— Ты чаго там затрымаўся, падонак? — спытаў ён. — Унь з Марыйкай Крат ледзь з-за цябе радзімчык не стаўся.
— А чаго ёй злавацца? — неўразумела спытаў Андрэй. — Што, я забіў кагосьці на яе вачах?.. Дзе яна?
— Там за рогам стаіць.
Грынкевiч пацiснуў плячыма i накiраваўся за рог. Марыя стаяла там, успёршыся на падваконне, i твар яе здаваўся зеленаватым i зменлiвым ад празрыстага ценю веснiх дрэў i зараз, пакуль яна не бачыла яго, нават добрым. Ва ўсiх астатнiх выпадках Андрэй ведаў толькi тры выразы на яе твары: раздражнення, насцярожанага чакання i яшчэ — млявай пяшчоты.
Ён падышоў да яе і стаў поруч.
— Вясна, родная. Добра жыць, праўда?
Яна не адказала. Твар адразу стаў напружаным, абцягнуліся скурай і пачырванелі скулы.
— Што з табой? — спытаў Андрэй. — Сарока пярсцёнак украла?
— Ты ведаеш, што са мной.
— Дальбог, не. Я ж не чараўнік. Зноў нейкае глупства.
— На гэты раз не глупства. Ты хутка пакінеш мяне.
— Вядома. Паеду на канікулы. Калі толькі ты не запросіш мяне да сябе.
— Не запрашу.
— Што ж, тваё права. Тады паедзем да мяне.
— Шлюха да цябе паедзе, вось хто. Iх запрашай.
Андрэй усміхнуўся. Яму ні на каго не хацелася злавацца:
— Ты, аднак, і лаяцца можаш. Гэта я ад цябе ўпершыню чую.
— I не тое пачуеш.
Грынкевіч узяў Марыю за руку.
— Слухай, — сур'ёзна сказаў ён, — што, уласна, сталася?
— Ты закахаўся ў гэтую… там, на лекцыі, - тон Марыі быў невымоўна гідлівы.
Андрэя як быццам хтосьці ўдарыў па галаве. Ён стаяў аслупянелы ад гэтай дзікай думкі, не верыў сваім вушам.
— У Гораву? — спытаў ён нарэшце голасам, што прарваўся аднекуль знутры.
— Не вымаўляй яе iмя пры мне.
Тэатральная фраза вярнула Андрэю раўнавагу і здольнасць жартаваць:
— I якія ж гэта прыкметы, што я такі закаханы? Ты растлумач, а то я нешта не бачу.
— Ты пачаў хадзіць на ўсе яе лекцыі.
— Што ж, гэта святы абавязак слухача, — сказаў ён.
— Глядзіш на яе сабачымі вачыма, гатовы мастом перад ёю расцягнуцца.
Голас лектара, яе спагада, яе словы аб Рэмбранце, нарэшце, тое, што, магчыма, яе продак быў там, на пароме, патрабавалі неадкладнага адказу. Гэтай дарэмшчыны нельга было вытрымаць, нават калі б гэта сказала маці.
— Слухай, такімі словамі не кідаюцца. Гэта ўсё адно як гноем кідаць.
— Я кахаю, таму і кідаю, — плечы яе затрэсліся.
Андрэй, як заўжды, не вытрымаў. Шкадаванне да гэтай жанчыны рабіла яго вельмі слабым, і яна гэта ведала.
— Марыя, — сказаў ён, — гэтак жа ж нельга. Нельга так крыўдзіць людзей. Мяне і яе. Я вельмі яе паважаю. Але гэта ўсё.
— Няпраўда, — строга сказала яна, — ты закахаўся, ты, магчыма, нават недзе сустракаешся з ёю. Іначай адкуль такі тон у сённяшняй вашай размове?
— Табе мала майго слова гонару?
— Мала. Калі чалавек закахаецца, ён губляе гонар.
— Калі з чалавекам здараецца такое, ён набывае гонар, — сказаў Андрэй, — проста ты вельмі дрэнна думаеш аб каханні, Маша. А я думаю аб ім высока. I таму слова табе даю, што я ні разу і не думаў ні аб чым іншым. Ані…
— Важнасць, — тарганула яна плячом.
— Слухай, — сказаў ён, — я слова даў.
