Sed ni havis tre agrablan tempon, kaj ni rigardis ankau cion ceteran en la buroo de onklino Berg. Si havis pinglokusenon el ruga silko, kiu aspektas kiel koro, kaj bildeton en ora kadro, kaj sur la bildo estas bela angelo kun longaj, lumaj haroj kaj blanka noktocemizo kaj du grandaj blankaj flugiloj surdorse. Lotta multege satas ci tiun bildon, kaj ankau mi faras tion.
? Sed kiel la angelo sukcesis surmeti la noktocemizon super la flugilojn? diris Lotta. Jonas diris, ke, eble, estas zipo en la cemizo surdorse.
Onklino Berg bakis vaflojn por ni. Tion si faras fojfoje, kiam ni venas por viziti sin, kvankam ne ciam.
? Estas tre belega printempa vetero, do ni povas sidi ekstere en la gardeno kaj trinki cokoladon kaj mangi vaflojn, diris onklino Berg.
Dum onklino Berg estis en la kuirejo kaj bakis vaflojn, ni estis solaj en la gastocambro kaj ludis. Estas du fenestroj en la cambro, kaj ili estis malfermitaj, car estis tre varme. Jonas kaj mi elsovis la kapojn tra la fenestro, kaj Jonas jetis al mi stonglobon, kiun li havis en la pantalonposo. Kaj mi rejetis gin al li, kaj ni jetadis gin tien-reen. Sed finfine mi faligis la stonglobon, kaj gi falis sur la herbotapison. Poste Jonas kaj mi devis konkuri kaj vidi, kiu povis pendi sufice longe el la fenestro. Ni konkuris kaj konkuradis, kaj subite Jonas elruligis. Mi tre ektimis. Kaj ankau onklino Berg tre ektimis. Si envenis la cambron guste kiam Jonas elruligis. Si alkuris la fenestron kaj kriis:
? Nu, sed Jonas, kiel tio okazis?
Jonas sidis sur la herbotapiso kaj havis grandan svelon sur la frunto.
? Mia-Maria kaj mi devis vidi, kiu povus pendi longe el la fenestro, kaj mi gajnis, diris Jonas.
Sed dum Jonas kaj mi konkuradis, Lotta estis trovinta trikajon de onklino Berg sur la sofo. Onklino Berg trikas puloverojn kaj jaketojn, kiujn homoj povas aceti de si. Kaj imagu, tiu stulta Lotta eltiris trikilojn kaj implikis la tuton, kion onklino Berg estis trikinta. Si sidis sur la sofo kaj estis tute volvita en fadenojn, kiujn si siris kaj tauzis. Kaj onklino Berg kriis:
? Nu, sed Lotta, kion vi faris?
? Puloveron, diris Lotta. La fadenoj igis tute krispaj, si diris.
Tiam onklino Berg diris, ke, evidente, estus plej bone, ke ni eliru en la gardenon kaj mangu vaflojn, kaj poste estus, evidente, plej bone, ke ni hejmeniru.
Ni sidis en la gardeno de onklino Berg kaj trinkis cokoladon kaj mangis tre multe da sukeritaj vafloj. Estis tre bele en la suno, kaj cirkau ni saltetis paseretoj kaj ricevis panerojn de ni. Sed poste onklino Berg lacigis kaj diris, ke ni devas hejmeniri. Kaj tiam ni grimpis sur la barilon, Jonas kaj mi, kaj Lotta rampis tra la truo, kaj ni hejmeniris kaj eniris la kuirejon por vidi, kion ni ricevos por tagmango.
? Ni ricevos stufitajn perkojn, diris panjo. Tiam Jonas diris:
? Do estas bone, ke ni havas tre multe da vafloj en la ventroj.
? Ho, cu tiel, cu vi estis ce onklino Berg? diris panjo. Cu si felicigis?
? Jes ja, diris Jonas. Si felicigis dufoje. Unuafoje si felicigis, kiam ni venis, kaj poste si felicigis, kiam ni foriris.
Onklino Berg estas la plej afabla, kiu povas esti.
