Я сумняваўся, цi здолею гэта зрабiць.
Рэактыўны струмень газавага пiсталета не надта моцны, але я меў намер рашуча выканаць сваю пагрозу, нават калi б давялося шукаць узрыўчатку, якой на складзе, напэўна, было дастаткова. Толькi не здавацца, толькi не гуляць у гэтыя пазначаныя шаленствам карты, якiя падсоўвае мне сiтуацыя.
Пачуўся такi шум, нiбыта за дзвярыма бiлiся або нешта перасоўвалi, затым пасярэдзiне на паўметра рассунулася штора на фоне матавых, нiбыта пакрытых шэранем дзвярэй, з'явiўся высокi цень, i хрыпаты дыскант прамовiў:
- Я адчыню, але абяцайце, што вы не зойдзеце.
- Тады навошта адчыняць? - закрычаў я.
- Я выйду да вас.
- Добра. Абяцаю.
У замку заскрыгатаў ключ, пасля цёмны сiлуэт, якi закрываў палову дзвярэй, захiнуў штору; там працягвалася нейкая валтузня, я чуў трэск, нiбыта перасоўвалi драўляны столiк, нарэшце светлая плоскасць прачынiлася, i Сарторыус выслiзнуў у калiдор. Ён стаяў перада мной, засланяючы дзверы. Сарторыус быў надзвычай высокi i худы, здавалася, што пад крэмавым трыкатажным касцюмам адны косцi. На шыi чорная хустка; цераз плячо перакiнуты складзены папалам, прапалены хiмiкатамi ахоўны лабараторны фартух. Надзвычай вузкая галава схiлена набок. Амаль палову твару захiналi засцерагальныя акуляры, i я не мог убачыць яго вочы. Нiжняя скiвiца вытыркалася наперад, губы былi сiняватыя, вялiзныя вушы, таксама сiняватыя, здавалiся адмарожанымi. Ён быў няголены. На запясцях вiселi антырадыяцыйныя пальчаткi з чырвонай гумы. Так i стаялi мы, пазiраючы адзiн на аднаго з непрыхаванай непрыязнасцю. Яго рэдкiя валасы (здавалася, ён сам сябе падстрыгаў) былi алавянага колеру, няголеная барада - сiвая. Лоб загарэў, як у Снаўта, але толькi да паловы. Вiдаць, на сонцы заўсёды хадзiў у нейкiм каптуры.
- Я слухаю, - прамовiў ён нарэшце.
Мне падалося, што ён не так чакае, што я скажу, як, прыцiскаючыся спiнай да шкла, увесь час напружана прыслухоўваецца да таго, што адбываецца ў лабараторыi. Я не ведаў, з чаго пачаць, каб не сказаць глупства.
- Я - Кельвiн, - пачаў я. - Вы, вiдаць, чулi пра мяне. Я працую... дакладней, працаваў разам з Гiбарыянам...
Яго худы твар, увесь у вертыкальных зморшчынках, - такi выгляд павiнен мець Дон Кiхот, - нiчога не выяўляў. Чорнае выпуклае шкло настаўленых на мяне засцерагальных акуляраў нервавала мяне.
- Я даведаўся, што Гiбарыяна... ужо няма, - я ўзвысiў голас.
- Так. Працягвайце, - з нецярпеннем прамовiў ён.
- Гiбарыян скончыў самагубствам?.. Хто знайшоў цела - вы альбо Снаўт?
- Чаму вы пра гэта пытаецеся ў мяне? Хiба доктар Снаўт не сказаў вам?..
- Я хацеў пачуць, што вы можаце сказаць пра гэта...
- Вы псiхолаг, доктар Кельвiн?
- Псiхолаг. А што?
- Вучоны?
- Так. Але якое гэта мае значэнне...
