La infanoj che la strato Brufarantoj - Линдгрен Астрид 3 стр.

Tiam mi ekpensis, ke mi baldau­ ekvidos bovidojn ce avino kaj avo. Kaj mi tre felicigis.

Avino kaj avo staris sur verando kaj renkontis nin, kiam ni venis. Kaj ilia hundo, kiu nomigas Lukas, bojis kaj saltis, kaj odoris somerece en la gardeno.

? Cu estas miaj oraj infanetoj, kiuj venas? diris avino.

? Jes, estas belaj oraj infanetoj, diris panjo.

? Morgau­ vi povos rajdi al Blacken[3], diris avo.

? Kuniru suben al drasejo, tiam vi vidos katidojn de Murra, diris avino. Lotta ektiris antau­tukon de avino kaj diris:

? Cu vi havas karamelojn restintaj en sranko, avino?

? Ho, jes, tio ja povas okazi, diris avino. Kelkaj etajn karamelojn, eble, mi havas en sranko, si diris. Tiam ni eksentis, ke ni estis venintaj hejmen al avo kaj avino.

7. Lotta parolas preskau ­ per nuraj sakraj vortoj

Ce avino kaj avo estas tre multe da agrablajoj. Imagu, sur granda arbo, kiu staras en la gardeno, estas precize kvazau­ verando. Alte supre sur arbo! Tien supren kondukas stuparo, kaj kiam oni estas grimpintaj supren per ci tiu stuparo, do oni venas al tiu verando, kaj tie estas tablo kun benkoj kaj barileto cirkau­e, tiel ke oni ne povas ruligi suben. Avino nomas tiun verandon Verda Plezurdometo. El ciuj lokoj, kie oni povas sidi kaj mangi, mi pleje satas tiun, kiu situas supre sur la arbo.

Kiam ni vekigis unuan tagon ce avino kaj avo, ti-am Jonas tuj diris:

? Avinjo, ni ja povas, certe, decidi, ke ni mangos en la Verda Plezurdometo precize ciam?

? Oj, oj, oj, diris avino, kion vi kredas, ke Majken dirus, se si estos devigita treni mangajojn supren lau­ tiu malstabila stuparo trifoje ciutage?

? Tiam mi diros "spit", diris Majken.

Majken, si estas domhelpantino de avino. Si estas tre afabla, sed si tute ne satas mangi surarbe.

? Sed avinjo, ni ja povas tamen kunpreni supren nian mangajon al la Verda Plezurdometo, mi diris.

? Car alie ni tre ekkoleros, diris Lotta, si estas stulteta, Lotta!

Kaj tiam avino diris, ke si ne volis, ke Lotta ekkoleru, kaj tial ni povis kunpreni patkukojn surpen al la Verda Plezurdometo.

Avino bakis tutan mason da patkukoj, kaj si metis la patkukojn kaj paketon da sukero kaj skatoleton da konfitajo en korbeton por ni, si ankau­ enmetis telerojn kaj forkojn kaj boteleton da lakto kaj tri tasojn.

Kaj poste ni grimpis en la Verdan Plezurdometon. Jonas grimpis la unua kun la korbeto, kaj poste venis mi, kaj poste venis Lotta.

? Se vi faligus la korbeton, Jonas, tiam mi, sendube, ridus, diris Lotta.

Sed Jonas ne faligis la korbeton, kaj ni surtabligis la tuton supre surarbe kaj sidis sur la benkoj kaj mangis niajn patkukojn kun multe da konfitajo kaj sukero sur ili kaj trinkis lakton, kaj la arbo susuris la tutan tempon. Estis tiom terure multe da patkukoj, kaj Lotta ne kapablis finmangi la siajn. Kaj imagu, tiam si pendigis la patkukojn sur la arbobrancojn!

? Mi ludas, ke ili estas folioj, diris Lotta.

Kaj la patkukoj svingis sin tien-reen, kiam blovis, kaj aspektis preskau­ kiel folioj.

? Gardu vin, se panjo ekscios tion, mi diris.

