Afgemat Bloed
Door Bloed Gebonden Serie Boek 10
Amy Blankenship, RK Melton
Vertaald door Dimitri Hillewaert
Copyright © 2012 Amy Blankenship
Tweede editie Gepubliceerd door Amy Blankenship
Alle rechten voorbehouden.
Hoofdstuk 1
Elf jaar geleden ... LA, the Hogo Shrine.
Tasuki luisterde naar de stilte van het huis en het begon hem langzaam gek te maken. Hij kon nu niet slapen als zijn leven ervan afhing. Toen hij uit bed stapte, deed hij het licht in zijn slaapkamer aan, zodat hij de foto in de rand van zijn spiegel kon zien. De foto was van de zus van zijn beste vriend, Kyoko en hij had hem uit hun huis gehaald toen niemand keek.
De foto was op het perfecte moment genomen en ving haar prachtige smaragdgroene ogen in het zonlicht. De dag dat het werd genomen, moet winderig zijn geweest omdat het leek alsof haar haren om haar heen waaiden en haar lieve gezicht omlijsten.
Hij had nooit eerder een vriendin gewild, maar het kleine meisje dat hem vanaf de foto aanstaarde, was alles wat hij kon bedenken. Hij reikte naar de foto en hield zijn hand stil toen hij iets wits zag bewegen in de weerspiegeling achter hem. Hij draaide zich om en keek naar het raam om naar het huis ernaast te kijken.
Hij fronste toen hij zag dat Kyoko een wit nachthemd droeg en op haar balkon stond. Wat deed ze buiten op deze tijd van de nacht? Tasuki opende zijn raam in de hoop dat hij het omhoog kon krijgen zonder het krakende geluid dat zijn vader wakker maakte. Hij kreunde toen het halverwege bleef hangen en hij moest alleen harder duwen om het vervolgens met een luide plof omhoog te laten vliegen.
Kyoko stapte het kleine houten terras op dat verbonden was met haar slaapkamer op de tweede verdieping. De koele nachtlucht voelde goed toen het om haar nachthemd op knielengte ritselde en haar lange kastanjebruine haar uit haar gezicht wegblies. Smaragdgroene ogen staarden omhoog naar de sterren en haar lippen vormden het soort glimlach dat alleen een gelukkig klein meisje kon maken.
Het was bijna middernacht en ze kon niet slapen. Ze was te opgewonden. Het was bijna haar verjaardag en ze zou tien jaar oud worden. Al haar vrienden van school kwamen naar haar feest, zelfs enkele vrienden van haar broer Tama. Tama was een jaar jonger en al zoveel langer dan zij, maar ze was helemaal niet jaloers. Ze hield zielsveel van haar broer.
Tama had haar onlangs opgevangen toen ze van school naar huis liep. Sommige jongens van school begonnen haar te plagen en zeiden dat ze werd opgevoed door een gekke oude man die rondging en iedereen vertelde dat demonen echt waren. Eén van hen ging zelfs zo ver dat hij zei dat hij zijn vader zijn moeder had horen vertellen dat het niet lang zou duren voordat de mensen uit het gekkenhuis zouden komen om haar grootvader in een dwangbuis te slepen.
Kyoko had haar boekentas op de grond gegooid en hem aangepakt omdat hij loog. Hij was een stoute jongen die Yohji!
De pestkoppen hadden geen enkele kans gehad toen Tama en Tasuki plotseling verschenen. Tasuki had haar uit de strijd getrokken en haar achter zich geduwd terwijl Tama een grote stok pakte en vasthield als een honkbalknuppel.
Yohji had alleen maar gelachen en zich moedig tegenover zijn vrienden gevoeld en Tama ervan beschuldigd net zo gek te zijn als zijn zus. Tama sloeg hem goed over de arm, waardoor Yohji zijn arm pakte en op zijn knieën viel van de pijn.
Toen de grote broer van Yohji naar voren kwam om wraak te nemen, aarzelde Tasuki niet en dekte de grotere jongen waardoor hij achteruit tegen zijn broer botste. Kyoko dacht dat het gevecht voorbij was en was blij ... maar Tama was nog niet gelukkig.
Haar broer had Tasuki ingeschakeld en schreeuwde: Ik ben haar beschermer ... ik! Jij niet!"
