Shinbe kon het niet helpen, maar grijnsde toen Kyoko Toya op zijn plaats zette. Hij verborg het achter een snelle hoest. Soms kunnen die twee zo ... vermakelijk zijn. Een nieuwe hoest trok zijn aandacht. Hij boog zich voorover om naar Toya te kijken en zag dat Kamui hetzelfde probleem had om zijn lach te verbergen.
Verdomme, ze kan soms heel, heel eng zijn, dacht Toya terwijl hij zijn handen in zijn losse mouwen stak en zijn gezicht opzij draaide. Goed, je kunt het me later vertellen! Hij gluurde naar haar vanuit de hoek van zijn gouden ogen, wetende dat hij dat een beetje te hard had gepraat. Hij sprong op en liep de deur uit, omdat hij niet wilde blijven hangen als ze hem weer probeerde te 'temmen'. Het was maar goed dat die stomme spreuk niet lang duurde, anders zou hij pijn doen.
Suki had geen woord gezegd en keek met verwondering naar Kyoko. Toen Toya eindelijk wegging, liep ze zachtjes naar Kyoko toe. Ze bukte zich en fluisterde: Kyoko, ik ga wat vers water voor je halen, oké? Ga gewoon weer liggen en ik ben zo terug. Ze legde haar hand lichtjes op Kyoko's schouder en schudde haar hoofd, terwijl ze zich afvroeg hoe hun onschuldige Kyoko dronken kon worden. Ze besloot te wachten om het te vragen, draaide zich om en verliet de hut om water voor haar vriendin te halen.
Kamui kon de kans niet voorbij laten gaan en grijnsde van oor tot oor. Kyoko, ik kan niet geloven dat je uit bent gegaan en me niet hebt uitgenodigd. Zijn glimlach werd nog breder toen Kyoko hem scheel aankeek. Hij voelde dat Kaen buiten op hem wachtte en verliet de hut om zich bij zijn vurige vriend te voegen.
Kyoko kreunde terwijl haar hoofd bonkte. Ze had Suki om hulp moeten vragen bij het doorzoeken van haar rugzak. Ze wist dat ze daar iets tegen pijn zou hebben, en als ze het nu maar kon vinden, zou ze het waarschijnlijk allemaal nemen. Ze zag een schaduw over haar heen vallen en draaide zich om om te zien hoe Shinbe's amethist blik naar haar keek.
Plots schoten beelden van hem boven haar, die de liefde bedreef met haar lippen en lichaam door haar hoofd. Het was een droom ... toch? Een dronken droom, ja ... ze herinnerde het zich nu. Kater of niet, ze kon het niet helpen wat ze dacht en voelde de hete blos opkomen die vlekken op haar wangen tevoorschijn liet komen. Ze was meteen dankbaar dat één van zijn bewakers niet in staat was om gedachten te lezen, zoals Kyou dat wel kon.
Kyoko, gaat het? Kan ik iets voor je doen? Shinbe voelde zich schuldig wetende dat ze dacht dat het een droom was, zoals ze gisteravond had gezegd. Maar hij moest weten of ze zich iets herinnerde. Door de blos die zich over haar gezicht verspreidde, dacht hij dat ze dat misschien wel deed. Toen ze eindelijk sprak, zuchtte hij van opluchting en ellende. Ergens diep van binnen had hij gehoopt dat ze het zich zou herinneren en er een eind aan zou maken.
Kyoko schonk hem een zwakke glimlach. Verdomde dromen ... Waarom moest ze van hem dromen, van alle mensen? Het was al erg genoeg dat ze op die manier eerder van hem had gedroomd, maar ze had nooit van hem gedroomd en werd alleen wakker om zo dicht bij hem te zijn dat ze zijn lichaamswarmte kon voelen.
Ze leunde plotseling achterover, weg van die nabijheid, haar smaragdgroene ogen wijd open. Er was iets in de manier waarop hij naar haar keek, alsof hij in haar ziel zocht. Of maakte hij zich klaar om haar te betasten ... met Shinbe weet je het nooit zeker. Ze schudde mentaal haar hoofd, Nee. Ik wil daar niet heen, Kyoko, meisje, niet nu! Denk na, wat was de vraag? Uhmm
Shinbe, zou je mijn tas willen doorzoeken en de doos pakken waar ik kruiden in bewaar? Ze legde haar handen weer op haar hoofd en probeerde het gebonk te onderdrukken. Opmerking voor mezelf ... ga nooit meer naar een feestje met Tasuki en zijn maatjes.
