Maandans - Amy Blankenship 6 стр.

De hoek van Devon’s mond neigde naar een glimlach, maar hij verroerde zich niet. ‘Dus jij tasert jongens zomaar zonder reden?’ Hij rook hoe ze opgewonden werd en al snel zat zijn broek oncomfortabel strak.

‘Nee.’ Envy greep naar een pen en begon het formulier in te vullen. Ze was blij met de afleiding. ‘Alleen jongens die het echt verdienen,’ antwoordde ze, hoewel ze er niet over wilde praten.

Devon richtte zich volledig op en verzette zich tegen de drang op haar uit de stoel te trekken en voor zich op het bureau te zetten. Hij was haar zijdeachtige haar dat over de achterkant van de stoel hing nu al tussen zijn vingers aan het wrijven.

Hij bleef stil terwijl ze het sollicitatieformulier invulde en las over haar schouder elk woord mee. Envy Sexton. De clubs van de poema’s en de vampiers kwamen gelukkig niet voor in de uitgebreide lijst van plaatsen waar ze al had gewerkt. Hij wist dat hij er met slechts enkele telefoontjes voor kon zorgen dat ze veel vrije tijd zou krijgen om bij hem te komen werken. Hij was van plan om deze wilde kat met niemand anders te delen.

Envy werkte het formulier af en maakte aanstalten om recht te staan, maar Devon plaatste zijn handen op haar schouders om haar tegen te houden. Hij greep het papier vlug vast en liep naar de deur.

Devon reikte naar de deurknop, maar stopte toen. ‘Blijf hier. Ik ben meteen terug met het antwoord.’

‘Hoe heet jij?’ vroeg Envy en vroeg zich af waarom ze het papier niet gewoon zelf aan de eigenaar mocht geven. Misschien kon ze zo zelfs het interview al achter de rug hebben.

‘Devon Santos,’ antwoordde hij en verdween door deur voordat ze hem kon tegenhouden.

Hij wist dat Nick vlak achter de deur stond te wachten, want hij kon hem ruiken. Hij overhandigde het papier aan Nick en stelde hem van de situatie op de hoogte. ‘We hebben een nieuwe barmeid.’ Hij wachtte terwijl Nick het papier bekeek en wist dat hij naar dezelfde dingen zocht waarop hij zelf al had gecontroleerd.

Nick was enkele groupies en een vampier, die erin geslaagd waren om de club te betreden, op het spoor gekomen en het had zijn stemming vannacht grondig om zeep geholpen. Hij had een hekel aan vampiers en aan alle mensen die zo stom waren om met hen om te gaan. Omdat hij geen enkele aanwijzing vond die erop wees dat dit meisje met hen in verband kon worden gebracht en omdat hij de opwinding die ze bij haar broer teweegbracht kon ruiken, besliste Nick om Devon zijn eigen zaakjes te laten afhandelen.

Uiteindelijk gaf hij het formulier terug. ‘Zeg tegen haar dat ze de taser thuis moet laten.’ Nick keek een ogenblik naar zijn broer voordat hij eraan toevoegde: ‘Kat zei dat die kerel die ze getaserd heeft haar vriendje is en dat die gast die hem in de boeien sloeg haar broer is.’

‘Dat vriendje van haar had een pistool op zak. Ik kon het ruiken.’ Devon haalde zijn schouders op terwijl zijn ogen zich tot spleetjes vernauwden. ‘Misschien stelde hij als vriendje niet veel voor.’

‘Je kunt beter voorzichtig zijn met haar.’ Nick schudde zijn hoofd. ‘Als je haar echt wilt, dan ben jij verantwoordelijk om haar onder controle te houden terwijl ze hier is.’ Nick knarste zijn tanden op elkaar toen hij een vleugje vampier rook. Zonder nog een woord te zeggen liep hij weg, terug de trap op naar boven.

Envy keek nerveus in het rond en zag een lift die ze nog niet eerder had opgemerkt. Een van haar wenkbrauwen ging een beetje omhoog toen ze zag dat er in plaats van een simpele knop een toetsenpaneel had. Ze tikte met de pen op het bureau en vroeg zich af hoe lang ze zou moeten wachten. Ze moest nog steeds zien uit te vissen of Chad Trevor echt gearresteerd had of hem gewoon gedwongen had om de club te verlaten.

