Kiun similas Gudvin?
Kiam Leono refortigis, la tuta kompanio gaje ekpasis sur mola verda herbo. Tiel ili atingis la vojon, pavimitan per flavaj brikoj, kaj gojis al gi kvazau al kara malnova amiko.
Baldau lau la flankoj de la vojo aperis belaj plektobariloj, trans ili estis farmulaj dometoj, kaj sur kampoj laboris viroj kaj virinoj. La plektobariloj kaj domoj estis farbitaj en belan helverdan koloron kaj la homoj portis verdajn vestojn.
— Ehe, sekve, komencigas Smeralda Lando, — diris Fera Hakisto.
— Kial? — demandis Timigulo.
- Cu vi ne scias, ke la smeraldo estas verda?
— Mi nenion scias, — fiere respondis Timigulo. - Sed kiam mi ekhavos cerbon, tiam mi cion scios!
La logantoj de Smeralda Lando estis ne pli altaj ol la Maculoj. Sur la kapoj ili havis la similajn largrandajn capelojn kun akra pinto, sed sen la argentaj tintiloj. Sajnis, ke ili estis ne salutemaj: neniu venis al Elli kaj ec defore ne turnis sin por demandi ion. Fakte ili simple timis la grandan minacan Leonon kaj malgrandan Totocjon.
— Mi opinias, ke ni devos tranokti en kampo, — notis Timigulo.
— Sed kiel mi volas mangi! — diris la knabino.- La fruktoj ci tie estas bonaj, tamen ili tedis al mi tiel, ke mi ne povas vidi ilin, mi ciujn ilin sangus kontrau krusto de pano, kaj Totocjo tute maldikigis… Kion vi, kompatinda, mangas?
— Ion, kion mi trovas… — eviteme respondis la hundeto.
Li tute ne volis konfesi, ke ciunokte akompanis Leonon dum la casado kaj nutris sin per restajoj de lia casajo.
Ekvidinte dometon, sur kies peroneto staris la mastrino, kiu aspektis pli salutema ol la aliaj logantinoj de la vilago, Elli decidis peti lokon por tranokti. Si lasis la amikojn antau la barilo kaj kurage venis al la peroneto. La virino demandis:
— Kion vi volas, infano?
— Bonvolu enlasi nin por tranokti!
— Sed kun vi estas leono!
— Ne timu lin: li estas dresita, kaj krome li estas poltrono!
— Se tio estas vera, eniru, — respondis la virino, — vi ricevos vespermangon kaj litojn.
La kompanio venis en la domon, miriginte kaj timiginte la infanojn kaj la mastron. Kiam pasis la komuna timo, la mastro demandis:
— Kiuj vi estas kaj kien iras?
— Ni iras en Smeraldan Urbon, — respondis Elli, — kaj ni volas viziti Grandegan Gudvin.
- Cu vere? Cu vi certas, ke Gudvin volos vidi vin?
— Sed kial ne?
— Vidu, li neniun akceptas. Mi multfoje vizitis Smeraldan Urbon, tio estas mirakla kaj belega loko, sed mi neniam sukcesis vidi Grandegan Gudvin, kaj mi scias, ke neniu iam vidis lin…
- Cu li neniam eliras?
— Ne. Nokte kaj tage li sidis en la granda trona salono de sia palaco, kaj ec tiuj kiuj servas al li ne vidas lian vizagon.
— Kiun li similas?
— Estas malfacile diri tion, — penseme respondis la mastro.- La afero jenas, ke Gudvin estas grandega sagulo kaj povas akcepti iun ajn aspekton. Foje li aperas aspektante kiel birdo au elefanto, sed alifoje surprize transformigas en talpon. Aliaj vidis lin en aspekto de fiso au muso kaj en cia alia aspekto, en kiun li decidas transformigi. Sed kia estas lia vera aspekto — neniu scias.
— Tio estas mirinda kaj timinda, — diris Elli.- Sed ni provos lin viziti, car aliokaze nia vojago estus vana.
— Por kio vi volas viziti Gudvin la Teruran? — demandis la mastro.
— Mi volas peti, ke li donu iomete da cerbo por mia pajla kapo, — respondis Timigulo.
— Ho, tio estas vera bagatelo por li! Li havas cerbojn pli multe ol li mem bezonas. Kaj ili ciuj estas ordigitaj lau paketoj, en ciu paketo estas aparta speco.
— Sed mi volas, ke li donu al mi koron, — eldiris Hakisto.
— Ankau tio ne estas malfacila, — respondis la mastro, ruzete palpebruminte. - Sur lia snureto sekigas la tuta kolekto de koroj ciuformaj kaj ciuampleksaj.
