“Oké, Sherlock,” zei de bewaker sceptisch. “Als we aannemen dat je gelijk hebt, hoe moet ik hem dan vinden? Heb je gezien op welke verdieping hij gestopt is?”
“Acht. Maar als ik gelijk heb, is dat niet zo belangrijk. Als hij een gast is in het hotel, dan is dat zijn verdieping en verblijft hij daar.”
“En als hij geen gast is?” vroeg de bewaker.
“Als hij geen gast is, dan denk ik dat hij weer naar beneden zal komen in de lift die nu op weg is naar de lobby.”
Net toen ze dat gezegd had, gingen de deuren van de lift open en kwam de bezwete man in het pak uit de lift, met een krant in een hand en een aktetas in zijn andere hand. Hij liep naar de uitgang.
Ik vermoed dat hij de tas ergens zal verbergen en dat hij dan de hele procedure opnieuw zal beginnen,” zei Jessie.
“Blijf hier,” zei de bewaker en hij sprak in zijn radio. “Ik heb onmiddellijk ondersteuning nodig in de lobby.”
Hij liep naar de man in het pak en die zag hem uit een ooghoek naderen en begon sneller te lopen. De bewaker versnelde ook. De man in het pak begon te rennen en baande zich net een weg naar de voordeur toen hij botste tegen een andere veiligheidsagent die vanuit de andere richting kwam. Beide mannen belandden op de grond.
De bewaker waar Jessie mee gepraat had, grabbelde de man in het pak vast en rukte zijn arm achter zijn rug en duwde hem tegen de muur.
“Iets op tegen dat ik uw tas bekijk, meneer?” vroeg hij.
Jessie wilde zien hoe het zou aflopen, maar na een snelle blik op haar horloge, zag ze dat haar afspraak met dokter Lemmon die gepland was om elf uur, al binnen vijf minuten was. Ze moest de wandeling terug overslaan en een taxi nemen om op tijd te zijn. Ze had geen kans om afscheid te nemen van de bewaker. Ze vreesde dat als ze zou proberen dat te doen, hij zou aandringen dat ze ter plaatse bleef om een verklaring af te leggen bij de politie.
Ze was maar net op tijd en ze was buiten adem en ze had zich net neergezet in de wachtkamer toen dokter Lemmon de deur van haar kantoor opende en haar het teken gaf om binnen te komen.
“Ben je helemaal van Westport Beach naar hier gerend?” vroeg de dokter lachend.
“Eigenlijk is dat niet ver van de waarheid.”
“Wel, kom binnen en maak het je gemakkelijk,” zei dokter Lemmon en ze sloot de deur achter zich. Ze schonk voor allebei een glas water in uit een kan gevuld met citroen en komkommerschijfjes. Ze had nog steeds dezelfde afschuwelijke permanent die Jessie zich herinnerde, met kleine, blonde, pijpenkrullen die op en neer wipten als ze haar schouders aanraakten. Ze droeg een dikke bril die haar scherpe, uilachtige ogen kleiner deden lijken. Het was een kleine vrouw. Ze was amper een meter vijftig groot. Maar je kon zien dat ze pezig was, waarschijnlijk het gevolg van de yoga. Ze had Jessie verteld dat ze drie keer per week aan yoga deed. Ze zag er goed uit voor een vrouw van in de zestig.
Jessie zette zich neer in de comfortabele leunstoel waar ze altijd zat tijdens de sessies en settelde zich meteen in de oude, vertrouwde sfeer. Het was lang geleden dat ze hier de laatste keer was, meer dan een jaar, en ze had gehoopt dat dat zo zou blijven. Maar het was een comfortabele plaats waar ze het gevecht had geleverd met haar verleden en af en toe er ook in geslaagd was om rust te vinden.
Dokter Lemmon gaf haar het glas water en zette zich tegenover haar. Ze nam een notitieblok en een pen en legde die op haar schoot. Zo gaf ze het teken dat de sessie officieel begonnen was.
