Trotseer Het Hart Niet
De Bewaker Van Het Kristallen Hart Serie Boek 2
Amy Blankenship
Vertaald door Angelique Hofland
Auteursrecht © 2006 Amy Blankenship
Engelse editie uitgegeven door Amy Blankenship
Second Edition Gepubliceerd door TekTime
Alle rechten voorbehouden.
De Legende Van Het Hart Van De Tijd
De werelden kunnen veranderen ... maar echte legendes vervagen nooit.
Duisternis en licht hebben sinds het begin der tijden voortdurend gestreden. Werelden worden gevormd en verpletterd onder de voeten van hun scheppers, maar de voortdurende behoefte aan goed en kwaad is nooit in het geding geweest. Soms wordt er echter een nieuw element in de mix gegooid het enige dat beide partijen willen, maar dat er maar één kan hebben.
Paradoxaal van aard is het Guardian Heart Crystal de enige constante die beide partijen altijd hebben nagestreefd. De kristalachtige steen heeft de kracht om het bekende universum te creëren en te vernietigen, maar kan alle lijden en strijd in één adem beëindigen. Sommigen zeggen dat het kristal een eigen geest heeft anderen zeggen dat de goden erachter zitten.
Elke keer dat het kristal is verschenen, stonden zijn bewakers altijd klaar om het te verdedigen tegen iedereen die het egoïstisch zou gebruiken. De identiteit van deze bewakers blijft ongewijzigd en ze houden met dezelfde wreedheid lief, ongeacht de wereld of de tijd.
Eén meisje staat in het midden van deze oude beschermers en is het voorwerp van hun genegenheid. Ze houdt de kracht van het kristal binnen in zich. Dit is de drager van het kristal en de bron van zijn kracht. De lijnen vervagen vaak en het bewaken van het kristal verandert langzaam in het bewaken van de priesteres van de andere bewakers.
Dit is de wijn waaruit het hart van de duisternis drinkt. Het is de gelegenheid om de bewakers van het kristal zwak en vatbaar voor aanvallen te maken. De duisternis hunkert naar de kracht van het kristal en ook het meisje zoals een man zou hunkeren naar een vrouw.
Binnen elk van deze dimensies en realiteiten vind je een geheime tuin die bekend staat als het Hart van de Tijd. Daar knielt een standbeeld van een jonge menselijke priesteres. Ze wordt omringd door een eeuwenoude magie die haar geheime schat verborgen en goed bewaard houdt. De handen van het meisje zijn uitgestrekt alsof ze wachten tot er iets kostbaars in hen wordt geplaatst.
De legende zegt dat ze wacht op de krachtige steen die bekend staat als The Guardian Heart Crystal om naar haar terug te keren.
Alleen de Guardians kennen de ware geheimen achter het beeld en hoe het tot stand is gekomen. Voordat de vijf broers voor het eerste adem haalden, beschermden hun voorouders, Tadamichi, en zijn tweelingbroer, Hyakuhei, het hart van de tijd tijdens zijn donkerste geschiedenis. Gedurende verschillende tijdperken beschermde de tweeling het zegel dat de menselijke wereld ervan weerhield te overlappen binnen het demonenrijk. Deze taak was heilig en de levens van zowel de mensen als de demonen moesten veilig en geheim worden gehouden voor de ander.
Onverwacht, tijdens hun bewind, stak een kleine groep mensen per ongeluk over naar de demonenwereld vanwege het heilige kristal. In een tijd van onrust veroorzaakten zijn krachten een scheur in het zegel dat de dimensies had gescheiden. Toen ze de gevaren zagen, waren de leider van de menselijke groep en Tadamichi snel bondgenoten geworden en sloten ze een pact om de scheur in het zegel te sluiten en de twee werelden voor altijd van elkaar gescheiden te houden.
Maar in die tijd waren Hyakuhei en Tadamichi allebei verliefd geworden op de dochter van de menselijke leider.
Tegen de wensen van Hyakuhei in was de scheur gerepareerd door Tadamichi en de vader van het meisje. De sterkte van het zegel was vertienvoudigd, waardoor de gevaarlijke liefdesdriehoek voor altijd werd gescheiden. Hyakuhei's hart was verbrijzeld ... Zelfs zijn eigen bloedbroeder, Tadamichi, had hem verraden door ervoor te zorgen dat hij en de priesteres voor eeuwig gescheiden waren.
