- Լսիր, իսկ Դու ինձ սիրում է ձեզ! Նշանակում ենթակետը Ձեզ իր առաջին առաքյալ.
- Միշտ ուրախ եմ ծառայել աստվածների, բայց ազատ ժամանակ, որի չունեմ, ուստի առաքյալ լինել չի կարող.
- Протараторил! Այնպես արեք ցնցուղ հոգու են օպտիկական մանրաթելեր և прицепите նրան էկրանին! - բացականչեց Մարինա ուրախությամբ և растянулась աթոռին.
Օլեգ նայեց Մարինային, восседающую աթոռին, նրա աչքերը խորամանկ փայլեցին, և նա ասաց:
- Ձերդ Մեծություն, Դուք աստվածուհի մեր! Կա մի նուրբ խնդրանքը: պետք է վերացնել բոլոր խուզարկություն է ամեն գնով գիրք:
- Որ դրանցում կմնա? Ով է լինելու պայքարել արդարության համար? Ով է լինելու պահպանել հեղինակությունը օրենքի.
- Ես խնդրում եմ հեռացնել խուզարկություն են գրքեր, իսկ կյանքում!
- Իսկ ինչպե ՞ ս մենք պետք է ուղղել գրքի հակադրվել աշխարհի այլ գրողների? Որտեղ մենք հեղինակների վերցնենք, եթե դրանք չկան լույսի? - հարցրեց Մարինա.
- Պետք է տեղադրել օրենք, ըստ որի բոլոր հերոսները գրքերի պետք է կենդանի են մինչև վերջ գրքեր:
- Դա անհնար է! Ո ՞ վ է Ձեզ ինձ կարոտել?
- Ինքն է անցել, - ասել է Օլեգ եւ դուրս եկավ հետո պատին.
Եւ նա փախավ? - դիմել Մարինա է Nymph Игоревне. - Կարող է եւ դեռ խոսել ինձ հետ ։ Նա հետաքրքիր առաջարկ է և վերաբերում է ցնցուղ. Տվեք ինձ այդ գիրքը սեղանի վրա է, Դուք անձամբ կարդացե ՞ լ ։ Նրա բոլոր հերոսները կենդանի է? Ինչո ՞ ւ գրքում պատկերված է amber? Նա որ է, մարդկանց հոգիները պատասխանում կամ նրանց հոգեբանական տրամադրվածությունը?
- Մարինա, գրքում մահանում սիրելիի գլխավոր հերոսուհին.
- Ահա սա սխալ է! Եթե նա սիրում է, ուրեմն նա ։ Իսկ տղամարդիկ, դա Адамы, իսկ նրանք պետք է ստեղծել տեսակ. Իսկ հնարավորություն ունի վերականգնել իր սիրելիի տխուր հերոսուհի?
Նրա վնասվածքը, - flipping միջոցով գիրքը, проговорила Нимфа Игоревна. - Ինչպես է տղամարդը, նա մի ամբողջ, իսկ որպես մտածող ' մահացել է:
- Բայց եթե ուղեղը մահացել է, ապա մարդ համարվում է մահացած. Դուք ինձ հհպ հոգին ասեք, որտեղ նրա հոգին? Գրքում գրված է, որտեղ նրա հոգին? Մենք вызовем ֆաքսով նրա հոգին և կվերականգնենք այն, թե ինչպես է սերիալի հերոսի.
- Այն ժամանակ նա կենդանի dead մարդը! - բացականչել է Нимфа Игоревна տուրում հրաշքով աչքերով.
- Հիմա այդ մասին ։ Մենք կարող ենք այս գրքում, առանց խուզարկություն? - հետաքրքրությա ՞ մբ հարցրեց Մարինա.
- Իսկ մենք ինչ պետք է անել? Վերակենդանացնել բոլոր հերոսների եւ հեռացնել բոլոր խուզարկություն? Իսկ եթե այնտեղ ներկա է գողություն շափյուղաների, ապա դետեկտիվ անհրաժեշտ կլինի.
