Lijkt Baäl op zulke fabelachtige wezens als de duivel, De duivel, De duivel? Dit waren mensen, priesters van het primitieve stamsysteem, die dierenhuiden droegen, ze werden concurrenten van andere priesters, met vleugels op hun rug.
Gehoornde dieren symboliseerden de sikkel van de» Heilige «Maan, De Maan en de zon, evenals de hemel zelf, waar zogenaamd» hemelingen" wonen, naar analogie met het aardse leven, werden heilige dieren die je moet lijken, aanvankelijk om dichterbij te komen en te vangen, daarom droegen ze horens, hoeven, staart.
Een tovenaar in de huid van een stier, tekening uit de grot van de drie broers, Ariege, Frankrijk, Upper Paleolithic
Jagers, om een dier te vangen, zetten zijn huid op, maakten imitaties van hoeven, hoorns, staarten, maskers of vleugels, dus het was gemakkelijker om elk dier te vangen dat een persoon in de huid van dit dier als zijn eigen zag. Vandaar kwam een verscheidenheid aan weerwolven-mensen in de huid van dieren, later acteurs (acteurs), priesters en tovenaars die verschillende methoden gebruikten om hun dominantie over hun stamleden vast te stellen, inclusief om «menselijke jagers» te worden, dat wil zeggen, om stamleden hun slaven te maken.
Detail van het schilderij van de «Blauwe hal» van het Penjikent-Paleis, Tadzjikistan, toont een gevecht met demonen-diva ' s, mensen die hoorns, geitenbaarden en benen met hoeven dragen, twee felle demonen, bogen trekken, wervelen in de strijd op een gevleugelde strijdwagen, dat wil zeggen, kunstmatige vleugels zijn bevestigd aan de strijdwagen, 58 eeuwen.
Bij de meeste zoogdieren overheersen staafjes (fotoreceptorcellen) in het netvlies van het oog, dus bijvoorbeeld een wolf of een vos onderscheiden geen kleuren, maar ze zien zelfs op een maanloze nacht. Praten over het feit dat de wolf is bang voor rode vlaggen of de stier rent naar het rood met speciale woede heeft geen basis. Mensen en apen (evenals vogels) hebben veel kegels in het netvlies van de ogen, dus ze onderscheiden kleuren, maar ze zien niets op een donkere nacht.
Archeologisch onderzoek toont aan dat het thuisland van de oude IndoEuropeanen het gebied van de Zuidelijke Oeral is de Zwarte Zee-regio, waar ze zich als een enkele taalgroep vormden. Indo-Europese talen worden gevormd in de oudheid en zijn afkomstig van een enkele Proto-Indo-Europese taal, waarvan de moedertaalsprekers ongeveer 56 duizend jaar geleden leefden. Op het grondgebied van de Zuidelijke Oeral worden de oudste overtuigingen gevormd, die de basis werden van latere religies: Vedisme en Mazdaïsme, die zich op hun beurt ontwikkelden uit primitieve overtuigingen. De oude Indo-Europeanen begon de cultuur van metallurgie ontwikkeling hier, dit werd vergemakkelijkt door de aanwezigheid van een groot aantal moerassen. De Indo-Europeanen leerden hoe ze moerasertsen konden extraheren en er ijzer uit konden smelten. «Santa Claus kan uit het Latijn worden vertaald als heilige, gesloten plaats van sanctus " heilig, onschendbaar, onverwoestbaar,» clausum " «gesloten gesloten plaats, slot, bout». Dit is de legendarische Vara uit de zoroastrische Avesta. In de oudheid was het ook in Vars: priesters met horens op hun hoofd en vleugels achter hun rug verbrandden dode mensen-dat is het prototype van de hel. Indo-Europeanen droegen hun goederen te koop op sleeën in de winter en werden prototypes van de Kerstman.
