“Dus jullie zijn universiteitsliefjes. Dat is zo romantisch.”
“Ja, zo klinkt het misschien,” zei Kyle. “Maar het heeft echt een eeuwigheid geduurd voor ik haar heb kunnen overtuigen. En ik heb de hele tijd de concurrentie van haar af moeten slaan. Je kan je wel voorstellen dat zo ongeveer iedere man die haar zag onmiddellijk verliefd werd op Jessica Hunt. En dan gaat het enkel over hoe ze eruit ziet. Als je haar beter leert kennen, word je tot over je oren verliefd.”
“Kyle,” zei Jessie. Ze bloosde. “Ik word er verlegen van. Hou wat over voor in oktober.”
“Weet je,” zei Kimberly met een glimlach, “Ik denk er net aan dat ik mijn kinderen moet gaan ophalen. En ik krijg opeens het gevoel dat ik het plan van een gelukkig koppel onderbreek om hun nieuwe huis in te wijden. Dus ik denk dat ik ga. Maar ik beloof dat ik jullie zal voorstellen aan de buren. Dit is een heel vriendelijke buurt. Iedereen kent iedereen. We organiseren wekelijks barbecues. De kinderen gaan vaak naar logeerpartijtjes. Iedereen is lid van de lokale zeilclub, ook als ze zelf geen boot hebben. Eenmaal jullie gesetteld zijn, zullen jullie het hier goed naar jullie zin hebben.”
“Bedankt, Kimberly,” zei Kyle en hij begeleidde haar naar de deur. “We kijken er al naar uit om iedereen te ontmoeten. En hartelijk dank voor de brownies.”
Toen ze vertrokken was, vergrendelde hij met veel vertoon de deur.
“Ze leek me lief,” zei hij. “Hopelijk is iedereen hier zo.”
“Ja, ik vond haar sympathiek,” zei Jessie. “Ze was een beetje nieuwsgierig, maar ik neem aan dat mensen hier zo zijn. Ik zal eraan moet wennen dat we niet meer anoniem zijn.”
“Het zal een hele aanpassing zijn.” gaf Kyle toe. “Maar ik denk dat we het uiteindelijk wel beter zullen vinden dat we de namen van onze buren kennen en dat we onze deur niet hoeven te vergrendelen.”
“Ik heb gezien dat je de deur net vergrendeld hebt.” merkte Jessie op.
“Dat is omdat ik dacht aan wat Kimberly zei over het inwijden van het huis,” zei hij terwijl hij dichterbij kwam en voor de tweede maal in tien minuten tijd zijn shirt uittrok. “En ik word niet graag gestoord terwijl ik aan het inwijden ben.”
*
Jessie lag later die avond in bed en keek naar het plafond met een glimlach op haar gezicht.
“Op dit tempo gaan die extra slaapkamers snel gevuld zijn,” zei Kyle, alsof hij haar gedachten lezen kon.
“Ik denk niet dat we dit tempo zullen kunnen volhouden wanneer jij op kantoor begint en mijn nieuwe semester start.”
“Ik wil best een poging doen als jij helpt,” zei hij en hij zuchtte diep. Ze voelde dat zijn lichaam ontspande terwijl hij naast haar lag.
“Ben je dan helemaal niet zenuwachtig?” vroeg ze.
“Waarvoor zou ik zenuwachtig zijn?”
“Voor alles - hoger salaris, nieuwe stad, nieuw huis, nieuwe levensstijl, alles nieuw.”
“Niet alles is nieuw,” zei hij. “Teddy en Melanie ken je al.”
“Ik heb Teddy drie keer ontmoet en Melanie één keer. Hem ken ik amper. En haar kan ik me slechts vaag herinneren. Enkel omdat jouw beste vriend van de middelbare school vlakbij woont, ben ik niet zomaar meteen op mijn gemak met ons nieuwe leven.”
Ze wist dat dit tot ruzie kon leiden, maar ze kon zichzelf niet tegenhouden. Kyle liet zich niet opjutten. In plaats daarvan rolde hij op zijn zij en streelde zachtjes met zijn vinger over haar rechterschouder, vlak naast het lange, maanvormige litteken dat bijna 15 cm lang was en van haar bovenarm tot het begin van haar hals liep.
“Ik weet dat je ongerust bent,” zei hij teder. “En je hebt er goede redenen voor. Alles is nieuw. En ik weet dat dat beangstigend is. Ik kan je niet vaak genoeg zeggen hoe erg ik waardeer dat je zoveel hebt opgeofferd .”
