“Cu vi vere rigardos la vizagon de Oz la Terura? ”
“Kompreneble respondis la knabino, “se li akceptos vidi min. ”
“Ho, li akceptos vidi vin, ”diris la soldato kiu komunikis sian mesagon al la Sorcisto, “kvankam al li ne placas ke homoj petas vidi lin. Efektive, li unue estis kolera kaj diris ke mi devas resendi vin al la loko el kie vi venis. Post tio li demandis min pri via aspekto, kaj kiam mi menciis viajn argentajn suojn li estis tre interesata. Laste mi parolis al li pri la marko sur via frunto, kaj li decidis permesi ke vi eniru. ” Guste tiam sonorilo sonis, kaj la verda knabino diris al Doroteo,
“Jen la signalo. Vi devas eniri la Tronocambron sola. ” Si malfermis malgrandan pordon kaj Doroteo brave tramarsis kaj trovis sin en mirinda loko. Gi estis granda, ronda cambro, kun alta arka plafono, kaj la muroj kaj plafono kaj planko estis kovritaj per grandaj smeraldoj dense kunlokigitaj. En la centro de la plafono estis granda lumo, same brila kiel la suno, kiu briligis la smeraldojn mirige. Sed tio kio plej interesis Doroteon estis la granda trono el verda marmoro kiu staris en la mezo de la cambro. Gi estis havis la formon de sego kaj brilis pro gemoj, same kiel cio alia. En la centro de la sego estis grandega Kapo, tute sen apoganta korpo au brakoj au kruroj. Sur tiu kapo ne estis haroj, sed gi havis okulojn kaj nazon kaj buson, kaj gi estis pli granda ol la kapo de la plej granda giganto. Dum Doroteo rigardis tion mirante kaj timante la okuloj malrapide turnigis kaj rigardis sin akre kaj sensancelige. La buso movigis kaj Doroteo audis vocon diri:
“Mi estas Oz, la Granda, la Terura. Kiu estas vi, kaj kial vi sercas min? ” La voco ne estis tiom timiga kiom si anticipis el la granda Kapo; do si kurage respondis,
“Mi estas Doroteo, la Malgranda kaj Humila. Mi venis por peti vian helpon. ” La okuloj rigardis sin penseme dum plena minuto. Post tio diris la voco:
“Kie vi akiris la argentajn suojn? ”
“Mi akiris ilin de la ?a Sorcistino de la Oriento, kiam mia domo falis sur sin kaj mortigis sin, ”si respondis.
“Kie vi akiris la markon sur via frunto? ”pludiris la voco.
“Tie la bona Sorcistino de la Nordo kisis min kiam si adiauis min kaj sendis min al vi, ”diris la knabino. Denove la okuloj akre rigardis sin, kaj vidis ke si diras la veron. Post tio Oz diris,
“Kion vi volas ke mi faru? ”
“Resendu min al Kansas, kie estas miaj Onklino m kaj Onklo Henriko, ”si respondis fervore. “Mi ne amas vian landon, kvankam gi ja estas tre bela. Kaj mi estas certa ke Onklino m estas multe malkvieta pro mia tiom longa foresto. ” La okuloj palpebrumis trifoje, kaj post tio ili turnigis al la plafono kaj subturnigis al la planko kaj turnigadis tiel kurioze ke ili sajnis rigardi ciun parton de la cambro. Kaj ?ne ili denove rigardis Doroteon.
“Kial mi faru tion por vi? ”demandis Oz.
“Car vi estas forta kaj mi estas malforta, car vi estas Granda Sorcisto kaj mi estas nur senhelpa knabineto, ”si respondis.
“Sed vi estis su ?ca forta por mortigi la ?an Sorcistinon de la Oriento, ”diris Oz.
“Tio estis nur hazard, ”respondis Doroteo simple; “mi ne ne povis malebligi gin. ”
“Nu, ”diris la Kapo, “mi diros al vi mian respondon. Vi ne rajtas supozi ke mi resendos vin al Kansas krom se vi estos rekompence farinta ion por mi. En ci tiu lando ciu devas pagi pro cio ricevita. Se vi volas ke mi uzu mian magion por resendi vin al via hejmo vi unue devos fari ion por mi. Helpu min kaj post tio mi helpos vin. ”
“Kion mi devos fari? ”demandis la knabino.
