Сярод дарожак адзiнокiх.
Мароз - мастак i, пыхту поўны,
Узносiць слуп на неба роўны,
Высокi, вогненны, крывавы!
Той слуп - i страшны i цiкавы
Гарыць злавесна, ўвесь чырвоны.
Мароз на небе ставiць троны,
Вянцы на месяц ускладае,
Па снезе зоркi рассыпае,
I так прыгожа, так старанна
Бярозе белай тчэ убранне,
Бы той дзяўчыне пад вянчанне.
I як з-за лесу сонца ўстане
I на бярозу тую гляне,
Засвецяць ў iнеi праменнi,
Як найдарожшыя каменнi.
Мароз - паважны. Як вяльможа,
Знасiць свавольнiцтва не можа,
I на той час, як ён пануе,
Па небе хмарка не вандруе,
I ўсе стварэннi занямеюць,
I патыхаць вятры не смеюць.
Ўсё цiха, мёртва, нерухома.
Сядзiць звяр'ё мiж буралома
I знака жыцця не пакажуць,
Вароны дзюба не развяжуць,
Ўсе нахахорацца, нi зыку
Ўладарства холаду вялiка.
I верабей з усёй раднёю
Не шкне, схаваўшысь пад страхою.
Адзiн мароз адно ўладае,
На ўсё ён рукi накладае,
Ўсё гне халоднаю нагою;
I лес пад сiняю смугою
Застыў, стаiць, як амярцвелы,
Башлык надзеўшы чысты, белы.
I толькi ён, мароз заўзяты,
Мароз занадта зухаваты,
Адзiн па лесе пахаджае,
Бо роўных ён сабе не мае.
Зазнаўся, ой, мароз, зазнаўся!
Ды дзень яшчэ не зачынаўся:
Пастой, мароз, пастой хвалiцца
Мо i цябе хто не збаiцца!
I толькi зоркi пабялелi,
У хаце дзверы зарыпелi,
Скрыпяць калодзежы, вароты,
Пайшла разгульвацца работа.
Iдуць па воду маладзiцы,
Як макаў цвет, гараць iх лiцы;
Бяжыць з кудзеляю дзяўчына,
За ёю хлопец-малайчына
Адкулься зараз увязаўся,
I смех i гоман там зачаўся.
Прыгрэбнiк глуха б'е дзвярамi,
Жанкi трушком iдуць з кашамi,
Лучыну iмi прыкрываюць
I жарам холад выганяюць.
А там мужчыны ўзварухнулiсь,
Ў гумно па сена пацягнулiсь,
Ды толькi - звычай такi маюць
Мароз пахваляць i палаюць,
А падхадзiўшысь каля дому,
Бяруць сякеру, санi, бому
I едуць ў лес вазiць калоды
Ляжаць на печы няма моды.
I хоць мароз крапiць пякучы,
Да ног даходзiць скрозь анучы
I снегам вочы зашывае,
Мужык жыве i не шманае;
З саней саскочыць, хлысне пугай
Каня i вылае "дзяругай",
Бяжыць, аб плечы б'е рукамi,
Яшчэ й прытупвае нагамi,
I так блазнее, так дурэе,
Аж покi лоб не замакрэе.
Ўжо Костусь двойчы неўзаметкi
Саскокваў з печы на разведкi,
У вокны доўга прыглядаўся,
Ў малюнкi так ён углыбляўся,
Што ў iншы свет перабiраўся.
На шыбе ўсё: снапкi ржаныя,
Чароты хвацкiя, буйныя,
I розных красак, траў нямала.
У душу летам патыхала,
А з iм i вобразы другiя
Ўставалi, сэрцу дарагiя.
Вось тут лясок, вось крыж пахiлы,
Як вартаўнiк чыёй магiлы,
На цiхай горцы пахiлiўся,
Бы аб пакойнiку малiўся;
Там нiбы рэчачка цiкава
Звiлася ў вербах кучаравых...
