Jalis kwam even later in zicht. "Doe voorzichtig."
Oriken rende naar de ingang van de mijn en tuurde naar binnen. Met een schouderophalen stapte hij over de drempel. Het eerste stel steunbalken was zichtbaar op korte afstand; verder strekte de rest van de tunnel zich uit in zwartheid. Hij deed een paar passen verder en bukte zich om zijn vingers door het vuil te halen. Tevreden dat het droog was, gooide hij zijn rugzak op de grond en legde zijn zwaardriem erop en ging toen tegen de tunnelmuur zitten.
Jalis haastte zich naar de ingang en duwde haar capuchon naar achteren met een zucht. Even later stapte Dagra achter haar binnen en schudde het water van zijn mantel. Buiten op de hei, de windvlagen en de regen spoot neer met een frisse ijver.
Eenmaal vrij van haar uitrusting ging Jalis zitten met gekruiste benen naast Oriken. "Zodra het voorbij is, gaan we terug naar buiten."
"Waar een mijn is, is er meestal een nederzetting in de buurt," zei Oriken.
Dagra gaf een vrijblijvend gegrom. "Elk onderkomen zal in een net zo slechte staat verkeren als die arbeiderscabines daar. De huizen aan de rand stonden enkele decennia niet leeg, maar deze mijn is al minstens honderd jaar verlaten."
"Hij heeft gelijk," zei Jalis. "Het heeft geen zin om onze hoop op te bouwen. Trouwens, het bos hier in de buurt is veel schaarser; als het zo blijft, komen we geen cravants meer tegen."
"Oké dan," mompelde Dagra terwijl hij voorbijliep. "Geen verrassingen meer. Dat komt me wel goed uit." Hij liet zijn uitrusting tegen de muur vallen en hurkte ernaast, terwijl hij zijn korte zwaard op zijn schoot legde.
Oriken keek langs Jalis om naar de kapotte gebouwen te staren. Hij vroeg zich af hoe de mijnwerkers destijds waren geweest en of ze zoiets als zijn vader waren geweest. Hij blies zijn wangen op en keek in de tegenovergestelde richting naar de diepe duisternis van de tunnel. "Hé, wacht even," mompelde hij. "Is dat …Dag, kijk uit!"
Een schim snelde rechtop Dagra af. Hij stond in een flits op om de aanval frontaal aan te gaan en zijn zwaard in de donkere schim te steken. Met een grom sloeg de aanvaller zijn handen om de nek van Dagra en stak hij het zwaard met brede bladen omhoog door de buik van zijn aanvaller en stak die hoger in de borst. De handen om Dagra's nek verslapten en zijn aanvaller zakte over hem heen. Hij wrikte het zwaard los van het lichaam en het viel op de grond. Het was allemaal binnen enkele seconden gebeurd, maar Oriken en Jalis hadden hun wapens getrokken en klaar voor meer om hen de tunnel uit te jagen. Het moment duurde lang, maar er kwam niets. Oriken keek naar Dagra, wiens ogen gericht waren op het lichaam aan zijn voeten.
Oriken keek naar beneden. "Shit," zei hij, terwijl hij de vuile, pijnlijk bedekte huid, het lange, matte haar en de baard van een naakte man aanschouwde.
Dagra kreunde, liep naar de ingang en stond in de regen te staren.
‘Een kluizenaar?’ Dacht Jalis. "Of zijn er meer, dieper in de mijn?"
"Hoe dan ook, een idioot," zei Oriken. "Wat dacht hij?"
"We zijn zijn huis binnengevallen." Dagra stond met de rug naar hem toe. "Hij beschermde zichzelf."
Jalis schudde haar hoofd. "We vormden geen bedreiging voor hem," vertelde ze aan Dagra.
"We moeten hem verbranden."
Oriken stak zijn handen op. "Goed idee. Ik ga gewoon wat droog hout halen voor een vuur. Er zijn hier zoveel bomen, en het regent helemaal niet."
"Oké, prima!" Dagra draaide zich om en keek hen aan. "Laten we hem tenminste verder naar binnen slepen, als we nog een tijdje blijven."
"Dat kan ik wel," zei Oriken, zonder succes de harde rand van zijn stem proberend vast te houden.
Dagra keek hem aan en na een ogenblik knikte hij kort.
Oriken greep de polsen van de kluizenaar en sleepte het lichaam de tunnel in, waardoor zijn zintuigen alert bleven op verder gevaar. Het was er pikkedonker, maar hij kende de ingangen van de mijn goed. Vijftig meter verder, liep de tunnel schuin weg en hij liet het lijk in de hoek vallen. Een volle minuut stond hij daar en staarde naar de duisternis terwijl ongecontroleerde gedachten aan de rand van zijn emoties duwden.
