Het was een jongen van haar eigen leeftijd geweest die haar had verteld wat ze echt was. Zijn naam was Skye. Voor de mensen zag hij eruit als een zeven jarige ... hetzelfde als zij, maar ze kende de waarheid. Hij was lange tijd haar beste vriend en de enige die ze kon vertrouwen en dat was voor hem net zo.
Ze zouden gewoon glimlachen als de mensen hen voor broer en zus zagen, hun kleur was bijna hetzelfde en naar menselijke maatstaven werden ze als mooi beschouwd.
Skye had haar verhalen verteld over de gevallenen ... en de demonen die de gevallene per ongeluk hadden gemaakt. Hij zou het moeten weten ... hij was één van die creaties, maar het stoorde hem niet. Hij vertelde haar ooit dat hij het leuk vond om op een gevallene te lijken omdat het beter was om een engel te zijn dan een demon. Hij had haar ook gewaarschuwd voor de angsten die mensen hadden en dat als ze ooit zouden ontdekken wat ze echt was ... ze zouden proberen haar te vermoorden.
Jarenlang hadden zij en Skye bij elkaar gehoord en verhuisden ze om de paar jaar van dorp naar dorp voordat de mensen doorhadden dat ze niet ouder werden dan normale kinderen.
Ze herinnerde zich nog de laatste keer dat ze Skye had gezien. Hij had naar haar geglimlacht voordat hij het bos in liep met een aantal dorpsmannen die hem meenamen op een visioenzoektocht.
Dat was de dag dat de demonen waren gekomen ... zoveel demonen. De aarde schudde met hun komst en doodde alles wat hen in de weg stond. De grond onder hen was opengegaan en zonk zelfs voordat een grote scheur door het centrum van het dorpsplein raasde.
Aurora kon daar alleen maar staan en in angst staren naar wat er gebeurde. Een demon brulde en kwam haar tegemoet rennen en ze was achteruit gestrompeld net toen drie mannen tussen haar en de demon in renden en het pad blokkeerden. Ze snakte naar adem terwijl ze de harde grond onder haar voelde en schreeuwde toen de aarde om haar heen begon te staan.
Eén van de menselijke mannen, een dorpsstrijder, dook achter haar aan, maar werd in de lucht gevangen door een andere demon ... dat was het laatste wat ze van hem zag. Andere mensen vielen met haar mee, schreeuwend en het drong plotseling tot haar door dat ze in de enorme scheur was gevallen. Haar vleugels, alleen een rokerige schaduw voor het blote oog, verschenen en ze probeerde terug te keren naar de oppervlakte, maar een onverklaarbare kracht bleef haar naar beneden trekken ... weg van het huis dat zij en Skye hadden gekozen.
Voordat het geschreeuw ophield, was het hele dorp de kloof in gestuurd ... mensen en demonen in de val gelokt. Ze sloot haar ogen om de herinnering aan wat er met die mensen was gebeurd te blokkeren en keerde haar gedachten terug naar Skye. Ze was blij dat hij achter zijn visioen was aangegaan ... was blij dat hij er niets van had gezien. De enige hoop die ze nu vasthield, was dat hij nog leefde en een volledig leven leidde.
Aurora bracht zich terug naar haar huidige situatie en boog zich naar het raam en gluurde om te zien dat het mensenpaar niet uit de andere kamer was teruggekomen. Ze reikte omhoog en zuchtte toen de deur gemakkelijk openging en ze glipte naar binnen en rende geluidloos over het tapijt en de gang in.
Eenmaal op straatniveau zorgde ze ervoor dat ze zich aan de goed verlichte gebieden hield voor het geval Samuel opnieuw zou verschijnen voor een gevecht ... een gevecht waarvan ze niet zeker wist of ze kon blijven winnen. Ze hield niet echt bij waar ze naartoe ging of hoe lang ze liep ... alles wat ze wilde was een nacht van vrede ... om uit te rusten.
Wanneer was de laatste keer dat ze echt had geslapen zonder de angst te worden aangesproken vanwege wat ze was? Het was voordat ze de kloof in werd getrokken. En het enige moment van geluk dat ze had gevonden sinds ze uit de kloof kwam, was met een man in de metrotunnel.
