Лёкса зарагатаў.
«Вось я жару – і мне ня сорамна! Бо я жывы! І ня трэба на мяне так глядзець! Радавацца трэба! Чаго ня радуецеся? Што, думаеце, Міху свайго дачакацца? Дачакаецеся! Вось толькі ці пазнаеце! Як бы з Цыцыкам не пераблытаць!»
Лёкса наткнуўся позіркам на Вераніку і ўмомант працьверазеў.
«Добра, дзядзька… – сказаў ён. – Добра, цётка. Дзякую вам за абед. І вам, паненка. Нешта стукнула ў галаву… Пайду я. Мяне ў палацы чакаюць…»
Ён падняўся – і толькі тады зразумеў, што забыўся стрэльбу ў двары. Кінуўся туды – але было ўжо позна. Грымнуў стрэл. Ён выскачыў у двор, усё сямейства за ім. Малы стаяў пасярод двара і рагатаў, паказваючы пальцам на бочку. З адтуліны ў яе круглым дубовым боку цурчэла вада. У паветры пахла порахам.
«Ах ты паскуда малая! – зароў Лёкса і вырваў стрэльбу з рук малога. – Каб твае мазгі так выцеклі! Знайшоў цацку!»
Малы адпусьціў прыклад – і, скарыстаўшыся тым, што рукі ў Лёксы былі занятыя, прыпусьціў у поле. Сеў там, дастаў жалейку і зноў завёў:
Даганяць яго было бессэнсоўна. Лёкса закінуў стрэльбу на плячо, сунуў у кішэнь кавалак шынкі, прычапіў біклажку.
«Ладна, – махнуў ён рукой. – Я і сам вінаваты. Кінуў зброю дзе папала. Усё, дзядзька, пайду я… Бывайце здаровы… Мо пабачымся калі. Але чакайце. Ці ня ведаеце, дзядзька, як там у песьні далей?
А вось далей як? Не магу ўспомніць. Гэта ж старая салдацкая песьня. Дык мо чулі?»
«Ня чуў, – хутка прамовіў палясоўшчык. – Ты ідзі ўжо, вястун. Ідзі».
«Ясна. Дзе тут самая блізкая дарога?»
Палясоўшчык паказаў яму на шырокі луг, які сьцяліўся проста за хатай і спускаўся да лесу.
«А там празь лес як ні пойдзеш, на дарогу выйдзеш. Направа ня збочваючы – і ўвечары пабачыш прадмесьце… Ідзі, вястун».
Лёкса моўчкі кіўнуў. Насунуў на галаву пакамечаную трывуголку. І тут жа паненка Вераніка падбегла да яго і сунула яму ў нагрудную кішэнь дзьве жоўтыя краскі. Ён адчуў, як чырванее. Што робіцца зусім, як яна. Зірнуў на яе грудзі пад сукенкай, нахабна, пажадна, каб схаваць няёмкасьць. І рушыў да лугу, ступіў на сатканы з былінак і красак дыван, пайшоў, колючы ногі, грудзьмі рассоўваючы траву, што рабілася ўсё вышэйшай. Азірнуўся. Уся сям’я стаяла на ўзгорку ля хаты і глядзела на яго. Ніхто не махаў рукой – і ён вырашыў, што абышоўся зь імі занадта жорстка.
«Злы ты стаў, Лёкса, – падумаў вястун. – Не, праўду казаў Станя-пекар. Ты яшчэ сам сябе не пазнаеш…»
Ён разьвярнуўся і ў нейкім дзіўным парываньні памахаў ім сам.
«Мо і вернецца ваш Міха! Хай вернецца!»
Яны ня сталі махаць яму ў адказ. Пэўне, не пачулі, што ён крыкнуў.
Над лугам гуляў моцны вецер, прычэсваў лагчыну, далятаў да лесу – і адразу вяртаўся, нібы трапіў у клетку. Лёкса павярнуўся і пайшоў праз высокую траву, прытрымліваючы стрэльбу і паглядваючы на краскі ў нагруднай кішэні. Дзьве жоўтыя краскі. Яму ўсё падавалася, што нехта ідзе за ім сьледам. Але ён не абарочваўся. Выклікаў перад сабой твар Веранікі. І гнаў ад сябе, гнаў – і зноў клікаў. Уяўляў сабе яе вострыя локці, голую сьпіну, выраз сіняй сукенкі. І як яна вусны аблізвала… Нібы рыхтавалася да чагосьці. Чагосьці важнага. Чагосьці, пра што ведалі толькі яны двое. Чамусьці ў яго зьявілася адчуваньне, што ён яшчэ вернецца сюды, у гэтую хату.