- Մենք կմտնենք գիրքը, ինչպես, գրաֆիտի մաքրող ցնցուղ հերոսների.
Նման առաջարկ կինը միայն բայց թափահարեց գլխով.
Աստված նայեց երկնքից Графитовую փերի եւ օրհնեց նրան լավ գործին:
- Մարինա, դուք պետք է Графитовой աստվածուհի.
Բայց նրան թվաց, թե իր նոր ուժերի գնացել նրա երիտասարդ մարդուն կամ նրա двойнику.
Наталля Патрацкая
Корпус фея
Марына выдатна ведала свой ня╒рымсьл╕вы характар ╕ незл╕чоныя жадання. ╤ цяпер яна сядзела на чорным кампутарным стале ╕ трызн╕ла дз╕╒най ╕дэяй, як стаць В╕ртуальнай феяй. Навошта гэта ёй было трэба - яна не ведала, але вельм╕ хацела стаць адз╕най ╕ усёмагутнай.
Улады над людзьм╕ у яе н╕кол╕ не было, але ╒ яе была бел-чорная в╕з╕то╒ка з ярк╕м╕ л╕тарам╕, на якой стаяла яе ╕мя ╕ тэлефон з факсам, па якому пасылал╕ бачныя тэксты ╕ малюнк╕. Яна задумалася пра тое, як ёй стаць В╕ртуальнай феяй з паходжаннем ад паравоза.
Яна пачасала сагнутым пальцам падбародак, н╕бы ╒ ск╕в╕цах знаходз╕╒ся мозг, ╕ задуменна паглядзела ╒ блак╕тнаваты неба, па як╕м плыл╕ белыя аблок╕. Н╕чога новага на гарызонце не было, а хацелася ёй жы╒цом сядзець на белым воблаку ╕ бо╒таць нагам╕ ╒ лакавых боц╕ках.
Якая дурасць прыходз╕ць у галаву! Марына пачасала за вухам, таму што вуха да мозгу бл╕жэй, чым падбародак. Потым рука пацягнулася да лба ╕ да носа, у як╕м мазго╒ н╕кол╕ не было. А ёй патрэбныя был╕ мазг╕ для таго, каб прыдумаць ╕дэю: як стаць Граф╕тавай баг╕няй! Так проста! У гэты момант яна проста ф╕з╕чна адчула, што яе ╒зял╕ за шк╕рку ╕ паднесл╕ да стол╕ памяшкання.
У паветры прагрымел╕ словы:
- Я Бог, а ты н╕хто!
Марына апрытомнела на падлозе. У памяшканн╕ н╕кога не было, ро╒ным л╕кам н╕кога. Вокны ╕ дзверы был╕ зачыненыя. Ёй стала сумна. Яна ╒спомн╕ла прыма╒ку: хочаш - мала атрымаеш. Дзя╒чына пацерла выцятае цела.
Ёй захацелася, каб яе цела не балела з-за падзення з стол╕ на падлогу. ╤ цела перастала хварэць. Яна ╒здыхнула, паднялася з падлог╕, павольна дайшла да крэсла, але садз╕цца на яго не стала. Яна аз╕рнулася: трона ╕ слуг для новай фе╕ не было. На кампутары прадзя╒бл╕ся заста╒ка.
У дзверы стукал╕ ╕ крычал╕ яе ╕мя. Хто-то спрабава╒ засунуць ключ у замочную св╕драв╕ну, але дзверы была трывала зачынена ад старонняга ╒варвання. Фея па ╕мя Марына захо╒вала карале╒скае ма╒чанне. Пакутл╕ва засвярбел╕ пальцы рук, яна паглядзела на ╕х: на яе пальцах вырасл╕ пазногц╕ ╕ заняпа╒ м╕лай спиралькой.