Liefde kan in de meest goddeloze dingen veranderen als ze eenmaal verloren is. Hyakuhei's gebroken hart veranderde in kwaadaardige woede en jaloezie waardoor er een strijd ontstond tussen de tweelingbroers, waardoor het leven van Tadamichi werd beëindigd en hun onsterfelijke zielen werden gespleten. Die stukjes onsterfelijkheid creëerden vijf nieuwe bewakers om de voogdij over het zegel te nemen en het te beschermen tegen Hyakuhei, die zich bij de demonen in het kwade rijk had gevoegd.
Gevangen in de duisternis die hij was geworden, wierp Hyakuhei elke gedachte op om het hart van de tijd te beschermen ... in plaats daarvan richtte hij zijn energie op het volledig verbannen van het zegel. Zijn lange nachtelijke lokken, die tot voorbij zijn knieën reikten en een gezicht dat alleen toebehoorde aan de meest verleidelijke, het ware kwaad dat verborgen zit in zijn engelachtige verschijning.
Terwijl de oorlog tussen de krachten van licht en donker begint, wordt een verblindend blauw licht uitgezonden door het geheiligde standbeeld dat aangeeft dat de jonge priesteres herboren is en dat het kristal aan de andere kant weer boven water is gekomen.
Terwijl de bewakers zich tot haar aangetrokken voelen en haar beschermers worden, begint de strijd tussen goed en kwaad echt. Vandaar de toegang tot een andere wereld waar duisternis overheerst in de wereld van licht.
Dit is een van hun vele epische avonturen ...
Hoofdstuk 1 "Geheime liefde"
Hyakuhei stond naar het hart van de tijd te staren, wetende dat de priesteres nog steeds aan de andere kant was, in haar wereld. Zijn middernachthaar gleed langs zijn lichaam als een donkere lijkwade toen zijn vleugels wijd opengingen en een briesje over het zachte gras veroorzaakte. Zijn perfecte lippen kromden lichtjes in een veelbetekenende glimlach. Een bedorven gloed vormde zich over de grond rondom het heiligdom, waardoor het een griezelig uiterlijk kreeg.
Alsof hij door een onbekende kracht werd getrokken, gleed hij dichter naar het beeld van het meisje dat met uitgestrekte handen stond, alsof zij hem iets vroeg. Zijn ogen werden slechts een ogenblik zacht, ter nagedachtenis aan de jonge priesteres die het beeld nabootste. Dus de bewakers dachten dat ze hun krachten konden bundelen en haar bij hem vandaan konden houden?
Met een boze handbeweging leek het gloeiende gras te sissen terwijl het glinsterde met een onheilspellende uitstraling, en verborg het bedrog van de betovering diep in zijn messen.
*****
Verdomme! Waar is Kyoko in godsnaam? Ze had al uren geleden terug moeten zijn, gromde Toya voor de tiende keer in het laatste half uur. Hij streek met een opgewonden hand door de zilveren highlights die zich vermengden met zijn nachtkleurige haar terwijl hij uit het open raam in de richting van het heiligdom keek. Met zijn gezicht naar waar niemand kon zien, liet hij de zorgen in zijn gouden blik glippen.
Suki keek op van het poetsen van haar bajonet, met een trillende wenkbrauw. Toya, Kyoko komt duidelijk niet terug vanavond. Er moet iets tussen zijn gekomen, dus geef het gewoon op en hou erover op. Ze wendde zich weer tot Kamui die naast haar zat: Jeetje, houdt hij dan nooit zijn mond?
Kamui glimlachte beter wetende dan iets hardop te zeggen. Zijn sterrenogen verborg de waarheid achter Toya's geklaag. De jongste bewaker zijn maakte hem niet naïef. In mensenjaren was hij tijdloos, net als zijn broers. Hij wist dat Toya alleen maar gek deed om het feit te verdoezelen dat hij zich zorgen maakte. Zelfs hij begon zich zorgen te maken. Het was niets voor Kyoko om ze te laten wachten. De paarse highlights in Kamui's haar glinsterden toen hij zijn gezicht naar het raam ophief en de donkere lucht zag.
Kyoko kan maar beter morgenochtend terug zijn, of ik zweer dat ik haar wereld in ga en haar zelf terugsleep. Toya bleef ijsberen. Hij kon het niet uitstaan dat Kyoko zo lang weg was. Het was nu dagen geleden en hij werd met de minuut bozer ... en bezorgd. Stom meisje, hij klemde zijn mond weer dicht toen Suki een waarschuwende wenkbrauw naar hem trok.
