“Familie-erfstuk?”
“Nah. Heb ik gejat.”
Hij blies een rookwolk uit. “Waarom verbaast dat me niet? Maar goed, ik heb een bericht van AntiAmerica.”
“AntiAmerica?”
“Ze willen weten waarom je in Javiers appartement hebt ingebroken.”
Alanna ging verbaasd rechtop in haar stoel zitten. “Waar hebben ze dat gehoord?”
“Daarom sloeg de FBI je gisteren in de boeien, nietwaar?”
“Maar ik heb het tegen niemand verteld.”
“Ze willen ook weten wat je de FBI hebt verteld.”
“Wacht eens even. Hoe praat jij met AntiAmerica?”
Hij liet zijn schouders hangen. “Ze stuurden me een bericht via Javier.”
Eindelijk, de waarheid. “Dus je hebt met hem gesproken.”
“Ik wilde het je vertellen, ik zweer het. Maar hij liet me beloven tegen niemand iets te zeggen.”
Onder andere omstandigheden zou ze hem de huid vol gescholden hebben. Wekenlang had hij geluisterd naar haar verhalen over hun breuk. Als hij de waarheid eerder had verteld, had ze niet in Javiers appartement ingebroken en was ze niet door de FCCU gearresteerd. Maar als ze nu tegen hem tekeer ging omdat hij de waarheid niet had verteld, zou dat gezien de situatie wel heel hypocriet zijn.
“Heeft hij je verteld wat er gebeurd is?”
Hij keek naar de gordijnen die boven zijn hoofd hingen. “Hij wilde het niet zeggen. Alles wat ik weet, is dat hij zich een tijdje gedeisd moet houden.”
“Vertel me waar hij is.”
“Ik weet het niet. AntiAmerica bood hem een plek aan om zich te verbergen, na hem te hebben gewaarschuwd dat de mensen in zijn buurt in gevaar waren.”
“Waarom helpen ze hem?”
Hij ademde een rookwolk uit en haalde zijn schouders op. “Geen idee. Ik ben degene die het de hele tijd over hen heeft, maar dat hij wat met ze te maken heeft, weet ik pas sinds kort.”
“De mensen van de FCCU denken dat hij betrokken is bij AntiAmerica.”
Zijn stem vervormde tot een piepje. “Je hebt met de FCCU gepraat?”
“Ze dachten dat ik ook connecties had met AntiAmerica.”
Hij kakelde met een hand voor zijn mond. “Haha! Jij en AntiAmerica? Heb je ze verteld dat ze verdomme hartstikke gek zijn?”
“AntiAmerica is de reden dat ze Javiers appartement in de gaten hielden. De FBI vroeg naar hen en Javier.”
Hij keek naar de joint tussen zijn vingertoppen. “Hebben ze jou gevraagd om hen te helpen hem te vinden?”
“Vraag je me of ik een snitch ben?”
“AntiAmerica beweert dat je dat bent.”
“En jij gelooft ze.”
Hij stak zijn knokige armen in de lucht. “Nou, je werd betrapt bij het inbreken in Javiers huis, en nu loop je als vrije vrouw rond en stelt me vragen over hem.”
“Ik verlink niemand voor hen. Ik heb je hier naartoe gehaald, omdat ik iets achter hun rug om gepland heb.”
Braydens benen gingen heen en weer terwijl hij haar woorden woog.
Ze had hem nog niet voor zich gewonnen. “Ik wil met Javier praten. De jongens bij de FCCU geloven dat hij en Paul deel uitmaken van AntiAmerica.”
“Waarom denken ze dat?”
“AntiAmerica gebruikte een exploit waar ze allebei aan werkten. Toen de FCCU naar Pauls appartement ging, vonden ze Terry, hij was vermoord.”
Hij sperde zijn ogen wagenwijd open. “Oh mijn God. Meen je dat?”
“Paul is een verdachte. Je kent alle kromme onzin waar hij mee bezig is. Het feit dat hij en Javier vermist zijn, laat het lijken alsof ze samenwerken.”
Hij gromde, “Misschien is het maar goed dat Javier wegliep.”
“Hij kan zich niet verbergen voor de FBI. Je weet hoe goed van vertrouwen hij is. Paul zou misbruik van hem kunnen maken. Heb je met Paul gesproken?”
Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Jij wel?”
“Paul beantwoordt mijn telefoontjes niet. Ik wil met Javier praten om te horen wat hij erover te zeggen heeft.”
“Je verspilt je tijd. Hij wil niet praten. Niet met jou, met niemand.”