Vermelding van kleding en volksgebruiken in het epos van volkeren
Het Betoverde Kasteel
(Perzisch volksverhaal)
Was het zo of niet, de Padishah (padishah-Perzisch). het land Haveran (Haveran is een kleine stad in het zuiden van Iran, in de provincie Fars) had drie zonen. De oudste heette Afruz (afruz-Perzisch). «zegevierend»), de middelste is Shahruz (shahruz Perzisch. «Koninklijk, gelukkig, gelukkig»), en de jongere is Behruz (Behruz Perzisch. «succesvol»). (De» Heilige" trojka). Op een dag zaten ze met hun entourage en praatten over dit en dat, totdat ze spraken over geweldige plekken op aarde en steden die de moeite waard zijn om te zien. Hier wilden alle zonen van de padishah echt samen op een lange reis gaan, rond de wereld dwalen, het verbazingwekkende en ongekende zien. Dat is wat ze besloten. Ze gingen naar hun vader, kusten de grond voor hem en vroegen toestemming om naar verre landen te gaan. De padisha antwoordde hun:
Je hebt het gepland. Het is immers niet voor niets dat onze wijze oudsten zeiden: «Het is beter te dwalen dan tevergeefs thuis te zitten.«Om de hele wereld rond te gaan is heel goed, een persoon ziet veel interessante dingen en herinnert zich wat later nuttig voor hem zal zijn. Ga, Maak een wandeling, zie verschillende landen, praat met wijze, ervaren mensen en leer iets van iedereen. Zoals de wijzen zeggen:" van elke hirman (Hirman tok, dorsvloer, een platform waarop graan wordt gegoten), neem een oor zodat uw hirman groter is dan enig ander.«Maar als je gaat en op je reis zul je
staande op de grens van de stad Nigaristan (Nigaristan is de residentie van de voorsteden sjah Paleizen in de buurt van Teheran), niet in te voeren en draai van daar zo snel mogelijk, want dit is niet een goede stad, en iedereen die daar komt wordt ongelukkig. Het ergste is dat niet ver van de stad, op een heuvel, achter een stenen muur, is er een paleis genaamd de «betoverde kasteel». Wie erin komt, zal alles verliezen. Tientallen jonge mannen luisterden niet naar het advies van de ouderen en gingen erheen. Ze verloren hun leven en rijkdom, en tot nu toe is het nooit gebeurd dat iemand naar de stad Nigaristan kwam en niet naar het betoverde kasteel ging. Ik zeg het nog eens, mijn kinderen! Wees alert, God verhoede dat je voet voet zet in de stad Nigaristan en je ging naar het betoverde kasteel!
De zonen bogen laag voor hem, kuste de grond voor hem en zei::
We gehoorzamen! Met onze ziel en hart luisteren we naar de Orde van de Padishah!
De padisha kuste iedereen en zei::
Ga, wees gezond, moge God je beschermen!
De volgende morgen stonden de zonen vroeg op, bereden goede paarden, reden de poorten van de stad uit en reden langs de weg. Maar elke keer als ze zich de toespraken van hun vader en zijn strikte bevel herinnerden, begonnen ze te denken: «Is de stad Nigaristan en het betoverde kasteel zo n gevaarlijke plek? Waarom zei Vader niet dat we daarheen moesten gaan? Hoe weet hij alles? Ben je er zelf geweest, heb je iets van iemand gehoord of heb je in boeken gelezen? Waarom heeft Hij ons niet meer verteld, heeft hij niet uitgelegd wat voor soort stad Nigaristan is en wat voor soort betoverd kasteel het is?»
Zulke verleidelijke gedachten kwamen de hele tijd naar hun hoofd en beroofden hen van vrede.
Dagen gingen voorbij, maanden gingen voorbij, Ze gingen door steden en dorpen, totdat ze op een dag bij een groene, vrolijke vlakte kwamen, die van ver wenkte met weelderige tuinen. Men kon raden dat er achter de tuinen een stad was, overvloedig met water en vruchtbaar. Ze reden een beetje verder, gingen de tuinen binnen en tussen de bomen zagen de kantelen en Torens van de stadsmuren naar de hemel stijgen. Mensen die uit de stad kwamen, begonnen ze tegen te komen. De zonen van de Padisja vroegen hun: Wat is dit voor een stad?
Ze werden beantwoord:
Dit is de stad Nigaristan.
Toen herinnerden alle drie de toespraken van hun vader, huiverden en bevroor op zijn plaats Afruz zegt:
Dit is dezelfde stad die aan de grens staat. Vader heeft ons streng bevolen om niet naar deze plaatsen te gaan. Zoals je ziet is de stad een kijkje waard. Ik weet niet wat we moeten doen, de stad binnengaan of niet binnengaan?
De jongere broer, Behruz, antwoordde hem:
Hoe weet je niet wat je moet doen? Het is noodzakelijk om de Orde van de vader te vervullen en, zonder naar deze stad te kijken, onmiddellijk terug te keren.
