In ieder geval ging hij niet over de rooie toen ik hem vertelde dat ik al zwanger was, dacht ze.
Sterker nog, hij had toen dolgelukkig geleken. De zenuwen over het idee dat er een baby op komst was waren er in de dagen na het afstuderen wel wat meer bij hem ingeslopen – maar Riley was er zelf ook behoorlijk nerveus over.
Ze kon de gedachte alleen al nauwelijks vatten. Ze begonnen net aan een leven samen, en binnenkort zouden ze partners zijn in de grootste verantwoordelijkheid die Riley zich kon indenken – het grootbrengen van hun eigen kind.
We moeten maar zorgen dat we er klaar voor zijn, dacht Riley.
Intussen was het een vreemd gevoel om haar oude psychologieboeken op de planken te plaatsen. Ryan had geprobeerd haar te overreden om hen te verkopen, en ze wist wel dat ze dat waarschijnlijk ook moest doen…
Laten we wel wezen, we kunnen iedere cent die we binnenhalen gebruiken.
Toch had ze het gevoel dat ze hen in de toekomst nodig zou hebben. Ze wist alleen niet waarom of waarvoor.
Trouwens, in die doos zaten ook een hoop rechtenboeken van Ryan, en het was niet eens in hem opgekomen die te verkopen. Natuurlijk zou hij hen waarschijnlijk gebruiken in zijn nieuwe baan als beginnend advocaat bij advocatenkantoor Parsons en Rittenhouse in DC.
Toen de doos leeg was en alle boeken op de planken stonden, ging Riley op de vloer naar Ryan zitten kijken, die onrustig meubelstukken bleef duwen en verplaatsen alsof hij voor alles een perfecte plek zocht.
Riley onderdrukte een zucht…
Arme Ryan.
Ze wist dat hij helemaal niet blij was met dit kelderappartement. Hij had een leuker appartement gehad in Lanton, met hetzelfde meubilair dat ze hier naar toe hadden gebracht – een vrolijke ratjetoe van tweedehands spullen.
Wat haar betrof stonden Ryan’s dingen hier best goed. En ze had hoegenaamd geen probleem met het kleine appartement. In Lanton had ze kunnen wennen aan een campuskamertje, dus deze ruimte was in vergelijking ware luxe, ondanks de bedekte buizen die boven de slaapkamer en de keuken hingen.
De appartementen op de bovenverdiepingen waren inderdaad een heel stuk mooier, maar deze was de enige beschikbare geweest. Toen Ryan het voor het eerst had bezichtigd, had hij bijna geweigerd het te huren. Maar waar het op neerkwam was dat dit het beste was dat ze zich konden veroorloven. Ze waren al financieel overbelast. Ryan zat aan de limiet van zijn credit card door verhuiskosten, de aanbetaling op het appartement, en al het andere dat ze nodig hadden voor deze gigantische verandering in hun leven.
Ryan keek eindelijk naar Riley en zei, “Zullen we even pauze nemen?”
“Prima,” zei Riley.
Riley stond op en ging aan de keukentafel zitten. Ryan greep twee frisdrankjes uit de koelkast en ging bij haar zitten. Ze vielen met z’n tweeën stil, en Riley voelde meteen aan dat Ryan iets dwars zat.
Uiteindelijk hamerde Ryan met zijn vingers op de tafel en zei…
“Uh, Riley, we moeten iets bespreken.”
Dit klinkt inderdaad serieus, dacht ze.
Ryan viel weer stil, en zijn ogen staarden de verte in.
“Je gaat het toch niet met me uitmaken, he?” vroeg ze.
Geintje, natuurlijk.
Maar Ryan lachte niet. Hij leek de vraag nauwelijks opgemerkt te hebben.
“Huh? Nee, helemaal niet, alleen…”
Zijn stem vlakte af, en nu begon Riley echt nerveus te worden.
Wat is er toch? vroeg ze zich af. Is die baan van Ryan niet doorgegaan ofzo?
Ryan keek Riley in de ogen en zei…
“Niet lachen, goed?”
“Waarom zou ik lachen?” vroeg Riley.
Licht bevend ging Ryan van zijn stoel en knielde voor haar neer.
En toen besefte Riley…
Oh God! Hij gaat een aanzoek doen!
En warempel, ze begon te lachen. Het was een zenuwachtig lachje, natuurlijk.
Ryan bloosde diep.
“Ik zei toch dat je niet moest lachen,” zei hij.
“Ik lach je niet uit,” zei Riley. “Vooruit, zeg maar wat je wil zeggen. Ik weet vrij zeker…nou ja, ga maar.”
