“Als uw verhaal klopt, ja,” zei hij toen ze de deur van zijn kantoor bereikten. Hij opende de deur, maar nodigde haar niet uit om binnen te komen. “Maar ik moet de vraag stellen die ik aan alle studenten stel die vragen om hun veldwerk daar te doen - weet u zeker dat u het wil doen?”
“Hoe kunt u dat vragen, na wat ik u net verteld heb?”
“Omdat het één zaak is om over de mensen die daar opgesloten zitten te lezen,” antwoordde hij. “Maar het is heel wat anders om met ze om te gaan. Het wordt snel heel intens. Ik begrijp uit wat u geschreven heeft in uw thesis dat u meer weet over enkele van de gevangenen die in de instelling wonen?”
“Ik weet meer over enkele van hen. Ik weet dat Delmond Stokes, een serieverkrachter uit Bakersfield in de instelling zit. En de moordenaar van verschillende kinderen die vorig jaar werd gearresteerd door die politieagente op pensioen is er ook. En ik ben er vrij zeker van dat Bolton Crutchfield daar vastzit.”
Hosta staarde haar aan, alsof hij aan het beslissen was of hij haar wel of niet zou vertellen wat hij aan het denken was. Uiteindelijk leek hij een beslissing genomen te hebben.
“Dat is de gevangene die je wil observeren, nietwaar?”
“Ik geef toe dat ik nieuwsgierig ben,” zei Jessie. “Ik heb veel verhalen over hem gehoord. Ik weet niet hoeveel daarvan de waarheid zijn.”
“Een verhaal dat zeker waar is, is dat hij over een periode van een zestal jaar negentien mensen op brutale wijze vermoord heeft. Zelfs als alle andere verhalen leugens zijn, is dat nog steeds een feit. Verlies dat nooit uit het oog.”
“Heeft u hem ooit ontmoet?” vroeg Jessie.
“Ik heb hem ontmoet. Ik heb hem tweemaal geïnterviewd.”
“En wat was uw indruk van hem?”
“Mevrouw Hunt, dat is een lang verhaal dat ik op een andere keer zal moeten vertellen, herhaalde hij haar eigen woorden. “Voorlopig zal ik alvast contact opnemen met Dr Ranier en nagaan of je te goeder trouw bent. Als dat zonder problemen verloopt, zal ik contact met je opnemen om je practicum te organiseren. Ik weet dat je zo snel mogelijk zal willen beginnen.”
“Liefst morgen al, als dat mogelijk was.”
“Wel, het zal iets langer duren. Probeer ondertussen niet te ongeduldig te zijn. Goedendag verder, mevrouw Hunt.”
En daarmee sloot hij de deur naar zijn kantoor en liet hij Jessie in de hal staan. Ze draaide zich om en wou ervandoor gaan. Terwijl ze om zich heen keek, besefte ze dat ze zo in het gesprek was opgegaan dat ze niet op haar omgeving had gelet. Ze wist niet waar ze was.
Ze bleef even staan en beeldde zichzelf in dat ze oog in oog stond met Bolton Crutchfield. Die gedachte was zowel opwindend als beangstigend. Ze had al langer de wens - nee, de behoeft - om met hem te praten. De mogelijkheid dat dat nu snel zou gebeuren, deed haar tintelen van anticipatie. Ze had antwoorden nodig op vragen waarvan niemand zelfs wist dat ze deze wou stellen. En hij was de enige die de antwoorden had. Maar ze wist niet zeker of hij haar vragen zou beantwoorden. En zelfs als hij daartoe bereid was, wat zou hij daarvoor in ruil vragen?
HOOFDSTUK VIJF
Jessie was zo opgewonden dat ze Kyle opbelde onderweg naar huis, hoewel ze wist dat hij het altijd razend druk had overdag en hij bijna nooit zijn telefoon beantwoordde. Dat was nu ook het geval, maar ze kon het niet laten om een bericht achter te laten.
“Hoi, schat,” zei ze na de pieptoon. “Ik wilde je alleen vertellen dat mijn dag heel goed ging. De professor is een interessante figuur, maar ik denk dat ik goed met hem zal kunnen samenwerken. En ik hoop snel met mijn practicum te kunnen beginnen, misschien zelfs deze week al, als alles lukt. I duizel er zelfs een beetje van. Ik hoop dat jouw dag even goed gaat. Ik wil graag een speciaal diner voor ons beiden klaarmaken vanavond, zeker nu we eindelijk de dozen met de potten en pannen gevonden hebben. Zeg me om hoe laat je thuiskomt en ik maak iets lekkers voor ons klaar. We kunnen een van die flessen wijn openen die we opzij gehouden hebben en misschien kunnen we aan ons plan voor gezinsuitbreiding werken. Oké, tot snel. Ik hou van je.”