- Я думаў, што вы следчы або палiцэйскi. Зараз дзве гадзiны сорак хвiлiн, а вы спрабуеце сiлай уварвацца ў маю лабараторыю. Гэта было б зразумела, калi б вы хацелi азнаёмiцца з работай, якая вядзецца на Станцыi. А вы робiце допыт, нiбыта я пад падазрэннем.
Я стрымлiваў сябе так, што аж лоб успацеў.
- Вы i ёсць пад падазрэннем, Сарторыус! - прамовiў я прыдушаным голасам.
Я з усёй сiлы хацеў закрануць яго самалюбства i таму дадаў са злосцю:
- I вы самi гэта добра разумееце!
- Калi вы не возьмеце свае словы назад i не папросiце прабачэння, у чарговай радыёграме я падам на вас скаргу, Кельвiн!
- За што прасiць у вас прабачэння? За тое, што, замест таго каб прыняць мяне i шчыра расказаць пра ўсё, што тут адбываецца, вы замыкаецеся i ладуеце барыкады ў лабараторыi?! Вы што, з глузду з'ехалi?! Хто вы? Вучоны альбо нiкчэмны баязлiвец?! Хто? Адказвайце!
Не помню, што яшчэ я крычаў, але ён нават не здрыгануўся. Па яго бледнай порыстай скуры кацiлiся буйныя кроплi поту. Раптам я зразумеў: ён наогул мяне не слухае! З усяе сiлы ён абедзвюма рукамi за спiнай стараўся трымаць дзверы, якiя ледзь прыкметна дрыжалi - на iх нацiскалi з другога боку.
- Прашу... вас... адысцiся... - прастагнаў ён раптам дзiўным пiсклявым голасам. - Прашу вас... Хрыстом Богам прашу... iдзiце... iдзiце ўнiз... я прыйду, прыйду i зраблю ўсё, што вы захочаце, толькi iдзiце!!!
У яго голасе было столькi пакуты, што я мiжволi падняў руку, каб дапамагчы яму ўтрымаць дзверы, бо гэта было для яго найважнейшым. Але тады ён нема закрычаў, нiбыта я замахнуўся на яго нажом. Я пачаў адступацца, а ён усё крычаў фальцэтам: "Iдзi! Iдзi!" - i пасля: "Я хутка вярнуся! Хутка вярнуся! Ужо вяртаюся!!! Не! Не!!!"
Ён прачынiў дзверы i кiнуўся ў лабараторыю. Мне здалося, што на ўзроўнi яго грудзей мiльганула нешта залацiстае, нейкi блiскучы дыск, з лабараторыi чуўся глухi шум. Штора адляцела ўбок, высокi цень мiльгануў на шкляным экране, штора вярнулася на ранейшае месца, i больш нiчога не было вiдаць. Што там адбываецца?! Затупалi ногi, зазвiнела разбiтае шкло, шалёная беганiна спынiлася, i я пачуў гучны дзiцячы смех...
Мае ногi трымцелi; я круцiў галавой ва ўсе бакi. Усё сцiхла. Я ўсеўся на нiзкi пластыкавы падаконнiк. Сядзеў хвiлiн пятнаццаць. Не ведаю, цi я чакаў каго, цi проста ад хвалявання не хацелася нават уставаць. Галава мая аж трашчала. Дзесьцi ўгары нешта працяжна заскрыгатала, i адначасова стала святлей.
З майго месца была вiдаць толькi частка калiдора, якi iшоў вакол лабараторыi. Лабараторыя знаходзiлася на сама верхнiм ярусе Станцыi, проста пад абшыўкай, таму сцены калiдора былi ўвагнутыя i нахiльныя, iлюмiнатары, размешчаныя праз некалькi метраў адзiн ад аднаго, нагадвалi амбразуры; вонкавыя засланкi на iх у гэты час падымалiся. Блакiтны дзень заканчваўся. Праз тоўстае шкло выбухнула слiпучае ззянне. Кожная нiкеляваная рэйка, кожная клямка запалымнелi, як малыя сонцы. Дзверы ў лабараторыю - гэта вялiзная плiта з непалiраванага шкла - успыхнула блакiтным полымем. Я зiрнуў на свае рукi, складзеныя на каленях, - у прывiдным святле яны здавалiся шэрымi. У правай трымаў газавы пiсталет, я нават не ведаў, калi i як выцягнуў яго з кабуры. Я паклаў яго на месца. Было зразумела, што мне не дапаможа нават атамны выкiдальнiк прамянёў, ды i навошта ён? Развалiць дзверы? Уварвацца ў лабараторыю?
