"U en Miss Devaki hebben geneeskunde gestudeerd aan de Theodore Rooseveltuniversiteit in Richmond, Virginia," zei de majoor terwijl hij het kopje en schoteltje aanvaardde van Raji en er wat melk in schonk uit het kannetje dat op het dienblad stond.
Hoewel zijn woorden meer klonken als een feit dan een vraag gluurde ik naar Raji terwijl ze op de andere stoel ging zitten.
"Maar u hebt de studies niet afgewerkt?" Hij nipte van zijn koffie.
Ik schudde mijn hoofd. Dit was een vraag.
Ik tikte met mijn pijp op de rand van de asbak en vulde hem dan met tabak. Ik stak mijn zakje tabak naar hem uit, maar hij bedankte ervoor en haalde een nieuw pakje Lucky Strikes uit zijn binnenzak. Hij scheurde het cellofaan, opende het pakje en bood Raji een sigaret aan. Ze schudde haar hoofd en dan bood hij Kayin een aan. Ze verraste me door een sigaret te nemen. Ik stak een lucifer aan en stak hem uit naar haar. Ze leunde naar voor en hield haar hoofd schuin om haar sigaret aan te steken. Ik keek om te zien of ze de rook zou inhaleren; ze inhaleerde niet.
Ik stak mijn pijp aan, schudde de lucifer uit en stak een nieuwe aan om de majoor een vuurtje aan te bieden. Hij aanvaardde het vuurtje en hield zijn handen rond de mijne alsof hij het tegen de wind wilde beschermen.
"Drie vuurtjes met een lucifer?" vroeg hij terwijl hij achterover ging zitten en diep inhaleerde.
Vreemd, dacht ik. Hoe kan je de overtuigingen en het bijgeloof van een cultuur leren kennen?
De overtuiging dat je nooit drie sigaretten mag aansteken met dezelfde lucifer stamt, denk ik, uit de Wereldoorlog van 1918 toen drie Amerikaanse soldaten een nacht samen in een vossenhol zaten. Een van de soldaten opende een pakje sigaretten, nam er zelf eentje en gaf dan een aan elk van zijn twee vrienden. De eerste soldaat stak zijn sigaret aan, stak de lucifer uit naar de tweede man om zijn sigaret aan te steken en dan naar de derde soldaat. Een Duitse sluipschutter die het vlammetje had opgemerkt aan de overkant van het strijdveld mikte zorgvuldig en vuurde net op het moment dat de derde soldaat zijn eerste, en laatste, trekje nam.
Misschien was dat eerder een militaire dan een culturele overtuiging. Maar ik had geen militaire achtergrond. Hoe wist ik van die overtuiging af? Ik nam me voor om hierover te spreken met Kayin de volgende keer dat we alleen waren. Als zij en ik een koppel zouden worden, dan wilde ik ook haar overtuigingen kennen en niet alleen haar taal.
Ik drukte de lucifer uit in de asbak. "Nee," antwoordde ik op zijn vraag of we onze studies afgewerkt hadden, "we zijn gestopt in ons derde jaar."
"Waarom?" vroeg hij.
Ik trok aan mijn pijp en wachtte even. Ik vond het niet erg om te praten over onze studies of waarom Raji en ik ermee gestopt waren, maar ik had een hekel aan ondervraagd worden.
"Oxford," zei ik terwijl ik achterover in mijn stoel ging zitten en mijn benen kruiste.
Een wolkje rook verhulde het gezicht van de majoor een ogenblik, maar ik vermoedde door de blik van Kayin dat hij even naar haar gekeken had.
"Excuseer?" zei hij terwijl de grijze rook wegtrok.
"U hebt aan de universiteit van Oxford gestudeerd," zei ik terwijl ik mijn pijpenkop bekeek en dan weer naar hem keek.
"Mijn accent?" Hij plukte een beetje tabak van het puntje van zijn tong met zijn wijsvinger en duim.
"Ja." Ik glimlachte en vroeg verder. "Wat was uw vakgebied?"
"Ik heb diploma's in bouwkunde en mijnbouw," antwoordde hij en hij liet het stukje tabak in de asbak vallen.
"Waarom mijnbouw? Ik had verwacht dat politieke wetenschappen u zouden interesseren."
Hij nipte van zijn koffie terwijl hij over de rand van zijn kopje even naar me keek voor hij antwoordde. "Mijn interesse ging vooral uit naar de recentste ontwikkelingen op het gebied van explosieven."
"Ik ben met mijn studies gestopt," zei ik, "omdat ik er de zin niet meer van inzag. En jij, Raji?"
"Ik denk dat ik," zei ze, "het eerder beschouw als sabbatsverlof. Ik ga waarschijnlijk ooit wel terug om mijn diploma te halen."
Ik keek weer naar de majoor. "Is dat een antwoord op al uw vragen?"
