Capitro XVI
La magia arto de la Granda Carlatano
Nu la sekvan matenon la Birdotimigilo diris al siaj amikoj:
“Gratulu min. Mi ?nfine ricevos mian cerbon de Oz. Kiam mi revenos mi estos kiaj estas aliaj homoj. ”
“Mi ciam satis vin kia vi estas, ”diris Doroteo simple.
“Vi fablas satante Birdotimigilon, ”li respondis.
“Sed certe vi pli alte estimos min kiam vi audos la belegajn pensojn kiujn produktos mia nova cerbo. ”La Birdotimigilo diris adiau al ili per felica voco kaj iris al la Tronocambro, kie li frapis sur la pordon.
“Envenu, ”diris Oz.
La Birdotimigilo eniris kaj trovis la malgrandan viron sidanta apud la fenestro, profunde pensanta.
“Mi venis por mia cerbo, ”komentis la Birdotimigilo, iom malkviete.
“Ho, jes, sidigu en tiu sego, mi petas, ”respondis Oz. “Mi bezonas forpreni vian kapon, bonvolu pardoni, sed tio estas necesa por povi meti vian cerbon en la gustan lokon. ”
“Nepardonpetinde, ”diris la Birdotimigilo. “Volonte vi deprenu mian kapon, se gi estos pli bona kiam vi resurmetos gin. ” Do la Sorcisto mal ?ksis lian kapon kaj elprenis la pajlon. Post tio li eniris la malantauan cambron kaj prenis malgrandan ceramikan poteton da brano, en kiun li metis ankau pinglojn kaj kudrilojn. Forte skuinte gin, li metis gin en la supron de la kapo de la Birdotimigilo kaj plenigis la vakan spacon per pajlo, por ?rme teni gin. Kiam li ?nis re ?ksi la kapon de la Birdotimigilo sur lian kapon li diris al li,
“Ekde nun vi estos vere pensamanta homo, car mi donis al vi cerbamikan menson. ” La Birdotimigilo estis kaj placita kaj ?era pro la plenumigo de lia plej granda deziro, kaj varme dankinte Ozon li reiris al siaj amikoj. Doroteo rigardis lin scivole. Lia kapo svelis pro la cerbo.
“Kiel vi vin sentas? ”si demandis.
“Tre saga, efektive”li respondis fervore. “Kiam mi kutimigos al mia cerbo mi scios cion. ”
“Kial tiuj kudriloj kaj pingloj elpusas sin tra l ?ankon de via kapo? ”demandis la Stana Lignohakisto.
“Tio pruvas ke lia menso estas akra, ”komentis la Leono.
“Nu, mi devas iri al Oz por ricevi mian koron, ” diris la Stana Lignohakisto. Do li marsis al la Tronocambro kaj frapis sur la pordon.
“Envenu, ”vokis Oz, kaj la Hakisto envenis kaj diris,
“Mi venis por mia koro. ”
“Bone, ”respondis la malgranda viro. “Sed mi devos tondi truon en via brusto, por meti vian koron en la gustan lokon. Mi esperas ke tio ne dolorigos vin. ”
“Ho, ne, ”respondis la Hakisto. “Mi tute ne sentos gin. ” Do Oz elprenis tondilon de stanisto kaj tondis malgrandan, kvadratan truon en la maldekstra ?anko de la brusto de la Stana Lignohakisto. Post tio, li iris al sranko de tirkestoj kaj elprenis belan koron, tute el silko kaj plenigitan per segeroj.
“Vere bela, cu ne? li demandis.
“Jes, ja! ”respondis la Hakisto, al kiu gi multe placis. “Sed gi estas cu amema koro? ”
“Nepre jes! ”respondis Oz. Li metis la koron en la bruston de la Hakisto kaj post tio li remetis la kvadraton el stano, lutante gin nete kie gi estis eltondita.
