Шпурнуўшы лапцi i анучы
Сярод двара ў пясок сыпучы;
Iх мацi зараз падабрала,
Нiчога сыну не сказала,
Пайшла ў крынiцы спаласнула,
Сушыцца ўскiнула на шула.
- Унь дзядзька йдзе! - гукаюць дзецi.
Забылi ўсё яны на свеце
I як мага бягуць, смяюцца,
Аж iх валосiкi трасуцца.
- А, дзядзька! дзядзечка, саколiк!
Насып мне ягад у прыполiк!
- Дай мне дубец! - А мне дай вуды!
Крычаць малыя шалапуды,
Бягуць i скачуць, б'юць у ладкi,
А дзядзька мерна йдзе з-за кладкi,
Iдзе без шапкi, круцiць носам
Гаворыць пацеры з засосам;
Для смешак твар яго зацяты,
Дык моў не лезьце, парасяты.
I дзецi змоўклi, больш нi слова:
Няхай канчаецца размова
Антося дзядзькi са святымi,
Тады пагутарыць i з iмi.
А покi кончыць ён малiцца,
То можна ў Свержнi апынiцца:
Псалмоў адкоцiць з паўдзесятка,
Ды так выразна, ды так гладка,
Што дзяк i той не ўсякi зможа,
Як рэпу грыз, - даруй грэх, Божа!
Не гаварыў, а сек языкам!
Малiўся дзядзька з тым разлiкам,
Каб кончыць модлы каля дома,
Бо ў хаце нельга, ёсць вядома,
Малiцца хораша, як трэба:
Тут глупства кожнае ад неба,
Ад Бога думкi адкiдае,
То тое-сёе замiнае,
I не намолiшся - нагрэшыш
Ды чорта лысага пацешыш.
I толькi дзядзька на двор ступiць,
Дык кулаком у грудзi лупiць,
Тры разы хрысцiцца, ўздыхае,
Тады ўжо шапку накiдае
I ставiць вуды ўсе ў парадак.
- Ну, што? наелiся аладак?
Жартуе дзядзька тут з малымi
Ды йдзе ўжо ў хату разам з iмi.
Яны, замест таго адказу,
Бубняць па пузу для паказу.
- Эх, брат Алесь! - гаворыць дзядзька.
Вось быў шчупак - усiм iм бацька!
Век я такога не забуду,
Але парваў мне, падла, вуду.
I падчапiў быў нават спраўна.
"Ну, - думаю, - пажыва слаўна!"
Цягну, а ён аж гне вудзiльна,
Ну, чуць не вырве яго з рук!
А тоўсты, падла, бы япрук,
I доўгi ж, доўгi, як цапiльна.
Шчупак, брат, ёмкi: на паўпуда,
Але сарваўся. Ах, паскуда!
I натамiў як мае быць,
I пастка ўжо з вады тырчыць,
Як змей, варочае зянкамi,
Ну, вось ён, вось! хватай рукамi!
А потым, брат, калi рвануўся,
Ўсё к чорту - вуда i кручок,
Пайшоў гуляць мой шчупачок!
А я, брат, толькi аблiзнуўся!
- Ах, вось шкада! З кручком i з дротам?
Дык ён жа здохне! - Ну чаго там!
Шчупак - жывучая, брат, юха!
Такi жывучы - дзяржы вуха!
Ён пяць кручкоў глыне - й не знайся;
Ты ў Янчура пра iх спытайся:
Янчур iх лужа, як арэхi,
Iх знае прожары-прарэхi.
А мне ўсяе, брат, тэй уцехi,
Што падчаплю зноў юху тую,
Тады, брат, дудкi: не спудлую!
Ўжо снедаць час, i поўдзень скора,
Ды з гэтым бацькам адно гора!
Як пойдзе ён у лес той зрання,
Як цукар у вадзе растане:
Няма й няма, чакаць абрыдне.
Якога выхадзiш там злыдня?
Цi надта выслужышся ў пана?
Ўсё роўна знойдзецца загана;
Як ты нi падай, нi гайсай,
Не пападзеш да пана ў рай
З сваёй патрэбай, iнтарэсам.
А лес, як быў, то й будзе лесам,
Дык i дарэмна ўся турбота
Бяда з iм проста i згрызота!
