Hij pakte zijn barkruk en strompelde achter de toonbank vandaan, strompelde naar de vrijbuiters en ging met zijn rug tegen de muur zitten.
"Wat dachten ze?" Zei Alari. "De tien procent verdeeld tussen hen drieën" - ze knikte richting Maros - "en het deel van de baas en het hoofdkantoor; het is goed, maar het zal ze niet ver brengen."
Naast Alari snoof de nieuweling die zij onder haar hoede had. "Ze zouden in plaats daarvan een hoop ongeschoolde banen kunnen krijgen, in de maand of meer zullen ze weg zijn, zoals je me vertelde te doen."
Maros fronste naar de jongeman. "Kirran, dat is de juiste houding voor een beginner, maar niet als je er de rest van je vrije dagen wilt blijven."
"Eh, sorry, baas."
"Geen spijt hebben. Die ondergeschikte banen moeten door iemand worden overgenomen, en nu ben jij die persoon."
Kirran drukte zijn lippen op elkaar en zei niets meer.
Tegenover hem gaf Henwyn een hartelijk lachje. "De baas heeft je daar te pakken, jongen." Hij nam een slok van zijn wijn. "Maar serieus, baas, denk je dat dit contract het waard zal zijn?"
Maros gromde. "Je gok is zo goed als de mijne, Hen. De waarheid is dat ik me afvraag wat de agenda van de Chiddari-vrouw is. Dat is serieus geld dat ze heeft overhandigd, maar er klopt iets niet volgens mij. Heb je ooit iemand gekend die zoveel om een snuisterij geeft dat ze nog nooit hebben gezien? En dat op haar leeftijd?"
Henwyn haalde haar schouders op en wierp een blik op Alari. "Ik, ik had het contract voor slechts tien procent genomen. Het is nog steeds een aanzienlijk bedrag. De waarheid wordt verteld, ik ben een beetje boos dat ik er niet was toen je het op het bord plaatste. Ik zou het hebben gepakt. Een maand alleen in de wildernis? Ja, dat zou ik doen."
"Alleen?" Het meisje naast Henwyn richtte hem met een ontmoedigde blik. "Wanneer ga je me de touwen laten zien?'
"Bah." Henwyn grijnsde door zijn kortgeschoren baard. "Begrijp dit niet verkeerd, meid, maar je kent je tieten nog niet onderscheiden van je tenen. Je bent nog niet klaar om voor zo’n tijd één te zijn met het land."
Het meisje keek hem koel aan. "Ik ken de wildernis," zei ze en draaide zich toen om.
Alari schraapte haar keel. "Heb je aandelen in de legende?" Vroeg ze. "Ik bedoel, ik hoop alleen dat onze vrienden volledig zijn voorbereid, dat is alles."
"Ik weet het niet," gaf Maros toe, zijn gewicht op de kruk leggend. "Ik ken sommigen die het daar niet mee eens zijn, maar ik denk dat verhalen het enige is dat we hebben. Als ik in staat zou zijn, zou ik daar met hen zijn in plaats van me op te sluiten in de Folly. Ik heb nooit de neiging gehad om de Deadlands in te gaan, en ik ben niet te nieuwsgierig geweest naar de Blighted City, maar …" Maros wierp een blik op Jerrick, een vaste klant in de Peddler, die zoals gewoonlijk alleen zat en in zijn beker proeste. "Die hoest wordt erger, oude kerel," zei Maros. "Je moet er een drankje voor krijgen."
"Heh." Jerrick keek op, zijn verwarde ogen schoten naar Maros. "Het helpt niet als ik hoor waar jullie jongeren over praten."
"Dit zijn vrijbuiter-zaken," berispte Maros. "Niet voor jou om naar te luisteren."
"Ja, nou, als een man hoort wat hij hoort, moet hij zijn mening geven, nietwaar? Ik had ooit een vriend bij de buiters, weet je? Moeilijk te doorgronden dat een oude slimmerik zoals ik misschien vrienden had, is het niet? Nou, die had ik. Nu zijn ze allemaal dood, en ’Lijah was de eerste die wegging. Hij was een goede man." Jerrick zuchtte en fronste nadenkend. "Laat me eens kijken …Het moet zo’n vijftig jaar geleden zijn toen Lijah en ik in deze taverne zaten en hij zei dat hij op een missie was. Ja, ze noemden ze destijds missies."
Maros wierp een blik op Alari en haalde haar schouders discreet op.