Ўсё так павабна, так прыгожа
I так на праўду ўсё пахожа,
Што хлопец сам не памятае,
Дзе ён i што ён разглядае.
- Не стой ты, хлопец, пры аконцы:
З акна, як з зяўры, дзьме бясконца!
Зноў будзеш кашляць, - кажа мацi.
А хлопцу ўжо абрыдла ў хаце,
Нiяк блазноце не сядзiцца,
На рэчцы хоча апынiцца.
А тут яшчэ, як на спакусу,
Чуць дзядзька з хаты паказаўся,
Мароз ужо прымайстраваўся
I белым пухам сеў на вусу.
I хто з двара ў дом нi прыходзiць,
Пра холад гутарку заводзiць:
- Ну ж i мароз - аж нос зрывае!
А як на ўсходзе чырвань грае!
Слупы такiя паўставалi,
Пажарам страшным загулялi!
Такiя з'явы ў божым свеце!
Ну, як тут вытрываць, скажэце?
Кастусь у запечку стхарыўся,
Абуцца ў лапцi прымудрыўся,
А ў лапцях вушкi скураныя
Былi ўжо досыць пажылыя;
Цiшком сабраўся, апрануўся
Ды ў лес з сякеркаю кульнуўся.
А лес, як добры той знаёмы,
Стаiць збялелы, нерухомы
Абапал рэчачкi сцяною,
Над ёю сплёўшыся страхою,
Далёка кiнуўшы галiнкi;
А маладзенькiя ялiнкi
Пад белым пухам чуць заметны;
Яны так мiлы, так прыветны,
Бы тыя красачкi-дзяўчаткi,
Надзеўшы гожыя апраткi.
Затое ж хвоечкi малыя
Стаяць, як сiраты якiя,
Ад снегу выгнуўшысь дугою,
На дол прыпаўшы галавою.
"Пагнуў вас снег, мае хваiнкi!
Эх вы, гаротныя нацiнкi!"
Над iмi Костусь разважае,
I жаласць хлопца пашыбае.
I ён да хвоек падбягае,
Сняжок з iх цiха атрасае
I хвойкi зразу ажываюць,
Ўгару макушы падымаюць,
Спярша павольна, бы баяцца,
А потым пойдуць разгiнацца.
А хлопчык рады i смяецца,
Стаiць з мiнуту, не схiснецца,
Аддаўшысь нейкiм думкам-марам,
Аж б'ецца сэрца яго жарам.
Але пара, пара за дзела!
I ён да хвоек падбягае,
Замерла рэчка мiж лясамi,
Бярозы голымi сукамi
Сплялiся з вольхамi над ёю;
Ялiны цёмнай чарадою
Навiслi густа салашамi.
А вось старая дзеравяка
Упала ў рэчку, небарака:
Вiдаць, што бура палажыла
I мост жывы з яе зрабiла.
А лёд, бы мур сцямна-зялёны,
Чуць пасярэдзiне падняты,
Ляжыць, цяжэрны i зацяты,
Вартуе ходы ўсе i гоны,
Каб i стрыжэньчык не прабiўся.
I вось тут Костусь прыпынiўся,
На лёд глядзiць, штось разважае
I ў ход тапорык свой пускае.
Лядок закашляў, заiскрыўся,
На срэбра-друзачкi пабiўся;
Ляцяць крупiнкi ледзяныя,
Бы ўлетку пырскi дажджавыя,
I чуць апошнi лёд зламаўся,
З зямлi клубок вады падняўся
I з шумам коцiць паўзверх лёду,
Пачуўшы волечку-свабоду,
Ўсё большы, большы круг займае..
Але што гэта так спявае?
Адкуль тут музыка нясецца?
Чыя тут песня ў душу льецца?
Такога спеву-сугалосся,
Што тут над рэчкаю панёсся,
Нiхто не зложыць, не зайграе.
Цi гэта казку лес складае?
Цi даль ачнулася нямая
I немасць песняй парушыла,
Што спакон векаў утварыла?
