Pierwszym stanem, o którym mówią źródła pisane, jest na wpół mityczny Shang-Yin (1600 pne – 1046 pne). W odróżnieniu od państw np. Europejskich – zarówno w starożytnych, jak i współczesnych Chinach nie ma świątyń poświęconych wielkim bogom. Wszędzie są tylko domowe ołtarze poświęcone zmarłym przodkom, rodzaj technicznych punktów kontaktu z nimi. Wielkie Niebo, w którym żyją dusze przodków i wielkich władców, nie jest uosobionym bóstwem, nadawcą sensu życia i rezonatorem wszystkich twoich działań.
…Po tym, jak Shang wpadł w otchłań zepsucia i rozpusty, armia życzliwego generała rebeliantów U-Wanga z łatwością podbiła całe królestwo. Teraz nazywa się Zhou, na cześć władcy jednej z prowincji, ojca Wu-Wanga.
Rozkwit konfucjanizmu i taoizmu przypada na IV wiek pne. Tak czy inaczej, zamożny Zhou jest podzielony na siedem walczących stanów – Qin, Wei, Zhao, Han, Qi, Yan, Chu.
Cesarz Qin Shi Huang na średniowiecznym chińskim obrazie
Przez dwa wieki pne. legendarny cesarz jednego z nich, Qin Shi Huang, pozbawia wszystkich swoich sąsiadów niezależności. Północne części murów byłych królestw są połączone ze sobą i odtąd tworzą Wielki Mur Chiński. Dyktator masowo niszczy naukowców, w których widzi główny powód zmian w pożytecznym Niebiańskim Zakonie, i pali każdą książkę, o ile to możliwe. Jednak wkrótce po fizycznej śmierci Qin Shi Huanga, cały ten «niezmienny» porządek, wraz z państwem i dynastią Qin, rozpadł się.
Starożytny Rzym
Szkic ołówkiem żywego obrazu tym razem jest następujący. Siedem wieków p.n.e. – założenie stolicy przyszłego Imperium przez dzieci westalki Rhea Sylvia i samego Marsa, miłośników wilczego mleka, braci Romulusa i Remusa. Dwa wieki pne – okres królewski, siedmiu aktywnych królów rzymskich.
Kapitol w starożytności. Tutaj, podobnie jak na pobliskim Palatynie, Romulus, potomek Trojanów, założył Rzym. Gdyby spór wygrał jego brat Rem, nowa społeczność, a potem wielkie państwo, zostałyby nazwane «Remoria»
Następnie, idąc za postępowym modelem Hellenów, w opozycji do barbarzyńców, Rzymianie tworzą Republikę – „Wspólną Sprawę”. Nowe uderzenia – inwazja Galów, te same gęsi nie śpiące na Kapitolu, miecz w wadze – „biada pokonanym”, wojna z Wielką Grecją, która osiedliła się w południowych Włoszech, król Pyrrus i katastrofalne pyrrusowe zwycięstwa.
Pierwsza wojna punicka. Walka z Kartaginą o wyspę Sycylię, założenie floty wzorowanej na postępowym statku Kartaginy wyrzuconym na brzeg. Teatr działań wojennych przenosi się do Afryki, gdzie rzymskie zwycięstwa pociągają za sobą najpierw euforię, a potem poważną klęskę. Resztki armii ewakuowane są drogą morską. Ale w drodze powrotnej prawie cała flota republikanów ginie podczas burzy.
Świat wojen punickich. Trzecią stroną konfliktu jest Wielka Grecja. Teraz ta jednostka państwowa należy do całych południowych Włoch i części Sycylii.
Walki przenoszą się na Sycylię, gdzie wojskami Kartaginy dowodzi dowódca Hamilcar Barca. Siły stron są bardzo wyczerpane. Pod koniec dnia flota kartagińska ponosi poważną klęskę ze strony Rzymian, którzy nauczyli się walczyć na morzu. Kartagina płaci Rzymowi wysokie odszkodowanie i zrzeka się Sycylii.
Druga wojna punicka. Dwa wieki pne. Ginie dowódca Hamilcar Barka, opuszczając świat, a właściwie wojnę, trzech synów – Hannibal, Magon i Hasdrubal. Ich cel jest taki sam jak ich ojca – Rzym musi zostać zniszczony.