“Alsjeblieft, Brayden.” Haar stem brak. “Ik maak me zorgen om hem. Hij stuurde een sms dat zijn leven in gevaar was.”
“Heeft Javier je ge-sms't?”
“Met zijn mobieltje. Hij schreef dat ik hem moest komen zoeken.”
Hij krabde met zijn wijsvinger achter zijn oor. “Javier liet zijn mobieltje achter in zijn appartement. Hij was bang dat iemand de GPS zou gebruiken om hem op te sporen. Hij gebruikt een burner, net als jij.”
Bij het doorzoeken van zijn huis had Alanna de telefoon inderdaad nergens gezien. “Weet je dat zeker?”
“Ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Trouwens, hij heeft met niemand contact opgenomen, behalve met mij en zijn familie. Het kan hem niet zijn geweest.”
“Oké. Dit is eng. Brayden, laat me met hem praten. Alsjeblieft. Hij heeft ons nodig om de boel voor hem in de gaten te houden.”
Hij glimlachte naar haar. “Dat doe ik al voor hem.”
Ze draaide zich naar hem toe, zodat ze elkaar recht in de ogen keken. “Luister naar me. Ik zou Javier nooit verraden. Ik probeer hem te beschermen.”
“Jij beschermt hem op jouw manier, ik bescherm hem op de mijne.” Hij pauzeerde even voordat hij zijn ogen neersloeg naar de zwarte laminaattafel. “Ik zal hem bellen. Op één voorwaarde. Je doet wat AntiAmerica vraagt. Beloof dat je uit de buurt blijft.”
Ze trok een boze grimas. “Je kiest hun kant.”
“Ik kies Javiers kant. Hij gelooft dat ze hem in veiligheid kunnen houden.”
“Je vertrouwt me niet. Daarom heb je dingen over Javier voor me verborgen gehouden.”
Het verwijt raakte hem niet in het minst. “We hadden allebei geheimen voor elkaar. Beloof je het of niet?”
Ze zuchtte. “Ik beloof het.”
“Ik zal het Javier laten weten. Als hij ermee akkoord gaat om te praten, sms ik je.”
Ze stak haar hand uit om zijn rechterhand vast te pakken. “Vertel hem alles wat ik heb gezegd over de FBI en Paul.”
“Dat zal ik doen.” Zijn kin beefde. “Het spijt me dat ik je niets over Javier heb verteld. Ik wilde geen geheimen voor je hebben, maar hij overtuigde me dat het voor iedereen het veiligst was.”
“Ik hou alleen mijn ogen voor hem open, ik zweer het.”
“Je hoeft me niet te overtuigen. Ik weet dat je niet helemaal helder kunt denken als het om hem gaat. Dus, ga je de FBI helpen om AntiAmerica ten val te brengen?”
“Zeg ze dat ik dat niet doe. Zolang ze Javier maar beschermen. Als ze hem verneuken, zal ik ervoor zorgen dat ze allemaal naar de gevangenis gaan.”
“Ik zal het doorgeven.”
Haar blik gleed naar de paarse schittering van de lichten boven haar hoofd. “Dit is voorlopig de laatste keer dat ik je kan zien. Ik wil niet dat de FBI jou op het spoor komt.”
“Ik ook niet. Ik zou nooit zijn komen opdagen als ik het vermoeden had dat de fuzz jou aan het lijntje had.”
Brayden grijnsde nadat ze hem haar middelvinger had laten zien. Hij nam nog een hijs en ademde vervolgens langzaam uit. Alanna volgde zijn voorbeeld. Ze nestelden zich op de bank zonder een woord te zeggen. Het was precies zoals hij ooit opgemerkt had: er bestaat nooit zoiets als een ongemakkelijke stilte als je high bent. Dat kwam haar goed uit. Het was duidelijk dat haar vriend haar niet meer vertrouwde. En, als ze haar belofte niet nakwam, zou dat de wig alleen maar dieper drijven.
4
Spoofing
Alanna werd wakker door de ringtone van haar iPhone. Haar nek voelde stijf aan nadat ze haar hoofd van het kussen tilde. Oerstom. Out gaan in een door drugs veroorzaakte stupor maakte geen deel uit van haar plan. Nadat het muziekje was gestopt, keek ze naar Brayden die, met zijn gezicht naar beneden, aan zijn kant van de bank lag. Ze worstelde zich uit haar verdoving om de telefoon uit haar handtas op de grond te pakken, opende het beeldscherm en zag dat de beller een voicemail had achtergelaten.
