Mott ging terug de paal op.
De avond was vrij rustig, wat normaal was voor deze tijd van het jaar - de officiële feestdagen begonnen eind oktober in Pattaya. In december zouden de prijzen van hotelkamers verdubbelen, en je zou nergens een plekje kunnen krijgen, tenzij je een reservering had en een grote aanbetaling had gedaan. Maar die dagen waren nog ver weg en volgende maand zou haar laatste betaling aan de bank zijn. Over vijf weken zou haar reden om in Pattaya te zijn verlopen, samen met de aflossing van de lening.
Die gedachte baarde haar veel zorgen.
Ze wilde naar huis om bij haar familie te zijn, maar ze wist dat ze niet langer de boerendochter van tien jaar geleden was. Ze was gewend geraakt om meer uit het leven te halen. Ze keek naar Mott, die nog steeds rond de paal danste, en naar Fa die aan de kassa stond. Mott ging met man na man mee en genoot er echt van. Fa leek meer op Lek zelf. Fa was een 21-22 jarige vrouw, getrouwd met een lokale Thaise man, die bloemen leverde aan een winkel.
Ze hadden niet veel geld, maar ze waren gelukkig. Ze dachten eraan om volgend jaar hun familie uit te breiden met een baby. Fa ging niet met andere mannen mee. Ze verleidde hen,
haalde drankjes uit hen, lachte om hun grappen en deed al es wat nodig was om de bar druk te houden, maar ze ging met niemand anders naar huis dan met haar eigen man, die haar op wil ekeurige tijdstippen na het werk kwam ophalen.
Voor al e zekerheid.
Lek was op een soortgelijke manier begonnen. Ze was getrouwd geweest toen ze voor het eerst naar Pattaya kwam, en was nu technisch gezien nog steeds getrouwd. Slapen met al erlei mannen, al een maar omdat ze geld hadden, had haar niet aangesproken. De mensen in haar dorp deden dat niet, niet dat er ooit buitenlanders naar haar dorp kwamen. Ze was naar Pattaya gekomen om ‘achter de bar’ te werken - niet ervoor, zoals de populaire functieomschrijving zei.
Ze had voor 2.000 Baht per maand gewerkt, die de lening betaalde, en ze leefde van fooien en Beou’s liefdadigheid van min of meer gratis eten en onderdak. Ze was Beou veel verschuldigd, hoewel Beou al een maar zou zeggen dat ze familie waren en dat er geen dank nodig of gewenst was.
Ze was erheen gegaan met haar twee beste vrienden, Ayr en Goong, die het niet konden verdragen om van haar gescheiden te worden. Al es was een paar maanden lang heel goed gegaan, totdat ze zich realiseerde dat ze vier maanden zwanger was van de baby van haar man, Tom. Ze had tot de week voor de uitgerekende datum gewerkt en was toen naar huis gegaan om te beval en - haar lieveling, haar mooie meisje, Soomsomai.
Een maand later, toen ze haar niet meer nodig hadden, was ze weer aan het werk gegaan in Pattaya en had ze haar dochter bij haar moeder achtergelaten. Voor zover zij wist, had Soomsomai’s vader zijn dochter nooit gezien en zelfs nooit geprobeerd haar te zien. Hij had zeker nooit één Baht gestuurd voor kinderbijslag en dat was ook niet wettelijk verplicht. Na haar terugkeer op het werk had ze het aanbod van de eerste man aanvaard die had gevraagd om ‘wat te gaan eten’.
Ze had nu een baby om voor te zorgen, en daardoor kon haar moeder niet werken.
Zo was het voor haar begonnen, en veel meisjes hadden een soortgelijk verhaal. Meestal ging het om een lening of schuld of een kind of een mix van de drie. Ayr en Goong daarentegen waren niet zo begonnen. Op Lek’s afscheidsfeestje hadden de drie vriendinnen zo veel gehuild bij het vooruitzicht om voor het eerst in hun leven zonder elkaar te moeten zijn, dat Ayr en Goong Beou hadden gesmeekt om hen ook mee te laten gaan ‘al een om Lek te helpen settelen en wat geld te verdienen voordat ze zouden trouwden.’
