Hij glimlachte heel charmant naar haar. Toen knipte hij tot haar verbazing met zijn vingers en twee jongens kwamen bijna uit het niets, pakten haar koffers en liepen met hen de trap op. Kyoko's ogen werden groot terwijl ze ernaar keek, maar voordat ze iets kon zeggen, had de andere man haar hand in de zijne genomen, die naar zijn lippen gebracht en haar een prinsachtige kus gegeven.
Mijn naam is Kotaro, en ik zou niet willen dat iemand zo mooi als jij zoiets zwaars draagt. Als je me nu wilt volgen, zal ik je naar je slaapzaal brengen. Kotaro hield haar hand in de zijne, draaide zich zelfverzekerd om en liep de trap op.
De plotselinge hitte die door zijn vingers en zijn arm stroomde, leek zich over zijn lichaam te blijven verspreiden zijn beschermers bloed wakker makend. Het was zijn geheim om te bewaren. Kotaro kneep even in haar hand, wetende dat zij degene was op wie hij zo geduldig had gewacht. Hij had het gevoeld zodra ze de kamer binnenstapte.
Kyoko trok delicaat een wenkbrauw op en dacht bij zichzelf: God redt me van deze ridderlijke jongens. Waar ben ik terechtgekomen?
Ze draaide zich om en haalde haar schouders op naar Tama die daar met zijn mond open stond. Kyoko hield haar hoofd schuin en trok een wenkbrauw op. Tama wees voorzichtig, misschien vang je wel zo vliegen. Voordat hij kon herstellen, draaide ze zich om en volgde de lenige gedaante van de man die ze alleen kende als Kotaro.
Ze streepte er mentaal één voor haar op haar denkbeeldige krijtbord, waar ze in het geheim de score bijhield voor haar en Tama. Ze hoorde hem achter zich snuffelen toen ze de trap op liepen en opnieuw was ze nu het spel aan het winnen.
Ze passeerden een andere man terwijl hij de trap afliep, en toen hij haar passeerde zonder haar zelfs maar aan te kijken, voelde ze een flits door haar hart gaan en stopte haar ademhaling. Alle geluid verdween toen hij haar bijna in slow motion passeerde. Toen werd alles weer te normaal, omdat haar hart een slag oversloeg en vervolgens versnelde.
Een gevoel van onbehagen kroop over haar huid alsof ze iets miste of meer alsof ze iets had verloren en het vreselijk gemist had. In een poging de vreemde reactie van zich af te schudden, draaide ze zich niet eens om om te kijken wie haar was gepasseerd, omdat ze het gevoel had dat ze het op dit moment beter niet wist.
Nou, er zijn in ieder geval genoeg jongens hier om je te laten kwijlen, fluisterde Tama, waardoor Kyoko mentaal gromde.
Bovenaan de trap draaide ze zich om en volgde Kotaro door een lange gang met aan beide kanten veel deuren. Ze nam aan dat dit de slaapzalen waren, maar hij vertraagde of stopte nooit bij één van hen. Aan het einde van de gang was er een deuropening met de tekst GEEN TOEGANG. Ze was een beetje in de war toen Kotaro en de twee die haar koffers droegen er gracieus doorheen liepen alsof ze daar thuishoorden, alleen om naar een andere trap te gaan.
Tama haalde Kyoko in en fluisterde: Ik denk dat ze je naar de kerker sturen.
Kyoko grijnsde over haar schouder naar hem: We gaan naar boven, niet naar beneden, jij sukkel. Een lege koude kamer dan in de top van de toren, Tama tikte haar op haar hoofd.
Nou, ik blijf tenminste in vorm, dacht ze toen ze de top van een andere elegante trap bereikten, en toen sloegen ze een andere gang in, deze was prachtig. Het leek alsof de vloer zelfs van marmer was gemaakt. De deuren waren erg ver uit elkaar. Er waren maar drie kamers in deze gang en ze maakte zich zorgen dat Kotaro misschien toch niet wist waar ze moest zijn.
Kotaro liep naar de laatste deur en dacht bij zichzelf dat ze een heel speciaal iemand moest zijn, want er waren zelfs niet veel mensen toegestaan in deze gang, en hij wist dat het de beste kamer van de hele campus was. Hij stopte voor de deur en wachtte tot zij en haar jonge vriend bij hem stonden.
Kotaro grijnsde, ze was zenuwachtig. Hij kon het ruiken. Hij keek in haar stormachtige smaragdgroene ogen en voelde zijn hart al wankelen, maar voorlopig zou hij doen wat hem gezegd werd.