Цi то нябёсы адамкнулiсь
I цiха-цiха адгукнулiсь
Зямлi, ўсяму яе стварэнню?
Цi то вясна йдзе ў аддаленнi?
Вось звоны звоняць цiха, гожа,
Спявае жаваранка божа,
А ёй утораць пташак хоры
На безгранiчнай дзесь прасторы,
Мiж мора гэтых зыкаў дзiўных
Нясецца ў хвалях пералiўных
Здалёку песня салаўiна...
Расце, гарыць душа дзяцiна
I ўсё на свеце забывае
I шчасце, радасць спажывае.
I хоць дазнаўся ён прычыны,
Адкуль той звон i спеў птушыны,
Але як стане прыслухацца,
Пачне сапраўды сумнявацца,
Што гэта iней так з вадою
Вядзе размову тут зiмою.
Дык вось чым рэчка хлопцу мiла,
Чым так яго прываражыла!
XX. КАЛЯДЫ
Прыйшлi пiлiпаўкi, Мiкола,
Дзянькi праходзяць больш вясёла,
Бо хоць зiма i крэпiць дужа,
I хоць бушуе яе сцюжа,
Бы тое дзiкае iгрышча,
I вецер жудасна засвiшча,
Як на дудзе цi на кларнеце
На нейкiм злыдневым банкеце,
Ды ўсё ж святлеюць даляў вочкi
I iх бялюткiя сарочкi.
Ёсць хараство i ў гэтых зiмах
I ў мёртва-белых тых кiлiмах,
Што вiснуць-ззяюць хрусталямi
Над занямелымi лясамi,
Калi ў агнiстым мароз троне,
Ў крывава-багравай заслоне
Над светам рукi цiха ўздыме
I зачаруе, ўсё абнiме;
А як усходзiцца завея,
I вецер з снегам задурэе,
Ды затрасецца вiхрам белым!..
Эх, колькi волi ў руху смелым!
- Гуляй, зiма, твая часiна!
Ды скора будзе палавiна,
А там цяплом табе павее;
А ўдзень i сонейка прыгрэе!
Паддасць, бывала, дзядзька руху,
Пачуўшы холад-завiруху.
Ад гэтых слоў лягчэй на сэрцы,
Бо ўсё ж маркотны вы, каберцы
Зiмы халоднай i мярцвячай,
I ласкi хочацца гарачай,
Вясны душа твая жадае,
I ў сэрцы радасць расцвiтае
Ад аднае ўжо толькi думкi,
Што гэта зiмка збярэ клумкi
I пойдзе-знiкне на паўгода,
I зноў ажывiцца прырода.
Хлапцам прыелася вучэба:
Цяпер калядак чакаць трэба,
I думка iх не тым занята,
Ўсё болей ходзiць каля свята.
I мiла гэта iх чаканне!
Адзнакi блiзкiх зiмнiх святак
Гарыць салома каля хатак.
Пажар вясёлы ў час свiтання!
- А што там свецiцца, нябожа?
Няўжо гарыць хто, не дай Божа?
- Не, не пажар: то - сцяг калядны,
Япрук там смалiцца дзесь ладны,
Свой крок апошнi замыкае:
Япручча доля ўжо такая.
I кожны дворык, кожна хата,
Хоць i жыве не так багата,
Але Калядаў у адзнаку
Заколе хоць бы падсвiнаку
I дворык свой цi прыгумень
Асвецiць ранiцай цi ўдзень,
Бо хто ж, скажыце, хто не ласы
На тое сальца i кiлбасы?
Другi Каляд не дачакае,
Цiшком свяжынкi паспытае,
А ўжо на свята - што казацi?
Паходзiць так каля свiнчацi,
Што ўжо на ночку разоў дзесяць
Табе жывот закуралесiць.
I гэта, братцы, не загана!
Даўно, не знаю кiм, казана:
"Калi заколеш япрука ты,
Ды не пабегаеш за хаты,
То гэта - гонар невялiкi,
Гэта вяселле без музыкi,
Як кажа мудрасць чалавеча".