“Mortigu la ?an Sorcistinon de la Okcidento, ” respondis Oz.
“Sed mi ne povas! ”kriis Doroteo, multe surprizita.
“Vi mortigis la Sorcistinon de la Oriento kaj vi surportas la argentajn suojn, kiuj enhavas potencan sorcopovon. Nun restas nur unu Fia Sorcistino en la tuta lando, kaj kiam vi povos diri ke si estas mortinta mi resendos vin al Kansas — sed ne antau tiam. ” La malgranda knabino komencis plori, car si tiom senesperigis; kaj la okuloj denove palpebrumis kaj rigardis sin malkviete, kvazau la Granda Oz kredas ke si povos helpi lin se si volos.
“Neniam mi mortigis ion ajn, ne intence, ”si ploris; “kaj ec se mi volus fari tion, kiel mi povus mortigi la Fian Sorcistinon? Se vi, kiu estas Granda kaj Terura, ne povas mem mortigi sin, kial vi supozas ke mi povus fari tion? ”
“Mi ne scias, ”diris la Kapo; “sed tio estas mia respondo, kaj gis la Fia Sorcistino estos mortinta vi ne revidos viajn Onklon kaj Onklinon. Memoru ke la Sorcistino Sorcistino estas Fia —ege Fia —kaj meritas esti mortigita. Nun iru, kaj ne petu revidi min antau ol vi estos plenuminta vian taskon. Malgoje Doroteo foriris el la Tronocambro kaj reiris al kie la Leono kaj la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto atendas por audi kion estis dirinta al si Oz.
“Por mi estas nenia espero, ”si diris malgaje, “car Oz ne resendos min al mia hejmo antau ol mi mortigos la Fian Sorcistinon de la Okcidento; kaj tion mi neniam povos. ” Siaj amikoj bedauris, sed ili ne povis helpi sin; do si iris al sia cambro kaj kusigis sur la liton kaj endormigis plorante. La sekvan matenon la soldato kun la verda barbo venis al la Birdotimigilo kaj diris,
“Venu kun mi, car Oz alvokis vin. ” Do la Birdotimigilo sekvis lin kaj estis permesita eniri la grandan Tronocambron, kie li vidis, sidanta sur la smeralda trono, plej belan damon. Si estis vestita per verda silka gazo kaj sur siaj pendantaj verdaj haroj si portis juvelkovritan kronon. Sur siaj sultroj kreskis ?ugiloj kolorbelegaj kaj tiom senpezaj ke ili tremis kiam ajn la plej malforta aermovigo atingis ilin. Kiam la Birdotimigilo klinis sin, tiom bele kiom permesis lia pajla enhavo, antau tiu belulino, si rigardis lin dolce kaj diris:
“Mi estas Oz, la Granda, la Terura. Kiu estas vi, kaj kial vi sercas min? ” Nu, la Birdotimigilo anticipis vidi la grandan Kapon pri kiu parolis Doroteo, kaj li multe surprizigis; sed li respondis brave.
“Mi estas nur Birdotimigilo, plenigita per pajlo. Tial mi ne havas cerbon, kaj mi venis al vi petante ke vi metu cerbon en mian kapon por anstataui la pajlon, por ke mi farigu tiom homa kia ciu alia persono en via regno. ”
“Kial mi faru tion por vi? ”demandis la damo.
“Car vi estas saga kaj potenca, kaj neniu alia povas helpi min, ”respondis la Birdotimigilo.
“Mi neniam faras komplezon sen ia rekompenco, ” diris Oz; “sed ci tion mi promesas. Se vi mortigos por mi la Fian Sorcistinon de la Okcidento mi donos al vi abundan cerbajon, tiel bonan cerbajon ke vi estos la plej saga persono en la tuta Lando Oz. ”
“Sed mi kredis ke vi jam petis ke Doroteo mortigu la Sorcistinon, ”diris la Birdotimigilo, surprizite.