Shinbe groef in haar tas op zoek naar de kruidendoos. Hij trok het eruit en gaf het aan haar. Kyoko streek per ongeluk haar hand over de zijne en Shinbe kreeg plotseling een hittegolf door zijn lichaam waardoor een bepaald deel van hem verhardde.
O, wat was ze kwetsbaar op dit moment, hij kon gewoon NEE! Wat dacht hij? Goden ... ze hadden gelijk toen ze hem een viezerik noemden.
In een poging snel achteruit te gaan naar een veiligere afstand, streek hij per ongeluk zijn arm tegen haar dij.
Kyoko kromp ineen bij het contact. Waarom moest hij degene zijn die haar nu hielp? Waarom kon Toya hier niet zijn en naar haar staren en tegen haar schreeuwen? Die lippen, die ogen, ik moet stoppen met zo naar hem te staren! Ze wendde haar blik weer naar de kruidendoos terwijl ze er doorheen rommelde, op zoek naar de aspirine die ze normaal gesproken in de doos had. Ze vond ze en hield de kleine pillen omhoog.
Shinbe staarde haar gebiologeerd aan. Ze had nog niet geprobeerd hem te castreren, dus ze moest het zich niet herinneren. Waarom kon ze het zich niet herinneren, zuchtte hij zwijgend.
Ze keek weer naar hem op en maakte oogcontact waardoor haar hersens even dood waren. Water? Alsjeblieft? Je hebt geen idee hoe vies deze zijn zonder water.
Shinbe raakte helemaal in de war toen hij haar woorden zag uitspreken. Haar lippen waren zo uitnodigend ... hij kon gewoon ... hij boog zich voorover ... hij keek naar de aspirine die ze in haar hand hield. Focus.
Ja, het lijken wel kleine nare dingen, zei hij terwijl hij ernaar keek, ook al had hij geen idee waarvoor ze waren. Plotseling ging de deur open en hij draaide zich schuldig om en zag Suki en Kamui binnenkomen met de waterkruik.
Suki keek Shinbe vermoeid aan, wat ben je van plan, bewaker?
Shinbe deinsde achteruit en vroeg zich af of Suki stiekem zijn gedachten kon lezen of zoiets. Ze had een griezelig talent om precies te weten wanneer hij zich misdroeg ... of er in ieder geval over nadacht.
Oh Suki, schenk me alsjeblieft snel wat water in. Hoe eerder ik dit medicijn inneem, hoe eerder ik me beter zal voelen, smeekte Kyoko, wetende dat Shinbe niets verkeerd had gedaan.
Kyoko helpen! Shinbe hield het gejuich voor zichzelf.
Suki schonk wat water in haar kopje en begon te kletsen over hoe Toya een driftbui kreeg omdat ze gistermiddag niet terugkwam.
Shinbe leunde tegen de muur, keek naar Kyoko en luisterde half naar het gesprek. ... als hij nog één keer tegen me schreeuwde, dacht ik dat ik hem ging... Je in mijn armen nemen en je gevoelloos kussen.... hij is zo'n arrogante pestkop ... Ik wil je zo graag, Kyoko. ... en de manier waarop hij omgaat ... Shinbe friemelde en vroeg zich af hoe lang hij zijn geheim kon bewaren, nu hij haar had opgeëist. ... is dat niet zo, Shinbe?
Hè? Heeft iemand hem een vraag gesteld? Shinbe keek van Suki naar Kyoko terwijl ze hem allebei aanstaarden in afwachting van zijn antwoord.
Omdat hij geen idee had waar ze het over hadden, nam hij de veilige uitweg: Ja, ik denk dat je helemaal gelijk hebt, Suki. Als je me wilt excuseren, ik moet met Toya gaan praten. Daarna vluchtte hij snel de deur uit.
Suki en Kyoko keken hoe de deur achter hem dichtging en beide meisjes giechelden.
Shinbe bereikte de buitenkant van het kleine gebouw en leunde snel naar voren tegen de muur. Hij legde zijn handen tegen het koele hout aan weerszijden van zijn hoofd en sloeg toen met zijn voorhoofd tegen de houten planken. De pijn leek hem altijd te helpen zijn hoofd leeg te maken. Het was gewoon traag vanmorgen. Na gisteravond kon hij de gevoelens niet meer onder controle krijgen. Het was nu erger dan het ooit was geweest.
Hij wilde Suki echt niet betasten zodat ze hem zou slaan, het voelde gewoon niet goed om dat te doen nadat hij Kyoko's lichaam had aangeraakt. Hij was bang dat hij nooit meer iemand anders dan haar zou kunnen aanraken, zonder zijn eigen hand eraf te willen rukken. Hij had zijn gezellin gekozen en zij wist het niet eens.