I прыбавiў глуха:
— Бадай, і не варта было.
— Не варта? — разгублена спытала яна.
— Не варта. Таму што, калi я даю слова, я яго даю.
Але яна ўжо зноў не слухала:
— I яна. Яна на цябе якiмi вачыма глядзiць?
Андрэй збялеў.
— Не руш, — глуха сказаў ён, — не руш чалавека. Пра мяне можаш казаць, што хочаш. Іншых — не чапай. Колькі ж гэта вас развялося — майстроў чапаць чалавека за жывое?
— Бачыце вы, які рыцар.
Андрэй маўчаў, адвярнуўшыся ад яе і гледзячы ў акно, бо ў горле хадзіў нейкі камяк. Потым ён глынуў яго і сціснутым голасам сказаў:
— Я, здаецца, пачну цябе ненавідзець. Каб я так псаваў камусьці жыццё, я не спадзяваўся б ні на што, акрамя гэтага.
Адразу ўстрывожаная, яна пасунулася была да яго, але ён адступіў на крок.
— Не падыходзь. Не падыходзь, пакуль я не звыкну да цябе — новай. Я думаў, тут толькі рэўнасць, толькі злосць да мяне. А тут з'явілася незычлівасць і да другіх людзей… Мне раптам стала брыдка з табою.
Ён рэзка павярнуўся і пайшоў ад яе прэч. Размовы, здаецца, ніхто не чуў. Бог ты мой, як брыдка. Не, з гэтым, мабыць, трэба канчаць.
Яніс усё яшчэ стаяў на ранейшым месцы і нервова паглядваў туды, адкуль павінен быў з'явіцца друг. Убачыў. Усміхнуўся.
— Яніс, — сказаў Грынкевіч, — за што?
— А за тое, — змрочна сказаў Яніс, — за тое, што істэрычка. Як што не па іх, дык адразу сімпаты-ычны такі скандальчык… Кінь, Андрэйка, што зробіш, калі ў іх мухі ў носе.
Памаўчаў.
— Ах выдра. Я ж памятаю, як яна да цябе першыя два месяцы ставілася. Проста анёл, з блакітнымі крыльцамі. Я яшчэ, грэшны чалавек, зайздросціў. Не, брат, горшыя за іх толькі дактары.
Грынкевіч закурыў, адчуў, як дымок пякуча пацягнуўся ў лёгкія, і раптам сказаў:
— Продкі ў такіх выпадках дапіваліся да божай плешы.
— Нельга дапівацца, — сур'ёзна сказаў Яніс, — Галіна Іванаўна толькі што аб'яву давала, што заўтра нас павязуць маляваных угоднікаў глядзець.
— Куды?
— Ну, быццам па розных там Уладзімірах ды Суздалях. У мэтах набліжэння да жыцця.
— Гэта добра, — сказаў Андрэй, — я ўсё адно заўтра ў гэты калідор не змог бы прыйсці. Агідна… Хто хаця павязе?
— Кажуць, быццам Горава.
— Што ж, і тое добра. Будзем аптымістамі.
Р а з д з е л VIII
Аўтобус імпэтна вырваўся з гарадскіх муроў, пакінуў за сабою прадмесці і рынуў у мора блакітнага святла. I яно, разам з зелянеючымі палямі, паглынула яго, зрабіла маленькай кропкай на бязмежным улонні зямлі.
Андрэю нішто не перашкаджала: ні анекдоты на задняй лаўцы, ні гульня вясёлай кампаніі ў карты, ні нават казлятон Баранаўскаса, які нейкім назнарок брыдкім, наўмысна «блатным» голасам спяваў пра "сталіцу калымскай старонкі". Спяваў па-беларуску.
Ён ведаў: усё гэтае блазноцтва было таму, што людзі ап'янелі ад вясновага паветра, ад палёў, ад бязмежных зялёных абшараў, што ляжалі вакол.
Непакоіў трошкі толькі суровы і адчужаны твар Марыі, што сядзела ў самым хвасце аўтобуса і, адвярнуўшыся, глядзела ў акно: вусны сціснутыя ў нітачку, вочы прыжмураныя і халодныя.
Яніс штурхнуў Андрэя ў бок.
— Кінь глядзець, кажу. Замнога гонару. Падумаеш мне яшчэ: каралева Пятра Вялікага.