Jerrick hoestte en proestte in zijn hand voordat hij hem aan zijn broek afveegde en een bossige, witte wenkbrauw optrok. "Zei dat hij een tijdje weg zou zijn, dat hij naar het zuiden ging om een steen te vinden voor een meisje. Je weet wel, de gebruikelijke vreemde onzin waar jullie vrijbuiters mee bezig zijn. Ik vraag hem waar in het zuiden, en hij zegt de Verwoeste Stad, van alle plaatsen. Wel, hij ging weg. Nooit teruggekomen. Het verhaal was dat hij verdwaald was, door monsters of zo, in een moeras was gevallen, zoiets. Ik weet het niet zo zeker. Lijah was een sluwe."
Alari draaide haar kruk om en wachtte tot Jerrick luid zijn keel schraapte tegen zijn knoestige hand. Toen hij klaar was, boog ze zich naar voren en zei: "Wie was het meisje?"
"Verdomd als ik het weet."
Maros schudde zijn hoofd. "Dit is nieuws voor mij."
"Geen reden die je zou hebben gehoord," zei Henwyn. "Eén contract tussen duizenden, van een halve eeuw geleden?"
"Controleer de gegevens," opperde Alari.
"Daar zal je niets vinden," zei Maros. "De archieven hier gaan slechts tien jaar terug. Het hoofdkantoor in Brancosi heeft alle oudere contracten en ledenregisters."
Jerrick sputterde nog een keer hoestend en trok toen een houten pijp en een zak met wat Maros wist dat hij de met drank doordrenkte-geregen tabak uit zijn jas. Ondanks zijn knoestige knokkels propte hij behendig de vochtige bladeren in de pijp en nam vervolgens een slok bier. "Leef bij het mes, sterf bij het mes, zeggen jullie, toch?" Ja, nou, ik denk dat dit mijn messen zijn." Hij zwaaide met zijn pijp en glas, dronk het laatste van zijn bier leeg en stond toen op uit zijn stoel. "Het was goed om met jullie te praten jongens." Hij knikte naar Alari. "En jij, meid."
"Hé, Jerrick," riep Maros hem na.
Een verbaasde uitdrukking kruiste het gezicht van de oude man. "Ah, waar hadden we het over?"
Maros glimlachte droevig. "Leven en dood, geloof ik."
"Ah, ja." De oude man grijnsde zijn tanden bloot. "Twee onderwerpen waar ik genoeg van weet. Nou, dan." Hij hief z’n hand met levervlekken op zijn hoofd alsof hij een hoed aantikte, schuifelde toen door de ruimte en liep de avond in.
Terwijl de salondeuren dichtsloegen, zat Maros in gedachten. Jerricks openbaring stoorde hem. Het stoorde hem veel.
Henwyn keek hem aan. "Wanneer de koerier de volgende keer arriveert, stuur hem dan terug met een verzoek voor de dossiers van vijftig jaar geleden."
"De koerier komt pas veertien dagen terug," zei Maros. "Dan moet hij rondes voltooien voordat hij terugkeert naar de baai. En het zal waarschijnlijk nog een aantal weken duren voordat hij weer terugkomt. Dat is te lang."
"Waarvoor te lang, baas?" Vroeg het meisje naast Henwyn.
Maros fronste naar haar. "Het spijt me, meid, ik ben je naam vergeten."
"Leaf," zei ze.
"Hm. Welnu, Leaf. Zou je zelf een klein koerierscontract willen? Laat Henwyn zien waartoe je in staat bent."
De ogen van Leaf werden groter. "Een baan alleen? Zeker."
"Goed dan. Ontmoet me hier morgen om 12.00 uur. Ik zal het aanvraagformulier tegen die tijd hebben opgesteld. "
"Waar ga ik heen?"
"Guild Hoofdkantoor in Brancosi Bay."
Leaf's mond viel open. "Ik ben nog nooit in de hoofdstad geweest."
"Nou, dit is je kans. Maar schiet wel op, want ik wil die papieren zo snel mogelijk hebben."
"Wat is de haast?" Vroeg Kirran, terwijl hij zijn toon voorzichtig hield.
Maros keek naar de nieuweling. "De haast, jongen, is dat ik geneigd ben om het eens te zijn met Jerrick, dat zijn vriend niet gewoon stierf op de weg. Als een vrijbuiter op zending wordt gestuurd "- hij schudde zijn hoofd toen hij zichzelf betrapte met behulp van het verouderde woord van Jerrick -" dan is de kans groot dat hij of zij een veteraan is - reiziger of reizigervrouw tenminste, zo niet een messenmeester of messenmeesteres."
"Wat zeg je?" Vroeg Henwyn.
