Einkennilegasti fyrir lok 1. aldar aldar f.Kr. e. fyrri helmingur fyrsta aldamóts A.D. fornleifar í formi stórra grafarfríra grafreita með ýmsum helgiathöfnum greftrunar: lík og lík. Leifarnar eftir að brennslan var lokuð í urn, líkin voru lögð í jörðina án urn. Þannig voru kirkjugarðar stofnaðir, sem eins og áður segir hér að ofan, hafa verið kallaðir af fornleifafræðingum nafnið «reitir urða» eða «reitir grafreita». Á XIX öld. vísindamenn héldu því fram hverjir áttu grafreitina sem fundust í Mið-Evrópu Slavar, Þjóðverjar, Þrakar eða Keltar (Indó-Evrópubúar). Slík yfirlýsing um spurninguna var í sjálfu sér röng, þar sem helgiathöfn um greftrun á sviðum urðagarðanna tilheyrði ekki aðeins ættkvíslinni, heldur öllum ættflokkunum sem taldir eru upp hér að ofan.
Tékkneski fornleifafræðingurinn og sagnfræðingurinn Lubor Niederle, sem studdi álit P. Schafarik og annarra tékkneskra og pólskra fornleifafræðinga, bentu til þess að við getum aðeins talað um tengsl við Slavíu um minnisvarða um grafreitina sem eru innan marka landnám hinna fornu Slavnesku ættbálka ætlað af skrifuðum heimildum.
Þetta sjónarmið L. Niederle varðandi þjóðerni burðarmanna í menningu grafreitanna í Mið-Evrópu var staðfest í síðari verkum fornleifafræðinga. Pólskir fræðimenn, sem rannsökuðu menningu búsetusvæðanna á yfirráðasvæði Póllands, komust að þeirri niðurstöðu að fornleifamenningin væri gerð af sveitunum, þar sem yfirráðasvæði þess falli í grundvallaratriðum saman við það landsvæði, sem vestrænum hópi þessara ættbálka var úthlutað Plinius, Tacitus og Ptolemy.
Grafreitir austan við efri hluta Dniester fundust aðeins í lok 19. aldar. eftir fræga rússneska fornleifafræðinginn V.V. Khvoika, sem skoðaði þá á yfirráðasvæði Mið-Dnieper. Rannsóknir á fyrstu minnismerkjum þessarar menningar leyfðu V.V. Khvoika að halda því fram að þeir tilheyri hinum fornu Slavum. Verk V.V. Khvoika var haldið áfram af sovéskum fornleifafræðingum sem afhjúpuðu og rannsökuðu margar nýjar byggðir og grafreit fyrir menningu grafreita, sem nú eru þekktir fyrir meira en 400. Þessar uppgröftur sýndu að ekki aðeins miðjan, heldur einnig efri Dnieper í fyrri hálfleik á 1. árþúsundinu var gert upp við slavneskar ættkvíslir sem jörðuðu látna sína í grafreitum og verulega frábrugðnum lífsstíl en nágrannar ættkvíslir Keltir, Þrakar og aðrir sem höfðu svipaðan sið og greftrun. Á sama tíma varð það vitað að slavnesku ættkvíslir Dnieper eru mjög nálægt slavnesku ættkvíslunum Hanging. Inni í þessum einum massa slavneskra ættkvísla sést nokkur staðbundinn munur sem gaf fornleifafræðingum grundvöll til að tala um nokkrar fornleifar. Þetta er Oksyv menningin í Neðri Hanging, Przeworsk menningin í vatnasvæðinu í Mið- og Efri Vistula. Hið síðarnefnda er nálægt Zarubinets menningu slavnesku ættkvíslanna í mið- og efri Dnieper.
Eftir að hafa yfirgefið steppana í Suður-Úralfjöllum Svartahafssvæðinu, bjuggu fornu Þjóðverjar á yfirráðasvæðinu sem var aðallega milli Norðursjóar, Rínar, Dóná og Laba (Elba), svo og á sunnanverðu Skandinavíu. Upprunalega búseta Þjóðverja í Evrópu var Suður-Skandinavía, Jótland og strönd Eystrasaltsins og Norðursjó milli Weser og Oder.