Я ўстаў. Сонечны дыск падаў у Акiян i нагадваў вадародны выбух. Гарызантальны пук прамянёў, амаль матэрыяльных, дакрануўся да маёй шчакi (я ўжо сыходзiў па прыступках) i абпалiў як расплаўленым металам.
На палове сходаў я перадумаў i вярнуўся назад. Абышоў вакол лабараторыi. Як я ўжо казаў, калiдор агiнаў яе; крокаў праз сто я апынуўся па той бок, насупраць такiх жа шкляных дзвярэй. Адчынiць iх я нават не спрабаваў, добра ведаючы, што яны замкнутыя.
Я шукаў акенца альбо хоць якую-небудзь шчылiну ў пластмасавай сцяне; я не лiчыў некарэктным падглядваць за Сарторыусам. Мне надакучылi здагадкi, я хацеў ведаць праўду, хоць нават не ўяўляў, цi здолею яе зразумець.
Я ўспомнiў, што святло ў лабараторыю трапляе праз iлюмiнатары ў столi, гэта значыць у верхняй абшыўцы, i калi я выберуся вонкi, то, мажлiва, здолею зазiрнуць унiз. Для гэтага трэба было спусцiцца, каб захапiць скафандр i кiслародны апарат. Спынiўшыся ля трапа, я разважаў, цi варта аўчынка выдзелкi. Зусiм верагодна, што ў верхнiх iлюмiнатарах шкло матавае. Але што яшчэ прыдумаць? Я спусцiўся на сярэднi ярус. Трэба было прайсцi мiма радыёстанцыi. Яе дзверы былi шырока адчынены. Снаўт сядзеў у крэсле ў той жа позе, у якой я яго пакiнуў. Спаў. Ад маiх крокаў ён здрыгануўся i расплюшчыў вочы.
- Алё, Кельвiн! - азваўся ён хрыпла.
Я прамаўчаў.
- Ну што, ты даведаўся што-небудзь? - спытаўся Снаўт.
- Бадай што так, - адказаў я. - Ён не адзiн.
Снаўт скрывiўся:
- Вось бачыш. Гэта ўжо нешта значыць. Дык у яго нехта ў гасцях?
- Не разумею, чаму вы не хочаце растлумачыць, што гэта такое, - зазначыў я знарочыста абыякава. - Бо калi я застаюся тут, то рана цi позна пра ўсё даведаюся. Навошта такая таямнiчасць?
- Зразумееш, калi да цябе самога з'явяцца госцi, - сказаў Снаўт.
Мне падалося, што ён некага чакае i не вельмi хоча размаўляць.
- Куды ты iдзеш? - спытаўся ён, калi я павярнуўся.
Я не адказаў.