"Het spijt me," zei hij en hij plaatste zijn kopje weer op het schoteltje, "het was niet mijn bedoeling om onbeleefd te zijn. Soms ben ik te direct en vergeet ik mijn manieren. Ik hoop dat ik u beiden niet beledigd heb."
"Nee, hoor," antwoordde Raji met een glimlach.
Ik wuifde zijn bezorgdheid weg.
"Ik weet," ging hij verder op een vriendelijker toon, "dat u allebei sympathie hebt voor onze zaak."
Ik keek naar Kayin en zag dat ze op mijn reactie zat te wachten.
"Wat is uw zaak, majoor?" vroeg ik.
De majoor leunde naar voor om de as van sigaret af te tippen. "Heel eenvoudig, we willen de Britten weg uit Birma."
"En als de Britten weigeren op uw verzoek in te gaan?" vroeg ik.
"Dan zijn we bereid in actie te komen tegen hen."
"We?" vroeg ik. "Ik heb in de krant gelezen dat de Britten bijna vijf regimenten in Birma hebben, plus artillerie-eenheden en kanonneerboten. Beschikt u over genoeg manschappen om daar tegenop te kunnen?"
"Nee, we hebben niet genoeg manschappen om hen nu te confronteren, maar we groeien elke dag in aantal."
"En u wil dat ik, Raji en, ik veronderstel, Kayin tot uw leger toetreden?"
"Kayin heeft andere verplichtingen. Maar ik zou het heel erg waarderen als u en Miss Devaki zouden meedoen aan een trainingsoefening met ons."
Ik wilde weten welke andere verplichtingen Kayin had, maar hij ging verder voor ik het kon vragen.
"Ik ga met een regiment guerrillastrijders naar Ethiopië voor een oefenmissie."
"Ethiopië?" vroeg ik. "Waarom zo ver?"
"Drie jaar geleden, in 1928, is de keizer van Ethiopië omgekomen in de burgeroorlog. Twee dagen later stierf zijn vrouw, de keizerin, een mysterieuze dood, waarna Haile Selassie zichzelf tot nieuwe keizer kroonde. De getrouwen van de vroegere keizer in de provincies blijven vechten tegen de strijdkrachten van Haile Selassie en wij hebben het geluk toegang te hebben tot een van de vliegvelden in een streek onder hun controle. Ze hebben ons uitgenodigd om hun oefenterreinen voor onze nieuwe rekruten te gebruiken. De majoor nam een laatste trekje van zijn sigaret en doofde hem dan in de asbak. "Zoals je zegt, is het ver van hier en dat is een van de redenen waarom we erheen gaan. Het is zo ver dat de Britten nooit zullen merken waar we mee bezig zijn. We zouden graag hebben dat u allebei meekomt als hospikken."
Ik weet niet hoe Raji erover denkt," zei ik, "maar ik voel me niet bevoegd om medische ingrepen uit te voeren."
"Ik ook niet," zei Raji.
"Het gaat niet om chirurgische ingrepen of ziekten behandelen," zei de majoor, "maar meer om eerste hulp toe te dienen." Toen we geen van beiden reageerden, ging hij verder. "We verwachten lichte verwondingen en misschien een gebroken been of twee, maar niets meer dan dat."
Ik gluurde even naar Raji.
Denkt ze hetzelfde als ik? Een gebroken been of twee?
Raji
Boek drie: Dire Kawa
door
Charley Brindley
charleybrindley@yahoo.com
www.charleybrindley.com
Vertaald door
Leen Vermeersch
Fool Stop vertaling en correctie
Website https://www.foolstop.be
Omslagontwerp door
Charley Brindley
© 2019
Alle rechten voorbehouden
© 2019 Charley Brindley, alle rechten voorbehouden
Gedrukt in de Verenigde Staten van Amerika
Eerste uitgave februari 2019
Dit boek is opgedragen aan
Tatta Marie Brindley
De boeken van Charley Brindley
zijn vertaald in 20 talen:
Italiaans
Spaans
Portugees
Frans
Nederlands
Turks
Chinees
Oekraïens
Hongaars
Bulgaars
Arabisch
Servisch
Japans
Indonesisch
Duits
Bengali
Roemeens
Grieks
Pools
en
Russisch
De volgende boeken zijn verkrijgbaar als audioboek:
Raji, Boek een (in het Engels)
Caspers Game (in het Engels)
Dragonflyvs Monarch, Boek een (in het Engels)
Dragonflyvs Monarch, Boek twee (in het Engels)
Do NotResuscitate (in het Engels)
The Last Mission of the SeventhCavalry (in het Engels)
HannibalsElephant Girl, Boek een (in het Russisch)
Henry IX (in het Italiaans)
Ariion 23 (in het Chinees)
Qubits Incubator (in het Engels)