Ze staarde terug naar het bureau en probeerde even aan iets anders te denken. Ze was een geboren speurder net als haar broer, hoewel Chad dat feit probeerde te verdoezelen. De waarheid was dat Chad een geweldige detective zou zijn. Hij vertelde aan iedereen dat hij slechts een gewone politieagent was, maar niets kon verder van de waarheid zijn. Hij stond aan het hoofd van het SWAT-team.

Ze keek neer naar het papier dat ze zonder te beseffen had vastgenomen. Het was een leveringsbewijs. Haar blik gleed langs de facturatiegegevens naar de naam vanonder. Ze sloeg het blad papier terug neer op het bureau. Devon Santos… godverdomme. Hij was een van de eigenaars en had haar doen denken dat hij slechts een danser was.

Op dat moment werd de deur van het kantoor opengeduwd en kwam Devon terug binnen. ‘Wanneer wil je beginnen?’

*****

Nick haastte zich over de dansvloer en dan de trap op die naar de ingang leidde. Hij duwde de deur met meer kracht open dan nodig was en bekeek een man die voorbij de bewaking probeerde te komen. Omdat de meeste buitenwippers gedaanteverwisselaars waren, konden ze een vampier ruiken zonder dat er uiterlijke tekens waren.

Het gevoel voor mode van de gemiddelde vampier in deze stad leek beïnvloed te zijn door de goth-gemeenschap. Toch hadden er tijdens de laatste paar maanden een stuk of tien geprobeerd om met zakelijke pakken of in gewone clubkledij binnen te geraken. Dat was de reden waarom ze tegenwoordig zo op geur afgingen in plaats van op voorkomen. Regel nummer een: er mochten geen vampiers naar binnen zonder de toelating van de eigenaar.

‘Wat heb je hier te zoeken?’ vroeg Nick en hij probeerde professioneel te klinken omwille van het menselijke publiek. De man hield zijn hoofd schuin en lachte op een ziekelijke manier waardoor Nick’s maag zich omkeerde.

‘Ik zou graag naar binnen gaan,’ zei Raven terwijl zijn pupillen groter werden en hij al zijn krachten aanwendde om iedereen te te beïnvloeden die vatbaar was voor de dwangspreuk van de vampiers.

Nick bekeek hem van kop tot teen. De kerel had zwart haar dat over zijn gezicht hing met fluoroze puntjes. Hij was jong, waarschijnlijk nog niet eens vijfentwintig, met een zeer bleke huid en zware eyeliner rond zijn ogen. Zijn lippen waren met zwarte lippenstift opgedaan en zelfs zijn nagels waren zwart geverfd.

‘Het spijt me, mijnheer…’ Nick stond stokstijf en keek naar elke beweging van de vampier. Grootte en leeftijd deden er niet toe; vampiers waren gevaarlijk en mochten nooit worden onderschat.

‘Raven, mijn naam is Raven,’ antwoordde de man. Hij vroeg zich af hoe ver je een jaguar kon uitdagen.

‘Sorry Raven, we zitten vol,’ legde Nick uit terwijl hij met zijn vingers de tweeloops omklemde die diep in de zak van zijn leren vest zat. Het pistool bevatte uitgeholde zilveren kogels die gevuld waren met wijwater. Zijn lippen vertrokken zich tot een sadistische glimlach toen hij het houten lemmet van het uitbeenmes voelde dat aan zijn onderarm was vastgemaakt.

‘Waarom staan al deze mensen dan nog steeds in de rij?’ vroeg Raven. Hij zag hoe de gouden tint in de irissen van de jaguar zich begon te verspreiden.

Nick glimlachte maar het voelde aan alsof zijn tanden over elkaar schuurden. ‘Ze hebben gereserveerd.’

Raven’s ogen blonken in het gedempte licht en zagen er even uit alsof ze onheilspellend gloeiden door een innerlijk vuur. Nick liep de drie treden af tot op straatniveau en zette zichzelf tussen Raven en de mensenmenigte. Toen boog hij zich naar Raven’s oor toe.

‘Ga nu weg, vampier,’ fluisterde hij met een koude kalmte terwijl hij de punt van de houten dolk tegen Raven’s ribben drukte zonder dat iemand het kon zien, ‘je komt er niet in.’