Hun ouders hadden toegegeven en Beou had geaccepteerd. Dus ze hadden al e drie een kleine logeerkamer in Beou’s huis gedeeld en werkten in Beou’s bar. Ze hadden toen ook met drie personen in één bed geslapen, maar toen ze besloten om ook voor de bar te gaan werken, moesten ze hun eigen appartement zoeken, en Beou had haar contacten gebruikt om hen daarbij te helpen. Beou kon ze niet op al e uren van de dag en nacht laten komen en gaan, en riskeren dat hun mannelijke vrienden langs zouden kunnen komen. Ze had immers haar eigen twee dochters om voor te zorgen.
Ze ontwaakte uit haar gedachten en wenste Fa mentaal veel succes. Fa zou het nodig hebben. De verleiding om van tijd tot tijd met een leuke, knappe ‘farang’ te gaan was groot, en veel respectabele getrouwde dames waren al eens eerder bezweken.
Vooral de jonge, mooie dames die niet gewend waren aan vleierij van hun echtgenoten, en vooral als ze ook nog eens een tekort aan huishoudgeld hadden.
Tegen negen uur keken Joy en Deou zenuwachtig op hun telefoon, op zoek naar hun vriendjes, Barry en Nick, die dertig minuten te laat waren. Lek was een vriendelijk gesprek met hen begonnen in een poging de meisjes af te leiden. Ze was er zeker van dat hun vriendjes oprecht waren, maar gewoon iets te laat, en inderdaad, een kwartier later kwamen ze aan met een bos bloemen en excuses. Lek was nog steeds bij Joy en Deou toen de jongens aankwamen, en ze zat stiekem te wachten tot ze een drankje aangeboden zou krijgen, om haar salaris te stimuleren.
“Lek zegt jul ie snel komen,” zei Joy tegen de jongens. Ze knikten vol waardering naar Lek.
Het drankje werd naar behoren aangeboden en na een slokje te hebben genomen, ging ze verder.
Iedereen vroeg zich af wat er van Porn en Or was geworden, dus Lek belde Mama San op om te vragen of ze iets had gehoord. Mama San zei dat Porn en Or nog steeds bij de Engelsen waren, en dat ze waarschijnlijk die avond niet zouden komen werken, tenzij ze veel later langskwamen.
Vier klaar, nog vier te gaan, dacht Lek. Beou zou waarschijnlijk meer personeel kunnen gebruiken in dit tempo. Als Lek en haar vriendinnen met de officieren op stap waren gegaan, dan zou de jonge Fa de leiding hebben. Als Mott ook weg zou gaan, zou de bar voor Fa al een te veel werk zijn. Ze bedacht dat ze met Beou zou praten zodra ze, rond een uur of tien, binnen zou komen. Er waren altijd meisjes op zoek naar werk in populaire bars als Daddy’s Hobby. Het zou geen probleem moeten zijn om personeel te krijgen. Het behouden van het personeel, dat was lastiger.
Beou kwam om tien uur binnen, zoals ze had beloofd, zette haar motor af en sprong in de bureaustoel achter de kassa die Fa snel had verlaten. Terwijl ze keek naar de kasinname, stak ze een sigaret op en een gin en tonic verscheen voor haar op het bureau.
“Geen problemen?” Vroeg ze aan Lek en Fa, maar aan niemand in het bijzonder.
Beiden schudden hun hoofd.
“Ik wilde het graag ergens met je over hebben, maar het is niet dringend,” zei Lek, verwijzend naar het aannemen van meer barpersoneel.
“Oké, geef me tien minuten, als je zeker weet dat het kan wachten. Nog zo een, alsjeblieft,” zei ze, terwijl ze haar glas omhoog hield en een diepe trek van haar sigaret nam.
“Oké, goed werk, Fa. Ik kan zien dat jij het was aan je nette handschrift. Ga alsjeblieft door terwijl ik een praatje maak met Lek. Oké meisje, wat is het probleem?” Zei ze, toen ze opstond uit haar stoel en Lek bij de arm nam. Samen liepen ze naar een rustige plekje aan de bar.
“Oh, niets bijzonders,” antwoordde ze. “Nou, twee dingen, eigenlijk. Het eerste heeft te maken met je bedrijf. Joy en Deou zijn nu bijna permanent buiten de zaak en ik denk dat we binnenkort één of beide zul en verliezen. Ook Porn en Or zijn weer uit, en als ze geluk hebben, zijn ze misschien ook niet veel langer bij ons, wat betekent dat als er nog twee andere meisjes geluk hebben, je niet genoeg personeel meer hebt, tenzij jij hier bent. Ik denk dat je minstens twee, misschien drie of vier extra meisjes nodig hebt.”
“Oké, daar ben ik het mee eens. Ken je iemand van thuis of heb je iemand in gedachten?