Shinbe's lange, stille gestalte stond tegen de muur waar hij het afgelopen uur had gestaan. Zijn blauwgrijze trenchcoat gaf een lichte krimp met een opgewonden beweging die hij probeerde te verbergen. Hij had genoeg van Toya's tirade dat Kyoko te laat was. Zijn amethistogen sloten zich in een poging om te voorkomen dat hij tegen Toya zei dat hij zijn mond moest houden. Wetende dat Toya waarschijnlijk niemand vrede zou laten hebben totdat Kyoko terugkeerde, beet Shinbe op zijn tong om te voorkomen dat het humeur van zijn broer erger werd.
De amethist-bewaker probeerde zoals altijd kalm te blijven door te mediteren en zijn monnikachtige leringen te volgen. De waarheid was dat zijn zenuwen zo rauw waren dat op dit moment zelfs mediteren niet werkte. Op dit moment had Shinbe het gevoel dat hij Toya kon wurgen en er nog steeds om kon lachen. De vlakte van zijn kalme gezicht verstrakte en hij boog zijn hoofd zodat zijn nachtblauwe haar het bewijs zou verbergen.
Toen Toya en de anderen zich klaarmaakten om te gaan slapen, pakte Shinbe een dikke deken van de stapel in de hoek van hun kleine schuilplaats en ging op weg naar eenzaamheid. Hij moest echt bij iedereen weg, vooral bij Toya. Shinbe verborg zijn jaloezie voor Toya en de liefde die Kyoko koesterde voor zijn broer. Dag na dag bleef hij bij de groep, alleen om bij haar in de buurt te zijn, om haar te beschermen ook al waren haar ogen altijd op Toya gericht.
Shinbe knarste pijnlijk met zijn tanden. Hij zou net als zijn andere twee broers, Kyou en Kotaro, moeten zijn en gescheiden van de groep om in zijn eentje tegen Hyakuhei te vechten. Maar hij wist dat hij bij de groep moest blijven om haar te beschermen. Hij was één van haar bewakers en ze had hem nodig. Zelfs Kyou en Kotaro beschermden haar van verre.
Ja, Shinbe wist dat hij het spel goed speelde door zijn aantrekkingskracht op Kyoko te verbergen. Hij had het al een hele tijd geoefend, zelfs andere meisjes betast ... vooral als Kyoko binnen gehoorsafstand was of toekijkt, zodat ze nooit zijn geheim zou ontdekken. Ze dachten dat hij van alle vrouwen hield, maar ze wisten niet dat zijn hart slechts aan één vrouw toebehoorde, zijn priesteres.
Gewoonlijk koos hij Suki om te betasten, wetende dat ze hem zou slaan, en de pijn zou zijn gedachten helpen kalmeren. Hij was zo'n lafaard als het erom ging Kyoko zijn ware gevoelens te vertellen.
De laatste tijd werd het erger voor hem, moeilijker voor hem om zich te verbergen. Kyoko vertrouwde hem, glimlachte naar hem. Ze praatte met hem en vertrouwde hem vaak haar gevoelens toe als hij haar betrapte op Toya's onvolwassen manieren. Het verbrijzelde hem allemaal, beetje bij beetje.
Zonder te beseffen waar hij naartoe was gelopen, keek Shinbe op en zuchtte. Hij was in de tuinen van het heiligdom. Zonder het zelfs maar te beseffen, wilde hij dichter bij haar zijn. Kyoko zou zo laat in de nacht niet terugkomen via het tijdportaal dus waarom was hij hier gekomen?
Starend naar het heiligdom, glansden zijn amethistogen in de weerkaatsing van de maan. Shinbe besloot dat dit een even veilige plek was als alle andere ... in een wereld vol demonen.
Hij spreidde de deken uit in het zachte gras, lette niet op de griezelige gloed van het gebied en beschuldigde onbewust de verlichting van het maanlicht. Terwijl hij ging liggen sloot hij zijn ogen, wachtend op de dromen waarvan hij wist dat ze spoedig zouden komen, net als altijd. Ze achtervolgden hem, waardoor hij wilde dat ze hem zag, niet als een bewaker of bondgenoot ... maar als een man.