Sed Lotta, si ne zorgis pri kion mi diris. Si nur si-dis tie kaj rigardis siajn patkukojn kaj kantis kanteton, kiun pacjo kutimas kanti, kaj kiu komencigas jene: "Hej, kiel susuras en la folioj!" Si baldau­ refarigis malsata, kaj tiam si mordis de ciuj patkukoj, tiel ke sur la arbo restis nuraj duonpatkukoj.

? Mi ludas, ke mi estas safideto, kiu mordas foliojn sur arbedo, si diras.

Subite birdo venis flugante, kaj tiam Lotta diris al la birdo:

? Vi povas volonte mangi de miaj patkukoj, sed ne Jonas kaj ne Mia-Maria.

Kvankam la birdo volis havi neniujn patkukojn. Sed Jonas kaj mi eksentis, ke ni estis pli malsataj, kaj mi etendis la manon al Lotta kaj diris:

? Mizerulo, donu al mi iom en mian manon!

Kaj tiam Lotta donis al mi patkukon, kiun si estis mordinta, kaj mi supersutis gin per sukero kaj smiris per konfitajo kaj mangis, kaj gi estis tre bongusta, kvankam gi estis nura duonpatkuko. Kaj ankau­ Jonas ricevis patkukon de Lotta, kiam li diris "Mizerulo, donu al mi iom en mian manon", car tiajn, kiuj estas iom idiotaj, Lotta satas. Finfine ni formangis ciujn patkukojn anstatau­ Lotta, kaj tiam si diris:

? Nun la patkukfolioj elcerpigis. Nun vi devas ekmangi el la verdaj!

Kaj si forsiris plenan pugnon da verdaj folioj kaj volis, ke ni mangu. Sed Jonas kaj mi diris, ke ni estis sataj.

? Kun sukero kaj konfitajo, tiel oni faras tion, diris Lotta, kaj tiam si supersutis per sukero kaj smiris per konfitajo la verdan folion kaj formangis gin.

? Kontrolu, ke ne sidu vermo sur la folio, diris Jonas.

? Vermo povas ja mem kontroli sin, diris Lotta. Si havas multajn ideojn, tiu infano, diras avo.

Imagu, sekvan tagon, kiu estis dimanco, tiam ni ricevis klupeon por tagmango, kaj, krom fisbuloj, gi estas pleja acajo, kiun Lotta konas. Estis tre bela vetero, kaj ci-kaze avino kaj avo ciam mangas en la gardeno ce tablo, kiu staras sub la plej granda arbo, kiu estas tie. Kaj ni sidas ciuj kune cirkau­ la tablo, avino kaj avo kaj panjo kaj Jonas kaj mi, sed Lotta dau­re ludas kun katino kaj ne venas, kvankam panjo vokis sin multfoje. Fine si venis, kaj kiam si ekvidis, ke estis klupeo, tiam si diris:

? Klupeo dimance… fi, diablo!

Tiam panjo tre ekkoleris kontrau­ si, car si diris al Lotta milfoje, ke si ne devas diri "fi, diablo", kiu estas preskau­ sakra vorto. Kaj panjo diris, ke se Lotta dirus "fi, diablo" ankorau­foje, do si ne povus resti ce avino kaj avo, sed devus reveturi hejmen en la urbon. Kaj Lotta ne rajtis sidi kun ni kaj mangi nur car si diris tiel, kaj tiam si iris cirkau­e en la gardeno kaj kriis sencese, dum ni mangis.

Poste si devis sidi sola ce la tablo kaj mangi, sed si nur kriis. Panjo forsendis Jonas kaj min kaj diris, ke ni devas iri kaj ludi, por ke Lotta estu sola, gis si farigos afabla. Sed ni haltis malantau­ domangulo kaj staris tie kaj rigardis Lottan, kiu nur kriis kaj kriadis. Sed finfine si silentigis, kaj tio estis nur car si es-tis reakirinta unu el ciuj siaj strangaj ideoj. Si prenis la klupeon, kiu kusis sur sia telero, kaj poste si iris al akvobarelo, kiu staris sub pluvtubo, kaj tien si trempis la klupeon. Tiam panjo venis gustatempe kaj ekvidis tion, kaj tiam Lotta diris:

? Gi ja povas pro diablo nagi iom!

