“Kaj kio okazis al ili? ”demandis Doroteo, kiun tre interesis la rakonto.
“Car Kelala estis la unua posedanto de la Ora Capo, ”respondis la Simio, “li la unua faris al ni siajn ordonojn. Car lia novedzino ne toleris vidi nin, li vokis nin ciujn al si en la arbaro post la geedzigo kaj ordonis ke ni ciam restu kie si neniam revidos Flugantan Simion, kaj ni volonte obeis lin, car ni ciuj timis sin. ”
“Neniun alian taskon ni devis fari gis la Oran Capon akiris la manoj de la Fia Sorcistino de la Okcidento, kiu devigis nin sklavigi la Palpbrumojn, kaj poste peli Ozon mem el la Lando de la Okcidento. Nun la Ora Capo apartenas al vi, kaj trifoje vi rajtas ordoni nin. ” Dum la Simirego ?nis sian rakonton Doroteo malsuprenrigardis kaj vidis la verdajn, brilantajn murojn de la Smeralda Urbo antau ili. Si miris pro la rapida ?ugo de la Simioj, sed al si placis ke la ?ugo ?nigis. La strangaj bestoj zorge metis la veturintojn antau la pordegon de la Urbo, la Rego klinis sin malalten antau Doroteo, kaj post tio li for ?ugis rapide, sekvate de sia tuta bando.
“Ni tre bone veturis, ”diris la malgranda knabino.
“Jes, kaj ni trovis tre rapidan vojon el niaj problemoj, ”respondis la Leono. “Kiom bonfortune estis ke vi kunportis tiun mirindan Capon! ”
Capitro XV
Ili malmaskas Ozon, la Teruran
Tiam la kvar veturintoj marsis al la granda pordego de la Smeralda Urbo kaj sonigis la sonorilon. Post plurobla sonigado gin malfermis la sama Pordogardisto kiun ili antaue renkontis.
“Kion! Cu vi revenis? ”li demandis, surprizite.
“Cu vi ne vidas nin? ”demandis la Birdotimigilo.
“Sed mi supozis ke vi intencis viziti la Fian Sorcistinon de la Okcidento. ”
“Ni ja vizitis sin, ”diris la Birdotimigilo.
“Kaj si lasis vin foriri? ”demandis la viro, miroplene.
“Si ne povis malpermesi, car si estas degeligita, ” klarigis la Birdotimigilo.
“Degeligita! Nu, jen tre placa informo, ”diris la viro.
“Kiu degeligis sin? ”
“Doroteo, ”diris la Leono solene.
“Mirige! ”krietis la viro, kaj li klinis sin vere tre malalten antau si. Post tio li kondukis ilin en sian malgrandan cambron kaj prenis la okulvitrojn el la granda kesto, metis ilin sur iliajn okulojn, kaj slosis ilin, same kiel antaue. Poste ili trairis la pordon en la Smeraldan Urbon, kaj kiam la popolo sciigis per la Pordogardisto ke ili degeligis la Fian Sorcistinon de la Okcidento ili ciuj grupigis cirkau la veturintojn kaj sekvis ilin en granda amaso al la Palaco de Oz. La Soldato kun la Verdaj Lipharoj ankorau gardis la pordon, sed li tuj enlasis ilin, kaj ilin denove renkontis la bela verda knabino, kiu tuj kondukis ciun el ili al ties antaua cambro, por ke ili ripozu gis la Potenca Oz pretos akcepti ilin. La Soldato komunikigis la informon rekte al Oz ke Doroteo kaj la aliaj veturintoj revenis, detruinte la Fian Sorcistinon; sed Oz ne respondis. Ili supozis ke la Potenca Sorcisto tuj akceptos ilin, sed tio ne okazis. Ili ricevis neniun komunikon de li la sekvan tagon, nek la postsekvan, nek la postpostsekvan. La atendado estis enuiga kaj teda, kaj ?ne ilin cagrenis ke Oz tiel mistraktas ilin, post sia postulo kiu suferigis kaj sklavigis ilin.