“Finite”diris li; “nun vi havas koron kiu ?erigus ciun ajn homon. Mi bedauras ke mi devis ?iki vian bruston, sed vere tio estis necesa. ”
“Ne genas min la ?iko, ”fervore diris la felica Hakisto. “Mi dankegas vin, kaj mi neniam forgesos vian komplezon. ”
“Ne menciinde, ”respondis Oz. Post tio la Stana Lignohakisto reiris al siaj amikoj, kiuj deziris al li cian gojon pro lia bona fortuno. Nun la Leono marsis al l Tronocambro kaj frapis sur la pordon.
“Envenu, ”diris Oz.
“Mi venis por mia kurago, ”anoncis la Leono, enirante la cambron.
“Bone, ”respondis la malgranda viro. “Mi portos gin al vi. ” Li iris al sranko kaj etendinte sian brakon gis alta breto li deprenis kvadraKurago tan verdan botelon, kies enhavon li versis en verd-oran teleron, bele cizitan. Metinte tion antau la Malkuragan Leonon, kiu ?aris gin kvazau malsate, la Sorcisto diris:
“Trinku. ”
“Kio gi estas? ”demandis la Leono.
“Nu, ”respondis Oz, “se gi estus en vi, gi estus kurago. Vi scias, kompreneble, ke kurago ciam estas interna; do oni ne povas nomi ci tion kurago antau ol vi glutis gin. Tial mi konsilas al vi trinki gin kiel eble plej baldau. ” La Leono ne plu hezitis, sed trinkis gis la telero estis malplena.
“Kiel vi sentas vin nun? ”demandis Oz.
“Plena de kurago, ”respondis la Leono, kiu reiris goje al siaj amikoj por informi ilin pri sia bona fortuno. Oz, nun sola, ridetis al si pro sia sukceso doni l la Birdotimigilo kaj l la Stana Lignohakisto kaj l la Leono precize tion kion ili kredis deziri. “Kiel mi ne povas esti carlatano? ”li diris, “kiam tiom da personoj devigas min fari tion, kio tute ne estas farebla, kiel scias ciu homo? Estis facile felicigi la Birdotimigilon kaj la Leonon kaj l Hakiston car ili imagis ke mi povas fari cion ajn. Sed bezonata estos pli ol imago por reporti Doroteon al Kansas, kaj mi certas ke mi ne scias kiel fari tion. ”
Capitro XVII
Kiel la balono estis lancita
Forpasis tri tagoj dum kiuj Doroteo tute ne ricevis komunikon de Oz. Tiuj estis malfelicaj tagoj por la malgranda knabino, kvankam siaj amikoj estis tute felicaj kaj kontentaj. La Birdotimigilo diris al ili ke estas bonegaj pensoj en lia kapo; sed li rifuzis diri ilin car li sciis ke nur li mem povas kompreni ilin. Kiam la Stana Lignohakisto marsadis li sentis sian koron skuigi en lia brusto; kaj li diris al oroteo ke li trovas gin pli afabla kaj pli amema ol tiu kiun li havis kiam li konsistis el karno. La Leono deklaris ke li timas nenion sur la tero, kaj li volonte frontus armeon au dekduon da ferocaj Kolizuloj. orpasis
Tiel ciu en la grupeto estis kontenta escepte de Doroteo, kiu sopiris ec pli ol iam antaue reiri al Kansas. La kvan tagon, gojigante sin, Oz ordonis ke si reeniru la Troncambron, kaj kiam si eniris li diris afable al si:
“Sidigu, karulino; mi kredas ke mi trovis metodon forveturigi vin el ci tiu lando. ”
“Al Kansas? ”si demandis fervore.
“Nu, mi ne certas pri Kansas, ”diris Oz, “car mi ne povas ec konjekti pri gia direkto. Sed la unua tasko estas transiri la dezerton, kaj post tio versajne estos facile trovi vian vojon hejmen. ”
“Kiel mi povos transiri la dezerton? ”si demandis.
“Nu, jen mia penso, ”diris la malgranda viro.