5. Ni faras ekskurson
Foje pacjo diris:
? Dimance ni faros ekskurson!
? Hura, diris Jonas kaj mi.
? Hura, car ni faros ekskurson, diris Lotta.
Dimance panjo surpiedigis frue kaj bakis patkukojn kaj preparis sandvicojn kaj faris sufice da cokolado en termobotelo kaj kafon, kiu estis por si kaj pacjo. Ankau ni kunhavis limonadon.
Kiam pacjo alveturis per la auto, li diris:
? Nun ni vidos, cu ni havas spacon por ciuj en ci eta veturilaco. Nun ni vidos, cu mi povas enpaki panjon kaj Bruegon kaj Brueton kaj Krieton kaj dudek ses patkukojn kaj mi ne scias, kiom da sandvicoj…
? Kaj Bamsen, diris Lotta.
Bamsen estas granda stofa porko, kiun havas Lotta kaj kiun si volas kunhavi cie. Si kredas, ke gi estas urso, tial si nomas gin Bamsen.
? Sed gi estas porko kaj gi ciam estis porko, diras
Jonas. Tiam Lotta krias kaj diras, ke gi estas urso.
? Ursoj ja ne estas rozkoloraj, diras Jonas. Cu vi kredas, ke gi estas blanka urso au ordinara urso?
? Gi estas porkurso, diras Lotta.
Lotta povis kunpreni sian porkurson al ekskurso. Kiam ni sidigis en la auton, si diris jene:
? Panjo, cu povas porkoj havi idojn?
? Cu vi celas Bamsen au verajn porkojn, kiuj estas en la vilago ce avo kaj avino? diris panjo.
Tiam Lotta diris, ke si celis verajn vivajn porkojn kaj ne tiajn ursojn, kiel Bamsen. Panjo diris, ke veraj vivaj porkoj, certe, povas havi idojn.
? Tion ili, certe, ne povas, diris Jonas.
? Tion ili, certe, povas, diris panjo.
? Ne, ili ne povas havi idojn, diris Jonas. Ili povas nur havi porketojn.
Tiam ni ridis ciuj kune, kaj pacjo diris, ke ne ekzistis pli petolemaj infanoj, ol Bruego kaj Brueto kaj Krieto.
Ni veturis al malgranda lago. Pacjo lokis la auton sur arbarvojon, kaj poste ni portis ciujn sakojn kun mangajo al la lago. Estis longa ponteto, kiu eliris en la lagon, kaj Jonas kaj mi kaj Lotta volis suriri la ponteton kaj rigardi, cu estis fiso en la akvo. Panjo tuj kusigis sur la herbon kaj diris al pacjo:
? Ci tie mi kusos la tutan tagon kaj ne interrompos min ec por sekundo, vi devas varti la infanojn!
Pacjo sekvis nin gis la ponteto, kaj ni kusis sur-ventre kaj vidis plenan svarmon da etetaj fisoj nagi tre rapide. Kaj pacjo faris por ni fiskanojn el longaj bastonoj, kiujn li plukis en la arbaro, kaj metis snurojn sur ilin kaj pinglojn por hoko. Kaj ni metis panerojn sur la hokojn, kaj ni sidis longe kaj fiskaptis, sed ni kaptis neniun fison.
Tiam ni iris en la arbaron, kvankam panjo diris, ke ni ne rajtas iri malproksimen.
Ni vidis birdeton, kiu enflugis arbedon, kaj poste elflugis denove. Tiam ni iris tien kaj rigardis, kaj inter brancoj en la arbedo preskau sube ce la grundo estis birdnesteto kun kvar bluaj ovetoj en gi. Ho, ili estis la plej dolcaj ovoj, kiujn mi iam vidis! Lotta volis resti kaj kontempli la birdneston sencese, kaj si etendis Bamsen antau sin, por ke ankau gi vidu. Sed Jonas kaj mi sciis pri bona grimpebla arbo tuj apude, kaj ni volis iri kaj grimpi sur gin, do Lotta devis kuniri, kvankam si ne volis.