Do la Birdotimigilo ?ne petis ke la verda knabino portu novan komunikon al Oz, dirante ke se li ne tuj permesos ke ili eniru li alvokos la Flugantajn Simiojn por helpi ilin, kaj trovi cu au ne li plenumos sian promeson. Kiam la Sorcisto audis tiun komunikajon li timegis kaj sendis ordonon ke ili venu al la Troncambro je kvar minutoj post la naua horo la sekvan matenon. Li unufoje renkontis la Flugantajn Simiojn en la Lando de la Okcidento, kaj li ne volis rerenkonti ilin. La kvar veturintoj maldormis tiunokte, car ciu pripensis la donacon kiun Oz lau sia promeso donos. Doroteo endormigis nur unufoje, kaj songis ke si estas en Kansas, kie Onklino Em diras al si sian gojon ke la knabineto denove estas hejme. Akurate je la naua horo la sekvan matenon la verdliphara soldato renkontis ilin, kaj post kvar minutoj ili ciuj eniris la Troncambron de la Potenca Oz. Kompreneble ciu el ili anticipis vidi la Sorciston en la formo kiun li antaue havis, kaj ciun multe surprizis kiam ili cirkaurigardis kaj vidis tute neniun en la cambro. Ili restis proksime al la pordo kaj ec pli proksime unu al la alia, car la silento en la malplena cambro timigis pli ol ciu formo de Oz kiun ili antaue vidis. Baldau ili audis Vocon, kiu sajnis veni el loko ie proksima al la supro de la granda kupolo, kaj gi diris, solene.
“Mi estas Oz, la Granda kaj la Terura. Kial vi sercas min? ” Ili rerigardis al ciu parto de la cambro, kaj, vidinte neniun, Doroteo diris, “Kie vi estas? ”
“Mi estas cie, ”respondis la Voco, “sed por la okuloj de ordinaraj mortemuloj mi estas nevidebla. Mi nun sidigos sur mian tronon, por ke vi konversaciu kun mi. ” Vere, la Voco sajnis guste tiam soni rekte el la trono mem; do ili marsis tien kaj staris en vico dum Doroteo diris:
“Oz, ni venis por peti la plenumigon de la promeso. ”
“De kiu promeso? ”demandis Oz.
“Vi promesis resendi min al Kansas kiam la Fia Sorcistino estos detruita, ”diris la knabino.
“Kaj vi promesis doni al mi cerbon, ”diris la Birdotimigilo.
“Kaj vi promesis doni al mi koron, ”diris la Stana Lignohakisto.
“Kaj vi promesis doni al mi kuragon, ”diris la Malkuraga Leono.
“Cu la Fia Sorcistino vere estas detruita? ”demandis la Voco, kaj Doroteo kredis ke gi iomete tremas.
“Jes, ”si respondis, “mi degeligis sin per sitelo da akvo. ”
“Nu! ”diris la Voco, “tio okazis subite! Nu, revenu al mi morgau, car mi bezonas tempon por pripensi la aferon. ”
“Vi jam havis multan tempon, ”diris la Stana Lignohakisto, kolere.
“Ni rifuzas atendi ec unu tagon pli, ”diris la Birdotimigilo.
“Plenumu viajn promesojn! ”krietis Doroteo. La Leono opiniis ke taugos timigi la Sorciston, do li laute mugis plenvoce, kaj tiu feroca sono tiom teruris Toton ke li forsaltis alarmite kaj frapegis la ekranon kiu staris en angulo. Dum gi brue falis ili rigardis tien, kaj la sekvan momenton ciu el ili vere miris. Car ili vidis, staranta en precize tiu loko kiun la ekrano antaue kasis, malgrandan maljunulon, kun kalva kapo kaj sulketoplena vizago, kiu sajne estis egale surprizita kiel ili. La Stana Lignohakisto, levinte sian hakilon, kuris al la vireto kaj kriis, “Kiu vi estas? ”
“Mi estas Oz, la Granda kaj Terura, ”diris la vireto, per tremoplena voco, “sed ne batu min —mi petegas! — kaj mi faros kion ajn vi volos. ” Niaj amikoj rigardis lin surprizite kaj cagrenite.