Зачасал╕ся галава, ╕ па плячах стал╕ спускацца простыя пасмы валасо╒. Яна нагнулася да ног: з басаножак тырчал╕ цёмныя зав╕тк╕ пазногця╒. Адзенне трашчала па швах, грудзей расл╕ на вачах.
Марына паглядзела на сябе ╒ люстэрка: вочы был╕ цёмным╕, адзенне лахманам╕ пав╕сла на загорелом целе.
- А! А! А-а-а! - закрычала Марына истошным голасам.
З таго боку дзвярэй людз╕ ад крыку пашалел╕, разам нац╕снул╕ на дра╒ляную дзверы ╕ выб╕л╕ яе. У пакой ╒вал╕л╕ся супрацо╒н╕к╕ ╕ спартсмены з трэнажорнай залы. Пры выглядзе фе╕ яны ╒пал╕ на падлогу перад ёй на кален╕, н╕бы хто-то падкас╕╒ ╕х ног╕.
- О, Божа! - пракрычала Марына.
- Дзя╒чына, ты хацела быць феяй? Так будзь ёю! А я сыходжу ╒ адпачынак. Я не раб стагоддзям╕ працаваць без адпачынку! Стам╕╒ся. Працуй, баг╕ня! - пачу╒ся зверху голас Бога.
Людз╕, як╕я ляжаць на падлозе, сц╕снул╕ся ад страху ╕ на каленях стал╕ выпа╒заць з пакоя. Вочы ╕х ва╒кавата блукал╕ па постац╕ Марыны.
- Куды гэта вы ╒сё выползаете? - спытала Марына страшным голасам. - Вы будзеце ма╕м╕ апосталам╕!
- Як скажаш, царыца ты наша Корпус, - прамов╕ла усюды╕сная Н╕мфа ╤гара╒на, яна хутчэй за ╒с╕х прыйшла ╒ сябе.
Натуральна, н╕хто Марыну В╕ртуальнай феяй не л╕чы╒, але ╕ншым╕ тытулам╕ яе стал╕ абсыпаць з ног да галавы. Ц╕кавы факт, але людз╕ яе слухал╕ся! Яна запатрабавала сабе спальню з белым╕ ╕ чорным╕ палосам╕. Яна захацела посуд, аздоблены белым ╕ чорным жэмчугам. Яе жадання хутка выконвал╕ся хатн╕м╕ слугам╕.
На друг╕ дзень Марына запатрабавала сабраць звяро╒, вымаляваць ╕х шкуры ╒ колер граф╕ту або простага ало╒ка ╕ змясц╕ць у белыя клетк╕. Усе адценн╕ чорнага колеру ╒ваходз╕л╕ ва ╒жытак у тых, хто л╕сл╕ва веры╒ у новую святыню - Граф╕тавых баг╕ню.
На трэц╕ дзень Марыне надакучыла гуляць у фею. Ёй надакучыла ╒ласнае цела, яна захацела быць ранейшай дзя╒чынкай ╕ нават не феяй! Але Бог сышо╒ у адпачынак ╕ не сказа╒, на кольк╕ дзён ц╕ стагоддзя╒ ён сышо╒. Марыну стал╕ разьдз╕раць новыя думк╕, яна захацела кантролю над ус╕м╕ людзьм╕ планеты, а не тольк╕ над аднакласн╕кам╕! ╤ не больш ╕ не менш! Над ус╕м╕!
╤ як Бог ус╕м╕ людзьм╕ к╕руе? ╤ тут яна ╒спомн╕ла, што ╕снуюць розныя веравызнання, значыць, ёй прыйдзецца не за ╒с╕м╕ людзьм╕, сачыць, а тольк╕ за правасла╒ным╕. Яна ╒здыхнула з палёгкай!
Усё жыццё камандавала тольк╕ сабой, а тут трэба панаваць над ус╕м╕! Не, яна прынцыпова не хацела быць феяй! Тры дн╕ адпачы╒ Бог - ╕ мог бы вярнуцца на працу! Стам╕лася Марына. Ох, стам╕лася!
