Kyoko's woede nam weer toe en vroeg zich af hoe de eigenaar in godsnaam had geweten dat ze een priesteres was. De beurs had er niets over gezegd. Ze had de afgelopen jaren geprobeerd dezelfde krachten te begraven waarvoor de eigenaar haar een studiebeurs had gegeven. Ze wilde dit zo snel mogelijk uitzoeken.
Terwijl ze naar haar bord keek, zei Kyoko met gespannen stem: Misschien is dit een vergissing. Kan ik nu op één of andere manier met de eigenaar van de academie praten?
Toya kneep zijn ogen tot spleetjes. Kyou had hem verteld dat ze hem misschien mocht vragen, en hoewel Kyou buiten de klas nooit iemand wilde zien, had hij tegen Toya gezegd dat ze haar rechtstreeks naar hem toe moest brengen als ze vragen had.
Wat is er mis, ben je bang? Hij bespotte haar en werd beloond toen haar stormachtige ogen recht op de zijne schoten in geërgerde woede. Dus dit meisje dacht dat ze hem aankon. Het is misschien leuk om te zien hoe ze die blik op Kyou uitprobeert. Hij had de angst gezien die Kyou ogenblikkelijk bij iemand kon inboezemen zonder een woord te hoeven zeggen.
Goed, ik neem je mee naar hem toe zodra je klaar bent, Toya vroeg zich af of ze het aanbod zou aannemen.
Kyoko verloor een deel van haar woede toen ze dit hoorde. Ze schoof haar bord opzij en knikte, blij om zijn aanbod aan te nemen: Klaar als je zover bent. Ze trok een wenkbrauw naar hem op.
Waarom die haast? Toya stond op met een grijns. Misschien wil je die bui van je onderdrukken, want hij zal het voelen, grinnikte hij naar haar, denkend dat ze geen idee had waar ze aan begon.
Kyoko kneep haar ogen tot spleetjes en stond op en keek om naar Suki en Shinbe. Ik zal met jullie praten als ik klaar ben, als jullie me komen ophalen. Ik wacht in mijn kamer en we kunnen plannen maken voor vanavond. Ze knipoogde naar Suki, keek toen weer naar Toya en voegde er met uitgestreken stem aan toe. Tenminste, als ik besluit te blijven.
Hij wendde zich met een snuifje van haar af en ze zag hoe hij zich terugtrok, en zwaaide toen over haar schouder naar de anderen terwijl ze hem volgde. Ze merkte al snel hoe andere studenten snel uit Toya's weg gingen en vroeg zich daarover af. Wat was hij? De pestkop op school?
Kyoko zou hem niet de voldoening geven om te rennen om hem in te halen, dus nam ze de tijd om te lopen en opzettelijk achterop te raken. Nog steeds een beetje boos op hem, bloosde ze bijna toen haar ogen naar Toya's achterkant dwaalden. Toen zij zag hoe zijn haar over zijn kont streek en ze een glimp opving van de stevige ronding die eronder lag, irriteerde het haar alleen maar meer. Woedend en schattig was gewoon een vreselijke combinatie.
Mentaal hoofdschuddend bleef ze hem volgen, haar zwervende ogen vervloekend. Er zou een volslagen idioot voor nodig zijn om te denken dat iemand die je niet kunt uitstaan ... schattig is, mompelde ze zachtjes. Vervelend Vijandig ... en arrogant misschien ... maar nooit schattig, grijnsde ze, terwijl ze zich al beter voelde.
Een vreemd bewustzijn kroop langs haar ruggengraat en haar ogen schoten boven haar uit en sloten zich op met de donkere ogen die de hare doordrongen. De man leunde tegen de muur boven aan de trap en keek naar haar. Hij had ebbenhouten haargolven over zijn rug en over zijn schouder, en zijn nachtelijke ogen waren intens. Hij was erg aantrekkelijk, maar ze voelde zich ... bedreigd.
Ze keek weg van hem. Kyoko probeer jezelf te pakken te krijgen. Stop met het analyseren van iedereen die je ziet, zei ze streng tegen zichzelf, terwijl ze probeerde haar smaragdgroene ogen weer op te heffen.
Daar is het mooiste meisje op de campus.
Kyoko voelde een sterke arm om haar schouders gaan en draaide zich om en herinnerde zich de stem van de man die haar had laten zien waar haar kamer eerder die ochtend was. Ze voelde de punten van haar haar weer haar gezicht kietelen, terwijl een briesje uit het niets haar wangen leek te strelen.