Але зiрнем мы на Парэчча,
Але зiрнем мы на Парэчча,
Чым там у лесе жыве хата,
Як там рыхтуюцца да свята
I як калядкi сустракаюць.
Навуку хлопцы прыпыняюць,
У iх - развязаныя рукi:
Да "правадоў" няма навукi.
Дарэктар з радасцi спявае,
Дадому едзе, спачывае,
I летнi збор цяжэрнай працы,
Хлябоў высокi торп-палацы,
Праслухаў цэпаў голас ёмкi,
I дзе быў торп - там стог саломкi,
А цэп замоўк, хоць не навекi,
I зерне ссыпалi ў засекi.
Антось таксама цяпер вольны,
Яму - бы празнiчак прастольны:
Сюд-туд, глядзiш - ён ухадзiўся,
Цi з'еў цi не - на луг пашыўся;
Цягнуў луг дзядзьку, iм валодаў.
Сябра майстэрства i паходаў,
Сякерку, вострую падругу,
Засуне спрытна за папругу.
I Костусь з дзядзькам, як вядома;
Хiба ты ўседзiш цяпер дома?
А з дзядзькам пойдзеш - так цiкава!
Яны йдуць бойка i рухава,
Бо зiмны холад падганяе.
Любота, братцы! снег лятае,
Ды так спакойна, так цiхутка!
Куды нi глянь - усё бялютка.
А тыя лёгкiя пушынкi,
Здальнейшых ручак кружавiнкi,
Сухiх чаротаў чуць крануцца,
То так жа люба засмяюцца,
То цiха-цiха загамоняць,
То штось шушукнуць, то зазвоняць.
А там, мiж лесам i табою,
Сам Бог паводзiць барадою:
Трасецца сетачка сняжынак,
Як смех прыгожанькiх дзяўчынак,
Што звонiць песняй маладою.
Антось на рэчцы прыпынiўся:
Тут першы загарад таiўся
Пад гэтым снегам i пад лёдам
З адным-аднюткiм толькi ходам,
I той бучом быў перахвачан
Яшчэ увосень час тут страчан,
Палонка лёдам моцна скута,
Ды працы тут адна мiнута.
Палонку дзядзька прасякае,
А Костусь, радасны, чакае,
I зорыць пiльна ён вачыма,
Калi той бучык дзядзька ўзнiме.
А дзядзька - о, ён акуратны!
Работнiк дзядзька наш выдатны:
Ва ўсiм парадак i лад любiць
I часу дарма ён не губiць!
Прасек палонку, крыгу вынуў,
Тады на бучык вока кiнуў,
Бярэ за палку, падымае
I буч на бераг выкiдае.
I дзядзькаў твар крыху святлее
Была слабая тут надзея;
А вось глядзi, там штось шалпоча,
Вiдаць, iх доля не сiроча!
I буч кулём угору ставяць
I часу доўга тут не бавяць.
Развязан куль. Тут гоман, смех,
I рыбу вытраслi на снег.
Акуньчык спрытна страпянуўся,
Мянёк-завала ўзварухнуўся,
Яшчэ мянёк ды пара плотак.
Ну, вось табе i заработак!
А там яшчэ ёсць загародкi...
Не дармы, не, iх пераходкi!
Iдуць дадому, разважаюць,
Чаго на святы накупляюць,
Антось часамi, як дзiця.
Тым часам заўтра i Куцця.
Мiхал - ужо нейк вайшло ў моду
Ў Нясвiж прад святамi штогоду
Вазiў для замкавых паноў
Грыбы, i рыбу, i зайцоў.
Куцця. Марозна. Хмурнавата.
Сняжок падкiдвае заўзята;
Снег на Куццю - грыбы на лета,
Такая матчына прымета,
А сцежкi чорны - ягад многа;
Ну, i за гэта хвала Богу.
Абегаў Ўладзя раўчавiну,
I клiн, i пасечку, лагчыну.
