Capitro 22
La Akvofalo
La kastelo de Glinda estis longan distancon for de la montoj, sed la Birdotimigilo komencis la veturon gaje, car tempo ne multe gravas en la Lando Oz kaj li antau nelonge spertis tiun veturon kaj konis la vojon. Al Buton-Brilo neniam multe gravis kie li estas au kion li faras; la knabo kontentis esti vivanta kaj havi bonajn kompanojn partoprenantajn en liaj vagadoj. Arilate al Trot kaj Kap'tano Vilcjo, ili nun trovis sin tiel komfortaj kaj liberaj de dangero, en ci tiu bela felando, kaj ilin tiel superfortis kaj mirigis la aventuroj kiujn ili spertas, ke la veturo al la kastelo de Glinda pli similis plezurveturon ol malfacilajon, pro la multaj mirindajoj videblaj.
Buton-Brilo jam antaue estis en Oz, sed neniam en tiu parto de gi, do la Birdotimigilo estis la sola persono kiu konis la padojn kaj povis gvidi ilin. Ili mangis grandan matenmangon, kiun ili trovis jam preparita por ili kaj atendanta ilin sur la tablo kiam ili vekigis el sia fresiga dormo, do ili foriris de la magia domo kontentaj kaj kun koroj pli legeraj kaj pli felicaj ol ili havis dum multaj antauaj tagoj. Dum ili marsis tra la kampoj la suno brilis hele kaj la venteto portis bongustan odoron, car gi kunportis la spiron de milionoj da sovagaj floroj.
Je la tagmezo, kiam ili haltis ripozi apud la bordo de bela rivero, Trot didis per longigita spiro kiu estis tre simila al gemo:
"Ho ke ni estu kunportantaj kelkajn mangajojn restintajn post nia matenmango, car denove mi malsatigas."
Apenau si parolis kiam tablo levigis antau ili, kvazau de la tero mem, kaj gi estis plenplena de fruktoj kaj nuksoj kaj kuketoj kaj multaj bongustaj mangajoj. La okuloj de la knabineto large malfermigis pro tiu montro de magio, kaj Kap'tano Vilcjo ne certis ke la ajoj vere trovigas tie kaj estas mangeblaj gis li prenis ilin per sia mano kaj gustumis ilin. Sed la Birdotimigilo diris ridante: "lu prizorgas vian bonfarton, tute certe, kaj lau la aspekto de ci tablo mi suspektas ke mia amiko la Sorcisto priatentas nin. Ami trovis lin faranta similajojn jam antau nun, kaj se la Sorcisto priatentas nin ne necesas maltrankvili pri la estonteco."
"Kiu maltrankvilasf" demandis Buton-Brilo, jam ce la tablo kaj fervore manganta.
La Birdotimigilo cirkaurigardis la lokon dum la aliaj festenis, kaj trovinte multajn aferojn nefamiliaraj li kapneis kaj komentis:
"Nepre mi elektis la malgustan padon, en tiu lasta valo, car survoje al Omenlando mi memoras ke mi cirkauiris la piedon de ci rivero, kie estis granda akvofalo."
"Cu la rivero kurbigis, post la akvofalof" demandis Kap'tano Vilcjo.
"Ne, la rivero malaperis. Anur lageto de kirlakvo montris kien foriris la rivero; sed mi supozas ke gi estas ie sub la tero, kaj resurfacigos en alia parto de la lando."
"Nu," sugestis Trot, finante sian luncon, "car ne eblas transiri ci tiun riveron, mi supozas ke ni devos trovi tiun akvofalon kaj cirkauiri gin."
"Precize," respondis la Birdotimigilo; do ili baldau rekomencis sian veturon, sekvante la riveron longatempe gis la mugo de la akvofalo sonis en iliaj oreloj. Apost iom pli da tempo ili atingis la akvofalon mem, akvan deklivon malsuprenirantan tre suben, suben en etan lageton kiu lauaspekte ne havas elirejon. De la supro de la falo, kie ili staris, la bordoj iom post iom fordeklivis, tiel ke la subiro sur tero estis tre facila, kvankam la rivero nur povis glisi trans randon el roko kaj fali rekte en la fundojn.