Зала касмадрома мела такi самы выгляд, як i перад маiм адыходам. На ўзвышэннi стаяла мая, падобная на трэснуты кокан, абсмаленая капсула. Я падышоў да вешалак са скафандрамi, але раптам мне расхацелася выпраўляцца ў падарожжа. Я павярнуўся на месцы i спусцiўся па вiнтавым трапе ў памяшканне склада. Вузкi калiдор быў забiты балонамi i штабялямi скрынак. Металiчныя сцены адлiвалi сiняватым святлом. Праз некалькi дзесяткаў крокаў пад скляпеннямi з'явiлiся белыя ад шэранi трубы халадзiльнай устаноўкi. Я пайшоў паўз iх. Праз муфту, схаваную ў тоўстай пластыкавай манжэце, трубы ўваходзiлi ў шчыльна зачыненае памяшканне. Калi я адчынiў цяжкiя, на таўшчыню дзвюх далоняў, дзверы, абабiтыя па краях гумай, мяне да касцей працяў пякучы мароз. Я сцепануўся. Са спляцення пакрытых шэранем змеевiкоў звiсалi ледзяшы. I тут стаялi пакрытыя снегам скрынi i кантэйнеры, палiцы ля сцен былi застаўлены бляшанкамi i жаўтлявымi глыбамi нейкага тлушчу ў празрыстым пластыку. Углыбiнi паўкруглая столь знiжалася. Там вiсела шчыльная, iскрыстая ад лёдавых iголак штора. Я адхiлiў яе. На стале з алюмiнiевых крат ляжала нешта вялiкае, даўгаватае, накрытае шэрай тканiнай. Падняўшы яе, я ўбачыў застылы твар Гiбарыяна. Чорныя валасы з сiвой пасмай на лбе былi гладка зачасаныя. Кадык тырчаў, i здавалася, што шыя ў яго зламаная. Глыбокiя вочы скiраваны на столь, у куточку застыла мутная кропля лёду. Мне было так холадна, што я з цяжкасцю стрымлiваў дрыжыкi. Не выпускаючы з рукi тканiну, другой рукой я дакрануўся да шчакi Гiбарыяна. Адчуванне было такое, нiбыта я дакрануўся да прамёрзлай драўнiны. Калючая чорная шчэць. У складках губ застыў выраз бязмежнага, пагардлiвага цярпення. Апускаючы край тканiны, я заўважыў, што з другога боку трупа з-пад складак вiдаць некалькi чорных даўгаватых пацерак або фасолiн, дробных i буйных. Я здранцвеў.
Гэта былi пальцы голых ног, бачныя з боку падэшвы, выпуклыя падушачкi вялiкiх пальцаў крыху растапыраны. Пад змятай тканiнай распласталася мурынка.
Яна ляжала тварам унiз i, здавалася, спала. Паступова, дзюйм за дзюймам, я сцягваў грубую тканiну. Галава, уся ў сiнявата-чорных дробных завiтках, ляжала на выгiбе такой жа чорнай масiўнай рукi. На блiскучай скуры спiны выступалi пазванкi. Масiўнае цела было абсалютна нерухомае. Я яшчэ раз зiрнуў на яе падэшвы, мяне ўразiла дзiўная дэталь: яны не былi дэфармаваны, не сцерлiся i нават не загрубелi ад хадзьбы басанож - скура была такая самая, як на спiне i руках.
Каб пераканацца ў гэтым, я дакрануўся да мурынкi. Мне было цяжэй дакрануцца да яе, чым да трупа. I тут адбылося штосьцi неверагоднае: цела, якое ляжала на дваццацiградусным марозе, зашавялiлася. Мурынка падцягнула нагу, як робiць гэта сабака, якi спiць, калi яго ўзяць за лапу.
Тут яна замерзне, падумаў я. Зрэшты, яе цела было мяккае i не надта халоднае. Я адступiўся, апусцiў штору i выйшаў у калiдор. Мне здалося, што ў iм страшна горача. Трап вывеў мяне ў залу касмадрома. Усеўшыся на згорнуты ў рулон парашут, я абхапiў галаву рукамi. Я быў як пабiты. Не ведаў, што са мной адбываецца. Я быў прыгнечаны, думкi лавiнай кацiлiся ў прорву - страта прытомнасцi была б зараз неверагоднай ласкай.