Hij stak zijn hand uit met de handpalm omhoog. Nu neem ik afscheid, maar als er iets is dat je nodig hebt ... Hij gaf haar de sleutel van haar kamer, en wierp haar een blik toe die haar deed blozen, hij maakte een galante buiging en gebaarde dat de twee mannen hem moesten volgen.
Kyoko en Tama draaiden zich allebei om en keken met opgetrokken wenkbrauwen naar hen tot ze uit het zicht waren. Toen keek Kyoko weer naar de deur en hapte naar adem. Precies daar op de deur stond een naamplaatje met Kyoko Hogo in gouden letters.
Tama tikte zijn zus grinnikend op de schouder. Weet je op die manier kun je vliegen vangen.
Kyoko rolde met haar ogen terwijl ze mentaal het punt uitwiste dat ze zichzelf eerder had gegeven. Ze pakte de sleutel, deed de deur van het slot en deed hem schuchter open, terwijl ze naar binnen gluurde.
Tama's ogen werden zo groot als schoteltjes en hij baande zich een weg langs haar heen. Echt niet! Deze kamer is bijna zo groot als ons hele huis. Zijn met ontzag vervulde stem weergalmde in de stilte. Je zou in deze tent een freaking pakhuis/dansclub kunnen openen.
Dus je houdt van mijn kerker? Kyoko voegde het punt terug waar het hoorde.
*****
Kyoko voegde het punt terug waar het hoorde. Twee uur later, lang nadat ze Tama had bedankt en hem op weg had gestuurd, stond Kyoko in de badkamer haar spullen op de planken te zetten. Ze wierp opnieuw een blik op de badkuip die groot genoeg was voor vijf personen. Kreunend deed ze de woorden van haar kleine broertje na: 'Echt niet!' Ze voelde het haar in haar nek overeind komen, terwijl ze zich weer afvroeg of het allemaal een vergissing was. 'Ja,' fluisterde ze in zichzelf. Er kon elk moment iemand komen opdagen om haar te vertellen haar spullen in te pakken. Ze wist gewoon dat ze in de verkeerde kamer moest zijn.
Kyoko liep weer naar buiten en keek de slaapkamer rond. Het bed was het grootste bed dat ze ooit had gezien, en al helemaal opgemaakt, compleet met donzig dekbed en zo. De kamer was prachtig met zacht paars en blauw waaruit het hoogpolige tapijt en het bed bestond. Er waren hier en daar diepe rode spatten, en een kast die groot genoeg was om erin te verdwalen.
Ze stapte de woonkamer binnen waar alles zwart en goud was, uitgerust met alles wat een mens zich maar kon wensen. Ze had de keuken al gecontroleerd. Het was volledig gevuld. Kyoko schudde voor de zoveelste keer haar hoofd. "Echt niet." Ze knaagde aan haar onderlip en vroeg zich af wat ze nu moest doen. Het was zaterdagochtend en de lessen begonnen pas op maandag.
"Nou, ik kan me hier niet de hele dag verstoppen," mompelde ze in zichzelf.
Met het gevoel dat ze rondsloop waar ze niet hoorde te zijn, liep Kyoko naar de deur en stak haar hoofd de gang in. Ze zag niemand, stapte naar buiten en deed de deur achter zich dicht, en liep toen stilletjes terug naar de trap die naar beneden leidde.
Weer had ze het gevoel bekeken te worden en het bezorgde haar rillingen, maar ze liep door, durfde niet om te draaien en te kijken.
Ze kan me voelen, dacht hij bij zichzelf. Misschien waren haar krachten niet zo diep begraven als hij had gevreesd. Hij had het geweten toen ze haar kamer verliet en hij snoof de aanhoudende geur op ... en genoot ervan.
De herinnering aan haar geur leek andere herinneringen op te frissen. 'Binnenkort priesteres, we zullen je krachten weer blootleggen. Je kunt ervoor kiezen om ze te verbergen ... maar niet voor lang.' Hij leunde tegen de muur in de gang, zijn gouden ogen volgden haar tot ze uit het zicht was.
*****
Kyoko kon wat gemakkelijker ademen zodra ze weer op de onderste verdieping was. Ze merkte dat het nu vol was met mensen van haar leeftijd. Zuchtend en het laatste van het vreemde van boven afschuddend, bleef Kyoko nog een moment in gedachten verzonken staan.
