Gevaarlijke Dingen - Amy Blankenship 2 стр.

Chad knikte en glimlachte naar haar, ”Deal.”

Hij opende de deur om ze eruit te laten, maar beiden bleven staan en zagen Zackary tussen de twee mannen staan met een vlammende palm naar hen beiden gericht.

"Oh lieverd, we gaan weg," zei Envy en snelde de deur uit, greep Devon's hand toen ze naar zijn auto liepen.

Trevor begon te volgen, maar Zackary hield hem tegen "houd je vast, loverboy. We moeten eerst met de broer afrekenen.”

“Laten we naar binnen gaan en dan zal ik koffie zetten,” bood Chad aan, gevolgd met een dankbare zucht toen Trevor zich boos omdraaide en zijn huis binnenstormde als een man met een missie. Hij knikte terwijl Zackary Trevor volgde en deed toen de deur dicht en vroeg zich af waar hij in godsnaam in terecht was gekomen.

Toen het koffiezetapparaat klaar was, wendde Chad zich tot zijn twee gasten. Op dit moment had hij meer vragen dan antwoorden en dat hielp niets. "Nu, wat is dit over Envy die zegt dat er een demon op vrije voeten is? Ze zei ook dat Warren iedereen morgen bijeenroept voor een soort bijeenkomst over wat er vannacht is gebeurd en ze wil dat wij met z'n drieën erheen gaan."

Trevor kon de kleine glimlach die om zijn lippen speelde niet helpen. Dus Envy wilde hem erbij betrekken… wilde hem er dichtbij houden. Hij kon haar niet de schuld geven. In het tempo waarin Devon haar beschermde, kon ze zich niet zo veilig voelen. Wetende dat ze hem nodig had, verdween de meeste van zijn sluimerende woede naar de achtergrond.

“We hebben dat kleine feestje toch al verpest.” Hij wierp een blik op Zackary die de verklaring bevestigde. Hij glimlachte weer en besefte dat hij Envy binnen een paar uur weer zou zien. “Ik denk dat het tijd is om je te vertellen wat er aan de hand is.”

Hij kromp vanbinnen ineen hoe hij zijn positie gebruikte om dichter bij Envy te komen. Hij was zich ook goed bewust van hoe het eruit zou zien voor iedereen. Devon ging ervan uit dat hij opnieuw gebruik maakte van Envy, maar dat was ver van de waarheid. Aan de andere kant, hij stond erboven dat het gebruiken van haar broer om dichter bij haar te komen en zijn werk op hetzelfde moment te doen. Devon zou gewoon moeten leren dat alles geoorloofd was in liefde en oorlog… en moge de beste shapeshifter winnen.

“Ik ben één en al oor,” gromde Chad en sloeg zijn armen over zijn borst om de aandacht van Trevor te trekken van waar hij ook was. Hij had zichzelf nooit als paranormaal begaafd gezien, maar hij was op het moment aardig bezig met het lezen van Trevor.

"We weten niet veel over de demon, alleen dat hij daar al een aantal eeuwen vastzat. Het bestaan ervan dateert van vóór alles wat we hebben geregistreerd bij P.I.T. maar we zijn nog steeds op zoek naar aanwijzingen,” begon Zackary en hoopte dat Trevor erin zou springen.

“Dus je wist dat er een demon onder de begraafplaats was opgesloten voor wie weet hoe lang en je hebt er niets aan gedaan?” Vroeg Chad.

Trevor trok een wenkbrauw naar hem op: “Wat zou je ervan verwachten dat we eraan doen? Helpen om vrij te komen? Het zat daar vast en we weten niet eens hoe in godsnaam een gevallen en een vampier in staat waren om de betovering te verbreken.”

"Gevallene?" Vroeg Chad. “Bedoel je een van de engelen waarover Envy me heeft verteld?”

Zackary knikte, “Ja, we kennen ze al heel lang. We weten dat er anderen zijn, maar we kunnen ze nergens vinden, en blijkbaar wisten de twee gesneuvelden die in de stad woonden niet eens het bestaan van de ander in de grot, totdat iemand daarheen ging.”

"We hebben ook iemand die weet hoe om te gaan met demonen," bood Trevor aan. "Met een beetje geluk, zal ze in staat zijn om erachter te komen als we haar bellen."