Ze stak haar hand uit en raakte de ketting aan die ze nog droeg en zat gevangen tussen melancholie en de spanning van de gestolen momenten van gelukzaligheid. Het was een aandenken, iets om hem aan te herinneren omdat ze wist dat ze hem nooit meer zou zien.
Aurora trok haar blik omhoog naar het hek waar ze naast liep en keek om zich heen en stopte de ketting terug in haar shirt. Voor het eerst sinds ze uit de kloof kwam, voelde ze geen demonen bij haar in de buurt. Ze sloeg haar vingers rond het hoge hek en staarde over de parkeerplaats naar het enorme gebouw waar het hek omheen stond.
Ze wist niet hoe ze de woorden moest lezen die rood aan de bovenkant waren verlicht, dus vanwege het gebrek aan demonen in het gebied deed ze alsof er Heiligdom stond en glimlachte. Binnen enkele ogenblikken was ze het hek over en had ze het dak van het gebouw bereikt.
Ze bewoog zich stilletjes uit gewoonte en krulde zich tegen de enige deur die naar het interieur leidde, omdat deze een kleine overhang had waardoor het zonlicht haar niet te vroeg zou wekken. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zich hier veilig voelde ... een plek waar ze eindelijk kon rusten.
Ze lag daar met haar ogen dicht en strekte haar zintuigen en voelde alle grenzen rondom deze plek. Ze wist niet waarom of hoe ... maar ze voelde zich alsof ze op een eiland in een zee van demonen was en ze konden niet uit het water komen om haar te halen. Ze opende haar ogen en inhaleerde scherp toen ze inderdaad de demon-energieën rond de omtrek van de barrière voelde.
Aurora voelde hun woede en frustratie toen ze probeerden door te breken, ze kon het niet helpen maar ze moest erom glimlachen ... ze zouden haar deze nacht niet krijgen.
Hoofdstuk 3
Om te zeggen dat Skye verward was, was een understatement. Hij was op de één of andere manier van de ene gevangenis naar de andere gegaan, niet beseffend totdat het te laat was. Toen hij onverwacht werd bevrijd van de val die hem en Misery samen had opgesloten, had hij de zij-demon gestalkt wetende dat ze van plan was de demonen vrij te laten die in de kloof waren getrokken.
Een groot deel van hem hoopte eigenlijk dat Misery zou slagen in haar zoektocht, maar niet om de redenen die sommigen misschien geloven. Het feit dat hij een demon was, betekende niet dat hij zijn eigen soort leuk vond.
Eeuwenlang had hij vastgehouden aan de hoop dat Aurora daar nog ergens leefde en haar weg terug naar deze wereld probeerde te vinden. Toen hij echter zag wat uit de kloof kroop, die Misery had geopend, was zijn hoop weggevaagd en hij was nog steeds in rouw. Er was geen enkele manier dat Aurora tussen al die monsters had kunnen overleven.
Hij was gevangen met slechts één demon ... Misery ... en hij had nog steeds de buitenwereld kunnen voelen. Omdat hij zo dicht bij vrijheid was, had hij met de hoop geleefd die hij nodig had om zijn gezond verstand te behouden. Maar Aurora ... ze was gevangen in een andere wereld met talloze demonen, veel van hen meesters.
Aurora was onschuldig, blank en puur geweest. Maar voor de demonen zou ze gezien worden als de vijand ... dezelfde vijand die hen achtervolgde, vervolgde en in de val lokte.
Nu was de stad vol demonen en was Skye gedwongen om zich erin te mengen en te verdwijnen tussen de menselijke bevolking. Samen met de veelheid demonen, had hij ook een klein leger demonenjagers gezien die de demonen clans één voor één uitschakelen ... meestal net zoals ze een territorium hadden gevestigd. Er waren veel andere demonen die al een aandeel hadden opgeëist en probeerden uit zicht te blijven, in een poging op dezelfde manier te versmelten.
Het opgaan in de mens was iets dat Skye al heel vroeg in zijn leven had geleerd en hij had die kennis met Aurora gedeeld.
Toen hij haar voor het eerst ontmoette, wist hij dat ze elkaars bescherming nodig hadden. Waar demonen hem vaak als een gevallene zagen, was er geen twijfel over wat Aurora was ... tenzij ze leerde hoe ze haar ware afkomst kon onderdrukken.
