Тады Максім сустрэў па-сапраўднаму правільнага, патрэбнага чалавека сапраўднае каханне. Сэрца Максіма зноў запалілася. Дзяўчына Вікторыя, таксама шырока глядзела на зоркі, як і Максім. Іх знаёмства і зносіны, вярнула яго да мараў. Зрабіла хлопца храбрэйшым і больш рашучым. Яго веды астраноміі больш не хаваліся, а прачыналіся ў ім. Ён зноў браўся за кнігі, не пакідаючы ўсе дзіцячыя пачуцці прыгожага начнога неба. Максім і Вікторыя разам глядзелі ў космас, вывучалі яго, мроілі аб палёце. Дзяўчына верыла ў цуды, у тое, што адбываецца ў жыцці кожнага чалавека, што ўсё адбываецца не проста так. Усё ідзе так, як павінна было быць. І Максім падтрымліваў яе ў гэтым, бо не сустрэўшы яе, хто ведае, мог бы ён тады вярнуць свой жаданы шлях.
Аднойчы, яны разам наведалі яго вёску. Разам, упершыню прыехалі да яго бацькоў. Вікторыя ніколі раней не бачыла такога вялікага багацця зорак на шырокім чорным полі начнога неба. Вельмі рамантычна паўсюль. Прыемныя ўражанні ахапілі яе, яна казачна адчувала сябе, прымаючы гэтую чорна-бліскучую прыгажосць. Вікторыя вельмі не хацела пакідаць гэтае чароўнае месца. І ад'язджаючы, яна абяцала вярнуцца сюды зноў. Шкадуючы толькі пра тое, што людзі, якія жывуць у гэтай вёсцы, быццам не бачаць, не прызнаюць такую ж начную прыгажосць, як яна. Дзяўчына па праўдзе падзяляла з Максімам свае эмоцыі, яна разумела яго раннюю цікавасць да зорак і казала пра тое, што трэба часцей вяртацца сюды і атрымліваць асалоду гэтым чыстым прыродным хараством.
Потым, настаў той час, калі Максіму трэба было аддаць сябе службе ў войску. Вікторыі было не па сабе ад таго, што прыйдзецца знаходзіцца ўдалечыні ад каханага чалавека.
Ты глядзі на зоркі, і ведай, што я таксама гляджу на іх разам з табой. казаў ёй Максім у дзень іх растання.
Буду глядзець. абдымала яго Вікторыя. Я ўсё роўна, буду прыязджаць да цябе.
Год ва ўзброеных сілах, для Максіма быў яшчэ адным крокам да дасягнення яго мэты.
Я буду касманаўтам. паўтараў ён сабе, падбадзёрваючы перад сыходам на службу, ідучы на сустрэчу новым выпрабаванням.
Тут жа ён не высыпаўся і не бачыў сны. Пастаянныя ранішнія прабежкі, пляц, стральба і тэарэтычныя заняткі, стамлялі Максіма. Яго лысую галаву забівалі зусім іншыя думкі. Па пачатку, ён сумаваў па ўсіх і ўсім, пакінутым на грамадзянцы. А затым, патроху пакідаў гэта і асвойваўся быць салдатам.
У месцы, дзе ён служыў, неба было шэрае, ахутанае ў серу аблокаў і туману. Рэдка можна было ўбачыць цалкам адкрытую прастору над галавой. Усё часцей гэта ўдавалася раніцай ці днём. А з прыходам вечара, да ночы, туман высцілаўся над ваеннай часткай, і брудныя хмары хавалі ўвесь свет.
Аднойчы, у адзін з вечароў туман быў больш празрыстым і дазваляў убачыць усё тое, што таілася за яго спіной. Максім ішоў у казарму і яго вочы імгненна схапілі бліскучую гармонію ў небе. І адразу ж, думкі панеслі яго да ўспамінаў аб Вікторыі, аб бацькоўскай цаглянай хатцы, дзе яго чакаюць і любяць. Ён адчуў цяпло па ўсім целе. А затым уся гэтая гармонія схавалася з выгляду, салдат зайшоў у казарму. Як бы ён хацеў спыніцца і кінуць усё. Хапіла б пару хвілін паназіраць за нешматлікім натоўпам зорак. Прыглядзецца ў гэты, не настолькі часты, для яго цуд. На жаль, за ім следам ішоў старэйшы па званні ваенны і ён бы дакладна не дазволіў такую слабасць салдату Максіму.