Hannibal przewozi swoje wojska do Włoch przez oblodzone Alpy i zadaje m.in. okrutną klęskę Rzymianom pod Cannes. Tutaj umiera 60 tysięcy Rzymian. Rok później, po spacyfikowaniu trzech czwartych Włoch, Hannibal próbuje zdobyć Rzym. Z powodu nieprzyjemnych znaków dla obu stron napaść nie nastąpi. Rzymianie zdobywają greckie miasto Syrakuzy, sprzymierzone z Kartaginą. W tym samym czasie ginie wielki naukowiec starożytności Archimedes. 30-tysięczny rzymski oddział ekspedycyjny pod dowództwem Scipio Africanusa wkracza na ląd afrykański. Dowódca zawiera sojusz z plemionami libijskimi i pokonuje armię Kartaginy pod Zamą. Hannibal ucieka do króla Antiochii, na południu współczesnej Turcji. Dowódca ten niejednokrotnie uczestniczy w walkach z Rzymem i po raz drugi osobiście spotyka się z Scypionem. Następnie przeniósł się do Armenii, która uniezależniła się od Seleucydów, gdzie nadzorował budowę stolicy w pobliżu współczesnego Erewania. W Bitynii (północna Turcja) miejscowy król, nie chcąc niepotrzebnych komplikacji, decyduje się na ekstradycję Hannibala do Rzymu. Generał Kartaginy bierze truciznę.
Zachód słońca w Kartaginie. Średniowieczne grawerowanie
Pięćdziesiąt lat pokoju. Kartagina płaci odszkodowania, które samym Rzymianom wydawały się po prostu nieosiągalne. Nadal jest bogaty i niebezpieczny. Naruszając warunki traktatu, Kartagińczycy odrzucili oficjalnego sojusznika Rzymu, pewne libijskie plemię. Myśl Katona Starszego, «Esej Kartaginy Dilindum -„ Kartagina musi zostać zniszczona», powtórzona na posiedzeniu Senatu, nabiera teraz energii i ciała. Rozpoczyna się trzecia wojna punicka. Legioniści wysiadający w Afryce oblegają stolicę imperiów afrykańskich i azjatyckich. Trzy lata później cywilizacja Pun-Fenicjan-Kananejczyków przestaje istnieć na planie fizycznym.
Rzym podczas wojny domowej
…Republika Rzymska doświadcza tyranii Sulli i Gajusza Marii, którzy prawie zostali królami, z trudem odzwierciedlając inwazję Galów i Krzyżaków na dużą skalę. Jedynie wzywając wojska z prowincji, Rzymianie stłumili powstanie gladiatorów pod wodzą Spartakusa. Dziesięć lat po stłumieniu tego buntu powstaje triumwirat Cezara-Pompejusza-Krassusa. Śniąc już nie o pieniądzach (ma je), ale o militarnej chwale Krassus z czterema legionami ginie w Partii (współczesny Iran i Turkmenistan) utworzonej z państwa Seleucydów.
Pięćdziesiąt lat pne mi. Na terytorium współczesnej Francji rozpoczyna się totalna wojna Rzymian pod wodzą Guya Juliusa Cezara z Galami. Nastąpiła krótka inwazja na Wielką Brytanię. Wraz ze śmiercią żony Gneusza Pompejusza (Wielkiego), córki Cezara, więzy rodzinne między rzymskimi konsulami znikają. Ambitny Gajusz Juliusz przekracza rzekę Rubikon (nie sam, ale z legionami zatwardziałych lojalnych żołnierzy) i zdobywa Rzym. Wojna domowa, która wybuchła na wszystkich stronach świata, zabiera co najmniej jedną czwartą rzymskich obywateli płci męskiej. Pompejusz, przegrany wszystkiego, próbuje znaleźć schronienie w Egipcie, ale umiera u wybrzeży Morza Śródziemnego z rąk zdrajcy.
Guy Julius Caesar (100—44 pne) na rzymskiej monecie
Cezar rozpoczyna romans z dziedziczką faraonów, egipską królową Kleopatrą, co w końcu prowadzi do włączenia Egiptu w struktury nie republikańskiego, ale jeszcze nie cesarskiego Rzymu.
…Gajusz Juliusz Cezar, dyktator, wielki papież (dosłownie „budowniczy mostów”), arcykapłan, dobrowolnie lub niechętnie, założyciel słynnego tytułu Cezar – Ksar – Król. Przedstawiciel stanu patrycjuszowskiego, ukochany przez zwykłych ludzi (w tym żołnierzy). Nie wiadomo na pewno, czy Gajusz Juliusz brał udział w stłumieniu powstania najsłynniejszego na świecie gladiatora Spartakusa. W tym czasie on, trybun wojskowy, przygotowuje nowych rekrutów. Od 63 pne – dzięki swojej popularności i dużym pieniądzom młody Cezar zostaje Wielkim Papieżem. Od 58 pne rozpoczyna się wojna galijska. W czymś bardziej przypominającym ludobójstwo ginie milion Galów. Dziesięć lat później Cezar i jego ambicje są skierowane przeciwko Republice. Kulminacją czterech lat wojny domowej jest bitwa pod Mundą (Hiszpania), najtrudniejsza ze wszystkich, z którymi walczył Cezar. Tym razem zginęło 30 000 rebeliantów zwolenników systemu republikańskiego. Dyktator po raz pierwszy triumfuje po zwycięstwie Rzymian nad Rzymianami, co uważa się za nie comme il faut. W tym samym roku po raz pierwszy na monetach pojawia się wizerunek żywej osoby – oczywiście Cezara.