Kyoko giechelde bij de herinnering aan de woedende blik op het gezicht van Tasuki. Het was die blik die de pestkoppen echt had weggejaagd. Ze had moeten ingrijpen om het gevecht tussen haar broer en Tasuki te beëindigen voordat het allemaal voorbij was. Ze waren beste vrienden in hemelsnaam, en om te zien dat ze zo vechten, was gewoon verkeerd.
Uiteindelijk hadden ze allebei afgesproken vanaf dat moment haar beschermer te zijn. Ze noemden zichzelf nu haar bewakers ... ze sloten een bloedverdrag en zo. Tenminste, dat is wat Tama haar vertelde.
Alleen al door de gedachte aan bewakers om haar heen voelde Kyoko zich zo warm van binnen dat ze niet dacht dat iets haar ooit zou pakken. Met Tasuki in het huis vlak naast hen, konden ze altijd samen van en naar school lopen en de pestkoppen lieten haar met rust.
Haar glimlach werd nog helderder toen ze twaalf keer de grote, oude klok beneden vaag hoorde. Het was nu na middernacht en dat betekende dat ze officieel tien jaar oud was.
Ze wierp een blik op het huis van Tasuki en glimlachte toen ze hem in zijn slaapkamerraam zag staan kijken. Ze begon te zwaaien, maar hij keek plotseling achter zich en zijn slaapkamerlicht ging uit net nadat hij bij de gordijnen was verdwenen.
Kyoko beet op haar onderlip en vroeg zich af of hij door zijn vader was gepakt omdat hij zo laat op was. Ze begreep niet waarom Tasuki naar bed ging. Hij was twaalf jaar oud en, in haar ogen, een grote jongen. Toen ze opgroeide, zou hij haar vriendje worden ... dat had hij haar vandaag verteld.
Ze keek uit naar de vijver die net voorbij het heilige huisje van haar opa lag en zuchtte zacht toen ze de weerspiegeling van de maan op het kalme oppervlak zag. Kyoko kantelde haar hoofd een beetje toen iets uit het heiligdom haar aandacht trok en ze vroeg zich af of haar opa zich binnen de houten muren bevond. Ze had gezworen dat hij in bed lag.
Ze staarde hard naar het gebouw en zag een blauwe gloed van binnenuit komen. Ze kauwde op haar onderlip terwijl ze voorover leunde over de trapleuning om een betere blik te krijgen. Het licht dat door de scheuren in het hout zichtbaar was, was ... als een zwart licht maar dan blauwer. Haar smaragdgroene ogen vernauwden toen ze dacht dat ze een schaduw over het licht zag bewegen waardoor ze naar beneden wilde gaan om een betere blik te krijgen.
Kyoko trok een gezicht en blies haar donkere pony uit haar ogen. Ze herinnerde zich wat er de laatste keer was gebeurd toen ze bij dat heilige heiligdom was gaan kijken. Haar opa was erin gegaan en de deur was een beetje opengebroken. Ze had alleen maar naar binnen gekeken en hij was uit zijn plaat gegaan.
"Ik zie niet wat het probleem is ... het is slechts een standbeeld van een prinses," fluisterde Kyoko dezelfde woorden die ze die dag had gezegd.
Opa had gereageerd door de deur dicht te slaan en met een hangslot te vergrendelen. Hij zag er zo bang uit toen hij zich omdraaide en haar vertelde dat ze daar nooit naar binnen mocht gaan. Ze was het er snel mee eens omdat iets dat haar opa zo bang kon maken ... ze wilde er niets mee te maken hebben. Dat was echter al een paar maanden geleden gebeurd en haar nieuwsgierigheid begon haar langzaam op te eten.
Kyoko glimlachte ondeugend en keek over haar schouder naar haar slaapkamer om er zeker van te zijn dat de kust nog vrij was voordat zij op de leuningrail omhoogklom en haar benen eroverheen bewoog. Als iemand wakker was geweest om haar dit te zien doen, zou ze grote problemen hebben gehad. Maar zo zitten was de lezing over veiligheid waard. Met alles achter zich zodat ze het niet kon zien, gaf ze hier het gevoel dat ze in de nacht zweefde terwijl ze over het water keek.
Haar aandacht ging terug naar het heilige huisje toen dat blauwe licht plotseling helderder werd als een ster die werd geboren. In een verblindende flits explodeerde het licht geluidloos naar buiten. De deur van het heilige huisje viel van de scharnieren met een zachte plof gevolgd door een grote plons.
