuloj ellasis la potojn, patojn kaj klakilojn kaj diskuris diversflanken.
La malica Bastinda farigis verda pro teruro, ekvidinte, ke la vojagantoj iras kaj iras antauen kaj jam proksimigas al sia palaco.
Si devis uzi la lastan magian rimedon, kiun si havis. Si havis Oran Capon kasitan en sekretan kofron. La posedanto de Ora Capo povis, kiam li volis, voki la potencan tribon de la Flugantaj Simioj kaj devigi ilin plenumi ciun ordonon. Sed Capo estis uzebla nur trifoje, kaj Bastinda jam dufoje gis nun vokis la Flugantajn Simiojn. Unuan fojon si kun ilia helpo farigis regino de la lando de la Palpebrumuloj, la duan fojon si kontrauatakis la armeojn de Gudvin la Terura, kiu provis liberigi Violan Landon de sia potenco.
Jen pro tio Gudvin timis la malican Bastindan kaj sendis al si Elli, esperante je la forto de siaj argentaj suetoj.
Bastinda tre ne volis uzi Capon la trian fojon: ja post tio finigos sia magia forto. Sed la sorcistino jam havis nek la lupojn, nek la kornikojn, nek la nigrajn abelojn, kaj la Palpebrumuloj okazis malbonaj militistoj, kaj ne eblis fidi al ili.
Kaj jen Bastinda prenis Capon, surkapigis gin kaj komencis sorci. Si frapis per piedo kaj laute eldiris la magiajn vortojn:
— Bambara, cufara, loriki, eriki, pikapu, trikapu, skoriki, moriki! Aperu antau mi, la Flugantaj Simioj!
Kaj la cielo malheligis pro la aro de la Flugantaj Simioj, kiuj rapidflugis al la palaco de Bastinda per siaj fortaj flugiloj. La tribestro Uorra alflugis al Bastinda kaj diris:
— Vi vokis nin la trian kaj la lastan fojon! Kion vi ordonos?
— Ataku la alilandanojn, venintajn en mian landon, kaj ekstermu ciujn krom Leono! Lin mi jungados en mian kaleson.
— Tio estos plenumita! — respondis la tribestro, kaj la tuta aro forflugis okcidenten.
Venko
La vojagantoj kun teruro rigardis la proksimigon de la amaso de la Flugantaj Simioj — kontrau tiuj batali ne eblis.
La simioj alflugis amase kaj kun jelpo jetis sin al la embarasitaj piedirantoj. Neniu povis helpi al alia, car ciuj devis batali kontrau la malamikoj.
Fera Hakisto vane svingis la toporon. La simioj ciuflanke atakis lin, elsiris la toporon, levis la kompatindan Hakiston alte en aeron kaj jetis lin en montfendejon sur akrajn rokojn. Fera Hakisto estis kripligita, li ne povis ec movigi. Post li en la montfendejon estis jetita lia toporo.
La alia parto de la simioj finvenkis Timigulon. Ili sentripigis lin, la pajlon disjetis lau vento, kaj la kaftanon, kapon, suojn kaj capelon cifis en buleton kaj jetis sur pinton de alta monto.
Leono turnigis samloke kaj pro timo tiel minace mugis, ke la simioj longe ne audacis proksimigi al li. Sed finfine ili sukcesis, jetis snurojn sur Leonon, faligis lin surteren, cirkauvolvis la piedojn, stopis la faukon, levis lin aeren kaj solene portis en la palacon de Bastinda. Tie ili lokis lin en feran kagon kaj Leono kolere ruligis sur la planko penante disrongi la snurojn.
La timigita Elli atendis kruelan ekzekuton. Al si jetis sin la tribestro de la Flugantaj Simioj kaj jam etendis al la gorgo de la knabino la longajn brakojn kun akraj ungegoj. Sed subite li ekvidis sur la piedoj de Elli la argentajn suetojn kaj lia muzelo deformigis pro teruro. Uorra desaltis reen kaj, barante Elli kontrau la subuloj, kriis:
— La knabinon ne eblas tusi! Si estas Feino!
La simioj proksimigis afable kaj ec respekte, karese prenis Elli kun Totocjo kaj rapidflugis en Violan Palacon de Bastinda. Malsupreniginte antau la palaco, la tribestro de la Flugantaj Simioj starigis Elli surteren. La kolerigita sorcistino komencis sakri lin. Uorra diris:
— Via ordono estas plenumita. Ni disbatis la feran homon kaj distripigis la timigilon, kaptis la leonon kaj lokis en la kagon. Sed ni ne povas ec perfingre tusi la knabinon; vi mem scias, kiaj malfelicoj minacas al tiu, kiu ofendos la posedanton de la argentaj suetoj. Ni portis sin al vi; faru kion vi volas. Adiau por ciam!
La simioj brue levigis aeren kaj forflugis.
Bastinda ekrigardis al la piedoj de Elli kaj ektremis pro teruro: si rekonis la argentajn suetojn de Gingema.