Няма яму нядзелькi, свята
Iдзе ды йдзе ён, як закляты;
У шчэпку высах з той хады,
Ад сну адбiўся, ад яды.
I хто ўжо служыць гэтак дбала?
Антось i мацi на Мiхала
Не раз у злосцi нападалi.
Але таго яны не зналi,
Як лёгка хлеб той дастаецца.
Не сцерпiць часам, адсячэцца
Мiхал ад гэтакiх нападак:
Якi ж бы толк быў i парадак,
Каб ён служыў, спусцiўшы рукi?
Свае ж сябры - майстры на штукi:
Так удадуць i так падкусяць
Цягнуцца нехаця прымусяць.
А вось папробуй на цiкавасць
Стрымай службовую рухавасць,
Служы спусцiўшы рукавы
I выкiнь службу з галавы,
Такiя ў лесе выйдуць справы
Пажар, парубкi i патравы
Не адкараскацца ад лiха.
А хочаш ты, каб было цiха,
На чым сядзiш, таго глядзi ты!
Казаў Мiхал не раз сярдзiта:
- Маўчы, калi ёсць хлеб у роце!
I што сказаць на гэта процi?
А бацька з стрэльбай за плячамi
Iшоў дадому хвайнякамi,
Iшоў паволi, не спяшаўся,
Часамi, стаўшы, азiраўся
I прыслухоўваўся да зыкаў
Ляснога шуму, яго крыкаў
Ды нюхаў дух той, поўны вару:
Такая суш - крый бог пажару!
Скрозь лапкi хвоек i галiнкi
Сiнела неба гладзь. Хмурынкi
Стаялi грудкамi на ўсходзе.
Было так цiха ўсё ў прыродзе!
Ўгары над хвойнiкам зялёным
Снуюцца пчолкi з цiхiм звонам,
Кузуркi розныя i мушкi
Свае спраўляюць гулi-гушкi
I так танюсенька гудуць,
Што ледзьве-ледзьве можна ўчуць.
А на прагалiнках на голых
Гулянне конiкаў вясёлых.
I толькi ступiш там нагою
Так i заскачуць прад табою,
Вось так i пырскнуць у надзем'е,
Як бы сявец той сыпне сем'е.
А матылькi сваiм убраннем
Касуюць тут усiх дазвання
I не лятаюць - танцы правяць,
Ну, каго хочаш, зацiкавяць.
А як прыгожы пуцявiнкi
Ў шаўках зялёнае травiнкi!
Якiя мяккiя iх рысы
I павароткi iх, абрысы!
Iдуць, звiваюцца, лучацца...
Эх, слаўна ў лесе, слаўна, братцы!
Памалу, мерна, крок за крокам
Ў сваiм раздум'i адзiнокiм
Дадыбаў бацька скора к дому.
Зачуўшы татаў ход знаёмы,
Малыя з хаты высыпалi.
За брамай бацьку сустракалi.
Алесь браў стрэльбу, шапку з цэшкай
I нёс з шчаслiваю усмешкай
(Схаваўся ў шапку ўвесь з вушамi);
А Костусь - торбу з кутасамi
I знак блiшчасты стражнiкоўскi.
- Барзджэй вы там, кiрмаш такоўскi!
Гукае дзядзька з ноткай злосцi:
Iдуць, як тыя шляхты ў госцi!..
III. ЗА СТАЛОМ
- Ну, небажаты, будзем снедаць
Ў людзей садзяцца ўжо абедаць.
Цягнi мачанку, мацi, з печы!
За стол, малы, за стол, старэчы!
Гаворыць дзядзька, сам сядае
I стол абрусам засцiлае.
Памiж дзвюх лаў пад абразамi
Тулiўся стол з двума кастрамi
Аладак грэцкiх, як пампушак,
Ды хлеба з зайчыка краюшак.
Мiхал з Антосем, як старыя,
Займалi месцы канцавыя
I iх трымалiся выключна,
Бо тут сядзець iм больш спадручна,
I ў кут старым трудней залезцi,
А на пачэсным гэтым месцы
Садзiўся госць - i то не кожан;
А як цяпер кут быў парожан,
То там Алесь прымайстраваўся,
Сядзеў на кукiшках, гайдаўся,
Цiшком шчыкаючыся з братам.