HannibalsElephant Girl, Boek Twee (in het Engels)
Andere boeken van Charley Brindley
1. Oxanas Pit
2. The Last Mission of the SeventhCavalry, Boek een
3. The Last Mission of the SeventhCavalry, Boek twee
4. Raji, Boek een: Octavia Pompeii
5. Raji Boek twee: De academie
6. Raji Boek vier: The House of the West Wind
7. HannibalsElephant Girl, Boek een
8. HannibalsElephant Girl, Boek twee
9. Cian
10. Ariion XXIII
11. De laatste plaats in de Hindenburg
12. Dragonflyvs Monarch, Boek een
13. Dragonflyvs Monarch, Boek twee
14. The Sea of Tranquility 2.0 Boek een: Exploration
15. The Sea of Tranquility 2.0 Boek twee: Invasion
16. The Sea of Tranquility 2.0 Boek drie
17. The Sea of Tranquility 2.0 Boek vier
18. The Rod of God, Boek een
19. Sea of Sorrows, Boek twee van The Rod of God
20. Do NotResuscitate
21. Henry IX
22. Qubits Incubator
23. Caspers Game
Non-fictie
24. Seventeen Steps tobecoming a successfulSphynxBreeder
Binnenkort verkrijgbaar
25. Dragonflyvs Monarch: Boek drie
26. The JourneytoValdacia
27. Still Waters Run Deep
28. Ms Machiavelli
29. Ariion XXIX
30.HannibalsElephant Girl: Boek drie
Zie achteraan dit boek voor meer informatie over de andere boeken.
Inhoud
Hoofdstuk een
Hoofdstuk twee
Hoofdstuk drie
Hoofdstuk vier
Hoofdstuk vijf
Hoofdstuk zes
Hoofdstuk zeven
Hoofdstuk acht
Hoofdstuk negen
Hoofdstuk tien
Hoofdstuk elf
Hoofdstuk twaalf
Hoofdstuk dertien
Hoofdstuk veertien
Hoofdstuk vijftien
Hoofdstuk zestien
Hoofdstuk een
Raji
Het was de herfst van 1932 en Fuse en ik liepen over de bijna verlaten campus van de Theodore Rooseveltuniversiteit in Richmond, Virginia.
We waren derdejaarsstudenten geneeskunde en zouden bij de besten van de klas horen, als er tenminste een klas zou zijn. Twee dagen voordien hadden we samen op de harde houten stoelen gezeten tegenover het bureau van dr. Octavia Pompeii. Ze was de voorzitter van de medische afdeling en ze zag eruit alsof ze het gewicht van de volledige universiteit op haar tengere schouders meetorste. Haar mooie, rode haar was dun geworden en in de voorbije twee jaar was er wat grijs in de krullen aan haar slapen geslopen. Ze had donkere kringen onder haar trieste ogen.
Dr. Pompeii had diep ademgehaalden gezucht. Raji, Fuse, ik heb slecht nieuws.
Fuse en ik hadden even naar elkaar gekeken. We wisten dat de universiteit in slechte financiële papieren zat, net als alle scholen. Het personeel en de studenten waren geleidelijk aan weggebleven sinds de crash in 1929.
De medische afdeling wordt gesloten, had dr. Pompeii gezegd.
"Oh, nee," had ik gezegd. "Waarom?"
Ze had even met een geel potlood gespeeld. "We hebben zeventig procent van onze financiering verloren en er zijn nauwelijks inschrijvingen voor het volgende semester."
Fuse was stil gebleven, maar ik wist dat hij, net als ik, in shock was. In de loop van het voorbije semester hadden we hier al over gepraat, maar ik denk niet dat we geloofd hadden dat het echt zou gebeuren. Ze hadden even gezwegen.
"Dr. Pompeii," had Fuse dan gezegd. "Wat zal je doen?"
Mijn goeie vriend Fuse had zoals altijd eerst aan anderen gedacht.
"Eigenaardig genoeg," had ze gezegd, "ga ik weer naar school."
"Dat is fantastisch, dr. Pompeii," had ik geantwoord. "Waar ga je heen?"
Cornell University. Ik ga orthopedie studeren." Ze had door wat papieren op haar bureau gebladerd. "Ik heb een lijst opgesteld van tien scholen waar ik wil dat jullie je kandidatuur indienen. Ik heb aanbevelingsbrieven, samen met jullie resultaten, naar alle tien gestuurd. Ik heb geen idee hoe het zit met studiebeurzen, maar jullie moeten het proberen."
"Dr. Pompeii," had Fuse gezegd, "ik denk niet..." Hij was gestopt en had naar mij gekeken. "Ik denk niet er scholen bij zijn die geld hebben voor studiebeurzen."
"Dat kan je niet weten. Als jullie bij geen van deze tien aanvaard worden, dan zoeken we tien andere. Er is niemand in het hele land die het meer verdient dan jij en Raji om een beurs te krijgen."