Als dat zo is, laat het me dan weten, goed? Wat is het andere wat je wilde bespreken?”
“Mmmm, nou ja, weet je nog de reden waarom ik hier tien jaar geleden ben gekomen?
Volgende maand rond deze tijd zal die reden er niet meer zijn. Nog één deel te gaan en dan, klaar.”
Ze grijnsden tegelijkertijd van oor tot oor en omhelsden elkaar.
“Dat is geweldig voor je, Lek. Ik ben zo blij voor je. Laten we samen een fles whisky openmaken en een taxi naar huis nemen. Ga je vanaf volgende maand stoppen met werken hier?”
Dat wist Lek niet. Ze was daar al de hele dag over aan het denken. Zoals gewoonlijk had Mama San de spijker op de kop geslagen. Wat een vrouw, wat een baas en wat een vriendin!
“Ik weet het niet, Beou,” zei ze. “Ik heb er al een tijdje over nagedacht, maar het leek altijd zo ver weg. Nu is het volgende maand en ik ben zo in de war dat ik er hoofdpijn van heb. Kan ik echt teruggaan na tien jaar, na wat ik hier heb gedaan? Ik ben niet meer dezelfde vrouw, of wel? Zul en ze me accepteren? Kan ik het provincialisme en de kortzichtigheid verdragen? Ik weet het gewoon niet. Wat denk jij, Beou? Kan ik het thuis
laten werken? Maar ik wil je ook niet teleurstellen. Je bent zo goed voor mijn familie en mij geweest. Zonder jou zouden we ons huis en ons land kwijt zijn geraakt - alles waar papa voor heeft gewerkt en voor stierf.”
“Oh, dit is erger dan ik dacht,” zei Beou. “Al ereerst raad ik je ten zeerste aan om het aanbod om een fles whisky met me te delen aan te nemen. Dan adviseer ik een emotioneel gesprek met vriendinnen, een goede nachtrust en een fatsoenlijke kater, gevolgd door uitslapen, twee paracetamol, en als dat nog niet werkt, morgen weer hetzelfde, tot in het oneindige herhaald totdat je weet wat je wilt. Blaas de spinnenwebben uit je hoofd. Je klinkt alsof je gek aan het worden bent.”
Ze glimlachten al ebei, Lek met tranen in haar ogen. Beou stond op om de whisky, frisdrank en een emmer met ijs te halen.
Lek dacht even na over wat ze zou doen als de officieren terugkwamen. Bij Beou blijven of met hen meegaan?
Ze wilde haar vriendin niet teleurstellen, maar de officieren waren precies haar doelgroep.
‘Die beslissing laten we aan het lot over,’ dacht ze.
Ze keek de bar rond, die nu druk bezet was. Veel lachende gezichten van de klanten en van de meisjes, die allemaal iemand hadden om mee te praten en de meesten van hen speelden een barspel met een man.
Al emaal, behalve Mott die nog steeds om de paal danste.
De meeste meisjes hadden een echte glimlach. Ze genoten van dit deel van het werk.
Socialiseren, mannen gelukkig houden, meisjesachtig zijn, lachen en grappen maken, bewonderd en geprezen worden. Het heette ‘sanuk’ in het Thais - geluk in wat men doet, wat het ook is. Thaise vrouwen werden opgevoed om goed te zijn voor mannen op deze manier, en om gewaardeerd te worden in ruil daarvoor. Het was het andere deel van het werk dat moeilijker was, dat de meisjes scheidde van de vrouwen.
Er waren maar weinig meisjes die ‘voor de bar’ werkten, die zich niet al eens in slaap hadden gehuild vanwege wat ze aan het doen waren, vooral in de eerste jaren. De meeste meisjes op het platteland waren niet zo opgevoed, en ze schaamden zich, maar ze gingen er toch mee door omdat ze een doel voor ogen hadden. Ze waren op een missie om een schuld te betalen of een kind op te voeden. Er waren meisjes die genoten van al e aspecten van de baan, maar meestal waren dat stadsmeisjes die het spel vanaf jonge leeftijd hadden gezien of die misschien zelfs niet anders kenden.
Goong en Ayr hadden zich er vrij gemakkelijk bij neergelegd, hoewel hun families respectabele boeren op het platteland waren. Misschien hielp hun filosofie hen daarbij. Ze genoten van het werk in zijn geheel. Ze genoten van de aandacht, het goede eten, de reizen, de nieuwe gezichten en de hotels. Het was heel waarschijnlijk, dacht ze, dat ze een paar jaar geleden een huwelijksaanzoek zouden hebben afgewezen, omdat ze het leven zo leuk vonden.