Ze stopte onderweg bij Bristol Farms en kocht enkele branzino zeebaarzen. Die wilde ze vullen en in hun geheel klaarmaken. Ze vond ook aspergebroccoli die er goed uitzag en nam daar wat van mee. En toen ze naar de kassa liep, zag ze ook nog wat fingerling aardappelen die ze mee grabbelde. Ze kwam in de verleiding om ook iets decadents als dessert mee te nemen, maar wist dat Kyle doorgedreven aan het trainen was en daarom geen dessert zou eten. Bovendien hadden ze nog wat Italiaans ijs in de diepvries en dat was al even goed. Toen ze aan de kassa kwam, was het hele menu al gepland in haar hoofd.
*
Jessie keek naar de borden vol eten die niet aangeraakt werden op de tafel in de eetkamer. Dan keek ze voor de derde keer in vijf minuten tijd naar haar telefoon. Het was 7:13 en ze had nog niets gehoord van Kyle. Hij had haar vlak nadat ze het spraakbericht had achtergelaten een bericht gestuurd waarin hij geschreven had dat de plannen voor het diner fantastisch klonken en dat hij verwachtte dat hij die avond om 6:30 thuis zou zijn. Maar het was nu bijna vijfenveertig minuten later en hij was nog steeds niet thuis. Wat erger was, was dat hij haar niets had laten weten.
Ze had alles zo georganiseerd dat het eten warm op tafel zou staan om 6:45, voor het geval hij een beetje later was. Maar hij was niet komen opdagen. In de tussentijd had ze hem twee berichten en een spraakbericht gestuurd. En nog steeds had ze na zijn eerste bericht niets meer van hem gehoord. Nu lagen de vissen op tafel. Ze waren koud en keken haar met onsympathieke ogen aan.
Om 7:21 belde hij eindelijk. Ze kon het lawaai op de achtergrond horen en wist meteen, nog voor hij begon te praten, dat hij in een bar was.
“Hoi, Jess,” riep hij boven de muziek uit. “Sorry dat ik je zo laat bel. Hoe gaat het met je?”
“Ik was ongerust,” zei ze en ze probeerde de frustratie niet in haar stem te laten klinken.
“O, sorry,” zei hij en hij klonk niet erg berouwvol. “Ik wou je niet ongerust maken. Er is op het laatste moment iets tussengekomen. Teddy belde me rond zes uur op en zei dat hij nog wat potentiële klanten voor me had. Hij vroeg me of ik samen met hem en die mannen naar Sharkie’s wou gaan, een bar in de haven. Ik vond dat ik zo'n kans niet kon laten liggen. Ik ben nog steeds de nieuwe op kantoor, weet je wel?”
“Kon je dan niet bellen om iets te laten weten?”
“Mijn fout,” riep hij. “Alles ging zo snel dat ik het helemaal uit het oog verloren ben. Ik kon nu pas wegglippen om je op te bellen.”
“Ik heb een groot diner klaargemaakt, Kyle. We gingen vanavond vieren, weet je nog? Ik heb een fles wijn van honderd dollar geopend. Het was de bedoeling dat het een romantische avond zou worden.”
“Ik weet het,” zei hij. “Maar ik kan hier niet weg. Ik denk dat ik Teddy’s vrienden allebei als klant kan binnenhalen. En we kunnen nog steeds wat werken aan die gezinsuitbreiding wanneer ik thuis ben later.”
Jessie zuchtte diep om haar stem kalm te kunnen houden toen ze antwoordde.
“Het zal laat zijn als je terug bent,” zei ze. “Ik zal moe zijn en half dronken. Dit is niet hoe ik me de avond had voorgesteld.”
“Luister, Jessie. Het spijt me dat ik niet gebeld heb. Maar wil je echt dat ik een kans als deze zomaar laat schieten? Ik ben niet zomaar shots aan het achteroverslaan. Ik ben zaken aan het doen en tegelijkertijd ook nieuwe vrienden aan het maken. Ga je me dat verwijten?”
“Ik neem aan dat ik aan het ontdekken ben waar je prioriteiten liggen,” antwoordde ze.
