- Дай Бог, дай Бог! Боўлтан, а вы i праўда пратрымаеце яго тут два месяцы?
Боўлтан насупiўся.
- Вы ж ведаеце, ён не належыць нашаму часу. Калi энергiя тут хоць на момант аслабне, Вулфа адразу прыцягне назад у мiнулае, як папяровы мячык на гумцы. Паверце, мы ўсiмi спосабамi стараемся яго ўтрымаць.
- Гэта неабходна, зразумейце! Нельга, каб ён вярнуўся, не закончыўшы кнiгi! Вы павiнны...
- Зiрнiце! - перабiў Боўлтан.
У неба ўзляцела серабрыстая ракета.
- Гэта ён? - спытаў стары.
- Ён, - сказаў прафесар. - Гэта Вулф ляцiць на Марс.
- Брава, Том! - загарланiў стары i затрос кулакамi над галавой. - Дай iм перцу!
Ракета патанула ў вышынi, яны праводзiлi яе вачамi.
Да апоўначы да iх дайшлi першыя старонкi. Генры Ўiльям Фiлд сядзеў у сябе ў бiблiятэцы. Перад iм на стале гудзеў апарат. Апарат паўтараў словы, што былi напiсаны далёка з таго боку Месяца. Ён выводзiў iх чорным алоўкам, дакладна аднаўляючы паспешлiвыя каракулi Тома Вулфа, якiя ён нагрымзолiў за мiльён мiляў адгэтуль. Ледзьве дачакаўшыся, каб на стол лёг стосiк папяровых лiсткоў, стары схапiў iх i ўзяўся чытаць, а Боўлтан i слугi стаялi i слухалi. Ён чытаў пра Прастору i Час, i пра палёт, пра вялiкага чалавека ў вялiкай дарозе, пра доўгую поўнач i пра холад космасу, i пра тое, як згаладалы чалавек з прагнасцю паглынае ўсё гэта i патрабуе яшчэ i яшчэ. ён чытаў, i кожнае слова было поўна гарэння, i грому, i тайны.
Космас як восень, пiсаў Томас Вулф. I гаварыў пра пустэльны змрок, пра адзiноту, пра тое, якi маленечкi закiнуты ў космасе чалавек. Гаварыў пра вечную восень, якая нiколi не канчаецца. I яшчэ пра мiжпланетны карабель, пра тое, як пахне метал i якi ён навобмацак, i пра пачуццё высокага лёсу, пра няўрымслiвае захапленне, з якiм нарэшце адрываешся ад Зямлi, пакiдаеш за сабою ўсе зямныя задачы i журботы i iмкнешся да задачы куды больш цяжкай, да журбы куды больш горкай. Сапраўды, гэта былi цудоўныя старонкi, i яны гаварылi тое, што абавязкова трэба было сказаць пра Сусвет i чалавека i пра яго малюпасенькiя ракеты, якiя згубiлiся ў бязмежжы космасу.
Стары чытаў, пакуль не ахрып, за iм чытаў Боўлтан, потым астатнiя - да глыбокай ночы, калi апарат перастаў пiсаць i ўсе зразумелi, што Том ужо ў пасцелi, там, у ракеце, якая ляцiць на Марс... мабыць, ён яшчэ не спiць, не, яшчэ доўга ён не засне, так i будзе ляжаць без сну, быццам хлапчук напярэдаднi адкрыцця цырка: яму ўсё не верыцца, што ўжо збудаваны вялiзны, чорны, увесь аздоблены каштоўнымi камянямi балаган, i паказ пачынаецца, i дзесяць мiльярдаў зiхатлiвых акрабатаў гайдаюцца на туга напятых дратах, на нябачных трапецыях Прасторы.
- Ну вось! - выдыхнуў стары, беражлiва адкладваючы апошнiя старонкi першага раздзела. - Што вы пра гэта скажаце, Боўлтан?
- Гэта добра.
- Якое там добра! - загарланiў Фiлд. - Гэта цудоўна! Прачытайце яшчэ раз, сядзьце i прачытайце яшчэ раз, каб вас чорт забраў!
Так яно i iшло, дзень пры днi, па дзесяць гадзiн запар. На падлозе расла куча жаўтаватай спiсанай паперы - за тыдзень яна зрабiлася вялiзнай, за два тыднi - не ведаеш, як яе i назваць, пад канец месяца - i ўявiць немагчыма.
- Вы толькi паслухайце! - крычаў стары i чытаў уголас.
- А што?! - гаварыў ён.