"Kiel ili trafis al si? — konsternite pensis Bastinda.- Cu povis la malforta knabino finvenki la potencan Gingema, la reginon de la Maculoj? Sed tamen si havas la suetojn! Malbonaj estas miaj aferoj: ja mi ec perfingre ne povas tusi la malgrandan arogantulinon dum si havas la magiajn suetojn!"
Si elkriis:
— Hej, ci! Venu ci tien! Kiu ci estas?
La knabino direktis al la malica sorcistino la larmplenajn okulojn.
— Elli, sinjorino!
— Rakontu, kiel vi ekposedis la suetojn de mia fratino Gingema? — severe kriis Bastinda.
Elli rugigis.
— Vere, sinjorino, mi ne estas kulpa. Mia dometo falis sur sinjorinon Gingema kaj dispremis sin…
— Gingema pereis… — flustris la malica sorcistino.
Bastinda ne satis la fratinon kaj ne vidis sin dum multaj jaroj. Si ektimis, ke la knabino en la argentaj suetoj pereigos ankau sin! Sed rigardinte la bonaniman vizagon de Elli, Bastinda trankviligis.
"Si nenion scias pri la magia forto de la suetoj, — decidis la sorcistino. - Se mi sukcesos ekposedi ilin, mi estos pli potenca ol antaue, kiam mi havis la lupojn, kornikojn, abelojn kaj Oran Capon."
La okuloj de la maljunulino ekbriletis pro avideco, siaj fingroj ekmovigis kvazau si jam deprenus la suetojn de Elli.
— Auskultu min, knabino Elli! — rauke grakis si. - Mi tenos cin en sklaveco kaj, se ci malbone laboros, mi batos cin per granda bastono kaj lokos en malluman kelon, kie ratoj — la grandaj avidaj ratoj! — formangos cin kaj rongos ciajn molajn ostetojn! Hi-hi-hi!! Cu ci komprenas min?
— Ho, sinjorino! Ne lasu min al la ratoj! Mi estos obeema!
Elli preskau svenis pro teruro.
Ci-momente Bastinda ekvidis Totocjon, kiu time premis sin al la piedoj de Elli.
— Kio estas tiu besto? — kolere demandis la malica sorcistino.
— Li estas mia hundeto Totocjo, — nekurage respondis Elli.- Li estas tre bona kaj tre amas min…
— Hm… hm… — grumblis la sorcistino.- Mi neniam vidis tiajn bestojn. Kaj jen estas mia ordono: ci tiu hundeto, kiel ci lin nomas, tenu sin malproksime de mi, alie li unuavice trafos en la kelon al la ratoj! Kaj tuj sekvu min!
Bastinda kondukis la kaptitojn tra la belaj cambroj de la palaco, kie cio havis violan koloron: kaj la muroj, kaj la tapisoj, kaj la mebloj — kaj kie ce la pordoj staris Palpebrumuloj en violaj kaftanoj, kiuj riverencis kiam aperis la sorcistino kaj kompatinde palpebrumis kiam si preteriris. Fine Bastinda alkondukis Elli en malluman malpuran kuirejon.
— Vi purigos potojn, patojn kaj kaserolojn, lavos la plankon kaj hejtos fornon! Mia kuiristino jam delonge bezonas helpantinon!
Kaj, lasinte la knabinon, duonvivan pro timo, Bastinda direktis sin en malantauan korton, kontente frotante la manojn.
— Mi bone timigis la knabinacon! Nun mi humiligos Leonon, kaj ili ambau estos obeemaj!
Timiema Leono jam sukcesis disrongi la snurojn kaj kusis en malproksima angulo de la kago. Kiam li ekvidis Bastinda, liaj flavaj okuloj ekbrilis per kolera flamo.
"Ah, kiel mi bedauras, ke mi ne havas bravecon, — pensis li.- Alie mi kvitigus kun la maljuna sorcistinaco pro la pereo de Timigulo kaj Fera Hakisto!". Kaj li strecis sin en bulon, preparante sin al salto.
La maljunulino venis tra malgranda pordo.
— Hej ci, Leono, auskultu! — lispis si.- Ci estas mia kaptito! Mi jungados cin en la kaleson kaj veturados dum la festoj por ke la Palpebrumuloj parolu: "Rigardu, kiel potenca estas nia regantino Bastinda — si sukcesis jungi ec Leonon!"
Dume Bastinda babilis, Leono malfermis la faukon, hirtigis la kolhararon kaj saltis al la sorcistino, mugante:
— Mi vin formangos!
Li preskau atingis Bastinda. La timigita maljunulino kvazau kuglo elflugis el la kago kaj lerte klakfermis la pordeton. Anhelante pro timo, si kriis tra la vergoj de la krado:
— Ah, estu malbenita! Ci min ankorau ne konas! Mi malsatigos cin, se ci ne konsentos esti jungita!
— Mi vin formangos! — ripetis Leono kaj furioze jetis sin al la krado.
La maljunulino kuretis en la palacon grumblante kaj insultante.
