“Jes ja, ”diris la Birdotimigilo.
“Mi akompanos Doroteon, ”deklaris la Leono, “car mi enuas pro via urbo kaj sopiras la arbaron kaj la kamparon. Mi efektive estas sovaga besto, sciu. Ankaue, Doroteo bezonos protektanton. ”
“Vi pravas, ”akordis la Hakisto. “Mia hakilo eble povos helpi sin; do ankau mi akompanos sin al la Lando de la Sudo.
“Kiam do ni ekiros? ”demandis la Birdotimigilo.
“Cu vi kuniros? ”ili demandis, surprizite.
“Certe. Sen Doroteo mi ne havus cerbon. si levis min de la stango en la maizkampo kaj venigis min al la Smeralda Urbo. Do mia bona sorto uldigas al si, kaj mi neniam apartigos de si antau ol si ?n ?ne reiros al Kansas. ”
“Dankon, ”diris Doro-
“Vi ciuj estas vere afablegaj deziras komenci kiel eble
“Ni ekiros morgau dis la Birdotimigilo. “Do nun nin, car la marsado estos teo, kortusite. al mi. Sed mi plej baldau. ” matene, responni ciuj pretigu longa. ”
Capitro XIX
Ilin atakas la Batalantaj Arboj
Tuj la sekvan matenon Doroteo adiaue kisis la belan verdan knabinon, kaj ciuj premis la manon de la Soldato kun la Verdaj Lipharoj, kiu marsis kun ili gis la pordego. Kiam la Pordogardisto evidis ilin li miregis ke ili volas foriri el la bela Urbo por renkonti novnovajn problemojn. Sed li tuj malslosis iliajn okulvitrojn, kiujn li remetis en la verdan keston, kaj donis al ili multajn bondezirojn por kunporti kun si.
“Vi nun estas nia reganto, ”li diris al la Birdotimigilo, “do nepre vi devos reveni al ni kiel eble plej baldau. ”
“Mi certe evenos se mi povos, ”la Birdotimigilo respondis; “sed unue mi devas helpi Doroteon reiri al sia hejmo. ” Dum Doroteo lastafoje adiauis la bonhumoran Gardiston si diris:
“Oni tre afablis al mi en via belo Urbo, kaj ciu estis tre gentila al mi. Mi ne povas esprimi kiom dankema mi estas. ”
“Ne provu, karulino, ”li respondis. “Ni volonte havus vin kun ni, sed se via deziro estas reiri al Kansas mi esperas ke vi trovos rimedon. ”Li malfermis la pordon de la ekstera muro kaj ili eliris kaj komencis sian marsadon. La suno brilegis dum niaj amikoj turnis siajn vizagojn cele la Landon de la Sudo. Ili estis ciuj plejaltspiritaj, kaj ridis kaj interbabiladis. Doroteo denove estis plengita de la espero iri al sia hejmo, kaj la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto gojis car ili povis utili al si. Kaj la Leono, nu li ?aris la fresan aeron tre plezure kaj balancis sian voston de ?anko al ?anko pro pura gojo car li denove estas en la kamparo, dum Toto kuris cirkau ilin kaj casis la tineojn kaj papiliojn, tutdume gaje bojante.
“Urbologado tute ne konvenas por mi, ”komentis la Leono, dum ili rapidpase marsadis. “Mi perdis multe da mia karno ekde kiam mi cesis logis tie, kaj nun mi fervoras trovi oportunon montri al la aliaj bestoj kiom kuraga mi farigis. ”
Ili nun turnis sin kaj lastafoje rigardis la Smeraldan Urbon. Ili vidis nur amason da turoj malantau la verdaj muroj, kaj alte super cio estis la pintoj kaj kupolo de la Palaco de Oz.
“Oz ja ne estis malbona Sorcisto, ”diris la Stana Lignohakisto, dum li sentis sian koron frapadi la ?ankojn de lia brusto.
“Li sciis doni al mi cerbon, vere tre bonan cerbon, ” diris la Birdotimigilo.
