E E N S B E G E E R D
(EEN RILEY PAIGE MYSTERIE—BOEK 3)
B L A K E P I E R C E
Blake Pierce
Blake Pierce is de auteur van de bestselling mystery-serie met Riley Paige. Er zijn al zo’n zeven spannende Riley Page-thrillers verschenen (en daarmee is de serie nog lang niet ten einde). Blake Pierce is ook de auteur van de mystery-serie met Mackenzie White, die nu al vier boeken telt (en waarvan fans van Blake Pierce er nog meer mogen verwachten) en van de allernieuwste mystery-serie met Keri Locke.
Eens weg (een Riley Paige-mystery, boek 1), Before he kills (een Mackenzie White-mystery, boek 1), Moord met een hoger doel (een Avery Black-mystery, boek 1) en A trace of death (een Keri Locke-mystery, boek 1) kunnen gratis gedownload worden op Google Play!
Blake is zelf al zijn hele leven lang een grote fan van mystery-boeken en thrillers. Hij hoort graag wat je van zijn boeken vindt. Neem gerust eens een kijkje op www.blakepierceauthor.com om meer over hem te weten te komen en op de hoogte te blijven van zijn boeken.
Copyright © 2016 by Blake Pierce. All rights reserved. Except as permitted under the U.S. Copyright Act of 1976, no part of this publication may be reproduced, distributed or transmitted in any form or by any means, or stored in a database or retrieval system, without the prior permission of the author. This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return it and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author. This is a work of fiction. Names, characters, businesses, organizations, places, events, and incidents either are the product of the author’s imagination or are used fictionally. Any resemblance to actual persons, living or dead, is entirely coincidental. Jacket image Copyright GongTo, used under license from Shutterstock.com
.
BOEKEN VAN BLAKE PIERCE
SPANNENDE, PSYCHOLOGISCHE THRILLERS MET JESSIE HUNT
DE PERFECTE ECHTGENOTE (boek 1)
DE PERFECTE WIJK (boek 2)
RILEY PAIGE MYSTERY-SERIE
EENS WEG (boek 1)
EENS GEPAKT (boek 2)
EENS BEGEERD (boek 3)
EENS GELOKT (boek 4)
AVERY BLACK MYSTERY-SERIE
MOORD MET EEN HOGER DOEL (boek 1)
OP DE VLUCHT VOOR HOGERE KRACHTEN (boek 2)
SCHUILEN VOOR HOGE VLAMMEN (boek 3)
REDEN OM BANG TE ZIJN (boek 4)
REDEN TOT BEWAREN (boek 5)
MACKENZIE WITTE MYSTERIE-SERIE
VOORDAT HIJ DOODT (boek 1)
VOORDAT ZE ZIET (boek 2)
INHOUDSOPGAVE
PROLOOG
HOOFDSTUK EEN
HOOFDSTUK TWEE
HOOFDSTUK DRIE
HOOFDSTUK VIER
HOOFDSTUK VIJF
HOOFDSTUK ZES
HOOFDSTUK ZEVEN
HOOFDSTUK ACHT
HOOFDSTUK NEGEN
HOOFDSTUK TIEN
HOOFDSTUK ELF
HOOFDSTUK TWAALF
HOOFDSTUK DERTIEN
HOOFDSTUK VEERTIEN
HOOFDSTUK VIJFTIEN
HOOFDSTUK ZESTIEN
HOOFDSTUK ZEVENTIEN
HOOFDSTUK ACHTTIEN
HOOFDSTUK NEGENTIEN
HOOFDSTUK TWINTIG
HOOFDSTUK EENENTWINTIG
HOOFDSTUK TWEEËNTWINTIG
HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG
HOOFDSTUK VIERENTWINTIG
HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG
HOOFDSTUK ZESENTWINTIG
HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG
HOOFDSTUK ACHTENTWINTIG
HOOFDSTUK NEGENENTWINTIG
HOOFDSTUK DERTIG
HOOFDSTUK EENENDERTIG
HOOFDSTUK TWEEËNDERTIG
HOOFDSTUK DRIEËNDERTIG
HOOFDSTUK VIERENDERTIG
HOOFDSTUK VIJFENDERTIG
HOOFDSTUK ZESENDERTIG
HOOFDSTUK ZEVENENDERTIG
HOOFDSTUK ACHTENDERTIG
HOOFDSTUK NEGENENDERTIG
HOOFDSTUK VEERTIG
HOOFDSTUK EENENVEERTIG
Proloog
Janine dacht dat ze iets donkers zag in het water bij de kustlijn. Het was groot en zwart en het leek een beetje te bewegen in het zacht kabbelende water.