"Jen," diris la Birdotimigilo, klinante sin super la randon, "ci tion nomas niaj Ozanoj la Granda Akvofalo, car certe gi estas la plej alta en la tuta lando; sed lau mia opinio — Helpu!"
Li perdis sian ekvilibron kaj falis kapantaue en la riveron. Ili vidis brileton de pajlo kaj bluaj vestoj, kaj la pentrita vizago rigardanta surprizite supren. La sekvan momenton la Birdotimigilo estis fortrenita trans la akvofalon kaj plongis en la suban basenon.
La akcidento okazis tiel subite ke dum momento ili ciuj estis tro hororplenaj por paroli au movigi.
"Ek! Ni helpu lin, alie li dronos," Trot kriis.
Ec dum si parolis si komencis subiri la deklivon al la suba lageto, kaj Kap'tano Vilcjo sekvis tiel rapide kiel permesis lia ligna kruro. Buton-Brilo venis malpli rapide, vokante al la knabino:
"Li ne povas droni, Trot; li estas Birdotimigilo."
Sed si ne estis certa ke Birdotimigilo ne povas droni kaj si neniam malgrandigis sian rapidon gis si staris rande de la lageto, kie la spruco flugis en sian vizagon. Kap'tano Vilcjo, spiregante kaj anhelante, havis nur sufican vocon por demandi, dum li venis al sia flanko:
"Cu vi vidas lin, Trotf
"Ec ne eron de li. Ho, Kap'tano, kio okazis al li, lau via s'pozof"
"Mi s'pozas," respondis la velisto, "ke li estas en tiu akvo, pli-malpli for, kaj mi timas ke lia pajlo farigos tre akvoplena. Sed rilate al drono, mi akordas kun Buton-Brilo ke ne estas eble."
Malmulte konsolis tiu certigo kaj Trot staris kelkatempe prisercante per siaj okuloj la bobelantan akvon, esperante ke la Birdotimigilo fine alsurfacigos. Baldau si audis Buton-Brilom voki: "Venu ci tien, Trot!" kaj cirkaurigardante si vidis ke la knabo rampis trans la malsekajn rokojn al la rando de la akvofalo kaj lauaspekte penas rigardi preteren. Apasante al li si demandis:
"Kion vi vidasf"
"Kavon," li respondis. "Ni eniru. Eble ni trovos la Birdotimigilon tie."
Si iom dubis pri tio, sed la kavo interesis sin, kaj ankau Kap'tanon Vilcjon. Estis guste sufica spaco ce la rando de la deklivakvo por ke ili pusu sin malantau gin, sed post tiu dangera enirejo ili trovis sufican spacon por marsi rekte kaj post kelka tempo ili atingis malfermajon en la muro roka. Aproksimigante al tiu malfermajo, ili enrigardis kaj trovis serion de stupoj, tiel cizitaj ke ili povis facile subiri en la kavernon.
Trot turnis sin por demandeme rigardi siajn akompanantojn. La falanta akvo tiom bruegis kaj mugis ke sia voco ne estis audebla. Kap'tano Vilcjo kapjesis, sed antau ol li povis eniri la kavon Buton-Brilo jam estis antau li, subgrimpante la stupojn sen ec ereto da timo. Do la aliaj sekvis la knabon.
La unuaj stupoj estis malsekaj pro la spruco, kaj glitigaj, sed la ceteraj estis tute sekaj. Aroza lumo sajne venis el la interno de la kavo, kaj tio lumigis ilian vojon. Apost la stupoj estis nelonga tunelo, sufice alta por ke ili povu rekte marsi tra gi, kaj post tio ili atingis la kavon mem kaj pauzis mirante kaj admirante.