“Se Oz trinkus dozon de la sama kurago kiun li donis al mi, ”aldonis la Leono, “li estus kuraga persono. ” Doroteo diris nenion. Oz ne plenumis sian promeson al si, sed li ja klopodis, do si pardonis lin. Car, kiel li diris, li estas bona persono, kvankam li estas malkompetenta Sorcisto. La marsado dum la unua tago trairis la verdajn kampojn kaj brilajn ?orojn kiuj etendigis cirkau la Smeralda Urbo ciu ?anke. Ili dormis tiun nokton sur la herbaro, kun nur la steloj super si; kaj ili tre bone ripozis. En la mateno ili plue marsadis gis ili atingis densan arbaron. Tute ne estis eble cirkauiri gin, car lauaspekte gi etendigis dekstren kaj maldekstren gis preter ilia vidpovo; kaj, krome, ili ne volis riski sangi sian direkton car ili timis ke ili perdigus. Do ili sercis tiun lokon kie estos plej facile eniri la arbaron. La Birdotimigilo, kiu estis la unua en la vico, ?ne trovis grandan arbon kiu havis su ?ce largetendajn brancojn ke estis su ?ca spaco por ke ili povu marsi sube. Do li antauenmarsis al la arbo, sed tuj kiam li subiris la unuajn brancojn ili klinis sin kaj cirkauvolvis lin, kaj la sekvan minuton li trovis sin levita super la tero kaj jetita kapantauen inter siajn kunmarsantojn. Tio ne damagis la Birdotimigilon, sed gi surprizis lin, kaj li aspektis iom konfuzita kiam Doroteo levis lin.
“Jen alia spaco inter la arboj, ”vokis la Leono.
“Mi la unua provu gin, ”diris la Birdotimigilo, “car ne dolorigas min esti disdirekten jetita. ”Li marsis al alia arbo, dum li parolis, sed giaj brancoj tuj kaptis lin kaj rejetis
“Estas tre strange, ” kriis Doroteo; “kion ni faru? ”
“Sajnas ke la arboj decidis batali kontrau nin kaj haltigi nian marsadon, ” komentis la Leono.
“Mi intencas mem provi, ”diris la Hakisto, kaj sursultriginte sian hakilon li marsis al la unua arbo kiu tiom mistraktis la Birdotimigilon. Kiam granda branco klinigis por kapti lin la Hakisto hakis gin tiom feroce ke li duonigis gin. Tuj la arbo komencis skuadi siajn brancojn kvazau pro doloro, kaj la Stana Lignohakisto submarsis sendangere.
“Venu! ”li kriis al la aliaj. “Rapide! ” Ciuj antauen kuris kaj subiris la arbon sen damago, escepte de Toto, kiun kaptis malgranda branco kaj skuis gis li hurlis. Sed la Hakisto tuj dehakis la brancon kaj liberigis la hundeton. La aliaj arboj de la arbaro tute nenion faris por bari ilin, do ili decidis ke nur la unua vico de arboj kapablas ?eksi siajn brancojn, kaj ke versajne tiuj arboj estas la policistoj de la arbaro, kaj havas tiun mirigan kapablon por forteni fremdulojn. La kvar marsantoj facile marsis inter la arboj gis atingi la plej foran randon de la arbaro. Tie, surprizate, ili trovis antau si altan muron el, sajne, blanka porcelano. Gi estis glata, kiel la surfaco de telero, kaj pli alta ol iliaj kapoj.
“Kion ni faru nun? ”demandis Doroteo.