Ze nam een trek van de marihuana-pijp en gaf hem terug aan haar vriend. Zou dat een heel grote vis kunnen zijn? Of een ander soort wezen?
Janine schudde het van zich af en zei tegen zichzelf dat ze haar fantasie niet de vrije loop kon laten. Door bang te worden zou ze haar high bederven. Nimbo Lake was een enorm kunstmatig meer dat vol met vis zat, net als veel andere meren in Arizona. Er hebben hier nooit verhalen over het Nessie-monsters de ronde gedaan.
Ze hoorde Colby zeggen: “Wauw, het meer staat in brand!”
Janine draaide zich om en keek naar haar vriend. Zijn gezicht met sproeten en rode haar gloeiden in het zonlicht van de late namiddag. Hij had net een trek van de pijp genomen en staarde met een uitdrukking van idioot ontzag naar het water.
Janine giechelde. “Je bent gewoon verlicht, gast,” zei ze. “In elk opzicht.”
''Ja, net als het meer,'' zei Colby.
Janine draaide zich om en keek uit over Nimbo Lake. Hoewel haar eigen high nog niet helemaal zijn intrede had gedaan, was de aanblik adembenemend. De late namiddagzon zette de muur van de canyon in vuur en vlam, in rood en goud. Het water reflecteerde de kleuren als een grote gladde spiegel.
Ze herinnerde zich dat nimbo Spaans was voor aureool. De naam paste perfect.
Ze pakte de pijp terug en inhaleerde diep, en voelde het welkome tintelen diep in haar keel. Ze zou nu elk moment echt goed high zijn. Het zou leuk worden.
Maar wat was die zwarte vorm in het water?
Gewoon een speling van het licht, hield Janine zichzelf voor.
Wat het ook was, het was beter om het te negeren, dan bang te worden. Al het andere was zo perfect. Dit was hun favoriete plek, die van haar en Colby: zo mooi, weggestopt in een van de baaien op het meer, weg van de campings, ver weg van alles, van iedereen.
Zij en Colby kwamen hier meestal in het weekend, maar vandaag hadden ze van school gespijbeld en waren er gewoon vandoor gegaan. Het late zomerweer was te mooi om te moeten missen. Het was veel koeler en mooier hier dan in Phoenix. Colby’s oude auto stond naast de onverharde weg achter hen geparkeerd.
Terwijl ze uitkeek over het meer, voelde ze de sensatie opkomen; het gevoel van een echt fantastische, aankomende high. Het meer leek bijna te intens prachtig om naar te kijken. Dus keek ze naar Colby. Hij zag er ook heel intens prachtig uit. Ze greep hem vast en kuste hem. Hij kuste haar terug. Hij smaakte fantastisch. Alles aan hem zag er fantastisch uit en voelde fantastisch.
Ze trok haar lippen weg van de zijne en keek in zijn ogen en zei ademloos: ''Nimbo betekent aureool, wist je dat?''
"Wauw," zei hij. “Wauw.”
Hij klonk alsof dat het meest verbazingwekkende was dat hij ooit in zijn leven had gehoord. Hij leek en klonk zo grappig, terwijl hij dat zei, alsof het religieus was of zoiets. Janine begon te lachen, en Colby lachte ook. Binnen een paar seconden lagen ze volledig verknoopt in elkaars armen, tastend en strelend.
Janine wist zichzelf te ontwarren.
''Wat is er aan de hand?" vroeg Colby.
"Niets," zei Janine.
In een flits trok ze haar haltertop uit. Colby's ogen werden groter.
''Wat doe je?'' vroeg hij.
"Wat denk je dat ik doe?"
Ze begon te worstelen met zijn T-shirt en probeerde hem het uit te trekken.
"Wacht even," zei Colby. ''Hier?''
"Waarom niet hier? Het is beter dan de achterbank van je auto. Niemand ziet ons.''
"Maar misschien een boot..."
Janine lachte. "Als is er een boot, wat dan nog? Wat maakt het uit?''
Colby werkte nu mee en hielp haar om zijn T-shirt uit te trekken. Ze waren allebei onhandig van opwinding, wat de spanning alleen maar groter maakte. Janine kon zich niet voorstellen waarom ze dit niet eerder hier hadden gedaan. Het was niet bepaald de eerste keer dat ze hier wiet rookten.
Maar Janine bleef die gedaante in het water in haar hoofd zien. Er was daar íéts, en tot ze wist wat het was, zou het in haar hoofd blijven hangen en alles verpesten.