Mi kredis ke Oz estas granda Kapo, ”diris Doroteo.
“Kaj mi kredis ke Oz estas bela Damo, ”diris la Birdotimigilo.
“Kaj mi kredis ke Oz estas terura Besto, ”diris la Stana Lignohakisto.
“Kaj mi kredis ke Oz estas Globo de Fajro, ”kriis la Leono.
“Ne; vi ciuj eraris, ”diris la malgranda viro humile.
“Mi nur sajnigis tion. ”
“Sajnigis! ”kriis Doroteo. “Cu vi ne estas granda Sorcisto? ”
“Cit, karulino, ”li diris; “ne tiom laute parolu, car oni audos vin —kaj mi estus ruinita. Oni supozas ke mi estas Granda Sorcisto. ”
“Sed vi ja estas, cu ne? ”
“Tute ne, karulino; mi estas nur ordinara homo. ”
“Ec pli, ”diris la Birdotimigilo, per doloroplena voco, “vi estas carlatano. ”
“Guste tiel! ”deklaris la malgranda viro, kunfrotante siajn manojn kvazau la akuzo placis al li; “Mi estas carlatano. ”
“Sed ve! ”diris la Stana Lignohakisto, “do kiel mi akiros mian koron? ”
“Kaj mi mian kuragon? ”demandis la Leono.
“Kaj mi mian cerbon? ”ploris la Birdotimigilo, visante la larmojn el siaj okuloj per la maniko de sia jako.
“Miaj karaj amikoj, ”diris Oz, “bonvolu ne paroli pri tiaj malgravajoj. Konsideru min, kaj mian malfelican situacion pro mia malmaskigo. ”
“Cu neniu alia scias pri via carlataneco? ”demandis Doroteo.
“Neniu scias, escepte de vi kvar —kaj mi mem, ” respondis Oz. “Mi trompis ciun dum tiom da tempo ke mi supozis ke oni neniam sciigos. Mi eraregis kiam mi decidis permesi ke vi eniru la Tronocambron. Kutime mi rifuzas vidi ec miajn regatojn, kaj tial ili kredas min terura. ”
“Sed, mi ne komprenas, ”diris Doroteo, konfuzite.
“Kiel vi povis aspekti granda Kapo al mi? ”
“Tio estis nur trompo, ”respondis Oz. “Bonvolu sekvi min, kaj mi klarigos cion al vi. ” Li kondukis ilin en malgrandan cambron malantau la Tronocambro, kaj ili ciuj sekvis lin. Li gestis al unu angulo, en kiu kusis la Granda Kapo, fabrikita el multaj tavoloj de papero, kaj kun zorge surpentrita vizago.
“Mi pendigis tion de la plafono per drato, ”diris Oz; Doroteo.
“Sed kion pri la voco? ”si demandis.
“Nu, mi estas ventroparolisto, ”diris la vireto, “kaj mi povas jeti la sonon de mia voco al kiu ajn loko lauvole; tial vi kredis ke gi venas el la Kapo. Jen la aliaj aferoj kiujn mi uzis por trompi vin. ”Li montris al la Birdotimigilo la robon kaj la maskon kiujn li surhavis kiam li aspektis bela Damo, kaj la Stana Lignohakisto vidis ke la terura Besto estis nur aro da hautoj kunkudritaj, kun lignajoj kiuj elpremis la ?ankojn. Kaj la Globo de Fajro, nu la Pseudosorcisto ankau pendigis tion de la plafono. Efektive gi estis globo de kotono, sed kiam oleo estis surversita la globo brulis feroce.