Agent Palmer. Hij meldde zich om haar gerust te stellen dat, ondanks de belangstelling van zijn mensen voor Javier, haar veiligheid op de eerste plaats kwam. Hij waarschuwde haar dat de mensen achter AntiAmerica anti-regeringsgezinde fanatiekelingen waren die, om hun doel te bereiken, toevlucht konden nemen tot geweld. Aan het eind van de boodschap verklaarde hij, dat als ze ooit het gevoel had dat haar leven in gevaar was, ze hem dag en nacht mocht bellen.
Ze stond op van de bank met de telefoon in de hand. Hij leek aardig. Niet zoals die fascistische bimbo. Maar zelfs lowlifes konden aardig overkomen, totdat ze iets nodig hadden. Dan maakten ze zich opeens veel minder zorgen over jouw welzijn, maar meer over dat van henzelf. Het was slechts een kwestie van tijd voordat je een middel was om een doel te bereiken. De lelijke kant van de menselijke natuur. Iedereen bedekte het, maar het lag klaar om tevoorschijn te springen.
Een piepje van haar iPhone. Er was een sms'je doorgekomen terwijl ze out was. Ze snakte naar adem bij het zien van Javiers mobiele nummer op het display. Omdat de FCCU haar berichten las, maakte ze zich zorgen over sms'jes met schadelijke informatie over haar of Javier. Ze raakte snel het scherm aan om de inhoud ervan te lezen: “Alanna. Ik heb een geheim dat ik je moet onthullen. Alsjeblieft, probeer me te vinden. Ik zal je alles vertellen. ”
Drie teksten in drie dagen. Javier stuurde haar nooit eerder zulke cryptische berichten. Als hij zijn mobieltje niet had, wie was er dan aan het sms'en? Agent McBride en de FCCU? Het eerste sms'je kon bedoeld zijn om haar binnen te halen als informant. Misschien stuurden ze meer sms'jes, als extra motivatie om Javier te vinden. Wie het ook was, de afzender moest weten dat ze niet met een idioot te maken hadden.
Ze tikte snel een antwoord. “Bewijs dat je Javier bent. Wat heb je me voor mijn laatste verjaardag gegeven?”
Het duurde vijf minuten voordat ze een antwoord kreeg. Het bericht had geen woorden. Alleen een JPEG-bijlage. Ze opende een close-up van zichzelf, gekleed in haar zwarte bikini. De foto liet haar huiveren. Ze had hem maar met één persoon gedeeld: Javier. Een andere sms kwam kort daarna binnen: “Ik ben Javier. Als je wilt dat ik meer van je geheimen onthul, dan kan ik dat. Probeer me te vinden. Of ik zal jou vinden.”
Agent McBride had er niets aan om haar deze foto te sturen. Hij kon slechts van drie mogelijke bronnen gestolen zijn: Javier, de FCCU of Alanna's eigen harde schijf. In elk geval was deze man een verdomd goede hacker. Het moest wel een kerel zijn. De bikinifoto maakte het overduidelijk. Het donkere web zat vol met perverselingen zoals hij, die naaktfoto's en beelden van geïnfecteerde harde schijven en webcams op het web plaatsten.
Voyeurisme was een soort voorspel voor hen. Vernedering was het sluitstuk. Deze klootzak zou ongetwijfeld klaarkomen op elke aanwijzing van lijden of hulpeloosheid van haar kant. Ze stak de telefoon in haar zak. Een woedend antwoord zou hem alleen maar laten zien dat het hem gelukt was om haar gek te maken. Haar blik ging naar de deur, terwijl ze zich voorstelde dat Bogdan, de FCCU of de sms'er elk ogenblik naar binnen kon stormen. Ze kroop naar haar plunjezak en haalde er de back-up laptop uit.
Terwijl hij opstartte, schakelde ze de GPS op haar iPhone uit, voordat ze de locatiecache wiste. Ze kon niet toelaten dat deze gek al haar bewegingen zou volgen. De foto was geïnfecteerd met een virus. Dat wist ze zeker. Maar de berichten en de uitgeschakelde GPS trokken vast en zeker de aandacht van de FCCU. Ze moest haar dingetje met Brayden afmaken en er dan vandoor gaan.
Hij lag nog steeds in coma met zijn hoofd bij de rand van de bank. Nadat ze de exploit kit-app op haar laptopscherm had aangeklikt, kroop ze naast hem op. Zijn smartphone lag op het kussen van de bank naast zijn linkerhand. Terwijl ze zich ernaar uitstrekte, controleerde ze of zijn ogen dicht waren. Zodra ze de telefoon veilig te pakken had, kroop ze terug naar haar laptop en typte een tekst in op het toetsenbord om deze naar zijn mobieltje te sturen.