“Jessica, jij bent altijd mijn hoogste prioriteit,” verzekerde Kyle. “Ik probeer gewoon een evenwicht te vinden. Blijkbaar heb ik iets verkeerd gedaan. Ik beloof dat ik om negen uur thuis ben, oké? Past dat in je planning?”
Wat hij zei klonk in eerste instantie oprecht, maar die laatste zin droop van sarcasme en afkeer. De emotionele muur die Jessie tussen hem en haarzelf had opgebouwd was traag aan het afbrokkelen geweest, tot ze hem die woorden hoorde zeggen.
“Doe wat je wil,” zei ze bruusk en ze beëindigde het gesprek.
Ze stond op en zag een glimp van zichzelf in de spiegel in de eetkamer. Ze droeg een blauwe, satijnen avondjurk met een diepe halsuitsnijding en een split langs de rechterzijde die van haar bovenbeen naar beneden liep. Haar haar was samengebonden in een nonchalante knot die ze wou losmaken als onderdeel van het verleidingsplan na het diner. Omdat ze schoenen met hakken droeg was ze nu meer dan een meter tachtig, in plaats van haar normale één meter zevenenzeventig.
Alles voelde plots zo lachwekkend. Alsof ze een droevig verkleedspelletje aan het spelen was. Als puntje bij paaltje kwam, was ze niet meer dan een van de vele huisvrouwen die wachten tot hun echtgenoot thuiskomt om hun leven zin te geven.
Ze nam de borden en bracht ze naar de keuken, waar ze beide maaltijden bij het afval wierp, de vissen nog in één stuk. Ze trok haar jurk uit en trok een trainer aan. Daarna ging ze naar de eetkamer, nam de opengemaakte fles Shiraz, en schonk zichzelf een glas vol tot aan de rand. Ze nam een slok terwijl ze op weg was naar de woonkamer.
Ze plofte op de bank, zette de tv aan en keek naar iets wat leek op een marathon van Life Below Zero, een reality reeks over mensen die vrijwillig in een afgelegen deel van Alaska gaan wonen. Ze rechtvaardigde haar keuze door tegen zichzelf te zeggen dat het haar zou helpen om te beseffen dat er mensen op de wereld zijn die veel slechter af zijn dan zijzelf in haar chique huis in Zuid-California met haar dure wijn en haar flatscreentelevisie van 44 cm.
Tijdens de derde aflevering en halverwege de fles wijn viel ze in slaap.
*
Ze werd wakker toen Kyle haar schouder zachtjes schudde. Met half gesloten ogen kon ze zien dat hij aangeschoten was.
“Hoe laat is het?” mompelde ze.
“Iets na elf.”
“Ging je niet thuis zijn om negen?” vroeg ze.
“Het is wat later geworden,” zei hij schaapachtig. “Luister, schat. Ik weet dat ik had moeten bellen. Dat was niet oké. Het spijt me echt.”
“Oké,” zei ze. Haar mond was droog en ze had hoofdpijn.
Hij aaide met zijn vinger over haar arm.
“Ik wil het graag goedmaken,” stelde hij voor.
“Vanavond niet, Kyle,” zei ze, zijn hand van zich af schuddend terwijl ze ging staan. “Ik heb er geen zin in. Zelfs niet een beetje. Misschien kan je er volgende keer voor zorgen dat ik me niet voel als een achterafje. Ik ga slapen.”
Ze liep de trap op en ondanks de neiging om zich om te draaien om zijn reactie te zien, bleef ze toch verder lopen zonder nog iets te zeggen. Kyle zei niets. Ze kroop in bed zonder het licht uit te doen. Ondanks de hoofdpijn en de droge mond sliep ze binnen de minuut.
*
Jessie voelde dat een prikkelende tak tegen haar gezicht schraapte terwijl ze door het donkere bos rende. Het was winter en ze wist dat haar voetstappen zelfs op blote voeten luid zouden zijn door de droge bladeren bovenop de sneeuw. Hij zou de voetstappen hoogstwaarschijnlijk horen. Maar ze had geen keuze. Haar enige hoop was in beweging blijven en hopen dat hij haar niet zou vinden. Maar ze kende deze bossen niet goed en hij wel. Ze wist niet waar ze naartoe liep, volledig verloren en op zoek naar herkenningspunten. Haar benen waren te kort. Ze wist dat hij haar inhaalde. Ze kon zijn luide voetstappen horen en zijn diepe ademhaling. Ze kon zich nergens verstoppen.