— Kaj mi volus ricevi de Gudvin bravecon, — diris Leono.
— Gudvin havas en la trona salono grandan poton da braveco, — deklaris la mastro. - Gi estas kovrita per ora kovrilo, kaj Gudvin kontrolas, por ke la braveco ne elbolu trans la randon. Certe, li kun plezuro donos al vi porcion.
La tri amikoj, auskultante la detalajn klarigojn de la mastro ekgojegis kaj kun kontentaj ridetoj rigardis unu alian.
— Sed mi volas, — diris Elli, — ke Gudvin revenigu min kun Totocjo en Kansason.
— Kie estas Kansaso? — demandis la mirigita mastro.
— Mi ne scias, — malgaje respondis Elli. - Sed tio estas mia patrujo, kaj gi devas ie ekzisti.
— Do mi certas, ke Gudvin trovos por vi Kansason. Tamen komence necesas viziti lin, sed tio ne estas facila tasko. Gudvin ne satas sin montri, kaj, versajne, li havas por tio konsiderojn, — aldonis la mastro flustre kaj rigardis cirkauen, kvazau li timus, ke Gudvin tuj elsaltos elsub la lito au el la sranko.
Ciuj iomete ektimis, kaj Leono apenau ne foriris sur la straton: li opiniis, ke tie estas pli sekure.
La vespermango estis surtabligita, kaj ciuj sidigis ce la tablon. Elli mangis carman fagopiran kacon, kaj ovajon, kaj nigran panon; kaj tre gojis al tiuj mangajoj, kiuj memorigis al si la malproksiman patrujon. Ankau al Leono oni donis la kacon, sed li mangis gin kun abomeno, kaj diris, ke tio estas mangajo por la kunikloj, sed ne por la leonoj. Timigulo kaj Hakisto nenion mangis, sed Totocjo formangis sian porcion kaj petis ankorau unu.
La virino enlitigis Elli, kaj Totocjo lokis sin apud sia malgranda mastrino. Leono sternis sin apud la sojlo de la cambro kaj gardis, por ke neniu eniru, Fera Hakisto kaj Timigulo staris dum la tuta nokto en angulo, de tempo al tempo flustre konversaciante.
La grandega kaj terura
Smeralda Urbo
Sekvamatene, post kelkaj vojaghoroj, la amikoj ekvidis malintensan verdan briladon.
— Tio estas, versajne, Smeralda Urbo, — diris Elli.
Ju plu ili iris des pli intensa farigis la brilado, sed nur post la tagmezo la vojagantoj atingis altan helverdan muregon el brikoj. Antau ili estis granda pordego, ornamita per grandegaj smeraldoj, kiuj brilis tiel forte, ke blindigis ec la pentritajn okulojn de Timigulo. Ce la pordego finigis la vojo, pavimita per flavaj brikoj, kiu dum multaj tagoj fidele direktis ilin, kaj fine venigis al la longatendanta celo.
Sur la pordego pendis sonorilo kaj apude estis la alia pli malgranda. Elli tiris la snuron, kaj la sonorilo eksonis per profunda argenta sonoro. La granda pordego malrapide malfermigis, kaj la vojagantoj eniris volbplafonan cambron, sur kies muroj brilis senlima kvanto da smeraldoj.
La vojagantojn renkontis malgranda homo vestita nur en la verdajn vestajojn; ce flanko li havis verdan sakon.
La verda hometo tre miris, kiam ekvidis ci tiun strangan kompanion, kaj demandis:
— Kiuj vi estas?
— Mi estas pajlostopita timigilo, kaj mi bezonas cerbon! — diris Timigulo.
— Mi estas farita el fero kaj al mi mankas koro, — diris Hakisto.
— Mi estas Timema Leono kaj deziras ricevi bravecon, — diris Leono.
— Mi estas Elli el Kansaso kaj volas reveni en la patrujon, — diris Elli.
— Por kio vi venis en Smeraldan Urbon?
— Ni volas viziti Grandegan Gudvin! Ni esperas, ke li plenumos niajn dezirojn: ja krom Magiisto neniu povas helpi al ni.
— Dum multaj jaroj neniu petis la paspermeson al Gudvin la Terura, — mediteme diris la hometo.- Li estas potenca kaj minaca, kaj se vi venis kun bagatela kaj malica celo — delogi Magiiston de la sagaj pensoj — li ekstermos vin unumomente.
— Sed ni venis al Grandega Gudvin pro gravaj aferoj, — sugeste diris Timigulo.- Kaj ni audis, ke Gudvin estas bona sagulo.