Rok później Gajusz Juliusz Cezar, już marzący o inwazji na Arabię, zostaje zabity przez spiskowców, na czele z Markiem Brutusem, prawdopodobnie nieślubnym synem dyktatora. Na stosie krzeseł i ław sędziowskich ciało ukochanego dyktatora pali ludzi. Po ognistym przemówieniu towarzysza broni Gajusza Juliusza, Marka Antoniusza, tutaj, ponad prochami, wojna domowa w krwawiącym kraju wybucha z nową energią.
Starożytny Izrael
Pierwsze plemiona hebrajskie, w sposób opisany w Biblii lub w inny sposób, pojawiają się na terytorium o ogólnej nazwie Kanaan czterdzieści dwa wieki temu. Potem następuje seria okresów asymilacji lub izolacji Żydów wśród innych narodów.
Kanaan, «Ziemia Obiecana» na mapie starożytnego świata
Epoka sędziów, interpretatorów prawa, trwa trzysta lat, naznaczona w końcu pewnym upadkiem moralności. Ostatni z sędziów, Samuel, tworzy swoistą szkołę proroków, którzy w twarz mówią władcom prawdę, nie przejmując się konsekwencjami. Namaszcza królestwo wybranego przez Boga, Saula. Jego następca, pasterz Dawid, który dzięki swemu zdecydowanemu usposobieniu wstąpił na sam szczyt potęgi, ma stolicę w Jerozolimie. W końcu rozprawiwszy się z Ammonitami, Filistynami i innymi plemionami zamieszkującymi Kanaan od czasów starożytnych, stworzył monoetniczne państwo żydowskie. Syn Dawida, Salomon wznosi Pierwszą Świątynię – jedyne legalne miejsce, w którym Bóg może służyć wśród Żydów. Po śmierci króla kraj zostaje podzielony na Izrael ze stolicą Samarią, gdzie schronienie znajduje dziesięć plemion Żydów oraz Judeę z centrum władzy – Jerozolimą.
Judea (Jerozolima), Izrael (Samaria) i Asyria (starożytna stolica – Aszur), VIII wpne
Siedem wieków pne. Pierwsze mocarstwo starożytności, Asyria, zamienia Izrael w spaloną pustynię. Dziesięć z dwunastu plemion zostaje wziętych do niewoli przez najeźdźców. Ich ślady zaginęły. Później Judea, która trzymała się z daleka od bitwy, włączyła Babilon do swojego imperium. Mieszkańcy są zabierani w niewolę. Po pewnym czasie, dzięki ukochanej żonie króla Estery, Babilończycy uznają ich za równych sobie i mogą wrócić do swojej historycznej ojczyzny. Wyzwoleni Żydzi budują Drugą Świątynię na ruinach Pierwszego Sanktuarium. Kolejne półtora stulecia względnego spokoju i Judea zostaje podporządkowana greckiej dynastii ptolemejsko-seleucydów. Powstania kierowane przez klan Hasmoneuszy i wywodzącą się z niego gałąź Machabeuszy (pseudonim, który stał się powszechnie znaną nazwą dla nieubłaganych obrońców wiary), niezadowolony z hellenizacji, uniezależniają królestwo Hasmoneuszy. Ale wybuchają wojny wewnętrzne. Aby rozwiązać wszystkie problemy, jako arbiter, Żydzi wzywają wielkiego Pompejusza Gniewu. Wszystko to kończy się tym, że wódz rzymski włączył Judeę do struktury swojej Republiki.
W sześćdziesiątym szóstym roku naszej ery Wybucha pierwszy żydowski bunt. Cesarze Rzymu, ojciec i syn, Tytus i Wespazjan, systematycznie dokonują odwetu na buntownikach. W Jerozolimie sześćset tysięcy mieszkańców ginie z głodu, w wyniku śmiertelnych rzezi iz rąk legionistów. Kolejne pięćdziesiąt lat nudnego niezadowolenia i pod panowaniem cesarza Trajana następuje po Drugim Powstaniu. W rezultacie Rzymianie zniszczyli Jerozolimę i na jej miejscu założyli zhellenizowane miasto Aelia Capitolina.