Яніс быў такі легкаважна-вясёлы, што Андрэй таксама ўсміхнуўся яму ў адказ. Тым больш што жыць было сапраўды добра: такія стаялі вакол празрыстыя і халаднаватыя дні канца мая, з размытымі хмаркамі, з рэдкім сонейкам, што прыгравала там-сям паўночную зямлю, яе бедныя кветкі і спакойныя рэкі.
Вялiкi горад застаўся далёка за спiной. Там былi правiльныя ўстаноўкi, любоў да блiжняга з пажаданнем дабра яму, змястоўныя i ўдумлiвыя даследаваннi. А тут была проста палявая купель, дзе халодныя ветры звiняць маладой травою.
Акуніся, акуніся ў мяне.
I ад жыцця амаль нічога не трэба было, хіба што толькі вылезці з аўтобуса і ісці пехатою, трымацца за руку друга пры пераходах цераз ручаіны ды піць прыгажосць весняй зямлі, разлітую вакол.
Аўтобус быў усё ж часткай гарадскіх вуліц. А хацелася, каб травы цалавалі ногі, каб вакол ляжала зямля, каб яна сінела медуніцай, звінела званочкамі белазорыка, цямнела лясамі, крычала па начах таемным крыкам звяроў і адбівалася ў валавокіх, трывожных вачах мудрага леляка.
Горава сядзела насупраць, поруч з Галінай Іванаўнай, размаўляла аб нейкіх сваіх жаночых справах, і на яе таксама добра было глядзець.
Проста глядзець.
Адарвала вочы ад суседкі, сустрэла позірк Андрэя і ўсміхнулася яму:
— Добра, Андруша, праўда?
— Надзвычай добра жыць, Ірына Сяргееўна, — сказаў Андрэй.
Раптам яна злёгку спахмурнела.
— Так, — і пасля паўзы дадала: — Жыць надзвычай добра. Напэўна, ніхто гэтага не разумее так, як я.
Ад гэтай лёгкай зморшчынкі між броваў, ад суму ў голасе Андрэй яшчэ больш адчуў, што моцная сувязь дружбы звязвае іх, яшчэ нядаўна зусім незнаёмых. Дружбы спакойнай, дружбы, якая гарыць роўным і цёплым агнём.
Гэта была радасць, што яны жывуць на зямлі, што часам яны бываюць поруч. I гэта было зусім не так, як з другімі, бо гэтаму не трэба было канчацца інакш… і горш.
Проста расла ў грудзях хваля ўдзячнасці: у яго да гэтай добрай спадарожніцы, а ў яе — Андрэй амаль цвёрда ведаў гэта — да яго.
Грынкевіч працягнуў ёй цыгарэты.
— Я наогул… але добра, давайце, — сказала яна.
Курылі. Дым парывамі цягнуўся ў прыспушчанае акенца.
— Рублёва будзем глядзець? — спытаў у Горавай Яніс.
— Дзеля гэтага i едзем: ды яшчэ дзеля Нерлi.
Яніс пашкроб у патыліцы:
— Адкажыце вы мне, Ірына Сяргееўна, чаго гэта на старажытных абразах твары ў святых нейкія не рускія? Не славянскія.
— А нашто гэта вам спатрэбіўся мой адказ?
— Яны візантыйскія, гэтыя твары… Грэчаскія.
— Ну дык і што?
— Можа, i мастацтва гэта не рускае. Запазычанае.
Яна ўсміхнулася куточкамі пяшчотных вуснаў:
— Не, Янiс. Гэта ўсё ж чыста наша мастацтва. А аблiччы здаюцца чужымi таму, што сам этнiчны тып славянiна змянiўся за стагоддзi… Арабскi падарожнiк, якi ўпершыню пабачыў русаў, пiсаў, што яны, увесь натоўп, станiстыя, як пальмавы гай. У iх сапраўды былi доўгiя ногi, вузкiя тулавы, гожыя кiсцi рук… Зараз старажытнаславянскi тып, бадай што, лепей за ўсё збярогся там, дзе не было татар: на поўначы, а лепей за ўсё — на Беларусi. Паглядзiце вось на нашага Андрэя: ногi доўгiя, нос праменькi, вочы вялiзныя, як на iконах.