*****
Kyoko kreunde en weerstond de neiging om met haar voorhoofd Into A Brick Wall te slaan. Haar geweten begon in haar hoofd door te slaan en ze was net high genoeg om ertegenin te gaan. Ze was niet van plan geweest dronken te worden met Tasuki en zijn studievrienden. Het was allemaal een grote fout geweest, en allemaal haar schuld. Ze was naar het Halloweenfeestje gegaan zoals ze had beloofd, wetende dat ze nooit iets zou drinken. NOOIT! Ze had het nog nooit gedaan.
Ze gromde tegen zichzelf en rolde met haar ogen. Hoe wist ze dat de enorme schaal met fruitcocktail die naast de punchbowl stond, al dagen vol alcohol zat? Ze had gedacht dat het naar grapefruit moest smaken en had er veel van gegeten voordat ze voelde dat de effecten van de alcohol haar troffen.
Kyoko struikelde over haar eigen voeten en richtte zichzelf snel op voordat ze de kans kreeg om te vallen. Dit is klote! Riep ze, wetende dat niemand haar kon horen. Nu was ze te laat en ze wist dat ze veel problemen zou krijgen met Toya. Alleen al de gedachte dat hij tegen haar schreeuwde, bezorgde haar al hoofdpijn.
Welkom in de hel populatie één, mompelde Kyoko in zichzelf terwijl ze tegen een kiezelsteen schopte.
Wanhopig hoopte ze dat Toya tot de ochtend zou wachten voordat hij haar zou komen halen. Of nog beter, kijk of ze zou komen opdagen met het daglicht. Hoe dronken ze ook was, ze kon nauwelijks recht kijken en ze wilde niet met hem vechten. Ze wilde ook niet naar huis. Ze kreunde in zichzelf. Haar moeder zou haar een week lang de les lezen als ze erachter kwam dat ze dronken was, zelfs als het een ongeluk was geweest.
Kyoko deed haar best om in een rechte lijn te blijven terwijl ze liep. Eindelijk zag ze het maagdelijke beeld op de open plek achter haar huis. Ze sloot een oog zodat het beeld van het meisje beter in beeld kwam, giechelde en dacht toen bij zichzelf: O god, nu weet ik dat ik dronken ben. Schouderophalend deed ze het enige wat ze wist te doen.
Ze liep het heiligdom huis binnen, recht op het beeld van het meisje af, en leunde ertegen, in de hoop op tijd veilig de andere dimensie te bereiken om flauw te vallen.
*****
Shinbe had opnieuw een zeer erotische droom waarin Kyoko onder hem kronkelde, zijn naam keer op keer schreeuwde, ze schreeuwde terwijl hij tegen haar aan bonsde, haar in het gezicht staarde en alle gedachten aan Toya bij haar verdreef.
Hij schrok wakker zijn lichaam brak uit in het zweet. Hij ademde hard en kon haar nog steeds onder zich voelen, hij mocht haar liefhebben en zij had hem ook liefgehad. Haar kreten klonken nog steeds in zijn oren. Zijn hart klopte nog steeds zo snel, sloeg tegen zijn ribben op dezelfde manier als hij tegen haar had geslagen.
Shinbe ging rechtop zitten. Hij kneep zijn handen vast en hief ze op om zijn gezicht te bedekken. Niet in staat om te voorkomen dat het aan hem ontsnapte, schreeuwde hij het uit in de stilte, vol pijn en verborgen woede over de oneerlijkheid van dit alles. Het enige wat hij ooit wilde, was van haar houden, en het at hem langzaam levend op.
Toen hij een twijgje hoorde knappen, trok Shinbe snel zijn handen naar beneden. Zijn amethistkleurige ogen speurden het gebied af en kwamen tot rust op de geschokte trekken van Kyoko. Zijn geest leek onmiddellijk in slow motion te gaan.
Nee, het kan niet ... niet nu, niet hier. Haar ogen waren groot bij het horen van zijn kreet, en ze sloeg haar hand voor haar mond. Nee ... ga weg, alsjeblieft, smeekte hij in gedachten. Je kunt hier niet zijn, niet nu, het is te gevaarlijk ... ik ben gevaarlijk.
Shinbe keek toe terwijl ze haar hand van haar lippen liet zakken, en zag een bezorgde blik over haar gezicht. Toen zag hij haar zwaaien terwijl ze naar hem toe liep. Hij vroeg zich af of ze wel echt was, of dat hij nog steeds droomde.