- А вось яшчэ раздзел, Боўлтан, а вось аповесць, яна толькi што перададзена, называецца "Касмiчная вайна", цэлая аповесць пра тое, як яно ваяваць у космасе. Ён размаўляў з рознымi людзьмi, распытваў салдат, афiцэраў, ветэранаў Прасторы. I пра ўсё напiсаў. А вось яшчэ раздзел, называецца "Доўгая поўнач", а гэты - пра тое, як мурыны засялiлi Марс, а во нарыс - партрэт марсiянiна, яму проста цаны няма!
Боўлтан адкашляўся.
- Мiстэр Фiлд...
- Пасля, пасля, не перашкаджайце.
- Кепскiя навiны, сэр.
Фiлд ускiнуў сiвую галаву.
- Што такое? Што-небудзь з Элементам Часу?
- Перадайце Вулфу, няхай спяшаецца, - лагодна прамовiў Боўлтан. - Магчыма, на гэтым тыднi сувязь з Мiнулым абарвецца.
- Я дам вам яшчэ мiльён даляраў, толькi падтрымлiвайце яе.
- Справа не ў грошах, мiстэр Фiлд. Цяпер усё залежыць ад сама звычайнай фiзiкi. Я зраблю ўсё, што ў маiх сiлах. Але вы яго папярэдзьце на ўсякi выпадак.
Стары скурчыўся ў крэсле, зрабiўся зусiм маленькi.
- Няўжо вы зараз адбераце яго ў мяне? Ён так цудоўна працуе! Каб вы толькi бачылi, якiя эскiзы ён перадаў усяго гадзiну назад - апавяданнi, накiды. Во, во - гэта пра касмiчныя плынi, а гэта пра метэарыты. А вось пачатак аповесцi пад назвай "Пушынка i полымя"...
- Нiчога не зробiш...
- Але калi мы зараз страцiм яго, можа, вы здолееце даставiць яго сюды яшчэ раз?
- Бязмернае ўмяшанне ў Мiнулае занадта небяспечна.
Стары быццам акамянеў.
- Тады вось што. Зрабiце так, каб Вулф не трацiў часу на ваджанiну з алоўкам i паперай - няхай друкуе на машынцы або дыктуе, адным словам, паклапацiцеся пра якую-небудзь механiзацыю. Абавязкова!
Апарат стракатаў не ведаючы стомы - за поўнач i пасля да свiтання i ўвесь дзень без перадыху. Стары правёў бяссонную ноч; толькi ён змружыць павекi, як апарат зноў ажывае - i ён страпянецца, i зноў касмiчныя прасторы, i вандроўкi, i неабсяжнасць быцця плывуць да яго, пераўтвораныя думкай другога чалавека.
"...бязмежныя зорныя лугi космасу..."
Апарат запнуўся, уздрыгнуў.
- Давай, Том! Пакажы iм!
Стары застыў у чаканнi.
Зазванiў тэлефон.
Голас Боўлтана:
- Мы болей не можам падтрымлiваць сувязь, мiстэр Фiлд. Яшчэ хвiлiна - i кантакт Часу сыдзе на нiшто.
- Зрабiце што-небудзь!
- Не магу.
Тэлетайп уздрыгнуў. Быццам зачараваны, пахаладзелы ад жаху, стары сачыў, як складваюцца чорныя радкi:
"..марсiянскiя гарады - дзiвосныя, непраўдападобныя, быццам камянi, што знесены з горных вяршынь нейкай iмклiвай, неверагоднай лавiнай i застылi нарэшце зiхатлiвымi россыпамi..."
- Том! - крыкнуў стары.
- Усё, - прагучаў у слухаўцы голас Боўлтана.
Тэлетайп памарудзiў, адстукаў яшчэ слова i змоўк.
- Том!!! - у роспачы закрычаў Фiлд.
Ён пачаў трэсцi тэлетайп.
- Дарма, - сказаў голас у слухаўцы. - Ён знiк. Я адключаю Машыну Часу.
- Не-не! Пачакайце!
- Але ж...
- Чулi, што я сказаў? Пачакайце выключаць! Магчыма, ён яшчэ тут.
- Яго больш няма. Гэта дарма, энергiя трацiцца марна.
- Няхай сабе трацiцца!
Фiлд шпурнуў слухаўку.
I павярнуўся да тэлетайпа, вярнуўся да незакончанага сказа.