"Wat ik zeg, Hen, is dat ik denk dat deze Lijah de Verwoeste Stad heeft gevonden. Sterker nog, ik denk dat Jalis en de jongens het ook zullen vinden, en ik zal verdoemd zijn als ik hen hetzelfde lot zal laten ondergaan."
De laatste bezoekers van de nacht verdwijnen door de deuren van de salon naar het donker, waardoor Maros alleen blijft, terwijl een paar meiden de vloeren dweilen en de tafels schoonvegen. Het gekletter van potten en pannen kwam uit de keuken waar de chef-kok Luthan bezig was met zijn eigen taken aan het einde van de dienst.
Na een paar minuten hoorde Maros een geritsel en keek achter de bar. Luthan had de keuken verlaten en was op weg naar Maros. Zijn gebleekte schort en bandana waren net zo ongerept als altijd toen hij de openbare ruimte betrad, zelfs als de plaats vol was met klanten. Meer dan alleen een chef-kok, had Luthan's beroemde wit zand maaltijd hem iets van een naam gegeven in deze delen en hij had een imago te behouden, iets dat hij met een rustige, maar zelfverzekerde, etiquette wist te beheren.
"Wat vind je van een hapje eten?" Zei de chef. "Ik maak iets voor mezelf voordat ik naar huis ga. Waarom eet je niet met me mee? Baas?"
"Hm?" Maros ving Luthan's blik en pufte met zijn wangen. "Nee, niet voor mij. Het is te laat."
De gladgeschoren chef-kok trok een barkruk naar zich toe en ging erop zitten. Zijn blauwe ogen bestudeerden het gezicht van Maros. "Iets zit je dwars." Het was geen vraag; met Luthan was dat nooit zo.
"Ik maak me zorgen om Jalis en de jongens. Ik begon te denken dat ik ze naar draken had gestuurd, maar nu denk ik dat het misschien erger is."
"Dat is altijd een risico voor een vrijbuiter," zei Luthan.
"Klopt." Maros klemde zijn vuist en wreef met zijn andere hand over de knokkels. "Maar het begint hier iets ongemakkelijk aan te voelen."
Aan het einde van de gemeenschappelijke ruimte zwaaiden de salondeuren open. Een man kwam binnen, bleef in de deuropening staan om zijn overjas glad te strijken en zijn geruite pet te verwijderen. Hij bekeek Maros van die afstand terwijl hij doelbewust naar de bar liep.
Luthan schraapte zijn keel en sprong van zijn kruk om snel de keuken in te lopen.
"We zijn gesloten voor de nacht," vertelde Maros de nieuwkomer. "Tenzij u een kamer zoekt?"
De man zuchtte toen hij de bar bereikte en legde zijn pet op de eiken bar. "Ik ben hier niet als klant, goede herbergmeester."
Maros observeerde hem. Het slappe gezicht van de vreemdeling was gladgeschoren, zijn kleding was ruig maar fijngesneden en hij was zeker niet het soort dat graag zijn handen vuil maakte. Maros vermoedde dat hij eind veertig was. "Ik kan niet zeggen dat ik je hier vaker heb gezien, vriend. Ben je hier om een contract aan te bieden?"
"Niet helemaal." De man klonk vermoeid. "Ik ben hier voor een contract, maar dat is helaas al overeengekomen."
"Ik snap het." Een straaltje ergernis sloop naar binnen terwijl Maros wenste dat de man ter zake zou komen. "Geef dan alsjeblieft je zaak aan."
"Ik verliet het gehucht Balen vijf uur geleden," zei de man, terwijl hij in zijn mantel reikte en een gebonden rol perkament naar voren bracht die hij op de gepolijste bar naast zijn pet legde. "Ik ben te moe voor uitgebreide formaliteiten, en misschien neem ik je aanbod van een kamer wel aan. Het was een lange en beslist zeldzame dag."
"Elf koperstukken voor een kamer," mompelde Maros. "Vijftien als je 's ochtends een warm ontbijt wilt."
De man drukte zijn lippen op elkaar en hield Maros z’n blik vast. "Goede herbergmeester, ik denk liever dat nadat je de inhoud van dit document hebt gelezen en volledig hebt verteerd" - hij tikte op de rol perkament voor hem - "je kunt overwegen het gebruik van een kamer als een gebaar met het tonen van goede wil."
Maros klemde zijn tanden op elkaar, wierp een blik op het perkament en keek de nieuwkomer boos aan. Zijn geduld nam af. Om de man zijn recht te geven, leek hij zich niet bewust van Maros’ reputatie, noch leek hij in het minst geïntimideerd door zijn half-jotunn-maat; Maros had over de bar kunnen reiken en het gezicht van de man met één harige vuist kunnen verpletteren als hij daar zin in had. Zelfs op de hoge kruk stak hij nog steeds meer dan een meter boven de man uit.