Toen hij haar voor het eerst ontmoette, wist hij dat ze elkaars bescherming nodig hadden. Waar demonen hem vaak als een gevallene zagen, was er geen twijfel over wat Aurora was ... tenzij ze leerde hoe ze haar ware afkomst kon onderdrukken.
Zijn hart was uitgestort op de grond toen hij terugkeerde van zijn visioenzoektocht om het dorp te vinden en bijna iedereen erin was verdwenen. De menselijke soort was geen onbekende voor oorlog ... een veerkrachtig ras op zich. Er waren een paar overlevenden geweest die het bloedbad waren ontvlucht om zich in het bos te verbergen en het was door hen dat hij had gehoord wat er was gebeurd.
De dorpelingen riepen dat demonen onder hen waren verschenen om hun ziel op te eten ... toen waren de goden uit de lucht afgedaald om de monsters te vernietigen ... hen te redden hoewel er veel slachtoffers waren gevallen door de plotselinge strijd. Zelfs toen ze om hun doden rouwden ... waren ze dankbaar dat de goden hen hadden gered.
Met het dorp volledig verwoest, verzamelden hij en de andere dorpsstrijders de overlevenden en reisden naar een ander dorp. Het was op de tweede nacht dat hij onder de sterren sliep dat Skye een vreemde onder hen zag ... een klein meisje. Niemand had haar aanwezigheid in twijfel getrokken, denkend dat ze een vluchteling was uit een ander dorp dat was gevallen na het bloedbad ... ze noemde zichzelf Misery.
Op de derde nacht trok Misery hem opzij en vertelde hem in expliciete details wat er echt met zijn dorp was gebeurd en dat de Fallen verantwoordelijk waren. Wat Skye het meest stoorde, was dat ze wist dat hij geen mens was ... ongeacht hoezeer hij zijn krachten onderdrukte. Ze beweerde dat het zijn droefheid was die hem verraadde.
Tegen de tijd dat ze de volgende nederzetting bereikten, was Skye voortdurend bang dat Misery de mensen zou vertellen wat hij werkelijk was en diezelfde angst hield zijn mond dicht.
In de loop van de volgende weken hield Misery de dorpelingen in een constante staat van angst door grappen met ze uit te halen. 's Avonds laat liep ze door het dorp in haar verrotte vorm ... en veroorzaakte massale paniek door sluipende mensen te vangen die ongelukkig genoeg waren om 's nachts te worden betrapt. Sommigen van hen konden de veiligheid bereiken, maar de anderen hadden niet zoveel geluk.
De laatste druppel was toen drie krijgers die hun hele leven de beste vrienden waren geweest elkaar doodden in een bloedbad dat het hele dorpsplein rood kleurde.
De dorpsbewoners begonnen eindelijk 's nachts hun deuren te blokkeren en weigerden zich buiten te wagen totdat de zon hoog aan de hemel stond. Het duurde niet lang voordat een vreemdeling het dorp begon te bezoeken en goederen van de markt kocht. Skye herkende wat de man echt was en hield dit voor zichzelf ... wegblijven van alle dorpelingen en Misery aan haar eigen ondergang overlaten.
Dat plan van zelfbehoud mislukte toen Misery midden in de nacht op zijn deur begon te slaan en eiste dat hij haar binnenliet. Hij had de stem van het kind genegeerd en via de achterdeur zijn woning verlaten. Skye wist dat de zij-demon door de vreemdeling was ontdekt ... een Fallen die de lucht van een demon in het dorp had gekregen.
Helaas volgde Misery hem en leidde op zijn beurt de gevallene rechtstreeks naar hem toe. Skye zocht zijn toevlucht in een grot en verborg de hoop boven alle hoop dat Misery hem niet kon vinden. Zijn hart viel overeind toen Misery de grot in rende om zich te verbergen. De Fallen moeten zijn kans gezien hebben en een soort barrière rond de grot geplaatst hebben, die ze voor de eeuwigheid gevangenhield.
Skye schudde de herinneringen van die pijnlijke eeuwen in de grot van zich af en liep nonchalant door de straten van Los Angeles. Hij had niets beters te doen dan alleen maar door het doolhof van hoge gebouwen en donkere steegjes te dwalen. Het was laat, donker en de meeste mensen sliepen, behalve diegenen die in de nacht opbloeiden.
Demonen zwierven ook door de straten, hongerig op zoek naar die mensen die dom geloofden dat de duisternis hun thuis was.