Ryan tastte rond in zijn broekzak en haalde er een klein zwart sieradendoosje uit. Hij opende het en onthulde een bescheiden maar mooie diamanten ring. Riley zoog onwillekeurig de adem in.
Ryan stamelde…
“Uh, Riley Sweeney, zou je – wil je met me trouwen?”
Met een niet-geslaagde poging om haar zenuwachtig gegiechel tegen te houden, wist Riley uit te brengen…
“Oh ja hoor. Absoluut.”
Ryan plukte de ring uit de doos, en Riley strekte haar linkerhand uit en liet hem deze om haar vinger plaatsen.
“Wat is hij mooi,” zei Riley. “En nu opstaan, kom bij me zitten.”
Ryan glimlachte schaapachtig toen hij naast haar aan de tafel ging zitten.
“Was het knielen teveel?” vroeg hij.
“Het knielen was perfect,” zei Riley. “Alles is gewoon…perfect.”
Een moment staarde ze gefascineerd naar de kleine diamanten ring aan haar ringvinger. Haar nerveuze lachaanval was overgegaan, en nu voelde ze een brok emotie in haar keel ontstaan.
Dit had ze werkelijk niet zien aankomen. Ze had er zelfs niet op durven hopen – of in ieder geval niet zo snel.
Maar hier zaten zij en Ryan dan weer een nieuwe enorme stap in hun leven te nemen.
Terwijl ze de dans van het licht op de diamant zat te bekijken, zei Ryan…
“Ooit krijg je een betere ring van me.”
Riley schrok.
“Waag het niet!” zei ze. “Dit is voor altijd mijn enige verlovingsring!”
Maar terwijl ze naar de ring staarde, dacht ze bezorgd…
Hoe duur was dit?
Alsof hij haar gedachten kon lezen, zei Ryan…
“Maak je maar niet druk over de ring.”
Met Ryans geruststellende glimlach verdween haar bezorgdheid meteen. Ze wist dat hij niet dom was als het op geld aankwam. Hij had de ring waarschijnlijk met een stevige korting gekregen – hoewel ze hem die vraag nooit zou stellen.
Riley bemerkte toen dat Ryan met een verdrietige blik rondkeek in het appartement.
“Is er iets loos?” vroeg ze.
Ryan slaakte een zucht en zei, “Ik ga een beter leven voor je creëren. Dat beloof ik.”
Vreemd genoeg schokte dat Riley.
Ze vroeg, “Wat is er mis met het leven dat we nu leiden? We zijn nog jong en we zijn verliefd en er is een baby op komst en -”
“Je snapt wat ik bedoel,” viel Ryan haar in de rede.
“Nee, dat denk ik eigenlijk niet,” zei Riley.
Er viel een stilte tussen hen.
Ryan zuchtte weer en zei, “Hoor eens, ik begin morgen aan een baan met een startsalaris. Ik heb nu niet echt het gevoel dat ik het gemaakt heb in de wereld. Maar het is een goed bedrijf, en als ik er blijf kan ik me opwerken en misschien ooit zelfs partner worden.”
Riley keek hem met vaste blik aan.
“Ooit, zeker,” zei ze. “Maar je bent al prima begonnen. En ik ben blij met wat we nu op dit moment hebben.”
Ryan haalde zijn schouders op. “We hebben niet veel. Om te beginnen hebben we maar een auto, en ik heb die nodig om naar het werk te gaan, wat betekent…”
Riley viel hem in de rede, “Wat betekent dat ik iedere ochtend de metro naar het trainingsprogramma neem. Wat is daar mis mee?”
Ryan boog over de tafel en pakte haar hand.
“Het is twee straten lopen van en naar de dichtstbijzijnde metrohalte,” zei hij. “En dit is niet de veiligste buurt van de hele wereld. Er is al een keer ingebroken in de auto. Ik ben er niet blij mee dat je daar in je eentje moet lopen. Ik maak me zorgen.”
Riley werd bevangen door een merkwaardig, onbehaaglijk gevoel. Ze wist niet helemaal zeker wat voor gevoel dat precies was.
Ze zei, “Is het niet in je opgekomen dat ik dit eigenlijk wel een leuke buurt vind? Ik heb mijn hele leven op het platteland in Virginia gewoond. Dit is een spannende verandering, een avontuur. En je weet ook dat ik kranig ben. Mijn vader was kapitein bij de Marine. Die heeft me wel geleerd hoe ik me kan weren.
Ze voegde bijna toe…
En ik heb een paar maanden geleden een aanval door een seriemoordenaar overleefd, weet je nog?