“Komprenu, kiam mi venis al ci tiu lando mi ?ugis en balono. Ankau vi venis peraere, vin portis ciklono. o mi kredas ke la plej bona metodo retransiri la dezerton estos peraera. Nu, mi tute ne kapablas krei ciklonon; sed mi pripensadis la eblecojn, kaj mi kredas ke mi povos fari balonon. ”
“Kiel? ”demandis Doroteo.
“Balono, ”diris Oz, “estas el silko, sur kiu estas tavolo de gluo por enteni la gason. Mi havas multan silkon en ci tiu palaco, do tute ne estos malfacile fari la balonon. Sed en la tuta lando ne estas gaso por plenigi la balonon, por ke gi ?ugu. ”
“Se gi ne ?ugos, ”komentis Doroteo, “gi estos senutila. ”
“Vere, ”respondis Oz. “Sed ekzistas alia rimedo por ?ugigi gin, nome plenigi gin per varmega aero. Varmega aero ne estas egale bona kiel gaso, car se la aero malvarmigus la balono falus en la dezerton, kaj ni perdigus. ”
“Ni! ”kriis la knabino. “Cu vi akompanos min? ”
“Jes, certe, ”respondis Oz. “Min enuigas esti carlatano. Se mi elirus ci tiun Palacon mia popolo tuj trovus ke mi ne estas Sorcisto, kaj ili kolerigus kontrau min car mi trompis ilin. “Do mi devas resti fermita en ci tiujn cambrojn tuttage, kaj estas tre tede. Mi multe preferus reiri al Kansas kun vi kaj reesti en cirko. ”
“Mi guos vian kuneston, ”diris Doroteo.
“Dankon, ” “Dankon, ”li respondis. “Nun, se vi helpos min kunkudri la silkon, ni komencu labori pri la balono. ” Do oroteo prenis kudrilon, kaj tuj kiam Oz tondis striojn de silko gustaforme la knabino zorge kunkudris ilin. Unue estis strio el pala verda silko, sekvis strio el malpala verda kaj post tio strio el smeralda verda; car Oz decidis fari la balonon lau diversaj nuancoj de la koloro cirkau ili. Tri tagoj necesis por kunkudri ciujn striojn, sed kiam gi estis ?nita ili havis grandan sakon el verda silko pli ol ses metrojn longa.
Post tio, Oz smiris gian internon per tavolo de maldensa gluo, por ke gi rezistu aerlikadon, kaj post tio li anoncis ke la balono estas preta.
“Sed ni devos havi korbon en kiu ni veturos, ”li diris. Do li ordonis ke la Soldato kun la Verdaj Lipharoj alportu grandan korbon por lavotaj vestajoj, kiun li ?ksis al la malsupro de la balono per snuregoj. Kiam gi estis tute preta, Oz disanoncigis inter sia popolo ke li vizitos grandan fratan Sorciston kiu logas en la nuboj. La informo disvastigis rapide tra la urbo kaj ciu venis por rigardi la mirindajon. Oz ordonis ke la balono estu portita antau la Palacon, kaj la popolo rigardadis gin tre scivoleme. La Stana Lignohakisto estis hakinta grandan amason da ligno, kaj nun li bruligis gin, kaj Oz tenis la malsupron de la balono super la fajro tiel ke la varmega aero kiu levigis de la fajro plenigos la silkan sakon. Iom post iom la balono sveligis kaj enaerigis, gis ?ne la korbo preskau ne plu tusis la teron. Post tio, Oz eniris la korbon kaj diris al la tuta popolo per lauta voco:
“Mi nun foriros por viziti. Dum mi forestos la Birdotimigilo regos vin. Mi ordonas ke vi obeu lin kiel vi obeus min. ” La balono jam tiris forte por eskapi de la snurego kiu ligis gin al la tero, car la aero en gi estis varmega, kaj tio faris gin tiom malpli peza ol la aero ekster la balono balono ke gi tiregis klopodante alteniri en la cielon.