Tegenwoordig zouden ze hun kans grijpen om te trouwen, als ze de juiste man met genoeg geld tegenkwamen, omdat ze nu ouder waren en wisten dat hun dagen aan de top niet meer oneindig waren. Er kwamen elke dag jong uitziende, mooie achttienjarigen in Pattaya aan. Door de levensstijl was het niet makkelijk om aan die jonge vrouwen te tippen.
Late avonden, te weinig slaap, te veel alcohol en een rokerige omgeving zorgde voor een snelle veroudering.
Net als het feit dat je niemand kon vertrouwen, en altijd waakzaam moest zijn voor je
‘partner’.
Er was geen liefde in het spel van het andere geslacht naar de werkende meisjes in Pattaya toe. Al een maar lust, losbandigheid, wantrouwen en de dreiging van aids of een andere vreselijke, dodelijke ziekte van een verraderlijk ‘vriendje’ die uit wraak voor zijn eigen infectie zijn doodvonnis wilde overdragen aan zoveel mogelijk anderen. Degenen die deze dodelijke ziekten hadden opgelopen, verdwenen meestal gewoonweg op een dag.
Ze konden door de schaamte het thuisfront niet onder ogen zien en de behandeling was voor de meeste mensen onbetaalbaar en uiteindelijk ondoeltreffend, dus gingen ze vaak naar Bangkok of een vergelijkbare anonieme plaats toe, huurden een kleine kamer en pleegden zelfmoord, meestal met vergif. Ze stierven zonder ooit geïdentificeerd te kunnen worden, zoals een mug die verpletterd werd omdat hij voor zijn jongen probeerde te zorgen.
Beau kwam terug en bracht Lek terug uit haar sombere gedachten:
“Sla dit achterover, meisje, en veel geluk voor jou. Knap hoor dat je het hier tien jaar hebt uitgehouden, en super goed dat je de lening aan die klootzak-bankiers hebt afgelost. Nu vrolijken! Je hebt de avond vrij. Heb je zin om uit te gaan in de stad? Misschien ergens een dansje doen?”
“Oh, ik weet het niet, Beou” zei ze: “Laten we hier gewoon even zitten en een praatje maken. Ik voel me een beetje down. Misschien later, als ik deze stemming van me af kan schudden. Ik weet echt niet wat er met me aan de hand is. Ik heb gewoon zin om te huilen zonder dat ik daar echt een reden toe heb. Zoals je al zei, de bank is zo goed als afbetaald en ik ben vanaf volgende maand weer een vrije vrouw. Voor het eerst in tien jaar kan ik werken als ik wil, of kan ik naar huis gaan als ik dat wil, maar voor het eerst in tien jaar weet ik niet wat ik wil. Grappig, toch? Tien jaar lang had ik een doel of zelfs meerdere doelen en nu ik dat doel heb bereikt, voel ik me verloren. Dakloos zelfs. Een domme koe, nietwaar?”
Lek proostte met Beou, wenste haar ‘Chok Dee’ en ze dronken al ebei hun glas leeg. Beou vulde ze opnieuw en, alsof het de stemming van Lek weergaf, begon het hevig te regenen.
Terwijl ze het tweede grote glas whisky leegden, dacht Lek dat de officieren die avond niet terug zouden komen, ook al was het hun bedoeling geweest. Waar ze ook waren, het moest aantrekkelijker zijn dan een gedeeltelijk open bierbar.
Ze begonnen nu nat te worden, maar geen van hen gaf er om, noch voelde zich geneigd om naar een droger deel van de bar te verhuizen. Klanten verhuisden naar drogere bars in de straat, en al snel waren Beou en haar meisjes al een.
Het leek dat Lek’s trieste stemming de hele bar, de eigenaar, haar col ega’s en zelfs het weer zelf had besmet.
4 EEN DROOM DIE UITKOMT?
Lek werd langzaam wakker en opende haar ogen. Het deed pijn, dus sloot ze ze weer.
Haar hoofd deed ook pijn en verschil ende andere delen van haar lichaam, maar ze herkende de kamer en ze wist dat ze veilig was. Het was Beou’s logeerkamer. Iets rommeliger dan toen ze daar jaren geleden verbleef, ook al waren er toen drie van hen die in de kamer woonden.