Ili staris sur la rando de vasta kaverno, kies muroj kaj kupola tegmento estis kovritaj de sennombraj rubioj, belege cizitaj kaj flagrantaj scintilantajn radiojn de unu al la alia. Tio kauzis radiantan lumon kiu ebligis vidi la tutan kavernon, kaj la efekto estis tiel eksterordinara ke Trot enspiris kvazau sufoke, kaj staris tute senmove pro mirado.
Sed la muroj kaj la tegmento de la kaverno estis nur fono por pli mirinda sceno. En la centro estis bobelanta kaldrono de akvo, car tie la rivero relevigis, ondante kaj disigante gis gia spruco levigis alten en la aeron, kie gi akiris la rubian koloron de la juveloj kaj aspektis bolanta amaso da flamoj. Kaj dum ili gapis la falantan jetigantan akvon, la korpo de la Birdotimigilo subite levigis en la centro, baraktante kaj piedbatante, kaj la sekvan momenton gi plene malaperis el onia vidpovo.
"Jadi, li malsekas!" kriis Buton-Brilo; sed neniu el la aliaj audis lin.
Trot kaj Kap'tano Vilcjo trovis ke larga breto — kovrita, kiel la muroj, per scintilantaj rubioj — cirkauiras la tutan muron de la kaverno; do ili sekvis tiun belegan padon malantauen kaj trovis la lokon kie la akvo finplongis sub la teron, antau ol gi plene malaperis. Kie gi plongis en tiun senluman abismon la rivero estis nigra kaj seninspiraspekta, kaj ili staris rigardante pro miro gis tuj apud ili la korpo de la Birdotimigilo eksaltis denove el la akvo.
Capitro 23
La Lando Oz
La ekapero de la pajlulo sur la akvo estis tiel subita ke gi alarmis Troton, sed Buton-Brilo estis sufice saga por etendi sian lignan kruron super la akvon kaj la Birdotimigilo penege kaptis la kruron per ambau manoj. Li sukcesis teni firme gis Trot kaj Buton-Brilo surgenuigis kaj kaptis liajn vestojn, sed la infanoj tute ne kapablus treni la akvoplenan Birdotimigilon sur la teron sen la helpo de Kap'tano Vilcjo. Kiam ili sternis lin sur la breton el rubioj li estis la plej senutilaspekta Birdotimigilo imagebla — lia pajlo estis malsekega, gutante akvon, liaj vestoj estis malsekaj kaj cifitaj, ec la sako sur kiu lia vizago estis pentrita farigis tiel cifa ke la malnova gaja mieno de la vizago de ilia plenigita amiko tute mankis. Sed li ankorau povis paroli, kaj kiam Trot klinis sian orelon si audis lin diri:
"Portu min el ci tie tuj kiam eble."
Tio sajnis saga konsilo, do Kap'tano Vilcjo levis liajn kapon kaj sultrojn, kaj Trot kaj Buton-Brilo prenis po kruron; kune ili parte portis kaj parte trenis la malsekan Birdotimigilon el la Rubia Kaverno, laulonge de la tunelo, kaj supren lau la rokaj stupoj. Estis iom malfacile treni lin preter la randon de la akvofalo, sed ili sukcesis, per multa klopodado, kaj kelkajn minutojn poste ili metis sian povran kamaradon sur herbokovritan bordon kie la suno brilis sur lin libere kaj lin ne povis atingi la spruco.
Kap'tano Vilcjo nun klinis sin kaj ekzamenis la pajlon per kiu la Birdotimigilo estis plenigita.
"Mi kredas ke gi ne multe pli utilos al li," diris li, "car gi estas plena de ranidoj kaj fisovoj, kaj la akvo forprenis la rigidecon el la pajlo kaj ruinigis gin. Ami opinias, Trot, ke plej bone estos ke ni malplenigu lian tutan korpon kaj portu liajn kapon kaj vestojn laulonge de la vojo gis ni atingos kampon au domon kie ni povos akiri fresan pajlon."