De middelste broer zei,
«Aangezien we hier al zijn, zou het leuk zijn om naar de stadspoort te rijden en daar te kijken en dan te vertrekken.
Toen sprak de oudere broer weer:
Ik denk niet dat dit dezelfde stad is waar onze Vader ons niet heen zei. Die stad moet in puin liggen, maar naar mijn mening kan iedereen deze binnengaan, zo mooi en bloeiend. We vertrokken naar huis om alles te zien de moeite waard, en deze stad is zeker de moeite waard. Ik denk dat we daarheen moeten gaan, en als dit dezelfde Nigaristan is waar vader het over had, zullen we niet naar het betoverde kasteel gaan, we zullen de nacht niet in de stad doorbrengen, we zullen door deze poort rijden en, zonder af te stappen, de andere poort verlaten.
Lange tijd discussieerden ze zo, tot ze plotseling merkten dat ze al bij de stadspoort waren aangekomen. Zodra ze de poorten en de versieringen boven hen zagen, beten ze verbaasd in hun vingers. En toen ze door de poort naar de stad zelf keken, waren ze gewoon stomverbaasd Ze zien: Ja, Dit is dezelfde stad Nigaristan, die aan de grens staat, waarover mijn vader sprak.
Afruz, de oudste broer, zei::
Onze vader zei niet dat we naar deze stad moesten gaan. Maar hij wist niet wat voor stad het was, of hij dacht dat we nog steeds hulpeloze kinderen waren en als iemand ons aanviel, zouden we verslagen en gevangen genomen worden. Hij weet niet dat als iemand oog in oog met ons komt, hij dat niet kan. Ieder van ons is tien helden waard in boogschieten, zwaardvechten en worstelen!
Hij zei en voegde eraan toe:
«Kom wat er ook gebeurt! Ik ga naar de stad! De middelste broer zei,
«Ik ga met je mee!»
De jongste zegt:
Ik moet met je mee, want we gaan samen. Als er een weg voor ons is, moeten we die samen volgen, en als er een kuil voor ons is, moeten we daar samen vallen!
En zo kwamen alle drie de broers de stad binnen. Ze hebben nog nooit zoiets gezien! Paleizen en huizen, tuinen en bloembedden verbaasden het oog, over elke deur, op elke kruising, op elke muur worden zulke afbeeldingen geschilderd je kunt je ogen niet afhouden! Maar luister, wat voor soort mensen zijn er! Sommigen zijn wit, roze, sterk, ze zijn gekleed in nieuwe mooie kleren, ze praten, lachen, zijn vrolijk, ze hebben een vakantie van s avonds tot s morgens, ze kennen geen verdriet. Deze vrolijke en mooie mensen zijn vaker te vinden op straat, en anderen, die veel talrijker zijn dan de eersten, werken voor hen, en ze, ongelukkig, hongerig, haveloos, dun, wonen in vervallen huizen aan de rand, niemand besteedt aandacht aan hen.
De broers hielden echt van de stad, en ze besloten er een paar dagen door te brengen. We verbleven er voor twee of drie dagen en werd compleet anders-gewoon dronken. Ze gaven nergens om, hadden plezier en wilden alleen maar zingen en dansen.
Op een dag, in een vrolijke stemming, zei de oudere broer Afruz tegen de twee jongere:
Ik blijf maar denken Waarom mijn vader niet wilde dat we naar deze stad gingen. Was hij jaloers op onze genoegens?
De middelste broer antwoordde:
Misschien is deze stad eerder verwoest en weet mijn vader het sindsdien, maar hij weet niets over vandaag?
De jongere broer zei:
Misschien weet hij iets ergs in deze stad dat we nog niet hebben ontmoet?
Ik zal je niet lastig vallen met het overbrengen van hun gesprek, maar ze hebben lang gepraat. Uiteindelijk hebben ze zich behoorlijk in de stad gevestigd.
Op een dag zegt Afruz:
Broeders! De plaats hier is niet slecht en waarschijnlijk het betoverde kasteel is hetzelfde, en mijn vader vertelde ons gewoon niet tevergeefs te gaan. We moeten er ook naar kijken, en als je niet met me meegaat, ga ik alleen en kom snel terug.
Shahruz antwoordde:
Ik ga het kasteel niet binnen, maar ik ga met je mee naar zijn voet. Behrouz antwoordde:
«Als jullie allebei gaan, ga ik met jullie mee.»