Кастусь сядзеў мiж iм i татам;
Ён да яды не так быў падак,
Бо ўжо намазаўся аладак,
Але сядзеў i мяў аладку
Ды штурхаў бацьку пад лапатку.
Уладзiк быў у дзядзькi збоку...
Дзяцей, як тых снапкоў на току!
Сямейка, праўда, немалая:
Чатыры хлопцы, тры дзяўчацi
Ды бацька з дзядзькам, трэцця мацi;
I кожны месца сваё мае.
Тым часам мацi даставала
Чыгунчык з печы, лыжку брала
I верашчаку налiвала.
А за сталом на верашчаку
Падгатаўлялi ўжо атаку,
На гэта хлопцы былi хваты,
Аладкi кроiлi ў квадраты
(Хоць геаметрыi не зналi)
I на вiдэльцы iх чаплялi,
Як бы на тычкi тыя вешкi,
Каб не адстаць, не мець замешкi
У часе дружнае яды.
Чуць мiска ткнулася сюды,
Дык у яе, як па прыказу,
Вiдэльцаў з восем лезе зразу.
Гаворка моўкне, смех сцiхае:
Цяпер мiнуцiна другая,
Бо ўсiх займае мiска стравы;
Другiя моманты, праявы,
Усе пафукваюць ды студзяць
I верашчаку тую вудзяць
I толькi чаўкаюць губамi
Ды зрэдку скрыгаюць зубамi,
Як бы на бераг тыя хвалi
У часе ветру наступалi.
Малыя - Гэля, Юзiк, Ганна
Асобна елi пастаянна.
Парадку дзецi не трымалi,
I iх нiколi не сцiскалi,
Абы насоў не разбiвалi;
Так, Юзiк пальцам поркаў страву
I верашчакай мазаў лаву,
Але тут сёстры сердавалi
I залаб Юзiка цягалi.
Тады iх згода прападала,
Мiж iмi бойка вынiкала.
Пускаў тут Юзiк лыжку ў дзела;
Не раз лабацiна трупцела
Ў сястрычак Гэлi цi Ганулi.
А сёстры Юзiка цягнулi
За вушы з двух бакоў i бiлi.
Але iх старшыя мiрылi,
На пожар злосцi лiлi воду
I замацоўвалi так згоду:
- Ну, пацалуйцеся ж вы з браткам!
I ўсё йшло зноў сваiм парадкам.
А за сталом маўчком сядзелi.
Там хлопцы гыркацца не смелi,
Бо там парадак вельмi строгi,
Там падпiлуюць табе рогi,
Калi парушыш дысцыплiну,
Ды пад нядобрую часiну
Дадуць там "лэмбуся" i "квасу",
Каб не круцiлiся без часу.
I чуць калi што вынiкала,
То бацька кiдаў так, бывала,
На хлопцаў погляд выразлiва,
Што тыя ў лаву баязлiва
Траха са страху не ўпаўзалi,
Бо гэты погляд добра зналi.
Там i цяпер, як i заўсюды,
Макалi ўсе з адной пасуды
I елi дружна, не драмалi;
Нарэшце ўсе па скварцы бралi.
Як верашчака ў дно спадала,
То мацi есцi пакiдала
Ды йшла ў камору па другое,
Яшчэ больш смачнае, ядкое,
I тарабанiла сюды
Для заканчэння ўжо яды
Тварог, запраўлены смятанай
(Нясла з вялiкаю пашанай).
За ёю хлопцы адставалi
I бацьку з дзядзькам пакiдалi
Над верашчакай завiхацца.
Мужчыны бралi па аладцы
I аж пацелi, небаракi.
З аладкi дзядзька рабiў трубку,
Каб лепш здаволiць сваю губку
I больш зачэрпаць верашчакi.
А бацька браў блiнцом спавагу,
Бо на Антося меў увагу:
Антось жа правiў гаспадарку,
Рабiў за двух, на сваiм карку
Цягнуў ярэмца хлебароба,
Ну, словам, дзядзька наш - асоба!
А пападалася там скварка,
Была мiж iмi чуць не сварка:
- Бяры, Антось! - Я намакаўся,
Бяры, брат, ты: ты больш цягаўся,
I спрэчку тым яны канчалi,
Што гэту скварку разразалi.