Nadat ze op de link in het bericht had geklikt, werd de malware op zijn telefoon gedownload. De installatie voor Plan B was voltooid. Ze wiste het bericht. Het volgende meest recente bericht vermeldde een onbekend nummer. Haar nieuwsgierigheid kreeg de overhand. Toen de woorden op het scherm werden weergegeven, bedekte ze haar mond met haar hand om een kreet te onderdrukken. Brayden smakte met zijn lippen. Ze frommelde gehaast haar burner en laptop in de plunjezak, alvorens terug te keren naar zijn kant van de bank.
Ze schudde hem bij de schouders heen en weer, waarop hij met zijn ogen half open rechtop ging zitten. “Wat doe je nou?”
Ze duwde hem zijn telefoon in zijn hand. “We moeten hier verdomme weg.”
“Waarom? Wat is er gebeurd?”
“Geen tijd. Ik leg het je buiten wel uit.”
Brayden schold haar uit, terwijl zij hem dwong op te staan. Ze trok hem aan zijn arm om hem overeind te krijgen, en duwde hem vervolgens de deur uit. Haar hand hield zijn schouderblad vast terwijl hij zich door de gang sleepte. Langs de bar lopend zag ze, nog voordat ze met een “sorry” kon reageren, dat Natalya hen al in de gaten had, ondanks dat ze een drankje aan het mixen was.
Alanna keek rond in het hoofdgedeelte van de lounge. Trance muziek knalde uit de luidsprekers. Het publiek bestond hoofdzakelijk uit een internationale mix van stijlvolle millennials die gekleed waren alsof ze zich de te dure drankjes konden veroorloven. Er waren geen lege zitplaatsen. De helft van de mensen stond. De waas in de lucht was veel dikker dan bij binnenkomst. Ze probeerde de geuren van de gearomatiseerde shisha's die haar neusgaten vulden met haar handen weg te wuiven.
Brayden grijnsde terwijl hij zijn heupen op de maat van de muziek bewoog. Ze keek hem boos aan, en jammerde vervolgens in zijn oor dat hij zich via de ingang aan de voorkant naar buiten moest haasten, en dat zij via de achterkant naar buiten zou gaan. Hij knikte ter bevestiging, en stapte vervolgens gemoedelijk over het hoofdpad in de richting van de kleine menigte die zich in het midden verzamelde. Doordat een vrouwelijke klant rakelings langs hem liep, verloor hij zijn evenwicht.
Hij viel al giechelend op een leren bank naast een goed geklede Oost-Europeaan en zijn date. Alanna wierp een blik op Natalya, die geërgerd keek, en gaf met een teken van haar hoofd aan dat ze de situatie moest verhelpen. De een meter negentig lange, ongeschoren man stond met gebalde vuisten op. Brayden straalde, zich niet bewust van welke dreiging dan ook, terwijl ze zich naar hem toe haastte. Ze tilde hem op aan zijn arm en verontschuldigde zich tegenover de norse Europeaan.
Vervolgens plaatste ze haar arm rond zijn middel en stuurde hem naar de hoofdingang. Hij grinnikte terwijl ze zich een weg baanden over de volgepakte vloer. Ze waren net halverwege de deur toen de uitsmijter op hun pad verscheen. Hij keek hen met felle ogen minachtend aan. Alanna smeekte om vergiffenis voor Brayden en legde uit dat ze weggingen. De uitsmijter kookte van woede en sommeerde hen om meteen op te sodemieteren.
Ze knikte herhaaldelijk, voordat ze Brayden naar de voordeur trok met de uitsmijter achter hen aan. De rest van de weg naar de ingang waren alle ogen op hen gericht. De uitsmijter hield de deur voor hen open en gaf Brayden de goede raad om nooit meer een voet in de lounge te zetten. Buiten plaatste ze hem met zijn schouder tegen de zijkant van de ingang, voordat ze haar hoofd naar buiten stak, de straat in. Ze keek langs de handvol achterblijvers in de buurt van de club, naar alle mensen op de stoep.
Hij trok van achteren aan haar rechtermouw. “Vertel me wat er aan de hand is.”
Toen ze tevreden was omdat er geen dreigementen op de loer lagen, wees ze naar de Starbucks verderop in de straat. “Later. Wacht daarbinnen op me.”
“ Ga je me vertellen – “
Ze gromde, terwijl ze hem bij de arm optilde. Nadat hij rechtop stond, gaf ze hem een zetje. “Ik ben vlak achter je.”