“Je hoeft niet bang te zijn hoor schatje,” zei Juf Glass. “Iedereen vindt het superspannend om je te ontmoeten.” Ze wendde zich tot Emily en Daniel. “Het zijn echte lieverds.”
Emily glimlachte. Ze voelde zich er wat geruster op Chantelle uit haar zicht te laten en aan de zorgen van een ander toe te vertrouwen. Daniel leek er daarentegen een stuk minder blij mee om haar af te staan.
Hij knielde naast Chantelle en pakte haar schouders met beide handen. “Ik hoop dat je een fantastische dag hebt,” zei hij, en Emily hoorde zijn stem stokken van emotie. “Ik kijk er gigantisch naar uit te horen wat je allemaal hebt gedaan.”
Hij trok haar in zijn armen en omhelsde haar stevig. Emily zag hoe hij zijn lippen samenperste en zijn tranen inhield. Dat maakte haar weer emotioneel, en maakte dat ze nog meer van hem hield.
Daniel maakte zich los uit de omhelzing en het was nu Emily’s beurt om het kind een hart onder de riem te steken. Ze omhelsde haar stevig.
“Dapper zijn,” zei ze, “en laat de andere kindjes maar zien wat een lieve, zorgzame, gulle ziel jij hebt.”
Chantelle knikte. Ze keerde zich naar het schoolgebouw en ademde diep in. Daniel greep Emily’s hand.
“Ze gaat een hele leuke dag tegemoet,” stelde Juf Glass hen gerust, en ze greep Chantelle’s enigszins terughoudende hand in de hare. “Ik beloof het,” voegde ze toe, en zwaaide met haar arm.
Samen hielden Emily en Daniel de adem in terwijl ze Chantelle het pad naar haar nieuwe school op zagen lopen. Bovenaan de trap stopten ze, en Chantelle keek terug. Op aanmoediging van Juf Glass zwaaide ze gedag, en verdween naar binnen.
“Ons kindje gaat voor het eerst naar school,” fluisterde Emily.
*
Op de terugweg naar de B&B vroeg Emily zich af hoe ze de dag zouden besteden. Chantelle was nog geen week in hun leven of ze kon zich niet meer herinneren wat ze zonder haar had gedaan.