Hij ging rechtop zitten en probeerde haar niet aan te kijken terwijl hij van haar lichaam rolde. Pas toen hij helemaal van haar af was, vertrouwde hij erop en keek hij naar haar. Het eerste dat zijn aandacht trok, waren haar gezwollen lippen. Hij voelde een blos op zijn wangen branden toen hij zich de kus herinnerde en het gevoel van haar lippen op de zijne.
Dus zo is de hemel, mijmerde hij zwijgend en wreef met één hand in zijn ogen om geen andere reden dan zijn reactie voor haar te verbergen.
Kyoko wendde haar gezicht van hem af terwijl ze langzaam opstond. Ze wist dat hij haar niet had willen kussen en had er nu waarschijnlijk spijt van. Ze vond het andere mes en gaf hem beide dolken terug.
Toya stond ook op zonder een woord te zeggen. De stilte om hen heen was oorverdovend.
Hoofdstuk 2 Vlam van jaloezie
Kyoko beet op haar tanden, de spanning tussen hen was bijna voelbaar en het begon haar echt van haar stuk te brengen. Toya zat op een tak in de boom bij het vuur en Kyoko zat alleen bij het vuur. Ze hadden nog steeds geen woord tegen elkaar gezegd en nu wilde hij haar niet eens aankijken.
Ze fronste en voelde zich een beetje beledigd. Was haar zoenen echt zo erg?
Toya zat mokkend in de boom. Hij had haar zien fronsen. Was het zo erg geweest dat hij haar kuste? Ze had geen woord tegen hem gezegd over wat hij had gedaan. Hij had liever dat ze tegen hem schreeuwde of zoiets, maar hij wist niet wat hij ervan moest denken als ze niets zei. Was ze zo boos op hem? Moet hij zich verontschuldigen?
Zijn lippen werden dunner in ontkenning. Hij zou zich niet verontschuldigen voor iets wat hij niet van plan was te doen. Moet hij het gewoon negeren en doen alsof het niet is gebeurd? Op dat moment wenste hij gewoon dat alles weer zou worden zoals het was, hoewel hij zelf de kus niet zou vergeten. Toya keek weer naar haar en vroeg zich af wat ze dacht.
Kyoko keek naar de lucht toen het donker begon te worden. Ze wenste dat Kamui hier was, maar wist dat hij pas morgenochtend terug zou zijn. Zijn aanwezigheid zou welkom zijn geweest. Op dit moment zou ze zelfs genoegen nemen met Shinbe en Suki die onderling een gevecht zouden beginnen. Ze grijnsde ... nou dat was altijd grappig.
Ze speelde met het idee om naar huis te gaan, maar het was al laat en het zou uren duren om terug te gaan naar het Hart van de Tijd, tenzij Toya haar meenam. De herinnering aan de manier waarop hij zich elke keer gedroeg als ze naar huis wilde, weerhield haar ervan hem te vragen haar mee te nemen. Hij leek te denken dat het een zonde was om deze wereld ook maar voor één dag te verlaten. Het laatste wat ze wilde was nu een gevecht met hem beginnen.
Ze reikte in haar plunjezak en haalde haar dunne laken tevoorschijn, niet wetend wat ze anders moest doen. Misschien als ze zich haastte en ging slapen, als ze wakker werd, zou er iemand zijn ... iemand anders dan hem. Hij deed alsof hij al vergeten was dat hij haar had gekust en dat irriteerde haar. Hij zei niet dat hij het leuk vond. En hij zei geen sorry. Hij zei gewoon niets, alsof het nooit is gebeurd.
Kyoko rolde de slaapzak uit, strekte zich erop uit en besloot alleen maar omhoog te staren naar de sterren die langzaam begonnen te verschijnen. Ze kon er niets aan doen, maar ze was de afgelopen vierentwintig uur twee keer gekust, en nadat ze nog nooit eerder gekust was, was dat het enige waar ze aan kon denken. Ze begon de twee kussen te vergelijken.
Kyou's kus was krachtig en opwindend, hoewel het haar een beetje bang maakte vanwege wie hij was. Toch waren zijn lippen warm, waar ze dacht dat ze koud zouden zijn. Zijn handen op haar lichaam waren heet, in plaats van de huiveringwekkende aanraking waarvan ze had aangenomen dat hij die zou hebben. Ze kreunde toen de herinnering een golf van warmte door haar lichaam stuurde.
Toya beefde toen hij een zwak gekreun van Kyoko hoorde komen. Hij keek op haar neer en zag dat ze in gedachten verzonken leek. Zijn ogen werden donker tot gesmolten goud. Haar geur veranderde en het trok hem naar haar toe. Hij snoof de zoete geur op. Dacht ze aan hem?