Mi kuragas grimpi sur arbon, kaj ankau Jonas kuragas. Sed ne Lotta. Ni helpis sin grimpi sur etetan piceon, sed tiam si kriis:
? Prenu min suben, prenu min suben!
Kaj kiam si malsupreniris, si rigardis tre kolere la arbon kaj diris:
? Estas ja freneze grimpi sur ci tian arbacon!
Poste panjo ekkriis, ke ni devas mangi, kaj ni rekuris al la lago. Kaj si metis plastan tukon sur la her-bon kaj ec metis primolojn en glason sur la tukon kaj elmetis ciujn sandvicojn kaj patkukojn kaj cion.
Ni sidis surherbe kaj mangis. Tio estas multe pli agrable ol sidi cirkau tablo. Patkukoj estis tre frandaj, car ni havis konfitajon kaj sukeron sur ili. Ankau sandvicoj estis bongustaj. Mi pleje satis tiujn, kiuj havas viandobulojn sur si, kaj Jonas pleje satis tiujn, kiuj havas ovon kaj kaviaron sur si, do ni intersangis tiel, ke li ricevis mian kaviarsandvicon, kaj mi ricevis lian viandobulsandvicon. Lotta pleje satas ciujn specojn de sandvicoj kaj volas intersangi kun neniu. Si mangas multe, Lotta. Estis nur unu fojo, kiam si malsanis, tiam si entute ne havis apetiton, kaj panjo tre cagrenigis, car si ne volis mangi. Tiam Lotta diris jene foje vespere, kiam si devis legi sian vesperan pregon:
? Kara bona Dio, faru tiel, ke mi volu mangi denove. Kvankam ne fisbulojn!
Ni ciuj ricevis nian limonadon, Jonas kaj Lotta kaj mi. Lotta prenis iom da sablo sube ce la strando kaj sovis gin en sian limonadon, kaj kiam ni demandis sin, kial si faris tion, tiam si diris, ke si nur volis koni, kiel gi gustis.
Post la mangado pacjo etendigis surherbe kaj diris:
? Kiom bele estas ci tie en la suno. Mi kredas, ke mi dormos iom. La infanoj mem povas varti sin iom. Sed vi ne eliros en la arbaron, tion vi bone komprenas.
Ni ne eliris en la arbaron. Sed iom pli longe for ce la lago estis vere altega monteto, kaj tien ni eliris. Jonas diris, ke li montrus al ni, kiel pacjo faras, kiam li plongas kap-antauen.
? Jen kiel li faras, diris Jonas kaj etendis la brakojn aeren kaj faris salteton. Kaj imagu, tiam li ruligis en la lagon, kvankam tio ne estis intence. Kaj krome panjo estis dirinta, ke ni ne povas ankorau banigi, car estis tute tro malvarme en akvo.
Jonas, li sinkis, kaj Lotta kaj mi kriis per ciuj fortoj. Sed mi prenis brancon, kiu kusis sur la monteto, kaj kiam Jonas emergis, li kaptis la brancon kaj tenis gin. Kaj tiam Lotta ridis. Guste tiam pacjo kaj panjo alkuris, kaj pacjo levis Jonas el la akvo.
? Jonas, kion vi elpensis, diris panjo, kiam Jonas elvenis sur la strandon tute malseka.
? Li nur estis montronta, kiel pacjo faris, diris Lotta kaj ridis tre terure pri Jonas. Car lia pantalono aspektis tre ridinde, si diris.
Jonas demetis ciujn siajn vestojn, kaj panjo pendigis ilin sur sekigilon sur arbo. Sed kiam ni estis veturontaj hejmen, la vestoj ankorau ne estis sekaj, do Jonas devis sidi volvita en plejdon. Kaj ankau pri tio Lotta ridis. Sed poste si vere ne ridis. Car kiam ni estis veturontaj, ni ne povis trovi Bamsen. Ni sercis kaj sercadis cie, sed Bamsen estis for, kaj panjo diris, ke ni devis veturi hejmen sen Bamsen. Tiam Lotta ekkriis multe pli terure ol kiam Jonas ruligis en la lagon.
