Maar waarom dacht hij dat het water hier diep was?
Ze gluurde naar beneden in het heldere water. In het late namiddaglicht kon ze gemakkelijk de ondergedompelde rand zien waar het lichaam was geland. Het was een klein horizontaal gebied, niet meer dan de bovenkant van een rotsblok. Rondom was het water zwart en diep.
Ze keek over het meer uit. Stevige kliffen staken overal uit het water. Ze kon zien dat Nimbo Lake een diepe canyon was geweest voordat de dam hem met water had gevuld. Ze zag maar een paar plaatsen waar men langs de kustlijn kon lopen. De zijkanten van de klif vielen recht naar beneden in de diepte.
Rechts en links van haar zag Riley randen die vergelijkbaar waren met de rand waar ze stonden, en die ongeveer even hoog waren. Het water onder die kliffen was donker en vertoonde geen tekenen van het soort rand dat hier beneden lag.
Ze voelde een tinteling van begrip.
"Hij heeft dit eerder gedaan," vertelde ze Bill en Holbrook. "Er ligt nog een lichaam in dit meer....”
*
Op de helikoptervlucht terug naar het hoofdkwartier van de FBI Phoenix Division, zei Holbrook, "Dus je denkt dat het toch gaat om een seriemoordenaar?”
"Ja, dat denk ik," zei Riley.
Holbrook zei, "Ik was er niet zeker van. Ik was er tot nog toe niet zeker van. Ik wilde gewoon een goede agent op de zaak. Wat heeft je anders doen vermoden?”
"Er zijn andere randen die er net zo uitzien als de rand waar hij dit lichaam overduwde," legde ze uit. "Hij gebruikte een van die andere drop-offs eerder, en dat lichaam zonk precies zoals het hoort. Maar misschien kon hij deze keer niet dezelfde plek vinden. Of misschien dacht hij dat dit dezelfde plek was. Hoe dan ook, hij verwachtte dit keer hetzelfde resultaat. Hij had het mis.”
Bill zei, "Ik zei toch dat ze daar iets zou vinden.”
"Duikers zullen dit meer moeten doorzoeken," voegde Riley eraan toe.
"Dat zal wat werk vergen," zei Holbrook.
"Het moet sowieso gedaan worden. Er is daar ergens een ander lichaam. Daar kun je op rekenen. Ik weet niet hoe lang het daar al ligt, maar het is er wel.”
Ze pauzeerde en beoordeelde mentaal wat dit alles zei over de persoonlijkheid van de moordenaar. Hij was competent en bekwaam. Dit was geen zielige loser, zoals Eugene Fisk. Hij leek meer op Peterson, de moordenaar die haar en April had gevangen en gekweld. Hij was sluw en evenwichtig en hij genoot van het doden - een sociopaat in plaats van een psychopaat. Bovenal was hij zelfverzekerd.
Misschien te zelfverzekerd voor zijn eigen bestwil, dacht Riley.
Het zou wel eens zijn ondergang kunnen zijn.
Ze zei, "De man die we zoeken is niet een of andere zielige crimineel. Ik denk dat hij een gewone burger is, redelijk goed opgeleid, misschien met een vrouw en familie. Niemand die hem kent, zou denken dat hij een moordenaar is.”
Riley keek naar Holbrook’s gezicht terwijl ze praatten. Hoewel ze nu iets wist van de zaak dat ze nog niet eerder had geweten, vond ze Holbrook nog steeds volkomen ondoorgrondelijk.
De helikopter cirkelde over het FBI-gebouw. De schemering was gevallen en het gebied eronder was goed verlicht.
"Kijk daar," zei Bill, wijzend uit het raam.
Riley keek naar beneden naar waar hij wees. Ze was verbaasd om te zien dat de rotstuin er vanaf hier uit zag als een gigantische vingerafdruk. Hij spreidde zich onder hen als een welkomstteken. Een of andere hovenier had besloten dat dit beeld in steen geschikter was voor het nieuwe FBI-gebouw dan een beplante tuin. Honderden substantiële stenen waren zorgvuldig in gebogen rijen geplaatst om de geribbelde illusie te creëren.