… Dauris la enuaj malfacilaj tagoj de sklaveco. Elli de mateno gis vespero laboris en la kuirejo, helpante al la kuiristino Fregoza. La bona Palpebrumulino penis helpi al la knabino kaj kiam sukcesis kun gojo faris anstatau si plej malfacilan laboron. Sed Bastinda zorge kontrolis tion, kio okazis en la kuirejo, kaj Fregoza ciam estis punata pro la bonkoreco.
Bastinda kruele tedatakis Elli kaj ofte minacis bati la knabinon per malpura viola ombrelo, kiun si ciam kunhavis. Elli ne sciis, ke la sorcistino ne povis sin bati, kaj la koro de la knabino haltis, kiam la ombrelo levigis super sia kapo.
Ciutage la maljunulino venis al la kago kaj jelpe demandis Leonon:
- Cu vi konsentas esti jungita?
— Mi formangos vin! — estis konstanta respondo kaj Leono minace jetis sin al la vergoj de la krado.
Bastinda de la unua tago de lia kaptiteco ne donis al Leono mangajon, sed li ne mortis pro malsato kaj estis forta kaj firma kiel antaue.
La afero jenas, ke la maljuna Bastinda pleje en la mondo timis mallumon kaj akvon. Kiam la nokta mallumo cirkauis la palacon, Bastinda tuj kasis sin en la plej malproksiman cambron, fermis la pordojn per firmaj feraj rigliloj kaj ne eliris gis malfrua mateno. Sed Elli tute ne timis mallumon. Si prenis el kuirsranko cion mangeblan, kio tie restis, kaj por ke restu pli multe da mangajoj zorgis Fregoza. Tenante en unu mano korbon kun mangajoj, kaj en la alia — grandan botelon da akvo, Elli venis en la malantauan korton. Tie sin renkontis gojege Leono kaj Totocjo.
Elli kaj Totocjo tre timis la minacon de Bastinda mangigi la hundeton al ratoj, kaj Totocjo de la unua tago de la kaptiteco eklogis en la kago sub la gardo de Leono. Li sciis, ke de ci tie Bastinda ne sukcesos lin preni, kaj senpune bojis al la malica sorcistino, kiam si aperis sur la korto.
Elli trapenetris en la kagon inter du vergoj. Leono kaj Totocjo jetis sin al la portitaj mangajoj kaj trinkajo. Poste Leono kusigis pli komforte, la knabino karesis lian densan kaj molan hararon kaj ludis la penikon de lia vosto. Elli, Leono kaj Totocjo longe konversaciis; ili malgaje rememoris pri la pereo de la fidelaj amikoj — Timigulo kaj Fera Hakisto, pripensis planojn de eskapo. Sed eskapi el Viola Palaco ne eblis: gin cirkauis alta murego supre kovrita per akraj najloj. La pordegon Bastinda fermis, kaj la slosiloj forportis.
Konversaciante kaj plorante, Elli firme ekdormis sur pajla sternajo sub la fidela gardo de Leono.
Tiel pasis enuaj tagoj de la kaptiteco. Bastinda avare rigardis la argentajn suetojn de Elli, kiujn la knabino demetis nur nokte, en la kago de Leono au kiam banis sin. Sed Bastinda timis akvon kaj neniam alvenis tiam al Elli.
La knabino de la unuaj tagoj rimarkis ci tiun strangan akvotimon de la sorcistino kaj uzis gin. Por Elli estis festoj tiuj tagoj kiam Bastinda devigis sin lavi la kuirejon. Versinte sur la plankon kelkajn sitelojn da akvo, la knabino foriris en la kagon al Leono kaj tie dum tri-kvar horoj ripozis de malfacila laboro. Bastinda jelpe kriis kaj insultis trans la pordo, sed se si enrigardis la kuirejon kaj vidis sur la planko flakojn, si tuj en teruro forkuris en sian dormocambron akompanata per mokaj ridetoj de Fregoza.
Elli ofte konversaciis kun la bona kuiristino.
— Kial vi Palpebrumuloj ne ribelas kontrau Bastinda? — demandis la knabino.- Vi estas multenombraj, la tutaj miloj, sed vi timas unu malican maljunulinon. Jetu vin tutamase, ligu sin kaj loku en la feran kagon, kie nun estas Leono…
— Ne, ne, — kun teruro oponis Fregoza.- Vi ne scias la potencon de Bastinda! Si diros nur unu vorton kaj ciuj Palpebrumuloj falos mortaj!
— De kie vi tion scias?
— Do Bastinda mem multfoje parolis tion.
— Sed kial si ne diris tiun vorton, kiam ni iris al sia palaco? Kial si sendis kontrau ni la lupojn, kornikojn, abelojn, sed kiam miaj fidelaj amikoj ekstermis siajn armeojn, Bastinda devis turni sin al helpo de la Flugantaj Simioj?
— "Kial, kial"! — ekkoleris Fregoza.- Jen pro tiuj ci konversacioj Bastinda cindrigos nin.