Ze schonk hem een warme glimlach, maar dook tegelijkertijd naar beneden en probeerde onder zijn arm uit te komen. Kotaro, het is leuk je weer te zien. Bedankt voor je hulp vanmorgen, zei Kyoko met een nerveuze stem, wensend dat hij niet zo vertrouwd zou zijn met haar. Ze vond hem aardig en zo, maar ze zei nooit dat hij zijn arm om haar heen kon slaan.
Kotaro was onaangedaan toen hij haar hand in de zijne nam. Kan ik je ergens anders naartoe begeleiden, Kyoko? Hij keek diep in haar smaragdgroene ogen wetende dat hij ze eerder had gezien ergens. En hij had een vaag gevoel dat hij er ooit gelukkig in was verdronken.
Kyoko wierp een blik de trap op en zag dat Toya was gestopt en draaide zich om, weer boos kijkend. Ze had kunnen zweren dat ze hem net tegen haar of Kotaro had horen grommen, ze wist niet zeker wat.
Toya wist niet wat Kotaro van plan was, maar het beviel hem niet dat hij zo vriendelijk met Kyoko omging. Een diep gegrom kwam uit zijn borst toen hij een waarschuwing gaf: Ik kan het aan, Kotaro, tenzij je haar wilt meenemen naar Kyou. Hij wierp Kotaro een harde blik toe, wetende dat Kotaro niet zomaar naar Kyou ging, tenzij het voor de les was of hij werd opgeroepen.
Kotaro liet Kyoko's hand los, ik hoop dat alles in orde is, Kyoko. Hij wierp Toya een vuile blik toe en wendde zich toen weer tot haar: Pas op voor vriesbrand hier. Als het uit de hand loopt, zal ik voor je zorgen. Kotaro wierp Toya een zelfvoldane blik toe, knikte toen naar Kyoko en draaide zich om, de trap weer af.
Kyoko hoorde Toya snuiven en ze keek naar hem op terwijl hij zich omdraaide en door de gang liep, op dezelfde manier als vanmorgen.
Deze keer haastte ze zich en haalde hem net op tijd in om hem door de deuren te zien gaan die luidden: GEEN TOEGANG. Kyoko vroeg zich af waar ze heen gingen. Toen ze zijn stijve rug volgde, dacht ze eraan dat hij haar mee terug zou nemen naar haar eigen kamer. Toen hij inderdaad voor haar deur stopte, draaide Toya zich om om haar aan te kijken en ze keek hem boos aan tot hij met zijn hand naar de deur recht tegenover de hare zwaaide en klopte.
Kyoko was in shock. De eigenaar was in de kamer recht tegenover de hare? Weer kwamen de woorden van haar broer terug om haar te achtervolgen. Echt niet! Zonder op antwoord te wachten, opende Toya de deur en duwde haar voor hem naar binnen.
Meteen keerde Kyoko zich tegen hem. Ik weet niet wat je verdomde probleem is, maar wil je me alsjeblieft niet duwen, zei ze dwingend om hem weg te jagen, en raak me niet aan. Ik heb je niets gedaan. Het haar kwam weer overeind in haar nek toen ze merkte dat Toya naar iets achter haar stond te staren.
Kyoko's schouders zakten in elkaar. Nu had ze het gedaan. Moest ze altijd wegkomen zonder na te denken over waar ze was of wie er zou kunnen kijken?
Toya zag Kyoko gespannen raken en hij grijnsde terwijl hij zijn ogen sloeg naar het meisje dat ineens zo klein leek. Wilde je niet met iemand praten? Toen Kyoko zich niet omdraaide, keek Toya weer op naar Kyou en kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij zag dat Kyou tegen de deuropening van de woonkamer leunde en naar Kyoko staarde alsof hij in trance was.
'Wat maakt het uit?' Dacht Toya bij zichzelf. Waarom keek hij naar haar alsof hij een geest had gezien? Op een bepaald niveau wilde hij het jaloerse gevoel dat het veroorzaakte niet identificeren. Het zorgde voor een sluipend gevoel in zijn buik waardoor hij tussen hen in wilde gaan staan en Kyoko uit het zicht van Kyou wilde houden. Hij wilde haar beschermen.
Kyou had even geen woorden meer toen hij Kyoko voor het eerst in meer dan duizend jaar zo dichtbij zag. De lucht om haar heen neuriede van de kracht die hij zich herinnerde ... dezelfde onmiskenbare kracht die hem in het verleden naar haar toe had getrokken, was niet verdwenen.