? Lotta, rememoru, kion mi diris, diris panjo.

Tiam Lotta kapjesis, kaj poste si iris en la domon, kaj post kelka tempo si eliris denove kaj havis sian propran vojagosaketon enmane, kaj el la saketo pen-dis zono, kiu trenigis post si, kiam si iris. Kaj panjo kaj avino kaj avo kaj Jonas kaj mi staris kaj rigardis Lottan, kiam si estis vojagonta. Si aliris avinon kaj avon kaj riverencis kaj diris:

? Mi veturos hejmen al pacjo, car li estas multe pli afabla ol panjo.

Si ne diris 'adiau­' al panjo kaj ankau­ ne al Jonas kaj mi. Kaj ni staris tie kaj rigardis, kiam si iris kun la zono, treniganta post si. Sed kiam si malsupreniris gis la barilpordo, tiam si haltis. Si staris tute senmova longan tempon. Kaj tiam panjo iris renkonte al si kaj diris:

? Nu, eta Lotta, vi ne forveturos, cu?

Tiam Lotta diris:

? Jes ja, panjo, pro kiu diablo mi povas vojagi sola en trajno!

Kaj tiam panjo prenis kaj kisis Lottan kaj diris, ke estis, certe, bonege, ke si haltis, kie si estis, car ni ciuj tre cagrenigus, se si forvojagus. Kaj Lotta pendis cirkau­ la kolo de panjo kaj ploris kaj ne volis paroli kun Jonas kaj mi, kvankam ni volis konsoli sin kaj kisi sin.

Sed vespere, kaim ni estis enlitigintaj, tiam avino sidis ce ni kaj rakontis por ni bibliajn historiojn kaj montris al ni bildojn en bela biblio, kiun si havis. Kaj tie estis bildo, sur kiu estis nigra monstro, kaj ti-am avino diris, ke diablo estis malbenita de Dio.

Tiam Lotta diris:

? Aj, aj, avino, kion vi jus diris! Sed Lotta mem preskau­ neniam plu diras 'diablo'.

8. Lotta havas sprittagon

Preskau­ la plej amuza afero, kiu estas ce avino kaj avo, gi estas luddometo, kiun panjo kaj onklino Kajsa havis, kiam ili estis infanoj. Gi estas ruga kaj situ-as en gardenangulo, kaj tien kondukas mallarga pa-do kaj antau­ gi estas herbotapiso, sur kiu kreskas lekantoj. Kaj en la luddometo estas etaj blankaj mebloj, tablo kaj segoj kaj sranko, kaj en la sranko estas pupvazaro kaj pateto kaj pupgladilo kaj karafeto kun glaso aldone por havi sukon en gi. En la luddometo logas pupoj de panjo kaj de onklino Kajsa. Kaj tie estas benketo, kiun avino havis, kiam si estis infano, imagu, ke benketoj povas igi tiom malnovaj!

Unu tagon ni ludis en la luddometo, kiam ni estis ce avino kaj avo. Tiam ni ludis, ke Jonas estis pacjo kaj mi estis panjo, kaj Lotta estis nia domhelpantino kaj nomigis Majken.

? Nun pacjo eliros kun Bebeto, tuj diris Jonas kaj prenis pupcareton kun bebpupeto de onklino Kajsa ene kaj eltrenis gin en la gardenon.

? Kaj nun mi devas lavi en la kuirejo, diris Lotta.

? Ne, unue ni devas fari fromagon, mi diris, car

estis ja mi, kiu devis decidi, car mi estis panjo.

? Farigos neniu fromago, antau­ ol mi estos lavinta, diris Lotta.