У астатнюю другую палову года службы, Максім прыязджаў на пару дзён дадому на пабыўку. Адпачынак дазволіў яму трохі супакоіцца і расслабіцца ў крузе родных людзей. У першую ж ноч ён выходзіў з хаты і паўгадзіны глядзеў на зоркі. Ён сумаваў па гэтых велічэзных відах. І з сумам расставаўся з імі зноў.
Адслужыўшы ў арміі, Максім адчуваў сябе мацней і мужна, чым раней. Ён атрымаў званне лейтэнанта і гатовы рухацца далей. Цяпер жа, разам з Вікторыяй, якая стала яму жонкай, Максім храбрэй глядзеў у сваю будучыню.
Ён мяняўся, мянялася неба. Усё больш ён разумеў, што космас патрэбен яму, а ён патрэбны космасу. Яго погляд на неба не быў так абмежаваны, як за ўвесь мінулы год. Ён пытаўся ў сябе:
Ці магу я быць да канца шчаслівым чалавекам, калі кіну ўсе імкненні да космасу і не змагу ажыццявіць сваю мару? Ці магу я быць да канца сумленным з сабой, калі не змагу займацца тым, да чаго я гатовы быў з самага нараджэння?
Не трэба было чакаць адказу ці нейкага рашэння. Ён павінен ляцець да зорак! Яны клічуць яго! І Максім жадаў, доўга чакаў, каб хутчэй трапіць у касманаўты. Ён займаўся фізічнай падрыхтоўкай і абавязковымі ведамі. Вікторыя, як трэнер, сачыла за ўсімі распарадкамі яго дня. Прымала ўсе нарматывы.
Максім, не кідаў выклік сабе, ён не спрабаваў даказаць камусьці, як для яго важны космас. Ён проста, ад любові да космасу, зрабіў гэта ён паступіў у касманаўты. Бо зоркі ўсё яго жыццё жылі ўнутры яго добрай душы і штурхалі яго да гэтага рашэння.
Першыя тэсты казалі яму пра тое, што Максім у добрай фізічнай форме. Ён цягавіты, хуткі, моцны і спрытны. Нядрэнная якасць ангельскай і добрая памяць, выводзілі яго ў першыя шэрагі дзясяткі.
Затым яго прывезлі ў Цэнтр падрыхтоўкі касманаўтаў, дзе першыя ўражанні былі па-добраму прыемныя. Яму хацелася хутчэй прыступіць да тэарэтычных і практычных заняткаў. І стаць часткай касмічнай праграмы.
Будучых касманаўтаў, рассялялі па пакоях па два чалавекі. Максіма з Андрэем размясцілі ў першы пакой. Памяшканне было не занадта маленькім, але і не вялікім. Для Максіма яно здавалася цалкам камфортным і зручным. А зносіны з Андрэем былі простымі і лёгкімі, што адразу вызначыла іх у сябры, здавалася, што яны даўно ведаюць адзін аднаго.
Пазней, Максім пазнаёміўся з усёй камандай і з яе кіраўнікамі. Шэсць чалавек будуць на роўных праходзіць адбор, але пры гэтым іх будуць класіфікаваць на асобныя касмічныя прафесіі. Максім падаваў заяўку на самую высокую спецыяльнасць пілот. Але так як ён не меў прафесію лётчыка, гэта аказалася цяжэй, прыйдзецца даўжэй вучыцца, чым ён меркаваў.