- Ды ну, Том, не могуць яны вось так ад цябе адкараскацца, не паддавайся, сынку, ану, давай далей! Дакажы iм, Том, ты ж малайчына, ты большы, чым Час i Прастора i ўсе гэтыя праклятыя механiзмы, ты маеш такую сiлу, такую жалезную волю. Том, дакажы iм усiм, не давай адсылаць цябе назад!
Пстрыкнуў клавiш тэлетайпа.
- Том, гэта ты?! - сам не свой ад здзiўлення замармытаў стары. - Ты яшчэ можаш пiсаць? Пiшы, Том, не здавайся, пакуль ты не апусцiў рукi, цябе не могуць адаслаць назад, не могуць!!!
"У", - стукнула машына.
- Яшчэ, Том, яшчэ!
"Дыханнi", - адстукала яна.
- Ну, ну?!
"Марса", - надрукавала машына i спынiлася. Кароткая цiшыня. Шчаўчок. I машына пачала зноў, з новага радка:
"У дыханнi Марса адчуваеш водар карыцы i халодных рэзка пахучых вятроў, тых вятроў, што ўзнiмаюць лятучы пыл, i абмываюць нятленныя косцi, i прыносяць пылок даўным-даўно адцвiлых кветак..."
- Том, ты яшчэ жывы!
Замест адказу апарат яшчэ дзесяць гадзiн запар выбухаў лiхаманкавымi прыступамi i адстукаў шэсць раздзелаў "Уцёкаў ад дэманаў".
- Сёння ўжо мiнула паўтара месяца, Боўлтан, цэлыя паўтара месяца, як Том паляцеў на Марс i на астэроiды. Глядзiце, вось рукапiсы. Дзесяць тысяч слоў у дзень, ён не дае сабе перадыху, не ведаю, калi ён спiць, цi паспявае паесцi, ды гэта для мяне ўсё роўна, i для яго таксама, для яго адно важна - дапiсаць, ён жа ведае, што час не чакае.
- Недаступна розуму, незразумела, - сказаў Боўлтан. - Нашы рэле не вытрымалi, энергiя панiзiлася. Мы зрабiлi для галоўнага канала новыя рэле, якiя забяспечваюць надзейнасць Элемента Часу, але ж на гэта пайшло тры днi - i ўсё-такi Вулф пратрымаўся! Вiдаць, гэта залежыць яшчэ i ад яго асобы, тут дзейнiчае нешта такое, чаго мы не прадугледзелi. Тут, у нашым часе, Вулф жыве - i, аказваецца, Мiнулае не можа так лёгка яго вярнуць. Час не такi падатлiвы, як мы думалi. Мы карысталiся няправiльным параўнаннем. Гэта не гумка. Гэта болей падобна на дыфузiю - узаемапранiкненне вадкiх пластоў. Мiнулае нiбы прасочваецца ў Сучаснае... Але ўсё роўна давядзецца адаслаць яго назад, мы не можам яго пакiнуць тут: у Мiнулым утворыцца пустата: усё перамесцiцца i пераблытаецца. Па сутнасцi, яго зараз утрымлiвае ў нас толькi адно - ён сам, яго страсць, яго работа. Дапiсаўшы кнiгу, ён выслiзне з нашага часу гэтак жа натуральна, як вылiваецца вада са шклянкi.
- Мне напляваць, што, як i чаму, - запярэчыў Фiлд. - Я ведаю адно: Том заканчвае сваю кнiгу! У яго ўсё той жа талент i натхненне i ёсць штосьцi яшчэ, штосьцi новае, ён шукае каштоўнасцей, якiя вышэй за Прастору i Час. Ён напiсаў псiхалагiчны эцюд пра жанчыну, якая застаецца на Зямлi, калi адважныя касманаўты накiроўваюцца ў Невядомасць, - гэта цудоўна напiсана, праўдзiва i тонка; Том назваў свой эцюд "Дзень ракеты", ён апiсаў усяго толькi адзiн дзень сама звычайнай правiнцыялкi, яна жыве ў сябе дома, як жылi яе прабабкi - вядзе гаспадарку, гадуе дзяцей... небывалы росквiт навукi, грукат касмiчных ракет, а яе жыццё амаль гэтакае ж, якое было ў жанчын у каменным веку. Том праўдзiва, старанна i пранiкнёна апiсаў яе парываннi i расчараваннi. Або во яшчэ рукапiс, называецца "Iндзейцы", тут ён пiша пра марсiян: яны - iндзейцы космасу, iх выцеснiлi i знiшчылi, як даўней iндзейскiя плямёны - чарокаў, iракезаў, чарнаногiх. Выпiце, Боўлтан, выпiце!