“Het is nog niet te laat om je terug te trekken,” zei Zackary tegen Chad. "Zeg het gewoon en we zullen je geheugen wissen van alles wat er is gebeurd."

Chad fronste en begon koffie in te schenken voor hen drieën. Hij was zijn hele leven een agent geweest omdat hij een verschil wilde maken. Meer dan eens voelde hij echter dat hij niet genoeg deed. Er was altijd nog een drugsdealer, nog een moordenaar, nog een verkeersovertreding… het leek me soms niet de moeite waard. Maar wat Trevor en Zackary aan het doen waren, maakte een verschil… het soort verschil dat Chad altijd al had willen maken.

Hij nam een grote slok koffie en zette zijn kopje neer en knikte één keer. "Ik doe mee."

*****

Angelica besloot dat telefoons erger waren dan demonen toen haar om drie uur 's morgens begon te rinkelen. Toen ze naar de beller-ID keek, kneep ze haar ogen dicht en greep de hoorn. Ze nam op, duwde haar donkere haar uit de weg en legde het tegen haar oor.

“Tenzij de wereld uit elkaar valt, de zeeën rood zijn geworden, de zeven plagen van Egypte zijn teruggekeerd, of je gaat dood, er kan maar beter een verdomd goede verklaring zijn dat je me wakker maakt,” gromde ze.

"Ach, kom op Boo… is dat een manier om met je Zacky-beer te praten?"

Angelica hing op en liet haar hoofd achterover op het kussen vallen. Ze was net weer in slaap gevallen toen de telefoon opnieuw ging. Zonder naar de telefoon te kijken, nam ze weer op en sprak opnieuw.

"Ik krijg je wel te pakken, Zackary," mompelde ze. "Jij en je kleine hond ook."

"O my, Wizard of Oz flashbacks," hijgde Zackary en Angelica glimlachte heimelijk naar zijn capriolen, blij dat hij haar niet kon zien.

"Wat wil je?" Ze ging rechtop zitten en duwde haar haar uit haar gezicht.

“We hebben een heel smerige zaak gekregen, Misery genaamd,” bood Zachary aan.

Angelica klom uit bed en deed de lamp aan. "Hoe groot?"

“Niet zeker, maar ik denk een niveau zeven.” Hij glimlachte naar de telefoon wetende dat dit haar aandacht wel zou trekken… en hij vond het gewoon leuk om Boo's aandacht te krijgen.

Angelica liep de woonkamer in en zette haar laptop aan. Ze typte een paar dingen in en keek bedenkelijk.

"Niveau zeven? Weet je het zeker?” Vroeg ze. Alles boven een niveau vijf was erg gevaarlijk en uiterst zeldzaam.

“Het is maar een gok,' antwoordde Zackary.” Het was in staat om een van onze twee gevallene te vangen die we hebben gevolgd en blijkbaar was er al een andere gevallene die daar al lang mee bezig was. Omdat ze als niveau zeven worden beschouwd, ga ik ervan uit dat alles dat krachtig genoeg is om iemand op te sluiten gelijk is.”

Angelica zocht in haar database. Meer dan driekwart ervan was illegaal verkregen uit de gewelven van het Vaticaan, maar niemand kon haar resultaten ontkennen. Het feit dat een level zeven demon ontdekt kon zijn in Los Angeles was meer dan voldoende reden om niet alleen haar wakker te maken, maar de rest van de P.I.T. bemanning ook.

Elke demon werd geplaatst in een klasse van één tot tien, waarbij niveau tien gelijk stond aan Satan zelf. Ze zou het vreselijk vinden om iemand tegen het lijf te lopen die genoeg magie bezat om een level zeven demon te verzegelen… je zou het donder van God nodig hebben om het te laten verdwijnen.

“Ik vind niets over een demon met de naam Misery in Los Angeles,” zei ze na een paar minuten. "Laat me mijn externe harde schijf aansluiten en die bestanden bekijken."

Ze hoorde Zackary met iemand op de achtergrond praten en bedacht dat het Trevor was totdat ze een andere stem hoorde die meedeed aan het gesprek.

"Met wie praat je?" Vroeg ze nieuwsgierig.