“Venu, oroteo! ”kriis la Sorcisto. “Rapidu por ke la balono ne for ?ugu sen vi! ”
“Mi tute ne trovas Toton ie ajn, ”respondis Doroteo, kiu ne volis forlasi sian hundon. Toto estis kurinta inter la homamasonpor boji kontrau katideton, kaj ?ne Doroteo trovis lin. Si prenis lin kaj kuris cele la balonon. Si estis nur kelkajn pasojn for de gi, kaj Oz etendis siajn manojn por helpi sin eniri la korbon, kiam krak! la snuregoj rompigis kaj la balono levigis en la aeron sen si.
“Revenu! ”si kriegis. “Mi volas kuniri! ”
“Mi ne povas reveni, karulino, ”vokis Oz el la korbo. “Adiau! ”
“Adiau! ”kriis ciu, kaj cies okuloj turnigis supren al kie la Sorcisto ve — turas en la korbo, altiganta ciumomente ec pli en la cielon. Kaj de tiam neniu revidis Ozon, la Mirindan Sorciston, kvankam eble li ja atingis Omahan sekure kaj tie estas nun, sed tion ni ne scias. Sed la popolo ame memoris lin, kaj diris unu al la alia,
“Oz estis ciam nia amiko. Kiam li estis ci tie li konstruis por ni ci tiun belan Smeraldan Urbon, kaj nun dum lia foresto li lasis por ni la Sagan Birdotimigilon por regi nin. ” Tamen, dum multaj tagoj ili lamentis la perdigon de la Mirinda Sorcisto, kaj ne estis konsoleblaj.
Capitro XVIII
For al la Sudo
Doroteo ploris amare pro la perdigo de sia espero reiri al sia hejmo en Kansas; sed kiam si konsideradis la aferon zorge, si gojis ne esti suprenirinta en balono. Tamen si lamentis la perdon de Oz, kaj ankau lamentis siaj akompanantoj. La Stana Lignohakisto venis al si kaj diris,
“Vere mi estus nedankema se mi ne lamentus la viron kiu donis al mi mian belan koron. Mi volas iom plori pro la foriro de Oz, se vi bonvolos forvisi miajn larmojn, por ke mi ne rustu. ”
“Volonte, ”si respondis, kaj si tuj alportis tukon. La Stana Lignohakisto ploris dum pluraj minutoj, kaj si zorge atentis la larmojn kaj forvisis ilin per la tuko. Kiam li ne plu ploris li forte dankis sin kaj oleumis sin zorge per sia juvelkovrita oleujo, por malebligi ruston. La Birdotimigilo nun estis la reganto de la Smeralda Urbo, kaj kvankam li ne estis Sorcisto la popolo ?eris pri li. “Car, ”ili diris, “en la tuta mondo ne ekzistas alia urbo regata de pajloplenigita viro. ”Kaj se ili ne eraris, ili pravis. La matenon post la levigo de la balono kun Oz la kvar marsintoj kunigis en la Tronocambro kaj diskutis. La Birdotimigilo sidis sur la granda trono kaj la aliaj staris respektoplene antau li.
“Nia sorto efektive estis feliciga, ”diris la nova reganto; “car ci tiu Palaco kaj la Smeralda Urbo nun apartenas al ni, kaj ni povas fari kion ajn ni volas. Kiam mi memoras ke antau nelonge mi estis sur stango en maizkampo de kultivisto, kaj ke nun mi estas la reganto de ci tiu bela Urbo, mi vere kontentas pri mia sorto. ”
“Ankau mi, ”diris la Stana Lignohakisto, “multe kontentas pri mia nova koro; kaj, efektive, nur tion mi volis en la tuta mondo. ”
“Rilate al mi, mi kontentas sciante ke mi estas egale kuraga kiel ciu alia besto dum la tuta historio, kaj eble pli kuraga, ”diris la Leono modeste.