Þjóðverjar, eins og önnur þjóðerni, þróuðust með smám saman sameiningu smáflokka í ættarbandalag og síðar með sameiningu hinna síðarnefndu í þjóðerninu. Á VI I öldum. F.Kr., fluttu smám saman suður, og hernumdu þeir yfirráðasvæði nútímalegs Þýskalands allt til Rínar; sumar ættkvíslir, þar sem Trevers léku í kjölfarið stærsta hlutverkið, fóru yfir Rín og stofnuðu sig á vinstri bakka. Í Suður-Þýzkalandi settust Sueva, Markomannians og Quads næst í sambandi við Keltana, sem þeir blanduðu sér að hluta saman við.
Þjóðverjar mynduðust vegna blöndunar nokkurra kynþátta og síðar blandað saman við ýmsa þjóðernishópa (Slavs, Keltar, Finno-Ugrians, Romanesque þjóða osfrv.). Fram á miðja 1. öld voru upplýsingar Grikkja og Rómverja um Þjóðverja frekar af skornum skammti. Sjálf nafn Þjóðverja, sem upphaflega var kallað Tungra ættbálkurinn og sem síðan var fullnægt af Keltum til allra þýskra ættkvísla, var fornum höfundum óþekkt í langan tíma. Þjóðverjum var skipt um upphaf tímabils okkar í Austurlönd (Goths, Burgundians, Vandals, osfrv.), Western (Suevs, Hutts, Cherusks, Angles, Saxons, Batavs, Killings, Markomanes osfrv.) Og Northern (Svions, osfrv.). Heimildir til rannsóknar á félagslegu kerfi Þjóðverja eru annars vegar gögn fornleifafræði, samanburðarvísindi, þjóðfræði og hins vegar verk fornra höfunda, einkum Skýringar um Gallíska stríðið (miðja 1. öld F.Kr.) Júlíus Caesar, sem stóð beint frammi fyrir Þjóðverjum við landvinninga Gallíu og verk rómverska sagnfræðingsins Tacitus «Þýskaland» (98 e.Kr., handritin kölluð «Um uppruna og búsvæði Þjóðverja»), Annálar (c. 116 e.Kr.) og» Sögur (milli 104 og 109 gg.) Þjóðverjar á tímum keisarans voru þegar kyrrsetu bændur, en af og til yfirgáfu þeir löndin, sem þau voru hernumin, og fluttu til annarra. Landbúnaðarvélar voru á lágu stigi landbúnaðarkerfi vakti, sem krafðist stórra landsvæða, ræktanlegt land hratt tæmd og breytt á 12 ára fresti. Þjóðverjar ræktuðu rúg, hafrar, bygg og hveiti. Stórt hlutverk í efnahagslífi gegndi nautgriparækt og veiðum. Þjóðverjar höfðu á þeim tíma ekki einkaeignarrétt á landi: þorpin voru byggð af ættum, eignuðu landið sameiginlega og ræktuðu það sameiginlega. Á þessum tíma var patriarchal ættinni þegar skipt út fyrir áður ríkjandi matriarchal.
Á 6. öld f.Kr. e. kaupmenn Massalia þekktu Tilangian ættkvísl sem bjó á Efri Rhone, síðar þekktur sem þýski Tulling ættkvísl. Um miðja 4. öld fór fjöldaferðarmaðurinn Pithaeus í leit að þægilegustu leiðinni til Bretlands, þar sem blý var námað, og til Eystrasaltsríkjanna, þaðan sem gulbrún var flutt, heimsótti nokkur svæði, sem Þjóðverjar höfðu búið. Samkvæmt honum var norður af Bretlandi land, sem hann taldi eyju og kallaði Thule, en sem ósýnilegt var vesturströnd Noregs. Pythaeus sagði að það væri búið af fólki sem stundaði landbúnað og safnaði hunangi og þaðan bjó hann til sérstakan drykk. Pithaeus skrifaði einnig um eyjuna Abal undan strönd Norðursjávar, hugsanlega nútíma Helgoland, og um Teutóna sem búa í nágrenni þessarar eyju, á Vestur-Jótlandi, einnig einum af germönskum ættkvíslum. Á III öld. F.Kr. Þýska Gesat, sem þýðir spjótmenn, þjónaði sem málaliðar frá ítölsku keltunum og síðan Rómverjum.