“Vere, ”diris la Birdotimigilo, “vi hontu ke vi estas tia carlatano. ”
“Mi hontas — nepre mi hontas, ”respondis la malgranda viro malgaje; “sed mi povis fari nenion alian. Bonvolu sidigi, trovigas multaj segoj; kaj mi rakontos al vi mian historion. ” Do ili sidigis kaj auskultis dum li rakontis ci tiel:
“Mi naskigis en Omaha —”
“Sed, tio estas ne malproksime de Kansas! ”kriis Doroteo, ekscitite.
“Vi pravas; sed pli malproksime de ci tie, ”li diris, malgaje skuante sian kapon je si. “Kiam mi plenkreskis mi farigis ventroparolisto, kaj trejnis min tre lerta majstro. Mi povas imiti cian birdon kaj beston. ”Li miauis tiel precize kiel katido ke Toton ekatentis kaj ekrigardis ciudirekten por trovi kie si estas. “Post iom da tempo, ” pludiris Oz, “tio tedis min, do mi farigis balonisto. ”
“Kio estas tio? ”demandis Doroteo.
“Persono kiu supreniras en balono ce cirko, por instigi homojn alveni kaj pagi por vidi la cirkon, ”li klarigis.
“Ho, ”si diris; “mi scias. ”
“Nu, unu tagon mi supreniris en balono kaj la snuroj interimplikigis tiel ke mi ne povis malsupreniri. Gi ?ugis super la nubojn, tiom alten ke aer ?uo kaptis gin kaj forportis gin multajn, multajn kilometrojn. Dum tago kaj nokto mi veturis tra la aero, kaj e la mateno de la dua tago mi vekigis kaj trovis ke la balono ?osas super nekonata bela lando.
“Gi surterigis iom post iom, kaj mi tute ne suferis pro gi. Sed mi trovis min inter fremda popolo, kiu, vidinte min veni el la nuboj, kredis ke mi estas granda Sorcisto. Kompreneble, mi lasis ke ili kredu tion, car ili timis min, kaj promesis fari kion ajn mi volas. ”
“Simple por amuzi min, kaj doni okupatecon al tiuj bonuloj, mi ordonis ke ili konstruu ci tiun Urbon, kaj mian palacon; kaj ili faris cion volonte kaj bone. Kaj mi ekpensis, car la lando estis tiel verda kaj bela, ke mi nomos gin la Smeralda Urbo, kaj por ke la nomo pli bone taugu mi metis verdajn okulvitrojn sur ciujn personojn, tiel ke ili vidis cion verda. ”
“Sed cu ne estas cio ci tie verda? ”demandis Doroteo.
“Ne pli ol en ciu alia urbo, ”respondis Oz; “sed kiam vi surhavas verdajn okulvitrojn, nu kompreneble cio vidata aspektas verda. La Smeralda Urbo estis konstruita antau tre multaj jaroj, car mi estis junulo kiam la balono portis min ci tien, kaj mi estas tre maljuna viro nun. Sed mia popolo surportas verdajn okulvitrojn sur la okuloj de tiom longe ke la plej multaj el ili kredas ke gi vere estas Smeralda Urbo, kaj certe gi ja estas bela loko, abundas juveloj kaj valoraj metaloj, kaj cio bona por felicigi onin. Mi ame regas la popolon, kaj ili amas min; sed ekde kiam ci tiu Palaco estis konstruita mi enfermas min kaj rifuzis vidi iun ajn el ili.
“Unu el miaj plej grandaj timoj estis pro la Sorcistinoj, car kvankam mi mem havas tute nenian magian potencon mi baldau trovis ke la Sorcistinoj vere kapablas fari mirindajojn. Kvar Sorcistinoj ekzistis en ci tiu lando, kaj ili regis la popolojn kiuj logas en la Nordo kaj Sudo kaj Oriento kaj Okcidento. Felice, la Sorcistinoj de la Nordo kaj Sudo estis bonaj, kaj mi sciis ke ili ne damagos min; sed la Sorcistinoj de la Oriento kaj Okcidento estis terure ?aj, kaj se ili ne kredus ke mi estas pli potenca ol ili, ili certe detruus min. Do mi vivis konstante timante ilin dum multaj jaroj; do vi povas kompreni kiom mi gojis kiam mi informigis ke via domo falis sur la Fian Sorcistinon de la Oriento. Kiam vi venis al mi mi volonte promesus cion ajn por ke vi neniigu la alian Sorcistinon; sed mi devas honte diri ke nun, post sia degelo, mi ne povas plenumi miajn promesojn. ”
“Lau mia opinio vi estas tre malbona persono, ”diris Doroteo.
