Сотні рознакаляровых паперак разляталіся па дворыках і завулках, лягалі на сходы і ліплі да шыбаў, падалі на мінакоў. Усё працінае ўсё было напісана на жоўтых аркушах. Калі нешта і рухаецца, дык толькі наша свядомасць на зялёных. Тонкае гэта СВЯТОЕ на белых.
Ліна не спынялася: яна бачыла, што за ёй пагоня. І таму бегла, бегла, бегла. Не задыхаючыся. Шалёная. Дзёрзкая і рашучая. Гатовая цяпер на ўсё. На бяздомныя бадзянні. На самыя тонкія апавяданні. На зваряцелае каханне.
На перакрыжаванні з Пушкінскай, адарваўшыся ад пагоні, Ліна спынілася, каб аддыхацца.