“Ik weet dat het op het einde allemaal goed zal komen,” zei ze, zachter. “Maar het is nu nog veel om te verwerken zo alles tegelijk.”
“Daarom zal het goed zijn om Teddy en Mel morgen te zien. We zullen de band herstellen en dan hebben we mensen die we kennen in deze buurt die ons kunnen helpen terwijl we onze draai proberen te vinden. Zelfs twee mensen kennen zal de overgang veel gemakkelijker maken.”
Hij geeuwde diep en Jessie wist dat hij snel weg zou zijn. Zo'n diepe geeuw betekende meestal dat hij binnen de zestig seconden in slaap zou zijn.
“Ik weet dat je gelijk hebt,” zei ze, vastberaden om de avond op een positieve noot te eindigen. “Het zal vast heerlijk zijn.”
“Dat is zo,” zei Kyle slaperig. “Ik hou van je.”
“Ik hou ook van jou,” zei Jessie en ze was niet zeker of hij haar nog gehoord had voor hij in slaap gevallen was.
Ze luisterde naar zijn diepe ademhaling en probeerde het ritme te gebruiken om zelf in slaap te vallen. De stilte maakte haar onrustig. Ze was gewend geworden aan de rustgevende geluiden van de stad wanneer ze ging slapen.Ze miste het getoeter van de auto's op straat, het geroep van de mannen die in financiën werkten dat weerkaatste tussen de hoogbouw, het gepiep van trucks die achteruit reden. Jarenlang waren deze geluiden haar witte ruis. Nu had ze enkel het zachte geronk van de luchtfilter in de hoek van de kamer om al die geluiden te vervangen.
Af en toe dacht ze dat ze een krakend geluid in de verte hoorde. Het huis was meer dan dertig jaar oud, dus het was normaal dat het huis zich begon aan te passen. Ze probeerde diep adem te halen, zowel om de andere geluiden te overstemmen als om zichzelf te kalmeren. Een gedachte bleef terugkomen.
Ben je zeker dat het hier allemaal zo fantastisch zal zijn?
Het volgende uur bleef ze haar twijfels van alle kanten bekijken om ze dan met een schuldgevoel weg te schuiven. Uiteindelijk gaf ze toe aan haar vermoeidheid en viel in slaap.
HOOFDSTUK TWEE
Jessie probeerde ondanks het voortdurende geroep te vechten tegen de hoofdpijn die aan de rand van haar schedel aan het zeuren was. Daughton, de lieve, maar bijzonder luide driejarige zoon van Edward en Melanie Carlisle, had de laatste twintig minuten het spel “ontploffing” gespeeld. Het spel bestond voornamelijk uit Daughton die “boem!” riep. Noch Melanie (“zeg maar Mel”) noch Edward (“Teddy” voor de vrienden) leek zich te storen aan het periodieke gegil, dus deden Jessie en Kyle ook maar alsof het perfect normaal was. Ze zaten in de woonkamer van de Carlisles en ze praatten nog even bij voor ze samen naar de haven zouden kuieren voor de brunch. De Carlisles woonden maar drie huizenblokken daar vandaan.
Kyle en Teddy hadden het laatste half uur buiten zitten praten terwijl Jessie opnieuw kennis maakte met Mel in de keuken. Ze herinnerde zich Mel vaag van een van hun vorige ontmoetingen, maar na slechts enkele minuten ontstond er een aangename sfeer.
“Ik zou Teddy kunnen vragen om te barbecueën, maar ik wil niet dat jullie ziek worden tijdens jullie eerste week hier,” zei Mel bijtend. “Het is veiliger om iets te gaan eten aan de waterkant.”
“Niet de beste kok?” vroeg Jessie met een kleine grijns.
“Laat me het zo zeggen: als hij ooit voorstelt om te koken, doe dan alsof je opeens weg moet voor een noodgeval. Want als je iets eet wat hij klaargemaakt heeft, dan zit je met een echt noodgeval.”
“Wat zei je, schatje?” vroeg Teddy terwijl hij en Kyle binnenkwamen. Teddy was een papperige man met een stevige buik en blond haar met een terugwijkende haargrens. Hij was bleek en zag eruit alsof hij na vijf minuten in de zon zou verbranden. Jessie had de indruk dat zijn karakter ook zo was - meegaand en gemakkelijk manipuleerbaar. Een diep verborgen instinct dat moeilijk te beschrijven was, maar dat ze had leren vertrouwen door de jaren heen, vertelde haar dat Teddy Carlisle een zwakke man was.
