Zapad protiv socijalističke Jugoslavije. Zahod proti socialistični Jugoslaviji
Vraćanje istine. Povrnitev resnice
Автор-составитель Андрей Тихомиров
Created with Ridero smart publishing system
Bosanska verzija
Registar evidencija Rusije drži rekord po najvećem broju tematskih knjiga koje je objavio jedan autor:
https://reestrrekordov.ru/naibolshee-kolichestvo-tematicheskih-knig-izdannyh-odnim-avtorom/
Autorska web stranica:
http://gazetavseti.narod.ru/
Uvod
Slavenski narodi temelje se na slavenskim jezicima koji pripadaju indoevropskoj porodici jezika. Moderni Slaveni podijeljeni su u 3 grupe: Istočni, južni i zapadni. Pročitajte više u knjigama A. E. Tikhomirova: migracije Indoevropljana. Slavenski narodi, Ridero, Jekaterinburg, 2018 (ruski): https://ridero.ru/books/migracii_indoevropeicev_2 /; Slaveni. Slovenac. Slaveni. Indoevropske migracije. Indoevropske migracije. Indo evropske migracije, Ridero, Jekaterinburg, 2019 (bugarski, makedonski i srpski): https://ridero.ru/books/slavyani_slovenite_slaveni Slaveni Slovani. Indoeuropske migracije, Ridero, Jekaterinburg, 2019 (bosanski, slovenački, hrvatski): https://ridero.ru/books/slaveni_slovani/
U VIIXIII veku, rane feudalne slavenske države postojale su na teritoriji današnje Jugoslavije. U IX veku. stvorena je srpska kneževina. U XI veku. na teritoriji Crne Gore postojala su državna udruženja Duklja, zatim Zeta, iz XV veka. Crna Gora. Od 1389.godine, nakon Bitke na kosovskom polju, Srbija je postala vazal Osmanskog carstva. 1459. godine teritorija Srbije postala je deo Osmanskog carstva, 1833. godine Srbija je postigla unutrašnju autonomiju. Borba naroda Jugoslavije za nacionalno oslobođenje, sticanje nezavisnosti, jačanje teritorijalnog integriteta ima duboke istorijske korene. Srbija i Crna Gora ostvarile su punu nezavisnost nakon skoro 500 godina potčinjavanja Osmanskom carstvu 1878. godine, kada je Turska poražena u rusko-turskom ratu. Berlinski kongres iste godine potvrdio je nezavisnost Srbije i Crne Gore. 1918.godine stvorena je Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca (od 1929. Kraljevina Jugoslavija). U aprilu 1941.godine Jugoslaviju su napale fašističke trupe koje su okupirale zemlju. Narodi Jugoslavije ustali su u oružanoj borbi protiv okupatora, stvorena je Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije. Narodi Jugoslavije skupo su platili svoju slobodu i nezavisnost i dali dostojan doprinos porazu fašizma. Rat je odnio živote 1,7 miliona ljudi ili 10,8% stanovništva zemlje; materijalna šteta iznosila je 46,9 milijardi dolara.
Izgradnja socijalizma u Jugoslaviji
Najvažnija prekretnica u borbi jugoslovenskih naroda za stvaranje multinacionalne socijalističke države bila je druga sjednica antifašističke skupštine narodnog oslobođenja Jugoslavije (AVNOYU), održana u novembru 1943.godine. Donosila je istorijske odluke o državnoj strukturi Nove Jugoslavije kao Federacije ravnopravnih naroda, proglasila avnu Vrhovnim zakonodavnim i izvršnim tijelom, formirala Nacionalni komitet za oslobođenje Jugoslavije na čelu sa Josipom Brozom Titom, obdaren ovlašćenjima Narodne vlade. 29. novembra 1945 Ustavotvorna skupština usvojila je Deklaraciju o konačnoj likvidaciji monarhije i proglašenju Jugoslavije Federalnom Narodnom Republikom, koja je ujedinila šest republika na principima pune jednakosti Srbiju (sa dva autonomna entiteta: Vojvodinu, naseljenu uglavnom Mađarima, Kosovo i Metohiju, naseljene uglavnom Albancima), Hrvatsku, Sloveniju, Bosnu i Hercegovinu, Makedoniju i Crnu Goru. Ustavom usvojenim u januaru 1946.utvrđeno je da sva vlast u zemlji dolazi od naroda i pripada narodu. Na osnovu Ustava usvojen je Zakon o nacionalizaciji većine industrijskih preduzeća, transporta, finansijskog sistema i trgovine na veliko. U Jugoslaviji su agrarne reforme djelomično utjecale na imovinu ruralne buržoazije, a prve proizvodne zadruge počele su se stvarati u zemlji već 19441945. Tako je postavljen temelj za izgradnju socijalizma, tokom kojeg je Jugoslavija razvila svoje karakteristične oblike političke i ekonomske organizacije društva.