— Tio estas vera, — diris la verda hometo. - Li regas Smeraldan Urbon sage kaj bone. Tamen por tiuj, kiuj venas en la urbon pro vanta scivolo, li estas terura. Mi estas Pordega Gardisto Faramant, kaj se vi venis, mi devas konduki vin al Gudvin, nur prenu okulvitrojn.
— Okulvitrojn? — miris Elli.
— Sen okulvitroj vin blindigos la lukso de Smeralda Urbo. Ec ciuj logantoj portas okulvitrojn tage kaj nokte. Tio estas ordono de Saga Gudvin. La okulvitroj havas seruretojn por ke neniu demetu ilin.
Li malfermis la verdan sakon kaj tie evidentigis amaso da verdaj ciuampleksaj okulvitroj. Ciuj vojagantoj, inkluzive Leonon kaj Totocjon, prenis okulvitrojn, kiujn Pordega Gardisto fermis per etaj seruroj.
Ankau Pordega Gardisto surmetis okulvitrojn, kondukis la eksilentintajn vojagantojn tra la kontraua pordo kaj ili trafis sur la straton de Smeralda Urbo.
La brilo de Smeralda Urbo blindigis la vojagantojn malgrau ke iliaj okuloj estis defenditaj per la okulvitroj. Lau la flankoj de la strato altigis luksaj domoj el verda marmoro, kies muroj estis ornamitaj per smeraldoj. La pavimo estis el verdaj marmoraj platoj, kaj inter ili estis enigitaj smeraldoj. Sur la stratoj amasigis homoj.
Al la strangaj kunuloj de Elli la logantoj rigardis scivole, tamen neniu ekparolis kun la knabino: ankau ci tie oni timis Leonon kaj Totocjon. La urbaj logantoj estis en verdaj vestoj kaj ilia hauto rebrilis brun-verd-kolore. Cio havis verdan koloron en Smeralda Urbo, ec la suno lumis per verdaj radioj.
Pordega Gardisto kondukis la vojagantojn tra verdaj stratoj kaj ili venis al granda bela konstruajo, kiu situis en la centro de la urbo. Tio estis la palaco de Grandega Sagulo kaj Magiisto Gudvin.
La koro de Elli ektremis de maltrankvilo kaj timo, kiam si iris tra la palaca parko, ornamita per fontanoj kaj florbedoj; tuj klarigos sia sorto, tuj si ekscios, cu revenigos Magiisto Gudvin sin en la patrujon, au si vane celis ci tien venkinte tiom da obstakloj.
La palaco de Gudvin estis bone defendita kontrau malamikoj: gin cirkaubaris alta murego antau kiu estis plenakva foskavo, kaj trans la foskavon oni povis laubezone meti ponton.
Kiam Pordega Gardisto kaj la vojagantoj venis al la foskavo, la ponto estis levita. Sur la muro staris alta Soldato, vestita en verdan uniformon. La verda barbo de Soldato longis pli malsupre ol la genuoj. Li tre fieris pri sia barbo kaj ne vane: simila barbo ne ekzistis en la regno de Gudvin. Enviuloj parolis, ke Soldato ne havis aliajn valorajojn krom la barbo, kaj nur la barbo donis al li eblecon atingi tiun altan postenon, kiun li okupas.
En la manoj de Soldato estis spegulo kaj kombilo. Li rigardis en la spegulon kaj kombis sian luksan barbon, kaj ci tiu okupo tiel allogis lian atenton, ke li nenion pli vidis kaj audis.
— Din Gior! — kriis al Soldato Pordega Gardisto.- Mi kondukis alilandanojn, kiuj volas viziti Grandegan Gudvin!
Nenia respondo estis.
Timigulo ekkriis per sia rauka voco:
— Sinjoro Soldato, enlasu nin, la famajn vojagantojn, la venkintojn de sabrodentaj tigroj kaj kuragajn navigantojn tra riveroj!
Nenia respondo estis.
- Sajnas, ke via amiko estas distrigema, cu ne? — demandis Elli.
— Jes, bedaurinde, li estas tia, — respondis Pordega Gardisto.
— Estimato! Turnu vian atenton al ni! — kriis Hakisto. - Ne, li ne audas. Kriu ni kune!..
Ciuj riparis sin, kaj Hakisto ec prenis sian funelon anstatau megafono. Lau signalgesto de Timigulo ciuj kriegis kiel ili povis:
— Sinj-oro Sol-da-to! En-lasu nin! Sinj-oro Sol-da-to!!! En-lasu nin!!!
Timigulo surdige batis la parapeton de la foskavo per sia bastoneto kaj Totocjo sonore bojis. Nenia reago estis: Soldato kiel antaue amoplene metas en sia barbo unu haron al alia.
— Mi vidas, ke mi devas mugi kiel en arbaro, — diris Leono.