"Orik!" Jalis 'stem klonk door de tunnel. "Gaat het wel goed?"
"Natuurlijk," riep hij. Hij wierp de duisternis een sombere blik toe en draaide zich toen om zich weer bij zijn vrienden te voegen.
"Je hoefde niet zo ver naar binnen te gaan," zei Dagra toen Oriken de ingang naderde.
"Ik ging niet ver. Ik zat te denken."
"Je kiest je plekken voor zelfreflectie," zei Jalis. "In een verlaten mijn, in het donker, naast een lijk."
"Een beetje respect, alsjeblieft vriend," zei Dagra. "Dat was een levende persoon enkele minuten geleden."
"Hij viel ons aan," zei Jalis, "niet andersom. Je verdedigde jezelf. Je hebt niets om je slecht over te voelen."
"Ik hoefde hem niet te doden."
"Nee, maar je wist niet hoe gevaarlijk hij was, noch dat hij zelfs een man was totdat het te laat was. Voel je er niet schuldig over. We hebben nog een lange weg te gaan en we moeten allemaal ons verstand net zo scherp houden als onze messen."
Dagra mompelde zonder woorden. "Ik wou dat die verdomde regen zou afnemen zodat we in beweging kunnen komen."
Jalis glimlachte. "Dat is de juiste mentaliteit."
Oriken zakte neer om tegen de muur te gaan zitten.
Jalis zat met gekruiste benen naast hem. "Is er iets aan de hand?"
"Nee."
Ze bestudeerde zijn gezicht. "Onthoud dat ik het ben waarmee je praat. Ik kan je ziel zien."
Hij snoof. "Ik heb er geen één."
Dagra kwam erbij. "Je hoeft de Dyade niet te volgen om een ziel te hebben," zei hij. "Iedereen heeft er een. Zelfs jij."
"Ja, goed." Oriken richtte zijn ogen op de duisternis.
"Ja, goed," hield Dagra vol.
"Ik geloof niet in één van je goden, Dag. Dat weet je. Niet de Dyad. Niet de grens. Geen van hen."
"Wel, misschien geloven ze in jou."
"In godsnaam!" Oriken klom overeind en keek boos naar zijn vriend. "Kun je het niet een keer met rust laten?"
Jalis stond op en ging tussen hen staan. "Ik weet niet hoe jullie al die jaren vrienden zijn gebleven", zei ze, terwijl ze een strenge blik van de één naar de ander bracht.
Dagra wuifde afwijzend met een hand. "Ik ook niet."
"Ik wel," zei Oriken. "Ik ben het verchuldigd…" Hij slikte de rest van de woorden terug en drukte zijn lippen stevig op elkaar.
Dagra draaide langzaam zijn hoofd. Zijn ogen gingen omhoog om Oriken met een treurige blik aan te kijken. "Nu niet stoppen," zei hij kalm. "Denk je nog steeds dat je me iets verschuldigd bent? Wat ik voor je deed, deed ik te laat. Ik had eerder een kans, en die heb ik niet genomen. Je bent me niets verschuldigd."
Idioot! Oriken waarschuwde zichzelf. Je kon je mond niet houden. "Dag, kijk, het spijt me. Ik bedoelde niet - "
"Je bedoelde niet," grijnsde Dagra. "Je dacht niet na. Dat is jouw probleem, Oriken. Je denkt nooit." Met een zucht ging hij weer zitten.
Oriken staarde hem aan, maar Dagra zei niets meer en hield zijn ogen op de tegenoverliggende muur gericht, zijn vingers op de hanger om zijn nek. Toen Oriken zich tot Jalis wendde, keek ze hem sereen aan. Hij bedwong de drang om een sjaggie aan te steken, schudde zijn hoofd en liep de duisternis in. Het was lange tijd niet zo erg geweest tussen hem en Dagra. De plaats trof hen allebei.
Hoofdstuk Vier
Stenen Uit Verleden Tijden
"Wat gaan jullie meiden vandaag doen?"
Eriqwyn onderdrukte een zucht en schepte het laatste beetje soep in haar mond om te voorkomen dat ze haar moeder een slap antwoord gaf.
Aan de overkant deelde haar zus een blik met Eriqwyn. "Ik verwacht dat het een dag wordt zoals elke andere," zei Adri. "We zijn blij dat je met ons meedoet bij het ontbijt, moeder. Heb je goed geslapen?"
