Пакуль цягнулiся прамовы.
- А ты, дарэктар, ведай дзела:
Прыпры iх добра, як вужакаў,
Каб аж заенчыў i заплакаў,
Каб у галовах iх кiпела!
Калi ж чаго не зразумее,
Або не ў часе задурэе,
Цi так падыме часам спрэчку,
Стаў на каленi i на грэчку!
"Ого! - падумалi хлапяты.
Няўжо дарэктар так заўзяты,
Што будзе права сваё правiць
I на каленi штодзень ставiць?
Ну, што ж? пабачым, памяркуем,
А здзеку, кпiн не падаруем.
Няхай адно кране за вуха:
Як выйдзе ён на двор, псяюха,
Адзiн без нас, як цёмна стане,
Тады што скажаш нам, Iване?"
Але навука аказалась
Не гэтак страшна, як здавалась.
Дарэктар выдаўся мяркоўны
I лепшы нават, як свой кроўны;
Умей з iм толькi пагадзiцца,
Раменным вушкам паддабрыцца
Цi падшыванку звiць на лапаць,
За вуха ён не будзе цапаць,
Наадварот: тады ты - дока,
Ў навуцы пойдзеш ты далёка.
I толькi Ўладзя хiбiў часта:
Задач нiяк не браў i - баста;
Як з iм дарэктар наш нi бiўся
Нi з месца, раз ужо спынiўся;
А не - на злосць яму гаворыць,
А то часамi з iм i спорыць
Цi проста дражнiцца, смяецца
I ўзяць за вуха не даецца.
Тады дарэктар адступаўся
I да другога зварачаўся.
Ды толькi вось чым скутак дрэнны:
Мiхал быў сам крыху пiсьменны
I падлавiў ён раз Алеся:
Ў законе божым, як у лесе,
Не цямiў хлопец нiчагутка;
Адам i Ева, збойца Каiн
Разоў пятнаццаць iм аблаен,
Але няма ўсё таго скутку:
Два словы скажа i запнецца,
Бы галава там чым заткнецца,
Ну проста зробiцца як звон,
Алеся лаюць за закон:
- Ото бяспамятны дурнiца!
Бадай ты спрогся быў, тупiца!
Смяюцца, строяць з хлопца кпiны,
Няма спакою нi часiны.
Алесь пакутуе i плача:
Надыдзе ж гэтака няўдача!
I вось, зашыўшыся на печы,
Ён разважае недарэчы:
Як тут зрабiць i што парадзiць?
Куды б "закон" яму справадзiць?
- Згарэлi б вы былi, "начаткi"!
Парву нашчэнт вас, небажаткi!..
А што ж? пакромсаць iх, i квiта!
Абы зрабiць тут шыта-крыта!..
Алесь па сталым разважаннi
Прыйшоў да тога праканання,
Што каб палепшылась вучэба,
То гэту кнiгу знiшчыць трэба.
I вось уночы наш дабродзей
Ўстае i крадзецца, як злодзей,
I кнiгi з скрынкi выкiдае,
I пад сталом iх растрасае,
А ненавiсныя "начаткi"
Парваў па самыя акладкi:
"Вось вам, Абрам, Iсак i Якаў!
Паплачце вы, бо я ўжо плакаў!"
Зрабiўшы строгую расправу,
Ён кiнуў далей iх пад лаву,
Як быццам тут каты гулялi
I штук такiх навытваралi
Сваiмi гульнямi i скокам,
I скрынку ставiць Алесь бокам.
Паслухаў: не - нiхто не чуе,
I ў запек цiхенька шыбуе.
Назаўтра раненька дасвету
Руплiвасць матку падымае.
Яна ўстае, крыху ўздыхае,
Работа розная чакае,
I рух находзiць на кабету,
Карчажку палiць на камiнку,
Садзiцца прасцi на часiнку,
Пакуль у печы не падпалiць,
Тады работа ўся навалiць.
I дзядзька зараз абудзiўся,
У вокны глянуў - мо спазнiўся.
- Ох, трэба ж борзда абувацца
I з малацьбою паспяшацца,
Бо мышы збожжа й так паелi,
I злазiць борздзенька з пасцелi.
Алесь не спiць - ён у трывозе:
Што на сягонняшняй дарозе
Яго з "начаткамi" чакае?