«Пане вястун! – пачуў ён раптам яе голас, прынесены ветрам. – Лёкса!»
Ён не абярнуўся. Ведаў, што гэта насланьнё. А яшчэ змора і сьлівовічка.
«Лёкса Шпуль!»
Тады ён абярнуўся. Яна ішла проста на яго праз траву, нібы па вадзе.
«Вы што гэта… – сказаў ён з радасьцю. – Вы дамоў ідзіце… Вам гэта… Вы….»
Луг, падавалася, падымаўся ўсё вышэй. Засланяў іх ад сьвету. Наўмысна цягнуўся да паўдзённага сонца, каб напоўніцца іхным шэптам. Ён быў гатовы. Ён, Лёкса Шпуль, каралеўскі вястун. Паваліць яе ў траву, аблізаць яе сухія вусны сваімі, гэткімі ж сухімі… Ды хто б яна ні была, назваць каралевай. Захапіць, скрасьці, прывезьці з сабой у горад, як здабычу. Мець хоць нешта, што будзе ня страшна, ня жудасна, што асьветліць змрок…
Ён пайшоў на яе – і спыніўся. У яе вачах не было таго, што ён чакаў. Яна доўга бегла за ім – і ў яе па шчацэ каціліся кроплі поту. Такія самыя, як у яго – і ўсё ж не такія.
«Вам ніхто не сказаў, – прамовіла яна, стоячы між травы, нібы дрэўца. – Вам нельга ісьці ў горад».
«Як гэта?» – усьміхнуўся ён. І ўмольна паглядзеў ёй у вочы: сюды, сюды. Ідзі ж да мяне, дай мне знак. Але знаку не было.
«Нельга! Паверце мне!»
«Як гэта? – паўтарыў ён. – Вераніка, вы забыліся. Я каралеўскі вястун. А яшчэ ў мяне ў горадзе хворая маці. Я пакінуў хворую маці. І брата зь сястрой! Бо кожны, хто мае годнасьць і веру, мусіў адгукнуцца на загад караля. І я вельмі хачу спадзявацца, што маці яшчэ жывая. І пабачыць жывога сына. Я мушу быць у горадзе як мага хутчэй. Такі загад. І такі мой доўг салдата і вернага слугі Яго Вялікасьці!»
«Пакуль кароль з войскам быў у паходзе, – загаварыла яна таропка, – у сталіцы быў абвешчаны новы закон…»
«Кім? – спытаў ён. – Хто можа абвяшчаць законы, апрача караля?»
«Тымі, хто застаўся ў палацы, – сказала яна, амаль задыхаючыся. – Пакуль караля не было, усё перамянілася. У сталіцы вырашылі, што кароль забыўся пра старыя традыцыі! Што яго занадта доўга няма, што ён даўно памёр! І што самы час адрадзіць стары закон!»
«Што за лухта? – сказаў Лёкса Шпуль. – Адкуль вам гэта ведаць? Тут? У лесе?»
«Закон быў абвешчаны герольдамі, – яна паглядзела яму проста ў вочы, не міргаючы. – Яны пабывалі паўсюль, на кожнай дарозе! А закон такі. Калі вястун прынясе добрую вестку, вестку аб перамозе – яго раскошна ўзнагародзяць. А калі вестка будзе благая… Калі гэта будзе вестка пра разгром каралеўскага войска – вестуна загадана…»
Яна працягнула руку і сьціснула Лёксава запясьце.
«Што загадана? Што?» – ён вырваўся і адышоў на крок, узіраючыся ў яе вочы. Ці ня хлусіць яна. Дзяўчына, дачка палясоўшчыка, адкуль ёй ведаць, што яна разумее…. Ды ці не жартуе яна? Дзеўкі ў такім узросьце…
«…павесіць», – сказала яна і зноў аблізнула вусны. Тое, як яна рабіла гэта, прымушала яго скаланацца.
«Як гэта павесяць? За што?»
«За дрэнныя навіны… – прашаптала яна з шырока расплюшчанымі вачыма. – За дрэнныя весткі…»
«Гэта я чуў! – сказаў ён. – Чуў! Але пры чым тут вястун?»
«А пры чым тут мы? – сказала яна з крыўдай, бо ён больш не глядзеў на яе. – Тым, хто папярэдзіць вестуна, таксама прапісаная кара! Тых, хто папярэдзіць вестуна, загадана павесіць разам зь ім! Разумееш, Лёкса?»