"Wow," zei Riley tegen Bill. "Wiens vingerafdruk denk je dat ze gebruikt hebben? Iemand die legendarisch is, denk ik. Dillinger, misschien?”
"Of misschien John Wayne Gacy.... Of Jeffrey Dahmer.”
Riley vond het een vreemd schouwspel. Op de grond zou niemand ooit kunnen vermoeden dat de plaatsing van stenen meer dan een zinloos doolhof was.
Ze vond het er al bijna uitzien als een teken en een waarschuwing. Deze zaak zou vereisen dat zij dingen vanuit een nieuw en verontrustend perspectief zou bekijken. Ze stond op het punt om gebieden van duisternis te onderzoeken die zelfs zij zich niet eens had kunnen voorstellen.
Hoofdstuk negen
De man genoot ervan naar tippelaars te kijken. Hij vond het leuk hoe ze zich op de hoek in groepen verzamelden en de trottoirs op en neer liepen, meestal met z'n tweeën. Hij vond ze veel pittiger dan call girls en escorts, omdat ze gemakkelijk hun geduld konden verliezen.
Zo zag hij op dit moment een meid schelden op een stelletje onnozele jongemannen in een langzaam rijdende auto omdat ze foto’s van haar hadden genomen. De man nam het haar niet kwalijk. Ze was hier immers om zaken te doen, niet om als decor te dienen.
Waar blijft hun respect? dacht hij met een glimlach. Jongeren tegenwoordig.
Nu lachten de jongens haar uit en schreeuwden obsceniteiten. Maar ze konden haar kleurrijke retorten niet evenaren, sommige ervan in het Spaans. Hij hield van haar stijl.
Hij stond vanavond in een sloppenwijk, geparkeerd langs een rij goedkope motels waar prostituees zich verzamelden. De andere meisjes waren minder levendig dan degene die stond te vloeken. Hun pogingen om er sexy uit te zien leken in vergelijking onhandig, en hun come-ons waren grof. Terwijl hij toekeek, trok er één haar rok omhoog om haar bijna niet-bestaande onderbroek te laten zien aan de bestuurder van een langzaam voorbijrijdende auto. De chauffeur stopte niet.
Hij hield zijn oog gericht op het meisje dat zijn aandacht het eerst had getrokken. Ze stampte verontwaardigd rond, klaagde bij de andere meisjes.
De man wist dat hij haar kon krijgen als hij haar wilde. Ze kon zijn volgende slachtoffer zijn. Het enige wat hij hoefde te doen om haar aandacht te krijgen was om langs de stoep naar haar toe te rijden.
Maar nee, dat zou hij niet doen. Dat heeft hij nooit gedaan. Hij zou nooit een hoer op straat benaderen. Het was aan haar om hem te benaderen. Het deed hetzelfde met hoeren die hij ontmoette via een dienst of een bordeel. Hij zou ze hem ergens alleen laten ontmoeten zonder het ooit direct te vragen. Het moest hun idee lijken.
Met een beetje geluk, zou het pittige meisje zijn dure auto opmerken en recht op hem af komen. Zijn auto was prachtig aas. Naast het feit dat hij goed gekleed was.
Maar hoe de nacht ook eindigde, hij moest voorzichtiger zijn dan de vorige keer. Hij was slordig geweest, en had haar lichaam over die rand laten vallen en verwachtte dat ze zou zinken.
En wat een ophef had ze gecreëerd! De zus van een FBI-agent! En ze hadden grote jongens uit Quantico gebeld. Hij vond het niet leuk. Hij was niet uit op publiciteit of roem. Het enige wat hij wilde doen was zijn verlangen bevredigen.
En had hij niet het volste recht? Welke gezonde volwassen man had zijn verlangens niet?
Nu zouden ze duikers het meer in sturen om naar lichamen te zoeken. Hij wist wat ze daar zouden kunnen vinden, zelfs na zo'n drie jaar. Hij vond dat helemaal niet leuk.