"Het nieuwste lid van ons team, Chad," antwoordde Zackary. "Hij is een plaatselijke politieman die een beetje te veel weet, dus we hebben hem ertoe aangezet de massa te beschermen, en met de massa bedoel ik de andere idioten waarmee hij werkt."

"Het nieuwste lid van ons team, Chad," antwoordde Zackary. "Hij is een plaatselijke politieman die een beetje te veel weet, dus we hebben hem ertoe aangezet de massa te beschermen, en met de massa bedoel ik de andere idioten waarmee hij werkt."

Angelica grijnsde: “Ze zijn waarschijnlijk slechter daarbuiten.”

“Niet veel,” zei Zackary.

"Oké," zei Angelica. "Ik heb het aangesloten, laten we even rondkijken en zien wat ik hier allemaal heb."

"Bedoel je dat je het niet weet?" Vroeg Zackary verbaasd.

Angelica zuchtte: “Je weet hoe ik ben. Ik zou mijn hoofd vergeten als die niet vast zat. Ik heb alleen de kans gehad om een fractie van dit ding te bekijken.”

"Ja, je hebt het in grote haast gedownload." Zei Zackary en zuchttein zichzelf. "Goede tijden, goede tijden."

Angelica betrad de harde schijf en typte een woord in haar zoekvraag en drukte op Enter.

“Ik neem aan dat je jezelf nog steeds niet gedraagt?” Vroeg Angelica terwijl ze op de bank leunde terwijl de computer zijn werk deed.

"Echt niet," lachte Zackary. "Je kunt me nergens mee naartoe nemen, weet je nog?"

Angelica huiverde toen ze zich een paar maanden geleden nog herinnerde toen ze naar een groot gala waren gegaan terwijl ze achter een vierjarige weerwolf aanliepen die verdwaald was en er niet erg blij mee was. Tegen het einde van de nacht was Zackary zijn broek kwijtgeraakt omdat de weerwolf tijdens de woedeaanval van een kind was getransformeerd en ze in flarden had gescheurd.

Het grappigste was dat Zackary niets had gezegd, z’n broek gewoon uitgedaan had en rondliep in zijn ondergoed en smokingjasje en hemd. Angelica kon niet uitmaken of ze in verlegenheid moest worden gebracht of dat ze in lachen moest uitbarsten. Toen ze zijn benen zag met de kniekousen en de nette schoenen, het aanzicht had haar bijna gedood toen een aantal jonge dames zich om hem heen drongen om te dansen.

Haar laptop piepte en ze ging kijken wat de zoekopdracht had gevonden.

"Vind je iets?" Vroeg Zackary.

Angelica opende een paar van de bestanden waarin het woord Misery zich bevond en begon te lezen. Haar sigaret gleed uit haar vingers terwijl ze las en landde op haar voet.

"Ouch, verdomme!" Vloekte ze en pakte haar sigaret weer op, en deed hem snel uit.

“Alles oké?” Zackary fronste bezorgd en stak een hand op toen Trevor wilde weten wat er aan de hand was.

Angelica las de informatie opnieuw voor de zekerheid voor. "Ik pak de volgende vlucht," vertelde ze hem voordat ze de telefoon van haar oor trok. Ze hing op na Zackary's vragen en keek weer naar het scherm. Het was niet wat ze had gelezen waardoor ze er zo zeker van was dat dit gevaarlijk was… het was dat de hoofdman van PIT haar op de één of andere manier net had buitengesloten.

Als Storm geheimen bewaarde… dan wilde ze weten waarom.

Hoofdstuk 2

Anthony liep meedogenloos over de marmeren vloer van zijn studeerkamer. Hij streek gefrustreerd en woedend met een hand door zijn donkere haar. Hij wist dat hij boos was geworden toen hij Arthur vermoordde en dat hij nu ook zijn invloed voor het binden van Jewel aan hem als zijn maat was kwijtgeraakt… niet dat het hem zou stoppen.

Hij was zijn bedoeling om kalm te blijven in deze situatie… maar toen Arthur over de vader van Anthony begonnen had, was zijn weerwolfdeel naar boven gekomen. Nu werd hij gedwongen om een andere soort dwang te gebruiken tegen zijn weggelopen bruid. Het enige probleem was dat hij haar eerst moest vinden.

Er klopte iemand op de deur en Anthony stopte met het heen en weer lopen om zijn haar en kleding recht te trekken. Hij was de alfa, en daarbij hoorde een zekere etiquette.