“Mi faros eskalon, ”diris la Stana Lignohakisto, “car evidente ni devos transgrimpi la muron. ”
Capitro XX
La delikata Porcelana Lando
Dum la Hakisto faris eskalon el ligno kiun li trovis en la arbaro, Doroteo kusigis kaj dormis, car si estis laca pro la longa marsado. La Leono ankau kunrulis sin por dormi kaj Toto kusigis apud li. La Birdotimigilo rigardis la Hakiston labori, kaj diris al li:
“Mi ne povas kompreni kial tiu muro estas ci tie, nek el kio gi konsistas. ”
“Ripozigu vian cerbon kaj ne genu gin pri la muro, ” respondis la Hakisto; “grimpinte gin ni scios kio estas ali ?anke. ” Post iom da tempo la eskalo estis ?nita. Gi aspektis mallerte farita, sed la Stana Lignohakisto estis certa ke gi estas fortika kaj bone taugos. La Birdotimigilo vekis Doroteon kaj la Leonon kaj Toton, kaj diris al ili ke la eskalo estas preta. La Birdotimigilo la unua grimpis la eskalon, sed li estis tiom mallerta ke Doroteo devis tuj sekvi lin por neebligi ke li falos. Kiam li metis sian kapon trans la supron de la muro la Birdotimigilo diris,
“Nekredeble! ”
“Plu grimpu, ”kriis Doroteo. Do la Birdotimigilo grimpis pli kaj sidigis sur la supron de la muro, kaj Doroteo pusis sian kapon trans la muron kaj kriis,
“Nekredeble! ”tute same kiel a Birdotimigilo. Toto sekvis, kaj tuj komencis boji, sed Doroteo silentigis lin. Post li la Leono grimpis la eskalon, kaj la Stana Lignohakisto estis la lasta; sed ambau kriis, “Nekredeble! ”tuj kiam ili rigardis trans la muron. Kiam ili ciuj sidis en vico sur la supro de la muro ili malsuprenrigardis kaj vidis ion tre strangan. Antau ili estis grande etendiganta lando kies planko estis glata kaj brilanta kaj blanka kiel la malsupro de granda telero. Dise staris multaj domoj tute el porcelano kaj brilkoloraj. Tiuj domoj estis tre malgrandaj, la plej granda atingis nur la altecon de la talio de Doroteo.
Ankau vidigis belaj malgrandaj brutodomoj, kiujn cirkauis porcelanaj bariloj; kaj multaj bovinoj kaj safoj kaj cevaloj kaj porkoj kaj gekokoj, ciuj konsistantaj el porcelano, staris en grupoj. Sed plej strangaj estis la homoj logantaj en tiu kurioza lando. Trovigis melkistinoj kaj sa ?stinoj, kun brilkoloraj korsajoj kaj oraj cirkletoj tute kovrantaj la robojn; kaj princinoj kun plej belaj roboj el argento kaj oro kaj purpuro; kaj sa ?stoj vestitaj per gisgenuaj kulotoj kiujn ornamis vertikalaj rugetaj kaj ?avaj kaj bluaj strioj, kaj oraj bukoj sur la suoj; kaj princoj kun juvelkovritaj kronoj sur la kapoj, kaj ili surportis ermenajn robojn kaj satenajn manteletojn; kaj komikaj klaunoj kun krisphavaj roboj, kaj rondaj rugaj makuloj sur la vangoj kaj altaj, pintaj capoj. Kaj plej strange, la homoj ciuj konsistis el porcelano, ec iliaj vestoj, kaj ili estis tiel malgrandaj ke la plej alta elili ne estis pli alta ol genuo de Doroteo. Unue neniu ec rigardis la alvenintojn, escepte de unu malgranda purpura porcelana hundo kun tre granda kapo, kiu iris al la muro kaj bojis je ili per voceto, kaj tuj poste forkuris.
“Kiel ni malsupreniros? ”demandis Doroteo. Ili trovis la eskalon tro peza tiel ke ili ne povis suprentiri gin, do la Birdotimigilo faligis sin de la muro kaj la aliaj saltis sur lin por ke la malmola planko ne damagu iliajn piedojn. Kompreneble ili zorgis ne fali sur lian kapon por ke la pingloj ne penetru iliajn piedojn.
Kiam ciu jam malsuprenigis sekure ili levis la Birdotimigilon, kies korpo nun estis tre plata, kaj per frapetoj regustigis lian pajlon.