“Tiel estis. Ne gravas al mi kiu mortigos sin. Sed antau ol si mortos mi ne plenumos vian peton. Nun foriru, kaj ne petu revidi min antau ol vi meritos la cerbon kiun vi tiom deziras. ” La Birdotimigilo reiris malgoje al siaj amikoj kaj diris al ili kion diris Oz; kaj Doroteon surprizis audi ke la granda Sorcisto ne estas Kapo, kia kiam si vidis lin, sed bela damo.
“Malgrau tio, ”diris la Birdotimigilo, “si bezonas koron tiom kiom la Stana Lignohakisto. ” La sekvan matenon la soldato kun la verda barbo venis al la Stana Lignohakisto kaj diris,
“Oz alvokis vin. Sekvu min. ” Do la Stana Lignohakisto sekvis lin kaj atingis la grandan Tronocambron. Li ne sciis cu li trovos ke Oz estas bela damo au Kapo, sed li esperis ke li estos bela damo. “Car, ”li diris al si, “se li estos la Kapo, mi certas ke li ne donos al mi koron, car kapo ne havas propran koron kaj tial ne povas senti kun mi. Sed se li estos la bela damo mi petegos koron, car oni diras ke ciuj damoj mem estas bonkoraj. ” Sed kiam la Stana Lignohakisto eniris la grandan Tronocambron li vidis nek la Kapon nek la Damon, car Oz donis al si la formon de plej timiga Bruto. Gi estis preskau granda kiel elefanto, kaj la verda trono sajnis apenau su ?ce fortika por gia pezo. La Bruto havis kapon kia tiu de rinocero, sed estis kvin okuloj en gia vizago. Kvin longaj brakoj kreskis el gia korpo kaj gi ankau havis kvin longajn, maldikajn krurojn. Dika, laneca hararo kovris ciun parton, kaj pli timigaspekta monstro ne estus imagebla. Felice la Stana Lignohakisto ne havis koron tiutempe, car gi bategus laute kaj rapide pro terurigo. Sed car li estis el nur stano, la Hakisto tute ne timis, kvankam li estis multe senesperiginta.
“Mi estas Oz, la Granda, la Terura, ”parolis la Bruto, per voco kiu estis unusola grandega mugo. “Kiu estas vi, kaj kial vi sercas min? ”
“Mi estas Hakisto, kaj konsistas el stano. Tial mi ne havas koron, kaj ne povas ami. Mi petas ke vi donu al mi koron por ke mi estu kiaj la aliaj homoj. ”
“Kial mi faru tion? ”demandis la Bruto.
“Car mi petas, kaj nur vi povas plenumi mian peton, ”respondis la Hakisto. Oz iomete mugis je tio, sed diris, rauke,
“Se vi efektive deziras koron, vi devos meriti gin. ”
“Kiel? ”demandis la Hakisto.
“Helpu Doroteon mortigi la Fian Sorcistinon de la Okcidento, ”respondis la Bruto. “Kiam la Sorcistino estos morta, venu al mi, kaj mi tiam donos al vi la plej grandan kaj plej afablan kaj plej ameman koron en la tuta Lando Oz. ” Do la Stana Lignohakisto devis reiri malgoje al siaj amikoj kaj informi ilin pri la terura Bruto kiun li vidis. Ili ciuj miregis pro la multaj formoj kiujn donis al si la Granda Sorcisto, kaj la Leono diris,
“Se li estos bruto kiam mi vidos lin, mi kiel eble plej laute mugegos kaj tiom timigos lin ke li plenumos ciun mian peton. Kaj se li estos la bela damo, mi sajnigos salti sur sin, kaj tiel devigos sin plenumi mian peton. Kaj se li estos la granda Kapo, mi povos fari al li kion mi volos; car mi rulos la Kapon tra la tuta cambro gis li promesos doni al ni kion ni deziras. Do estu bonesperaj, miaj amikoj, car ja cio rezultos bone. ”