Звяры ад нязвыклай афарбо╒к╕ стал╕ злым╕. Над наваколлем стая╒ зьвярыны ро╒. Брахал╕ выфарбаваныя ╒ адз╕н колер сабак╕. Марына паглядзела на сябе ╕ зара╒ла ва ╒н╕сон зьвярам.
У пакой увайшла Н╕мфа ╤гара╒на:
- Што загадаеце, Ваша Высокасць?
- Я фея! Я амаль баг╕ня!
- Прабач, Марына, але ╒ зямных пасадах няма звання 'баг╕ня', але ёсць цар, прынцэса, прэз╕дэнт.
- Н╕мфа ╤гара╒на, з Вам╕ не паспрачаешся. Тады дайце мне савет, як сачыць за ╒с╕м чалавецтвам?
- А навошта гэта табе трэба? Сачэнне - праца вельм╕ стомная. ╤ потым, на геаграф╕чнай карце В╕ртуальнае царства-дзяржава не праглядаецца. Разумею, што ты - баг╕ня або фея, я гэтага не ╒спрымаю, але падпарадко╒ваюся!
- Будзьце чалавекам, Н╕мфа ╤гара╒на, вярн╕це мне ранейшае абл╕чча!
- Марына, отстриги пазногц╕, фарба валасы...
Н╕мфа ╤гара╒на не паспела дагаварыць, як у пакой ╒ляцела тры чалавек╕. Яны павал╕л╕ся на падлогу ╕ працягнул╕ Марыне до╒г╕ экран, як╕ несл╕.
- Гэта экран для наз╕рання за чалавецтвам! - прамов╕╒ сярэдн╕ з трох чалавек па ╕мен╕ Алег, як╕ вё╒ у школе ╒рок к╕бернетык╕.
- Вось, усё, аказваецца, можна зраб╕ць! А чаму панарамны экран? - спытала вел╕чна Марына.
- Гэты экран распрацаваны для наз╕рання за цэлым╕ рэг╕ёнам╕. Вам прынясуць плоскую карту свету, на ёй будуць размешчаны ручк╕ для перамяшчэння па карце, а адлюструе экран рэча╕снасць, - адказа╒ малады чалавек з удаванай подобострастностью.
У пакой ╒несл╕ карту з ручкам╕ пераключэння ╕ ╒сталявал╕ экран.
- Гэта ╒сё добра, - працягнула Марына, - але як я буду валодаць душам╕ людзей?
- Марына, а панаваць над душам╕ людзей абавязкова? - ях╕дна спытала Н╕мфа ╤гара╒на, стоячы ╒ старонцы ад перасо╒вання╒ людзей з тэхн╕кай наз╕рання. - Паглядз╕ш на экран, ╕ досыць.
- Што значыць дастаткова?! - прорычала Марына.
- А тое ╕ значыць, што Бог у адз╕ночку працуе, а ╒ цябе цемра падначаленых выконваюць капрызе, - працягвала наста╒ляць яе Н╕мфа ╤гара╒на.
- Марына, я, як старэйшы сябар, хачу слова сказаць, - сказа╒ прыгажун Алег.
- Алег, Вы мне слова на тыдзень вымолвите або на месяц? - усм╕хнулася Марына самаздаволена.
- Ёсць спосаб сачыць за душам╕ людзей. Вас гэта хвалюе? Душа - душ, друшляк, - нервова прамов╕╒ Алег, заг╕наючы пальцы на руцэ.
- Карацей, Алег! Справа гавары! - падвыс╕ла Марына голас.
- Карацей няма куды! Трэба ╒зяць аптычнае валакно, зраб╕ць з яго букет. З аднаго боку ты будзеш глядзець праз павел╕чальнае шкло на выхады валокна╒, а погляд твой пракрадзецца ╒ душы мноства людзей. За дзень ты цалкам прозондируешь цэлы рэг╕ён, а слых сярод насельн╕цтва разыдзецца, што В╕ртуальная баг╕ня усё бачыць.