1948.godine došlo je do pogoršanja odnosa, a zatim prekida veza između SSSR-a i zemalja socijalizma sa Jugoslavijom. 22. i 24. juna održan je sastanak u Bukureštu (Rumunija), gdje je rukovodstvo Komunističke partije Jugoslavije optuženo za nacionalizam. 28. juna Komunistička partija Jugoslavije protjerana je iz Kominforma. 1949.godine trgovina između SSSR-a i Jugoslavije smanjila se, a onda je potpuno zaustavljena. Jugoslavija je morala doživjeti ozbiljne ekonomske i političke poteškoće. Vanjskotrgovinski deficit se značajno povećao. Godine 1948. iznosio je 2,4 milijarde dinara, 1953.godine 62,7 milijardi dinara. Istovremeno, velike sume morale su se platiti zbog stranih dugova, zajmova i kamata na njih, Anglosaksonci i njihovi sateliti su to iskoristili. Jugoslavija je 1951.godine zaključila sporazum sa Sjedinjenim Državama o takozvanoj vojnoj pomoći, 1952. o ekonomskoj saradnji, 19531954 sporazum sa Turskom i Grčkom o prijateljstvu i saradnji, o savezu i uzajamnoj pomoći. Imperijalisti su pokušali preuzeti kontrolu nad ekonomijom i politikom Jugoslavije, kako bi Vijeće Evrope uvuklo u agresivni Sjevernoatlantski pakt.
«Neprijateljski stav britanskog premijera Winstona Churchilla prema Bugarskoj tokom ustanka 9. septembra objašnjen je ne samo činjenicom da su britanski interesi u Bugarskoj povrijeđeni. Ulazak Crvene armije u Bugarsku spriječio je provedbu unaprijed zamišljene spletke, u kojoj je glavna uloga bila namijenjena izdajniku Tito plaćenom agentu Angloamerikanaca.
Kada su se Churchill i Tito sastali u Rimu 13.avgusta, razvili su plan zajedničke akcije; međutim, nisu predvidjeli brz napredak sovjetskih trupa u Rumuniji i Bugarskoj, pa je njihov plan konačno poništen pobjedničkim ustankom bugarskog naroda 9. septembra.
Usvajanju ovog plana prethodila je postepena transformacija Titove klike u agenta anglosaksonskih imperijalista. Dokumentovano je da je Titova klika, već u najranijem periodu rata, vodila aktivnu Antisovjetsku politiku u bliskom kontaktu sa liderima angloameričke inteligencije.
Prodor Titove klike u Komunističku partiju Jugoslavije objašnjava se iz više razloga. Jedna od njih bila je izolacija ove stranke i beznačajna nadopuna njenih redova tokom njenog dugoročnog podzemnog postojanja. Od 1921.godine stranka je kontinuirano pod zemljom.
Već u danima rata u Španiji, Tito je pokušao baciti Trockističke provokatore u međunarodnu brigadu. Tokom suđenja Raiku u Budimpešti 1949.godine, dokazano je da je 1939. godine u francuskom logoru svetog Cypriana u Gursi, gdje su držani internirani borci za slobodu Španije, postojala je provokatorska Jugoslovenska Trockistička grupa, čiji su lideri, prema Raiku, bili General Temno Vukmanovich, Kosta Nagy i Milić, koji su kasnije postali Titov general. Raik je tada izvijestio da su ti ljudi u logoru bili u kontaktu s raznim obavještajnim agentima zapadnih sila. To nije spriječilo gore pomenute osobe da budu na rukovodećim pozicijama u Titovoj partizanskoj vojsci tokom rata.
Trebalo bi da se upoznate, između ostalog, sa načinom na koji je Čerčil okarakterisao Tita i njegov narod u svojim javnim govorima tokom rata. Njegov odnos prema Titovoj kliki bio je potpuno drugačiji od, na primjer, ELASU i bugarskim partizanima, a da ne spominjemo Poljske komuniste. Znamo da je britanski premijer početkom 1944. godine žrtvovao svog bivšeg poslušnog sluge Mihailoviča u korist Tita. U svom govoru održanom 22. februara u Donjem domu Churchill je izjavio:
«Dugo sam pratio aktivnosti Maršala Tita sa posebnim interesovanjem i pokušao sam na svaki mogući način još uvek pokušavam da mu pomognem.