"Ik accepteer het ontbijt ook als een hoffelijkheid," voegde de man toe.
Maros’ frons verdiepte dat beetje verder terwijl hij zich van de kruk ophees, zijn grote handen op de bar zette en opdook. "En waarom," rommelde hij, "zou ik u deze gulheid willen verlenen, vriend?"
De vreemdeling haalde diep adem voordat hij antwoordde. "Het lijkt erop dat ik in mijn vermoeidheid heb verzuimd mezelf voor te stellen. Mijn naam," zei hij, volkomen onverstoord toen hij zijn ogen ophief om Maros aan te kijken, "is Randallen Chiddari."
"Ah." Maros staarde hem aan. "Dan ben ik blij dat je er bent. Enkele jaren geleden - heel wat jaren geleden - lijkt het erop dat een van onze ‘buiters’ was ingehuurd om naar hetzelfde gebied te reizen als drie van mij nu, om het contract van je moeder te vervullen. Die man is nooit teruggekomen, en het is mijn sterke vermoeden dat hij is ingehuurd door je moeder, of misschien één van haar ouders. Ik moet met haar praten."
Randallen snoof. "Ik heb haar ouders nooit gekend. Haar moeder is vijftig jaar dood, begraven op het familiegraf in Eihazwood. Wat mijn lieve moeder betreft, ik ben bang dat ze je vragen niet kan beantwoorden."
"Oh?" Maros tuitte zijn lippen. "En waarom zou dat zijn?"
"Omdat, goede herbergmeester, in de vroege uren van deze ochtend ze alle interesse in je kleine overeenkomst verloor. Ze is, kort gezegd, dood."
Hoofdstuk zes
Twee Uiteinden Van De Weg
Maros verliet zijn vertrekken boven de gemeenschappelijke ruimte van de herberg en begaf zich naar beneden, greep de stevige leuning terwijl hij één voor één de trap af strompelde.
Waarom heb ik nog steeds de privévleugel boven? Hij maakte een mentale notitie om de vrijbuiters-vleugel, waaronder zijn eigen kamers en die van zijn drie afwezige vrienden, te ruilen met één van de gastvleugels beneden.
Een half dozijn treden van de bodem, hij pauzeerde en onderdrukte een geeuw achter zijn hand terwijl hij de openbare ruimte bestudeerde. Op dit vroege uur waren er slechts drie vaste gasten in de gemeenschappelijke ruimte. Ze waren allemaal overnachtende gasten en aten een eenzaam ontbijt aan aparte tafels.
Maros’ schoen schraapte over de vloer terwijl hij zijn geruïneerde been de resterende treden naar beneden sleepte. Zijn ogen waren gericht op een bepaalde gast, die van zijn ontbijt opkeek en een sombere begroeting knikte. Randallen Chiddari had één van Luthan's beroemde witte zand maaltijd op een bord, een druppel saus die uit een dikke plak vlees sijpelde dat tussen de knapperige plakken brood uitstak. Maros fluisterde een vermoeide vloek terwijl hij zich een weg baande.
De keukendeur zwaaide open toen hij passeerde en hij werd begroet met een gapende glimlach van het opkomende dienende meisje. "Goedemorgen, Diela," zei hij en hij glimlachte terug.
"Morgen," baas. Koffie?"
Hij knikte.
"Ik zal het meteen brengen."
Maros bereikte de tafel van Randallen en tuurde naar zijn gast. "Meester Chiddari, mag ik gaan zitten?"
Randallen liet zijn witte zand op het bord vallen en keek op. "Alsjeblieft," zei hij vlak.
Maros kon de zieke humor van de man voelen. Goden, dacht hij, hoe ik een hekel heb aan de diplomatie die gepaard gaat met Guild Official. "Mijn dank," zei hij. Hij liet zich op een kruk tegenover hem zakken en onderdrukte een huivering terwijl hij zijn voet naar een comfortabelere positie bracht. Ik zou een zitplaats in de grootte van Maros aan elke tafel moeten plaatsen om dit soort momenten te voorkomen. Hij kronkelde zich op de lage stoel schraapte hij zijn keel. "Meester Chiddari -"
Randallen rolde met zijn ogen. "Ik heb geen geduld voor die onzin. Ik ben een dorpsman. In Balen noemt iedereen me Ral, zelfs degenen tegen wie ik een wederzijdse afkeer heb. Ik zou je vragen hetzelfde te doen."