“Niets, lieveling,” zei Mel terwijl ze naar Jessie knipoogde. “Ik geef Jessie wat essentiële informatie om in Westport Beach te overleven.”
“Juist,” zei hij. “Vergeet haar niet te vertellen over het verkeer in de buurt van Jamboree Road en de Pacific Coast Highway. Dat kan verschrikkelijk zijn.”
“Dat was het volgende op mijn lijstje,” zei Mel onschuldig en ze stond op van de keukenkruk.
Terwijl ze naar de woonkamer ging om Daughtons speelgoed van de grond op te rapen, merkte Jessie op dat haar tengere figuur door pezige spieren afgetekend stond in haar tennisrokje en polo topje. Haar kuiten werden stevig en haar biceps strekte zich op een indrukwekkende manier toen ze met een snelle beweging een tiental Matchbox autootjes opveegde. Haar hele verschijning: haar korte, zwarte haar, haar ongebreidelde energie en haar we-nemen-geen-gevangenen blaffende stem, alles gaf de indruk dat ze een harde, no-nonsense vrouw uit New York was. En dat was ze vroeger ook.
Jessie was meteen dol op haar, maar ze begreep niet waarom ze samen was met een saaie man zoals Teddy. Het stoorde haar een beetje. Jessie was trots op haar vaardigheid om mensen te lezen. En deze leemte in het informele profiel dat ze had gemaakt, was verontrustend.
“Iedereen klaar om te vertrekken?” vroeg Teddy. Ook hij was netjes gekleed in een los shirt met knopen en een witte broek.
“Haal je zoon en dan zijn we allemaal klaar om te vertrekken,” zei Mel scherp.
Teddy was duidelijk gewend om zo aangesproken te worden en hij ging zonder een woord te zeggen de “explosie” machine halen. Een paar seconden later hoorden ze gegil toen hij terugkwam en Daughton ondersteboven vasthield. De jongen stribbelde met al zijn macht tegen.
“Papa, stop!” gilde de jongen.
“Zet hem neer, Edward,” siste Mel.
“Hij zette een grote mond op,” zei Teddy terwijl hij zijn zoon neerzette. “Ik moest hem eraan herinneren dat zoiets niet oké is.”
“En wat als hij was gevallen en op zijn hoofd beland was?” drong Mel aan.
“Dan zou hij een belangrijke les geleerd hebben,” antwoordde Teddy achteloos. Blijkbaar maakte dat scenario hem helemaal niet ongerust.
Kyle gniffelde waarderend en stopte pas toen hij de afkeurende blik van Jessie zag. Hij probeerde de lach nog om te zetten in een kuch, maar het was al te laat en hij haalde zijn schouders op met een verontschuldigende blik.
Terwijl ze samen naar de haven liepen via het goed verzorgde pad dat parallel liep met de hoofdweg, keek Jessie naar de manier waarop zijzelf en Kyle gekleed waren in vergelijking met hun tegenhangers. Zelfs Daughton, die zijn vaders bleke huid had, maar de donkere haren van zijn moeder, droeg een gestreken, korte broek en een shirt met een kraagje. Kyle droeg een bermudashort en een T-shirt en Jessie had op het laatste moment snel een losse jurk aangetrokken.
“Weten jullie zeker dat we goed gekleed zijn voor brunch bij jullie club?” vroeg ze bezorgd aan Mel.
“O, maak je maar geen zorgen. Jullie zijn onze gasten. De kledingvoorschriften gelden niet voor jullie. Enkel de clubleden krijgen zweepslagen als ze niet de juiste kleding dragen. En omdat Daughton nog jong is, wordt hij waarschijnlijk maar een klein beetje gebrandmerkt.” Mel had waarschijnlijk de blik op Jessies gezicht gezien, want ze legde meteen haar hand op haar pols en voegde toe, “Ik maak maar een grapje.”
Jessie glimlachte gespannen om haar eigen onvermogen om zich te ontspannen. Net op dat ogenblik rende Daughton voorbij en zijn indrukwekkende “boem” deed haar omhoog springen.
“Hij heeft veel energie,” zei ze en ze probeerde het te laten klinken alsof ze dat bewonderde. “Ik wou dat ik dat in flessen kon bewaren.”
“Ja,” zei Mel. “Hij is een handvol. Maar ik hou van hem. Het is vreemd hoe de dingen die je storen bij de kinderen van andere mensen ineens charmerend zijn als het om je eigen kind gaat. Je zal het zelf wel merken wanneer het jou overkomt. Als dat is wat je wil tenminste.”
