"Onze kamers in de herberg komen met dank aan Maros," merkte Oriken op. "En de hoffelijke maaltijden van het gilde zelf."
"Mijn punt blijft. Het werk is de laatste tijd schaars geweest." Jalis stond behendig op. "We komen nergens als we het hier blijven bespreken. Het is nog een paar uur vóór het vallen van de avond, dus laten we doorgaan."
Dagra gromde en klom overeind, pakte zijn rugzak en liet hem op zijn schouder vallen. Terwijl hij de weg bereikte, liep Jalis naast hem en wierp een blik achterom om Oriken op zijn ellebogen te zien leunen.
"Net toen ik me op mijn gemak lag" riep hij.
Ze knipoogde en wendde zich tot Dagra. "Vijf jaar en hij is niet veranderd."
Dagra snoof. "Vijf? Probeer vijfentwintig. De man is net zo lui als de jongen, maar als ik in de put zelf moest afdalen, zou ik niemand anders dan Orik naast me kiezen. En jou natuurlijk." Jalis glimlachte. "Hetzelfde voor mij, mijn vriend." En toen kwam er een onwelkome gedachte bij haar op. Afdalen in de put. Ik hoop dat wat er ook luistert, we niet precies dat gaan doen.
Naarmate de avond vorderde, zagen ze een verzameling van vier stenen en houten huisjes en een paar schuren en bijgebouwen langs de weg staan genesteld tegen de rand van een groot bos van bomen. De gebouwen waren intact, maar bedekt met mos, de daken versierd met gras en bloeiende planten. Tekenen van ongebruikt waren doorgedrongen in het gebied. Als de plaats nog steeds de thuisbasis van iemand was, hadden ze er in jaren niet voor gezorgd.
"Het lijkt erop dat we vanavond onderdak zullen hebben," zei Oriken.
Jalis was twijfelachtig. "Als de huizen aan de binnenkant net zo slecht zijn als de buitenkant, kunnen we net zo goed weer onder de sterren slapen."
Dagra gromde. "We zullen het snel te weten komen." Hij versnelde zijn pas, zijn korte benen liepen naar het dichtstbijzijnde kleine huisje. Met een klop op de deur riep hij: "Hallo?"
Toen Oriken Dagra bereikte, lachte hij en sloeg een hand op de schouder van zijn vriend. "Dag, als er daar iemand in leven is, moeten ze goed bevoorraad zijn met voorzieningen. Deze deur is al jaren niet meer geopend." Hij wees naar de paardenbloemen die in dikke bosjes aan de randen van de deur groeiden en naar de ongebroken klimop die langs het frame en over de voorkant van de deur liep. Hij greep naar het handvat en duwde; het kraakte een centimeter naar binnen en een muffe stank dreef naar buiten. Dagra trok in walging zijn neus op.
"Het moet gewoon even gelucht worden", zei Oriken. "Het komt wel goed." Hij gooide zijn schouder tegen de deur. De wijnranken knapten en de deur schuurde over de vloerplaten, de scharnieren kreunden totdat hij de aangrenzende muur raakte. Een schaduwrijk interieur begroette hen, doordrongen van een vochtige, doordringende stank waardoor Oriken een stap achteruit deed. "Of misschien niet," zei hij schouderophalend.
Aan de rechterkant van de lege en stoffige woonruimte leidde een open deur naar een tweede kamer. Oriken slenterde naar binnen en tuurde naar binnen. "Hm."
Jalis zweeg even in het midden van de eerste kamer. "Wat zie je?"
Oriken tuurde in de duisternis. Een onthutste uitdrukking verscheen op zijn gezicht. "Oh."
"Wat betekent dat in vredesnaam?" Gromde Dagra terwijl hij achter Jalis hing. "Wat zit daarin?"
"Spinnenwebben." Oriken draaide zich om naar een stel luiken achter zich en trok de linker open, waardoor het avondlicht de kamer in kon komen.
Het grootste deel van wat Oriken kon zien, werd geblokkeerd door Jalis, maar zijn blik in de kamer voordat hij naar buiten stak en zijn hoofd schudde, vertelde haar dat ze er vannacht niet zouden slapen.
"We moeten een ander huis proberen," stelde Oriken voor, met een gerichte blik op Dagra.
"Wees niet zo'n slappeling." Dagra liep langs hem heen.
"Ah, Dag, ik zou niet "
Toen Dagra de kamer binnenkwam en naar de zijkant keek, kreeg hij een horror-uitdrukking op zijn gezicht en hij liep achteruit tegen de deurpost. "Grote God boven en onder!" Hij strompelde weg en glipte tussen Oriken en Jalis door de voordeur heen. "Verdomme!" Riep hij.