Hijgend stond ze op. "Kom op," zei ze. "Laten we iets gaan bekijken."
''Wat?'' vroeg Colby.
''Ik weet niet. Kom nu maar.'' Ze pakte Colby's hand en samen strompelden ze over de ruwe helling naar de kust. Janine's high begon af te zwakken. Ze had er een hekel aan wanneer dat gebeurde. Hoe eerder ze erachter zou komen dat wat ze gezien had onschuldig was, hoe sneller ze zich weer goed kon voelen.
Toch begon ze te wensen dat haar high niet zo snel en zo sterk was opgekomen.
Bij elke stap werd het voorwerp duidelijker. Het was gemaakt van zwart plastic en hier en daar braken er bellen door het wateroppervlak. En er zat iets kleins en wits aan de zijkant.
Slechts een meter van het water verwijderd, kon Janine zien dat het een grote, zwarte vuilniszak was. Hij was geopend bij het uiteinde en uit de opening prikte de vorm van een hand, onnatuurlijk bleek.
Een paspop misschien, dacht Janine.
Ze bukte zich naar het water om een kijkje te nemen. De vingernagels waren glinsterend rood geschilderd en in sterk contrast met de bleekheid. Een vreselijk besef schoot als een elektrische stroom door het lichaam van Janine.
De hand was echt. Het was de hand van een vrouw. De zak bevatte een lijk.
Janine begon te gillen. Ze hoorde Colby ook schreeuwen. En ze wist dat ze nog lang niet zou kunnen ophouden met schreeuwen.
Hoofdstuk een
Riley wist dat de dia's die ze op het punt stond te laten zien haar FBI-studenten zouden shockeren. Sommigen van hen zouden het waarschijnlijk niet aankunnen. Ze scande de gretige jonge gezichten die haar vanaf de halve cirkel van gelaagde tafeltjes aankeken.
Eens kijken hoe ze reageren, dacht ze. Dit kan belangrijk voor hen zijn.
Natuurlijk wist Riley dat in het hele scala van misdaden een seriemoord zeldzaam was. Toch moesten deze jongeren alles leren wat er te leren viel. Ze streefden ernaar om FBI-veldagenten te worden en al snel zouden ze merken dat de meeste lokale advocaten geen ervaring hadden met seriemoorden. En Speciaal Agent Riley Paige was een autoriteit op het gebied van seriemoorden.
Ze klikte op de afstandsbediening. De eerste beelden die op het grote platte scherm verschenen waren allesbehalve gewelddadig. Het waren vijf houtskoolportretten van vrouwen, variërend van jong tot middelbare leeftijd. Alle vrouwen waren aantrekkelijk en glimlachten, en de portretten waren met vakmanschap en liefdevol kunstenaarschap gemaakt.
Terwijl Riley verder klikte zei ze: "Deze vijf tekeningen zijn acht jaar geleden gemaakt door een kunstenaar genaamd Derrick Caldwell. Elke zomer verdiende hij veel geld met het tekenen van portretten van toeristen op de Dunes Beach Boardwalk hier in Virginia. Deze vrouwen behoorden tot zijn allerlaatste klanten.”
Toen het laatste portret van de vijf verscheen, klikte Riley opnieuw. De volgende foto was een afschuwelijk beeld van een open diepvrieskist gevuld met in stukken gesneden vrouwelijke lichaamsdelen. Ze hoorde haar studenten naar adem happen.
"Dit is er van die vrouwen geworden," zei Riley. "Terwijl hij ze tekende, raakte Derrick Caldwell ervan overtuigd, om zijn eigen woorden te gebruiken, dat ze 'te mooi waren om te leven'. Dus hij stalkte ze een voor een, doodde ze, hakte ze in stukken en bewaarde ze in zijn vriezer.”
Riley klikte opnieuw, en de beelden die volgden waren nog schokkender. Het waren foto's die door het team van de medische onderzoeker zijn genomen nadat ze de lichamen weer in elkaar hadden gezet.
Riley zei: "Caldwell heeft de lichaamsdelen 'geschud', zodat de vrouwen onherkenbaar werden gemaakt.”
Riley draaide zich om naar het klaslokaal. Een mannelijke student haastte zich naar de uitgang met zijn hand op zijn maag. Anderen keken op het punt om over te geven. Een paar waren in tranen. Slechts een handjevol leek er niet van onder de indruk te zijn.