Sed tiam Jonas kaj mi diris, ke Lotta ne devis kunludi, se si ne faris, kiel ni diris. Kaj poste ni faris fromagon. Kiam oni faras fromagon, oni prenas ribojn kaj frambojn kaj metas ilin en naztukon, kaj poste oni elpremas tutan sukon, kaj kio restas en la naztuko, el tio oni faras malgrandajn rondajn fromagojn, kiuj estas plej acidaj en la mondo.

? Cu oni povas nun finfine lavi la kuirejon? diris Lotta.

Kaj tiam si prenis lavsitelon kaj iris en la kuirejon de avino por akvo, kaj preskau­ la tutan akvon si elversis sur la plankon en la luddometo kaj komencis lavi per broso, sur kiun si metis sapon. La tuta Lotta gisfunde malsekigis.

? Cu vi nagas au­ kion vi faras? diris Jonas, kiu ne plu estis ekstere kun Bebeto.

? Mi lavas la kuirejon, diris Lotta. Car oni devas

lavi la kuirejon, kaj tio estas la plej amuza afero. Sed Jonas kaj mi devis helpi visi la akvon. Lotta ne volis. Si nur staris apude kaj rigardis.

Majken, vera Majken, si kutimas kanti kaj danci, si eksvingas la krurojn kj kantas, "Trarallanrallanli, mi versas pri vi", kantas Majken.

Lotta faris simile al Majken, si eksvingis la krurojn kaj kantis "trarallanrallanli", si kantis, "mi versas pri vi". Kaj kiam si kantis "versas", tiam si prenis penikon, kiu pendas sur la muro en la luddometo, kaj trempis gin en la lavsitelon kaj versis tutan mason da akvo sur Jonas kaj min kaj ridis per ciuj fortoj. Tiam ni ekkoleris kaj diris, ke se si estis tiom stulta, do si mem povis visi la akvon. Sed Lotta nur dau­re svingis la krurojn kaj kantis "Mi versas pri vi". Estis tute glite sur la planko pro ciu sapo, kaj kiam Lotta svingis la krurojn tiom arde, si renversigis, kaj sia kapo batigis kontrau­ la srankon, povra Lotta! Ti-am si ekkriis kaj diris:

? Ne estas amuze esti Majken.

Kaj si eliris por trovi la katon anstatau­e, kaj Jonas kaj mi ludis solaj kaj faris spinacon el siringofolioj kaj mangis fromagon kaj spinacon, kvankam estis nur, ke ni sajnigis.

Subite ni au­dis Lottan krii ekstere, kaj kiam ni elrigardis, ni ekvidis sin treni la katon je la vosto, kaj tiam la kato ekkoleris kaj gratis sin. Tiam si eniris la luddometon ce nin kaj ploris kaj kriis kaj diris:

? Mi nur tenis lin je la gambo, kaj tiam li gratis min!

Panjo kaj avino ne estis hejme, do ni iris por trovi Majken kaj ricevi plastron por Lotta. Majken ne es-tis en la kuirejo. Sed Lotta, si estis forgesinta resrau­bi akvokranon, kiam si alportis lavakvon, kaj mi povas diri, ke estis dekoble pli multe da akvo sur la kuireja planko, ol estis en la luddometo, kiam Lotta lavis. Jonas tretetis tra ciu ciu akvo kaj resrau­bis la kranon, kaj guste tiam venis Majken. Si kunfrapis la manojn kaj ekkriis:

? Kion vi faras, Jonas?

? Li nagas, diris Lotta kaj ridis per ciuj fortoj. Sed Majken volis scii, kiu malsrau­bis la kranon, kaj tiam Lotta diris:

? Tion faris mi.

? Kial vi faris tion? diris Majken.

? Car mi havas spittagon hodiau­, diris Lotta.

"Spittago" diras Lotta. Tiam si celas misfortunan tagon, kiam cio pasas idiote. Mi opinias, ke Lotta havas misfortunan tagon preskau­ ciam.

Sed Majken, si visis la plankon kaj metis plastron sur Lottan kaj donis al ni cokoladon kaj bulkojn ce la kuireja tablo kaj dancis por ni kaj svingis la krurojn kaj kantis "Trarallanrallanli, mi versas pri vi".