Kyou had even geen woorden meer toen hij Kyoko voor het eerst in meer dan duizend jaar zo dichtbij zag. De lucht om haar heen neuriede van de kracht die hij zich herinnerde ... dezelfde onmiskenbare kracht die hem in het verleden naar haar toe had getrokken, was niet verdwenen.
Zijn gouden ogen namen de bewaker achter haar met een soort afstandelijke onverschilligheid in zich op. Toya, vertrek. In zijn stem was een gevaarlijk dreigende toon te horen.
Er vormde zich een gegrom achter in Toya's keel en zijn vuisten balden zich van woede toen er een gevoel opkwam en hem achtervolgde vanuit een onbekende plek die diep in zijn geheugen verborgen lag. Zonder nog een woord te zeggen, draaide Toya zich om, stormde de deur uit en sloeg hem dicht.
Kyoko zag Toya weggaan terwijl haar gedachten in chaotische gedachten rondgingen. Plots voelde ze de impuls om achter hem aan te rennen. Ze besloot geen lafaard te zijn, hield haar kin omhoog en vond haar moed, en draaide zich uiteindelijk om en was verbaasd wat ze zag.
In plaats van de oudere man in een gesteven pak die ze verwachtte te zien, merkte ze dat ze oog in oog stond met ... Zijn gouden ogen brandden in die van haar, waardoor ze het gevoel had dat ze niet weg kon kijken. Zijn zilveren haar viel over zijn schouders en perfect gevormde lichaam. Hij was lang en mooi, met een vleugje arrogantie rondom zijn koninklijke lichaam en een gezicht dat alleen een geschenk uit de hemel kon zijn.
Kyoko sloot onmiddellijk haar ogen. Wat was er met haar aan de hand? Ze kwam hier om vragen te stellen, niet om te kwijlen. Toen ze haar ogen weer opendeed, was hij veel dichterbij. Ze deed meteen een stap terug van de adel en superioriteit die hem omringden, maar voelde de stevigheid van de deur tegen haar rug ... ze zat opgesloten.
Zonder te beseffen dat hij dat had gedaan, begon Kyou naar haar toe te lopen. Maar toen hij merkte dat ze zich van hem terugtrok, trok hij een elegante wenkbrauw op en strekte zijn hand uit naar de bank. Zou u willen gaan zitten, juffrouw Hogo? Hij wist dat ze vragen voor hem had. Hij zou teleurgesteld zijn geweest als ze die niet zou hebben gehad.
Kyoko slikte zenuwachtig, maar hief hooghartig haar kin op, liep naar de bank en hield zoveel mogelijk afstand tussen hen als ze kon, in de hoop dat haar hersenen normaal zouden functioneren. Ze lachte innerlijk beverig.
Het eerste dat ik wil weten, is: waarom denk je dat ik een priesteres ben? Ze keek behoedzaam naar hem op en raakte bijna in paniek toen hij naast haar op de bank ging zitten in plaats van op de stoel aan de andere kant van de salontafel. Kyoko verschoof haar lichaam en draaide zich om naar hem te kijken, waarbij ze zichzelf bedaarde om nog verder van hem weg te gaan en haar angst te tonen.
'Dus ze wil spelen,' mijmerde Kyou doelloos, maar even snel schudde hij zijn intrigerende gedachte van zich af. Waarom denk je dat ik niet zou weten dat je priesteres bent? Hij keerde terug met een onnatuurlijk kalme stem. Ze was zo klein in vergelijking met hem toen hij naar haar toe boog en naar haar hartvormige gezicht keek.
Kyoko keek naar de vlakken van zijn perfecte gezicht op zoek naar een vleugje emotie en was verrast om er geen te vinden. Hij was als een sculptuur van perfectie en kalmte, en dat irriteerde haar eindeloos.
Beantwoordt u een vraag altijd met een vraag, meneer ...? stamelde ze, ze wist zijn achternaam niet eens.
Hij glimlachte van binnen, zodat ze het niet zou zien. Nou, hij kon zien dat ze nog steeds leven in zich had en daar was hij niet teleurgesteld in. Het wilde alleen maar meer zien. Meneer , maar u mag me Kyou noemen, tenzij u Meneer beter vindt. Hij keek haar met een verhitte blik aan.
Kyoko beantwoordde die verhitte blik: Waarom ... ben ... ik ... hier? Ze zei de woorden langzaam en één voor één, alsof ze tegen een kind sprak. Daar, laten we hem zichzelf hier maar uit zien te praten. 'Meneer, mijn reet.' Snoof Kyoko tegen zichzelf en verbrak nooit het oogcontact met hem.