Leiðtogarnir, öldungarnir og embættismennirnir, sem Cæsar nefndi, voru í raun skipaðir kjörnum herforingjum og aðalsmanna ættarinnar. Sjálfstæðir ættbálkar sameinuðust stundum í styttri stéttarfélög fyrir sameiginleg herfyrirtæki, þar sem herleiðtogar voru kosnir; þeir leiddu sveit sem sundraðist í lok stríðsins. Á þessum tíma voru stríð tíð hjá Þjóðverjum þar sem umfangsmikið búskaparkerfi og verulegt hlutverk nautgriparæktar skapaði stöðugt þörf fyrir nýtt ræktanlegt land og beitiland, sem leiddi til baráttu fyrir landi milli einstakra ættbálka. Æðsta vald ættkvíslarinnar tilheyrði óreglulega boðaðri alþýðusamkomu. Á friðartímum áttu ættbálkarnir ekki sameiginlega leiðtoga, það voru aðeins öldungar í ákveðnum deildum ættkvíslarinnar, sem sendu aðallega dómarastörf.
Miðað við fornleifaupplýsingar stóðu Þjóðverjar á þeim tíma á miklu lægra þroskastigi en Keltar. Fram í byrjun 4. aldar fengu þeir járnafurðir frá Keltnesku svæðunum og aðeins síðar þróuðu þeir sitt eigið málmvinnslu. Aðeins frá 1. öld f.Kr. e. Rómverskar vörur fóru að smjúga inn í þær, aðallega vín og dýrir réttir, en mjög fáir fulltrúar ættar aðalsins eignuðust þau. Þjóðverjar flytja að lokum til byggðar landbúnaðar, þó að nautgriparækt hafi enn leikið stórt hlutverk. Gróflega byggð úr steini og flísalöguðum húsum komu í stað fyrrum tímabundnu kofanna. Veiðar fóru að gegna minni hlutverki í hagkerfinu. Skipt er um ættarsamfélagið sem ræktaði landið saman á meðan keisarans stóð yfir í fjölskyldusamfélögum sem bjuggu í aðskildum byggðum. Slíkt samfélag plægði nýja lóð á hverju ári og lét þá gamla vera undir gufu. Haga, haga og aðrar jarðir voru sameign nokkurra byggða.
Leiðtogarnir, öldungarnir og embættismennirnir, sem Cæsar nefndi, voru í raun skipaðir kjörnum herforingjum og aðalsmanna ættarinnar. Sjálfstæðir ættbálkar sameinuðust stundum í styttri stéttarfélög fyrir sameiginleg herfyrirtæki, þar sem herleiðtogar voru kosnir; þeir leiddu sveit sem sundraðist í lok stríðsins. Á þessum tíma voru stríð tíð hjá Þjóðverjum þar sem umfangsmikið búskaparkerfi og verulegt hlutverk nautgriparæktar skapaði stöðugt þörf fyrir nýtt ræktanlegt land og beitiland, sem leiddi til baráttu fyrir landi milli einstakra ættbálka. Æðsta vald ættkvíslarinnar tilheyrði óreglulega boðaðri alþýðusamkomu. Á friðartímum áttu ættbálkarnir ekki sameiginlega leiðtoga, það voru aðeins öldungar í ákveðnum deildum ættkvíslarinnar, sem sendu aðallega dómarastörf.