“Het is wat ik wil,” zei Jessie. “We zijn er al een tijdje over aan het praten. Er zijn gewoon wat dingen tussengekomen. Maar we hopen dat de verandering van omgeving zal helpen.”
“Nou, ik waarschuw je alvast. Het onderwerp zal vaak aan bod komen bij de vrouwen die je vandaag zal ontmoeten. Ze praten graag over kinderen en alles wat met kinderen te maken heeft. Ze zullen hoogstwaarschijnlijk vragen stellen over je plannen. Maar maak je geen zorgen. Dat is gewoon de standaardconversatie hier.”
“Bedankt voor de waarschuwing,” zei Jessie en ze bereikten het einde van het pad.
Ze stopte even om van het uitzicht te genieten. Ze stonden op het einde van een klif met zicht over Balboa Island en Promontory Bay. Iets verder weg was het Balboa schiereiland, het laatste stukje land voor het begin van de Stille Oceaan. Het diepblauwe water liep zo ver als het oog reikte en smolt uiteindelijk samen met de lichtere, azuurblauwe lucht waarop enkele donzige wolken dreven. Het was adembenemend.
Dichterbij zag ze de drukke jachthaven waar de boten binnen en buiten voeren volgens een of ander onzichtbaar systeem dat beter georganiseerd en mooier was dan op de autosnelweg. De mensen, die van hieruit zo klein als mieren leken, liepen op de pier en bezochten de vele winkels en restaurants. Ze zag dat er een boerenmarkt aan de gang was.
Het pad liep uit op een enorme, stenen trap die naar de pier leidde. Ondanks de houten reling langs beide kanten, was de trap toch wat intimiderend.
“Het pad komt ongeveer binnen vijftig meter terug en kronkelt dan naar beneden tot aan de haven,” zei Mel toen ze de terughoudendheid van Jessie speurde. “We kunnen die weg nemen in plaats van de trappen, maar dan duurt het twintig minuten langer en het uitzicht is minder mooi.”
“Nee, dit is oké,” verzekerde Jessie haar. “Ik heb alleen mijn Stairmaster oefeningen al een tijdje niet meer gedaan en opeens heb ik daar spijt van.”
“Je benen zeggen enkel in het begin auw,” zei Daughton terwijl hij voor haar uitsprong en de leiding nam.
“Altijd leuk om door een peuter voor schut te worden gezet,” zei Jessie en ze probeerde te lachen.
Ze begonnen met de afdaling van de trappen. Daughton ging eerst, dan Mel, Jessie, Kyle en Teddy kwam als laatste. Na een minuutje was Daughton al ver voor hen en snelde Mel naar beneden om hem in te halen. Jessie hoorde de mannen praten achter haar, maar kon niet helemaal verstaan wat ze zeiden. En door de verraderlijke treden was ze niet geneigd om zich om te draaien om erachter te komen.
Toen ze ongeveer halverwege de trappen waren, zag ze een meisje van in de twintig de trappen op komen. Ze droeg enkel een bikini en flip-flops en ze droeg een strandtas over haar schouders. Haar haren waren nog nat van het water en druppeltjes zweet liepen naar beneden over haar naakte, zongebruinde huid. Haar rondingen waren indrukwekkend en haar bikini bedekte ze nauwelijks. Ze zag eruit alsof ze elk moment uit haar bikini barsten kon. Jessie probeerde niet te staren toen ze elkaar kruisten en ze vroeg zich af of Kyle hetzelfde deed.
“Verdomd mooie kont dat ze heeft,” hoorde ze Teddy een paar seconden later zeggen.
Jessie voelde zich verstijven, niet enkel door de botheid van de uitspraak, maar ook omdat het meisje bijna zeker nog dicht genoeg in de buurt was om het te horen. Ze was geneigd om zich om te draaien en hem een blik te werpen, maar toen hoorde ze de stem van Kyle.
“Ja toch?” voegde hij toe, giechelend als een schooljongen.
Ze bleef staan. Toen Kyle haar bereikt had, greep ze zijn arm. Teddy bleef ook staan, met een verraste blik op zijn gezicht.
“Ga maar verder, Teddy,” zei ze met een plastic glimlach op haar gezicht. “Ik heb mijn man even nodig.”
Teddy keek haar aan met een blik alsof hij wist waarover het ging en liep verder zonder commentaar. Toen ze zeker was dat hij hen niet meer kon horen, richtte ze zich tot haar echtgenoot.