«А ты ня хлусіш? А? – затанцаваў ён раптам вакол яе, нібы звар’яцеўшы, бо нейкі бог лугу прымушаў яго рабіць гэта, падскокваць, махаць рукамі, скінуць з пляча стрэльбу, шчэрыць зубы і круціць вачыма, як бажаволак. – Ня хлусіш? Ня маніш? Не жартуеш са мной? А? Ты, дзеўка? Дачка палясоўшчыка? Можа, табе гэта прысьнілася? Можа, ты дурыш мне галаву? Можа, ты проста хочаш, каб я ўкусіў цябе? Каб аблізаў табе вусны? Вераніка! Хто даў табе імя? Д’ябал? Ну ня бацька ж табе яго даў?»
«Бацька! – закрычала яна, таксама пачаўшы свой танец. Танец вакол яго, каралеўскага вестуна. – Бацька мне даў яго! А хто мой бацька, мой сапраўдны бацька, я й сама ня ведаю! Мо і д’ябал! Мо і д’ябал! А тых, хто раскажа вестуну, што яго чакае, павесяць разам зь ім! Такі закон!»
«Такі закон! – закрычаў ён, набліжаючыся, адчуваючы, як яна пахне. – Такі закон! Значыць, ты – шыбенічка! Значыць, хочаш са мной на эшафот! Ах, якая дзеўка! Ты самагубца? Ты дурнічка? Дурнічка лясная? Ты маніш! Маніш!»
«Не! – крыкнула яна, і трава была ўжо вышэйшая за яе. – Гэта праўда! Цябе павесяць! Заўтра ж, на галоўнай плошчы!»
«Гэта цябе павесяць!» – крыкнуў ён у адказ і паваліў яе ў траву.
Празь некалькі хвілін яны сядзелі, глядзелі адно на аднога і не пазнавалі. А можа, і дзень прайшоў. А можа, і ноч.
«Што ж мне рабіць?» – адкрыў рот Лёкса. Крывы, пакусаны рот, які так соладка балеў, нібы яго пасыпалі сольлю.
Яна маўчала, гледзячы на яго ва ўсе вочы. Трава расступалася, апускалася, краскі хілілі галоўкі, сонца зайшло за лес. А можа, уставала па-над лесам.
«Я не хачу паміраць», – сказаў Лёкса Шпуль.
Яна ўсьміхнулася і пагладзіла яго па грудзях. Абвяла пальцам смочку. Вырвала волас.
«Ты што робіш, – ён падскочыў. – Я яшчэ жывы….»
«Такі мужны вястун, а баіцца пазбавіцца воласа, – сказала яна задуменна. – Ведаеш, усё проста…»
«Што проста? Што мяне павесяць? Так, гэта проста. Самая простая навука ў сьвеце».
Ён паваліўся ў траву і заплюшчыў вочы.
«Можна пайсьці ў лес, – сказаў ён глуха. – Пайсьці і схавацца. Але жыць ваўком? Забыць пра маці? Апынуцца па-за законам? Я не хачу. Я не заслужыў. Я проста быў вестуном! Я ваяваў за майго караля! І я застаўся жывы!»
«Гэта і праўда проста… – сказала яна. – Паслухай і зрабі, як я скажу».
«Як? Што ты можаш сказаць? Што ты можаш ведаць? Ты проста вельмі прыгожая ведзьма. Але хто ў здаровым розуме будзе слухаць ведзьму?»
«Слухай, – сказала яна і легла да яго, паклала галаву яму на грудзі. – Ты можаш памерці. Ні за што. Проста паводле дурнога закону. Бо прынясеш ім благую вестку. Яны павесяць цябе. Так?»
«Ну, – сказаў ён. – Гэта я і сам ведаю».
«І ты лічыш гэта ня надта справядлівым».
«А ты? Ясная рэч, я лічу гэта проста… проста жудасна несправядлівым. Сьвінствам я лічу гэта. Ясна? Я ордэн заслужыў! А яны мне шыбеніцу!»
«Тады што табе замінае… – яна прыўзьнялася на локці і паглядзела яму ў вочы. – Што табе замінае прынесьці ім добрую вестку? Проста прыйдзі да іх і скажы, што кароль перамог».
«Як гэта?»
«Проста скажы ім, што кароль разграміў ворагаў і вяртаецца з багатай здабычай. Ты казаў, што Яго Вялікасьць вернуцца толькі праз тыдзень?»
«Ну…»
«За тыдзень ты прыдумаеш, што рабіць. Як уратавацца. Ты зможаш, вястун Лёкса Шпуль. Ведаеш, я думаю, ты вельмі разумны. І можа быць… Я думаю… Я мяркую… Што гэта ты мусіў бы жыць у палацы».