“Waarover praten we vandaag, Jessie?” vroeg ze met een warme toon in haar stem.
“Eerst het goede nieuws, denk ik. Ik ga mijn practicum afleggen op aan DSH-Metro, op de NRD Unit.”
“O, wauw. Dat is indrukwekkend. Wie is je departementsadviseur?”
“Warren Hosta van UC-Irvine,” zei Jessie. “Kent u hem?”
“We zijn elkaar al eens tegengekomen,” zei de dokter cryptisch. “Ik denk dat je in goede handen bent. Hij is wat stekelig, maar hij weet waarover hij spreekt en dat is het belangrijkste voor jou.”
“Ik ben blij om dat te horen, want ik had niet veel keuze,” merkte Jessie op. “Hij was de enige in mijn regio die goedgekeurd was door het panel.”
“Ik neem aan dat je om je doel te bereiken een beetje binnen de lijntjes zal moeten kleuren. Dit is wat je wilde, nietwaar?”
“Het is wat ik wil,” zei Jessie.
Dokter Lemmon keek haar indringend aan. Er was een onuitgesproken ogenblik van begrip tussen de beide vrouwen. Toen Jessie ondervraagd werd over haar thesis door de autoriteiten, was dokter Lemmon vanuit het niets op het politiekantoor opgedaagd. Jessie herinnerde zich dat ze zag hoe haar psychiater zacht met verschillende mensen sprak die haar interview in stilte hadden geobserveerd. Nadien leken de vragen minder beschuldigend en respectvoller.
Pas later kwam Jessie te weten dat dokter Lemmon een lid van het panel was en dat ze maar al te goed op de hoogte was van wat er gaande was in de NRD. Ze had zelf enkele van de patiënten daar in behandeling gehad. Achteraf gezien had dat geen verrassing mogen zijn. Jessie had deze vrouw immers zelf opgezocht net omdat ze een reputatie had door haar expertise op dit vlak.
“Mag ik je iets vragen, Jessie?” zei dokter Lemmon. “Je beweert dat werken in de NRD datgene is wat je wil. Maar heb je er rekening mee gehouden dat deze plek je misschien niet de antwoorden zal geven waar je naar op zoek bent?”
“Ik wil gewoon beter begrijpen hoe deze mensen denken,” drong Jessie aan, “zodat ik een beter profiler kan worden.”
“Ik denk dat we allebei weten dat je haar veel meer dan dat op zoek bent.”
Jessie antwoordde niet. In plaats daarvan vouwde ze haar handen samen op haar schoot en haalde ze diep adem. Ze wist hoe de dokter dat zou interpreteren, maar het kon haar niets schelen.
“We kunnen daar later nog op terugkomen,” zei dokter Lemmon zachtjes. “Laten we verdergaan. Hoe voel je je bij het getrouwde leven?”
“Dat is de belangrijkste reden waarom ik u vandaag wou zien,” zei Jessie en ze was blij dat ze van onderwerp kon veranderen. “Zoals uw weet zijn Kyle en ik net naar Westport Beach verhuisd omdat zijn bedrijf hem overgeplaatst heeft naar het kantoor in Orange County. We hebben een groot huis in een mooie buurt op wandelafstand van de haven…”
“Maar…?” spoorde dokter Lemmon aan.
“De plaats voelt raar aan. Ik heb er moeite mee om het te zeggen waarom. Iedereen is tot nu toe vreselijk vriendelijk. Ik ben al uitgenodigd geweest op koffiebezoeken en brunches en barbecues. Ik heb suggesties gekregen voor de beste winkels en keuzes voor een dagopvang, mochten we die ooit nodig hebben. Maar ik heb het gevoel dat er iets … niet klopt. En ik begin de gevolgen daarvan te voelen.”
“Op welke manier?” vroeg dokter Lemmon.