Hij was nog steeds verbaasd over de grootte van de stad en had nog nooit zoiets gezien toen hij al eeuwen eerder over de aarde zwierf. De mensen wiens geest hij aanraakte, hadden hem de kennis geleend die hij nodig had om te begrijpen wat hij zag. Nooit had hij geloofd dat het menselijk ras op zo'n niveau kon komen. Vóór zijn tijd in de grot waren menselijke woningen niets meer dan kleine hutten gemaakt van modder en stro, maar nu hadden ze torens die tot in de hemel reikten.
Wat hem het meest frustreerde, was dat de verhalen over demonenbezetting in de geschiedenis waren opgeschreven tot legendes, mythen en folklore. Als de mensen alleen maar wisten dat hun ergste nachtmerries realiteit waren ... zou de samenleving hoogstwaarschijnlijk afbrokkelen of zouden ze hun regering de schuld geven voor het uitvoeren van experimenten met de menselijke genetische samenstelling.
Plotseling zocht hij veiligheid, Skye doorkruiste de straten en vermeed de paar voetgangers die onscherp werden als het flitsen van een flitslicht.
Hij stopte bij het begin van een schaduwrijk steegje en keek even in de duisternis, wierp toen een blik over zijn schouders om te zorgen dat niemand hem zou zien. Toen hij er zeker van was dat de kust veilig was, liep hij er zonder aarzeling in. De gebouwen verrezen hoog om hem heen, waardoor het effect van de duisternis hem opnam. Het had even geduurd, maar hij had een schuilplaats gevonden in de kelder van de enorme bibliotheek in de binnenstad.
Zijn blik vond gemakkelijk de tralies die het kelderraam op grondniveau bedekten in de absolute duisternis. Skye hurkte naast hen neer en keek naar binnen om zich ervan te vergewissen dat geen van de bibliotheekmedewerkers nog dienst had en rondsnuffelde zoals de afgelopen week.
Zwijgend verwijderde hij de tralies, liet hij zich langzaam in de diepe betonnen ruimte zakken voordat hij de tralies draaide en terug op zijn plaats schoof. Hij haalde diep adem in de wetenschap dat hij nog een nacht veilig zou zijn. Terugkerend naar het hoofdgedeelte van de kelder, baande hij zich een weg door de bijna ontelbare rijen boekenplanken die de thuisbasis waren van enkele oudere delen, zoals zeldzame eerste edities, totdat hij bij een zithoek kwam die niet was gebruikt in wie wist hoe lang.
Een oude bank stond op een kleine open plek tussen de boekenplanken, de achterkant ervan duwde tegen een raamloze muur. Er stonden meer planken eromheen met hier en daar open dozen met boeken. Een enkele staande lamp stond naast de bank, Skye nam nooit de moeite om ze aan te zetten, omdat nachtzicht één van de voordelen van besmet bloed was.
Skye had hier sinds zijn ontsnapping uit de grot vele malen een toevluchtsoord gezocht en tot nu toe was hij niet gestoord. Hoewel hij niet zo vaak hoefde te rusten ... vanavond was Skye uitgeput. Hij had meer dan één dappere poging gedaan om de stad te verlaten. Iemand of iets had er echter in elke richting een barrière omheen gebouwd, waardoor ontsnappen onmogelijk was. Hij wist dat er een uitweg was ... hij hoefde alleen maar de sleutel te vinden.
Hij wilde woedend schreeuwen tegen Misery omdat zij dit allemaal had veroorzaakt, omdat het in eerste instantie haar schuld was. Ze was een krachtige demon met de mentaliteit van een snotaap. Hij zat zo lang in die grot met haar gevangen dat toen hij eindelijk vrijheid voelde ... hij het had genomen niet wetende dat vrijheid een leugen was. Hij was echter niet helemaal ondankbaar ... deze kooi was tenminste groter en de inrichting was beter.
Misery had haar plan waargemaakt om de demonen terug in deze wereld te brengen, maar hij had een aantal van hen ook zien proberen om te vertrekken. Ze waren allemaal vrijgelaten uit de ene gevangenis of de andere, om vervolgens recht in een andere te vallen met een schijnbare kans om te ontsnappen. Het was bijna alsof twee werelden in botsing waren gekomen en een bubbel hadden gecreëerd.