La sekvan matenon la soldato kun la verda barbo kondukis la Leonon al la granda Tronocambro kaj petis lin eniri al Oz. La Leono tuj trairis la pordon, kaj cirkaurigardante li vidis, surprizate, ke antau la trono estas Globo de Fajro, tiom feroca kaj arda ke li apenau kuragis rigardi gin. Lia unua penso estis ke Oz akcidente ekbrulis kaj konsumigas; sed kiam li provis proksimigi, la varmego estis tiom intensa ke gi komencis bruligi liajn lipharojn, kaj li retrorampis tremante al pozicio pli proksima al la pordo. Venis malalta, trankvila voco el la Globo de Fajro, kaj ci tiujn vortojn gi parolis:
“Mi estas Oz, la Granda kaj Terura. Kiu estas vi, kaj kial vi sercas min? ”Kaj la Leono respondis,
“Mi estas Malkuraga Leono, mi timas cion. Mi venis al vi por peti ke vi donu al mi kuragon, por ke mi reale farigu la Rego de Bestoj, kiel min oni nomas. ”
“Kial mi donu al vi kuragon? ” demandis Oz. Car el ciuj Sorcistoj vi ests la plej granda, kaj nur vi havas kapablon plenumi mian peton, ” respondis la Leono. La Globo de Fajro brulis feroce dum kelka tempo, kaj la voco diris,
“Portu al mi pruvon ke mortis la Fia Sorcistino, kaj tuj tiam mi donos al vi kuragon. Sed dum vivos la Sorcistino vi devos resti malkuraga. ” La Leono koleris pro tiu parolo, sed li povis respondi nenion, kaj dum li staris silente rigardante la Globon de Fajro gi farigis tiom feroce varmega ke li turnis sin kaj kiel eble plej rapide kuris el la cambro. Li goje trovis siajn amikojn atendantaj lin, kaj li informis ilin pri la timiga intervjuo kun la Sorcisto.
“Kion ni faru nun? ”demandis Doroteo malgoje.
“Nur unu afero estas farebla, ”respondis la Leono, “ni devos iri al la Lando de la Palpbrumoj, elserci la Fian Sorcistinon, kaj detrui sin. ”
“Sed eble ni ne povos, ”diris la knabino.
“Tiukaze mi neniam ricevos kuragon, ”deklaris la Leono.
“Kaj mi neniam ricevos cerbon, ”diris la Birdotimigilo.
“Kaj mi neniam ricevos koron, ”parolis la Stana Lignohakisto.
“Kaj mi neniam revidos Onklinon Emon kaj Onklon Henrikon, “diris Doroteo, komencante plori.
“Atentu! ”kriis la verda knabino. “La larmoj falos sur vian verdan silkan robon kaj makulos gin. ”
Do Doroteo sekigis siajn okulojn kaj diris,
“Mi supozas ke ni devos provi; sed mi nepre ne deziras mortigi, ec se tio helpus revidi Onklinon Emon. ”
“Mi akompanos vin; sed mi estas tro malkuraga kaj ne povus mortigi la Sorcistinon, ”diris la Leono.
“Ankau mi kuniros, ”deklaris la Birdotimigilo; “sed mi ne estos granda helpo por vi, car mi estas tro stulta. ”
“Mi estas tro senkora por damagi ec Sorcistinon, ” komentis la Stana Lignohakisto; “sed se vi iros mi certe akompanos vin. ” Tial ili decidis komenci sian marson jam sekvamatene, kaj la Hakisto akrigis sian hakilon per verda stono kaj guste oleigis siajn artikojn. La Birdotimigilo metigis en sin fresan pajlon kaj Doroteo metis novan farbon sur liajn okulojn por ke li povu pli bone vidi. La verda knabino, kiu estis tre afabla, plenigis la korbon de Doroteo per placaj mangajoj, kaj ligis sonorileton cirkau la kolon de Toto per verda rubando. Ili enlitigis tre frue kaj profunde dormis gis la taglumigo, kiam ilin vekis la kokerikado de verda koko kiu logis en la malantaua korto de la palaco, kaj la kriado de kokino kiu demetis verdan ovon.
Capitro XII
Sercante la Fian Sorcistinon
Tra la stratoj de la Smeralda urbo la Soldato kun la verda barbo kondukis ilin gis ili atingis la cambron kie logas la Pordogardisto. Tiu o ?cisto malslosis iliajn okulvitrojn por remeti ilin en la grandan keston, kaj post tio li afable malfermis la pordegon por niaj amikoj.