На зыходзе другога месяца Том Вулф вярнуўся на Зямлю.
Ён вярнуўся ў полымi, як у полымi i адлятаў, крокамi волата ён перасек космас i ўвайшоў у дом Генры Ўiльяма Фiлда, у бiблiятэку, дзе на падлозе грувасцiлiся стосы жоўтай паперы, скрэмзанай алоўкам або спярэшчанай радкамi машынапiсу; стосы гэтыя трэба было падзялiць на шэсць частак, з iх складаўся шэдэўр, створаны з неймавернай хуткасцю нечалавечай упартай працай, з пастаянным усведамленнем няўмольна мiнаючых хвiлiн.
Том Вулф вярнуўся на Зямлю, ён стаяў у бiблiятэцы Генры Ўiльяма Фiлда i пазiраў на аграмадзiны, што былi спароджаны яго сэрцам i яго рукою.
- Хочаш усё гэта прачытаць, Том? - спытаў стары.
Але ён пакруцiў масiўнай галавою, шырокай далонню адкiнуў назад грыву цёмных валасоў.
- Не, - сказаў ён. - Баюся пачынаць. Калi пачну, захочацца ўзяць усё гэта з сабою. А мне ж няможна забраць гэта дадому, праўда?
- Няможна, Том.
- А вельмi хочацца.
- Нiчога не зробiш, нельга. У той год ты не напiсаў новага рамана. Што напiсана тут, павiнна тут i застацца, што напiсана там, павiнна застацца там. Нiчога нельга змянiць.
- Разумею, - Вулф цяжка ўздыхнуў i апусцiўся ў крэсла. - Стамiўся я. Страшэнна стамiўся. Нялёгка гэта было. Але i здорава! Каторы гэта сёння дзень?
- Шасцiдзесяты.
- Апошнi?
Стары кiўнуў, i нейкi час абодва маўчалi.
- Назад у тысяча дзевяцьсот трыццаць восьмы, на могiлкi, пад камень, сказаў Том Вулф i заплюшчыў вочы. - Не хочацца мне. Лепей бы я пра гэта не ведаў, страшна ведаць такое...
Голас яго замёр, ён уткнуўся тварам у шырокiя далонi, ды так i застыў.
Дзверы адчынiлiся. Увайшоў Боўлтан з бутэлечкай у руцэ i спынiўся за крэслам Тома Вулфа.
- Што гэта ў вас? - спытаў стары Фiлд.
- Даўно знiшчаны вiрус, - адказаў Боўлтан. - Пнеўманiя. Вельмi старажытная i надзвычай лютая хвароба. Калi мiстэр Вулф прыбыў да нас, мне, само сабой зразумела, давялося яго вылечыць, каб ён мог справiцца са сваёю работай; пры нашай сучаснай тэхнiцы гэта было зусiм лёгка. Культуру мiкроба я захаваў. Цяпер, калi мiстэр Вулф вяртаецца, трэба будзе зноў прышчапiць яму пнеўманiю.
- А калi не прышчапiць?
Том Вулф узняў галаву.
- Калi не прышчапiць, у тысяча дзевяцьсот трыццаць восьмым годзе ён ачуняе i паправiцца.
Том Вулф падняўся.
- Дык як гэта? Папраўлюся, падымуся на ногi - там, у сябе, - буду здаровы, i магiльшчыкi застануцца з носам?
- Правiльна.
Том Вулф утаропiўся на бутэлечку, рука яго сутаргава тарганулася.
- Ну, а калi я знiшчу гэты ваш вiрус i не дамся вам?
- Гэтага нiяк нельга!
- Ну... а калi?
- Вы ўсё разбурыце.
- Што - усё?
- Сувязь рэчаў, ход падзей, жыццё, усю сiстэму таго, што ёсць i што было, што мы не маем права змянiць. Вы не можаце ўсё гэта парушыць. Безумоўна адно: вы павiнны памерцi, i я мушу пра гэта паклапацiцца.
Вулф паглядзеў на дзверы.
- А калi я ўцяку i вярнуся без вашай дапамогi?
- Машына Часу ў нас пад кантролем. Вы не можаце выйсцi з гэтага дома. Я вымушаны буду сiлком вярнуць вас сюды i зрабiць прышчэпку. Я прадбачыў, што пад канец ускладненняў не мiнуць, i зараз унiзе напагатове пяць чалавек. Варта мне гукнуць... самi бачыце, гэта бескарысна. Ну от, гэтак лепей. Вось так.
Вулф адступiў, азiрнуўся, паглядзеў на старога, у акно, абвёў позiркам прасторны пакой.
