Historio de Gudvin
Gudvin sidigis la gastojn en molajn fotelojn kaj komencis:
— Mia nomo estas Gejms Gudvin. Mi naskigis en Kansaso…
— Kiel?! — miris Elli. - Cu ankau vi estas el Kansaso?
— Jes, mia infano! — konfesis Gudvin. - Mi kaj vi estas samlandanoj. Mi lasis Kansason antau multaj-multaj jaroj. Via apero kortusis kaj maltrankviligis min, sed mi timis devualigon kaj sendis vin al Bastinda. - Li kun honto mallevis la kapon. - Cetere, mi esperis, ke la argentaj suetoj defendos vin, kaj, kiel vi vidas, mi ne eraris… Sed ni turnu nin al mia historio. En la juneco mi estis aktoro, prezentis regojn kaj heroojn. Konvinkiginte, ke ci okupo donas al mi malmulte da mono, mi farigis balonisto…
— Kio? — ne komprenis Elli.
— Ba-lon-ist-o! Mi levigis en aeron per balono, tio estas aerostato, plenigita per malpeza gaso. Mi faris tion por amuzi la publikon, vagante lau foiroj. Mian balonon mi ciam ligis per snuro. Foje la snuro dissirigis, mian balonon kaptis uragano, kaj gi rapidflugis en nekonatujon. Mi flugis la tutan tagnokton, traflugis super dezerto kaj grandegaj montoj kaj mallevigis en Magia Lando, kiun nun oni nomas la lando de Gudvin. De cie alkuris homoj kaj, vidante, ke mi mallevigas de la cielo, ili akceptis min kiel Grandegan Magiiston. Mi ne persvadis ci tiujn fidemajn homojn pri ilia eraro. Kontraue, mi rememoris la rolojn pri regoj kaj herooj kaj ludis la rolon de magiisto sufice bone por la unua fojo (cetere, tie ne estis kritikistoj!). Mi deklaris min la reganto de la lando, kaj la logantoj subigis al mi kun plezuro. Ili atendis mian defendon kontrau la malicaj sorcistinoj, vizitantaj la landon. Unue mi konstruigis Smeraldan Urbon.
— Kie vi akiris tiom da verda marmoro? — demandis Elli.
— Kaj smeraldoj? — aldonis Timigulo.
— Kaj tiom da ciaj verdaj ajoj? — demandis Leono.
— Toleru, miaj amikoj! Vi baldau ekscios ciujn miajn sekretojn, — diris Gudvin, ridetante. - En mia urbo estas ne pli multe da verda koloro ol en ciu alia. La tuta sekreto estas, — li enigmoplene mallautigis la vocon, — la sekreto estas en la verdaj okulvitroj, kiujn neniam demetas miaj statanoj.
- Cu? — ekkriis Elli. - Sekve la marmoro de la domoj kaj pavimoj…
— Estas blanka, mia infano!
— Sed la smeraldoj? — demandis Timigulo.
— Estas el ordinara vitro, tamen de la plej bona speco! — fiere aldonis Gudvin. - Mi ne avaris pri la elspezoj. Kaj krome, la smeraldoj sur la turoj de la urbo estas veraj. Ja ili estas videblaj demalproksime.
Elli kaj siaj amikoj miris pli kaj pli. Nun la knabino komprenis, kial la rubando cirkau la kolo de Totocjo farigis blanka, kiam ili lasis Smeraldan Urbon.
Kaj Gudvin trankvile daurigis:
— La konstruado de Smeralda Urbo dauris dum kelkaj jaroj. Kiam gi finigis, ni ekhavis defendon kontrau la malicaj sorcistinoj. Tiam mi estis ankorau juna. En mian kapon venis penso, ke se mi estos inter la homoj, tiam ili divenos en mi ordinarulon. Sed tiam finigos mia potenco. Kaj mi izoligis en la trona salono kaj apudaj cambroj.
Mi cesigis la rilatojn kun la tuta mondo, inkluzive miajn servistojn. Mi faris la akcesorajojn, kiujn vi vidis, kaj komencis krei miraklojn. Mi promociis min Grandega kaj Terura. Post kelkaj jaroj la homoj forgesis mian veran aspekton, kaj tra la lando komencis cirkuli ciaj onidiroj pri mi. Sed mi aspiris tion kaj ciel penis subteni mian famon de grandega magiisto. Generale mi sukcesis tion, tamen estis malprosperoj. La granda malprospero estis mia kampanjo kontrau Bastinda. La Flugantaj Simioj venkis mian armeon. Felice mi sukcesis eskapi kaj evitis kaptitecon. Poste mi ege timis sorcistinojn. Se ili nur ekscius, kio mi estas vere, mi tuj trovus mian vivofinon: ja mi ne estas sorcisto! Kaj kiel mi ekgojis, kiam eksciis, ke la dometo de Elli dispremis Gingema! Mi decidis, ke estus bone ekstermi ankau la potencon de la dua sorcistino. Jen kial mi tiel insiste sendis vin kontrau Bastinda. Sed nun, kiam Elli fandis sin, mi hontas konfesi, ke mi ne povas plenumi miajn promesojn! — kun sopirgemo finis Gudvin.