“Se Doroteo nur kontentus logante en la Smeralda
Urbo, ”pludiris la Birdotimigilo, “eble ni ciuj kontentus kune. ”
“Sed mi ne volas logi ci tie, ”kriis Doroteo. “Mi volas iri al Kansas, kaj logi kun Onklino Em kaj Onklo Henriko. ”
“Nu, do, kio estas farebla? ”demandis la Hakisto. La Birdotimigilo decidis pensi, kaj li tiom forte pensis ke la pingloj kaj kudriloj komencis pusi sin el lia kapo. Fine li diris:
“Kial ne alvoki la Flugantajn Simiojn, kaj peti ilin porti vin trans la dezerton? ”
“Min tute ne tra ?s tiu ideo! ”diris Doroteo goje.
“Jen la solvo! Mi tuj alportos la Oran Capon. ” Kiam si estis alportinta gin en la Tronocambron si parolis la magiajn vortojn, kaj baldau la bando de Flugantaj Simioj ?ugis tra la malferman fenestron kaj starigis antau si.
“Nun jam la duan fojon vi alvokis nin, ”diris la Simirego, klinante sin antau la knabino. “Kion vi deziras? ”
“Mi deziras ke vi ?ugportu min al Kansas, ”diris Doroteo. Sed la Simirego kapneis.
“Tio ne estas farebla, ”li diris. “Ni apartenas al nur ci tiu lando, kaj ne povas eliri gin. Neniam estis Flugantaj Simioj en Kansas, kaj mi kredas ke neniam estos, car ne taugas ke ili estu tie. Ni volonte servos vin lau nia povo, povo se iel eble, sed ni ne povas transiri la dezerton. Adiau. ” Kaj denove klininte sin la Simirego etendis siajn ?ugilojn kaj for ?ugis tra la fenestron, sekvate de sia tuta bando. Doroteo estis preskau ploronta pro sia senesperigo.
“Mi malsparis la sorcon de la Ora Capo sene ?ke, ”si diris, “car la Flugantaj Simioj ne povas helpi min. ”
“Estas tute vere tre domage! ”diris la bonkora Hakisto. La Birdotimigilo denove pensadis, kaj lia kapo tiom terure svelis ke Doroteo timis ke gi krevos.
“Ni alvoku la Soldaton kun la Verdaj Lipharoj, ” li diris, “kaj petu ke li konsilu nin. ” Do la Soldato estis alvokita kaj eniris la Tronocambron timeme, car dum Oz vivis li neniam ricevis permeson trairi la pordon.
“Ci tiu knabineto, ”diris la Birdotimigilo al la Soldato, “volas transiri la dezerton. Kiel si povos fari tion? ”
“Mi ne scias, ”respondis la Soldato; “car neniu iam transiris la dezerton, krom se eble Oz mem faris tion. ”
“Cu ekzistas neniu kiu povas helpi min? ”demandis Doroteo fervore.
“Eble Glinda, ”li sugestis.
“Kiu estas Glinda? ”demandis la Birdotimigilo.
“La Sorcistino de la Sudo. si estas la plej potenca Sorcistino, kaj regas la Kvelulojn. Krome, sia kastelo staras apud la dezerto, do eble si scias metodon transiri gin. ”
“Glinda estas bona Sorcistino, cu ne? ”demandis la infano.
“La Kveluloj opinias ke si estas bona, ”diris la Soldato, “kaj si estas afabla al ciu. Mi audis ke Glinda estas bela virino, kiu scias resti juna ec kvankam si jam vivis multegajn jarojn. ”
“Kiel mi povos atingi sian kastelon? ”demandis Doroteo.
“La vojo al la Sudo estas rekta, ”li respondis, “sed oni diras ke gi estas plena de dangeroj por marsantoj. Sovagaj bestoj logas en la arbaro, kaj raso de strangaj homoj kiuj ne volas ke fremduloj trairu ilian landon. Pro tio neniu Kvelulo gis nun iam venis al la Smeralda Urbo. ” La Soldato tiam foriris kaj la Birdotimigilo diris,
“Sajnas ke malgrau la dangeroj, plejbone estos ke Doroteo marsu al la Lando de la Sudo kaj petu ke Glinda helpu sin. Car, kompreneble, se Doroteo restos ci tie si neniam reiros al Kansas. ”
“Evidente vi denove pensis, ”komentis la Stana Lignohakisto.