Miðað við fornleifaupplýsingar stóðu Þjóðverjar á þeim tíma á miklu lægra þroskastigi en Keltar. Fram í byrjun 4. aldar fengu þeir járnafurðir frá Keltnesku svæðunum og aðeins síðar þróuðu þeir sitt eigið málmvinnslu. Aðeins frá 1. öld f.Kr. e. Rómverskar vörur fóru að smjúga inn í þær, aðallega vín og dýrir réttir, en mjög fáir fulltrúar ættar aðalsins eignuðust þau. Þjóðverjar flytja að lokum til byggðar landbúnaðar, þó að nautgriparækt hafi enn leikið stórt hlutverk. Gróflega byggð úr steini og flísalöguðum húsum komu í stað fyrrum tímabundnu kofanna. Veiðar fóru að gegna minni hlutverki í hagkerfinu. Skipt er um ættarsamfélagið sem ræktaði landið saman á meðan keisarans stóð yfir í fjölskyldusamfélögum sem bjuggu í aðskildum byggðum. Slíkt samfélag plægði nýja lóð á hverju ári og lét þá gamla vera undir gufu. Haga, haga og aðrar jarðir voru sameign nokkurra byggða.
Landbúnaður meðal Þjóðverja var frekar frumstæður og gegndi mun minna hlutverki en nautgriparækt. Þjóðverjar yfirgáfu auðveldlega búsetustaði sína og lögðu af stað til að leita nýrra landa til byggðar. Svo til dæmis um 120 f.Kr. e. Teutónar og nágrannar þeirra Cimbries yfirgáfu Jótland vegna mikils flóða sem lagði landa sína í rúst. Þeir fóru til Spánar, Gallíu og Dónárhéraðs, gengu í bandalag við Scordisk sem börðust við Róm og gengu til Ítalíu en voru sigraðir af Rómverjum. Leifar þeirra settust að í Gallíu við árnar Meuse, Main og Neckar. Meðan á landvistinni stóð fóru Þjóðverjar, eins og Keltar, í gegnum ættkvíslir og ættkvíslir, sem börðust saman og hernámu saman þann hluta landið, sem öldungarnir fengu þeim, sem þeim var úthlutað.
Margir Þjóðverjar þjónuðu sem málaliðar í hermönnum annarra þjóða. Nokkuð snemma stóðu leiðtogar Þjóðverja upp úr, réðu sveitir og fóru að leggja undir sig nýjar lönd eða bjóða þjónustu sína við þá sem þurftu á þeim að halda. Árið 72 f.Kr. e. slíkur leiðtogi Suev-landsliðsins, Ariovist, kom til Gallíu með 15 þúsund manns í boði keltnesku ættkvíslanna í Arverns og Sequans sem börðust við Aedu. Eftir að hafa mölvað Edues og komið sér fyrir í norðurhluta Gallíu, byrjaði Ariovist að auka eigur sínar. Fjölmargir fulltrúar ýmissa germönskra ættbálka settust að í löndum sömu raðir sem herteknir voru af Ariovista-sveitinni.
Um það leyti Tacitus voru Þjóðverjar þegar komnir á hærra þroskastig. Þeir náðu (þó í litlu magni) og unnu járn, gull, kopar, silfur, tin, blý, stunduðu vefnað, leirmuni. Þjóðverjar virtust varanlegri byggðir. Búskapartæknin hefur batnað. Ræktanlegar jarðir voru ræktaðar með plóg sem teiknuð var af einu eða tveimur pörum af uxum. Landrækt var framkvæmd af stórum fjölskyldum eða húsasamfélögum, venjulega samanstendur af nokkrum kynslóðum. Eignarhald yfir yfirráðasvæði þorpsins tilheyrði enn öllu samfélaginu, sem úr ættinni tók að breytast í nágranna, þar sem tengsl milli húsasamfélaganna, sem búa í þorpinu, veiktust smám saman. Íbúar í þorpinu deildu sameiginlegum löndum haga osfrv.