— Lau mia opinio, vi estas malbona homo, — diris Elli.
— Ho, ne, mia infano! Mi ne estas malbona homo, sed mi estas tre malbona sorcisto!
— Sekve mi ne ricevos de vi cerbon? — gemis Timigulo.
— Por kio vi bezonas cerbon? Lau la tuta informo pri vi kian mi scias, vi havas konjektemon ne malpli bonan ol ciu homo kun cerbo, — flatis Gudvin al Timigulo.
— Povas esti tiel, — oponis Timigulo, — sed sen cerbo mi estos malfelica.
Gudvin atente rigardis lin.
- Cu vi scias, kia estas cerbo? — demandis li.
— Ne! — konfesis Timigulo. - Mi tute ne scias, kiel gi aspektas!
— Bone! Venu al mi morgau, kaj mi plenigos vian kapon per altkvalita cerbo. Sed vi mem devas lerni uzi gin.
— Ho, mi lernos! — goje kriis Timigulo. - Mi juras al vi, ke mi lernos! Ej-gej-gej-go! Mi baldau havos cerbon! — dancete ekkantis Timigulo.
Gudvin ridete rigardis lin.
— Sed koncerne bravecon? — nekurage eldiris Leono.
— Vi estas kuraga besto! — respondis Gudvin. - Al vi mankas nur fido je vi mem. Kaj krome, ciu vivulo timas dangeron, kaj braveco nur helpas venki timon. Vi scipovas venki vian timon.
— Sed vi donu al mi tian bravecon, — obstine interrompis Leono, — por ke mi nenion timu.
— Bone, — kun ruzeta rideto diris Gudvin. - Venu morgau, kaj vi gin ricevos.
— Kaj gi bolas en poto sub ora kovrilo? — interesigis Timigulo.
— Preskau tiel estas. Kiu al vi diris tion? — miris Gudvin.
— Farmisto en la vojo al Smeralda Urbo.
— Li estas bone informita pri miaj aferoj, — mallonge rimarkis Gudvin.
— Kaj cu al mi vi donos koron? — demandis Fera Hakisto.
— Koro malfelicigas multajn homojn, — diris Gudvin.- Ne tre granda avantago estas havi koron.
— Tio estas diskutebla, — decideme oponis Fera Hakisto. - Mi ciujn malfelicojn toleros senplende, se mi havos koron.
— Bone. Morgau vi ekhavos koron. Mi dum tiom da jaroj estis magiisto, ke malfacile estis nenion ellerni.
— Sed koncerne revenon en Kansason? — demandis Elli, kaj sia koro ekbatis tre forte.
— Ah, mia infano! Tio estas tre malfacila tasko. Sed donu al mi kelkajn tagojn kaj, povas esti, mi sukcesos transporti vin en Kansason…
— Vi sukcesos, nepre sukcesos! — goje ekkriis Elli. - Ja en la magia libro de Villina estas skribite, ke mi revenos hejmen, se mi estos helpinta al tri estajoj atingi plenumojn de iliaj la plej intimaj deziroj.
— Versajne, estos tiel, — konsentis Gudvin kaj konsile aldonis: — Al la magiaj libroj necesas kredi. Kaj nun iru, miaj amikoj, kaj fartu en mia palaco kiel hejme. Ni renkontigos ciutage. Sed neniun- neniun informu, ke mi estas Trompulo!
La amikoj, kontentaj, lasis la tronan salonon, kaj Elli ekhavis esperon, ke Grandega kaj Terura Trompulo revenigos sin en Kansason.
Plenumo de la deziroj
Mirakla arto de Grandega Trompulo
Matene Timigulo gaje iris al Gudvin por ricevi cerbon.
— Miaj amikoj! — ekkriis li. - Kiam mi revenos, mi estos absolute simila al la aliaj homoj!
— Mi amas vin ankau la nuna, — simple diris la knabino.
— Estas tre bone. Sed vi vidos, kia mi estos, kiam grandaj pensoj eksvarmos en mia nova cerbo!
Magiisto renkontis Timigulon afable.