‘Ga nu weg, vampier,’ fluisterde hij met een koude kalmte terwijl hij de punt van de houten dolk tegen Raven’s ribben drukte zonder dat iemand het kon zien, ‘je komt er niet in.’

Nick richtte zich op en vouwde zijn armen voor zich zodat het slechts een snelle ruk zou vereisen om hem met de dolk te steken. ‘Het spijt me, mijnheer, geniet nog van de avond.’

Raven glimlachte terug, deze kleer bijna gemoedelijk. ‘Oh, dat ben ik van plan.’

Hij draaide zich van de deur weg en begon de straat af te lopen met zijn handen diep in de zakken van zijn zwarte jeans begraven. Hij floot een onheilspellend deuntje. Toen de jaguar zich voorover had gebogen om in zijn oor te fluisteren, had Raven gezien hoe zijn meester hen voorbij was geslopen en de club had betreden. Hij had Kane al een tijdje niet meer gezien. Het was eigenlijk de eerste keer in enkele weken dat hij hem zag, hoewel hij de ogen van zijn vader al meermaals op zijn lichaam had gevoeld.

Het verbaasde Raven dat Kane bereid was om zomaar het hol van de vijand binnen te wandelen. De Meester had hem het verhaal verteld over hoe hij door de leider van de jaguars levend was begraven. Had zijn meester zelf ook een plan?

‘Ze hebben je erin geluisd, mijn meester, maar deze keer zorg ik ervoor dat het bloed aan hun handen zal kleven,’ fluisterde Raven tegen zichzelf voordat hij in de schaduwen opging. Hij wist dat hij niet te lang mocht wachten. Hij kon het bloed van zijn laatste slachtoffer nog ruiken terwijl de geur door de bries in de richting van de Maandans werd gedragen.

*****

Kat keek toe hoe Chad en Jason het ongelukkige vriendje de club uit droegen… gehandboeid. Men zei altijd dat nieuwsgierigheid gevaarlijk was, maar ze moest gewoon weten wat ze met hem van plan waren. Ook al was het maar zodat ze het zich niet de hele nacht zou afvragen.

Ze verliet de club langs een van de zijdeuren en bleef in de schaduwen terwijl ze hen volgde. Door haar versterkte zintuigen moest ze zich niet dicht bij hen bevinden om te kunnen horen wat ze zeiden.

Chad en Jason klemden Trevor tussen zijn wagen en de politieauto, zodat hij niet terug de club in kon rennen op zoek naar Envy. Chad maakte de handboeien los. Natuurlijk wist hij dat Trevor niet zonder legitieme reden gearresteerd kon worden… tenzij Trevor hem daartoe dwong.

‘Ik weet zeker dat jij diegene bent die haar verteld heeft dat ik hier was!’ snauwde Trevor naar Jason. ‘Denk maar niet dat ik niet weet welke stijve je voor haar voelt. Je moest je er gewoon mee bemoeien, hé?

Chad stak zijn arm uit toen Jason een dreigende stap naar voren zette. ‘Jason, ik doe de rest wel. Waarom ga je niet naar binnen om Envy te zoeken? Ik wil niet dat ze naar buiten komt voordat Trevor weg is.’

‘Je kunt me niet verbieden om weer naar binnen te gaan. Ik ben aan het werk!’ snauwde Trevor zonder na te denken.

‘Ja, we hebben gezien waar je mee bezig was.’ Jason’s handen balden zich tot vuisten, maar toen Chad hem gevat aankeek wist hij dat hij naar binnen moest gaan indien hij niet wilde dat er nog iemand in de boeien zou worden geslagen. Hij draaide zich om en riep nog een opmerking over zijn schouder, gericht naar Trevor. ‘Je kunt ons op de dansvloer vinden… dicht tegen elkaar aan geplakt.’

Trevor schoot naar voren, maar Chad duwde hem terug tegen de wagen. Tot Chad’s verbazing was Trevor veel sterker dan hij eruitzag en het kostte hem betrekkelijk veel moeite. ‘Ik heb je gewaarschuwd dat je niet met mijn zus moest neuken tenzij je haar vertelde wie je echt bent en waarom je altijd in clubs rondhangt. Verdomme kerel, Envy denkt dat je een studentje bent. Als je indruk op haar wou maken, dan had je haar maar de waarheid moeten vertellen. Het enige waar ze niet mee overweg kan is een leugenaar. Vooral als er tegen haar wordt gelogen.’