«Я?»
«Так, ты. Чалавек, які прайшоў праз агонь і ваду, які ацалеў і вярнуўся на радзіму, які пазьбегнуў шыбеніцы дзякуючы свайму розуму. Такі чалавек мае права на павагу і на месца каля стырна. Праўда, Лёкса?»
«Лухта, – сказаў ён. – Лухта… А калі… А як? Не… Я не магу».
«Цэлы тыдзень, Лёкса, – сказала яна. – Цэлы тыдзень жыцьця. Хіба ён бывае лішні? Але я маўчу. Рабі, як хочаш».
«Але яны пачнуць распытваць…»
«Мы прыдумаем, што ім расказаць», – сказала яна.
«Мы?»
«А ты думаеш, што кінеш мяне тут? Не, Лёкса. Я хачу стаяць на шыбеніцы побач з табой. Або цэлы тыдзень глядзець на галоўную плошчу з акна цудоўнага дома і назіраць, як вешаюць тых сапраўдных злачынцаў. Але з табой, Лёкса. Каралеўскі вястун, які нясе ў сталіцу такія прыўкрасныя, такія радасныя, такія доўгачаканыя навіны…»
«Што за трызьненьне, – ён ускочыў. – Я не змагу!»
«Я хачу ўратаваць цябе, – сказала яна і легла ў траву. – Проста раскажы мне, што гэта такое – бітва. Раскажы – і пабачыш сам, як лёгка параза робіцца перамогай. Калі ты ведаеш таямніцу словаў».
2
Шмат рознага люду трапляла некалі ў горад праз Паўднёвую браму. Заяжджалі ў яе багатыя купцы з вазамі, поўнымі дзівосных рэчаў, што працавалі самі па сабе, варта было толькі слова сказаць, а за слова трэба было выкласьці некалькі залатых; завітвалі звычайныя гандляры, везучы на продаж тое, што заўсёды можна прадаць у горадзе, бо горад вечна мае ў нечым патрэбу, нават калі яму ўсяго хапае; прыбывалі вандроўнікі ў дзіўных строях, на нізкіх кабылках, самі нізкарослыя ды з хітрымі насамі і вузкімі вачыма, і ніхто ня ведаў, што ў іх за справы ў сталіцы – але прапускалі і іх, бо што за горад без вандроўнікаў і іхных незразумелых гаворак. Прыяжджалі вучоныя і іншаземныя паслы з сваімі слугамі, памочнікамі ды перакладчыкамі. Прыходзілі пехам бадзягі – і простыя людзі. Бываюць такія простыя людзі, на выгляд зусім як мы, але якім часам сьвярбіць у пятках так, што яны зрываюцца з наседжанага месца і рушаць куды вочы глядзяць. Праціскаліся праз Паўднёвую браму вялізныя абозы зброі, якую любіў закупляць кароль, каб пачувацца ў бясьпецы, і фургоны з жывёламі для каралеўскага заапарку. Але часьцей за ўсё празь яе ў горад траплялі сяляне з навакольных вёсак, каб у рыначны дзень выкласьці на галоўнай плошчы тое, што вырашчана, ды выкапана, ды выгадавана, ды забіта, ды засолена, ды завэнджана, ды заўсёды зь любоўю і смакам… Выкласьці, прадаць і ўвечары пакінуць горад – калі ўдасца, вядома, бо былі сярод іх і тыя, хто ішоў у шынок і заставаўся ў горадзе датуль, пакуль не прапіваў усё даастачы.
Брама прапускала ўсіх – а варта сачыла ня надта пільна, бо які ж гэта горад без гандляроў і прайдзісьветаў, махляроў і бадзягаў, п’яніц і мантачоў.
Гэтак было калісьці. Але з таго часу, як кароль выправіўся на вайну, перад брамай перасталі тоўпіцца госьці і гандляры, усё менш народу прыяжджала ў горад, усё часьцей яна стаяла пустая, а то і зусім замкнёная. І ўсё часьцей вартаўнікі сядзелі на вежы цэлы дзень, трывожна ўзіраючыся ў далягляд за ўзгоркам, і ўсё часьцей тых, хто ўсё ж набліжаўся да брамы, каб трапіць у горад, дапытвалі і аглядалі, бо гэта маглі быць шпіёны іншаземных дзяржаваў. І ўсё радзей сяляне прывозілі тавар на рынак, бо людзі ў горадзе бяднелі, а кошты расьлі, дый у саміх сялянаў справы ішлі ня надта добра.