“Ik merk dat ik me droef voel zonder goede reden,” zei Jessie. “Kyle kwam laat thuis voor het eten en het maakte me veel droeviger dan normaal was. Het was niet zo belangrijk, maar hij deed er zo nonchalant over. Het raakte me echt. Alleen het uitpakken van de dozen lijkt ook al overweldigend op een manier die niet in verhouding staat met de taak zelf. Ik heb het voortdurende, overweldigende gevoel dat ik daar niet thuishoor en dat er een of ander geheim is dat iedereen kent, maar niemand met mij wil delen.”
“Jessie, het is weer een tijdje geleden sinds onze vorige sessie, dus ik ga je aan iets herinneren dat we al eens eerder besproken hebben. Er hoeft helemaal geen ‚goede reden’ te zijn om dat soort van gevoelens te krijgen. Waar jij mee te maken hebt, is iets wat uit het niets kan opkomen. En het is geen verrassing dat een stresserende, nieuwe situatie, hoe perfect die ook lijkt, dit tevoorschijn kan halen. Neem je je medicatie nog regelmatig?”
“Elke dag.”
“Oké,” zei de dokter en ze noteerde het op haar notitieblok. “Het zou kunnen dat we dit wat moeten aanpassen. Ik merkte ook op dat je liet vallen dat dagopvang misschien nodig zou zijn in de nabije toekomst. Zijn jullie daar allebei actief mee bezig - kinderen? Als dat zo is, is dat nog een reden om je medicatie te veranderen.”
“We proberen het … tussendoor. Maar soms is Kyle enthousiast over het vooruitzicht en soms wordt hij … afstandelijk, bijna koud. Soms zegt hij iets en denk ik ‚wie is die man?’”
“Als het een geruststelling is, dat is perfect normaal, Jessie. Je bent in een nieuwe omgeving, overal vreemden om je heen en er is maar een persoon die je kent en waar je je aan kan vasthouden. Dat is stresserend. En hij heeft hetzelfde soort gevoelens, dus is het bijna onvermijdelijk dat jullie af en toe zullen botsen als er momenten zijn waarop jullie je niet verbonden voelen.”
“Maar dat is het juist, dokter,” drong Jessie aan. “Ik heb niet de indruk dat Kyle gestresseerd is. Het is duidelijk dat hij van zijn baan houdt. Hij heeft een oude schoolvriend die in de buurt woont, dus hij heeft een uitlaatklep. En alles wijst erop dat hij super blij is om daar te zijn - zonder dat hij een overgangsperiode nodig heeft. Het lijkt alsof er niets is uit ons vorige leven dat hij mist - niet onze vrienden, niet de plaatsen waar we vroeger naartoe gingen, niet ergens om na negen uur naartoe te kunnen gaan. Hij heeft zich helemaal aangepast.”
“Zo lijkt het misschien. Maar ik durf te wedden dat hij vanbinnen niet zo zeker is van alles.”
“Ik denk dat ik die weddenschap zou winnen,” zei Jessie.
“Of je nu gelijk hebt of niet,” zei dokter Lemmon en ze merkte de scherpte in de stem van Jessie, “de volgende stap is in ieder geval dat je jezelf de vraag moet stellen wat je gaat doen met dit nieuwe leven. Hoe kan je ervoor zorgen dat het beter werkt voor jou als individu en voor jullie twee als koppel?”
“Ik weet het echt niet,” zei Jessie. “Ik heb het gevoel dat ik het een kans geef. Maar ik ben niet zoals hij. Ik ben niet iemand die ergens ‚induikt’.”
“Dat is zonder twijfel de waarheid,” antwoordde de dokter. “Je bent van nature een wantrouwig iemand, en je hebt daar ook alle reden toe. Maar het is mogelijk dat je dat wantrouwen een tijdje een beetje zal moeten onderdrukken, vooral in sociale situaties, om het te redden. Misschien moet je je wat meer open stellen voor de mogelijkheden om je heen. En misschien moet je Kyle een beetje meer het voordeel van de twijfel geven. Zijn dat redelijke verzoeken?”
