“Bona batalo, amiko. ” Ili atendis gis Doroteo vekigis la sekvan matenon. La malgrandan knabinon multe timigis vidi la grandan amason da vilaj vulpoj, sed la Stana Lignohak plene informis sin pri cio. al si. Si dankis lin pro savi ilin kaj sidigis por mangi, kaj post tio ili rekomencis marsi. Tiun saman matenon la Fia Sorcistino iris al la pordo de sia kastelo kaj elrigardis per sia unu okulo povis tre malproksimen vidi. Si vidis ciujn siajn lupojn mortaj, kaj la fremdulojn ankorau marsantaj tra sia lando. Tio des pli kolerigis sin, kaj si dufoje blovis sian argentan faj ?lon. Tuj granda aro da sovagaj korvoj ?ugis al si, su ?caj por senlumigi la cielon. Kaj la Fia Sorcistino diris al la Korvorego:
“Flugu tuj al la fremduloj; elpiku iliajn okulojn kaj dissiru ilin. ” La sovagaj korvoj ?ugis kiel unu arego cele Doroteon kaj siajn akompanantojn. Kiam la malgranda knabino vidis ilin venantaj si timis. Sed la Birdotimigilo diris,
“Jen mia batalo, do kusigu apud mi kaj vi ne spertos damagon. ” Do ciuj kusis sur la tero escepte de la Birdotimigilo, kaj li staris kun la brakoj etenditaj. Kaj kiam la korvoj vidis lin ili ektimis, kiel ciam okazas kiam tiaj birdoj vidas birdotimigilojn, kaj ne kuragis pliproksimigi. Sed la Korvorego diris,
“Estas nur pajla homo. Mi elpikos liajn okulojn. ” La Korvorego ?ugis kontrau la Birdotimigilon, kiu kaptis gin per la kapo kaj tordis gian kolon gis gi mortis. Kaj post tio alia korvo ?ugis kontrau lin, kaj la Birdotimigilo tordis ankau gian kolon. Kvardek korvoj venis, kaj kvardekfoje la Birdotimigilo tordis kolon, gis ?ne ciuj kusis mortaj apud li. Post tio li vokis al siaj akompanantoj ke ili levigu, kaj ili rekomencis marsi. Kiam la Fia Sorcistino denove elrigardis kaj vidis ciujn siajn korvojn kusantajn en amaso, si furiozegis, kaj trifoje blovis sian argentan fajfilon. Tuj audigis lauta zumado en la aero, kaj aro da nigraj abeloj venis ?ugante cele sin.
“Iru al la fremduloj kaj mortpiku ilin! ”ordonis la Sorcistino, kaj la abeloj turnis sin kaj rapide ?ugis gis la loko kie marsadis Doroteo kaj siaj amikoj. Sed la Hakisto vidis ilin venantaj kaj la Birdotimigilo jam decidis kion fari.
“Elprenu mian pajlon kaj dissutu gin sur la malgrandan knabinon kaj la hundon kaj la leonon, ”li diris al la Hakisto, “tiel la abeloj ne povos piki ilin. ” Tion la Hakisto faris, kaj dum Doroteo kusis apud la Leono tenante Toton en siaj brakoj, la pajlo tute kovris ilin. La abeloj venis kaj trovis pikebla nur la Hakiston, do ili ?ugis kontrau lin kaj rompis siajn pikilojn pro la stano, tute sen dolorigi la Hakiston. Kaj car abeloj ne povas vivi kiam iliaj pikiloj rompigis, tiel ?nigis la nigraj abeloj, kaj ili kusis dise en densa amaso cirkau la Hakisto, kvazau amasetoj da fajnaj karberoj. Post tio Doroteo kaj la Leono starigis, kaj la knabino helpis la Stanan Lignohakiston remeti la pajlon en la Birdotimigilon, gis li estis tiel bona kiel antaue. Do ili rekomencis sian marsadon. La Fia Sorcistino tiom koleris kiam si vidis siajn nigrajn abelojn en amasetoj kvazau fajnaj karberoj ke si bategis la teron per piedo kaj distiris sian hararon kaj forte kunbatis siajn dentojn. Post tio si alvokis dekduon da siaj sklavoj, kiuj estis Palpbrumoj, kaj donis al ili akrepintajn lancojn, ordonante ke ili iru al la fremduloj kaj detruu ilin. La Palpbrumoj ne estis kuraga popolo, sed ili devis obei ordonojn; do ili marsis gis ili proksimigis al Doroteo. Tiam la Leono mugegis kaj saltis kontrau ilin, kaj la kompatindaj Palpbrumoj tiom timigis ke ili retrokuris kiel eble plej rapide. Kiam ili estis revenintaj al la kastelo la Fia Sorcistino forte batis ilin per rimeno, kaj resendis ilin al ilia laboro, kaj post tio si sidigis por pripensi kion sekve fari. Si ne povis kompreni kiel ?askis ciuj siaj planoj por detrui la fremdulojn; sed si estis potenca Sorcistino, kiel ankau ?a sorcistino, do si baldau faris decidon pri kion fari. Estis, en sia sranko, Ora Capo, cirkau kiu estis cirklo da diamantoj kaj rubenoj cirkauantaj gin. Tiu Ora Capo havis sorcokapablon. Kiu ajn posedis gin povis trifoje alvoki la Flugantajn Simiojn, kiuj obeos ciun ordonon kiun la posedanto faros al ili. Sed neniu persono rajtis komandi tiujn strangajn ulojn pli ol trifoje. Jam dufoje la Fia Sorcistino estis uzinta la sorcon de la Capo. La unua fojo estis kiam si sklavigis la Palpbrumojn por si, kaj postenigis sin kiel la regantinon de ilia lando. La Flugantaj Simioj helpis sin efektivigi tion. La dua fojo estis kiam si batalis kontrau la Potencan Ozon mem, kaj forpelis lin el la Lando de la Okcidento. La Flugantaj Simioj ankau helpis sin efektivigi tion. Nur unu fojon pli si povos uzi ci tiun Oran Capon, kaj pro tio si ne volis fari tion antau ol eluzi ciujn siajn aliajn rimedojn. Sed nun siaj ferocaj vulpoj kaj siaj sovagaj korvoj kaj siaj pikantaj abeloj mortis, kaj siajn sklavojn fortimigis la Malkuraga Leono, kaj si komprenis ke ekzistas nun nur unu rimedo por detrui Doroteon kaj siajn amikojn. Do la Fia Sorcistino prenis la Oran Capon el sia sranko kaj metis gin sur sian kapkapon. Post tio, starante per nur la maldekstra piedo si diris, malrapide,
“Ep-pe, pep-pe, kak-ke! ” Post tio si staris per nur la dekstra piedo kaj diris,
“Hil-lo, hol-lo, hal-lo! ” Post tio si staris per am-bau piedoj kaj si lautavoce kriis,
“Ziz-zi, zuz-zi, zik! ” Nun la sorco komencis funkcii. La cielo senlumigis, kaj malaltatona zuma sono estis audebla en la aero. Sonis la bategado de multaj ?ugiloj; multaj babilado kaj ridado; kaj la suno ekaperis el la senluma cielo montrante la Fian Sorcistinon cirkauatan de amaso da simioj, el kiuj ciu havis paron da gigantaj kaj potencaj ?ugiloj sur siaj sultroj. Unu, multe pli granda ol la aliaj, sajne estis ilia estro. Li ?ugis apud la Sorcistinon kaj diris,
“Vi alvokis nin la trian kaj lastan fojon. Kion vi ordonas? ”
“Iru al la fremduloj kiuj estas en mia regno kaj detruu ciujn escepte de la Leono, ”diris la Fia Sorcistino.
“Portu tiun beston al mi, car mi planas jungi lin kiel cevalon, kaj laborigi lin. ”
“Viaj ordonoj estos obeitaj, ”diris la estro; kaj post tio kun tre multa babilado kaj multa bruo, la Flugantaj Simioj for ?ugis al la loko kie marsas Doroteo kaj siaj amikoj.
Kelkaj el la Simioj kaptis la Stanan Lignohakiston kaj portis lin tra la aero gis ili ili estis ?ugantaj super tereno dense kovrita de akraj rokoj. Tie ili faligis la povran Hakiston, kiu falis longan distancon al la rokoj, kaj tie li kusis tiom disbatita kaj kavetigita ke li ne povis movi sin nek gemi. Aliaj el la Simioj kaptis la Birdotimigilon, kaj per siaj longaj ?ngroj ili eltiris la tutan pajlajaron el liaj vestoj kaj kapo. Ili kunrulis liajn capelon kaj botojn kaj vestajojn kaj jetis ilin inter la plejsuprajn brancojn de alta arbo. La ceteraj Simioj jetis pecojn de dika snurego cirkau la Leonon kaj multfoje vindis per ili liajn korpon kaj kapon kaj krurojn, gis li ne kapablis mordi nek grati nek barakti iel ajn. Post tio ili levis lin kaj for ?ugis portante lin al la kastelo de la Sorcistino, kie ili metis li en korteton cirkau kiu estis alta fera barilo, tiel ke li ne povos eskapi. Sed Doroteon ili tute ne damagis. Si staris, kun Toto en la brakoj, rigardante la malfelican sorton de siaj kamaradoj kaj pensante ke baldau estos sia vico. La estro de la Flugantaj Simioj ?ugis al si, etendante siajn longajn, vilajn brakojn kaj grimacegante per sia malbela vizago; sed li vidis la markon de la kiso de la Bona Sorcistino sur sia frunto kaj ekhaltis, kaj gestis al la aliaj ke ili ne tusu sin.