Андрэю стала няёмка, ён быў самай дрэннай думкі пра сваю знешнасць. У гэтым заўсёды пераконвала яго і маці.
— Вочы ў мяне, як у саламандры, пукатыя, ногi — з-пад пахаў растуць. Не трэба, Iрына Сяргееўна.
Яна засмяялася:
— Няпраўда, Андрэй. Я не хлушу. Вы сапраўды… як анёл са старажытнай іконы. Гэтым і адрозніваецеся.
Яніс паглядзеў на іх, выцягнуў папяросы і пайшоў курыць у хвост машыны, да маленькай Анкі, якая замрэяна глядзела ў акно.
Вакол Андрэя і Ірыны стварылася невялічкая "зона пустаты",
— Давядзецца мне, відаць, вам паверыць, — ціха сказаў Андрэй, — таму што гэта вы не першая кажаце мне.
— Тая, што ў "Смерці на світанні"?
— Тая.
— Яна была харошы чалавек?
— Вельмі.
— Гэта жахліва, — сказала яна, — я калісь таксама страціла вельмі блізкага чалавека. Так па-дурному прыйшла смерць… Амаль хлапчукі… З вінтоўкамі супраць танкаў.
Яна знобка павяла плячыма:
— А я яшчэ думала, чаго гэта вы не ажэніцеся… Па тыпу вы зусім не належаце да старых кавалераў.
— Ну, а што б вы мне параілі?
— Не жаніцеся. Мастак павінен быць незалежным. Горшыя ворагі мастаку — хатнія яго.
— А калі каханне?
— Ну, вялікае пачуццё — гэта зусім іншая справа, — сумна сказала яна. — Але такое прыходзіць рэдка… I, на жаль, не да ўсіх.
Сцежка мільгнула ў баку ад дарогі, прытульна пацягнулася кудысьці ў лес, быццам запрашаючы пайсці па ёй.
— Добрая сцежка якая, — сказаў Андрэй. — Вось так бы і пайсці па ёй, каб вялікі груз быў на тваіх плячах, а маленькі — на плячах другой.
— Адам і Ева? — прыўзняла яна зламаныя бровы. — Але ж яны пакінулі рай даўно.
— Нічога, — сказаў Андрэй, — шлях яшчэ цягнецца. I невядома яшчэ, куды ён прывядзе.
Галіна Іванаўна ўбачыла вузкую стужку рачулкі і паляпала да шафёра:
— Спыніцеся, Косця. Пабудзем тут хвілін дваццаць.
— Бачыце, — сказала Горава, — вашы жаданні збываюцца.
— Толькі Евы няма, — збянтэжана сказаў Андрэй, засаромеўшыся яшчэ больш, і з нейкай ненатуральнай фацэтнасцю прыбавіў: — Прысутнасць Еў робіць норавы больш мяккімі і высакароднымі.
Яна засмяялася:
— Божа, як велягурыста! Нельга ж дазволіць, каб чалавек, ды яшчэ паэт, гібеў у жорсткім і невысакародным стане.
…Аўтобус спыніўся. Хлопцы і дзяўчаты рассыпаліся па беразе. Хто смяяўся, хто спяваў, хто проста шпурляў у ваду каменні.
Баранаўскас з энергіяй, вартай лепшага ўжывання, адразу залез на бярозу і крычаў нешта дурнаватым голасам.
— Баранаўскас, злазце адтуль, — хвалявалася Галіна Іванаўна, — хто вы такі, нарэшце?
— Снежны чалавек. — Баранаўскас сеў на галіну, звесіўшы ногі. — Я аднойчы выказаў меркаванне, што снежны чалавек — гэта здзічэлы вясковы настаўнік. Чамусьці ніхто гэтым асабліва не захапіўся.
Горава засмяялася, ідучы поплавам да невысокага ўзгорка на беразе. Андрэй пайшоў поруч з ёю. Яны раз-пораз нахіляліся: ён, ірвучы кветкі, яна — вузкія лёзы светла-зялёнага шчаўя.
Сцежка ўзбегла на пагорак, з яго адкрыліся выгібы рачулкі, а за ёю замрэяныя, зажураныя, бясконцыя лясы.
Ветрык адтуль варушыў растрапаныя пасмачкі на скронях жанчыны.