Навошта iсцi да Снаўта або Сарторыуса? Я не ўяўляў, што хто-небудзь здолее скласцi ў адно цэлае ўсё, што я да гэтага перажыў, убачыў i адчуў. Адзiным ратункам было шаленства, уцёкi. Вiдаць, я з'ехаў з глузду, адразу ж пасля пасадкi. Акiян падзейнiчаў на мой мозг; у мяне з'яўляецца адна галюцынацыя за другой, а калi так, то не трэба трацiць высiлкi на марныя спробы адгадаць неiснуючыя загадкi, трэба шукаць дапамогi доктара, выклiкаць па радыё "Праметэй" або нейкi iншы карабель, падаць сiгнал SOS.
Раптам адчуванне маё змянiлася: думка аб тым, што я звар'яцеў, супакоiла мяне.
Зараз я добра зразумеў словы Снаўта - вядома, калi наогул iснаваў нейкi Снаўт i калi я з iм размаўляў, бо галюцынацыi маглi пачацца значна раней - хто ведае, мо я знаходжуся яшчэ на караблi "Праметэй" i ў мяне востры прыступ душэўнай хваробы, а ўсё, што я перажыў, было прадуктам майго ўзбуджанага мозга? Але калi я хворы, то магу паправiцца, а гэта дае мне спадзяванне на выратаванне, якога я не мог знайсцi ў блытаных кашмарах майго кароткага усяго некалькi гадзiн - салярыснага вопыту.
Трэба было правесцi перш за ўсё нейкi прадуманы, лагiчны эксперымент над самiм сабой - ехреrimеntum сruсis, - якi паказаў бы мне, цi сапраўды я з'ехаў з глузду i стаў ахвяраю трызнення, альбо мае перажываннi, нягледзячы на iх абсурднасць i неверагоднасць, цалкам рэальныя.
Я разважаў i разглядваў металiчную апору галоўных канструкцый касмадрома. Гэта была захаваная ў бляху i пафарбаваная ў бледна-зялёны колер стальная мачта, якая вытыркалася са сцяны; у некаторых месцах на вышынi каля метра фарба аблушчылася, вiдаць, садралi ракетныя цялежкi. Я дакрануўся да сталi, пагрэў яе далонню, пастукаў па абшыўцы. Хiба можа трызненне быць такiм рэальным? Можа, адказаў я сам сабе. У такiх рэчах я разбiраўся, бо гэта была мая спецыяльнасць.
А цi можна прыдумаць галоўнае выпрабаванне? Напачатку мне здавалася, што нельга, мой хворы мозг (калi ён сапраўды хворы) створыць любую iлюзiю, якую я ад яго запатрабую. Бо не толькi пад час хваробы, але i проста ў сне, здараецца, размаўляем з людзьмi, якiх няма, задаём iм пытаннi i чуем адказы; i хоць гэтыя людзi iснуюць толькi ў нашым уяўленнi як своеасаблiвыя, часова адасобленыя, псеўдасамастойныя часткi нашай псiхiкi, мы ўсё-ткi не ведаем, якiя словы яны прамовяць, пакуль (у сне) не загавораць з намi. А на самай справе гэтыя словы нарадзiлiся ў той, iзаляванай частцы нашай уласнай свядомасцi, гэта значыць мы павiнны былi б ведаць iх загадзя, у той момант, калi мы самi iх прыдумалi, каб укласцi ў вусны субяседнiка, якога саснiлi. Значыць, што б я нi запланаваў, што б нi здзейснiў, я магу лiчыць, што ўсё адбылося менавiта так, як адбываецца ў сне. Нi Снаўта, нi Сарторыуса на самай справе магло i не быць, таму задаваць iм пытаннi не мела сэнсу.