Een plons? Dacht Kyoko bij zichzelf.
Ze richtte haar blik naar het glinsterende water van de vijver en zag de rimpelingen in grotere cirkels groeien waar net iets in was gevallen. Zonder aan de gevaarlijke hoogte te denken, draaide ze zich om op de leuning en liet zich op één van de metalen palen zakken die het dek ondersteunden.
Zodra haar kleine voetjes het gras raakten, rende ze weg en dacht dat opa op de één of andere manier in het water was geblazen. Met behulp van de kleine brug, sprong Kyoko in het water gericht naar het midden van de rimpelingen. Ze had geen tijd om na te denken over de ijzige speldenprikken van het koude water dat haar omringde toen ze zich een weg naar beneden duwde in het diepste deel van de vijver.
Ze wist dat het te donker zou zijn om iets te zien, maar ze opende toch haar ogen onder het troebele water. Haar opa was hier ergens en ze moest hem helpen. Haar lippen gingen uitéén van ontzag toen ze iets in het water zag ... iets zo fel dat het bijna verblindde. Precies daar in het midden van al dat licht was een engel en hij zonk langzaam naar de bodem van de vijver.
Ze voelde het ijskoude water in haar longen stromen terwijl ze wanhopig naar de gloeiende hand reikte. Hij was mooi en zag eruit alsof hij sliep. Wings ... hij had zilveren vleugels. Ze greep zijn hand vast en trok zo hard als ze kon, maar het bracht haar alleen maar dichter bij hem. Ze probeerde te schreeuwen dat hij wakker werd, maar er stroomde meer water in haar. Het deed geen pijn maar ze had het koud ... en ze was zo slaperig.
Kyoko voelde zijn vingers strak om de hare en haar laatste gedachte was dat een engel was gekomen om haar naar de hemel te brengen, zodat ze weer bij haar mama en papa kon zijn.
Toya schokte toen het bewustzijn terug in hem stortte en hij zijn ogen opende. Water? Waarom was hij in water? Hij voelde iemand zijn hand aanraken en draaide zijn hoofd om een jong meisje met hem in het water te zien. Haar drijvende haar omlijste het liefste gezicht, maar haar ogen waren gesloten en haar hartvormige lippen waren gescheiden.
Toya besefte wat dat betekende, trok haar in zijn armen en schoot zo snel uit het water dat een waterspuit achter hen ontstond.
Als hij naar de kleine bundel in zijn armen keek, stopte zijn eigen ademhaling ... ze was mooi en zo fragiel. Hij sloeg zijn vleugels omhoog, daalde af op een zacht stuk gras en legde haar voorzichtig neer. Toya legde zijn hand op haar hart en bad het te voelen kloppen.
Zijn gouden ogen werden groter en zijn eigen hartslag versnelde toen hij zijn beschermermacht in zijn handpalm voelde opkomen. Hete tranen sprongen hem in de ogen waardoor haar beeld binnen zijn visie zwom. Zijn gouden ogen werden groot toen hij voelde dat zijn bescherming haar bereikten.
Kyoko? Toya voelde hoe haar macht zich met de zijne mengde, zich centrerend tussen zijn handpalm en haar hart en hij wist dat hij gelijk had. Hij had haar eindelijk weer gevonden, maar in deze wereld was ze nog maar een kind. Hij sloeg zijn ogen op naar de hemel en smeekte: "Je hebt me hierheen gebracht met een reden ... nietwaar? Vertel me alsjeblieft dat het niet was om haar opnieuw te zien sterven. Ik kan het niet ... Ik zal het niet doen."
Toen er niets gebeurde, trok Toya haar in zijn armen en de echo van zijn verlaten jammeren was te horen toen ze slap bleef. Hij drukte zijn gezicht in de boog van haar nek en duwde zijn borst stevig tegen die van haar aan, haar hart moest zijn kloppen voelen.
"Verdomme Kyoko, ik ben hier ... voel me." Toya's zenuwen verbrijzelden met elke voorbijgaande seconde tot hij het niet meer aan kon en schreeuwde: "Alsjeblieft ... laat me haar deze keer redden."
Alsof hij instinctief was, richtte hij zijn met tranen gevulde blik naar het kleine bouwwerk op slechts een paar meter afstand. Daar ... net binnen de open deur was het Maiden Statue. Toya zag de gloeiende blik van het Hart van Tijd en voelde zich uit de gratie vallen toen zijn woede opdook.