- Слухайце, а Вы мне падабаецеся! Прызначаю Вас сва╕м першым апосталам.
- За╒сёды рады служыць багам, але ╒ вольны ад працы час, якога ╒ мяне няма, таму апосталам быць не магу.
- Протараторил! Так зраб╕це душ для душы з аптычных валокна╒ ╕ прицепите яго да экрана! - ускл╕кнула Марына радасна ╕ расцягнулася ╒ крэсле ва ╒се бак╕.
Алег паглядзе╒ на Марыну, восседающую ╒ крэсле, яго вочы х╕тра бл╕снул╕, ╕ ён сказа╒:
- Ваша Вял╕касць, баг╕ня Вы наша! Ёсць адна дал╕катная просьба: трэба прыбраць ус╕х дэтэктыва╒ з ус╕х кн╕г.
- Што ╒ ╕х застанецца? Хто будзе весц╕ барацьбу за справядл╕васць? Хто будзе берагчы рэпутацыю закона?
- Я прашу прыбраць дэтэктыва╒ з кн╕г, а не з жыцця!
- А як мы будзем выпра╒ляць кн╕г╕, як╕я пайшл╕ ╒ ╕ншы свет п╕сьменн╕ка╒? Дзе мы а╒тара╒ возьмем, кал╕ ╕х няма на свеце? - спытала Марына.
- Трэба ╒сталяваць закон, па якому ╒се геро╕ кн╕г пав╕нны быць жывыя да канца кн╕г╕.
- Гэта немагчыма! Хто Вас да мяне прапусц╕╒?
- Сам прайшо╒, - сказа╒ Алег ╕ выйша╒ праз сценку.
- ╤ чаго ён уцёк? - звярнулася Марына да Н╕мфе Игоревне. - Мог бы ╕ яшчэ пагаварыць са мной. У яго ц╕кавая прапанова тычыцца ╕ душ. Дайце мне кн╕гу са стала, Вы асаб╕ста яе чытал╕? У ёй усе геро╕ жывыя? Чаму на кн╕зе намаляваны бурштын? Ён што, за душы людзей адказвае або за ╕х пс╕халаг╕чны настрой?
- Марына, у кн╕зе г╕не люб╕мы чалавек гало╒най гера╕н╕.
- Вось гэта няправ╕льна! Кал╕ ён люб╕мы чалавек, значыць, ён мужчына. А мужчыны - гэта Адам, а яны патрэбныя для стварэння роду. А ёсць магчымасць ажыв╕ць каханага чалавека сумнай гера╕н╕?
- У яго тра╒ма, - гартаючы кн╕гу, прамов╕ла Н╕мфа ╤гара╒на. - Як мужчына ён цэлы, а як мысляр - заг╕ну╒.
- Але кал╕ мозг памёр, то чалавек л╕чыцца памерлым. Вы мне пра душу скажыце, дзе яго душа? У кн╕зе нап╕сана, дзе яго душа? Мы выкл╕чам па факсе яго душу ╕ аднов╕м яго, як героя серыяла.
- Тады ён будзе жывы мярцвяк! - ускл╕кнула Н╕мфа ╤гара╒на з круглым╕ ад здз╕╒лення вачам╕.
- Цяпер не пра гэта. Мы можам у гэтай кн╕зе абысц╕ся без дэтэктыва╒? - зац╕ка╒лена спытала Марына.
- А што мы пав╕нны зраб╕ць? Ажыв╕ць ус╕х героя╒ ╕ прыбраць ╒с╕х дэтэктыва╒? А кал╕ там прысутн╕чае крадзеж сапф╕ра╒, то дэтэкты╒ будзе неабходны.