“Uiteraard is dat redelijk, als je dat vraagt in deze kamer. Daarbuiten is het heel anders.”
“Misschien is het een keuze die je aan het maken bent,” stelde Dr Lemmon voor. “Laat me je een vraag stellen. De laatste keer dat wij elkaar gezien hebben, hebben we gepraat over de oorzaak van je nachtmerries. Ik neem aan dat je die nog steeds hebt, nietwaar?”
Jessie knikte. De dokter ging verder.
“Oké. We hebben er ook over gepraat dat je dat zou zeggen aan je echtgenoot en dat je hem zou verklaren waarom je enkele keren per week wakker wordt in angstzweet. Heb je dat gedaan?”
“Nee,” gaf Jessie toe met een gevoel van schuld.
“Ik weet dat je je zorgen maakt over hoe hij zal reageren. Maar we hebben gepraat over het idee dat hem de waarheid vertellen over je verleden jou misschien kan helpen om er beter mee om te gaan en het kan jullie ook dichter bij elkaar brengen.”
“Of het kan ons uit elkaar rukken,” opperde Jessie. “Ik begrijp wat u zegt, dokter. Maar er is een reden waarom zo weinig mensen weten over mijn persoonlijke geschiedenis. Het is niet bepaald warm en aangenaam. De meeste mensen kunnen het niet aan. U weet het enkel omdat ik uw achtergrond onderzocht heb en geconstateerd heb dat u een specifieke opleiding heeft genoten en dat u ervaring heeft met dit soort zaken. Ik heb naar u gezocht en u in mijn hoofd toegelaten omdat ik wist dat u dat aan zou kunnen.”
“Je echtgenoot kent je nu al bijna tien jaar. En je denkt dat hij het niet zal aankunnen?”
“Ik denk dat een ervaren deskundige zoals u alle zelfbeheersing en empathie nodig had om niet gillend de kamer uit te rennen toen ik het u vertelde. Hoe denk je dat een gewone kerel uit een buitenwijk in Zuid-California zal reageren?”
“Ik ken Kyle niet, dus daar kan ik niet op antwoorden,” antwoordde dokter Lemmon. “Maar als je van plan bent om samen met hem een gezin te stichten - de rest van je leven met hem door te brengen - moet je misschien wel bedenken of het realistisch is om zo'n groot deel van jezelf voor hem verborgen te houden.”
“Ik zal erover nadenken,” zei Jessie zonder iets te beloven.
Ze voelde aan dat dokter Lemmon wist dat ze er niet meer over wou praten.
“Laten we dan over medicatie praten,” zei de dokter en veranderde zo het onderwerp. “Ik heb een paar voorstellen voor alternatieven nu je van plan bent om zwanger te worden.”
Jessie staarde naar dokter Lemmon en zag hoe haar lippen bewogen. Maar hoe hard ze het ook probeerde, ze kon zich niet concentreren. De woorden dreven langs haar heen terwijl haar gedachten terugkeerden naar die duistere wouden van haar kindertijd, de wouden die haar achtervolgden in haar dromen.
HOOFDSTUK ACHT
Jessie lag in bed, verstrikt in de lakens, en ze probeerde het zonlicht dat in haar gezicht scheen doorheen de spleet in de gordijnen te negeren. Het was haar eerste zaterdagochtend in het huis en ze wou er een luie zaterdag van maken, enkel zijzelf en Kyle, achteloos dozen openen, koffie drinken, vrijen. Gisteren was een goede dag geweest. Professor Hosta had haar een e-mail gestuurd om haar te laten weten dat ze de NRD de volgende week voor de eerste keer mocht bezoeken. Ze was helemaal naar de haven en terug gerend. Het was de eerste keer dat ze wat had kunnen sporten en haar hoofd had kunnen leegmaken sinds ze verhuisd waren en ze voelde zich versterkt en vol hoop. Kyle moest niet naar het kantoor, dus hadden ze het hele weekend vrij.