Het was niet alleen uit zorg voor zichzelf. Vreemd genoeg had hij medelijden met het meer. Duikers die elke ondergedompelde hoek en spleet zouden onderzoeken leek hem nogal obsceen en invasief, een onvergeeflijke schending. Het meer had tenslotte niets verkeerd gedaan. Waarom zou het lastig gevallen moeten worden?
Hoe dan ook, hij was niet bezorgd. Er was geen enkele manier om een van beide slachtoffers op hem terug te leiden. Het zou gewoon niet gebeuren. Maar hij was klaar met dat meer. Hij had nog niet besloten waar hij zijn volgende slachtoffer zou deponeren, maar hij was er zeker van dat hij nog voor het einde van de nacht tot een beslissing zou komen.
Nu keek het levendige meisje naar zijn auto. Ze begon naar hem toe te lopen, met veel passie in elke stap.
Hij opende het passagiersraam en zij stak haar hoofd erin. Ze was een donkergekleurde Latina, zwaar opgemaakt met een dikke lippenstift, een kleurrijke oogschaduw en felle gebogen wenkbrauwen die op tatoeages leken. Haar oorbellen waren grote goudkleurige kruisbeelden.
"Mooie auto," zei ze.
Hij glimlachte.
"Wat doet een leuke meid zoals jij zo laat nog buiten?" vroeg hij. "Is het niet al bedtijd?”
"Misschien wil je me instoppen," zei ze glimlachend.
Haar tanden vielen hem op als opmerkelijk schoon en recht. Inderdaad, ze zag er opmerkelijk gezond uit. Dat was vrij zeldzaam hier op straat, waar de meeste meisjes "tweakers" waren, in verschillende stadia van meth-verslaving.
"Ik vind je stijl mooi," zei hij. "Zeer chola."
Haar glimlach werd wijder. Hij kon zien dat ze het als een compliment opvatte dat ze een Latina-gangbanger werd genoemd.
"Wat is je naam?" vroeg hij.
"Socorro.”
Ah, "socorro," dacht hij. Spaans voor "hulp".”
"Ik durf te wedden dat je geweldige socorro biedt," zei hij met een grijns op zijn gezicht.
Haar diepbruine ogen grijnsden terug. "Je ziet eruit alsof je misschien wat socorro kan gebruiken op dit moment.”
"Misschien kan ik dat wel", zei hij.
Maar voordat ze konden beginnen met het regelen van de voorwaarden, parkeerde een auto op de plek vlak achter hem. Hij hoorde een man roepen uit het raam van de chauffeur.
"Socorro!" schreeuwde hij. "Vente!”
Het meisje ging rechtop staan met een nogal onbevredigende show van verontwaardiging.
"¿Porqué?" schreeuwde ze terug.
"Vente aquí, ¡puta!”
De man ontdekte een spoor van angst in de ogen van het meisje. Dit kon niet komen doordat de man in de auto haar een hoer had genoemd. Hij gokte dat de man haar pooier was, die haar controleerde om te zien hoeveel geld ze tot nu toe had binnengebracht vanavond.
“¡Pinche Pablo!” Ze mompelde de universele belediging onder haar adem. Toen liep ze naar de auto toe.
De man zat daar en vroeg zich af of ze nog steeds zaken met hem wilde doen. Hoe dan ook, hij vond het niet leuk. Wachten was niet zijn stijl.
Zijn interesse in het meisje verdween plotseling. Nee, hij zou zich niet met haar bemoeien. Ze had geen idee hoe veel geluk ze had.
Trouwens, wat deed hij in een sloppenwijk als deze? Zijn volgende slachtoffer zou een eleganter slachtoffer moeten zijn.
Chiffon, dacht hij. Hij was Chiffon bijna vergeten. Maar misschien heb ik haar gewoon bewaard voor een speciale gelegenheid.
Hij kon wachten. Het hoefde niet vanavond te zijn. Hij reed weg, glunderend over zijn show van zelfbeheersing, ondanks zijn enorme verlangens. Hij vond dat een van zijn beste persoonlijke kwaliteiten.