Lotta formangis kvin bulkojn, kaj Jonas formangis kvar, kaj mi formangis tri.

? Ci tio estas vere tre placa spittago, diris tiam Lotta. Kaj poste si brakumis Majken lau­pove plej firme kaj kantis:

? Trarallanrallanlin, mi forte kisas vin.

Kaj poste si faris tion, kaj tiam Majken diris, ke si estis carma infaneto.

9. Lotta estas negrosklavo

Jonas kaj Lotta kaj mi, ni havas du gekuzojn, kiu estas idoj de onklino Kajsa. Kiam ni gastis ce avino kaj avo en la vilago somere, tiam ankau­ onklino Kajsa venis tien kaj kunprenis Anna-Klaran kaj Totten. Anna-Klara kaj Totte, ili estas niaj gekuzoj. Anna-Klara estas same maljuna, kiel Jonas, kaj Totte estas same juna, kiel Lotta. Anna-Klara povas drasi Jonas, car si estas tre forta kaj tial si estas vere tre decidema. Kaj Lotta povas drasi Totten tre facile, ti-on si ja vere faris, kvankam panjo diris, ke si ne rajtas.

? Kial vi batas Totten, kiu estas tre afabla? diris panjo al Lotta.

? Car li estas tre dolca, kiam li ploras, diris Lotta.

Tiam Lotta devis sidi sola en la luddometo, por ke si farigu obeema. Kaj tiam Anna-Klara elpensis, ke ni ludu, ke Lotta sidas en prizono kaj ni devas savi sin.

? Unue ni devas kase sendi al si iom da mangajo, diris Anna-Klara. Car en prizono oni ricevas nur akvon kaj panon.

Kaj ni iris en la kuirejon kaj petis Majken, ke ni ricevu malvarmajn viandobulojn. Anna-Klara metis la viandobulojn en korbeton, kiun ni havis por pluki berojn en gin. Poste Jonas kaj Anna-Klara suprengrimpis sur tegmenton de la luddometo kaj kriis al Lotta, ke ni mallevos la mangajon por si tra la fumtubo. Sed tiam Lotta elsovis la kapon tra la fenestro kaj demandis, kial si ne povis ricevi mangajon tra la fenestro au­ tra la pordo.

? Cu la pordo ne estas slosita? diris Anna-Klara.

? Ne, en vero tio estas falsprizono, diris Lotta. Venu ci tien kun la viandobuloj!

Sed tiam Anna-Klara ekkoleris kontrau­ Lotta kaj diris, ke kiam oni sidas en prizono, tiam oni devas ricevi mangajon mallevita tra fumtubo.

? Tio certas, diris Anna-Klara.

? Do ek, diris tiam Lotta.

Kaj Anna-Klara prenis longan snuron el la korbo kaj mallevis gin tra la fumtubo. Jonas povis helpi mallevi, kvankam ne multe. Sed Totte kaj mi povis nur stari sube kaj rigardi.

? Jen venas la viandobuloj, kriis Lotta en la luddometo. Kaj krome multe da fulgo, si diris.

Totte kaj mi rigardis tra la fenestro kaj vidis Lot-tan formangi la viandobulojn. Sed estis multe da fulgo sur ili, do Lotta farigis tute nigrovizaga kaj nigromana. Anna-Klara diris, ke tio estis nur bone, car tiam Lotta povis esti kaptita negrosklavo, kiun ni povis savi. Kaj Lotta smiris sur sin ec pli da fulgo, por ke si farigu vera negrosklavo. Sed Totte ploris, car li kredis negrosklavojn esti dangeraj.

? Ili ne estas dangeraj, diris Anna-Klara.

? Sed ili aspektas dangeraj, diris Totte kaj ploris ec pli.

Tiam Lotta farigis kontentega kaj grimacis al Totte kaj diris:

? Multaj negrosklavoj estas sufice dangeraj. Poste si diris:

? Savu min tuj, car mi volas iri cirkau­e kaj timigi homojn. Mi satas, kiam homoj ektimas min.