HOOFDSTUK ZES
Jessie zat rechtop in bed en was net op tijd wakker geworden om zichzelf te horen gillen. Het duurde even voor ze zichzelf weer kon oriënteren en besefte dat ze in haar eigen bed zat in Westport Beach en dat ze nog dezelfde kleren aanhad waarmee ze gisteren dronken in slaap viel. Haar lijf was bezweet en haar ademhaling was oppervlakkig. Het was alsof ze het bloed door haar aderen kon voelen stromen. Ze raakte haar linker kaak aan. Het litteken dat gemaakt werd door de tak was er nog. Het was weggetrokken en kon nu bijna helemaal verborgen worden door make-up, in tegenstelling tot het groter litteken dat langs haar rechter sleutelbeen liep. Maar ze kon het litteken nog steeds onderscheiden van de rest van haar huid. Ze kon zelfs nu nog de scherpe pijn bijna voelen.
Ze keek links en zag dat het bed leeg was. Ze zag dat Kyle er geslapen had omdat zijn kussen gedeukt was en de lakens op een hoop lagen. Maar hij was nergens te bespeuren. Ze luisterde of ze het geluid van de douche hoorde, maar het was stil in het huis. Toen ze naar de klok naast zich keek, zag ze dat het 7:45 was. Hij was waarschijnlijk al naar het werk vertrokken.
Ze kwam voorzichtig uit bed en probeerde haar bonzende hoofd te negeren terwijl ze naar de badkamer schuifelde. Na een douche van vijftien minuten en de helft van die tijd zittend doorgebracht te hebben op de koude tegels, voelde ze zich sterk genoeg om zich aan te kleden en naar beneden te gaan. In de keuken zag ze dat er een briefje op tafel lag. Ze las “Nogmaals sorry voor gisteren. We doen het op een andere keer als je wil. Ik hou van je.”
Jessie legde het briefje opzij en maakte zichzelf een koffie en havermout, het enige ontbijt waarvan ze het gevoel had dat ze het binnen zou kunnen houden. Ze slaagde erin om een halve kom te eten en gooide de rest bij het afval. Ze ging naar de zitkamer, waar een tiental ongeopende dozen op haar wachtten.
Ze ging zitten op de tweezit met een schaar en zette haar koffie op het tafeltje naast de bank. Ze trok een van de dozen naar zich toe. Terwijl ze zonder na te denken door dozen rommelde en voorwerpen op een lijst afvinkte van zodra ze die gevonden had, gingen haar gedachten weer naar haar NRD thesis.
Zonder de ruzie had Jessie Kyle bijna zeker alles over haar naderende practicum verteld, en waarschijnlijk ook over de gevolgen van haar oorspronkelijke thesis, inclusief haar ondervraging. Dan zou ze de voorwaarden van haar geheimhoudingsovereenkomst overtreden hebben. Hij wist uiteraard de grote lijnen, want ze had vaak met hem over haar project gesproken toen ze met het onderzoek bezig was. Maar het panel had haar later tot geheimhouding gedwongen, zelfs voor haar echtgenoot.
Ze vond het raar om zo'n belangrijk deel van haar leven te verbergen voor haar partner. Maar ze hadden haar verzekerd dat het nodig was. En buiten enkele algemene vragen over hoe het was gegaan, ging hij nooit echt dieper in op het onderwerp. Hij was tevreden met enkele vage antwoorden en dat was toen een opluchting. Maar gisteren was ze door het enthousiasme dat ze voelde voor wat er te wachten stond - een bezoek aan een ziekenhuis voor geesteszieke moordenaars - helemaal bereid geweest om Kyle eindelijk alles te vertellen, ondanks het verbod en de eventuele gevolgen. Als er al iets positief te bedenken was aan hun ruzie, dan was het dat die haar had tegengehouden om hem het te vertellen en daardoor misschien hun toekomst in gevaar te brengen.
Maar wat voor toekomst is het als ik mijn geheimen niet kan delen met mijn echtgenoot? En hij niet eens opmerkt dat ik dingen geheim houd.
Ze voelde zich een beetje melancholisch bij die gedachte. Ze probeerde de gedachte te verdringen, maar kon die niet zomaar wegwuiven.
Ze werd opgeschrikt door de deurbel. Toen ze op haar horloge keek, zag ze dat ze al tien minuten op dezelfde plek zat, verloren in haar somberheid, haar handen rustend op een ongeopende doos.
Ze stond op en ging naar de deur. Ze probeerde met elke stap een beetje van haar somberheid te verliezen. Toen ze de deur opende, stond Kimberly van de overkant voor haar met een vrolijke glimlach op haar gezicht. Jessie probeerde even vrolijk te glimlachen.