Я падумаў, што можна прыняць нейкi моцны сродак, напрыклад, пеётль або iншы прэпарат, якi выклiкае падман пачуццяў i яркага колеру вiдовiшчы. Перажытыя мной адчуваннi даказалi б, што прыняты прэпарат iснуе на самай справе, што ён - матэрыяльная частка навакольнай рэчаiснасцi. Але i гэта, працягваў я разважаць, не было б верагодным выпрабаваннем, бо я ведаю, як сродак павiнен дзейнiчаць (мне ж самому давядзецца яго выбiраць), а значыць, цалкам верагодна, што i прыём лякарства, i вынiкi будуць проста створаны маiм уяўленнем.
Здавалася, мне ўжо не выбрацца з зачараванага кола вар'яцтва - бо можна мыслiць толькi мозгам, нельга апынуцца па-за самiм сабой, каб праверыць, цi нармальныя тыя працэсы, што адбываюцца ў арганiзме, - i раптам я злавiў думку, простую i ўдалую.
Я ўсхапiўся i пабег на радыёстанцыю. Там нiкога не было. Мiмаходзь я зiрнуў на электрычны насценны гадзiннiк. Было каля чатырох гадзiн ночы ўмоўнага часу Станцыi, за сценамi пачынаўся чырвоны свiтанак. Я ўключыў дальнюю радыёсувязь i чакаў, пакуль яна наладзiцца. Адначасова яшчэ раз прадумаў ход эксперымента.
Пазыўных аўтаматычнай станцыi вакол салярыснага Сатэлоiда я не памятаў. Знайшоў iх на таблiчцы над галоўным пультам i паслаў выклiк азбукай Морзе, праз восем секунд атрымаў адказ. Сатэлоiд, а дакладней, яго электронны мозг, адгукнуўся рытмiчным сiгналам.
Я папрасiў звесткi пра нябесныя мерыдыяны, якiя Сатэлоiд перасякаў кожныя дваццаць секунд пад час кручэння вакол Салярыс, з дакладнасцю да пятага дзесяцiчнага знака.
Пасля я сеў i пачаў чакаць адказу. Ён прыйшоў праз дзесяць хвiлiн. Я адарваў папяровую стужку з вынiкам i схаваў яе ў шуфлядзе стала (я стараўся зрабiць так, каб нават вокам на яе не зiрнуць). Пасля прынёс з бiблiятэкi вялiкiя мапы неба, лагарыфмiчныя таблiцы, журнал сутачнага кручэння Сатэлоiда, некалькi даведнiкаў i пачаў вылiчваць тыя ж самыя звесткi. Амаль цэлую гадзiну я складаў ураўненнi; не памятаю, калi апошнi раз мне даводзiлася гэтулькi лiчыць - напэўна, яшчэ ў студэнцкiя гады на экзамене па практычнай астраномii.
Разлiкi я выканаў на вялiкiм калькулятары Станцыi. Я разважаў наступным чынам: па мапах неба я павiнен атрымаць лiчбы, якiя толькi часткова супадаюць са звесткамi Сатэлоiда. Часткова таму, што Сатэлоiд адчувае надта складаныя пертурбацыi пад уплывам гравiтацыйнага поля Салярыс, яе абодвух сонцаў, якiя круцяцца адно адносна другога, а таксама мясцовых змяненняў прыцягнення, якiя выклiкаюцца Акiянам. Калi ў мяне будзе дзве шарэнгi лiчбаў - перададзеных Сатэлоiдам i разлiчаных тэарэтычна па мапах неба, я зраблю ў сваiх лiчбах папраўкi; тады абедзве групы вынiкаў павiнны супадаць аж да чацвёртага дзесяцiчнага знака; i толькi ў пятым дзесяцiчным знаку магчымы разыходжаннi, выклiканыя дзейнасцю Акiяна, якая не паддаецца разлiкам.
Калi звесткi Сатэлоiда рэальна не iснуюць, а толькi народжаны маiм хворым уяўленнем, яны не супадуць з другiм радам лiчбаў. Мой мозг можа быць хворым, але ён нiколi не можа выканаць разлiкi, якiя зрабiў вялiкi калькулятар Станцыi, бо спатрэбiлася б шмат месяцаў. А з гэтага вынiкае, што - калi лiчбы супадуць - вялiкi калькулятар Станцыi iснуе рэальна i я карыстаўся iм наяве, а не ў трызненнi.