Праходзячы доўгую, цяжкую падрыхтоўку, якая для многіх апынулася сур'ёзным выпрабаваннем, Максім адчуваў сябе зусім інакш. Ён чакаў, не здаваўся і верыў, што ўсё ў яго атрымаецца. Так, не ўсё праходзіла гладка: часам ён не раз саступаў хлопцам, але працягваў працаваць над сабой. Максім верыў у сябе. Верыла ў яго яго жонка Вікторыя, верылі ў яго зоркі, паверылі ў яго бацькі. У гады навучання, калі Максім сумаваў па родных, перад адбоем, ён часта выходзіў зірнуць на начное неба. Глядзеў на зоркі, яны супакойвалі яго, глушылі пачуцці смутку. Быццам казалі: усё будзе добра. Часам, зоркі бляклі і хаваліся за аблокамі, а затым выходзілі зноў з іх ценяў. Яны, нагадвалі Максіму самога сябе, у цяжкія дні яго жыцця. І нягледзячы на тое, што яго мару стараліся схаваць, ён знаходзіў у сабе сілы і верыў, глыбока ў душы, што цяжкасці сплывуць, як воблака і неўзабаве ён зноў убачыць святло.
Ён не раз бачыў касманаўтаў, самых сапраўдных, якія здзейснілі ўжо з дзясятак палётаў. Максім радаваўся за іх і за тых, хто ляцеў з імі ўпершыню І працягваў чакаць. Ён старанна рыхтаваўся, не здраджваючы сябе і космас.
Гэта маё прызванне. казаў ён.
А дванаццатага чэрвеня, у аўторак, адразу ж пасля палёту на сімулятары касмічнага карабля, да яго падышоў яго кіраўнік.
Праз год паляціш! сказаў сівы мужчына, паляпваючы хлопца па плячы.
Максім вельмі радаваўся і свяціўся, як Палярная зорка. Пасля, яму было цяжка ўсвядоміць, што вось яго час прыйшоў, што праз год ён можа апынуцца на арбіце.
Ён лічыў дні, закрэслівая іх у календары. І ўсё ж таксама ўпарта рыхтаваўся. Бо гэты год, быў вельмі важным. Ён не павінен быў страціць сваю форму, а па-ранейшаму павінен паказваць добрыя вынікі. І даказваць, што ён не горш за астатніх. Максім здаваў усе экзамены на выдатна, пазітыўна адгуквалася пра яго ўсё яго асяроддзе. Ён радаваўся таму, што ў паўкроку ад мары. Як жа бясконца доўга цягнуўся гэты год. Чаканне першага палёту аказалася таксама маленькім выпрабаваннем.
Але калі год скончыўся і яго дапусцілі да карабля, яму заставалася толькі ўзляцець, каб стаць сапраўдным касманаўтам. І гэты доўгачаканы, радасна-хвалюючы дзень быў па-сапраўднаму прыемным і казачным. Надышоў час збірацца ў космас. Не абыходзілася без хвалявання. Ён апранаў скафандр, яго рыхтавалі да першай рэальнай адпраўцы ў космас, а сэрца білася ў сто тысяч разоў ад захаплення. Максім не выдаваў гэтую буру эмоцый, што ахапіла яго ў тую гадзіну, ён канцэнтраваўся толькі на заданні. Ён паводзіў сябе не менш спакойна, чым прафесійны касманаўт побач з ім. Ён не раз праходзіў усе гэтыя этапы падрыхтоўкі, але цяпер гэта было зусім па-іншаму па-сапраўднаму. Калі яго везлі да карабля, ён адчуваў у сабе страх і трывогу.
Усё жыццё ён рыхтаваўся да гэтага. Быццам мноства невядомых планет неўзабаве адкрыюцца перад ім. І ён быў цвёрда гатовы сустракаць іх набліжэнне. Ну вось, ён у караблі, яго мара амаль дасягнута. І Максім трымаўся за яе і не збіраўся адпускаць. І ўсе хваляванні, страх і радасць ўміг зніклі. Засталося толькі напружанне, чаканне. "Хутчэй бы ўзляцець". Ён адкінуў усе свае думкі за межы карабля, пакідаючы толькі веды пілота ў момант запуску. І знаходзячыся пад наглядам старэйшага пілота, Максім не дазваляў яму ў ім сумнявацца.