"Jes, Kap'tano," si akordis, "nenio alia fareblas. Sed kiel ni ja povos trovi la vojon al la palaco de Glinda, sen la Birdotimigilo kiu gvidis ninf"
"Estos facile," diris la Birdotimigilo, parolante per iom febla sed klara voco. "Se Kap'tano Vilcjo portos mian kapon sur siaj sultroj, kun miaj okuloj rigardantaj antauen, mi povos indiki kiun vojon preni."
Do ili plenumis tiun planon kaj elprenis la tutan malnovan malsekan pajlon el la korpo de la Birdotimigilo. Apost tio la velisto tordis la vestojn por elgutigi la akvon kaj metis ilin en la sunlumon gis ili estis tute sekaj. Trot prizorgis la kapon kaj elpremis la cifojn de la vizago dum gi sekigis, tiel ke post nelonge la mieno de la Birdotimigilo refarigis natura, kaj gaja kiel antaue.
Tiu laboro necesigis iom da tempo, sed kiam gi estis kompleta ili rekomencis sian veturon, kaj Buton-Brilo portis la botojn kaj capelon, Trot la vestojn, kaj Kap'tano Vilcjo la kapon. La Birdotimigilo, kiu regajnis sian spiritan ekvilibron kaj nun estis bonhumora, malgrau siaj jusaj misfortunoj, distris ilin dum la irado per rakontoj pri la Lando Oz.
Nur la sekvan matenon, tamen, ili trovis pajlon per kiu ili povis replenigi la Birdotimigilon. Tiun vesperon ili atingis la saman dometon en kiu ili antaue dormis, sed nun gi estis magie transportita al nova loko. La sama abunda mango trovigis varmega sur la tablo kaj la samaj komfortaj litoj estis pretaj por ilia dormado.
Ili ellitigis frue kaj post la matenmango eliris, kaj tie, kusanta tuj apud la domo, estis amaso da pura firma pajlo. Ozma rimarkis la akcidenton de la Birdotimigilo en sia Magia Bildo kaj petis la Sorciston provizi la pajlon, car si sciis ke la aventurantoj versajne ne trovos pajlon en la regiono tra kiu ili nun veturas.
Ili ne perdis tempon antau ol replenigi la Birdo-timigilon per pajlo, kaj al li multe placis kapabli denove remarsadi kaj refoje gvidi la grupeton.
"Vere," diris Trot, "mi opinias ke vi estas pli bona ol antaue, car vi estas plene fresa kaj dolca kaj vi susuras bele kiam vi movigas."
"Dankon, kara," li respondis dankeme. "Mi ciam sentas min kiel novan homon kiam mi estas frese replenigita. Al neniu placas malfresigi, sciu, kaj ec bona pajlo degeneras kiam gi malnovigas."
"Akvo ruinigis vin lastafoje," komentis Buton-Brilo, "kaj tio pruvas ke tro da banado estas egale detrua kiel malsufice da gi. Sed, efektive, Birdotimigilo, akvo ne estas tiel dangera por vi kiel fajro."
" Cio estas bona se gi ne estas troa," deklaris la Birdotimigilo. "Sed nun ni hastu, alie ne ne atingos la palacon de Glinda antau la noktigo."
Capitro 24
La Rega Akcepto
Cirkau la kvaran horon de tiu sama tago la Ruga
Carego haltis ce la enirejo de la palaco de Glinda kaj Doroteo kaj Betinjo elsaltis. La Ruga Carego de Ozma estis preskau kaleso, inkrustita per rubioj kaj perloj, kaj gin tiris la plejamata tirbesto de Ozma, la ligna Segcevalo.