У мяне калацiлiся рукi, калi я даставаў з шуфляды тэлеграфную стужку i раскладваў яе на стале побач з такой жа, толькi крыху шырэйшай, стужкай калькулятара. Абодва рады лiчбаў супадалi, як я i меркаваў, да чацвёртага знака ўключна. Разыходжаннi з'явiлiся толькi ў пятым.
Я схаваў усе паперы ў шуфляду. Калькулятар iснаваў незалежна ад мяне; значыць, iснавала i Станцыя, i ўсё, што на ёй адбывалася.
Я збiраўся зачынiць шуфляду, калi заўважыў у ёй цэлы стос лiсткоў, скрэмзаных нейкiмi лiчбамi. Я дастаў iх; з першага позiрку было бачна, што нехта праводзiў ужо эксперымент, падобны на мой. Толькi замест звестак пра зоркавую сферу ў Сатэлоiда папрасiлi замеры асветленасцi планеты Салярыс з саракасекунднымi iнтэрваламi.
Я не з'ехаў з глузду. Апошняя надзея патухла. Я выключыў перадатчык, выпiў рэшткi булёну ў тэрмасе i пайшоў спаць.
ХЭРЫ
Я рабiў вылiчэннi з нейкай маўклiвай зацятасцю, i толькi яна трымала мяне на нагах. Атупеўшы ад стомленасцi, я не здолеў нават раскласцi ложак у кабiне, i замест таго, каб адчапiць верхнiя клямары, я цягнуў за край, пакуль уся пасцель не ўпала на мяне. Нарэшце я апусцiў ложак, скiнуў з сябе на падлогу ўсё адзенне i бялiзну i амаль несвядома звалiўся на падушку, нават не напампаваўшы яе як след. Заснуў я пры святле, але не ведаю калi. Расплюшчыўшы вочы, я вырашыў, што спаў толькi некалькi хвiлiн. У пакоi стаяў чырвоны прыцемак. Было халаднавата i прыемна. Я ляжаў голы, нiчым не накрыўшыся. Насупраць ложка, ля напаўзачыненага iлюмiнатара, нехта сядзеў на крэсле ў промнях чырвонага сонца. Гэта была Хэры, у белай сукенцы, босая, нага на нагу, цёмныя валасы зачасаны назад, тонкая тканiна напiналася на грудзях; апусцiўшы загарэлыя да локцяў рукi, яна пiльна пазiрала на мяне з-пад сваiх чорных вейкаў. Я доўга зусiм спакойна разглядваў яе. Першая мая думка была: "Як добра, што гэта такi сон, калi ведаеш, што ўсё снiцца". I ўсё ж хай бы лепш яна знiкла. Заплюшчыўшы вочы, я з усяе моцы жадаў сабе гэтага, але калi расплюшчыў iх, Хэры сядзела ў ранейшай позе. На твары застыла звыклая грымаса, нiбыта яна збiралася свiснуць, але ў вачах не было нiякiх прыкмет усмешкi. Я згадаў усё, што думаў пра сон вечарам, перш чым заснуць. Яна нiяк не змянiлася, была такая ж, як i тым апошнiм разам, калi я бачыў яе жывой. Тады ёй было дзевятнаццаць; зараз было б дваццаць дзевяць. Так, яна, вядома, не змянiлася - памерлыя не старэюць. Яна мела тыя ж вочы, што здзiўлена пазiраюць на свет; i па-ранейшаму яна не зводзiла з мяне позiрку. Трэба кiнуць у яе чым-небудзь, падумаў я. I ўсё адно, хоць гэта мне толькi снiлася, я не мог нават у сне кiдаць што-небудзь у памерлую.