“Ho ne, karulino; mi estas tre bona persono; sed mi konfesas ke mi estas tre malkompetenta Sorcisto. ”
“Cu vi ne povas doni al mi cerbon? ”demandis la Birdotimigilo.
“Vi ne bezonas gin. Vi lernas ion novan ciutage. Bebo havas cerbon, sed gi malmulton scias. Nur sperto donas scion, kaj u pli longe vi vivos, des pli multe vi nepre spertos. ”
“Eble, ”diris la Birdotimigilo, “sed mi restos tre malfelica se vi ne donos al mi cerbon. ” La falsa sorcisto atente rigardis lin.
“Nu, li diris, gemante, “mi ne estas lerta magiisto, kiel mi diris; sed se vi vens al mi morgau matene, mi plenigos vian kapon per cerbo. Tamen mi ne povas instrui vin uzi gin; vi devos mem eltrovi tion. ”
“Ho, dankon —dankon! ”kriis la Birdotimigilo. Mi eltrovos metodon uzi gin, tute certe! ”
“Sed kion pri mia kurago? ”demandis la Leono maltrankvile.
“Vi havas multan kuragon, mi certas, ”respondis Oz.
“Vi nur bezonas mem ?don. Ekzistas neniu vivanto kiu ne timas kiam ceestas dangero. Vera kurago signifas fronti dangeron kiam oni timas, kaj tian kuragon vi am havas abunde. ” Eble, tamen malgraue mi timas, ”diris la Leono.
“Mi estos tre malfelica krom se vi ne donos al mi tian kuragon kiu forgesigas pri timo. ”
“Nu, bone; mi donos al vi tian kuragon morgau, ” respondis Oz.
“Kion pri mia koro? ”demandis la Stana Lignohakisto.
“Nu, rilate al tio, ”respondis Oz, “lau mi vi malpravas pro via deziro havi koron. Koro plejofte malfelicigas. Plej bone estus ke vi komprenu ke al vi tre bonsorte mankas koro. ”
“Pri tio vi kaj mi malsimile opinias, ”diris la Stana Lignohakisto. “Lau mia prefero, mi akceptos cian malfelicfelicon senproteste, se vi donos al mi koron. ”
“Bone, ”respondis Oz humile. “Venu al mi morgau kaj vi ricevos koron. Mi ludis esti Sorcisto dum tiom da jaroj ke mi povos iomete pli ludi. ”
“Kaj nun, ”diris Doroteo, “kiel mi reiros al Kansas? ”
“Ni devos pripensi tion, ”respondis la malgranda viro. “Lasu min konsideri la problemon dum du au tri tagoj kaj mi klopodos elpensi manieron transporti vin super la dezerton. Intertempe vi estos miaj bonvenaj gastoj, kaj dum vi logos en la Palaco mia popolo servos vin kaj plenumos vian ec plej malgrandan deziron. Nur unu aferon mi petas rekompence pro mia helpo —tia, kia gi estas. Vi devos respekti mian sekreton kaj diri al neniu ke mi estas carlatano. ” Ili konsentis diri nenion pri tio kion ili estis trovintaj, kaj reiris al siaj cambroj tre gaje. Ec Doroteo havis esperon ke
“La Granda kaj Terura Carlatano”, tiel si nomis lin, trovos metodon resendi sin al Kansas, kaj se li faros tion si volonte pardonos al li cion.