У той вечар вартаўнік Драхман прачнуўся ад стрэлу. Так, ён заснуў, увесь дзень углядаючыся ў трывожны, цёмны лес на даляглядзе, ад якога да брамы ішла паўколам шырокая дарога – і сам не заўважыў, як праваліўся ў сон. Сон быў нядобры: нібы прысеў Драхман па вялікай патрэбе, натужыўся, прыплюшчыў вочы, а калі адплюшчыў: сядзіць ён на слупе, такім высокім, што дух займае, і месца на канцы таго слупа хапае толькі для яго і ягоных расстаўленых ног. Паспрабуй падняцца ці ўхапіцца за што – і паляціш у прорву, толькі й застаецца, што сядзець у такой паставе і не варушыцца.
Таму прачнуцца было для Драхмана вялікай палёгкай. Падхапіўшы піку і асьцярожна вызірнуўшы з вузкай байніцы, ён пабачыў за некалькі крокаў ад брамы босага жаўнера, які, задраўшы галаву, абводзіў злоснымі вачыма гарадзкія муры. У руках жаўнера яшчэ дымілася стрэльба. А побач зь ім, апусьціўшы вочы, стаяла дзяўчына ў сіняй сукенцы і калупала пазногці. Можна было падумаць, што жаўнер напаў адзін на цэлы горад. І быў упэўнены ў сваёй перамозе!
Карацей, нічога не зразумела.
«Ты хто такі? – крыкнуў Драхман. – Ты страляў? Я табе зараз стрэлю!»
«Што, наклаў у штаны? – адгукнуўся жаўнер. – Думаў, вайна? Не, браце, вайна скончылася. З чым цябе і віншую! Адчыняй! Ды хутчэй варочай сваім тоўстым задам!»
Разважаючы, чаму той жаўнер так размаўляе – мае, пэўне, права? – Драхман спусьціўся да брамы, але адчыняць ня стаў. Паглядзеў у акенца, спытаў сувора:
«А ці ведаеш ты, што бывае за абразу каралеўскай варты? Я вартаўнік Драхман, я такіх, як ты, маю права адразу ў турму! Зараз арыштую імем караля – і табе на галоўнай плошчы бізуноў прапішуць! Ды столькі, што ні сесьці, ні ўстаць ня зможаш! А ну кажы, што табе трэба – і пакладзі сваю гармату!»
«Каму што прапішуць, гэта мы яшчэ пабачым! – дзёрзка адказаў жаўнер. – Пакуль мы ля Чорнай Скалы з басурманамі біліся, ты, Драхман, тут на вежы сядзеў, моцна спаў, добра жор! Калі ты яшчэ не дапёр, тоўстая скаціна, я – каралеўскі вястун Лёкса Шпуль! Яго Вялікасьць адправілі мяне з данясеньнем, а ты дрыхнеш тут, пакінуўшы горад без аховы, балбочаш, ды яшчэ пагражаеш. І ўсяляк замінаеш мне перадаць высокім асобам найважнейшую вестку! Раскажу ў палацы, як ты мяне перад брамай трымаў – і пойдзеш гаўно вазіць, замест таго каб на вежы сядзець спакойна на ўсім гатовым! Дзе гэта хто бачыў, каб каралеўскі вястун мусіў гадзіну ў браму грукаць і марнаваць порах, толькі каб цябе, тлустую асталопіну, пабудзіць!»
«Даруй, дружа! – замітусіўся Драхман, круцячы іржавае жалезнае кола, з дапамогай якога адчынялася брама. – Не пазнаў! Не падобны ты на вестуна, вось і даў я маху! Давай, давай сюды, заходзь!»
«А да каго ж я падобны? – злавесна засьмяяўся Лёкса Шпуль. – Вельмі цікава!»
«Ну… – разьвёў рукамі Драхман, прапускаючы вестуна і дзяўчыну. – Ходзяць тут усялякія. Кажуць, што ў горад могуць прабрацца шпіёны!»
«Шпіёны? – зарагатаў Лёкса Шпуль, ды толькі вочы ягоныя зусім не сьмяяліся. – Шпіёны зусім інакш выглядаюць, дурачыла. Шпіёну б ты адразу браму адчыніў, ды яшчэ пакланіўся б. Бо шпіёны з выгляду – самыя сапраўдныя паны. Шпіён бы на карэце прыехаў, з тройкай белых коней, ды ў золаце ўвесь. Ды з падробленым пашпартам. Шпіёны босыя ня ходзяць, запомні гэта, служака!»