Toya stond ongeveer anderhalve meter bij hem vandaan, keek naar zijn broer en voelde golven van schuldgevoel van hem wegspoelen. Eén van de voordelen van een bewaker zijn, was dat je dingen over de mensen om je heen kon voelen als een leugendetector uit Kyoko's wereld.
Hij trok een donkere wenkbrauw op, wat heb je gedaan, Suki weer betast? Toya fronste zijn wenkbrauwen naar zijn broer en zag hem ineenkrimpen door zijn stem.
Shinbe wierp een geschrokken blik met donkerpaarse ogen naar Toya en duwde zich terug van de muur en richtte zich op. NEE! Ik ... nou, zie je ... Shinbe fronste zijn wenkbrauwen om zijn eigen stotteren. Hij dwong zichzelf snel om kalm te worden en werd weer kalm. Ik bleef hier gewoon, zodat ik geen lawaai zou maken en Kyoko haar roes laten uitslapen, zei hij met een wijs scherpte in zijn stem, in de hoop dat Toya hetzelfde advies zou opvolgen.
Toya gromde achter in zijn keel, ik wil nog steeds weten hoe ze in godsnaam dronken is geworden. Ik ga dat nu uitzoeken. Hij begon hem boos te passeren, maar stopte toen Shinbe zijn hand uitstak en zijn arm stevig vastgreep. Toya keek boos naar de andere hand en vroeg zich af wat zijn broer dacht dat hij aan het doen was.
Shinbe zag zilveren highlights in Toya's gouden ogen springen en liet snel zijn arm los. Met vaste stem zei hij: Als ik jou was, zou ik dat nog niet doen, tenzij je van de smaak van vloer houdt. Hij verborg zijn grijns toen hij Toya's herinnering aan de temmende spreuk voelde.
Toya wierp zijn broer een sombere blik toe voordat hij de deur de rug toekeerde en mompelde: Ze zou beter moeten weten dan in die vorm te komen om mee te beginnen. Plotseling kromp hij ineen terwijl hij zijn hoofd vasthield op de plek waar Suki hem net de hersens had ingeslagen met haar moordenaarswapen toen ze achter hem de deur uitstapte.
Auw, waar was dat in godsnaam voor? Toya keek haar boos aan.
Suki stond op en wierp hem een blik van weet je waar dat voor was. Wees niet zo overbezorgd, ze keek hem boos aan, wetende dat hij haar nooit pijn zou doen. Kyoko vertelde me wat er gisteravond is gebeurd.
Shinbe voelde zijn leven voor zijn ogen voorbijgaan. Hij stopte met ademen, wachtend op Toya om hem te doden.
Suki vervolgde: Haar vrienden, aan de andere kant van het hart van de tijd, namen haar mee naar een bijeenkomst waar alcohol was, ze pauzeerde voor effect, ze dronk niets. In plaats daarvan at ze veel fruit, alleen om er vervolgens achter te komen dat het gedrenkt was in zeer sterke alcohol, trilden haar lippen. Maar toen was ze al dronken.
Toya gromde en draaide zich om, begon naar binnen te gaan en tegen haar te schreeuwen om haar domheid, maar kreeg opnieuw een verdovende klap van Suki.
Laat haar met rust, ze is gewoon weer gaan slapen. En ik denk niet dat ze vandaag ergens heen zal kunnen. Dus ik stel voor dat we haar hier laten om te rusten. We kunnen de kristallen talisman wel een dag zonder haar zoeken.
Ze draaide zich om en keek naar Shinbe, zich afvragend waarom hij zich zo vreemd gedroeg. Meestal had hij haar voor de middag minstens tien keer proberen te betasten. Shinbe, hoe gaat het vanmorgen met je? Ze stapte dichterbij en staarde omhoog in zijn bleke gezicht en zag dat zijn ogen overdreven helder waren.
Shinbe kwam weer tot leven toen hij merkte dat Suki dicht bij zijn gezicht was. Hij deed snel een stap achteruit en toen drong het tot hem door wat ze had gezegd. Hij slaakte een zachte zucht en schudde zijn hoofd, eigenlijk Suki, nee, ik voel me zelf niet zo goed. Hij hoefde ook niet te doen alsof, want hoe gestoord hij ook was sinds gisteravond, hij had echt het gevoel dat hij gek werd.