*****
Kyoko kon wat gemakkelijker ademen zodra ze weer op de onderste verdieping was. Ze merkte dat het nu vol was met mensen van haar leeftijd. Zuchtend en het laatste van het vreemde van boven afschuddend, bleef Kyoko nog een moment in gedachten verzonken staan.
Ze kon het niet uitstaan als haar zintuigen zo in actie kwamen. Soms wenste ze dat ze de dingen helemaal niet kon voelen. Ze duwde het naar de verste uithoeken van haar geest terwijl ze rondkeek op de grote begane grond van het gebouw. "Ik heb een aan en uit schakelaar nodig voor dit ding," mompelde ze, nog steeds denkend aan de vreemde vibes die ze zojuist had gekregen.
Ze wierp een blik op de bibliotheek en keek toen snel weer naar de andere kant, en besloot dat ze eerst meer over dat gebied wilde weten. Zolang ze zich kon herinneren was sporten een gewoonte van haar geweest, en ze wilde dat dat zo bleef. De afgelopen twee jaar had ze allerlei soorten vechtsporten beoefend, en ze hield van de bewegingsvrijheid die het haar lenige lichaam gaf.
Toen ze overging naar de recreatiekamers, merkte ze dat er veel verschillende trainingsruimtes waren. In één van de grotere sportzalen kon ze door het glas kijken. Ze kon het niet laten om even te stoppen en ernaar te kijken. Twee mensen zagen eruit alsof ze aan het zwaardvechten waren. Toen ze het gekletter van metaal tegen metaal hoorde, trok ze een wenkbrauw op. Ze liep dichter naar de deur van de kamer en tuurde luisterend.
Je let niet op, Suki. Degene die in het zwart gekleed was, sprak met een treiterende mannenstem terwijl hij pareerde en de ander lachend op de kont tikte.
Kyoko kon beide gezichten niet zien omdat ze beschermende kleding droegen.
Shinbe! klonk een heel boze vrouwelijke stem. Toen schoot de persoon zonder waarschuwing naar voren en tikte hem op zijn hoofd, of meer alsof hij hem met het schermzwaard op zijn hoofd sloeg en toen haar hoofdschild eraf rukte.
Kyoko was verrast om lang bruin haar naar buiten en langs de rug van het meisje te zien lopen terwijl ze naar de andere kant marcheerde en hem hard met haar vinger in zijn borst prikte, een wenkbrauw trekkend. Het is moeilijk om serieus te vechten als je zo gek bent.
Shinbe trok grijnzend zijn hoofddeksel af. In een gevoel van overgave gooide hij beide handen in de lucht en ging achteruit. Het spijt me Suki, maar daar was het ... en je beschermde het niet. Hij voelde een tintelend gevoel in golven over zijn huid bewegen. Hij fronste zijn wenkbrauwen en richtte toen langzaam zijn amethist blik op het meisje dat in de deuropening stond: Ahem, het lijkt erop dat we een bezoeker hebben.
Kyoko zag hoe het meisje dat Suki heette eigenlijk bloosde en nog steeds woest naar haar tegenstander staarde en zich vervolgens met een brede glimlach van hem afwendde.
Mannen, ze rolde met haar ogen voordat ze op een vriendelijke manier haar hand uitstak, hallo, ik ben Suki, en dit slechte excuus voor een man is Shinbe, ze wees met haar duim naar de man die achter haar aanliep, nog steeds grijnzend.
Suki, riep de jongeman die Shinbe heette uit. "Je doet me zeer. Hij benadrukte zijn uitspraak door beide handen op zijn hart te leggen.
Suki fronste haar wenkbrauwen, Shinbe ... als ik je zou kunnen verwonden, zouden je hersenen nu uit je oren zijn gelekt door alle klappen die je me hebt gedwongen om je te geven.
Shinbe wiebelde met zijn wenkbrauwen: Je weet dat ik hou van de harde liefde die je me geeft.
Ik zal je hier straks harde liefde laten zien, maar ik wil het nieuwe meisje niet afschrikken, wierp Suki terug.
Kyoko mocht haar al, en ze schudde haar hand stevig en glimlachte. Hallo, ik ben Kyoko Hogo, maar zeg alsjeblieft Kyoko.
Ze wierp een blik op de man die achter Suki stond. Het is erg leuk jullie allebei te ontmoeten. Er was iets met zijn ogen dat Kyoko's aandacht trok. Ze waren verbazingwekkend amethist van kleur en zeer adembenemend. Zijn haar was iets langer dan schouderlengte en erg donker met blauwe highlights. Hij deed haar een beetje denken aan een zangeres uit een van die jaren 80 rockbands.