- Мы ╒войдзем у кн╕гу, як граф╕тавыя ачышчальн╕к╕ душ героя╒.
На такую прапанову жанчына тольк╕ пах╕тала галавой.
Бог паглядзе╒ з нябёса╒ на Граф╕тавых фею ╕ бласлав╕╒ яе на добрую справу:
- Марына, ты будзеш Граф╕тавай баг╕няй.
Але ёй здалося, што частка яе новых с╕л пайшла яе маладому чалавеку ц╕ яго двайн╕ку.
Наталия Патрацкая
Графитовая фея
Марина добре знаеше си неуемный характер и безброй желания. И сега тя седеше на черно компютъра на масата и бредила странна идея, как да стане Виртуална фея. Защо й е било необходимо - тя не знаеше, но много искаше да стане единствената и всесильной.
Власт над хората в нея никога не е имало, но тя е бяло-черна визитка с ярки букви, върху която стояха името си и телефон с факс, който изпращали видими текстове и снимки. Тя накара да се замисля, как тя да се превърне Виртуална фея с произход от паровоза.
Тя почесала согнутым с пръст брадичката, като в челюстях беше мозъкът, и замислено погледна в голубоватое небето, по което се носеха бели облаци. Нищо ново на хоризонта не беше, както исках я на живо да седи на бял облак и изтърва рита в лакови сапожках.
Каква глупост идва в главата! Марина почесала зад ухото, защото ухото към мозъка по-близо, отколкото брадичката. После ръка опъната на челото и на носа, в която мозъци никога не е било. А тя се нуждае от мозък, за да излезе с идея: как да стане Графитовой богиня! Толкова е просто! В този момент тя просто физически да почувствам, че я взеха за шкирку и поднесли към тавана на помещението.
Във въздуха избухнаха думи:
- Аз съм Бог, а ти си никой!
Марина се събудила на пода. В помещението е имало никой, дори и на сметката на никого. Прозорци и врати бяха затворени. Тя стана тъжно. Тя си спомни поговорката: много искаш, малко ще получиш. Момиче потерла ушибленное тялото.
Тя искаше да я орган не ме заболя от падащи от тавана до пода. И тялото престава да боли. Тя въздъхна, надигна от пода, бавно достигна до стола, но за да седна на него не стана. Тя огледа: на трона и слуги, за наскоро-зъбките не е имало. На компютъра проклюнулась скрийнсейвър.
В бяха чука на вратата и вика името й. Някой се опита да набута ключ в ключалка, но вратата беше здраво затворена от чуждо нашествие. Фея на име Марина хранила царственное мълчание. Мъчително зачесались пръстите на ръцете, тя се обърна към тях: на нея пръстите на краката, ноктите са израснали и загнулись сладък спиралькой.
Зачесалась главата и по раменете започнахме прости кичура коса. Тя нагнулась на краката: от босоножек стърчаха тъмни къдрици нокти. Облекло трещала по шевовете, гърдите растат в очите.
Марина погледна надолу към себе си в огледалото: очите са тъмни, дрехи лохмотьями виси на загорелом тялото.
- А! А! А-А-А! - извиках Марина истошным глас.
С тази страна на вратата на хората от викане взбесились, заедно надавили на дървена врата и я свали. В стаята ввалились служители и спортисти са фитнес зала. При вида на феите те паднаха на пода пред нея на колене, сякаш някой осакатен краката им.
- О, Боже! - извика Марина.
- Момиче, ти искаше да бъде фея? Така независимо дали я! А аз заминавам на почивка. Аз не съм роб в продължение на векове да работи без почивка! Уморен. Мъча се, богиня! - чу отгоре гласа на Бога.
Хората, легнала на пода, се страхуваме от страха и на колене започнаха да се измъкваме от стаята. Очите им badgered блуждали по фигурата на Марина.
- Къде е все выползаете? - попита Марина страшно глас. - Вие ще бъдете мои апостоли!