Як сойдзе хiтрасць яго тая?
А як успомнiць пра "начаткi",
Так i палезе душа ў пяткi.
Абуўся дзядзька, штось шукае
I раптам голасна пытае:
- А во! хто ж кнiгi так раскiдаў?!
Алесь нiчым сябе не выдаў,
Заплюшчыў вочы i чакае,
Чакае, што тут далей будзе.
- Скажэце, мiленькiя людзi!
Мае ж вы родненькiя маткi!
Як расчвартованы "начаткi"!
Пад лавай дзядзька вядзе следства.
- Якое зроблена калецтва!
I мацi прасцi перастала,
Глядзiць i дзiвiцца нямала.
- Каты напэўна, - кажа мацi,
Бо гэтак бегаюць па хаце,
Калi разыдуцца часамi!
Алесь падзячан добрай маме,
Бо мацi ў тон яму трапляе
I на катоў вiну ўскладае.
I бацька ўстаў на гэту справу
Пабачыць дзiўную праяву.
"Ўсё будзе добра, калi тата
Не надта возьмецца заўзята",
Алесь пад коўдрай разважае,
I страх мацней яго шугае.
Да кнiжак тут усе сышлiся,
I разважаннi пачалiся.
"Начаткi" доўга разглядалi,
Як iх "каты" пашматавалi.
Алесь за печчу весялее,
Але падняцца ён не смее,
Каб там чаго не наплясцi,
На след старэйшых не ўзвясцi...
"Не: трэба ўстаць, устаць, канечна,
Бо так ляжаць, брат, небяспечна!"
Яго аж коле пад лапаткi.
Ўстае, глядзiць ён на "начаткi",
Глядзiць ды ў слёзы! Як заплача!
"Ах ты, халерына кацяча!"
Алесь прыйшоў у гнеў, у дзiкi,
I ў абурэнне, жаль вялiкi,
Катоў ён бедных б'е, ганяе,
За хiб у сенi выкiдае,
Як бы яму тыя "начаткi"
Мiлей i бацькi, мiлей маткi.
- А гэта Каiну не шкодзiць:
Нашто ён Бога ў зман уводзiць?
Няхай братоў не забiвае!
"Начаткi" дзядзька разглядае,
Кiвае хiтра на Алеся:
- Няма нi Сiма, брат, нi Хама,
Падралi ў дрэбезгi Адама,
А Ева дзесь сядзiць на стрэсе,
Нiдзе не знойдзеш Саламона,
Кот на хвасце панёс Самсона.
Тут, брат, Iсая i Агей,
Прарок Iлья i Елiсей.
Пастаў цяпер ты Богу свечку,
За цэп бярыся ды за грэчку,
"Начаткi" ж сунь iдзi пад стрэху!
I аж заходзiцца ад смеху.
- А каб яны павыдыхалi!
Чаму задачнiка не рвалi?
Сказаў Уладзя ў засмучэннi:
- Дае ж такiя Бог здарэннi,
Але не мне яны трапляюць,
Мяне заўсёды абмiнаюць.
Тут нават бацька не стрымаўся
I нечакана засмяяўся.
Алесь пачуў - мiнула лiха.
I сам сябе ён хвалiць цiха,
I так на сэрцы праяснiлась,
Як бы гара з плячэй скацiлась.
I думаў ён i пацяшаўся,
Што ўжо з законам паквiтаўся,
I цэлы дзень ён быў вясёлы,
Як бы яго няслi анёлы.
Ды памылiўся ён без меры:
Прыходзiць бацька па вячэры,
Алеся з запеку ён клiча
Ды ў нос "начаткi" яму тыча:
- Глядзi ж ты iх цяпер, як вока:
Папруга ўжо не так далёка;
Калi каты iх зноў парвуць,
То пухiры тут паўстаюць!
I тое месца сына-блазна
Айцец паказвае выразна.
Алесь, у смутку джургануўшысь,
Пашыўся ў запечак, сагнуўшысь.
I доўга ён заснуць не можа:
Зноў Лот, Абрам... Мой моцны Божа!
Ўваччу "начаткi" мiтусяцца,
Ад iх няможна адвязацца;
Зноў тая самая бядота,
Зноў слёзы, крыўда i згрызота.