— Глядзіце, крумкач, — сказаў Андрэй.
Крумкач сядзеў непадалёку, у траве, згорбіўшыся і схіліўшы галаву з невідушчымі вачыма, змрочна-панылы, вугальна-чорны і вялізны, як птэрадактыль. Гарбатая, з нарасцямі ад доўгіх год, дзюба была ўнурана ў зямлю.
— Старажытны які, - задумліва сказала яна, — як вы мяркуеце, Андрэй, аб чым ён думае?
— Гм… бадай што, і скажу… Учора быў дзень яго анёла. Яму мінула чатырыста год.
— Чаго ж ён такі сумны? З пахмелу?
— Не, ён проста думае, што слабеюць птушкі на зямлі, што не дажыць яму да мафусаілавых год бацькі, які бачыў май пяцьсот разоў.
— Бог ты мой, — сказала яна, — колькі разоў з тае пары плакала і зноў смяялася зямля. Колькі людзей адышло ў нябыт… Крумкачову бацьку, пэўна, добра было жыць у тыя гады. Людзі толькі яшчэ прыходзілі з Чарнігаўшчыны, з Кіева, з вашага Прыдняпроўя. Галадалі і паміралі.
— I ўсё ж ішлі. А што выдумаеце, усходнеславянскі мужык — гэта рэч… Але хіба толькі пасля перасялення паміралі тут людзі? З друтога боку таксама якая страшная сіла ішла… Тут на Сіці нашы людзі навалам ляжалі: продку гэтай пачвары хапала, пэўна, і вачэй, неакрытых забралам.
Крумкач павольна распасцёр адно крыло і застаўся сядзець.
— Што мне ў галаву прыйшло, — нявесела ўсміхнуўся Андрэй, — а што, калі гэта бацька нашага крумкача прынёс на вежу да княгіні Агаф'і руку забітага мужа?.. Жылаватую, з залатым пярсцёнкам…
— Вядома, ён, — сказала жанчына. — Галасіла ж, пэўна, бедная.
Андрэй заўважыў сум у вачах спадарожніцы і са злосцю шпурнуў у крумкача камлыгай зямлі,
Той узляцеў над зямлёю чорным касым крыжам, зрэдку завальваючыся то на адзін, то на другі бок, быццам не мог трымаць раўнавагі.
— Нічога, — сказаў Андрэй, — яны пайшлі ад нас, добра зрабіўшы сваю справу.
— Нашто вы яго так? — з дакорам спытала яна,
— Ён — ад загібелі. А вы — жывая. Вы вельмі жывая. I каля вас не павінна быць нічога цёмнага, нічога — ад смерці. Гэта вы памятайце.
З прасветленымі вачыма яна павярнулася да яго:
— Добра, спадзяюся, што гэта так. Хадзем. Нас клічуць.
Ад аўтобуса ўжо сапраўды махалі рукамі сябры, запрашаючы ехаць.
…Уладзімір адкрыўся вачам неяк зусім нечакана. Толькі што змяілася пад нагамі шэрая дарога, толькі што ківалі галовамі наўздагон машыне кветкі, толькі што яна частавала яго шчаўем — і вось ужо з'явіліся ўдалечыні белыя, як трошкі запылены цукар, Уладзімірскія саборы.
Хлопчык сядзеў, задзёршы кашульку, ля канавы. Закінуў у яе нітку на лазінцы: вудзіў. Па манамахавым вале гуляла фанабэрыстая каза. Вочы яе, зялёныя, д'ябальскія, з прамакутнымі вузкімі зрэнкамі, глядзелі на людзей, як на істот ніжэйшай пароды, а выгляд быў надзіва разбэшчаны і пыхлівы.
— Калялітаратурная дама, — сказала Горава, і абое засмяяліся, быццам сапраўды было сказана нешта разумнае.
Вецер гнаў праз Залатую Браму лёгкі пыл, гладзіў расплаўленыя купалы сабораў, гуляў з манетамі абдуванчыкаў у траве.
Усё было добра. I Клязьма, і абшар зарэчча, і дзівосныя муры Успенскага сабора. Але, вядома, лепей за ўсё былі фрэскі Рублёва: іхнія вялікія вочы з роздумам, з такім глыбокім спакоем, з такой трывогаю на дне.