Toya trok zijn neus op tegen zijn broer: Ja, je ziet er echt niet uit. Misschien moeten we je hier achterlaten om op Kyoko te passen. Toen kneep hij zijn ogen tot spleetjes naar de amethist bewaker. Maar als je haar aanraakt, zal ze het me vertellen. In de wetenschap dat zijn waarschuwing luid en duidelijk was gehoord, wendde Toya zich weer tot Suki. Wil jij Kamui gaan halen, of moet ik dat doen? Vroeg hij, niet echt willend om haar wapen weer op zijn hoofd te voelen.
Suki haalde zijn schouders op, ik zal hem halen. Jij, ze duwde haar vinger in zijn borst, blijf hier buiten.
Shinbe stikte in zijn lach terwijl hij probeerde te bedenken dat hij ziek was. Hoe heeft hij dit ooit voor elkaar gekregen? Als bewaker zelf, zou Toya moeten weten dat bewakers niet ziek worden ... hij had er tenminste nooit één gekend. Toch ... het idee om bij Kyoko te blijven, de hele dag alleen met haar te zijn ... nou, die verleiding was gewoon te groot.
Shinbe zag Toya naar Suki's rug staren terwijl ze Kamui ging halen, maar hij bleef buiten. Binnen een paar minuten voegde Kaen zich bij hen en gluurde door de deur naar Kyoko. Shinbe wist dat Kaen op Kamui zou letten als ze in de problemen zouden komen. Als bewakers onder elkaar had hij zijn jongere broer vaak geplaagd.
Shinbe keek naar de groep tot ze uit het zicht waren. Hij voelde zijn lichaam en geest voor het eerst de hele ochtend ontspannen. Met een zucht draaide hij zich om en ging terug naar de hut waar Kyoko sliep.
Kyoko bewoog zich half slaperig, haar gedachten dwaalden af naar de avond ervoor. Terug naar het feest, in een poging om de weinige tijd die ze in haar wereld had door te brengen met Tasuki. Ze miste hem echt omdat deze wereld zoveel van haar tijd in beslag nam. Ze was zo op hem gefocust dat ze niet eens besefte dat het fruit vol alcohol zat totdat het te laat was. Ze pruilde en vroeg zich af of Tasuki het al die tijd geweten had.
Ze herinnerde zich niet veel van het terugkeren naar de maagdenschrijn, of hier naar de hut trouwens. Ze herinnerde zich een deel van de droom die ze had gehad, hoewel ... Shinbe. Kyoko gleed in en uit de slaap, haar gedachten gingen door alsof het ze niet kon schelen of ze wakker was of niet.
Ze had Shinbe altijd leuk gevonden omdat hij van hun kleine groepje de leukste van de bewakers was om in de buurt te zijn. En hij kon haar altijd aan het lachen maken zelfs zonder het te proberen. Hij was echter niet het type man dat genoegen zou nemen met slechts één vrouw. Hij had duidelijk problemen. Maar de laatste tijd begon ze hem in een ander licht te zien.
Kyoko wiebelde in haar slaap. Het was gewoon niet eerlijk. Ze hield heel veel van Toya, maar hij gaf haar zelden een sprankje gevoelens terug. Nu was Shinbe daarentegen een ander verhaal. Als Toya tegen haar schreeuwde om kleine dingen, leek Shinbe altijd te proberen haar zich beter te laten voelen.
Het was bijna alsof hoe slechter Toya handelde, hoe liever Shinbe zou worden, maar hij deed alsof het niets anders was dan vriendschap. Soms vroeg ze zich af hoe het met hem ging, en dat was waarschijnlijk de oorzaak van de dromen die ze van hem begon te krijgen. Tot gisteravond waren haar dromen binnen de grenzen van gezond verstand gebleven. De droom van afgelopen nacht was helemaal uit de hand gelopen.
Ze wist dat Toya op zijn eigen manier van haar hield en waarschijnlijk zelfs voor haar zou sterven, maar hij weigerde haar zijn ware gevoelens te tonen. Ze wist dat hij zo gemakkelijk boos werd, en de baas spelen over haar was gewoon zijn manier om te verbergen dat hij om haar gaf. Soms verborg hij zijn gevoelens zo goed, dat ze hem bijna geloofde. Toch merkte ze dat ze de twee mannen vergeleek. Ze was altijd in de buurt van Shinbe en Toya, en beide bewakers hadden hun goede en slechte punten.
Als ze droomde dat Toya haar kuste, was het altijd zacht en lief, maar soms werd het verhit. Bij Shinbe was het altijd anders. Heel anders. Ze dacht aan zichzelf als een vrouw toen ze over Shinbe droomde. In die dromen kuste hij haar op onvoorstelbare plaatsen en deed hij dingen met haar lichaam waarvan ze nooit had gedacht dat ze zo goed zouden voelen.