Li pli firme sin apogis sur la piedojn, levis la kapon kaj eligis tian mugegon, ke sonoris vitroj de la domoj, ektremis la floroj, elplaudis akvo el la basenoj, kaj scivolemaj gapuloj, kiuj demalproksime rigardis la strangan kompanion, diskuris diversflanken, stopante la orelojn. Kasinte la kombilon kaj spegulon en la poson, Soldato klinis sin de-sur la muro kaj mire komencis pririgardi la venintojn. Kiam li rekonis inter ili Pordegan Gardiston, li ekspiris trankvile.
- Cu tio estas vi, Faramant? — demandis li. - Kio okazis?
— La afero jenas, Din Gior, — kolerete respondis Pordega Gardisto, — ke ni preskau la tutan horduonon ne povis vin elvoki!
— Ah, nur duonon? — senzorge diris Soldato.- Do tio estas bagatelo. Pli bone diru al mi, kiuj estas kun vi?
— Ili estas alilandanoj kiuj volas viziti Grandegan Gudvin!
— Do ili eniru, — sopire diris Din Gior.- Mi raportos pri ili al Gudvin…
Li mallevis la ponton, kaj la vojagantoj, adiauinte Pordegan Gardiston, transiris la ponton kaj trafis en la palacon. Ili estis kondukitaj en la akceptejon. Soldato petis ilin visi la piedojn per verda tapiseto ce la eniro kaj proponis al ili sidigi en verdajn fotelojn.
— Sidu ci tie, sed mi venos al la pordo de la trona salono kaj raportos al Grandega Gudvin pri via alveno.
Post kelkaj minutoj Soldato revenis, kaj Elli demandis lin:
- Cu vi vidis Gudvin?
— Ho ne, mi neniam lin vidas! — sekvis la respondo. - Grandega Gudvin ciam parolas kun mi trans la pordo: versajne, li havas tiel teruran aspekton, ke Magiisto simple ne volas timigi la homojn. Mi raportis pri via alveno. Komence Gudvin ekkoleris kaj ne volis auskulti. Poste li subite komencis demandi pri tio kiel vi estas vestitaj. Kaj kiam li eksciis, ke vi havas la argentajn suetojn, li eksterordinare ekinteresigis pri tio kaj diris, ke akceptos vin ciujn. Sed ciutage li allasas nur unu vizitanton — tio estas lia kutimo. Kaj car vi logos ci tie kelkajn tagojn, li ordonis doni al vi cambrojn, por ke vi ripozu post la longa vojago.
— Transdonu nian dankon al Grandega Gudvin, — respondis Elli.
La knabino decidis, ke Magiisto ne estas tiel terura, kiel oni diras, kaj li revenigos sin hejmen.
Din Gior fajfis en verdan fajfileton kaj venis bela junulino en verda silka robo. Si havis belan glatan verdan hauton, verdajn okulojn kaj luksajn verdajn harojn. Flita (si havis tiun nomon) malalte riverencis al Elli kaj diris:
— Sekvu min, kaj mi kondukos vin en vian cambron.
Ili iris tra ricaj cambroj, multfoje malsuprenigis kaj levigis lau stuparoj, kaj fine, Elli trafis en sian cambron. Tio estis la plej carma kaj komforta cambro en la mondo, kun malgranda lito, kun fontano meze, el kiu eligis maldika akva striflueto, falanta en belan basenon. Certe, ci tie cio havis verdan koloron.
— Estu ci tie kvazau hejme, — diris la junulino.- Grandega Gudvin akceptos vin morgau matene.
Si lasis Elli kaj diskondukis la aliajn vojagantojn en iliajn cambrojn. La cambroj estis bonege meblitaj kaj lokigis en la plej bona parto de la palaco.
Tamen cirkaua lukso ne impresis Timigulon. Kiam li trafis en sian cambron, li staris apud la pordo kun la plej indiferenta aspekto kaj staris samloke gis la mateno. La tutan nokton li gapis la al araneeto, kiu senzorge plektis sian reton kvazau estis ne en la bela palaco, sed en malrica kabano de botisto.
Fera Hakisto, kvankam li kusigis sur la liton, tamen faris tion pro la kutimo de tiu tempo, kiam li estis karnosanga. Sed li ne dormis la tutan nokton, sencese movante la kapon, brakojn kaj gambojn, por konvinkigi, ke ili ne rustigis.
Leono kun plezuro kusigus sur pajlan sternajon en malantaua korto, sed oni ne permesis tion. Li grimpis sur la liton, bulvolvigis kvazau kato, kaj ronkis tra la tuta palaco. Lian tondran ronkon akompanis maldika ronketo de Totocjo, kiu ci foje decidis loki sin kune kun sia forta amiko.