“Kiu vojo iras al la Fia Sorcistino de la Okcidento? ”demandis Doroteo.
“Neniu vojo, ”respondis la Pordogardisto. “Neniam iu deziras iri tien. ”
“Kiel, do, ni trovos sin? ”demandis la knabino.
“Estos facile, ”respondis la viro, “car kiam si sciigos ke vi estas en la Lando de la Palpbrumoj si trovos vin, kaj sklavigos vin ciujn. ”
“Eble ne, ”diris la Birdotimigilo, “car ni intencas detrui sin. ”
“Nu, jen io tute alia, ”diris la Pordogardisto. “Neniu detruis sin, gis nun, do kompreneble mi supozis ke si sklavigos vin, same kiel la aliajn. Sed estu zorgoplenaj; car si estas ?a kaj feroca, kaj eble si ne permesos ke vi detruu sin. Iru Okcidenten, sunsubiren, kaj vi nepre trovos sin. ” Ili dankis lin kaj adiauis lin, kaj turnis sin Okcidenten, marsante trans kampojn de mola herbaro kun tie kaj tie lekantetoj kaj ranunkoloj. Doroteo plu surportis la belan silkan robon kiun si surmetis en la palaco, sed nun mirigis sin vidi ke gi ne plu estas verda sed pure blanka. La rubando cirkau la kolo de Toto ankau perdis sian verdan koloron kaj estis blanka kiel la robo de Doroteo. La Smeralda Urbo baldau estis longe malantau ili. Dum ili antaueniris la tero farigis iom post iom malglata kaj montetoplena, car ekzistis nek farmoj nek domoj en tiu lando de la Okcidento, kaj la tero ne estis kultivata. Posttagmeze la suno varmege brilis sur iliajn vizagojn, car ne ceestis arboj por ombrumi ilin; sekve jam antau noktigo Doroteo kaj Toto kaj la Leono lacigis, kaj kusigis sur la herbaro kaj endormigis, dum la Hakisto kaj la Birdotimigilo gardadis. Nu, la Fia Sorcistino de la Okcidento havis nur unu okulon, tamen tiu estis vidkapabla kiel teleskopo, kaj povis vidi cien. Do, dum si sidis ce la pordo de sia kastelo, si cirkaurigardis kaj vidis Doroteon dormantan, cirkauatan de siaj amikoj. Ili estis tre for, sed la Fia Sorcistino koleris ke ili estas en sia regno; do si blovis per argenta faj ?lo kiu pendis de ceno cirkau sia kolo. Tuj kuris al si el ciu direkto aro da grandaj vulpoj. Ili havis longajn krurojn kaj ferocajn okulojn kaj akrajn dentojn.
“Iru al tiuj uloj, ”diris la Sorcistino, “kaj dissiru ilin. ”
“Cu vi ne sklavigos ilin? ”demandis la Vulpestro.
“Ne, ”si respondis, “unu estas el stano, kaj unu el pajlo; unu estas knabino kaj alia estas Leono. Neniu el ili taugas por laborado, do vi rajtas sire dispecetigi ilin lauvole. ”
“Bone, ”diris la vulpo, kaj li forkuris kiel eble plej rapide, sekvate de la aliaj. Bonfortune la Birdotimigilo kaj la Hakisto estis plene vekaj kaj audis la vulpojn veni.
“Jen mia batalo, ”diris la Stana Lignohakisto; “do restu malantau mi kaj mi renkontos ilin dum ili alvenas. ” Li prenis sian hakilon, kiun li jam akrigis, kaj kiam la Vulpestro venis la Stana Lignohakisto rapide movis sian brakon kaj dehakis la kapon de la vulpo de gia korpo, tiel ke gi tuj mortis. Tuj kiam li povis relevi sian hakilon alia vulpo alvenis, kaj ankau gi falis per la akra rando de la armo de la Stana Lignohakisto. Venis kvardek vulpoj, kaj kvardekfoje po unu vulpo mortis, tiel ke ?ne ili ciuj kusis mortaj en amaso antau la Hakisto. Li remetis sian hakilon sur la teron kaj sidigis apud la Birdotimigilo, kiu diris,