"Cu mi maljungu vin," demandis Doroteo, "tiel ke vi povos enveni kaj vizitif"
"Ne," respondis la Segcevalo. "Mi nur staros ci tie kaj pensos. Ane rapidu. Apensado sajne tute ne tedas min."
"Pri kio vi pensosf" demandis Betinjo.
"Pri la glano el kiu kreskis la arbo el kiu mi farigis."
Do ili lasis la lignan beston kaj eniris por viziti Glindan, kiu bonvenigis le knabinetojn plej elkore.
"Mi sciis ke vi estas survoje," diris la bona Sorcistino kiam ili estis sidigintaj en sia biblioteko, "car mi sciigis per mia Arkivlibro ke vi intencis renkonti Troton kaj Buton-Brilon kiam ili alvenos ci tien."
"Cu la fremda knabineto nomigas Trotf" demandis Doroteo.
"Jes; kaj sia kunulo, la maljuna velisto, nomigas Kap'tano Vilcjo. Ami kredas ke ni multe amos ilin, car ili estas guste tiaj kiaj estas homoj por gui kaj bone taksi nian felandon kaj mi ne vidas ian metodon, nun, per kiu ili povus reiri al la ekstera mondo."
"Nu, estas sufica spaco ci tie por ili, certe," diris Doroteo. "Betinjo kaj mi jam fervoras bonvenigi Troton. Ani bezonos almenau jaron por montri al si ciujn mirindajojn de Oz."
Glinda ridetis.
"Mi logas ci tie jam de multaj jaroj," diris si, "kaj mi ankorau ne vidis ciujn mirindajojn de Oz."
Intertempe la veturantoj proksimigis al la palaco, kaj kiam ili unue ekvidis giajn turojn Trot konsciis ke gi estas multe pli grandioza kaj impona ol la kastelo de la Rego en Omenlando. Ju pli ili proksimigis, des pli bela aspektis la palaco, kaj kiam fine la Birdotimigilo gvidis ilin lau la grandaj marmoraj stupoj, ec Buton-Brilo plenigis per mirego.
"Mi ne vidas soldatojn por gardi la lokon," diris la knabineto.
"Ne necesas gardi la palacon de Glinda," respondis la Birdotimigilo. "Ne estas fiuloj en Oz, lau nia scio, kaj ec se ili ekzistus, la magio de Glinda estus sufice potenca por protekti sin."
Buton-Brilo nun staris sur la plejsupraj stupoj de la enirejo, kaj li subite kriis:
"Ho, jen la Segcevalo kaj la Ruga Carego! Hura!" kaj la sekvan momenton li kuris jeti siajn brakojn cirkau la kolon de la ligna cevalo, kiu bonnature permesis tiun intiman agon fare de la knabo kiun gi konis kiel malnovan amikon.
La krio de Buton-Brilo audigis interne de la palaco, do nun elkuris Doroteo kaj Betinjo por cirkaubraki sian amatan amikon la Birdotimigilon, kaj bonvenigi Troton kaj Kap'tanon Vilcjon al la Lando Oz.
"Ni rigardas vin de tre longe en la Magia Bildo de Ozma," diris Doroteo, "kaj Ozma sendis nin inviti vin al sia propra palaco en la Smeralda Urbo. Ami ne scias cu vi komprenas kiel bonfortunaj vi estas, ricevante tiun inviton, sed vi pli bone komprenos kiam vi vidos la regan palacon kaj la Smeraldan Urbon."
Nun Glinda mem aperis por gvidi la tutan grupon en sian Lazuran Akceptocambron. Trot iom timis la solenan Sorcistinon, sed kuragigis firme tenante la manojn de Betinjo kaj Doroteo. Kap'tano Vilcjo havis neniun kiu povus helpi lin senti malformalecon, do la maljuna velisto sidis rigide sur la rando de sia sego kaj diris: "Jes, sinjorino," au "Ne, sinjorino," kiam li estis alparolita, kaj multe embarasigis pro tiom da grandiozeco.