Hun moeder gaf Adri een kort knikje, toen wemde ze haar blik af en keek ze neer op haar eten.
"Terug in haar eigen wereld," mompelde Eriqwyn.
Adri schraapte haar keel. "Hoe gaan de jonge jagers met hun training om?"
"De meesten zijn veelbelovend, maar ze hebben nog een lange weg te gaan en zullen geen jagers zijn totdat ik ze als zodanig accepteer."
Adri wierp haar een platte blik toe. "Dat, zuster, is een begrip dat niet boven me uit vliegt als de leider van deze gemeenschap."
Eriqwyn boog haar hoofd uit eerbied. "Natuurlijk. Maar vertel me één ding, Adri. Als First Warder is het aanvaarden van de stagiairs mijn verantwoordelijkheid, maar waarom stond je op de groene heide van de godin erop Demelza naar voren te brengen?"
"Ah, ja. Demelza." Adri glimlachte strak. "Je afkeer van het meisje is heel duidelijk, en ik weet dat je haar anders nooit zou hebben geaccepteerd. Ik geef toe dat er iets met haar is dat me ook van streek maakt, maar ze is onschadelijk en ik geloof dat ze potentie heeft."
"Jij en Wayland zien iets in haar dat ik niet zie," zei Eriqwyn. "Haar vooruitgang is traag en haar aandacht is ver te zoeken."
Adri plaatste haar lepel in haar lege kom. "Het betekent niet dat ze niet kan leren. Ze woont alleen, Eri. Ze heeft bewezen dat ze zelfvoorzienend is sinds de oude Ina stierf. Ik heb haar zien terugkeren naar het dorp met konijnen, fazanten, manden met krabben. Op een keer zag ik haar een volwassen wolf, een nargut, terug naar haar hut slepen."
"Nou, ik weet niet hoe ze erin slaagde om ze te vangen zonder netten of vallen of een goed gerichte pijl. Wat ze lijkt te kunnen, komt niet overeen met haar waargenomen vaardigheden. Ik geloof niet dat ze heeft wat nodig is." Eriqwyn haalde haar schouders op. "Ongeacht. Wayland heeft de leiding over het meisje. Als iemand haar in een jager kan veranderen, is hij het. Hij is dol op Demelza en zijn geduld is ongeëvenaard."
"Wayland is een sterke Warder. Net als Linisa." Adri stond op van haar stoel en reikte over de tafel naar de kom van Eriqwyn. "Jullie drieën zijn misschien wel het meest capabele team van Warders dat dit dorp ooit heeft gekend. Minnow's Beck is inderdaad goed beschermd."
"Het is goed van u om dat te zeggen, zuster." Maar waartegen beschermd? Toen Adri de kamer verliet, stond Eriqwyn op van haar stoel en wierp een blik op hun moeder. "Ik ga nu bloemen plukken, mama," zei ze, zichzelf een beetje hatend omdat ze wist dat haar woorden minder in vriendelijkheid en meer in spot werden uitgesproken.
Haar moeder keek op en keek haar aan. Ondanks het verstrijken van de jaren die opgesloten zaten in haar herinneringen, toonden haar ogen even de geest van de vrouw die ze ooit was geweest.
"Oké, schat," zei ze met een vage glimlach. "Veel plezier."
Plezier. Eriqwyn dacht na over het woord toen ze de kamer uitliep. Alsof het leven nog steeds draait om touwtje springen en bloemen plukken. Ik ben opgegroeid, moeder. Net als Adri. We herinneren ons nauwelijks meer wat plezier is.
Een gebrabbel van stemmen kwam uit open deuren terwijl Eriqwyn Fallen-Shrine Row af liep, met haar boog ontspannen in de hand. Warmte en de geur van staal vulden de lucht terwijl ze langs de open voorkant van de smid liep. Tan, de jongere van de twee smeden, wierp een blik op van zijn werk en stak een hand op. Zonder de pas te onderbreken, beantwoorde Eriqwyn het gebaar met een kort knikje en liep verder.
Toen ze de zuidelijke rand van het dorp bereikte, stapte een figuur achter het laatste huis vandaan. Eriqwyn beet op haar tanden toen ze Shade herkende. Het donkere, glanzende haar van de vrouw viel om haar schouders, en het pure materiaal van haar lange rok en sjerpen die over haar borsten kruiste klampte zich vast aan haar figuur in de warme bries.
Shade stond naast een houten balk en hief haar hand op om het gladde hout te strelen. "Hallo, Eri," spinde ze. Haar bruine ogen glommen in de ochtendzon.