Адно Алеся суцяшала
I Кастуся бяда спаткала:
Кастусь на "веруi" сеў макам,
Абодвум кепска, небаракам!
I кажа раз Алесiк брату:
- Закiнем кнiгi ў снег, за хату,
Ты "верую", а я "начаткi",
I пойдуць iншыя парадкi.
- А будуць бiць? - То што? паплачам,
Затое ж потым мы паскачам.
- А тата кнiжак зноў дастане?
- Ну й што? i тым дамо мы рады,
А там падыдуць i Каляды,
А там, дасць Бог, вясна настане...
Эх, брат: якi ты баязлiвы!
Не бойся, Костусь: будзем жывы!
Чаго баяцца? нiчагутка!
Закiнем iх у снег цiхутка.
А ты маўчок! нi шэп! нi слова,
I ўсё, брат, пойдзе адмыслова.
- Не, брат Алеська, не рабi ты,
Бо тата наш такi сярдзiты!
- Дык ты не хочаш? - Не: баюся!
- Адзiн i я, брат, адступлюся,
Сказаў Алесь i засмуцiўся
I ў свае думкi углыбiўся.
На скорым часе ранiчкою
Алесь у кепскiм быў настроi:
Хадзiў, бурчаў, не змоўчваў маме,
Ўсё дагары вярнуў нагамi.
- Бадай яны былi згарэлi!
I дзе чарты iх тут падзелi?..
- Чаго ты шворышся, мармотка?
Ў пытаннi маткi злосцi нотка
Зусiм Алеся угнявiла.
Зiрнуў на матку ён нямiла.
- Няма "начатак"! - Зноў "начаткi"?
Калi ўжо будуць iм канчаткi?
Ён ператрос i вугалочкi,
Як ёсць, аблазiў i куточкi;
Глядзеў за бэльку i ў пячуру,
Падняў такую шуру-буру,
Што хоць ты з хаты выбiрайся
I тых "начатак" адцурайся.
Алесь раскiс i не ў гуморы.
- Мо iх забраў Марцiн з каморы?
(Марцiн нядаўначка з кватэры
Прыносiў нейкiя паперы.)
Алесь Марцiна прыплятае
I ўсё шукае ды шукае,
I не знаходзiць сваю страту.
З гуменца бацька шусь у хату!
I, не гаворачы нiчога,
Рвануўся раптам да малога!
Аж задрыжаў. I ў момант вока
Ўгары матнуўся пас высока
I ў тую ж самую хвiлiну
Агнём апёк Алесю спiну.
Алесь заенчыў праразлiва,
Упаў i зноў схапiўся жыва,
А дзецi ў плач, у енк, у слёзы,
I ўсе разбеглiся, як козы;
А бацька, страшны, поўны злосцi,
Алеся лупiць без лiтосцi;
I мацi рады даць не можа
Так моцна бацька абурыўся.
Даў Бог, Ксавэры налучыўся.
- Пакiнь, Мiхал! пакiнь, нябожа!
Апамятуйся, цi так можна?
Насмерць заб'еш неасцярожна!
Прыбег i дзядзька на падмогу,
Насiлу вырвалi нябогу.
А бацька сек, пытаў скрозь гнеў:
- Куды "начаткi", гад, задзеў?
Алесь без вопраткi i босы
Бяжыць у снег, проставалосы,
За хлеў ён чэша без аглядкi:
- А во яны! а во "начаткi"!
I мушу я адно зазначыць,
Няхай тут праўду кожны ўбачыць,
Што гэта прыкрае здарэнне
Пайшло яму на паляпшэнне.
ХVI. ВЕЧАРАМI
Малюнкi родныя i з'явы!
Як вы мне любы, як цiкавы!
Як часта мiлай чарадою
Вы ўстаяце перада мною!
I так панадна смеяцеся
Жывою баграю на лесе,
I златаблескiмi снапамi
Праменняў-стрэлаў над палямi,
I брыльянцiстаю расою,
Калi гарачаю касою
Скрозь лiсцяў сетачкi-аконцы
На ёй заззяе цiха сонца,
Яе так песцiць, так кахае,
Па ёй вясёлкi рассыпае!