? Bamsen povas havi belan kaj placan tempon nokte en la arbaro tute sola, diris pacjo. Kaj morgau mi povas reveni ci tien kaj trovi gin.
Sed Lotta nur kriis.
? Monstro povas veni kaj timigi Bamsen, si diris.
? Se Bamsen renkontos monstron, tiam estas monstro, kiu pleje ektimos, diris pacjo.
? Rememoru, kiam vi havis Bamsen laste, demandis panjo.
Lotta pripensis.
? Proksimume je la dekdua, si diris.
Kvankam Lotta ne komprenas pri horoj ec iomete, do tio estis nura blago. Pacjo diras, ke Lotta estas gisfunde blagema infano, kiu muelas per sia lango ion ajn.
Sed mi rememoris, ke Lotta havis Bamsen, kiam ni estis ce la birdnesto. Ni revenis ciuj kune al la grimpebla arbo, car Jonas kaj mi sciis, ke la birdnesto estis tie, tuj apude.
Kaj apud la arbedo kun la birdnesto, tie vere sidis Bamsen, kaj Lotta prenis gin kaj kisis gin sur la muzelon kaj diris:
? Eta Bamsen, cu vi estis ci tie dum la tuta tempo kaj sidis sur tiuj dolcaj, dolcaj ovoj?
Jonas diris, ke tiu povra birdpatrino, certe, ne kuragis reveni al siaj ovoj dum la tuta tago, car porkursoj estas la plej bonaj birdtimigiloj, kiuj ekzistas, diris Jonas.
Tiam Lotta ekkoleris kaj diris:
? Bamsen tusis nenion. Gi nur sidis kaj rigardis tiujn dolcajn, dolcajn ovetojn.
Poste ni veturis hejmen, kaj Jonas sidis en la plejdo la tutan tempon.
Panjo kaj pacjo venis en la infancambron por diri 'bonan nokton' al ni vespere, kiel ili kutimis fari. Kaj pacjo lokis sin apud la lito de Lotta, kie si kusis kun sia malpuraca Bamsen apud si.
? Nu, Krieto, diris pacjo, kio estis hodiau la plej amuza dum la tuta tago? Estis, certe, kiam ni trovis Bamsen?
? Ne, plej amuze estis, kiam Jonas ruligis en la lagon, diris Lotta. 6. Ni veturas al avino kaj avo
Kiam venas somero, ni veturas kun panjo al avino kaj avo en vilagon. Ankau pacjo venas tien, kiam li havas feriojn. Al avino ni vojagas per trajno, car panjo ne scias stiri auton.
? Nun vi devas esti obeemaj en la trajno, por ke panjo ne ricevu malfacilajojn, diris pacjo, kiam ni estis veturontaj ci-somere.
? Cu ni devas esti obeemaj nur en trajno? diris Jonas.
? Ne, cie, diris pacjo.
? Vi diris, ke estas nur en trajno, kie ni devas esti obeemaj, diris Lotta.
Sed guste tiam venis trajno, kaj pacjo sukcesis nur mansvingi al ni, kaj ni mansvingis al li kaj kriis 'adiau'.
Ni sidis preskau solaj en eta kupeo. Tie sidis ankau maljuna ocjo, li estis la sola, kiu ricevis spacon. Lotta kunhavis sian Bamsen, kaj mi kunhavis mian plej grandan pupon, kiu nomigas Maud Yvonne Marlene[1] . Tiu ocjo havis verukojn sur la mentono, kaj kiam li elvenis kaj lokis sin ce fenestro en la koridoro por iom, tiam Lotta flustris tute laute al panjo:
? Tiu ocjo havas verukojn sur la mentono…
? Cit, flustris panjo, li povas audi tion. Tiam Lotta mienis tre surprizite kaj diris:
? Cu li mem ne scias pri tio, ke li havas verukojn sur la mentono?