Niet alleen had ze het overleefd, ze had de FBI geholpen om de moordenaar op te sporen en hem ter verantwoording te brengen. Daarom had ze het aanbod gekregen om mee te doen met het trainingsprogramma.
Maar ze wist dat Ryan nu niks van dat alles wilde horen. Zijn mannelijke trots was op dat moment wat fragiel.
En Riley realiseerde zich iets…
Daar stoor ik me verschrikkelijk aan.
Riley koos haar woorden met zorg, en probeerde niet iets verkeerds te zeggen…
“Ryan, weet je, een beter leven voor ons maken is niet alleen jouw zorg. Het is ons beider zorg. Ik ga er ook invloed op hebben. Ik ga zelf ook een carrière opbouwen.”
Ryan keek fronsend weg.
Riley onderdrukte een zucht toen ze besefte…
Heb ik toch nog het verkeerde gezegd.
Het was haar bijna ontschoten dat Ryan haar zomerstage niet van harte goedkeurde. Ze had hem eraan herinnerd dat het maar tien weken was en dat het geen fysieke training was. Ze zou alleen maar agenten aan het werk observeren, voor het grootste deel binnen. Trouwens, ze dacht dat het misschien zelfs zou leiden tot een kantoorbaan, precies hier in het FBI-hoofdkantoor.
Daarna had hij het wat meer aanvaard, maar enthousiast was hij zeker niet te noemen.
Maar ja, Riley wist ook helemaal niet wat hij het liefst voor haar zou willen.
Wilde hij dat ze een huismoeder werd? Als dat het geval was zou hij vroeg of laat teleurgesteld uitkomen.
Maar dit was niet het moment om daarop in te gaan.
Verpest dit moment niet, sprak Riley zichzelf aan.
Ze keek weer naar de ring en toen naar Ryan.
“Hij is prachtig,” zei ze. “Ik ben ontzettend gelukkig. Dank je wel.”
Ryan glimlachte en kneep haar in de hand.
Toen zei Riley, “Dus, met wie gaan we het nieuws delen?”
Ryan haalde zijn schouders op. “Weet ik niet. We hebben niet echt vrienden hier in DC. Ik zou misschien contact op kunnen nemen met wat oude vrienden van de rechtenstudie. Misschien kan jij je vader bellen.”
Riley fronste bij het idee. Haar laatste bezoek aan haar vader was geen plezierige geweest. Hun relatie was altijd behoorlijk troebel geweest.
En trouwens…
“Hij heeft geen telefoon, weet je nog?” zei Riley. “Hij woont moederziel alleen in de bergen.”
“Oh ja,” zei Ryan.
“En jouw ouders dan?” vroeg Riley
Ryans glimlach verzwakte een beetje.
“Ik zal hen erover schrijven,” zei hij.
Riley moest zichzelf tegenhouden om niet te vragen…
Waarom bel je hen niet gewoon?
Misschien kan ik dan eindelijk met hen praten.
Ze had Ryans ouders, die in Munny, een klein stadje in Virginia woonden, nog nooit ontmoet.
Riley wist dat Ryan in een arbeidersomgeving was opgegroeid en dat hij vast van plan was die levensstijl achter zich te laten.
Ze vroeg zich af of hij zich voor hen geneerde of…
Schaamt hij zich voor mij?
Weten ze überhaupt dat we samenwonen?
Zouden ze dat goed vinden?
Maar voordat Riley kon bedenken hoe dat onderwerp aan te snijden, ging de telefoon.
“Misschien kunnen we hem gewoon naar voicemail laten gaan,” zei Ryan.
Riley dacht er even over na terwijl de telefoon bleef rinkelen.
“Misschien is het wel iets belangrijks,” zei ze. Ze ging naar de telefoon en nam hem op.
Een vrolijke, professioneel-klinkende mannenstem zei, “Mag ik Riley Sweeney spreken?”
“Dat ben ik,” zei Riley.
“Met Hoke Gilmer, je supervisor voor het FBI trainingsprogramma. Ik wilde je er alleen aan herinneren-”
Riley zei enthousiast, “Ja, ik weet het! Ik ben er fris en monter om zeven uur morgenochtend!”
“Top!” antwoordde Hoke. “Ik kijk ernaar kennis met je te maken.”
Riley hing op en keek naar Ryan. Hij had een weemoedige blik in de ogen.
“Jeetje,” zei hij. “Het begint allemaal heel echt te worden he?”
Riley begreep wel hoe hij zich voelde. Sinds de verhuizing uit Lanton waren ze maar zelden zonder elkaar geweest.
En nu, morgen, gingen ze allebei weg naar hun nieuwe baan.