“Ni devos transiri ci tiun strangan lokon por atingi la alian ?ankon, ”diris Doroteo; “car estus malsage iri alidirekte ol rekte Suden. ” Ili komencis marsi tra la lando de la porcelana popolo, kaj jam tuj ili proksimigis al porcelana melkistino melkanta porcelanan bovinon. Dum ili proksimigis, la bovino subite piedfrapis kaj renversis la tabureton, la sitelon, kaj ec la melkistinon mem, kiuj ciuj falis sur la porcelanan teron tre brue. Doroteon sokis vidi ke kruro de la bovino estis derompita, kaj ke la sitelo kusis multe dispecigita, kaj la maldekstra kubuto de la kompatinda melkistino estis nocita.
“Jen! ”kriis la melkistino kolere. “Vidu kion vi faris! La kruro de mia bovino estas rompita, kaj mi devos konduki sin al la riparisto por surgluigi gin. Pro kio vi venis ci tien kaj timigis mian bovinon? ”
“Mi multe bedauras, ”respondis Doroteo, “bonvolu pardoni nin. ” Sed la bela melkistineto estis multe tro cagrenita por respondi. si prenis la kruron paute kaj forkondukis sian bovinon, la kompatinda besto lamis sur siaj tri kruroj. Forirante la melkistino riprocege transrigardis sian sultron al la mallertaj fremduloj, premante sian nocitan kubuton al sia ?anko. Doroteo multe malgojis pro tiu akcidento.
“Ni devos esti zorgoplenaj, ”diris la bonkora Hakisto, “por ke ni ne damagu tiom ci tiujn belajn hometojn ke ili neniam regustigos. ” Iom poste Doroteo renkontis vere belege vestitan junan princinon, kiu ekhaltis tuj kiam si vidis la fremdulojn kaj komencis forkuri. Doroteo volis pli detale vidi la princinon, do si kure sekvis sin; sed la porcelana knabino kriis,
“Ne casu min! Ne casu min! ” Sia voceto estis tiom timoplena ke Doroteo ekhaltis kaj diris,
“Sed kial? ”
“Car, ”respondis la princino, ankau haltinte, el sendangera malproksimo, “se mi kuros mi eble falos kaj rompigos. ”
“Sed cu ne eblus ripari vin? ”diris la knabino.
“Ho, jes; sed oni neniam estas egale bela post riparigo, komprenu, ”respondis la princino.
“Versajne ne, ”diris Doroteo.
“Pripensu S-ron Serciston, unu el iaj klaunoj, ”pludiris la porcelanulino. “Li ciam klopodas stari surkape. Li tiom ofte rompis sin ke cent partoj de li estas riparitaj, kaj li tute ne plu estas bela. Jen, li venas jam nun, vidu mem. ” Efektive, gaja malgranda klauno nun venis marsante direkte al ili, kaj Doroteo povis vidi ke malgrau liaj belaj vestoj el rugo kaj ?avo kaj verdo lin tute kovris fendetoj ciudirekten irantaj kiuj klare montris ke li estis multparte riparita. La Klauno metis siajn manojn en siajn posojn, kaj sveliginte siajn vangojn kaj kapoklinetinte al ili senrespekte li diris:
“Mia kara dam’, Pro kio jam Okulo tre rigida? Kvazau estas vi Nenio pli Ol fajrsovil’ridiga! ”
“Silentu, sinjoro! ”diris la Princino; “jen fremduloj respektendaj! ”
“Mi venis ek’, do jen respekt’”deklaris la Klauno, kaj tuj li surkapen starigis.
“Ne genu vin S-ro Sercisto, ”diris la Princino al Doroteo; “lia kapo estas multe fendita, kaj tio malsagigas lin. ”
“Li tute ne genas min, ”diris Doroteo. “Sed vi estas belega, ”si pludiris, “certe mi amegus vin. Cu vi permesos ke mi reportu vin al Kansas, kaj metu vin sur la kamenbreton de Onklino Em? Mi povus porti vin en mia korbo. ”
“Tio tre malfelicigus min, ”respondis la porcelana Princino. “Sciu ke ci tie en nia lando ni logas kontente, kaj ni povas paroli kaj cirkaumovigi lauplace. Sed kiam iu el i estas forprenita iaj artikoj tuj rigidigas, kaj i nur staras rekte kaj belaspektas. Kompreneble oni e volas ion alian kiam i estas sur kamenbretoj kaj
srankoj kaj salontabloj, sed niaj vivoj estas multe pli agrablaj ci tie en nia propra lando. ”
“Mi neniel volus malfelicigi vin! ”krietis Doroteo.