- Даруйце мне. Вельмi не хочацца памiраць. Ох, як не хочацца!
Стары падышоў да яго, сцiснуў яму руку.
- А ты паглядзi на гэта так: табе ўдалося небывалае - выйграць у жыцця два месяцы звыш тэрмiну, i ты напiсаў яшчэ адну кнiгу - апошнюю, новую кнiгу! Падумай пра гэта - i табе будзе лягчэй.
- Дзякуй вам за гэта, - сур'ёзна сказаў Томас Вулф. - Дзякуй вам абодвум. Я гатовы. - Ён закасаў рукаў. - Давайце вашу прышчэпку.
I пакуль Боўлтан рабiў сваю работу, Вулф вольнай рукою ўзяў аловак i на першым лiстку першай часткi рукапiсу вывеў два радкi, потым зноў загаварыў:
- У адной маёй старой кнiзе ёсць такая мясцiна, - ён нахмурыўся, прыгадваючы: - "...пра вандроўкi вечныя i пра Зямлю... Хто валодае Зямлёю? I навошта нам Зямля? Каб вандраваць па ёй? Цi для таго нам Зямля, каб не ведаць на ёй спакою? Кожны, каму трэба Зямля, будзе мець яе, застанецца на ёй, супакоiцца на маленькiм шматку i будзе ў цесным куточку яе вечна..."
Вулф хвiлiну памаўчаў.
- Вось яна, мая апошняя кнiга, - сказаў ён потым i на чыстым жоўтым лiстку вялiкiмi чорнымi лiтарамi, моцна нацiскаючы алоўкам, вывеў: Томас Вулф - пра вандроўкi вечныя i пра Зямлю.
Ён схапiў стос спiсаных лiсткоў, на момант прыцiснуў да грудзей.
- Хацеў бы я забраць яго з сабою. Быццам расстаешся з родным сынам!
Ён адклаў рукапiс, пляснуў па iм далонню, спехам пацiснуў руку Фiлду i пакрочыў да дзвярэй; Боўлтан падаўся за iм. На парозе Вулф спынiўся, асветлены перадвячэрнiм сонцам, вялiзны, велiчны.
- Бывайце! - крыкнуў ён. - Бывайце!
Грукнулi дзверы. Том Вулф знiк.
Нарэшце яго знайшлi, ён плёўся па бальнiчным калiдоры.
- Мiстэр Вулф!
- Га?
- Ну i напужалi вы нас, мiстэр Вулф, мы ўжо думалi, вы знiклi!
- Знiк?
- Дзе вы прападалi?
- Дзе? Дзе прападаў? - Яго вялi начнымi калiдорамi, ён пакорлiва iшоў. Ого, каб я i сказаў вам, дзе... вы ўсё адно не паверыце.
- От i ваш ложак, дарэмна вы паднялiся.
I ён апусцiўся на белую смяротную пасцель, ад якой iшлi слабыя чыстыя павевы ўгатаванага яму канца, блiзкага канца, што пахнуў бальнiцай; ён толькi дакрануўся да гэтай пасцелi - i яна паглынула яго, ахутала бальнiчным пахам i халоднай бальнiчнай белiзной.
- Марс, Марс, - шаптаў волат-асiлак у цiшы ночы. - Мая найлепшая, сама лепшая, сапраўды цудоўная кнiга, яна яшчэ будзе напiсана, будзе надрукавана, у зусiм iншы год, праз тры стагоддзi...
- Вы занадта ўзбуджаны.
- Вы так думаеце? - прамармытаў Томас Вулф. - Дык гэта быў сон? Магчыма... Харошы сон...
Яго дыханне абарвалася. Томас Вулф быў мёртвы.
Мiнаюць гады, на магiле Тома Вулфа зноў i зноў з'яўляюцца кветкi. I здавалася б, што ў гэтым дзiўнага, бо нямала ж народу прыходзiць яму пакланiцца. Але гэтыя кветкi з'яўляюцца кожную ноч. Нiбы з неба падаюць. Вялiзныя, колеру асенняга месяца, яны палымнеюць, iскрацца халаднаватымi падоўжанымi пялёсткамi, яны быццам белае i блакiтнае полымя. А ледзь толькi павее перадранiшнi ветрык, яны асыпаюцца серабрыстым дажджом, пырскаюць белыя iскры i растаюць у паветры. Мiнула ўжо многа, многа гадоў з таго дня, як памёр Том Вулф, а кветкi з'яўляюцца зноў i зноў...