Suki glimlachte van oor tot oor. Hé, ik heb van je gehoord. Ja, ik wist dat je vandaag zou komen. Ik zal je straks komen zoeken en je rondleiden. Ze kreeg opeens een gespannen blik op haar gezicht en draaide haar hoofd opzij, Shinbe met een harde blik vastklampend: Ik zou dat niet doen als ik jou was.
Kyoko hield haar hoofd schuin om te kijken. En ja hoor ... de hand van de man was halverwege de lucht gestopt en raakte bijna Suki's billen aan, en hij grijnsde met een starende blik.
Shinbe zuchtte en liet zijn hand zakken. Op een dag ga ik erachter komen hoe je het weet, zelfs als je niet kijkt.
Suki kreunde gewoon. Ik weet het gewoon, dat is alles! Ze glimlachte vriendelijk naar Kyoko en zei. Kom met me mee en ik zal me heel snel verkleden. Ze pakte Kyoko bij de hand en trok haar de deur uit.
Kyoko wierp een blik achterom naar Shinbe en zag hem zwaaien. 'Deze twee gaan het heel leuk hebben, dacht ze bij zichzelf terwijl ze de kleedkamer van de vrouw in werd getrokken.
Suki wist al dat ze Kyoko leuk vond, en om de één of andere reden had ze het gevoel dat ze haar had gekend zonder haar ooit te hebben ontmoet. Kyoko, vertel me iets over jezelf terwijl ik me omkleed, zei ze terwijl ze achter de scheidingsmuur stapte.
Kyoko ging op een bank zitten en voelde zich helemaal op haar gemak bij Suki. Nou, ik kom uit een klein stadje aan de andere kant van de stad. En om de één of andere reden kreeg ik plotseling een brief waarin stond dat ik hier een studiebeurs had gekregen. Kyoko kon Suki's "ja" horen, dus ging ze verder. Ik weet echt niet hoe ik een studiebeurs heb gekregen waar ik niet eens om heb gevraagd.
Suki hoorde de vraag in die verklaring en glimlachte terwijl ze haar hoofd de hoek om stak. Maak je daar maar geen zorgen over. Je bent hier op dezelfde manier gekomen als ik. Ze verdween weer achter de scheidingswand terwijl ze eraan toevoegde: Ik heb me hier ook nooit aangemeld.
Kyoko fronste. Maar waarom? Er moet een reden zijn. Weet je dat?
Suki kwam terug, nu volledig gekleed. Ze ging zitten om haar tennisschoenen aan te trekken. Ja, ik ben erachter. Nou ja, een deel ervan toch. De man die de eigenaar van deze school is, zoekt mensen op met ... Suki zweeg even en hield haar hoofd een beetje schuin ... unieke vaardigheden. Ze haalde haar schouders op en voegde eraan toe: Je zult misschien wel moeten wennen als je de anderen ontmoet die hier wonen. Ze grijnsde, wetende dat ze gelijk had.
Plots stond Suki op en gooide een schoen naar de deur van de kleedkamer, triomfantelijk grijnzend toen ze zacht vloeken van de andere kant hoorde. Ze pakte de schoen en ging weer zitten om hem aan te trekken. Dus nu, welke unieke vaardigheid heb je?
Kyoko's ademhaling leek te stoppen toen haar geest in een stroomversnelling kwam. Niemand kon hier weten dat ze priesteres was. Ze fronste schuldbewust naar Suki en keek toen snel weg toen ze antwoordde: Niet dat ik weet.
Suki trok een wenkbrauw op, maar haalde haar schouders op, wetende dat ze er vroeg of laat achter zou komen. Kom op, laten we gaan. Shinbe wacht waarschijnlijk op ons. Ze deed de deur open en ja hoor, Shinbe stond daar dicht genoeg bij de deur om naar hen te luisteren. Hij glimlachte onschuldig naar hen, terwijl hij de hele tijd achteruitliep.
Suki sloot de deur achter hen en wees naar het bordje op de deur. Shinbe, kun je niet lezen? Daar staat Womens Locker Room. Ze wierp hem een puntige blik toe.
Shinbe haalde zijn schouders op. Ja, daarom stond ik er vlakbij. Hij sprong snel opzij toen ze met haar hand naar hem zwaaide. Suki ... ik ben een man ... ik heb genegenheid nodig. Wat is een betere manier om het te krijgen dan te leren hoe de vrouwelijke geest werkt?