Riley zei, “Misschien moeten we samen iets speciaals gaan doen.”
“Goed idee,” zei Ryan. “Misschien naar de film en een leuk restaurant uitkiezen en…”
Riley lachte toen ze hem bij de hand greep en hem optrok.
“Ik heb een beter plan,” zei ze.
Ze trok hem de slaapkamer in, waar ze beiden lachend op het bed tuimelden.
HOOFDSTUK TWEE
Riley voelde haar ademhaling en hartslag versnellen terwijl ze van de metrohalte naar het gigantische witte J. Edgar Hoovergebouwnliep.
Waarom ben ik zou zenuwachtig? vroeg ze zichzelf. Per slot van rekening had ze haar eerste soloreis in de metro van een grotere stad dan ze ooit zelfs maar bezocht had voor ze hiernaartoe verhuisde, goed doorstaan.
Ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat dit toch niet zo’n grote omschakeling was – ze ging gewoon naar school, net zoals ze dat in Lanton gedaan had.
En toch bleef ze zich overweldigd en ontmoedigd voelen. Om te beginnen stond het gebouw aan Pennsylvania Avenue, precies tussen het Witte Huis en het Capitool. Zij en Ryan hadden eerder deze week langs het gebouw gereden, maar de realiteit dat ze hier de komende tien weken naar toe zou komen om te leren en werken, begon er nu pas in te hakken.
Het leek wel een droom.
Ze liep door de vooringang en verder door de lobby naar de beveiligingspoort. De dienstdoende bewaker vond haar naam op een bezoekerslijst en gaf haar een identificatiekaartje met een klip. Hij vertelde haar dat ze met de lift drie verdiepingen omlaag moest, naar een kleine hoorzaal.
Toen Riley de hoorzaal had gevonden en naar binnen ging, werd haar een pakketje regels, regelementen en informatie aangereikt dat ze later moest lezen. Ze ging zitten temidden van twintig andere stagiaires die allemaal van rond haar leeftijd leken te zijn. Ze wist dat sommige, net als zij, pas afgestudeerd waren; andere waren bachelorstudenten die in de herfst naar de universiteit zouden terugkeren.
De meeste stagiaires waren mannen, en allemaal goedgekleed. Ze voelde zich een beetje onzeker over haar eigen pak, dat ze in een tweedehandswinkel in Lanton had gekocht. Het was de beste zakelijke outfit die ze had, en ze hoopte maar dat ze er professioneel genoeg uitzag.
Al gauw kwam een nette man van middelbare leeftijd voor de stagiaires staan.
Hij zei, “Ik ben Assistent-Directeur Marion Connor, en ik heb de leiding over de FBI Honors Internship Summer Program. Ieder van jullie mag er wel trots op zijn dat je hier vandaag bent. Jullie zijn een hele exclusieve en uitzonderlijke groep, geselecteerd uit duizenden aanmeldingen…”
Riley slikte hard terwijl hij zijn felicitaties aan de groep vervolgde.
Duizenden aanmeldingen!
Wat vreemd leek dat. Eerlijk gezegd had zijzelf zich helemaal niet aangemeld. Ze was simpelweg voor het programma verkozen zodra ze de universiteit verliet.
Hoor ik hier wel echt? vroeg ze zich af.
Assistent-Directeur Connor stelde de groep voor aan een jongere agent – Hoke Gilmer, de trainingsupervisor die Riley gisteren gebeld had. Gilmer sommeerde de stagiaires te gaan staan en hun rechterhand op te heffen om de FBI-eed te zweren.
Riley voelde zichzelf emotioneel worden terwijl ze de woorden sprak…
“Ik, Riley Sweeney, zweer dat ik de Grondwet van de Verenigde Staten van Amerika zal handhaven en verdedigen tegen alle vijanden uit binnenland en buitenland…”
Ze moest haar tranen wegknipperen terwijl ze vervolgde.
Dit is echt, zei ze tegen zichzelf. Dit gebeurt echt.
Ze had geen idee wat haar vanaf dit moment te wachten stond.
Maar ze was er wel vrij zeker van dat haar leven voorgoed zou veranderen.
*
Na de ceremonie leidde Hoke Gilmer de studenten een uur lang rond in het J. Edgar Hoovergebouw. Riley was steeds meer verbluft door de grootte en complexiteit van het gebouw, en alle verschillende activiteiten die er plaatsvonden. Er waren verscheidene sportruimtes, een basketbalveld, een medische kliniek, een printwinkel, een heleboel soorten laboratoria en computerkamers, een schietbaan en zelfs een mortuarium en een autoreparatie.