Jedan moj mladi prijatelj, naučnik sa Univerziteta u Oxfordu, kapetan Deakin [koji je sad potpukovnik] padobran je u Jugoslaviju prije godinu dana [27.maja 1943.] i živio je 8 mjeseci u Generalštabu Maršala Tita. Jednog dana oboje su ranjeni istom bombom i postali su prijatelji Na osnovu izvještaja potpukovnika Deakina, možemo stvoriti jasnu predstavu o cijeloj borbi i osobama koje su je vodile. Prošle jeseni smo poslali [Jugoslaviji] prilično veliku misiju pod vodstvom našeg cijenjenog hrabrog zamjenika iz Lancaster brigadnog generala Fitzroya Macleana. Bio je u Kairu sa ministrom vanjskih poslova i sa mnom da napravi izvještaj tamo, i sada se vratio u Jugoslaviju. Uveravam komoru da će sve biti urađeno kako bi se podržao Maršal Tito i njegov hrabri korpus. Maršal mi je pisao tokom moje bolesti (u decembru 1943.) i od tada sam u prijateljskoj prepisci s njim. Nameravamo da ga podržimo i pružimo mu svu moguću pomoć, pod uslovom da i on sarađuje sa nama»
Iz toga je jasno da je Tito održavao najbliže lične veze s vođom britanskih konzervativaca tokom posljednjih godina rata. Takođe teško da je bila nesreća da je Čerčil poslao Tita kao svog ličnog predstavnika jednog od vođa britanske vojne obaveštajne službe, generala Meklina. U svojoj izjavi od 24. maja 1944. Premijer Churchill daje nove sočne detalje o svojim pregovorima s Titom:
«Proglasili smo se vatrenim pristalicama Maršala Tita zbog njegove herojske borbe protiv Nijemaca. Šaljemo ga i namjeravamo ga poslati u budućnosti-što više vojne opreme, kao i da uđemo u najbliži kontakt s njim. U ponedeljak sam imao zadovoljstvo da imam dug razgovor sa generalom Velebitom, koji je bio ovde po zvaničnim uputstvima Maršala Tita. Dogovorili smo se s njim da će Maršal poslati svog ličnog vojnog predstavnika ovdje kako bismo mogli biti svjesni svih događaja i raspoloženja u Jugoslaviji. Tako ćemo, pored postojećih veza kroz sjedište generala Wilsona u Alžiru, imati još jednu, paralelnu vezu
Vođa jugoslovenskih patriota Maršal Tito gotovo je potpuno napustio svoje komunističke stavove. Više puta je izjavio da apsolutno neće ukinuti pravo vlasništva ili promeniti društveni poredak u Srbiji «»(Moltke K., iza kulisa Drugog svjetskog rata, izdavačka kuća strane književnosti, Moskva 1952, pp. 282285).
Moderna historiografija to tumači na ovaj način: «sukob između I. V. Staljina i I. B. Tita nastao je ubrzo nakon završetka rata, kada je jugoslovenski vođa počeo pokazivati rastuću neovisnost i neposlušnost uputstvima iz Kremlja. Jugoslavija, pod Titovim vodstvom, zagovarala je određenu autonomiju u odnosima s Kremljem. Staljinovo nezadovoljstvo izazvale su i Titove namjere da stvore Balkansku Federaciju pod vođstvom Jugoslavije, čija je formiranje trebalo započeti stvaranjem Beogradsko-Sofijske «ose». 28. Januara 1948 Pravda je kritikovala ove namere, a 10. februara Staljin je sazvao sovjetsko-bugarsko-Jugoslovenski sastanak u Moskvi, na kojem je predložio varijantu bugarsko-jugoslovenske federacije koja bi Jugoslaviju stavila pod kontrolu Bugarske. Tito je pogodio Staljinov plan i odbacio Sovjetski prijedlog 1.marta 1948. godine. Istovremeno je uklonio dva Prosovjetska ministra iz svoje vlade i zabranio prenošenje ekonomskih informacija sovjetskim vlastima, kao što je to učinjeno od zaključenja bilateralnog ugovora o prijateljstvu i uzajamnoj pomoći od 11.aprila 1945. Staljin se sa svoje strane prisjetio sovjetskih stručnjaka iz Jugoslavije i prijetio da će mu prestati pružati ekonomsku pomoć. 14. juna 1948. Staljin je pozvao Tita da pošalje delegaciju na sastanak Kominforma koji se saziva u Bukureštu, gdje su se razgovarale o sovjetsko-jugoslovenskim kontradikcijama. Rukovodstvo Jugoslavije odbilo je da učestvuje u razmatranju svog"ličnog slučaja». U odsustvu jugoslovenskih predstavnika održana je» ekskomunikacija" Komunističke partije Jugoslavije iz Kominforma. Pravda je 29. juna objavila rezoluciju informativnog Biroa osam komunističkih partija Evrope o situaciji u Komunističkoj partiji Jugoslavije u kojoj se iznose svi «grijesi» Komunističke partije i njenog vođe Tita. Cominform je pozvao» zdrave snage «Komunističke partije da prisiljavaju svoje lidere da» otvoreno i iskreno priznaju svoje greške.«Staljinove nade za podjelu u Komunističkoj Partiji i Titovu izolaciju nisu bile opravdane. 5. Kongres CPYU-a (JUL 1948.) jednoglasno je odbacio sve sovjetske optužbe i izrazio potpuno odobrenje Titove nezavisne politike. Pristalice Prosovjetskog kursa uhapšeni su. U Jugoslaviji je započela potraga za vlastitim putem do socijalizma zasnovanog na tržišnim odnosima i samoupravi radničkih kolektiva» (Hronika Rusije, XX vek. A. P. Korelin, P. P. Cherkasov, A. V. Shubin itd., Moscow: SLOVO, 2002, str.586587).