Zijn gedachten flitsten terug naar toen hij zijn zinnen terug had gekregen, nadat hij van zijn vervloekte vorm was veranderd. Haar lippen waren zacht en ze vocht niet tegen hem. Hij kon haar nog steeds proeven. Niets had hem ooit zo geraakt. Kyoko was een ander verhaal. Als ze niet tegen hem schreeuwde, was ze één van de gelukkigste mensen die hij ooit had gekend. Niet dat hij veel mensen had gekend, maar toch, ze was als zijn licht in de duisternis.
Hij hield er stiekem van om haar te beschermen en dicht bij hem te houden. Het maakte het verbrijzelen van het Guardian Heart Crystal bijna de moeite waard ... bijna. Nu moest hij haar beschermen tegen Hyakuhei en elke demon in de buurt. Hij wierp een blik op haar neer en voelde dat ze in slaap was gevallen. Hij wist dat als ze niet gefocust bleven op het verzamelen van de talisman, de dingen erg dodelijk konden worden ... te dodelijk voor haar om er middenin te zitten. Daarom dwong hij de groep voortdurend om te blijven zoeken.
Toya sprong lichtjes uit de boom en landde rustig naast haar. Hij liep binnen bereik van haar en ging zitten. Hij deed dit vaak nadat ze was gaan slapen, zodat hij bij haar kon zijn als er iets gebeurde, dat en het feit dat hij het gewoon leuk vond om dicht bij haar te zijn. Hij ontspande zich in een lichte duizeling. Het minste geluid zou hem wakker maken en hij zou klaar zijn.
Kyoko lag te woelen in haar slaap ... dromend. Toya had net Hyakuhei vermoord en glimlachte toen hij naar haar toe liep en haar tegen zich aan drukte. Hij leek groter dan het leven. Hij staarde diep in haar ogen en zijn lippen kwamen dichter bij de hare terwijl zijn ogen zachter werden. Ze zag de liefde in hen stralen. Ze aarzelde, plotseling niet zeker van wat er aan de hand was.
Hoe zit het met het tijdportaal ... hoef ik het Guardian Heart Crystal niet terug te brengen naar mijn wereld? Fluisterde ze bezorgd.
Toya glimlachte alleen maar naar haar en schudde zijn hoofd. Weet je niet dat ik van je hou en je nooit zou laten gaan? Hij bracht zijn lippen naar de hare en de kus benam haar de adem. Het was diep en gepassioneerd. Het voelde zo echt. Ze sloot haar ogen en de kus veranderde.
De kus was hongerig en sensueel tegelijk. Ze realiseerde zich het verschil, opende haar ogen en staarde in de gouden ogen van Kyou. Ze voelde zijn handen op haar lichaam, langzaam bewegend en haar verleidend om te reageren. Ze gaf toe aan het gevoel en sloot haar ogen weer.
Toen veranderde het allemaal en Kyoko voelde een rilling over haar ruggengraat lopen. De warme lippen werden gloeiend heet en ze voelde het kwaad van hen uitgaan. De handen die haar lichaam streelden waren als vuur en de klauwen trokken overal dunne strepen bloed waar ze elkaar aanraakten. Haar ogen vlogen open om in de ogen van middernacht te kijken ... Hyakuhei.
Ze hoorde hem fluisteren met een zachte, verleidelijke stem die besmet was met het kwaad: niemand kan je redden.
Kyoko begon te worstelen en hoorde zichzelf schreeuwen, maar hij was te sterk. Hij hield haar met een dodelijke greep vast. Ze schreeuwde opnieuw, in een poging hem van zich af te weren. De handen die haar vasthielden verdwenen en ze voelde dat ze werd opgetild en tegen iets stevigs aangedrukt.
Kyoko, word wakker ... Kyoko. Wacht ... dat was Hyakuhei niet ... haar strijd vertraagde. Ze voelde een hand door haar haar glijden, haar wiegen en haar een veilig gevoel geven.
Langzaam opende ze haar ogen en kon ze het donkere haar met zilveren highlights zien. Ze werd tegen Toya's borst gedrukt en hij hield haar vast ... haar langzaam heen en weer wiegend. Kyoko dacht dat ze nog steeds droomde, nestelde zich tegen hem aan en sloot haar ogen weer omdat ze niet wilde dat de droom zou eindigen.