- Cu vi ne koleros, mia amiko, se mi deprenos vian kapon? — demandis li. - Mi devas plenigi gin per cerbo.
— Ho, bonvolu, ne genu Vin! — gaje respondis Timigulo. - Deprenu kaj prilaboru gin kiel vi volas. Mi ne fartos malpli bone.
Gudvin deprenis la kapon de Timigulo kaj anstatauigis la pajlon per paketo plena de brano, miksita kun pingloj kaj kudriloj. Poste li metis la kapon sur la lokon kaj gratulis Timigulon.
— Nun vi estas saga homo — vi havas novan cerbon plej altkvalitan.
Timigulo fervore dankis Gudvin kaj hastis al siaj amikoj. Elli rigardis lin kun scivoleco. La kapo de Timigulo svelis, el gi elsovigis la pingloj kaj kudriloj.
— Kiel vi fartas? — zorgeme demandis Elli.
— Mi komencas senti min saga! — fiere respondis Timigulo. - Se mi scipovos uzi mian novan cerbon, mi farigos fama homo!
— Sed kial el via cerbo elsovigas pingloj kaj kudriloj? — demandis Fera Hakisto.
— Tio estas pruvo de spriteco de lia intelekto, — konjektis Timema Leono.
Vidante Timigulon tiel kontenta, Fera Hakisto kun granda espero venis al Gudvin.
— Mi devas tranci truon en via brusto por instali la koron, — avertis Gudvin.
— Mi estas en via dispono, — respondis Fera Hakisto. - Trancu, kie vi volas.
Gudvin faris en la brusto de Hakisto malgrandan truon kaj montris al li belan silkan koron pajlostopitan.
- Cu gi placas al vi?
- Gi estas carma! Sed cu bona gi estas, ci tiu bela koro, kaj cu povas gi ami?
— Ho, ne maltrankviligu! — respondis Gudvin.- Kun ci tiu koro vi estos la plej sentema homo en la mondo!
La koro estis instalita, la truo lutita, kaj Fera Hakisto, triumfante hastis al la amikoj.
— Ho, kiel mi estas felica, miaj karaj amikoj! — laute deklaris Hakisto.- La koro batas en mia brusto, kiel antaue. Ec pli forte ol antaue! Mi sentas, kiel gi batas en la torako lau ciu mia paso! Kaj krome, gi estas pli karesa ol la antaua! Min superplenigas amo kaj kareso!
En la tronan salonon eniris Leono.
— Mi venis por ricevi bravecon, — nekurage eldiris li, pasante surloke jen per unu piedo jen per alia.
— Unu momenton! — diris Gudvin. Li prenis el sranko botelon kaj versis la enhavon en oran pladon.- Vi devas tion trinki! (Tio estis sauma kvaso kun almiksita valeriana tinkturo.)
La odoro ne tre placis al Leono.
— Kio estas tio? — malkonfideme demandis li.
— Tio estas braveco. Gi ciam estas interne, kaj vi devas engluti gin.
Leono faris grimacon, sed fortrinkis la likvajon kaj ec forlekis la teleron.
— Ho, mi jam farigas kuraga! La braveco ekfluis en miaj vejnoj kaj superplenigas la koron! — ekmugis li admire. - Dankon, ho, dankon, Grandega Magiisto! — Kaj Leono rapidkuris al la amikoj…
Por Elli dauris tagoj de angora atendo. Vidante, ke la tri intimaj deziroj de siaj amikoj estas plenumitaj, si pli fervore ol antaue aspiris trafi en Kansason. La malgranda kompanio tutajn tagojn konversaciis.
Timigulo asertis, ke en lia kapo vagas rimarkindaj pensoj; sed bedaurinde li ne povas rakonti ilin, car ili estas klaraj nur al li mem.
Fera Hakisto rakontis, kiel al li estas agrable, ke la koro batas en lia brusto dum pasado. Li estis tute felica.
Kaj Leono fiere deklaris, ke li pretas batali kontrau dek sabrodentaj tigroj, — tiom multe da braveco li havas! Fera Hakisto ec timis, cu ne tro grandan porcion da braveco donis al Leono la magiisto, kaj cu li ne faris Leonon senprudenta: ja senprudenteco rezultigas pereon.
Nur Elli silentis kaj malgaje rememoradis Kansason.
Fine Gudvin vokis sin:
— Do, mia infano, mi elpensis, kiel ni trafos Kansason!
- Cu ankau vi revenos en Kansason? — miregis Elli.
— Nepre, — respondis la eksmagiisto. - Al mi, se konfesi, tedis la izoleco kaj konstanta timo esti devualigita. Pli bone estas, se mi revenos en Kansason kaj dungigos labori en cirko.