De broers kwamen hier, bestegen hun paarden en gingen op zoek naar het betoverde kasteel. Maar ze vroegen niemand hoe ze bij hem konden komen, ze lieten hem allemaal de drempel zien, en toen gaven ze hetzelfde advies: «Het is beter om er niet heen te gaan, het is een slechte plek, zeggen ze; van de jonge mannen die er naartoe gingen, keerde niemand terug op dezelfde manier als ze vertrokken. En elke inwoner van de stad Nigaristan, die hen ontmoette, vertelde iets nieuws over het betoverde kasteel. Een zei:
In de winter, in plaats van sneeuw en regen, vallen stenen en bliksem uit de lucht, en in de zomer schieten vlammen uit deuren en ramen.
Een ander zei:
Padishah divov (Divas, devas-Slavisch. «marvel» bovennatuurlijke humanoïde wezens, aanwezig in Turkse, Iraanse, Slavische, Georgische, Armeense, mythologieën, in Zoroastrianisme-boze geesten) gevangen in dit kasteel de dochter van Shah Peri (Peri Perzische. in de Perzische mythologie, wezens in de vorm van mooie meisjes, een soort analoog van Europese feeën) en wil haar overtuigen om zijn vrouw te worden. Maar de padishah is bang dat als een held de weg naar het kasteel vindt, hij de schoonheid zal wegnemen, en daarom wordt iedereen die naar het kasteel komt aangevallen door diva ' s.
Velen zeiden:
De dochter van de Chinese keizer is ontvoerd en wordt daar in ketenen vastgehouden. Een sterke bewaker is toegewezen aan haar, zodat niemand haar kan bevrijden.
Anderen zeiden:
In dat kasteel, in de kerker, wordt een meisje genaamd Chilgis gevangen gezet (Chilgis is een pers. «Veertig vlechten», het» Heilige" nummer 40. De wetenschap gelooft niet dat sommige getallen «slecht» zijn en andere «goed», maar zo ' n mening bestaat in religieus en mystiek denken. Enkele voorbeelden. 3. Ideeën over de «goddelijke Drie-eenheid», die een weerspiegeling zijn van het feit van het bestaan van een monogame familie. Vader, moeder en kind, de rol van moeder wordt gebagatelliseerd vanwege de heerschappij van het patriarchaat, in plaats van moeder, de Heilige Geest geleend van zoroastrisme. 13. Het verdomde dozijn. De duivel is een vertegenwoordiger van de» verkeerde" heidense religie, die dierenhuiden, hoorns en een soort hoeven aan zijn voeten droeg aanvankelijk om dichter bij dieren te komen en ze te vangen. 12 «dozijn», van» knijpen " dat wil zeggen,» in staat zijn», het getal 12 is verdeeld in vele getallen, en 13 Het is niet verdeeld in iets het blijkt"een verdomd dozijn». 40. Oude stammen van Indo-Europeanen leefden duizenden jaren in de poolcirkel, waar de pooldag 40 dagen duurt en de zon God was. 666. Apocalyps, het getal van het beest. In veel oude volkeren, waaronder de Joden, werden getallen aangeduid met verschillende letters van het alfabet, in Hebreeuwse woorden worden gelezen van rechts naar links: nun (50); vav (6); nes (200); nun (50); nes (200); sameh (60); kuf (100) in de som van de numerieke waarden en geef het getal 666, het blijkt de keizer «Caesar Nero»). Ze werd door haar vlechten aan een paal vastgebonden zodat ze niet weg zou lopen. Ze zal er zijn totdat de held Jahantig (jahantig-Perzisch) komt. «avalanche») en zal haar niet bevrijden.
Een of twee mensen zeggen:
Dit kasteel is van de dochter van de Chinese keizer. Ze is erg mooi, maar ze trouwt met niemand en zal alleen met iemand trouwen die al haar vragen zal beantwoorden. Tot nu toe heeft niemand haar vragen kunnen beantwoorden, en degenen die het Hof hebben gemaakt, maar de vragen niet hebben beantwoord, worden onthoofd, aan spikes gespietst en leggen hun hoofd op de kantelen van de vestingmuren. Bovendien waren er veel jonge mannen betoverd, en sommigen van hen waren versteend tot aan de taille, en anderen van top tot teen.