Skiptingin milli fjölskyldna lands, sem úthlutað er til einstaklingsræktunar, var gerð ekki jafnt, heldur «verðugt» yfirmanns stórrar fjölskyldu, það er að segja af félagslegri stöðu. Þetta var ein birtingarmynd félagslegrar lagskiptingar sem hófst meðal Þjóðverja af völdum vöxtur framleiðsluafla. Fulltrúar aðalsmanna nutu nú góðs af þrældómi feðraveldisins, sem á barnsaldri var líklega til jafnvel á tímum keisarans. Í fyrsta lagi var stríðsfangum breytt í þræla. Þrælar meðal Þjóðverja fengu búfénað og land, sem þeir áttu að leggja hluta af uppskerunni fyrir eigendurna. Þræla börn voru alin upp með börnum hinna frjálsu og þó að þrælarnir tækju ekki þátt í opinberum málum var munurinn á milli þeirra og hinna frjálsu mun sláandi en í Róm. Ættarmál ættbálksins og leiðtogar ættbálkanna, sem söfnuðu í kringum þeim aðsetur stríðsrekinna ungmenna, spiluðu þegar verulegt hlutverk, en æðsta ákvörðun í mikilvægum málum tilheyrði samt landsfundinum.
Á annarri öld og í byrjun III aldar. Rómverskir kaupmenn fóru að ryðja sér til rúms í sífellt fjarlægari heimsveldi. Þýski ættbálkurinn kaupir innflutt áhöld, vín og skartgripi. Þar sem hún þarf peninga til að mæta nýjum þörfum, selur hún nautgripi, feld og þræla til rómverskra kaupmanna. Smám saman beittu germönsku ættkvíslunum líflegri flutningsviðskiptum og fluttu rómverskar vörur til Skandinavíu, þar sem að sögn Tacitus var sterkt sameining germönskra ættbálka og til Eystrasaltsríkjanna. Í tengslum við vöxt verslunar þróaðist siglingar og skipasmíði batnaði. Annað handverk þróaðist einnig keramik, vefnaður, skartgripir, málmvinnsla. Þýskir iðnaðarmenn gerðu sjálfir vopn, við the vegur, og svo flókin tengsl eins og keðjupóstur. Þýskir kaupmenn fóru að flytja út ekki aðeins rómverskar vörur, heldur einnig staðbundnar vörur til norðurs og austurs. Á sama tíma er landbúnaðurinn að þróast, bestu kynin af nautgripum og sérstaklega hrossin eru alin upp, sem vakti mjög mikilvægi þýska riddaraliðsins. Allt þetta leiddi smám saman til breytinga á eðli sambands Þjóðverja og heimsveldisins.
Ójöfnuður innan samfélagsins birtist í dreifingu lands og ríkustu fjölskyldurnar voru með fleiri þræla og nautgripi, því nautgripir og þrælar voru hreyfanleiki sem ekki var stjórnað af samfélaginu. Helsti framleiðandi auðsins var samt frjáls meðlimur samfélagsins. Nokkrir þrælar voru gróðursettir á jörðu niðri og greiddu gjöld með matvöru; rekstur þeirra var samt ekki mjög mikill. Í tengslum við þessa megin félagslegu mótsögn sem kom upp í samfélagi hinna fornu Þjóðverja, var mótsögn milli hinna einföldu frjálsu, sem enn samanstóð af meginhluta ættbálksins, og aðalsmanna. Á sama tíma komu einnig upp mótsagnir innan breiðu messunnar í samfélaginu. Að vita á þeim tíma Tacitus var aðalsmaður ættbálka sem skar sig úr í meira mæli en á fyrra tímabili og leiðtogarnir og lið þeirra, sem komust lengra í stríðunum, léku æ mikilvægara hlutverk. Þrátt fyrir félagslega aðgreiningu sem hófst meðal Þjóðverja, voru klanapantanir enn mikilvægar í opinberu lífi: á grundvelli ættarinnar var smíðuð fótgöngulið, sem samanstóð af öllu venjulegu frjálsu fólki, ættingjar tóku þátt í að greiða eða taka á móti ofurliði (lausnargjald)) fyrir morð og sekta fyrir minniháttar misferli. Það var venja ættar hefnd, gestrisni var víða þróuð. Jafnvel nokkrar leifar af stærðfræði hafa lifað sérstakt lotningu fyrir konur, áhrif prestsprúða o.s.frv.