"Je had me kunnen waarschuwen!"
"Dat probeerde ik!"
"Heeft hij hem gewaarschuwd?" Vroeg Jalis.
Oriken haalde zijn schouders op. "Zoals ik al zei, er zijn overal webben. Kon het niet vertellen tot ik het luik opende. Die verdomde beesten zitten helemaal over het lijk en bedekken het als een lijkwade."
"Oriken! Je weet hoe Dagra dan reageert!"
"Laat hem maar zitten! En ik dan? Er liep een enorme, dikke spin over het gezicht van de kerel. "Met een huivering liep hij weg. "Ik haat spinnen!"
"En ik haat verrassingen!" Schreeuwde Dagra van buitenaf.
Grijnslachend keek Jalis in de aangrenzende kamer. De grijns haperde toen ze een stuk perkament op de armleuning van de stoel zag liggen waarop het lijk was ingezakt. Ze stapte naar voren en veegde de hangende webben weg, pakte het papier op en blies het stof eruit. Nadat ze het vage briefje had gelezen, legde ze het terug naast het lijk en wierp ze een tikje sympathie op haar verwarde trekken.
"We laten je met rust," zei ze zacht. "Sorry dat ik je stoor." Ze verliet het gebouw en keek haar metgezellen aan terwijl ze kibbelden. "Weet je," peinsde ze, "soms lijkt het alsof ik een kindermeisje ben in een weeshuis in plaats van een vrijbuitersliefje in het vrijbuiters-gilde."
Terwijl de mannen hun protesten mompelden, stak ze haar duim op naar de open deur. "De kerel daarbinnen bleef achter toen de laatste van zijn buren hadden ingepakt en vertrokken. Hij weigerde mee te gaan. In plaats daarvan bleef hij hier alleen en stierf met wat hij dacht dat waardig was. Het is zo triest dat iemand meer om een klein stuk land geeft dan om een betere overlevingskans elders."
De mannen keken haar wezenloos aan voordat ze hun betoog hervatten. Met een zucht wandelde Jalis langs hen. "Ik zal het volgende huis controleren. Spinnen of lijken, jullie jongens blijven vlak achter me. Mamma zal je beschermen."
"Je bent een grote idioot," hoorde ze Dagra tegen Oriken zeggen terwijl ze naar de verste woning liep.
"Ik heb geprobeerd je te waarschuwen", antwoordde Oriken. "Maar jij moest daar zo moedig binnenstormen. Ik dacht dat het gewoon spinnen waren, toch? Ik dacht dat je me een sukkel wilde laten lijken. Domme kleine dwerg."
"Dwerg? Ik kan je elke dag van de week op je kop zetten, jij slungelige klootzak."
"Ja? Nou, hoe zit het nu? "
"Kinderen!" Schreeuwde Jalis toen ze de volgende woning bereikte. "Begin je nu te gedragen, of ik zweer dat ik je allebei over mijn knie ga gooien." Ze wierp een blik op hun verblufte gezichtsuitdrukkingen, draaide zich toen naar de deur van het huis en trapte met haar hak onder het handvat. De scharnieren versplinterden terwijl de deur naar binnen vloog. Met haar handen dicht bij haar dolk stapte ze de duisternis in en wachtte tot haar ogen aan de omgeving gewend waren. De grijze contouren van spaarzaam meubilair stippelden de eenpersoonskamer uit; er was een vuurplaats aan de andere muur, een grote pallet aan de ene kant en een voorraadkast aan de andere. Een snelle controle bevestigde dat er geen dode dingen rondslingerden - behalve het skelet van een rat in de open haard - en heel weinig spinnenwebben.
Dagra en Oriken kwamen schaapachtig binnen.
Ze wierp ze een platte blik toe. "De kust is veilig. Je bent veilig."
Een paar minuten later, terwijl Oriken bezig was met het vuur in de haard, liet Jalis zich zakken in een gammele stoel en keek naar Dagra. De man met de baard stond in het midden van de kamer en keek neer op de met modder bezaaide vloer. Het was haar duidelijk dat hij nog steeds onrustig was.
Hij keek naar de overkant en ontmoette haar blik. "Stoort niets je?" Vroeg hij. "Zelfs de stoerste mannen of vrouwen hebben een zwakte, maar we kennen je al vijf jaar en ik heb de jouwe nog niet gezien."
"Er is één ding waar ik bang voor ben," gaf ze toe. "Verliezen."
"Wat verliezen?"
Ze wierp hem een vlakke blik toe. "Mensen waar ik om geef."