Zolang Toya haar vasthield, zou Hyakuhei niet terugkeren naar haar dromen om haar te achtervolgen. Ze zat bijna op zijn schoot en ze kon hem horen. Het is goed, Kyoko. Ik heb je. Het is nu in orde. Shhh ... Ze voelde haar lichaam nog steeds trillen van de droom, maar ze kalmeerde door Toya's zachte stem. Het geluid van zijn hartslag bracht haar veilig in een droomloze slaap.
Toya voelde dat ze langzaam kalmeerde. Ze had hem bijna doodsbang gemaakt, zo spartelend en schreeuwend in haar slaap. Wat het ook was, het had haar de stuipen op het lijf gejaagd en zij had hem de stuipen op het lijf gejaagd. Hij trok aan haar totdat ze helemaal op zijn schoot lag. Hij hield haar stevig vast terwijl haar trillen langzaam afnam. Haar wang werd tegen zijn borst gedrukt en hij wiegde haar lichaam in zijn armen. Ze was zo licht als een veertje voor hem en Toya vond het heerlijk dat ze tegen hem aankroop.
Shhh ... ik heb je. Niets zal je pijn doen. Ik laat het niet toe. Ga nu maar weer slapen, Kyoko. Hij wiegde haar zachtjes terwijl zijn vingertoppen haar haar uit haar gezicht veegden. Ze bloosde van de droom en had haar ogen dicht ... maar hij voelde dat ze wist dat hij degene was die haar vasthield. Zijn hart sloeg een slag over toen hij dacht dat Kyoko wist dat hij haar vasthield en toch maakte ze geen bezwaar.
Ze viel weer in slaap toen hij zachtjes haar wang aanraakte, de omtrek volgde en haar zijdezachte huid voelde. In haar slaap zag ze eruit als een engel in zijn armen ... zijn engel. Dit was wat hij wilde. Hij zou zich nooit door iemand laten afpakken, de demonen niet en vooral zijn broers niet.
Langzaam, om haar niet wakker te maken, leunde Toya achterover op de deken en legde ze allebei neer, terwijl hij de bovenkant over hen heen trok. Hij hield haar vast, hield haar lichaam tegen het zijne en krulde zich om haar heen in een beschermende omhelzing. Het was het meest comfortabele dat hij ooit in zijn leven had gehad en het duurde maar een minuut voordat hij in de eerste diepe slaap viel die hij had gehad sinds ... ooit.
Enkele uren later voelde Kyoko warmte en reikte ernaar. Ze bevroor. Langzaam, alsof ze bang was om de waarheid te weten, draaide ze haar hoofd opzij, net toen Toya rechtop ging zitten.
Hij voelde hoe ze zich roerde en fronste zijn wenkbrauwen, wetend dat hij al uren geleden had moeten opstaan en bij haar weg had moeten gaan.
Kyoko staarde hem nieuwsgierig aan en probeerde zijn ogen te zien, maar zijn hoofd zakte en zijn haar viel over hen heen en beschermde hun uitdrukking. Hij stond op zonder iets te zeggen en liep het gebladerte rond hun kamp in.
Kyoko's wenkbrauwen gingen verward naar beneden. Heeft hij vannacht hier met haar geslapen? Toen kwam er een herinnering bij haar terug. Ze herinnerde zich dat ze gedroomd had en Toya ... Ze hapte naar adem. Het was geen droom. Hij had haar gisteravond vastgehouden. Ze keek naar de deken waar zijn afdruk nog op stond. Hij moet naast haar in slaap zijn gevallen. Ze glimlachte met haar geheime glimlach, reikte naar haar toe en streek met haar vingers over de afdruk die hij had achtergelaten.
Ze keek op toen Kamui de open plek binnenkwam, hallo, Kamui. Blij dat je terug bent. Zijn warrige haar glinsterde met paarse highlights in de ochtendzon en zijn ogen vertoonden de mooiste kleuren. Degenen die dichtbij genoeg waren om te zien, wisten dat ze veelkleurige glitter in de glanzende bollen hadden, maar voor Kyoko was het zijn glimlach die hem onweerstaanbaar maakte.
Kamui keek om zich heen en zag dat ze alleen was en vroeg zich af waarom. Waar is iedereen? Zijn Suki en Shinbe nog niet terug? En waar is Toya? Kamui trok een zak van zijn schouder en zette die met opgetrokken wenkbrauwen voor Kyoko.
Nee, nog niet, maar Toya zou over een paar minuten terug moeten zijn. Wat heb je hier? Kyoko keek toe hoe Kamui voedsel uit de zak begon te halen.