— Ho, kiel mi estas goja! — kriis Elli kaj aplaudis. - Kiam ni ekvojagos?
— Ne tiel rapide, mia infano! Mi konvinkigis, ke lasi ci tiun landon eblas nur tra aero. Ja mi trafis ci tien per la balono, kaj vi estis portita en la dometo dum uragano. Mia balono estas nedifektita — mi konservis gin gis nun. Necesas nur ie fari flikojn. Sed malpezan gason hidrogenon, per kiu oni plenigas la balonojn mi sukcesos akiri.
La riparo dauris dum kelkaj tagoj. Elli avertis la amikojn pri baldaua disigo, kaj la tuta triopo — Timigulo, Hakisto kaj Leono — ege malgojis.
Venis la fiksita tago. Gudvin deklaris en la urbo, ke li forflugas por viziti sian malnovan amikon — Grandegan Magiiston Sunon, kun kiu li ne renkontigis dum multaj jaroj. La palaca placo plenigis de homoj. Gudvin ekfunkciigis hidrogenan aparaton, kaj la balono komencis rapide pufigi. Kiam gi estis plenigita, al teruro kaj admiro de la homamaso, Gudvin engrimpis en la korbon kaj turnis sin al la homoj:
- Gis revido, miaj amikoj!
Audigis krioj «hura», kaj supren flugis verdaj capeloj.
— Ni dum multaj jaroj vivis pace kaj konkorde, kaj por mi estas dolore disigi kun vi… — Gudvin visis larmon, kaj en la homamaso audigis suspiroj. - Tamen mia amiko Suno insiste vokas min, kaj mi obeas: ja Suno estas pli potenca magiisto ol mi! Memoru min, sed ne malgoju: malgojo malutilas al digesto. Plenumu miajn legojn! Ne demetu la okulvitrojn: alie aperos grandaj plagoj! Via reganto anstatau mi estos la nobla sinjoro Timigulo la Saga!
La surprizita Timigulo elpasis antauen, apogante sin per la luksa bastoneto kaj grave levetis la capelon. La bela sonoro de la tintiloj ravis la homamason: en Smeralda Urbo ne estis kutimo pendigi tintilojn al la capeloj. La homamaso tondre salutis Timigulon kaj tuj juris pri fideleco al la nova reganto. Ne faris tion nur kelkaj enviuloj: ili mem celis sur la postenon de la reganto. Sed ili kasis sin silente.
Gudvin vokis Elli, kiu karese adiauis kun la amikoj:
— Rapidu en la korbon! La balono pretas al flugo!
Elli lastfoje kisis la muzelon de la granda minacaspekta Leono. Leono estis kortusita: el liaj okuloj gutis grandaj larmoj, kaj li forgesis visi ilin per la pinto de la vosto.
Poste Timigulo kaj Fera Hakisto karese premis la manojn de Elli, kaj Totocjo adiauis al Leono, asertante, ke ili neniam forgesos sian grandan amikon kaj transdonos lian saluton al ciuj leonoj, logantaj en Kansaso.
Subite alflugis vento.
— Rapidu! Rapidu! — kriis la maltrankvila magiisto: li rimarkis, ke la globo strebanta en la cielon gislime strecis la snuron, kiu minacis krevi.
Kaj subite — trah! - la snuro krevis, kaj la balono levigis supren.
— Revenu! Revenu! — malespere levis la manojn Elli. - Kunprenu min en Kansason!
Tamen — ve! — la aerostato ne povis mallevigi, la uragano kaptis kaj rapide pelis gin.
— Adiau, mia amiko! — mallaute sonis la voco de Gudvin, kaj la balono kasigis inter rapide aperintaj nuboj.
La logantoj de Smeralda Urbo longe rigardis cielen, kaj poste disiris hejmen.
Morgau okazis la plena suneklipso. La statanoj de Smeralda Urbo decidis, ke Gudvin eklipsis la sunon, mallevigante sur gin.
Tra la tuta lando disvastigis famo, ke la reginto de Smeralda Urbo logas sur la suno.
La popolo longe memoris pri Gudvin, sed ne tre bedauris pri li: ja nun estas nova reganto — Timigulo la Saga, tiel saga, ke lia cerbo ne lokigas en la kapo kaj elsovigas eksteren en la formo de pingloj kaj kudriloj.
La urbanoj ekfieregis:
— Ne ekzistas alia urbo en la mondo, kies reganto estas pajlostopita!
La kompatinda Elli restis en Magia Lando. Ploregante si revenis en la palacon.
Al si sajnis, ke si jam ne havas sancon reveni en Kansason.