– Ооба апажан, катышып турабыз, чоңойсо келип турат.
– Силерге да рахмат, өз балаңардай кылып асырап бердиңер, эми энеси өлсө да атасы бар, өз колунда өссүн, – деди агаларынын бири.
– Баламды өз балам деп дилимди, динимди бердим, мээримимди төктүм, аман болсун.
– Миң мертебе ыраазымын, – деп Шухрат колун бооруна ала эңкейип Каримдин колун кысты, – Аман болуңуздар.
– Жакшы баргыла, – деп экөө узатып чыкканда Азат Гүлбахарды карап ыйлап колдорун сунуп талпына берди. Шухрат болбой ылдамдай басып кетип жатканда чырылдап чалкалап ыйлаганда кайра артына кайрылып келип Гүлбахарга баланы бере койду эле моюндан кучактап наристе кеткиси келбегендей көкүрөгүнө башын коюп алды. Шухрат колун созо:
– Кел уулум, апаны кыйнаба, ансыз дагы апаң зорго турат, кетели, келе гой, – деди эле таптакыр барбай качып туруп алганда Гүлбахар:
– Эми уктасын, отура тургула, уктагандан кийин алып кеткиле, – деп бооруна кысып үйгө кирип кетти, эне-бала бири-бирин кыялбай үйдө көпкө кармалды, Гүлбахар өз колу менен акыркы жолу тамак берип тойгузуп, андан кийин жаткырып алып таптап күндөгүсүндөй уктатты, катуу уктаган кезде өзү көтөрүп чыгып, – Тез алып кетип калгыла, – деди да бурулуп үйгө кирип кетти. Шухрат баланы этияттап бооруна кысып алып кетип жатты…
Гүлбахар кирип эле бүк түшүп жатып калды, сырттан кирген Карим унчукпай отуруп калды, ал ушул учурда гана сезгендей болду эне-баланын сүйүүсүн, аялына боору ооруду, күнөө өзүндө туруп чындыкты айтуудан тайсалдап куру намыска жеңдирип жүргөнүн: «Ачык айтсам бекен, мен муну эмнеге кармап жүрөм, жүрөк сүйгөн адамыма жетпей калганым үчүн бул күнөөлүү эмес го, мен адам эмесмин, бир адамды гүлдөй соолутуп жатам, кудай алдында мен өз күнөөмдү мойнума алышым керек», – деп ойлогону менен көөдөнүндө бир үн аны кайраттантып: «Жок, ал сыр өзүң менен кетүүгө тийиш, билбеген бойдон калганы жакшы», – деди да туруп кетти, ал өзүн алаксытуу үчүн, көңүлүн ачуу үчүн баягы келинге бармак болуп үйдөн чыкты. Гүлбахарды сооротуп бир жылуу сөз айтып жанында болууну ойлободу. Ал кетээри менен Бекзат келди, ыйлап жатып уктап калган Гүлбахар эшик ачылганда ойгонуп кетти:
– Оо жеңе, уктап жаттыңыз беле?
– Ооба, Карим кана?
– Билбейм, үйдө беле?
– Ооба, сыртта жок бекен?
– Жок.
– Кел-кел, – Гүлбахар сыртка күүгүм кирип калганын терезенин караңгылап калганынан билип жоолугун оңдой салынып ордунан турду.
– Ушу акем сизди чанып жүрөт го, жеңе.
– Ошентсе кана, мага уруксат бергени жакшы эле.
– Ийи?
– Деги тажап кеттим, айтпай этпей жоголуп кетет.
– Балаңар кана?
– Алып кетти.
– Туура кылыпсыңар, бир сартты бага бербей.
– Койсоңчу, сартпы башкабы, бала деген бала да.
– Ошентсе да…
Конец ознакомительного фрагмента.