Hij snoof, hoewel zijn baard een geforceerde maar warme glimlach liet zien. "Nou, je zult waarschijnlijk niet snel één van ons verliezen. Tenzij een geweldige monsterspin door de schoorsteen klimt en Orik opslokt."
"Of," zei Oriken terwijl hij vuursteen tegen staal sloeg, "misschien zal die dode man in huis daarginds s nachts opstaan en krabben aan de deur voor Dag."
Dagra draaide zich naar hem toe. "Dat moest je toch weer even zeggen, of niet soms?"
"Ik meen het," zei Jalis tegen hen. "We gaan het onbekende in en ik hou er niet van om het niet te weten. We verloren vorig jaar bijna Maros. Het niet te stoppen team van vier werd drie en we hebben geluk dat hij erdoorheen is gekomen."
"Ja." Dagra knikte. "Dat zijn we."
"Het is een gevaarlijk beroep." Jalis stond op, haalde haar slaapzak uit de verpakking en rolde het op de vloer. "Het is waar, elf jaar in het gilde en ik weet dat tijdens contracten slechts een handvol buiters doodgaat. De meesten van hen waren hulpjes of lager." Ze wierp een deken op de slaapzak en draaide zich om, waarbij ze beide mannen nadrukkelijk aankeek. "Statistisch gezien is de kans dat je sterft als een vrijbuiter kleiner naarmate je hogerop komt; jullie zouden de volgende twee jaar klaar moeten zijn voor jullie vrijbuitersexamen, maar je bent er nog niet, dus wordt niet eigenwijs. En probeer omwille van de sterren je reacties te beheersen. Dag, in een ander scenario, was je misschien in paniek en rende je blindelings van een dood ding recht in de kaken van een levend wezen. Hoe zou je dat uitleggen aan de Dyad in het hiernamaals?"
Dagra pufte zijn wangen en blies uit. "Punt gemaakt."
"En Oriken, er zijn maar weinig spinnen in Himaera die je pijn kunnen doen. Je zou sommigen van hen in Sardaya moeten zien. Grote opgeblazen lichamen met rode en witte strepen. Een beet van één van die en je zult opgezwollen zijn als een rijp kadaver." Oriken en Dagra kreunden éénstemmig en in het schemerige licht van de late avond dacht Jalis dat ze beide uitdrukkingen angst vertoonden. "Zie je hoe eenvoudig het is?"
"Makkelijk en onnodig." Oriken fronste naar het gereedschap in zijn hand en stak de vuursteen in het aanmaakhout.
"Om nog maar te zwijgen over de stenen dansers die de Ghalendi-vlaklanden teisteren," vervolgde Jalis met een knipoog naar Oriken. "De volwassenen zijn half zo lang als jij. Ze kunnen elke andere spin laten knappen met een vleugje van hun lemmetachtige benen. Als je niet bedekt was met wapens en zwaaide met iets zwaars om ze uiteen te rammen, zou één van die spinachtigen snel werk van je kunnen maken."
Oriken draaide haar de rug toe. "Je verzint het wel."
"Krijg je dat vuur aangestoken of niet?"
Met een gemopper sloeg hij de vuursteen sneller tegen het staal. "Verdraaid hout is niet het droogste. Dus je hebt één van die dingen gezien, of niet?"
"Nee, maar ik heb mensen gekend die dat wel deden. Er is misschien een beetje verfraaiing, maar ik twijfel er niet aan dat Stone Dancers bestaan. Mijn punt is dat je angst onnatuurlijk is; de kleine spinnen hier kunnen je geen kwaad doen."
"Dat is niet wat mij bezighoudt, het is de manier waarop zij - daar!" Een kleine vlam gevangen in het aanmaakhout. Oriken blies zachtjes en het vuur begon zich te verspreiden, waardoor een amberkleurige gloed de grauwheid van de kamer verlichtte. "Wat me stoort aan spinnen is hoe ze eruitzien en bewegen. Walgelijke wezens." Hij omhelsde zichzelf en wreef over zijn armen. "Kunnen we van onderwerp veranderen?"
"Hou op!" Dagra stak een hand op voor stilte.
"Wat?" Zei Oriken na een moment. "Ik hoor niets anders dan kraken van hout."
"Daar was het weer." Dagra hield zijn stem laag. "Terwijl je aan het praten was."