Hij was tenslotte een zeer beschaafde man.
Hoofdstuk tien
De drie jonge vrouwen in de verhoorkamer zagen er niet uit zoals Riley had verwacht. Ze bekeek ze een tijdje gewoon door het eenrichtingsraam. Ze waren smaakvol gekleed, bijna als goed betaalde secretaresses. Haar werdverteld dat hun namen Mitzi, Koreen en Tantra waren. Natuurlijk was Riley er zeker van dat dat niet hun echte namen waren.
Riley betwijfelde ook of ze zich zo acceptabel kleedden toen ze aan het werk waren. Werkend voor ongeveer 250 dollar per uur, hadden ze zeker geïnvesteerd in uitgebreide garderobekasten om tegemoet te komen aan de fantasieën van allerlei klanten. Zij waren collega's van Nancy "Nanette" Holbrook bij Ishtar Escorts. De kleren die Nancy Holbrook droeg toen ze werd vermoord, waren duidelijk minder goed. Maar, dacht Riley, toen ze niet echt aan het werk waren, wilden de vrouwen er respectabel uitzien.
Hoewel prostituees een rol hadden gespeeld in een aantal van de zaken die Riley in het verleden had onderzocht, was dit de eerste keer dat ze zo direct met hun samenwerkte. Deze vrouwen waren zelf potentiële slachtoffers. Het kunnen zelfs potentiële verdachten zijn, hoewel vrijwel alle moorden van dit type door mannen zijn uitgevoerd. Riley was er zeker van dat deze vrouwen niet het soort monsters waren waarop ze in haar werk jaagde.
Het was later op de zondagmiddag. Gisteravond hadden Riley en Bill zich gevestigd in hun aparte en comfortabele hotelkamers niet ver van het FBI-gebouw. Riley had April gebeld, die in een hotel was in Washington, DC voor het geschiedenisuitje. April was giechelig en blijf, en had haar moeder gewaarschuwd dat ze niet echt tijd had voor telefoontjes. "Ik sms je morgen," zei April, schreeuwend boven het tienergeroep in de achtergrond.
Riley vond dat er vandaag al te veel tijd verspild was. Het had het grootste deel van de dag gekost om de prostituees op te pakken en binnen te halen. Riley had Special Agent in Charge Elgin Morley verteld dat ze alleen met de vrouwen wilde praten zonder mannen erbij. Misschien zouden ze meer open zijn bij een andere vrouw. Nu wilde ze hen een paar minuten ongezien observeren en beluisteren voordat ze ze echt zou ondervragen. Via de spreker kon ze hun gesprek horen.
Hun stijlen en persoonlijkheden waren kenmerkend. Korte, blonde, buxom Mitzi toonde een bepaald beeld van het meisje hiernaast, passend bij een kleine stad.
"Heeft Kip je al een aanzoek gedaan?" vroeg Mitzi aan Koreen.
"Nog niet," zei Koreen met een samenzweerderige glimlach. Ze was een slanke brunette met iets van de gratie van een ballerina. "Ik heb het gevoel dat hij een ring heeft gekocht, dat wel.”
"Wil hij nog steeds vier kinderen hebben?" vroeg Mitzi.
Koreen liet een hoge, zangerige lach los. "Ik heb hem kunnen ompraten om het bij drie te houden. Maar tussen jou en mij, hij krijgt er maar twee.”
Mitzi begon ook te lachen.
Tantra gaf Koreen een duwtje. Ze was een grote Afrikaans-Amerikaanse met een dondere huid. Ze leek de glamoureuze houding van een supermodel te hebben aangenomen.
"Zorg er maar voor dat hij er niet achter komt wat je voor de kost doet," zei Tantra.
Alle drie de vrouwen lachten hartelijk. Riley was verbaads. Deze drie prostituees hadden het over het hebben van gezinnen, net als gewone vrouwen in een schoonheidssalon. Was dit soort normaliteit echt weggelegd voor hen? Ze kon zich niet voorstellen dat zoiets mogelijk was.