Kat concentreerde haar blik op Trevor. Wat betekende dat allemaal?

‘Jij weet net als ik dat als ik haar vertel dat ik undercover werk, ze zich altijd zal blijven afvragen of ik haar alleen maar gebruikte wanneer ik met haar uitging,’ riep Trevor terwijl hij zich oprichtte. Toch probeerde hij niet om terug naar de club te gaan. Als hij zijn echte kracht zou gebruiken, dan zou Chad dood zijn en Trevor geen moer beter dan de mensen waar hij jacht op maakte.

Die kennis hielp om hem lang genoeg te kalmeren om zijn dierlijke instincten in te tomen, maar hij kon er niet aan doen dat hij zich nog steeds enorm pissig voelde. ‘Ze heeft me verdomme getaserd!’

‘Dat heb je verdiend omdat je achterbaksen niet te vertrouwen bent. Hé, dat krijg je nu eenmaal als je de waarheid niet vertelt. Jouw avond zit erop, tenzij je een beetje in een andere bar wilt gaan ronddolen. Envy heeft die taser trouwens nog steeds bij zich,’ grijnsde Chad. ‘Mijn advies voor jou is dat je haar de rest van de nacht met rust laat… of nog beter, de rest van haar leven als je niet eerlijk met haar wilt zijn.’

Trevor ontblootte zijn tanden, maar zei niets meer. Chad kon hem niet dwingen om bij Envy uit de buurt te blijven, maar haar laten afkoelen was waarschijnlijk geen slecht idee.

‘Ok, maar dat daar,’ hij wees naar de club, ‘is geen veilige plaats voor je zuster om rond te hangen en dat weet je!’ Hij snokte het autoportier open en dwong Chad een stap achteruit te zetten om er niet door geraakt te worden. Hij sloeg de deur achter zich dicht en het duurde slechts enkele seconden voordat hij met de geur van brandend rubber over de parkeerplaats scheurde.

Toen hij ver genoeg was en wist dat Chad de autolichten niet meer kon zien, greep Trevor zijn mobieltje vast en toetste het nummer in van iemand die nog bij hem in het krijt stond. Hij zette zich bij de eerste winkel die hij tegenkwam aan de kant en parkeerde zich achter een vrachtwagen waar hij niet zou worden opgemerkt.

Het frustreerde hem dat hij haar daar moest achterlaten nadat hij Devon op die manier naar haar had zien kijken. En ook al bestond de mogelijkheid dat Devon niet de moordenaar was, toch beloofde die blik niet veel goeds. Dus Chad dacht dat hij hem de baas kon wanneer het op Envy aankwam, hé? Wat zou hij ervan vinden wanneer hij ontdekte dat hij de zwakkere was? En hij zou ook iets voor Jason regelen terwijl hij bezig was.

Kat verborg zich dieper in de schaduwen toen Chad zich omdraaide en in haar richting keek. Ze fronste en wist dat het onmogelijk was dat hij haar zag… hij beschikte niet over nachtzicht zoals de gedaanteverwisselaars. Ze blies haar haren weg van voor haar ogen en wachtte terwijl hij in haar richting bleef staren. Ze zuchtte toen hij zich eindelijk omdraaide en weer de club binnenging.

Trevor was dus een undercover flik en Chad’s zuster wist er niets van… en Jason duidelijk evenmin. Wat bleef hangen was dat Trevor gezegd had dat hij hier was om aan een zaak te werken. Kat klemde haar tanden op elkaar en wist dat het met de moorden te maken moest hebben. Ze moest Warren zeggen dat hij zich diende te haasten om uit te vinden wie er een spoor van bloed achterliet. Voordat zij de schuld zouden krijgen.

*****

Envy stond langzaam op en vroeg zich af waarom Devon niet gewoon toegaf dat hij de eigenaar was en haar zelf kon aannemen als hij dat wilde. Ze haatte het wanneer mensen tegen haar logen, maar ze kende hem niet en hij was haar niets verschuldigd, dus ze slikte de woorden die ze wou zeggen terug in. Jammer dat ze daar niet zouden blijven.

‘Dat was verschikkelijk snel.’ Ze keek hem verwachtingsvol aan en kruiste haar armen voor haar borst.