"Het kan me niet schelen of de demonen komen en jij je verdomde kristal kunt hebben. Geen van beiden doet ertoe ... zij wel! Ik hou van haar. Ik heb altijd alleen van haar gehouden. Durf haar niet weer van me af te nemen."
De gloeiende ogen van het standbeeld leken hem even te aanschouwen, toen een zachte uitbarsting van licht van hen werd getoond. Zonder een stem te horen, wist Toya wat het hart van de tijd vroeg. Hij voelde een gevoel van kalmte zijn woede wegwassen en hij trok zijn blik van het standbeeld om terug te kijken naar het stervende kind in zijn armen.
"Als dat nodig is," fluisterde Toya bereid iets op te offeren als ze maar zou leven. Haar kleine lichaam begon synchroon met het zijne te gloeien en het zachte blauwe licht breidde zich om hen heen uit. Toya liet zijn lippen naar de hare zakken en ademde in haar ... hun lot bezegelend terwijl haar hart terug in het ritme klopte.
Het water in haar longen verdampte toen Kyoko de verwarmende lucht inademde en zich een weg omhoog vocht uit de verdrinkende duisternis die haar vasthield. Warmte, ze was er door omringd. Ze worstelde om haar ogen te openen en herinnerde zich de engel die ze probeerde te redden.
Ze knipperde het water uit haar donkere wimpers en wachtte op het verblindende blauwe licht om te sterven. Toen het eindelijk vervaagde, bevond ze zich in de armen van de engel en keek hij naar haar. Ze voelde haar lippen tintelen en raakte ze verwondert aan met haar vingertoppen.
Toya kon zijn ogen niet van haar afhouden toen ze die smaragdgroene ogen opende die gloeiden van warme nieuwsgierigheid en intelligentie. Hij voelde zijn borst pijnlijk samentrekken toen ze naar hem glimlachte. Hij voelde de bloedende wond van alles terwijl ze onschuldig haar hand uitstak en haar kleine vingers tegen haar lippen drukte alsof ze kon voelen dat hij haar had gekust.
"Wat zou een engel laten huilen?" Vroeg Kyoko terwijl ze de tranen over zijn wangen zag lopen.
Toya zag haar glimlach vervagen en besefte dat hij huilde. "Ik ben het niet," knipperde hij de tranen weg en veegde zijn arm over zijn wang. Hij moest meer tranen wegvegen, niet in staat om ze te stoppen. "Beloof me gewoon dat je niet terug het water in gaat totdat je leert zwemmen."
Hij voelde zichzelf al verdwijnen uit deze wereld ... maar als ze leefde, kon het hem niet schelen.
Kyoko stond op in zijn armen en keek naar de vijver en toen weer naar hem. "Ik vergat dat ik het niet kon," fluisterde ze zich afvragend hoe ze zoiets had kunnen vergeten.
Toya zag de gloed van het standbeeld over haar schouder en wist dat zijn tijd bijna op was. De handen van het Maiden Statue begonnen helderder te gloeien en in de verte hoorde hij de monsters van zijn wereld proberen door de kloof te breken. De barrière tussen werelden was altijd het zwakste waar Kyoko te vinden was.
Zonder waarschuwing stak hij zijn hand uit en trok Kyoko in een strakke omhelzing alsof hij haar al miste. Wrijvend met zijn wang tegen haar kastanjebruine haar, trilde zijn stem terwijl hij fluisterde: "Ik moet terug naar de andere kant en de demonen verhinderen hierheen te komen."
"Je klinkt als opa ... hij weet alles van de demonen," zei Kyoko haar oor tegen zijn borst drukkend zodat ze naar zijn hartslag kon luisteren. Ze liet één van haar armen om zijn rug glijden en vroeg zich af waarom ze zijn vleugels niet kon voelen, ook al wist ze dat ze er waren.
Hij wierp een blik terug op haar onschuld, pakte haar kin vast en richtte die verbluffende smaragdgroene ogen op hem. "Wees niet bang voor de demonen Kyoko ... je hebt de macht om ze uit deze wereld te sturen." Met die bekentenis wierp Toya een blik op het Maiden Statue. Hij voelde de demonen in een gevaarlijk snel tempo door het Hart van de Tijd komen.