Poste venis kondukisto kaj tondis biletojn. Estis nur panjo kaj Jonas, kiuj havis biletojn, car Lotta kaj mi vojagas senpage dumtempe.
? Kiom agas ci knabineto do? demandis la kondukisto kaj montris al mi. Mi diris, ke mi devis farigi sesjara.
Li ne demandis, kiom agis Lotta, car li povis, certe, vidi, ke si estis tro malgranda por bezoni bileton. Sed Lotta diris:
? Mi agas kvar jarojn, kaj panjo ? tridek du. Kaj jen Bamsen. Tiam kondukisto ridis kaj diris, ke en ci trajno ciu Bamsen vojagas senpage.
Unue ni sidis senmove kaj rigardis tra la fenestro, sed poste ni lacigis pro tio. Jonas kaj mi eliris en la koridoron kaj en aliajn kupeojn, kaj ni parolis kun homoj, kiujn ni ne konis. Sed fojfoje ni revenadis al panjo, por ke si ne maltrankviligu. Panjo sidis kaj rakontis ciujn eblajn fabelojn al Lotta, por ke Lotta sidu senmove. Si ne volis, ke Lotta eliru en la koridoron, car oni neniam scias, kion Lotta povas elpensi, diris panjo.
? Rakontu pri la tri kaproj Brusk[2] , alie mi elvenos en la koridoron, diris Lotta.
Ni mangis sandvicojn kaj trinkis limonadon en la trajno. Subite Lotta prenis trancajon da punktita kolbaso el sia sandvico kaj metis gin firme sur la fenestron. Panjo tre ekkoleris kontrau si pro tio kaj diris:
? Kial vi smiracas kolbason sur la fenestron?
? Jes, car gi gluigas firme kaj multe pli bone ol viandobuloj, diris Lotta.
Tiam panjo ec pli ekkoleris kontrau si. Kaj panjo devis froti la fenestron per papertuko longe-longe, antau ol gi farigis pura post la kolbaso de Lotta.
Foje, kiam la trajno haltis ce stacio, Jonas elpensis, ke li kaj mi devas eliri por promeneto kaj ricevi iom da fresa aero. Ni ne povis malfermi la pordon, sed estis onklino, kiu helpis nin.
? Cu vere vi devas eliri ce tiu stacio? si diris.
? Jes, ni diris. Car ni ja devis eliri, sed ni ja devis reveni, kompreneble.
Kiam ni eliris la trajnon, ni foriris al la lasta vagono, kaj guste antau ol la trajno estus startinta denove, ni ensaltis en la lastan vagonon kaj iris tra la tuta trajno, gis kiam ni venis al nia propra kupeo. Kiam ni venis tien, ni ekvidis panjon kaj la damon, kiu es-tis helpinta nin pri la pordo, stari kaj interparoli kun la kondukisto, kaj panjo kriis:
? Vi devas haltigi la trajnon, car miaj infanoj for trotis. Sed guste tiam ni alvenis, kaj Jonas diris:
? Kvankam ni retrotis.
Tiam panjo ekploris, kaj la kondukisto kaj la damo, kiu estis helpinta nin malfermi la pordon, kriis al ni. Kvankam kial la onklino kriu, kiam estis si, kiu estis helpinta nin?
? Nun vi iros kaj sidigos en kupeo kun Lotta kaj ne elvenos ec por sekundo, diris panjo.
Sed Lotta ne estis en la kupeo. Si estis malaperinta. Tiam panjo preskau rekomencis plori. Ni iris ciuj kune kaj sercis Lottan. Kaj finfine ni trovis sin en kupeo multe pli longe for, tie si rakontadis al amaso da homoj. Ni audis sin diri jene:
? En nia kupeo, tie ni havas ocjon, kiu havas verukojn, sed li mem ne scias pri tio. Tiam panjo firme kaptis Lottan kaj trenis sin for kun si al nia propra kupeo. Kaj tie ni devis sidi tute, tute senmovaj, car panjo koleris kontrau ni kaj diris, ke estus pli facile varti plenan aron da sovagaj bovidoj, ol varti nin.