Sennin gaf dit aan me mee en zei dat we ervan moesten genieten, omdat we bijna nooit een echt goede maaltijd krijgen, tenzij je het meeneemt uit je tijd. Kamui keek naar haar op met zijn grote ogen die fonkelden van een scala aan kleuren en straalde van haar gezichtsuitdrukking toen ze de snoepjes zag die bij het kleine feestmaal hoorden. Kom op, laten we erin graven. Kondigde Kamui aan.
Nou, je bent vanmorgen vroeg terug, Kamui, zei Toya lui terwijl hij terugliep naar de open plek. Hij wierp een blik op Kyoko met enkele onleesbare emoties weerspiegeld in zijn gouden ogen en keek toen snel weg.
Kamui keek op naar Toya. Ze vochten veel, maar in werkelijkheid keek Kamui op naar Toya. Hij was veel veranderd sinds hij zoveel tijd in Kyoko doorbracht. Volgens Kamui heeft Kyoko Toya tot een beter mens gemaakt.
Sennin zei dat het bos in het oosten de afgelopen week een opstand heeft gehad van demonen die het gebied terroriseren. Er kunnen talismannen bij betrokken zijn, dus we moeten het gaan bekijken. Het laatste werd gezegd toen Kamui zijn mond volpropte met een smaakvol stuk brood.
Hé, daar ga je me wat van bewaren, toch Kamui? Toya ging naast hen zitten en begon wat eten voor zichzelf te pakken.
Kyoko grijnsde toen ze hen zag vechten om een aardbei-rijstbal die Sennin had gestuurd. De normaliteit ervan duurde echter niet lang.
Toya verstrakte en ving een geur op in de wind. Verdorie! Hij sprong overeind toen zijn ogen zich vernauwden. Wat wil hij in godsnaam?
Voordat Kyoko kon vragen wie, blies er een luchtstroom over de open plek en stopte nog geen dertig centimeter voor haar, waardoor Toya uit zn evenwicht raakte. Kyoko merkte dat ze in de ijsblauwe ogen van Kotaro, één van de vijf bewakers, staarde. Net als Kyou jaagde hij alleen op de talisman, op zoek naar aanwijzingen waar Hyakuhei zich verstopte.
Hij was perfect, met magere spieren en door de wind opgeblazen ebbenhouten haar dat langer naar achteren hing en ijsblauwe ogen. Hij was helemaal in het zwart gekleed met een paars hemd eronder. Hij en Toya konden elkaar niet uitstaan, maar dat kwam vooral omdat Kotaro iedereen had verteld dat Kyoko van hem was.
Goedemorgen, Kyoko, zei Kotaro met een zachte, mannelijke stem, terwijl hij haar handen in de zijne nam en ze voor hem ophief. Hoe gaat het vanmorgen met mijn toekomstige maat? Hij keek diep in haar ogen waardoor ze bloosde.
Hoe vaak Kyoko hem ook had verteld dat ze niet van hem of van iemand anders was, hij noemde haar nog steeds zijn toekomstige partner met zoveel vertrouwen en charme.
Kotaro, verdomme! Laat Kyoko los en waarom kijk je nooit wat je doet? Toya gromde naar hem terwijl hij zich uit de boom duwde waar hij praktisch in was geduwd door Kotaro's bewakerswinden.
Kotaro trok zijn neus op en nam niet eens de moeite om naar Toya te kijken en staarde alleen maar in de richting van zijn broer. Ik wist dat ik je ergens rook, zei hij beledigend.
Kamui keek stomverbaasd toe hoe Toya briest en merkte dat hij met de seconde bozer werd. Hij schoof fluisterend dichter naar Kyoko toe. Ah, Kyoko, misschien wil je dit stoppen voordat het begint. Wetende dat Kyoko het enige was dat hen ervan weerhield elkaar uit elkaar te scheuren, deed Kamui een veilige stap terug van het trio.
Kyoko wist dat Kotaro ongevaarlijk was ... nou ja, in ieder geval voor haar. Ze nam haar handen uit de zijne ... nog steeds blozend van de manier waarop hij naar haar keek. Ze kon de liefde en toewijding echt zien stralen in zijn ijsblauwe ogen.
Kotaro, wat brengt je deze kant op? Vroeg ze om zijn aandacht van Toya af te leiden.
Kotaro glimlachte, vergat Toya meteen en beantwoordde haar vraag. Ik heb gehoord dat er problemen zijn in het oostelijke gebied bij het bos. Ik hoopte Hyakuhei te vinden en hem voor jou te vermoorden, zodat je op kon schieten en mijn maat kon worden, mijn lieve Kyoko. Oh, hij hield wel van Kyoko, maar hij hield ook van het rammelen aan Toya's kooi.