Па жменьцы ў снег аўса стаўляе
Зайцоў ён гэтым прывабляе,
Каб праз акенечка з каморы,
Калi прынадзiцца каторы
У ночку цёмную хадзiць,
Навесцi стрэльбу i забiць,
Бо тут зайцоў было даволi.
I дроў на свята накалолi,
Трасянкi загадзя натрэслi,
Сянца пахучага прынеслi:
Куццi гаршчок ужо ў калена
Стаяў на лаве, чакаў сена,
I вось цяпер гаршчок з куццёю,
Як цар даўнейшаю парою,
Ў пачэсны кут, на свой прастол,
Стаўляўся з гонарам за стол
На гэта сена пад багамi,
Ўладар над хлебам i блiнамi,
Бо ён у гэты дзень - персона!
Яго вянчаў абрус-карона:
Гаршчок агорнуты пашанай,
Хоць ён фамiлii глiнянай.
Якiя ж матчыны намеры
Наконт куццi, наконт вячэры?
Ох, гэта дзецям знаць цiкава,
Калi якая будзе страва,
Ў якiм лiку, ў якiм парадку?
Што на канцы i што ўпачатку?
А ў маткi ўсё абмеркавана
I ўсё прадумана ад рана.
Там, на гары, пад шчытам дзе-та,
Быў мак павешан яшчэ з лета
Цяпер у цёрле ён пацёрты.
У патайным куце каморы,
Як смерць Кашчэя, пад запоры
Мядок быў хiтра дзесь запёрты,
Цяпер яго насталi часы,
Бо ён патрэбен для закрасы,
I што кiсель той без сыты
У вечарок гэты святы?
Маўчком Антось часiнай шэрай
У ельнячок шмыгнуў з сякерай:
Цi ж ён звярэдзiцца, сагрэшыць,
Калi малых дзяцей пацешыць
I iх ялiнкай пад куццю
Хоць раз забавiць у жыццю,
Калi забавiць толькi зможа?
Ялiнка ў хаце так прыгожа!
I колькi радасцi i ўцехi!
На ёй валоскiя арэхi,
А з пазалочанай паперкi
Глядзяць панадныя цукеркi;
I больш на ёй няма нiчога,
Ды хiба ж дзецям трэба многа?
Даволi з iх i той прынады
Яны давольны, яны рады.
У хаце добры лад i згода,
Як патрабуе i прыгода,
Паважнасць вечара святога
Не ўчуеш слова ты благога,
I ўсе прыбралiсь i памылiсь,
Мiхал з Антосем падгалiлiсь
I парасчэсвалi чупрыны.
- Ну, засцiлайце стол, мужчыны!
I стол той гуртам прыбiраюць,
Настольнiк белы падымаюць,
На стол растрэсваюць мурог
На сене колiсь быў Сын Бог
I роўным пластам рассцiлаюць,
Сянцо абрусам закрываюць.
За стол садзяцца ўсе ў парадку
I прад сабой кладуць аладку,
Вiдэльцы, лыжкi разбiраюць
I стравы першае чакаюць.
- Ты, брат, глядзi не ашукайся:
Не надта зразу накiдайся,
Бо потым шчыра пашкадуеш,
Калi жывот свой напiцуеш:
Чым дальш - смачнейшыя патравы,
I многа iх, i ўсе цiкавы;
Я знаю хiтрасць гэту ўсю,
Алесь гаворыць Кастусю.
Мiхал бутэльку адтыкае,
Бо ўжо закуска тут чакае:
Стаяць, як горкi, скавародкi,
Тут акунькi, мянькi i плоткi,
Ды так падсмажаны, што люба
Сама да iх iмкнецца губа.
Гарэлка, радасць-весялуха,
Прыемна булькае для вуха
I гэтак вочы прыцягае,
Ну, як каханка маладая!
- Ну, што ж, Антось, здароў будзь, браце!