Piętnaście lat później, za panowania cesarza Hadriana, który zakazał tak ważnego dla Żydów obrzezania, wybucha bunt Szimona Bar-Kochby. Żelazne legiony zdobywają ostatnią twierdzę rebeliantów – górską fortecę Betar. Judea całkowicie traci swoją autonomię. Ocalałe 30% jego mieszkańców jest zasiedlonych w całej Ekumenie.
Starożytne Chiny
Nowa kolorowa plama w naszej głowie – Chiny, dwieście lat przed naszą erą. Po śmierci wielkiego i strasznego cesarza Shi Huanga, konfucjanizm (szkoła uczonych skrybów) odrodził się w nowym Imperium Han, filozofii, która nadal zastępuje Imperium Niebieskie.
Imperium Jin
Han panował przez sześćset lat. Została zastąpiona przez dynastię Jin. W IV wieku naszej ery mi. Północne Chiny są najeżdżane przez Hunów. Przez dwa stulecia najpotężniejsza chińska pula genów zmienia kosmitów w prawdziwych Chińczyków. Następna dynastia przywraca stan, jakby nic się nie stało.
Nowa seria wojen, rozszerzeń, fragmentacji królestw prowadzi do powstania wielkiego, kwitnącego Imperium Tang (636—907) na wschodzie współczesnych Chin. Ta dynastia kontroluje część Azji Środkowej, Sogdianę, terytorium dzisiejszego Tadżykistanu, Turkmenistanu i Uzbekistanu. Pochodzący z jednego z regionów gubernator granicy w służbie Żółtego Cesarza An Lushana przekonuje monarchę do zastąpienia oficerów tytularnego narodu na dworze najemnikami ze stepu osobiście lojalnymi wobec Sogdiana. Dalszy bieg wydarzeń nie jest tak trudny do przewidzenia. Lushan prawie bez przeszkód, korzystając z zasobów ogromnego państwa, tworzy armię związaną tylko z nim. Kiedy maski są zrzucane, rdzenni Chińczycy mogą tylko ze smutkiem wzruszyć ramionami. Podstępny przybysz udaje się do stolicy Chang’an (obecnie prowincjonalny Xi’an, siedziba słynnej Terakotowej Armii Shihuang).
Imperium Tang, VII wiek naszej ery mi. Niebezpieczne przejęcia terytorialne
Powinien być wir wojen wszystkich przeciwko wszystkim, o państwo, cesarza, twoją rodzinę i pożywienie. Kobiety i dzieci stają się żołnierzami lub po prostu mordercami. Największe milionowe miasto, przypominające szachownicę rozciągającą się za horyzont, Chang’an zamienia się w kupę ruin. Popatrz! Wszystkie drogi i pobocza są zaśmiecone trupami. Ta woda w jeziorach i rzekach zachowuje swój purpurowy kolor przez miesiące. Nie próbuj nim ugasić pragnienia. Według spisów ludności i poborców podatkowych 50 milionów Chin traci 36 milionów mieszkańców. Być może znaczna ich część nie umiera, ale przenosi się w inne rejony. Jednak powstanie An Lushan jest uważane za największy powojenny konflikt zbrojny w historii pod względem ofiar.
Podczas dynastii Song, w XII wieku, Chiny zostały najechane przez plemię Manchu Jurchen. Niebiańskie Imperium wkracza w nową rundę asymilacji. Na początku XIII wieku 300-tysięczna armia jeszcze brutalniejszych najeźdźców najeżdża z północy. Z każdą nową kampanią Mongołowie Czyngis-chana coraz bardziej posuwają się na południe. Próbując walczyć, Chińczycy szeroko stosują wielokrotnie naładowane kusze, ładunki prochowe, pociski i prymitywną artylerię. Miliony ludzi giną w ogniu i dymie. Stolica niebiańskiego imperium Zhongda – nowoczesny Pekin poddaje się w 1264 roku. 16 lat później całe Chiny wpadają pod kopyta mongolskich koni. Wnuk Czyngis-chana Kubilaj-chan ogłasza powstanie dynastii Yuan w Wielkim Państwie Yuan. W tym samym czasie cztery ulus Mongołów opuszczają jedyną władzę Hordy.
Wyprawy mongolskie do Japonii i Wietnamu nie odniosły dużego sukcesu. W pierwszym przypadku dzieje się tak z nieodpartych przyczyn zewnętrznych – «boskiego wiatru». W drugim z powodu rozpaczliwego oporu Wietnamczyków. Wprowadzane są masowo papierowe banknoty Ciao. Innowacje papierowe nie zawsze są oznaką postępu. Chińska gospodarka jest w gorączce. Większość Chińczyków staje się niewolnikami, w dialekcie mongolskim arats (plebejusz). Rzemieślnicy tracą nawet swoje umiejętności rzemieślnicze. Upadek rolnictwa i handlu. Złożony system nawadniania przestaje działać.