Toen hij haar gedachten had gelezen, gloeiden Kyou's gouden ogen terwijl hij zich tot haar smaragdgroene ogen wendde. Hij boog zich wat dichter naar haar toe, wetende dat hij haar daarmee zou intimideren. Hij kon het ruiken.
Je priesteres-krachten zijn zwak en ongetraind, of zou je willen weten waarom ik weet dat je een priesteres bent, siste hij bijna tegen haar, maar hij verloor even zijn kalmte voordat zijn kalme façade weer op zijn plaats gleed. Ik zal je vechtsporten leren, samen met het versterken van ... wat je mist.
Voor Kyoko klonk het laatste van wat hij zei bijna als een belediging. Omdat ze de kleine heethoofd was waar ze bekend om stond, leunde ze bijna oog in oog met hem, en het sarcasme was duidelijk. Misschien verberg ik alleen mijn ware kracht, en als ik een verdienstelijk doelwit vind, laat ik het los. Woede maakte haar onbevreesd, of stom, op het moment dat ze niet zeker wist welke.
Kyou leunde nog dichter naar voren en liet zijn lippen dicht bij de hare zakken, zodat zijn hete adem haar lippen zou strelen. Hij fluisterde met een donkere stem: Priesteres.
Hoofdstuk 4 "Let op"
Kyoko rukte zich terug van hem af en voelde plotseling vibes van hem afkomen die ze niet had mogen voelen. Er was hier iets aan de hand en ze had het gevoel dat ze de laatste was die hiervan op de hoogte was.
Ik heb antwoorden nodig, fluisterde ze met een nerveuze stem, terwijl ze op haar onderlip beet in de hoop de kietelende sensatie die Kyou had veroorzaakt kwijt te raken. Ze wenste even dat ze zich kon ontdoen van de adembenemende rillingen die besloten hadden de sneltrein door haar zenuwstelsel te nemen.
Kyou inhaleerde haar geur en voelde zijn bloed onmiddellijk opwarmen. Ze leunde achterover. Hij had het kleine lichaam van het meisje zien trillen, maar niet van walging. Hij keek naar beneden en grijnsde bijna toen hij haar armen tot leven zag komen met kippenvel.
Waarom onderdruk je je macht? Je moet je bewust zijn van je omgeving voordat het verleden zich herhaalt. Vertelde de ietwat arrogante stem het haar.
Kyoko slikte. Wat bedoel je daarmee? Ze verstijfde.
Je bent je ervan bewust dat er hier op school onsterfelijken zijn, nietwaar? Zijn ogen glinsterden iets dat Kyoko nog nooit had gezien, en zijn stem klonk hard alsof hij het afkeurde. Demonen zijn overal om ons heen terwijl we praten.
Kyoko's ogen werden groot en vernauwden zich. Speelde hij met haar? Hoe weet je dat er hier beschermers en demonen zijn? Vroeg ze met een verontwaardigde spot.
In een oogwenk pakte Kyou haar bij de armen en trok haar omhoog, zijn hoofd gebogen op een centimeter van haar gezicht. Hij gromde boos: Let op.
Kyoko knipperde met haar ogen, niet te geloven wat ze zag. Voor haar stond niet degene met wie ze zojuist had gesproken. Ze keek in onnatuurlijk heldere, pissige, gouden ogen, en daaronder zaten de witste kleine hoektanden, en ze voelde de klauwen die op dat moment onbewust in haar arm groeven.
Zijn haar was verlengd tot twee keer zo lang als zojuist en leek bijna om hem heen te zweven alsof het wachtte op erkenning. Met een geschrokken kreet rukte Kyoko zich los van hem en deed snel een stap achteruit, alleen om hem een dreigende stap dichterbij te brengen.
Ben je een bewaker? Stotterde ze zwak.
En jij bent de priesteres die dat al had moeten weten, siste hij haar volgend terwijl hij zijn woede voelde wegebben.
Ze draaide zich om om naar de deur te rennen en schreeuwde meteen toen ze van achteren sterke armen om haar heen voelde slaan.
Kyou's lichaam klemde zich om haar heen terwijl ze worstelde. Hij tilde haar van de grond terwijl haar voeten de lucht in schopten in haar poging aan hem te ontsnappen. Hij gaf haar genoeg tijd om te beseffen dat het zinloos was om zich van hem te bevrijden, legde zijn lippen bij haar oor en fluisterde: Je blijft totdat je sterk genoeg bent om jezelf te bevrijden uit deze armen priesteres.