Няхай дае Бог лад у хаце,
Дабра, прыбытку прыспарае,
Каб у хляве ды ўсё пладзiлась,
Каб жыта ў полi каласiлась,
Няхай раяцца добра пчолы,
I самi будзем мы вясёлы;
За год дай божа дачакаць
Здаровым новы год спаткаць.
- Дай божа! - дзядзька адазваўся
I сам з прамовай зварачаўся,
П'ючы цяпер да гаспадынi,
Падатак кожнай дай часiне,
На ўсё гатовы ў кожным часе.
I вось вячэра зачалася!
Спынiцца мушу я на квасе:
Ён колер меў чырванаваты;
Тут быў таран, мянёк пузаты,
Шчупак, лiнок, акунь, карась,
Кялбок i ялец, плотка, язь,
Яшчэ засушаныя з лета.
Але не ўсё яшчэ i гэта:
Аздоблен квас быў i грыбамi,
Выключна ўсё баравiчкамi;
Цыбуля, перчык, лiст бабковы
Ну, не ўясiсь, каб я здаровы!
Пiльнуй, - цiшком скажу мiж намi,
Каб i язык не ўцёк часамi.
За квасам елi верашчаку,
А потым блiнчыкi на маку,
А там ламанцы-праснакi
З пшанiчнай добрае мукi;
А макаў сок такi салодкi!
Ламанцы ў iм, ну, як калодкi
Так добра макам пранялiся,
У рот паложыш - аблiжыся.
За прасначкамi йшлi кампоты,
Кiсель з мядоваю сытою;
Вячэру скончылi куццёю,
Але ўжо елi без ахвоты,
Абы падатак той аддаць,
Стары звычай ушанаваць.
I после гэтакай вячэры
Жывот выпучваўся без меры,
А з-за стала як уставалi,
То нават трохi i стагналi.
На першы дзень святых калядак
Такi ўжо быў стары парадак
Збiралi сена са стала,
Кармiлi iм каня, вала
I ўсiх жывёлiн, хоць па жменi,
А на стале, ў драбнюткiм сене
Здавён-даўна вялося й гэта
Уважна зернетак шукалi
I па тых зернетках гадалi,
Якi зародзiць хлеб налета.
XXI. ТАЕМНЫЯ ГУКI
Пад iншы год у холад люты,
Калi ўсе рэчкi лёдам скуты
I ўсё пад снегам качанее,
Глядзiш - цяплом табе павее,
I з поўдня вецер хмары гонiць,
У вокны дождж буйны зазвонiць
I з капяжоў руччом сцякае,
I снег жыўцом ён паядае.
Скiдае лес убор зiмовы.
I шум другi на лад-спеў новы
Над борам цягне несканчона.
I фанабэрыцца варона:
"Вясна! вясна! гразь! гразь!" - спявае,
Як бы вясну ўжо сустракае.
Памiж алешнiку змяёю
Крынiца чорнай паласою
На свет зiрнула, лёд прабiла,
Ў старых карчах загаманiла.
I палыселi касагоры,
Вадою поўняцца разоры,
Бяжыць, шумiць вада ў лагчынах.
I лёд уздуўся ў азярынах,
Дарогi ў полi ўсе псуюцца,
Аб крыгi крыгi з шумам труцца,
I луг залiт увесь вадою,
Як i сапраўднаю вясною.
Ды гэта толькi кпiны-жарты:
Зiмой цяпла чакаць не варта
Зiма свайго не падаруе
I злосна ветрам засвiдруе
Ды так пацягне, так зайграе,
Што проста нос табе зрывае.
I выюць ў полi завiрухi,
Як за труною маладухi,
На лес накiдваюць намiткi
I робяць гурбы ўвачавiдкi.
Варона гонар свой збаўляе,
Ды зноў да сметнiка вiтае,
I свой жывот галодны пынiць,
На спевы дзюба не расчынiць.
Дзярэўi ў белы пух убраны,
I снегам "лысiны" засланы;
Застылi рэчкi, азярыны