“Do mi nur diros adiau. ”
“Adiau”respondis la princino. Ili zorgoplene marsis tra la porcelana lando. La bestetoj kaj homoj forkuris por eviti ilin, timante ke la fremduloj rompos ilin, kaj post proksimume horo la marsantoj atingis la alian ?ankon de la lando kaj la porcelanan muron. Gi estis malpli alta ol la unua, tamen, kaj starante sur la dorso de la Leono ili ciuj sukcesis grimpadi al la supro. Post tio la Leono kuntiris siajn krurojn kaj saltis sur la muron; sed guste kiam li saltis li renversis porcelanan pregejon per sia vosto kaj plene disfrakasis gin.
“Domage, ”diris Doroteo, “sed mi vere kredas ke nur tre bonsance ni ne pli damagis tiujn hometojn ol per rompo de kruro de bovino kaj de pregejo. Ili estas tiom rompeblaj! ”
“Tiel ja estas, ”diris la Birdotimigilo, “kaj mi dankemas car mi konsistas el pajlo kaj ne estas facile rompata. Oni povas sperti multon pli malbonan en la mondo ol esti Birdotimigilo. ”
Capitro XXI
La Leono farigas la Rego de la Bestoj
Atinginte la mal supron de la porcelana muro, la marsantoj trovis sin en malagrabla lando, plena de marcoj kaj kovrita de alta ?herbaro. Estis malfacile marsi longe sen fali en kotoplenajn truojn, car la herbaro estis densega kaj kasis ilin. Tamen, zorgante pri sia marsado ili sukcesis sekure atingi solidan teron. Sed ci tie la lando sajnis ec pli sovaga, kaj post longa enuiga marsado tra la herbajaro ili eniris alian arbaron, kie la arboj estis pli grandaj kaj pli malnovaj ol ciuj kiujn ili gis tiam vidis.
“Jen arbaro vere belega, ”deklaris la Leono, cirkaurigardante gojoplene; “neniam mi vidis pli belan lokon. ”
“Iom deprima, ”diris la Birdotimigilo.
“Tute ne, ”respondis la Leono; mi volonte logus ci tie dum la tuta vivo. Rimarku la molecon de la sekaj folioj sub la piedoj kaj la ricecon kaj verdecon de la musko krociginta al la malnovaj arboj. Certe neniu sovaga besto povus deziri pli placan hejmon. ”
“Eble nun estas sovagaj bestoj en la arbaro, ”diris Doroteo.
“Versajne jes, ”respondis la Leono; “kvankam mi neniun vidas cirkaumarsanta. ” Ili marsis tra la arbaro gis farigis tro mallume por plia marsado. Doroteo kaj Toto kaj la Leono kusigis por dormi, dum la Hakisto kaj la Birdotimigilo gardis ilin, kiel kutime. Post la matenigo ili rekomencis marsi. Antau ol ili marsis grandan distancon ili audis mallautan sonon, kiel de la mugetado de multaj sovagaj bestoj. Toto ploretis iom sed neniu el la aliaj timis kaj ili plu lauiris la multe uzitan vojeton gis ili atingis malferman lokon en la arbaro, en kiu estis kunen venintaj vidis centoj da ciuspecaj bestoj. Estis tigroj kaj elefantoj kaj ursoj kaj vulpoj kaj lupoj kaj ciu alia ebla besto, kaj dummomente Doroteo timis. Sed la Leono klarigis ke la bestoj diskutas, kaj lau ilia kriado kaj mugado li supozas ke ili sentas gravan minacon. Dum li parolis pluraj bestoj ekrimarkis lin, kaj tuj la tuta bestaro eksilentis kvazau pro magio. La plej granda tigro venis al la Leono kaj klinis sin, dirante,