Eriqwyn liep langs haar heen, maar stopte toen Shade haar schouder aanraakte. "Wat wil je?" Snauwde Eriqwyn.
Shade glimlachte. "Wat een vijandigheid. Je weet dat ik dat leuk vind in een vrouw. Ik heb je een tijdje niet gezien, Eri. Heb je je voor me verstopt?"
"Ik hoef me niet voor je te verbergen," zei Eriqwyn bijtend. "En noem me geen Eri. Jij en ik zijn niet zo close."
"Wat jammer nou." De stem van Shade straalde evenveel sensualiteit uit als haar uiterlijk. "Hoe zou je willen dat ik je in plaats daarvan noem? Eerste Warder?"
"Dat zou acceptabel zijn."
"Zulke formaliteiten," klaagde Shade. "Ik dacht dat we daar al lang aan voorbij waren. Met de plaatsen waar jij en ik zijn geweest, zou ik zeggen dat we meer …innig verbonden zijn dan de meeste in Beck van Minnow." Haar ogen trokken langs het lichaam van Eriqwyn.
Eriqwyn wierp een blik op straat om er zeker van te zijn dat er geen afluisteraars waren. "Er is geen intimiteit tussen jou en mij," zei ze krachtig. "Als het er ooit was, is het al lang voorbij. Ik ken je zoals je bent, Shade. Je bent een edelsteen - mooi, maar koud."
Shade kwam een stap dichterbij en leek de korte afstand tussen hen te verkleinen. Haar vingers trokken zich een weg langs Eriqwyns blote schouder naar haar arm. "Voel ik koud aan?" Ze kwam nog dichterbij. "Of voel ik warm aan? Herinner je je die warmte, Eri? Je zou me eens moeten komen bezoeken, ik zou je eraan willen herinneren hoe aangenaam ik ben voor het oog en de aanraking."
Met een zucht van frustratie gloeide Eriqwyn en haalde Shade's hand van haar arm. "Je zult me aanspreken met respect voor mijn positie."
"Oh," spinde Shade met een verleidelijke glimlach, "maar ik respecteer je positie." Het puntje van haar tong kroop tussen haar tanden. "Stuk voor stuk."
Eriqwyn drong voorbij en stormde weg.
"Tot gauw!" Riep Shade haar na.
*****
Dagra greep zijn Avato-hanger en fluisterde een gebed tot de Dyade en hun profeten terwijl hij door het lage gras sjokte, nog vochtig van de stortbui van de vorige dag. In het westen strekte een reeks heuvels langs de horizon zich uit, de zwakste zucht van de oceaan dreef over hun toppen. In het oosten staken riet en rietgrassen uit het met mist beladen moerasland als torens van kleine tempels, terwijl spookachtige bollen fee-vuur sereen boven de witte lijkwade zweefden.
Ze hadden het moeras de rest van de vorige dag gevolgd, en toen het moeras eindelijk plaats maakte voor steviger land in het zuiden, stopte Jalis voor de nacht en sliepen ze onder de sterren. Sinds het aanbreken van de dag hadden ze een gestaag tempo aangehouden, in de hoop dat het uitgestrekte moeras eindelijk zou eindigen, zodat ze het binnenland in konden en teruggaan naar de Kingdom Road. Terwijl het eerste uur van de ochtend zich uitstrekte tot het tweede en het derde, voelde Dagra meer en meer alsof een verpletterende aanwezigheid de heide vulde.
Het was niet de open ruimte die hem van streek maakte, noch was het de mogelijkheid van enig fysiek gevaar; hij was tenslotte een vrijbuiter, en als het te zwaar werd, konden ze altijd terugkeren. Wat hem verontrustte, was de goddeloze atmosfeer die begon toen ze de Deadlands binnengingen en die sindsdien alleen maar was verslechterd. Hij kon de aanwezigheid van de Dyade nauwelijks diep in Scapa Fell voelen. Zijn enige hoop was dat Aveia zijn gebeden nog steeds hoorde, en dat haar tegenhanger Svey’s Trommelach ook luisterde vanuit het Geestenrijk; het was verontrustend, en - Dagra gaf met tegenzin toe - ironisch dat zijn hoop bijna opwoog tegen zijn gebeden op deze plaats waar de Dyade nooit had geregeerd, deze plaats die het domein was van een primitieve en lang geleden niet-vereerde godin.
"Vóór de Opstand," zei Dagra, meer tegen zichzelf dan de anderen, "ze hebben hun doden niet verbrand. Begroef ze gewoon en liet ze in de grond liggen om te bederven en rotten." Hij huiverde. "Goddeloos oefenen."