Od 1950. godine zemlja je pretrpjela značajne promjene u sistemu ekonomskog upravljanja, kao i u oblasti strukture, nadležnosti i prava državnih i lokalnih vlasti. Usvojen je» osnovni zakon o upravljanju državnim ekonomskim preduzećima i višim ekonomskim udruženjima od strane radnih kolektiva», uvodeći sistem upravljanja državnim preduzećima putem izabranih radničkih vijeća. Radnička vijeća dobila su pravo (u okviru državnog ekonomskog plana) na rješavanje pitanja vezanih za organizaciju proizvodnje, proizvodnje i marketinga proizvoda, raspodjelu dijela prihoda koji ostaje na raspolaganju preduzećima. Zakonom od 29.decembra 1951. godine provedena je reforma nacionalnog sistema planiranja ekonomije (zadaci nacionalnog planiranja bili su ograničeni na utvrđivanje glavnih proporcija u razvoju grana nacionalne ekonomije itd.). Početkom 1953. godine sistem centralizovanog upravljanja granama nacionalne ekonomije kroz ministarstva, glavki itd. D. je otkazan. Uveden je novi sistem naknade u preduzećima. Plate radnika i zaposlenih izvršene su u zavisnosti od profitabilnosti preduzeća. Preduzećima i poslovnim organizacijama dodijeljeno je pravo prodaje mnogih vrsta svojih proizvoda po cijenama koje prevladavaju na tržištu. «Opšti zakon o narodnim komitetima» (1952) i» opšti zakon o organizaciji zajednica i okruga «i Zakon o nadležnosti narodnih odbora i okruga» usvojen kasnije (1955) utvrdili su da je glavna politička i teritorijalna organizacija samouprave u Yu. je zajednica (komuna; teritorijalna i administrativna podjela). Proširene su funkcije zajednice i okružne samouprave i narodnih odbora kao primarnih organa samouprave. U januaru 1953.Narodna skupština usvojila je novi «ustavni zakon o temeljima društvene i političke strukture».
U novembru 1952. godine održan je VI Kongres stranke, koji je razgovarao o izvještaju I. Broza Tita"borba komunista Jugoslavije za socijalističku demokratiju». Kongres je odlučio preimenovati CPJ u Savez komunista Jugoslavije (SKJ). Kongres je otkazao program CPJ-a koji je usvojio prethodni Kongres i usvojio novu povelju. U februaru 1953. Narodni Front pretvoren je u Socijalističku Uniju radnog naroda Jugoslavije.
III vanredni plenum Centralnog komiteta SKU-a, održan u januaru 1954.godine, razmatrao je pitanje aktivnosti jednog od članova Izvršnog odbora Centralnog komiteta SKU-a, M. Djilasa, čije su Anti-marksističke, revizionističke težnje zapravo bile usmjerene na likvidaciju SKU-a. Plenum je snažno osudio antipartijske akcije Djilasa i njegovih nekoliko pristalica (Djilas je izbačen iz SKU-a u martu 1954.).
Tokom godina ljudske moći, radni narod Južne Osetije postigao je značajan napredak u pretvaranju zemlje iz zaostale agrarne zemlje u zemlju sa relativno razvijenom industrijom. Značajan deo investicije bio je usmeren na tešku industriju. Mnoga industrijska preduzeća su rekonstruisana i ponovo izgrađena, velike elektrane, brodogradilišta, mine itd. su izgrađeni.