Другая мiска, мiска-яма,
Апаражнялася таксама,
I ўжо к канцу таго снядання
Хлапцы здаволiлi жаданне,
I ад мужчын яны адсталi.
Павольней скiвiцы жавалi,
Крышылi страву, як нарокам.
I бацька кiдае вiдэльцы,
Рукою гладзiць па камзэльцы,
На абразы ўскiдае вокам
I шэптам хрысцiцца набожна.
Тым часам мiска i парожна,
I мацi стол ужо прыбрала,
Пасуду, лыжкi паласкала.
А дзядзька сеў курыць на ўслоне.
Злажыўшы шчыльненька далонi,
Мiхал сядзеў, не варушыўся
I ў мыслi нейкiя ўглыбiўся.
Ды мацi з дзядзькам добра зналi,
Дзе тыя мыслi вандравалi,
Што iх гарнула, што тулiла
I дзе было iм гэтак мiла.
Даўно ўжо бацька жыў думою
Разжыцца ўласнаю зямлёю
I не належаць нi да кога,
Не знаць начальства нiякога.
I калi бацька каго стрэне,
Не прапускае ўжо здарэння
Спытаць, праведаць аб зямельцы:
Дзе прадаецца, як багата,
Якiя выгады i плата,
Як блiзка рэчка цi крынiцы?
I чым больш служба дакучала,
Тым болей бацьку прыцягала
Свая зямелька, свая хата
(Няўжо яна яму заклята?),
Прытулак свой, куток уласны;
Такi ён мiлы быў i красны,
Што наш Мiхал там жыў душою,
Не знаў улады над сабою,
Апроч зямельнай той улады.
Завёў бы там сабе прылады
Ды жыў бы панам i не гнуўся,
Шырока б там ён разгарнуўся.
I бацька ў вольныя часiны
Расказваў дома ўсе навiны
I чуткi ўсе наконт зямелькi.
Так i цяпер, у час нядзелькi,
Аддаўся бацька светлым марам
I вёў размову з такiм жарам,
Што бацьку ў хаце ўсе дазвання,
Як бы ксяндза таго казанне,
Так шчыра слухалi, маўчалi,
Што й нос абцерцi забывалi.
- Пытаўся я ў людзей, брат, сёння
Наконт зямлi каля Заблоння,
Так бацька мову расчынае
I вочы весела ўскiдае
На ўсiх, хто толькi быў у хаце,
Там, брат, гароды - чуеш, мацi?
(Ён гэтым жонку падкупляе)
Так ураджайны, так багаты,
I блiзка, тут жа каля хаты!
Сама зямля без гною тлуста,
I надта родзiцца капуста:
З вядро галоўкi вырастаюць,
З трох коп кадушку накладаюць!
А мак! а рэпа! морква, бручка!
А буракi, гуркi, пятрушка
Ўсяго, ўсяго, ну, проста - страх!
Ўсё там расце, як на дражджах.
I рэчка ёсць. А рыбы, рыбы!
Вось дзе, Антось-брат, пажыў ты бы!
Пад дзядзьку бацька падвёў мiну:
Лавi лiны i еж самiну
Самы жывуць там, як цяляты!
А дзядзька быў рыбак заўзяты,
Рыбак у iм тут абудзiўся,
Як сонца, твар яго свяцiўся,
I ад прыемных цiхiх смехаў
Чуць не да вуха вус заехаў.
- Ну, ўсе выгоды каля бока,
Тае ж зямлi якраз валока,
Мiхал распiсваў з жарам далей:
А чорны грунт - дванаццаць цалей!
Жыта там родзяцца надзiва:
Як едзеш мiж хлябоў вясною,
Ў iх конь хаваецца з дугою!
А з ячмянёў вары хоць пiва.
Грэчка, аўсы растуць, як лозы,
Не то што ў нас: адны занозы
Пад кiпцi ты панаганяеш,
Пакуль дзве жменi нажынаеш.
I ўся зямля ў адным адрубу;
I лес там ёсць, найболей дубу,
А дуб расце на добрай глебе;
Не клапацiўся б там а хлебе...
Адкуль нi глянь - усё ўпадобна:
Перш-наперш жыў бы там асобна,
А не ў галдзе, страшэнным сцiску,