"Kom binnen," riep hij met een koude stem.

De deur ging open en een van zijn wolven stapte naar binnen en deed de deur achter zich dicht.

"Wat heb je gevonden?" Vroeg Anthony.

Het groepslid zag er erg nerveus uit en schraapte zijn keel. "Ik bleef achter zoals je had bevolen om te kijken of de priester terugkwam naar de kerk. Ik was er niet lang toen de hel losbarstte in de kerk en op het kerkhof erachter. Mensen kwamen van rechts en links, de meesten kwamen uit het niets.” Hij zweeg even en slikte nerveus voordat hij eraan toevoegde: “Toen zag ik dat Jewel bij hen was.”

"Waar is ze dan?" Vroeg Anthony terwijl hij snel dichterbij kwam. "Waarom heb je haar niet mee teruggebracht?"

De wolf trok zich terug met paniek in zijn ogen, wetend dat slecht nieuws aan zijn alpha brengen nooit goed was. "Ik kon het niet," hij huiverde.

Anthony's hand schoot abrupt naar voren en pakte de ondergeschikte bij de keel en tilde hem de lucht in. "Je bent een weerwolf. Waarom heb je haar niet gewoon meegenomen?”

"Ze was omringd door wezens… te veel van hen," legde de wolf uit, hij deed zijn handen omhoog om te proberen wat van de druk rond zijn keel te verlichten.

Anthony's hand werd strakker en zijn ogen veranderden in een griezelige gouden kleur. Zijn broer was eindelijk teruggekeerd uit Italië, hij was er zeker van. "Heb ik je nu wel of niet geleerd te vechten tegen een ander soort? Mijn broer had geen partij voor je moeten zijn.” Het was een leugen. De wolf zou ergens in een greppel liggen als hij tegen Andreas Valachi had durven vechten.

"Waaaaarreen geen wooolllvvveeen ," snauwde de wolf terwijl hij probeerde te ademen.

Anthony bracht zijn aandacht terug naar de man die hij wurgde en rukte zijn hand weg, hij zag dat hij hem bijna had vermoord. "Wie was het?" Vroeg hij met veel woede in zijn stem.

De wolf lag gewond op de grond en probeerde op adem te komen. Hij krabbelde op zijn handen en knieën voordat hij zijn voorhoofd liet vallen op de koude marmeren vloer. Hij ontblootte de achterkant van zijn nek en onderwierp zich aan zijn leider en wenste dat hij was weggerend toen hij een kans had gehad.

"Katten… ik rook katten," zei hij na een paar seconden, "Poema's en jaguars… veel van hen." Hij tilde zijn hoofd op en zag Anthony's ogen dreigend versmallen. Snel voegde hij eraan toe: “Er was een poema die haar eigen schaduw achtervolgde. De plaats krioelde ook van vampiers. Een deel van de kerk werd opgeblazen en toen kwam er een politiewagen.”

Anthony stond daar en probeerde zijn groeiende woede te beheersen. Hoe langer hij daar bleef staan, des te pisser hij werd. Zijn plan om zijn voortvluchtige gezel terug te halen, was herhaaldelijk in de war geschopt door zijn eigen acties of de acties van zijn onwetende ondergeschikten.

Hij gaf zijn persoonlijke bewakers een teken om dichterbij te komen. "Breng hem naar de kelder waar hij kan sudderen in zijn falen."

De wolf ging op zijn knieën zitten met een smekende uitdrukking op zijn gezicht. Hij had verhalen gehoord over de kelder en wat dat inhield. Sommige van de weerwolven die de marteling overleefden, hadden nog steeds de littekens op hun lichaam om dit te laten zien. Hij jammerde jammerlijk toen hij bij zijn armen werd genomen door de bewakers en overeind werd getrokken.

De bewakers keken niet naar zijn gezicht en zeiden niets geruststellend of denigrerends. Als ze hun zin deden, hadden ze hem laten wegrennen. Voor hen had Miss Jewel alle reden om weg te rennen van hun Alpha. Ze was ongelukkig en zou, ondanks Anthony's beste pogingen, nooit van hem kunnen houden. Zo leven, van de tegenslagen van anderen afpersen was niet de echte weerwolf-manier… het was de Maffia-manier.