“Ni ne audacu atenci ci knabineton, ”li diris al ili, “car sin protektas la Potenco de Bono, kaj tio estas pli forta ol la Potenco de Malbono. Ni nur povas porti sin al la kastelo de la Fia Sorcistino kaj lasi sin tie. ” Do, zorgoplene kaj delikate, ili levis Doroteon per siaj brakoj kaj rapide portis sin tra la aero gis ili atingis la kastelon, kie ili demetis sin sur la antauan sojlon. Post tio la estro diris al la Sorcistino,
“Ni obeis vin laueble. La Stana Lignohakisto kaj la Birdotimigilo estas detruitaj; la Leono estas ligita en via korteto. La malgrandan knabinon ni ne audacas damagi, nek la hundon kiun si portas per siaj brakoj. Via rajto estri nin nun ?nigis kaj vi neniam revidos nin. ” Kaj ciuj Flugantaj Simioj, forte ridante kaj babilante kaj bruante, ?ugis en la aeron kaj baldau ne plu estis videblaj. La Fian Sorcistinon surprizis kaj cagrenis vidi la markon sur la frunto de Doroteo, car si bone konsciis ke nek la Flugantaj Simioj nek si mem audacos iel ajn damagi la knabinon. Si rigardis la piedojn de Doroteo, kaj vidante la Argentajn Suojn, si komencis tremi pro timo, car si sciis pri la potenca sorco kiu apartenas al ili. Unue la Sorcistino pensis forkuri de Doroteo; sed hazarde si rigardis en la okulojn de la infano kaj rimarkis kiom simpla estas la animo malantau ili, kaj ke la malgranda knabino ne scias pri la granda potenco kiun provizas la Argentaj Suoj al si. Do la Fia Sorcistino kase ridis kaj pensis, “Mi ankorau povas sklavigi sin, car si ne scias uzi sian potencon. ”Si diris al Doroteo, krude kaj severe,
“Venu kun mi; kaj atentu obei kion ajn mi ordonos, car se ne, mi detruos vin same kiel mi detruis la Stanan Lignohakiston kaj la Birdotimigilon. ” Doroteo sekvis sin tra multaj el la belaj cambroj en la kastelo gis ili atingis la kuirejon, kie la Sorcistino ordonis ke si purigu la potojn kaj kuirilojn kaj balau la plankon kaj metadu lignon en la fajron. Doroteo obeeme komencis labori, decidinte kiel eble plej diligente labori; car sin felicigis ke la Fia Sorcistino decidis ne mortigi sin. Dum Doroteo diligente laboradis la Sorcistino planis iri en la korteton kaj jungi la Malkuragan Leonon kiel cevalon; amuzos sin, si certis, devigi lin tiri sian caron kien ajn si volos iri. Sed dum si malfermis la pordon la Leono mugegis kaj saltis kontrau sin tiom feroce ke la Sorcistino ektimis, kaj elkuris kaj refermis la pordon.
“Se mi ne povos jungi vin, ”diris la Sorcistino al la Leono, parolante inter la bariloj de la pordo, “mi povos malsatigi vin. Vi mangos nenion gis vi obeos min. ” Do post tiam si ne portis mangon al la enkarcerigita Leono; sed ciutage si venis al la pordo je la tagmezo kaj demandis,
“Cu vi pretas esti jungita kiel cevalo? ” Kaj la Leono respondis, “Ne. Se vi eniros ci tiun korteton mi mordos vin. ” La kialo ke la Leono ne obeis la ordonon de la Sorcistino estis ke ciunokte, dum la virino dormis, Doroteo portis al li mangajojn el la sranko. Manginte li kusigis sur sia pajla lito, kaj Doroteo kusis apud li kaj apogis sian kapon per lia mola, longa kolhararo, dum ili parolis pri siaj problemoj kaj klopodis plani eskapon. Sed ili ne povis elpensi metodon eliri la kastelon, car gin konstante gardadis la ?avaj Palpbrumoj, kiuj estis sklavoj de la Fia Sorcistino kaj timis sin tiom ke ili obeis ciun sian ordonon. La knabino devis laboregi dum la tagoj, kaj ofte la Sorcistino minacis bati sin per la tiu malnova ombrelo kiun si ciam portis en sia mano. Sed, verdire, si ne kuragis bati Doroteon, pro la marko sur sia frunto. La infano ne sciis tion, kaj timegis por si kaj por Toto. Unufoje la Sorcistino batis Toton per sia ombrelo kaj la kuraga hundeto kuregis al si kaj mordis sian kruron. La Sorcistino ne sangis pro la mordo, car si estis tiom ?a ke la sango en si jam antau multaj jaroj sekigis. La vivo