Я бачу роўныя пакаты
Палёў за Нёмнам i iх шаты
Аўсоў палоскi, лавы жыта,
Што морам золата разлiта;
I грэчак белыя абрусы,
I лесу два крылы, як вусы,
I цёмны роў, вадой прабiты,
Такi зацяты i сярдзiты;
Ялоўцаў шэрыя аблогi,
Дзе белы мох, сiвец убогi
Пясочак жоўты засцiлаюць
I дзе зайцы прыпынак маюць.
Я чую шум рознагалосы
Лясоў, лугоў, дзе звоняць косы
У часе дружнай касавiцы;
Я чую громы навальнiцы,
I шум глухi буйных дажджоў,
I песнi звонкiя палёў,
I цiхi плач ускрай магiлы.
Даўно зацiх iх голас мiлы,
Даўно ўсё змоўкла i прапала,
Iх толькi памяць захавала.
Але нявiднымi нiцямi
Я моцна-моцна звязан з вамi,
Малюнкi роднае краiны!
Эх, зараслi вы, пуцявiны
У гэты мiлы мой куточак,
Дзе ные жоўценькi пясочак
Пад летнiм сонцам, пад спякотай
I ззяе смутнай пазалотай
Над самым Нёмнам срэбраводным,
Так сэрцу блiзкiм-блiзкiм, родным.
I зараслi не палынамi,
Не крапiвой, не драсянамi,
Не чаратом, не лебядою
А беларускаю бядою.
Ды покi будзе сэрца бiцца,
Яно не зможа пагадзiцца
Нi з гэтым гвалтам, нi з бядою
Над нашай роднаю зямлёю...
Эх, мiлы край адвечнай мукi!
Пракляты будзьце, вусны, рукi,
Што на цябе ланцуг кавалi
I ў твар зняважлiва плявалi!
Няхай агонь i жар пакуты
Навекi спалiць здзек той люты,
Якi спрадвеку там пануе,
Над тым, хто родны скарб шануе
I хто ўсiм сэрцам i душою
Астацца хоча сам сабою.
Жывi ж, наш край! Няхай надзея
Гарыць у сэрцы i мацнее,
Што хоць не мы, дык нашы дзецi
Убачаць цэльным цябе ў свеце!
Алесь на дзеле праканаўся,
Што ён дарэмна марнаваўся
I што ўжо больш няма збавення,
Як толькi ўзяцца за вучэнне,
Як гэты клопат не марудны.
I што ж? закон быў не так трудны,
Ужо па той адной прычыне,
Што ён запiсан быў на спiне
(А ў сэрца ўложан сам сабою),
I ўсё пайшло сваёй чаргою.
Цяклi дзянькi ды йшлi нядзелi,
I час тут вольны хлопцы мелi,
Вучылiсь толькi да абеду,
Вучылiсь нават не без следу.
I Костусь, мушу я прызнацца,
Ўжо ўмеў на дошцы распiсацца,
Што вельмi цешыла Мiхала
I гонар бацькаў падымала.
Удзень, як лекцыi канчалi,
На рэчку хлопцы выбягалi
Крыху пакоўзацца па лёдзе
Цi так пабегаць на свабодзе,
У снег залезцi па калена,
А то насiлi козам сена
Ў звярынцы козы зiмавалi
I iм палонкi прасякалi.
I сам дарэктар клышаногi
Не горш ад вучняў бег з дарогi,
Гайсаў па снезе, распускаўся
I штурхалямi захапляўся.
А як надарыцца часамi
Яму спаткацца там з казамi,
Тады крычаў ён благiм матам,
Тады рабiўся ён вар'ятам,
Такая радасць пашыбала,
Так хвалявала, захапляла.
I гэту радасць, мiг шчаслiвы,
Выказваў крыкам праразлiвым.
- А я-я-яй! А я-я-яй!
Крычаў, хоць вушы затыкай.
Другi раз хлопцы валяць валам
У ток да дзядзькi ўсiм кагалам.
На току ў дзядзькi, бы ў святлiцы,
Маркотна свецiць блеск газнiцы;
Дрыжыць агоньчык сiратлiва,
У бокi ходзiць палахлiва.
На месце ўсё тут i прыбрана,
Так гладка ўсё дапасавана.
А тыя ж граблi цi цапочкi!