Paradoxaal genoeg was Riley er vrij zeker van dat juist deze studenten de opleiding aan de academie niet zouden overleven. Voor hen waren dit gewoon foto's, helemaal niet echt. Ze zouden niet in staat zijn om de werkelijke gruwel aan te kunnen wanneer ze dit in het echt zouden meemaken. Ze zouden niet in staat zijn om de persoonlijke naschok en posttraumatische stress waar ze mee te maken zouden krijgen te verwerken. Nog steeds glipten er af en toe visioenen van een gasbrander in haar bewustzijn, maar haar PTSS werd wel minder. Ze was aan het genezen. Maar ze was er zeker van dat je eerst iets moest voelen voordat je ervan kon bijkomen.
"En nu,” zei Riley, “ga ik een paar uitspraken doen, en jullie gaan me vertellen of ze een mythe of feit zijn. Hier komt de eerste. De meeste seriemoordenaars doden om seksuele redenen. Mythe of feit?”
Handen schoten de lucht in. Riley wees op een bijzonder gretig uitziende student op de eerste rij.
"Feit?" vroeg de student.
"Ja, feit," zei Riley. "Hoewel er andere redenen kunnen zijn, is een seksuele component het meest gangbaar. Dit kan verschillende vormen aannemen, soms nogal bizar. Derrick Caldwell is een klassiek voorbeeld. De lijkschouwer stelde vast dat hij bij de slachtoffers necrofilie heeft gepleegd voordat hij ze in stukken heeft gesneden.”
Riley zag dat de meesten van haar studenten notities in hun laptops aan het typen waren. Ze vervolgde: "Hier is nog een uitspraak. Seriemoordenaars worden steeds gewelddadiger met hun slachtoffers terwijl ze blijven moorden.”
Handen gingen weer de lucht in. Deze keer wees Riley een paar rijen meer naar achteren naar een student.
"Feit," zei de student.
"Mythe," zei Riley. "Hoewel ik zeker enkele uitzonderingen heb gezien, laten de meeste gevallen niet zo'n verandering na verloop van tijd zien. Derrick Caldwells mate van geweld bleef constant terwijl hij aan het moorden was. Maar hij was roekeloos, nauwelijks een duivels meesterbrein. Hij werd hebberig. Hij maakte al zijn slachtoffers binnen anderhalve maand tijd. Door dat soort aandacht te trekken, maakte hij zijn gevangenneming bijna onvermijdelijk.”
Ze keek naar de klok en zag dat haar uur om was. "Dat was het voor vandaag," zei ze. "Maar er zijn veel verkeerde aannamen over seriemoordenaars en er doen nog steeds veel mythen de ronde. De Gedragsanalyse Eenheid heeft de gegevens verzameld en geanalyseerd, en ik heb aan seriemoorden op verschillende locaties in het land gewerkt. We hebben nog steeds veel informatie die verwerkt moet worden.”
De klas ging uit elkaar en Riley begon haar materiaal in te pakken om naar huis te gaan. Drie of vier studenten dromden rond haar bureau om vragen te stellen.
Een mannelijke student vroeg: "Agent Paige, was u niet betrokken bij de zaak-Derrick Caldwell?”
"Ja, dat klopt," zei Riley. "Dat is een verhaal voor een andere keer. ”
Het was ook een verhaal dat ze niet graag wilde vertellen, maar dat had ze niet gezegd.
Een jonge vrouw vroeg: "Is Caldwell ooit geëxecuteerd voor zijn misdaden?”
"Nog niet," zei Riley.
Terwijl ze probeerde om niet onbeleefd te zijn, liep Riley langs de studenten heen naar de uitgang. Caldwells ophanden zijnde executie was niet iets waar ze graag over wilde praten. De waarheid was dat ze verwachtte dat het elk moment gepland zou zijn. Als belangrijkste verantwoordelijke voor zijn gevangenneming was ze uitgenodigd om getuige te zijn van zijn dood. Ze had nog niet besloten of ze wel of niet zou gaan.
Riley voelde zich goed toen ze het gebouw uit liep in een aangename septembermiddag. Ze was tenslotte nog steeds met verlof.
Ze had al last van PTSS sinds een maniakale moordenaar haar gevangen had gehouden. Ze was ontsnapt en had uiteindelijk haar kwelgeest uitgeschakeld. Maar ze was toen al niet met verlof gegaan. Ze was meteen doorgegaan met het afmaken van een andere zaak. Het was een gruwelijke zaak in Upstate New York die eindigde met de moordenaar die voor haar neus zelfmoord pleegde door zijn eigen keel door te snijden.