de Doroteo farigis tre malfelica dum si konsciigis ke estos ec malpli facile reiri al Kansas kaj Onklino Em. Kelkfoje si ploradis amare dum horoj, dum Toto sidis ce siaj piedoj kaj rigardadis sian vizagon, ploretante malgaje por indiki kiom li kompatas sian mastrineton. Al Toto efektive ne gravis cu li estas en Kansas au la Lando Oz se Doroteo estas kun li; sed li sciis ke la malgranda knabino estas malfelica, kaj tio malfelicigis ankau lin. Nu, la Fia Sorcistino sopiregis posedi la Argentajn Suojn kiujn la knabino ciam surportis. Siaj abeloj kaj siaj korvoj kaj siaj vulpoj kusis amase sekigante, kaj si jam eluzis la potencon de la Ora Capo; sed se si povos akiri la Argentajn Suojn ili donos al si pli da potenco ol ciuj perditajoj. Si zorge observis Doroteon, por trovi cu si iam demetas siajn suojn, planante steli ilin. Sed la infano tiom ?eris pri siaj belaj suoj ke si neniam deprenis ilin escepte de nokte kaj banante sin. La Sorcistino multe timis la mallumon kaj ne kuragis eniri la cambron de Doroteo nokte por preni la suojn, kaj sia timego pri akvo estis pli granda ol sia timo pri la mallumo, do si neniam proksimigis dum Doroteo banis sin. Efektive, la maljuna Sorcistino neniam tusis akvon, nek permesis ke akvo iel tusu sin.
Sed la ?ulino estis tre ruza, kaj si ?n ?ne elpensis rimedon akiri kion si volas. Si metis feran stangeton en la mezon de la planko de la kuirejo, kaj per sia magio nevidebligis la feron por homaj okuloj. Sekve kiam Doroteo marsis trans la plankon si stumblis pro la stangeto, car si ne povis vidi gin, kaj si sternigis sur la plankon. Si ne grave vundigis, sed dum la falo unu el la Argentaj Suoj defalis, kaj antau ol si povis atingi gin la Sorcistino forkaptis gin kaj metis gin sur sian propran maldikan piedon. Al la ?a virino multe placis la sukceso de sia trompo, car dum si havos unu el la suoj si posedos duonon de la potenco de ilia sorco, kaj Doroteo ne povos uzi gin kontrau sin, ec se si scius uzi gin. La malgranda knabino, vidante ke si perdis unu el siaj belaj suoj, kolerigis, kaj diris al la Sorcistino,
“Redonu al mi mian suon! ”
“Ne! ”respondis la Sorcistino. “Nun gi estas mia suo, ne via. ”
“Vi estas ?ulino! ”kriis Doroteo. “Vi ne rajtas forpreni de mi mian suon. ”
“Tamen mi retenos gin, ”diris la Sorcistino, ridante pro si, kaj iun tagon mi sukcesos forpreni de vi an suon. ” Tio kolerigis Doroteon tiom ke si prenis la sitelon da akvo kiu staris proksime kaj versis gin sur la Sorcistinon, malsekigante sin de la kapo gis la piedoj. Tuj la ?ulino ekkriegis pro timo, kaj, dum Doroteo mirante rigardis, la Sorcistino komencis forsrumpi kaj plene malestigi.
“Vidu kion vi faris! ”si kriis. “Post minuto mi estos tute degelinta! ”
“Vere mi bedauras, ”diris Doroteo, kiu ja timis vidante la Sorcistinon fandigi kvazau bruna sukero antau si.
“Cu vi ne sciis ke akvo detruos min? ”demandis la Sorcistino, per ploranta, senespera voco.
“Kompreneble ke ne, ”respondis Doroteo. “Kiel mi scius? ”
“Nu, post kelkaj minutoj mi estos plene degelinta, kaj la kastelo estos via. Mi agis ?e dum mia vivo, sed mi neniam supozis ke malgranda knabino kia vi povus degeligi min kaj cesigi miajn ?an agadon. Jen — mi ?nigas. ” Dirante tion la Sorcistino farigis bruna, fandita, senforma amasajo kaj komencis disversigi sur la puraj traboj de la planko de la kuirejo. Vidante ke efektive si ja plene neniigis degele, Doroteo replenigis la sitelon per akvo kaj jetis gin sur la makulegon. Kaj si balais gin tra la pordon. Preninte la Argentan Suon, la sola restajo de la ankau la alimaljunulino, si purigis kaj sekigis gin per tuko, kaj remetis gin sur sian piedon. Kaj nun, ?n ?ne libera agi lauvole, si elkuris al la korteto por informi la Leonon ke la Fia Sorcistino de la Okcidento ?nigis, kaj ke ili ne plu estas kaptitoj en fremda lando.