Jalis reikte naar de zwaardriem op de tafel naast haar. "Ik heb het gehoord." Het was zacht geweest, maar het geluid was onmiskenbaar. "Cravants. Dag, doe de deur dicht. Orik, help me die kast ertegenaan te duwen." Ze deed haar riem om haar heupen en stapte naar het grote meubel. Toen Oriken naast haar kwam staan, deed Dagra de deur van het huisje dicht en snel sloot hij de luiken. Jalis en Oriken hurkten laag achter de kast en zetten hun schouders ertegenaan. Ze duwden, maar het bewoog nauwelijks. Jalis zette haar voeten stevig neer en legde al haar gewicht op de kast en voelde Oriken hetzelfde doen. De kast schraapte en kreunde over de stoffige planken, de inhoud ratelde met elke duw. Al snel genoeg hadden ze het vastgeklemd tegen de deur.
"We moeten iets tegen de luiken krijgen!" Dagra wierp een blik op de inhoud van de kamer.
Jalis schudde haar hoofd. "Er is niets."
Oriken draaide aan de rand van zijn hoed. "Cravants laten mensen meestal alleen, maar hier achter de laatste nederzettingen.
"Dit is hun domein," zei Dagra grimmig. De oproepen van de wezens kwamen snel dichterbij toen hij zijn korte zwaard trok. "Ze zijn uit het bos gesprongen."
"Ze hebben ons gehoord en nu hebben ze onze geur." Jalis reikte naar een tas voor hun mini kruisboog. "Als we stil zijn, kunnen ze na een tijdje afdwalen."
Omdat de luiken niet konden worden gebarricadeerd, waren ze het zwakste punt van verdediging van het huisje. Jalis laadde en boog de kruisboog en stond toen klaar achter de mannen toen ze voor de luiken gingen staan. Ze wachtten zwijgend en luisterden terwijl de cravants over de open plek sprongen, hun keelgeluiden deden slechts vaag denken aan de inheemse apen in het uiterste zuiden van de Arkh. Jalis kon ze buiten zien, hun vooruitstekende kaken met chaotische clusters van hoektanden, en die tweede, kleinere reeks ogen als bollen van obsidiaan aan de zijkanten van hun hoofd. Het gelaat van een cravant was afschuwelijk, maar ondanks hun uiterlijk had Oriken gelijk dat de jagers van de primaten de neiging hadden om zich van de mens af te wenden, zichzelf ongezien en meestal ongehoord binnen de diepten van bossen te houden. Maar hier aan de rand van Scapa Fell was het mogelijk dat ze zelden mensen zagen, met de laatste bevolkte nederzetting die een halve dag trektocht naar het noorden was.
Iets stortte buiten neer en Jalis bekeek de wezens die het eerste huis binnenstroomden, de geur van haar en de mannen volgend, maar alleen het oude lijk vonden. Het gedempte gebonk van voeten en vuisten op de grond kwam dichterbij het huisje en ondanks zichzelf, kromp Jalis ineen terwijl de vuisten tegen de deur sloegen, terwijl het hout versplinterde toen het tegen de kast stootte. De cravants brulden en voelden de nabijheid van de vrijbuiters. De kast verschoof een centimeter. Voorbij de drempel gromde het aanvallende schepsel gefrustreerd en botste harder tegen de deur. Een scharnier knalde uit zijn armatuur en er verscheen een smal gat; Jalis zag hierdoor een massa zwart haar op een dik lichaam. De cravant was Dagra's lengte, iets korter dan Jalis. Een zwart, rond oog gluurde naar binnen, en de cravant brulde.
Jalis haalde de trekker over. Haar doel was daar; het projectiel schoot door de opening en recht in de mond van het wezen. Het krijste van de pijn en wankelde weg. Een andere kwam in de plaats toen Jalis de kruisboog herlaadde.
Een blik van Oriken zei dat ze moest vasthouden toen hij naar voren schoof en zijn sabel tussen de deur en het kozijn stak, en een reeks snelle steken in de lucht stuurde. Het wezen brulde en sloeg een grijsharige vuist tegen het deurkozijn. De dikke, geklauwde vingers spanden zich open en bereikten de opening. Oriken stak het sabel naar beneden, sneed diep in de vingers van het wezen en sneed er één af. De verbolgen cravant trok zijn hand terug en maakte een woedend gebrul. Oriken sprong achteruit en Jalis liet haar trekker los. De primaat gromde en viel achterover. Op de open plek buiten, vertelden donkere flitsen van beweging haar dat de rest van het peloton bij het huisje aan het samenkomen was. Vuisten sloegen tegen de luiken. Stof schudde uit de spleten tussen de planken. Dagra deed een stap achteruit en hief zijn korte zwaard op toen de luiken naar binnen stortten. De donkere vorm van een cravant vulde de opening, de met spieren beladen borst rimpelde terwijl hij zijn armen ophief en brulde.