Bez komentarza na temat rozgrywających się na ich oczach scen, Franck odwrócił się w kierunku Swietłany i ujął w dłonie jej twarz, dając wyraz swoim gorącym uczuciom w namiętnym pocałunku. Dziewczyna złożyła następnie głowę na ramieniu Francka, który objął ją czule. Jego dłoń spoczywała na zaróżowionym od słońca udzie Swietłany, pieszcząc je delikatnie. Swietłana z figlarnym wyrazem twarzy zaczęła mówić zupełnie o czymś innym, a mianowicie o planowanym wyjeździe do Amsterdamu i o narkotykach. Zwierzyła mu się ze swojego zaciekawienia tą kwestią. Wiedziała, że przed Franckiem może się otworzyć, czuła się przy nim bezpiecznie, darząc go pełnym zaufaniem. Na pewno nie oceni jej źle i szczerze podzieli się z nią swoją opinią.
Swietłana czuła pociąg do narkotyków. Chciała ich spróbować przynajmniej raz w życiu, by doświadczyć tych niezwykłych wrażeń i ekstazy, w jaką mają one rzekomo wprawiać. Frank stanowczo odradził jej to, mówiąc, że nie powinna ulegać pokusie. Znał w tej kwestii relację z pierwszej ręki od przelotnego znajomego to znaczy osoby, która nie potrzebując już jego wsparcia zawodowego, zaangażowana była w bardziej owocne relacje. Człowiek ten miał za sobą przygodę z kokainą. Otóż zdarza się, że osobom, które nie miały jeszcze styczności z tą substancją, po zażyciu dawki zbyt dużej w stosunku do masy ciała, trudno potem dojść do siebie. Wystarczy jednorazowy wyskok pod wpływem przyjaciół lub z ciekawości jak w przypadku Swietłany aby dotychczasowe życie legło w gruzach, pociągając taką osobę na dno, kiedy to mózg osiąga nieodwracalny stan otumanienia. Wszystkie dążenia odchodzą w zapomnienie, obracając się w nicość. Swietłana nie miała pojęcia, że jedna dawka może spowodować takie spustoszenie umysłowe, natomiast Franck miał nadzieję, że dała się przekonać, pomimo braku podobnych doświadczeń. Nie chciałby, aby przyszłość partnerki miała się przedwcześnie zakończyć z powodu niezdrowej ciekawości. Pragnął dla niej wszystkiego, co najlepsze, a substancje odurzające na pewno nie mieściły się w tej kategorii.